Νέο εργαλείο για την καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων της κάθε σχολικής μονάδας από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας αποτελεί η «ηλεκτρονική κάρτα σχολείου». Οπως εξήγησε μιλώντας χθες στην «Κ» ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κ. Βασίλης Κουλαϊδής, κάθε σχολείο θα έχει μία κάρτα, όπου θα αποτυπώνονται λεπτομέρειες για τη λειτουργία του.
Για παράδειγμα, η κάρτα θα ενημερώνεται για τις τάξεις και τα τμήματα που έχει κάθε σχολείο ώστε οι περιφερειακές διευθύνσεις και η κεντρική υπηρεσία να μπορούν να υπολογίσουν πόσοι εκπαιδευτικοί απαιτούνται ανά ειδικότητα για να λειτουργήσει το σχολείο.
Ουσιαστικά, η κάρτα θα είναι η «ταυτότητα» κάθε σχολείου αφού θα περιέχει όλα τα δεδομένα που αφορούν τη λειτουργία του, όπως είναι ο αριθμός του εκπαιδευτικού προσωπικού (μόνιμοι και αναπληρωτές), οι μαθητές, υλικοτεχνικές υποδομές, προγράμματα σπουδών, εξωσχολικές δραστηριότητες κ.ά.
Κάρτες για μαθητές και καθηγητές
Σε αυτήν, θα περιλαμβάνονται επίσης η «κάρτα του μαθητή» και η «κάρτα του εκπαιδευτικού». Η «ηλεκτρονική κάρτα σχολείου» θα ισχύσει για πρώτη φορά από τον Σεπτέμβριο και σε πρώτη φάση θα συνδέεται με ηλεκτρονικές πλατφόρμες δεδομένων (π.χ. e-school), ενώ θα αναπτυχθεί πλήρως μέχρι τον επόμενο Μάρτιο.
Τέλος, υπάρχει στόχος στην κάρτα του κάθε σχολείου να προστεθούν τα στοιχεία που προκύπτουν από την αξιολόγησή του. Εως τώρα, συμμετοχή στην πρώτη φάση της αξιολόγησης -την αυτοαξιολόγηση- έχουν δηλώσει 600 σχολεία, αλλά από το 2011-12 η αξιολόγηση θα γίνει υποχρεωτική για όλα τα σχολεία.
Θα ήθελα ένας από αυτούς τους εισηγητές αυτής της πομφόλυγας να μου εξηγήσει σε τι διαφέρει η ηλεκτρονική κάρτα από τα στοιχεία που στέλναμε κάθε χρόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια στη διεύθυνση εκπαίδευσης. Γιατί τα στέλναμε και σε ηλεκτρονική μορφή.
Φούμαρα για να λέμε ότι κάτι κάνουμε κι εκσυγχρονίζουμε το σχολείο… Διαχειριστική αδυναμία της επερχόμενης κρίσης μου μυρίζεται με τα άδεια από εκπαιδευτικούς σχολεία. Κι οι δημοσιογράφοι αναπαράγουν το απόλυτο τίποτα. Εύγε!
Ως ήτο φυσικόν, το φιλοθεάμον κοινό της Τέρρα πρόσεξε το νέο look της υπουργού, που την επιβαρύνει με κάποια χρόνια. Προφανώς αποτέλεσμα των συμβουλών του επικοινωνιακού team της, ώστε να φαίνεται πιο ταλαιπωρημένη από τα βάρη του υπουργείου, πιο κοντά στη συμπαθή τάξη των εκπαιδευτικών, όπως μας αποκάλεσε.
Αρθρο της Μαριάννας Τζιαντζή στην Καθημερινή
Κάποια μέρα «κάθε νέος που φτάνει στην ενηλικίωση», δηλαδή θα μπαίνει στην αγορά εργασίας, «θα έχει αυτόματα το δικαίωμα να αλλάζει το όνομά του ώστε να απαλλάσσεται από τις τρέλες του που έχουν αποθηκευτεί στα sites κοινωνικής δικτύωσης των φίλων του».
