Εξαιρούνται από το μισθολογικό πλαφόν του Δημοσίου, τα στελέχη της ΕΡΤ, με νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού.
Σε ειδική ρύθμιση καταφεύγει η κυβέρνηση προκείμενου να λειτουργήσει η Κρατική Τηλεόραση, μετά την παραίτηση πριν απο ένα μήνα του προέδρου και Διευθύνοντος σύμβουλου Γιώργου Γαμπρίτσου και την απροθυμία ανθρώπων της αγοράς να στελεχώσουν την ΕΡΤ
Είπατε τίποτα; οι υπόλοιποι που δεν συμμετέχουν στο πρότζεκτ συγκάλυψης και προπαγάνδας στη γαλέρα…Ναι, ναι και οι λειτουργοί, χάρη στην εξαιρετική εκπροσώπηση των συνδικαλιστών μας που έχουν πιει το αμίλητο νερό. Βέβαια οι άλλοι λειτουργοί, οι της δικαιοσύνης φρόντισαν ήδη από την απογραφή να διαχωρίσουν τη θέση τους από το ενιαίο μισθολόγιο. Δεν είναι ίσα όλα τα δάχτυλα του χεριού. Νες πα;
Τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες της Νέας Υόρκης στερούνται ουσιαστικής μόρφωσης γιατί δεν υπάρχουν καλοί καθηγητές
THOMAS L. FRIEDMAN
Ενώ η Ουάσιγκτον ασχολείται με το αν ο πρόεδρός μας είναι κρυφός μουσουλμάνος ή γεννημένος στο εξωτερικό, ίσως και στο Διάστημα, εγώ θα ήθελα να επικεντρωθώ σε κάποια καλά νέα. Αλλά για να τα καταλάβετε πρέπει να κάνετε κατακόρυφο.
Πρέπει να δείτε την Αμερική από κάτω προς τα πάνω, όχι από πάνω (Ουάσιγκτον) προς τα κάτω. Και αυτό που θα δείτε κοιτάζοντας από κάτω είναι ο αναβρασμός που υπάρχει στην Παιδεία. Από την απότομη εμφάνιση πειραματικών σχολείων ως το νέο συμβόλαιο του σωματείου καθηγητών στην Περιφέρεια της Κολούμπια, το οποίο θα ανταμείψει τους καθηγητές των δημόσιων σχολείων που συμβάλλουν στη γρήγορη πρόοδο των μαθητών τους και θα απομακρύνει αυτούς που δεν το κάνουν, βλέπουμε ότι οι Αμερικανοί παίρνουν επιτέλους στα σοβαρά την Παιδεία τους. Αν πάλι δεν θέλετε να κάνετε κατακόρυφο, περιμένετε ώσπου να βγει στις αίθουσες το ντοκυμαντέρ «Περιμένοντας τον Σούπερμαν». Θα καταλάβετε τι εννοώ.
Το «Περιμένοντας τον Σούπερμαν» του Ντέιβις Γκουνγκενχάιμ, γνωστού σκηνοθέτη του ντοκυμαντέρ «Μια άβολη αλήθεια», οφείλει το όνομά του σε μια συνέντευξη του αξιόλογου Τζέφρι Κάναντα, εμπνευστή του προγράμματος «Η ζώνη των παιδιών του Χάρλεμ», που στόχο έχει να ανοίξει νέους δρόμους για τα παιδιά τα οποία ζουν σε μια από τις πιο ταλαιπωρημένες γειτονιές της Νέας Υόρκης.
Ο Κάναντα πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να φτιάξουμε τα σχολεία μας δεν είναι με τη βοήθεια ενός Σούπερμαν ή μιας σούπερ θεωρίας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σούπερ άνδρες και σούπερ γυναίκες, που να υπερ-προσπαθήσουν να προσελκύσουν καλύτερα εκπαιδευμένους δασκάλους οι οποίοι να δουλεύουν με τις καλύτερες μεθόδους, με τη στήριξη ικανών διευθυντών και τη συμμετοχή των γονιών.
«Μια από τις πιο δυστυχισμένες ημέρες της ζωής μου ήταν όταν η μητέρα μου μού είπε ότι ο Σούπερμανδεν υπήρχε στην πραγματικότητα»λέει ο Κάναντα στην ταινία. «Διάβαζα κόμικς και απλά τα λάτρευα, γιατί ακόμη και στην καρδιάτων γκέτο έλεγες “Ερχεταιαπλάδεν ξέρω πότε- γιατί πάντα εμφανίζεται και σώζει τους καλούς”.Ετσι λοιπόν έβαλα τα κλάματαεπειδή δεν υπήρχε κανείς με αρκετή δύναμη για να… έρθει να μας σώσει».
