Terra Computerata

Η Μαρία Βουμβάκη, εντός πεδίου επιρροής του Χατζιδάκι, που την εντόπισε για πρώτη φορά στους Αγώνες τραγουδιού Καλαμάτας με τα τραγούδια Η ιστορία και η ευτυχία και το Τέλος της γραμμής, έφτιαξε μια σύντομη ανθολογία αυτοτελών ποιημάτων και αποσπασμάτων ντυμένη με τα φθινοπωρινά ρούχα τής (κατά βάση) ηλεκτρονικής μουσικής. Μουσικά και ενορχηστρωτικά είναι στην αγαπημένη της αλάνα, αφού και το υπόλοιπό της, μικρό σε όγκο, μουσικό έργο είναι σε παρόμοιο ύφος και κλίμα (Μέσα σε πόλεις και σε κύματα συγχρόνως, 1993-Σείριος και Πρόβες αποχαιρετισμού, 1999-Ankh). Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο δίσκος έχει μία πολύ συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα ξεφεύγοντας από την παγίδα της μονοτονίας. Κάτι δύσκολο, αν δούμε την πυκνότητα του λόγου στα περισσότερα ποιήματα που ενορχηστρώνει, ερμηνεύει και μελοποιεί η ίδια, μάλλον με σχετική άνεση, αφού φαίνεται να υπάρχει μία βαθιά σχέση μεταξύ υλικού και διαχειριστή. Από τον Καβάφη μέχρι τον Ασλάνογλου, με ενδιάμεσες στάσεις σε Σεφέρη, Ελύτη, Καρούζο, Σκαρίμπα, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Σαχτούρη, Βαλαωρίτη, Δημουλά και Παπαδίτσα. Δώδεκα μελοποιημένα ποιήματα, στην πλειονότητά τους ομοιοκατάληκτα, γεγονός που τα φέρνει πιο κοντά στις ανάγκες ενός τραγουδιού, παρότι στην ηλεκτρονική μουσική ίσως να είναι και γοητευτικό ένα άναρχο μουσικά τοπίο. Από τους στίχους που επιλέγει καταφέρνει και αναδεικνύει τον όποιο ρομαντισμό μπορεί να κρύβει μέσα της η μελαγχολία μιας ολόκληρης ποιητικής γενιάς. Τα ποιήματα τραμπαλίζονται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο αφ’ ενός και αφ’ ετέρου ανάμεσα στο σήμερα και στο αύριο, με επίκεντρο πάντα τον άνθρωπο, τα συναισθήματά του και τις αντιδράσεις του μέσα στον χρόνο. Το παρελθόν πηγαίνει στην άκρη μάλλον συνειδητά, ως κάτι που δεν αλλάζει. Επίσης, φαίνεται καθαρά ότι το Τερραίν του παραδείσου είναι εργασία προσωπικής έκφρασης σε όλα τα επίπεδα και όχι εμπορικής διαχείρισης ποιητών και ποιημάτων, όπως συμβαίνει συχνά. Παρότι μερικά από τα ποιήματα του δίσκου είχαν μελοποιηθεί και παλαιότερα από άλλους συνθέτες και τραγουδοποιούς, ακούγοντας αυτόν τον δίσκο μπαίνεις σε ένα κλίμα που δεν σου επιτρέπει να ανασύρεις τις μελωδίες που είχες ακούσει μέχρι πρότινος. Αντίθετως, σου επιβάλλεται.

Μιχάλης Γελασάκης ENET

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή 20 Ιουνίου 2010 στις 03:33 στην κατηγορία Λογοτεχνία, μουσική. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.