«Τρομερή» χαρακτήρισε αυτή την πρόβλεψη ο Κωστής Παπαϊωάννου, πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, όταν ρωτήθηκε σχετικά στη χθεσινή «Πρωινή ενημέρωση» (ΝΕΤ). Οχι επειδή αποκαλύπτει κάτι καινούργιο, αλλά επειδή αυτός που τη λέει είναι ο Ερικ Σμιτ, ένας από τους συνιδρυτές της Google. Είπε και άλλα, γνωστά αλλά πάντα συνταρακτικά μες στην αλήθεια τους, ο κ. Σμιτ στην πολυσυζητημένη πρόσφατη συνέντευξή του στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», όπως ότι ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία όλα τα προσωπικά μας δεδομένα καταγράφονται, αποθηκεύονται και μπορούν να ανακληθούν από κάθε ενδιαφερόμενο.
Καθώς οι φωτογραφίες και οι εκμυστηρεύσεις για ξενύχτια, ξεσαλώματα και ερωτικές περιπέτειες, που αναρτώνται στo Facebook, είναι στοιχεία που «δεν» διαγράφονται, διαγράφει κανείς το ονοματεπώνυμό του, επανιδρύει τον εαυτό του, ώστε να τον εμπιστεύονται οι μελλοντικοί εργοδότες του. «Μέσα στους δρόμους να κυλιόμαστε, με γεια μας με χαρά σας, να ’χουμε κάτι να θυμόμαστε και στα γεράματά μας» τραγουδούσαν οι παππούδες μας, όμως σήμερα αυτό το κάτι μπορούν να το θυμούνται και άλλοι πολλοί.
Η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην εκπαίδευση, πρόσθεσε ο κ. Παπαϊωάννου – και, προφανώς, δεν εννοούσε αποκλειστικά την τεχνολογική.
Μεγάλης διάρκειας συζήτηση, για τις υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με τη φιλία και την κοινωνικότητα έγινε χθες στο «Πρωινό Mega». Πόσο φίλοι είναι οι φίλοι που αποκτάμε μέσω Facebook; Πώς κάνεις «ντιλίτ» σε έναν άνθρωπο, έναν φίλο, μια σχέση; Πόσο πλασματική είναι η οικειότητα που αναπτύσσεται μεταξύ των ψηφιακών φίλων; Είναι το Facebook υποκατάστατο της επικοινωνίας ή ανοίγει πλούσιες δυνατότητες διαλόγου και αλληλεπίδρασης; Μπορεί μια εικονική φιλία να εξελιχθεί σε πραγματική; Τι μετράει πιο πολύ: η ανταλλαγή και η δημοκρατική σύγκρουση των απόψεων ή η περιγραφή (κατάθεση/ανάρτηση) των εμπειριών μας;
Τα παραπάνω είναι μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν και, φυσικά, οι γνώμες που διατυπώθηκαν δεν μπορούν να συνοψιστούν σε λίγες γραμμές. Δεν πρόκειται για έναν προβληματισμό «πολυτελείας»: ιδίως σε συνθήκες κρίσης, όπως επισημάνθηκε, πολλοί δεν βγαίνουν έξω, δεν ξοδεύουν χρήματα για βόλτες και παρέες και, επομένως, συχνά κατασκευάζουν έναν άλλο εαυτό στο Διαδίκτυο…
Και να που τώρα ένας νέος 20 χρόνων θα νομιμοποιείται να αποκηρύξει όχι ό, τι πίστεψε, αλλά ό, τι έζησε, να αφήσει πίσω του το μαύρο ψηφιακό του παρελθόν και να ζήσει με νέα ταυτότητα, χωρίς προδοτικά διαδικτυακά αποτυπώματα.