Ο Γκουγκενχάιμ εξηγεί ότι υποστηρίζει να πηγαίνουν τα παιδιά στα δημόσια σχολεία της περιοχής τους «ώσπου ήρθε η ώρα να επιλέξωσχολείο για τα δικά μου παιδιά,οπότε και ήρθα αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Η άποψή μου για τη δημόσια εκπαίδευση δεν είχε τόση σημασία όση ο φόβοςμου να τα στείλω σε ένα αποτυχημένοσχολείο. Κι έτσι κάθε πρωί, προδίδοντας τα ιδανικά με τα οποία νόμιζα πως ζούσα, περνάωμε το αυτοκίνητο τρία δημόσιασχολεία για να πάω τα παιδιά μου σε ιδιωτικό. Αλλά είμαι τυχερός.Εχω επιλογή. Αλλες οικογένειεςστηρίζουν τις ελπίδες τους σε ένα χέρι που θα τραβήξει ένα όνομααπό ένα κουτί ή σε έναν υπολογιστήπου επιλέγει αριθμούς σε τυχαία σειρά. Γιατί όταν υπάρχει ένα αξιόλογο δημόσιο σχολείο δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις κι έτσι η επιλογή γίνεται με κλήρωση.Εναποθέτουμετα παιδιά μας και το μέλλοντους στα χέριατης τύχης».
Είναι απαράδεκτο στην Αμερική η τύχη να καθορίζει την εκπαίδευση ενός παιδιού, ειδικά όταν υπάρχουν πολλά σχολεία που λειτουργούν σωστά και ακόμη περισσότερα που βελτιώνονται. Το κεντρικό σημείο της ταινίας είναι ότι για πολύ καιρό το σύστημα της δημόσιας εκπαίδευσης εξυπηρετούσε τους ενηλίκους και όχι τα παιδιά. Για πολλά χρόνια κακοπληρώναμε και υποτιμούσαμε τους εκπαιδευτικούς μας και τους αποζημιώναμε δίνοντας προνόμια στα σωματεία τους. Με το πέρασμα των δεκαετιών όμως αυτά τα προνόμια κατέληξαν εμπόδιο στη μεταρρύθμιση σε πολλές περιοχές.
Αν και η ταινία περνά το μήνυμα ότι το «κλειδί» για την επιτυχία των μαθητών είναι ο ικανός δάσκαλος, ενώ ασκεί κριτική στα σωματεία των εκπαιδευτικών και υποστηρίζει τα πειραματικά σχολεία, προκαλεί όλους τους ενηλίκους που λειτουργούν τα σχολεία μας- καθηγητές, επικεφαλής σωματείων, διευθυντές, σχολικά συμβούλια, ιδρυτές των πειραματικών, πολιτικούς – με μία ερώτηση: Βάζετε τα παιδιά και τη μόρφωσή τους πάνω απ΄ όλα; Γιατί ξέρουμε τι πραγματικά φέρνει αποτελέσματα και δεν πρόκειται για μαγική θεραπεία. Είναι «οτιδήποτε χρειάζεται κουράγιο», όπως λέει ο Τζέφρι Κάναντα. Είναι «η σοβαρότητα χωρίς δικαιολογίες»των ιδρυτών του σχολείου «Η γνώση είναι δύναμη». Είναι η σκληράδα του συνθήματος «παραδειγματίσου από τους καλούς ή βγες από τη μέση» των Μισέλ Ρι και Τζόελ Κλάιν, υπευθύνων της Δημόσιας Εκπαίδευσης στην Περιφέρεια της Κολούμπια.