Αναπαράσταση του μουσικού διαγράμματος του Αριστόξενου για τη θέση των αντηχούντων αγγείων με βάση την περιγραφή του Βιτρούβιου
Η ηχητική των αρχαίων θεάτρων που θαυμάζουμε σήμερα εξασφαλιζόταν με τα αντηχούντα αγγεία που βρίσκονταν κάτω από τα σκαλιά του κοίλου και τα σκηνικά άλλαζαν σχεδόν αυτόματα, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη ανασκαφική έρευνα στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου. Η τεχνολογία του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου, και ιδιαιτέρως το Θέατρο του Δίου, έχει απασχολήσει τον αρχιτέκτονα, καθηγητή του ΑΠΘ Γιώργο Καραδέδο, ο οποίος παρουσίασε τα συμπεράσματα της έρευνάς του στο πλαίσιο των διαλέξεων των Φίλων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου (Τοσίτσα 1).
Ο ίδιος είπε ότι «τα αντηχούντα αγγεία τοποθετούνταν σύμφωνα με έναν μαθηματικό υπολογισμό σε κόγχες κάτω από τα σκαλιά του κοίλου, διηρημένα σε αγγεία τέταρτης, πέμπτης, όγδοης και διπλής όγδοης, σύμφωνα με τις αντηχήσεις τους στις διάφορες νότες. Οταν η φωνή των ηθοποιών, περιβάλλοντας τα αγγεία, που είναι στον ίδιο τόνο με αυτήν, προκαλεί την αντήχησή τους, γίνεται πιο δυνατή, πιο καθαρή και πιο μεγαλεπήβολη».
Ολα ξεκίνησαν όπως φαίνεται από την εισαγωγή των μαθηματικών και της θεωρίας των αριθμών από τους Πυθαγόρειους στην αρχιτεκτονική. Τότε χρησιμοποίησαν γεωμετρικές χαράξεις στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κτιρίων και ειδικότερα των θεάτρων. «Ειδικά ο σχεδιασμός των θεάτρων επηρεάστηκε σημαντικά από την ακουστική, η οποία διαμορφώνεται σε επιστήμη από τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο. Ο Βιτρούβιος στο πέμπτο βιβλίο του αναλύει την αρμονική θεωρία του Αριστόξενου και παραθέτει μουσικό διάγραμμα του Αριστόξενου. Το διάγραμμα αυτό δεν έχει σωθεί. Είναι όμως εύκολο να το αναπαραστήσουμε με βάση τις περιγραφές του Βιτρούβιου. Ο Αριστόξενος μας δίνει τις ακριβείς θέσεις και τις προδιαγραφές των “ηχείων”, δηλαδή των αντηχούντων αγγείων».
Εκτός από τις αρχαίες πηγές, «σύγχρονες ακουστικές έρευνες αποδεικνύουν ότι στα αρχαία θέατρα έχουν εφαρμοστεί βασικές αρχές σχεδιασμού που εξασφαλίζουν ηχοπροστασία, ακουστική ζωντάνια, διαύγεια και καταληπτότητα του θεατρικού λόγου. Μια από τις βασικότερες αρχές είναι η ενίσχυση της φωνής με έγκαιρες, θετικές ηχοανακλάσεις επάνω σε στοιχεία του θεάτρου (δάπεδο ορχήστρας, πρόσοψη κτιρίου σκηνής, λογείο), για την εξασφάλιση ενός φυσικού, αυτοδύναμου (παθητικού) μεγαφώνου, που αναπληρώνει τις ενεργειακές απώλειες, κυρίως στα υψηλότερα καθίσματα του κοίλου».