Και είναι ο αθόρυβος ηρωισμός εκατομμυρίων εκπαιδευτικών δημόσιων και πειραματικών σχολείων καθώς και γονιών που όντως βάζουν τα παιδιά πάνω απ΄ όλα εφαρμόζοντας τις καλύτερες ιδέες και κάνοντας με αυτόν τον τρόπο τα σχολεία τους καλύτερα και περισσότερο υπολογίσιμα μέρα με τη μέρα. Ετσι, δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά οι Αμερικανοί να εναποθέσουν στην τύχη την εκπαίδευση των παιδιών τους ή να προσευχηθούν να έρθει ο Σούπερμαν να τους σώσει. To BHMA
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή η χώρα ζει την Ημέρα της Μαρμότας. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ασχολούνται -με τελετουργική σχεδόν ακρίβεια- με τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας. Οι τίτλοι είναι πηχυαίοι κι επαναλαμβανόμενοι: «Στα ύψη οι βάσεις» ή «Πέφτουν οι βάσεις στις περιζήτητες σχολές». Κατόπιν, συνεχίζουν με τα συνήθη ρεπορτάζ για εκείνους που αρίστευσαν, συν τα γλυκερά θέματα με συμβουλές για όσους απέτυχαν. Δεν πρέπει να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που ο δημόσιος διάλογος (αυτός, τέλος πάντων, που γίνεται στα ΜΜΕ) να αιχμαλωτίζεται επί μέρες με τις βάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ. Ισως επειδή δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να έχει βάσεις εισαγωγής. Παντού ασχολούνται με θέματα εκπαίδευσης, αλλά όχι με τις διαδικασίες της. Δηλαδή δεν πρέπει να γίνεται πουθενά μέγα θέμα ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων Φυσικής ή αν το τρίτο ερώτημα στις εξετάσεις Ιστορίας έκρυβε παγίδες.
Φέτος ο διάλογος θα επικεντρωθεί στους χαμηλόβαθμους. Σε εκείνον ή εκείνη που πέρασε στο ΤΕΙ Κοζάνης με βαθμό κάτω της μονάδας. Πέρυσι όλοι ασχολήθηκαν με το γεγονός ότι η βάση του 10 άφηνε 20.000 κενές θέσεις. Οι επικριτές της βάσης ισχυρίζονταν ότι αφαιρεί ευκαιρίες για το μέλλον από νέα παιδιά και οι υποστηρικτές έφερναν το επιχείρημα για τις καφετέριες της επαρχίας. Η μόνη σοβαρή κριτική ήταν το ερώτημα «γιατί να είναι δέκα η βάση;». Μπορεί αυτός ο μαγικός αριθμός να βρίσκεται στο μέσον της βαθμολογικής κλίμακας, αλλά δεν παύει να είναι αυθαίρετος. Γιατί να μην ορίσουμε βάση το 12 ή ακόμη καλύτερα το 15, αφού θέλουμε να έχουμε στα πανεπιστήμια τους πιο ισχυρομνήμονες; Να θυμηθούμε ότι μοναδικό κριτήριο εισαγωγής είναι το πόσο καλά αποστηθίζουν έξι μαθήματα οι χιλιάδες υποψήφιοι.
Οι μόνοι που δεν ερωτώνται σ’ αυτό το πανηγύρι των βάσεων είναι εκείνοι που θα λουστούν τα αποτελέσματά του. Η ακαδημαϊκή κοινότητα θα δεχθεί τους πολλούς ή λίγους (αναλόγως πού θα θέσει αυθαίρετα τον πήχυ ο εκάστοτε υπουργός) φοιτητές. Ετσι κι αλλιώς οι τελευταίοι σε κάποια ΑΕΙ είναι πάντα περισσότεροι. Το υπουργείο Παιδείας δεν κάνει μόνο περιφερειακή· ασκεί και κοινωνική πολιτική. Με ένα φετβά θέτει και τα εξωεκπαιδευτικά κριτήρια των μετεγγραφών, ακόμη κι αν δεν έχουν τα προσόντα οι μετεγγραφέντες ή δεν χωράνε στη σχολή.
Τα πράγματα βέβαια θα ήταν διαφορετικά αν η αρμοδιότητα αποκεντρωνόταν, αν δηλαδή τα ίδια τα ιδρύματα έθεταν τον πήχυ εισαγωγής. Στο υπουργείο Παιδείας πρέπει να μείνει το μόνο πράγμα που διαχρονικά το ελληνικό κράτος κάνει καλά: οι εξετάσεις. Οχι σε έξι, αλλά σε όλα τα μαθήματα του λυκείου. Κάθε πανεπιστημιακό τμήμα μπορεί να δέχεται φοιτητές οι οποίοι θα έχουν εξετασθεί σε ένα συνδυασμό μαθημάτων, τα οποία φυσικά θα έχει προσδιορίσει (και θα σταθμίζει) η σχολή. Για παράδειγμα, μια οικονομική σχολή μπορεί να ζητάει από τους επίδοξους φοιτητές της να εξετασθούν στην Πολιτική Οικονομία, στα Μαθηματικά κ.λπ. Μια φυσικομαθηματική σχολή στα Μαθηματικά, στη Φυσική, στη Χημεία κ.ο.κ.