Αναπαράσταση του μουσικού διαγράμματος του Αριστόξενου για τη θέση των αντηχούντων αγγείων με βάση την περιγραφή του Βιτρούβιου
Το θέατρο ως λόγος και τέχνη εξελίχθηκε μαζί με το κτίριο της σκηνής, τη σκηνογραφία και την τεχνολογική υποστήριξή της. Οι «σκηνικοί αγώνες» απαιτούσαν τέσσερις έως πέντε παραστάσεις την ημέρα. Επρεπε λοιπόν τα σκηνικά να αλλάζουν γρήγορα και εύκολα. Τα θέατρα διέθεταν «θύρες», μεγάλα ανοίγματα στο κτίριο της σκηνής, τα οποία καλύπτονται με ζωγραφισμένους ξύλινους πίνακες ή υφασμάτινα πετάσματα. Για την αυτόματη αλλαγή των σκηνικών αναφέρεται πως είχαν την «περίακτο», μια πρισματική περιστρεφόμενη κατασκευή. Είχαν επίσης το «εκκύκλημα» το «ημικύκλιο» και το «στροφείο», κυλιόμενες εξέδρες, τη «μηχανή» ή «κράδη» και την «γέρανο» για τη μεταφορά στον αέρα ανθρώπων ή των «από μηχανής θεών» και το «θεολογείο», εξέδρα στην οποία κάθονταν οι θεοί για να μιλήσουν με τους θνητούς. Για την αναπαράσταση καιρικών φαινομένων είχαν το «κεραυνοσκοπείο» και το «βρονείο», καθώς και τη «χαρώνεια κλίμακα», υπόγειο διάδρομο για την άνοδο και κάθοδο στον κάτω κόσμο των χθόνιων θεών και των φαντασμάτων.
Η σύγχρονη έρευνα για τον αρχαίο μηχανολογικό εξοπλισμό των θεάτρων καταλήγει σε αντικρουόμενες απόψεις, υποστηρίζει ο κ. Καραδέδος, γιατί βασίζεται σε ελλιπή δεδομένα. «Στο πρόσφατα ανασκαμμένο Θέατρο του Δίου, όμως, παρά την κακή κατάσταση διατήρησής του, σώθηκαν αρκετά στοιχεία, τα οποία τεκμηριώνουν τη θέση και εν μέρει τη λειτουργία αρκετών από τους θεατρικούς μηχανισμούς, όπως των “περιάκτων”, του “θεολογείου”, της “γέρανου”, της “χαρώνειας κλίμακας”, του “κεραυνοσκοπείου”, καθώς και ανασυρόμενης αυλαίας χωρισμένης σε τρία τμήματα».
Πρόσφατα, άνοιξε στον «βιβλιόδρομο» της Σόλωνος ένα νέο βιβλιοπωλείο. Σύγχρονο και φωτεινό, σαν το γαλλικό esprit, αφού έργα της γαλλόφωνης λογοτεχνίας και τέχνης φιλοξενεί, σε μια διπλή αντίδραση: στον μαρασμό του ιστορικού Kauffmann, αλλά και στην οικονομική κρίση, που πλήττει βεβαίως και τα βιβλιοπωλεία.
Ομως, το 2009, όπως μάς πληροφορεί η Θ. Λιακοπούλου (Οικονομική «Καθημερινή», 1/8.), έκλεισαν στην Αττική 110 βιβλιοπωλεία και στη Θεσσαλονίκη 12. Η αντίληψη, ότι τα «συνοικιακά βιβλιοπωλεία εμφανίζονται πιο ανθεκτικά στην κρίση, λόγω της οικείας σχέσης που έχουν αναπτύξει με τους πελάτες (sic) τους, σε αντίθεση με τις μεγάλες αλυσίδες που λειτουργούν απρόσωπα», όπως διατυπώνεται από εκπρόσωπο του κλάδου, είναι μάλλον πομφόλυξ, αμερικανιστί bullshit: τα 110 βιβλιοπωλεία που δεν «άντεξαν», προφανώς δεν ανήκαν στις «μεγάλες αλυσίδες». Σ’ αυτόν τον μικρό τόπο, όλοι γνωρίζουν ότι τα «συνοικιακά βιβλιοπωλεία» είναι στην ουσία «χαρτοπωλεία με παιγνίδια και βιβλία», που «φορτώνονται» σχεδόν αποκλειστικά τα «ευπώλητα» και κάνουν χρυσές δουλειές μόνο στην αρχή και το τέλος της σχολικής σεζόν. Και μόνο το γεγονός, ότι στον κλάδο εμπλέκονται και διεκδικούν κορπορατιστικό μερίδιο εκδότες, βιβλιοπώλες και χαρτοπώλες δείχνει πόσο εγκλωβισμένη, και ταυτόχρονα αγκυλωμένη, είναι η ελληνική βιβλιαγορά.
Τα περί «συνοικιακών βιβλιοπωλείων», πάλι, διαψεύδονται από τα πράγματα. Στο πολύπαθο πλέον Κολωνάκι, όπου σχεδόν κάθε τρίτο κατάστημα κατεβάζει τα ρολά, το τελευταίο θύμα της κρίσης είναι το βιβλιοπωλείο «Ποταμός». Μέχρι πριν από δέκα χρόνια, η κεντρική συνοικία της Αθήνας (που έχει αλωθεί από το life style και τους υπερ-καταναλωτές της περιφέρειας), διέθετε γύρω από την πλατεία πέντε βιβλιοπωλεία, μεταξύ των οποίων, ο ιστορικός «Ρόμβος» και ο πάντα φιλόξενος «Ελπήνωρ». Εξ αυτών έμειναν μόνον… δύο (αν και το παλαιότερο, ίσως, βιβλιοπωλείο της περιοχής, παραμένει το παλαιάς κοπής «μαγαζάκι» της οδού Μαρασλή), το Libro και η «Βιβλιούπολη». Αν συνεχιστεί η κατάσταση, τα βιβλιοπωλεία στην Αθήνα θα καταντήσουν «είδος προς εξαφάνισιν» και σύντομα θα μπουν σε καθεστώς επιδότησης. Η κρίση είναι παγκόσμια, έχει όμως και τοπικά χαρακτηριστικά και η προσφυγή στον ξένο Τύπο είναι πάντα διαφωτιστική, όπως αποδεικνύεται ξανά από την ανάγνωση της Frankfurter Allgemeine. Το παράδειγμα της Αργεντινής, όπου ανθούν μεγάλα και μικρά βιβλιοπωλεία, με το El Ateneo του Μπουένος Αϊρες να αποτελεί τη «βασίλισσα των βιβλιοπωλείων», αλλά και το κλείσιμο του πλέον ιστορικού γερμανικού βιβλιοπωλείου, στο Ντάρμστατ, με το όνομα «Γκούτενμπεργκ», έπειτα από 163 χρόνια λειτουργίας, αποτελούν τις ακραίες καταλήξεις του εκκρεμούς.
Η κρίση δεν είναι μόνο ένα «ποτάμι που φουσκώνει», είναι -μπορεί να γίνει- επίσης μια «Οδύσσεια που αναζητεί τους πολυμήχανους Οδυσσείς της». Μια ιδέα θα ήταν, τα εξειδικευμένα βιβλιοπωλεία. Η Αθήνα, με εξαίρεση τα κόμιξ και την επιστημονική φαντασία, παραμένει η μόνη πρωτεύουσα που τα αγνοεί σε μεγάλο βαθμό. Η αρχή θα μπορούσε να γίνει με ένα «βιβλιοπωλείο αστυνομικής λογοτεχνίας». Το Βερολίνο διαθέτει ήδη τρία.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Νέο εργαλείο για την καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων της κάθε σχολικής μονάδας από την κεντρική υπηρεσία του υπουργείου Παιδείας αποτελεί η «ηλεκτρονική κάρτα σχολείου». Οπως εξήγησε μιλώντας χθες στην «Κ» ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κ. Βασίλης Κουλαϊδής, κάθε σχολείο θα έχει μία κάρτα, όπου θα αποτυπώνονται λεπτομέρειες για τη λειτουργία του.
Άρθρα (RSS)