Στην παιδεία τα δοκιμάσαμε όλα: Δέσμες και παραδέσμες, 6 και 16 μαθήματα στις εισαγωγικές, βάση του 10 και βάση του 0,91. Ολα αποτυγχάνουν. Ενα μόνο δεν δοκιμάσαμε. Την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων. Ηρθε ο καιρός της. Αν μη τι άλλο θα γλιτώσουμε από την Ημέρα της Μαρμότας.
Πρόκειται, ασφαλώς, για νίκη της δημοκρατίας – όπως νοείται η δημοκρατία στην Ελλάδα, δηλαδή ως ισοπέδωση προς τα κάτω. Εφέτος ο χαμηλότερος βαθμός εισαγωγής, συγκεκριμένα στη Σχολή Βιομηχανικού Σχεδιασμού του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας, είναι το 0,9. Δηλαδή, αν ένας υποψήφιος, που ας πούμε ότι λέγεται Βαγγέλης, γράψει το όνομα του με μόνον ένα ορθογραφικό λάθος, π. χ. «Βαγγαίλης», μπορεί να σπουδάσει design στη μαγευτική Κοζάνη, που είναι και γενέτειρα της υπουργού Παιδείας. (Αν γράψει «Βαγγαίλοις», δυστυχώς δεν εισάγεται και πρέπει να προσπαθήσει πάλι του χρόνου…)
Θα μπορούσε κανείς να μη δώσει ιδιαίτερη σημασία, αφού τα περισσότερα ΤΕΙ της επαρχίας χρησιμεύουν κυρίως ως απόδειξη του συστήματος των πελατειακών σχέσεων, το οποίο (τι ειρωνεία!) καταγγέλλει ο πρωθυπουργός με το άρθρο του στην ιστοσελίδα της κυβέρνησης. Είναι όμως δυνατόν η βάση στο Τμήμα Χημείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και στο Τμήμα Φυσικής του ιδίου πανεπιστημίου να είναι μόλις 4,07 και 3,15 αντιστοίχως; Αφήστε κατά μέρος τις ανησυχίες για τη γενικότερη πτώση του επιπέδου που επιφέρει η κατάργηση της βάσης του 10 και αναρωτηθείτε αν οι εισακτέοι με αυτόν τον βαθμό θα μπορέσουν ποτέ να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των σπουδών τους.
Την περασμένη εβδομάδα, στη Βρετανία δημοσιεύθηκαν τα αποτελέσματα των αντίστοιχων εξετάσεων (A-levels) για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, οι οποίες θεωρούνται εξαιρετικά απαιτητικές. Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια, εφέτος οι εξετασθέντες που πέτυχαν το άριστα (Α) ήσαν πολύ περισσότεροι. Το αποτέλεσμα ήταν να κληθούν τα πανεπιστήμια να διαχειρισθούν μια κρίση πρωτοφανή, καθώς, από την πλημμυρίδα των αρίστων που έσπευδαν να διεκδικήσουν τις καλύτερες θέσεις, οι αρμόδιοι δεν ήξεραν πώς να επιλέξουν τους εισακτέους. Ετσι, εφήρμοσαν την αρχή να δέχονται όσους πρόλαβαν να υποβάλουν αίτηση πρώτοι, αποκλείοντας όμως υποψηφίους με την ίδια βαθμολογία. Το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο για μέρες στον βρετανικό Τύπο και τώρα κυβέρνηση και πανεπιστημιακή κοινότητα διερευνούν πώς θα αποφευχθεί παρόμοιο φαινόμενο στο μέλλον.
Είχα έναν μαθητή που ο μόνος ήχος που άκουσα όλη τη χρονιά από το στόμα του ήταν ο ρυθμικός ήχος του ροχαλητού του. Διέπρεψε στις εξετάσεις συγκεντρώνοντας αξιοζήλευτους Μ.Ο κάτω της μονάδας και τώρα πλέον θεωρείται φοιτητής.
Παράλογο; όχι απλά ελληνικό.
Απορία: τι χρειαζόμαστε το ανοικτό πανεπιστήμιο αφού η απλή παρουσία στις πανελλαδικές σου εξασφαλίζει μία θέση στα ΤΕΙ που είναι ισότιμα με ΑΕΙ; Μόνο αν θέλεις διακαώς να σπουδάσεις αυτό που επιθυμείς πρέπει να πληρώσεις το κατιτίς σου στο ανοικτό αλλιώς πας στο ορθάνοικτο.
«Δεν μπορούμε να σας δώσουμε τα ονόματα των αριστούχων του σχολείου μας. Η υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων είναι σε άδεια». «Θέλετε μόνο μία φωτογραφία του παιδιού ή μήπως και μία δήλωσή του;». Είναι δύο απαντήσεις στελεχών σε ένα ιδιωτικό σχολείο (η πρώτη) και σε ένα φροντιστήριο (η δεύτερη) στο ερώτημα της «Κ» μήπως στο φροντιστήριο και στο σχολείο φοίτησαν υποψήφιοι που αρίστευσαν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Απαντήσεις που δείχνουν το θλιβερό παιχνίδι, το οποίο παίζεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην πλάτη των αριστούχων. Είναι παιδιά που κουράστηκαν, κοπίασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα ήλθε η ώρα να χαρούν και να τιμηθούν για την επιτυχία τους. Και όμως, κάποιοι επιδιώκουν να μπουν μαζί με τα παιδιά στο… πλάνο της εορταστικής τους φωτογραφίας.
Είναι γεγονός ότι πολλούς, μεταξύ αυτών και ο υπογράφων, απωθούν οι «λίστες της επιτυχίας», που αναρτούν ετησίως τα διάφορα σχολεία και φροντιστήρια για να διαφημίσουν τα… επιτεύγματά τους: «Συνολικά από 12 μαθητές μας πέρασαν στην σχολή της πρώτης τους επιλογής», «Το φροντιστήριό μας είχε 15 επιτυχόντες στις εξετάσεις για το πτυχίο Lower», «Το σχολείο μας είχε δύο επιτυχόντες στην Ιατρική Αθηνών, τρεις στη Νομική, πέντε στο Πολυτεχνείο, ενώ το συνολικό ποσοστό επιτυχίας των μαθητών μας έφτασε φέτος στο 96,7%!».
Σοβαροφάνεια
Βέβαια, είναι πολύ εύκολο να παραβλέψεις τους πίνακες ανακοινώσεων που διαλαλούν επιτυχίες, αλλά πολύ δύσκολο να μην απορήσεις με αυτό το κράμα αφέλειας και σοβαροφάνειας που διαπιστώνεις στους υπευθύνους των σχολείων και των φροντιστηρίων. «Συνήθως στέλνουμε μαζί με τη φωτογραφία του παιδιού και ένα μικρό κείμενο δήλωσής του. Το προτιμάτε έτσι;», ανέφερε χθες στην «Κ» υπεύθυνη φροντιστηρίου, θεωρώντας μάλλον ότι ο 18χρονος με το συγκρατημένο χαμόγελο, την πράσινη μακό μπλούζα και το αξύριστο πρόσωπο θα έκανε μία βαρυσήμαντη δήλωση για το… Μεσανατολικό. Είναι απορίας άξιο πόσο αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο ίδιο το «προϊόν» που διαφημίζουν. Δηλαδή, ένας 18χρονος που κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 19.000 μόρια –συνολικά φέτος το πέτυχαν 2.725 μαθητές, το 3,03% των υποψηφίων– δεν μπορεί να μιλήσει για το άγχος του, την προσπάθειά του, τις στερήσεις του, την σημερινή του επιτυχία, τα όνειρά του; Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά μια χαρά θα τα καταφέρουν στις… αμείλικτες ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Μάλλον, το άγχος των διευθυντών σχολείων και φροντιστηρίων σχετίζεται με την ερώτηση που γίνεται συνήθως προς τους εκπροσώπους των ΜΜΕ «μαζί με το όνομα του παιδιού θα αναφερθεί και το όνομα του σχολείου;». Αυτό εξηγεί, άλλωστε, και έναν ολόκληρο μηχανισμό δημοσίων σχέσεων που κινητοποιείται τούτες τις ημέρες. Ιδιοκτήτες, υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων, γραμματείς είναι σε απόλυτη ετοιμότητα να συγκεντρώσουν φωτογραφίες των υποψηφίων, τα τηλέφωνά τους, τους βαθμούς τους, την σχολή στην οποία πέτυχαν και να τα προσφέρουν στο πιάτο των ΜΜΕ. Ομως, ας μην είμαστε αχάριστοι. Το παιχνίδι διευκολύνει και τα ΜΜΕ, τα οποία αναζητούν φρέσκα πρόσωπα που να αποτυπώνουν την προσπάθεια, το άγχος, το όνειρο, τον θρίαμβο της επιτυχίας. Είναι κάτι σαν τα στιγμιότυπα από την προσπάθεια νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που προβάλλουν συχνά – πυκνά τα κανάλια με μουσική υπόκρουση από τους «Δρόμους της Φωτιάς» του Βαγγέλη Παπαθανασίου…
Αίσθηση και μεγάλη συζήτηση προκαλεί η κυκλοφορία νέου βιβλίου στις ΗΠΑ, που υποστηρίζει ότι οι σύγχρονες ηλεκτρονικές μας συνήθειες και η πληθώρα πληροφοριών που δεχόμαστε καθημερινά σκοτώνουν όχι μόνο τη μνήμη, την υπομονή, και την ικανότητά μας να συγκεντρωθούμε, αλλά μεταβάλουν την ίδια τη δομή του εγκεφάλου μας.
Στο νέο του βιβλίο με τίτλο «The Shallows» ο Νίκολας Καρ επεκτείνει τις θέσεις που παρουσίασε σε παλιότερο άρθρο του με τίτλο «Η Google μας κάνει ηλίθιους;». Στο νέο βιβλίο, ο Καρ εξετάζει εφευρέσεις του ανθρώπου, όπως ο χάρτης, το ρολόι και η γραφομηχανή, για να καταλήξει στο πόσο επηρέασαν τον τρόπο σκέψης του ανθρώπου. Με τον ίδιο τρόπο, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η «κακοφωνία ερισμάτων» και το «τρελό κέντημα» πληροφοριών του Διαδικτύου οδήγησε στην επικράτηση της απρόσεκτης ανάγνωσης, της διασπασμένης σκέψης και της επιδερμικής γνώσης, σε αντίθεση με την εποχή του βιβλίου, που ώθησε τον άνθρωπο στην ενδοσκόπηση και την ανάπτυξη της φαντασίας του.
Ο Καρ εξηγεί ότι η «νευροπλαστική», η ιδιότητα του εγκεφάλου μας να επανασχεδιάζει τα κυκλώματά του, καταδεικνύει ανησυχητική τάση: «Αν θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα μέσον, το οποίο θα προκαλούσε ριζική και ταχεία αναδιάρθρωση των εγκεφαλικών μας συνάψεων, θα φτιάχναμε κάτι σαν το Ιντερνετ».
Ο Δρ Γκάρι Σμολ, διευθυντής του Κέντρου Μνήμης και Γήρανσης του Πανεπιστημίου UCLA λέει: «Ο εγκέφαλος είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος σε κάθε είδους ερέθισμα. Πρόκειται για πολύ περίπλοκη αλληλουχία νευρολογικών, χημικών και ηλεκτρικών επιπτώσεων που έπεται κάθε ερεθίσματος. Αν, όμως, προσέξουμε συγκεκριμένα ερεθίσματα και αγνοήσουμε άλλα, ορισμένα νευρικά κυκλώματα θα ατονήσουν».
Ο Δρ Σμολ παρατήρησε στις μελέτες του ότι η νέα γενιά «ηλεκτρονικών αυτοχθόνων» -όπως ονομάζει τους εθισμένους στο Ιντερνετ νέους- δεν διαθέτει κοινωνικές δεξιότητες, όπως «να κοιτούν το συνομιλητή τους στα μάτια ή να παρατηρούν μη λεκτικές εκφράσεις, όπως μορφασμούς», ενώ φοβάται ότι η επικράτηση των γραπτών μηνυμάτων κινητών τηλεφώνων και τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου αμβλύνουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Ο Δρ Σμολ και ο Νίκολας Καρ προειδοποιούν ότι η «πολυπραγμοσύνη» -η ικανότητα να κάνει κανείς πολλά πράγματα ταυτόχρονα που αποτελεί αναγκαία συνθήκη για τη χρήση του Ιντερνετ- δεν αποτελεί αξιόπιστη και αποτελεσματική μέθοδο, καθώς αν και βελτιώνει το χρόνο, πλήττει την ποιότητα.
Ο Δρ Σμολ προσφέρει, όμως, αισιόδοξη νότα, εκτιμώντας ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει αποδείξει την ικανότητά του να αποφεύγει την κατάρρευση. «Ο εγκέφαλος μπορεί να προλάβει τη ζημιά, εφόσον αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο. Η απόφαση πρέπει, όμως, να προέλθει από εμάς τους ίδιους. Πρέπει να μάθουμε να εξισορροπούμε το χρόνο μας μεταξύ του Διαδικτύου και εκτός αυτού», λέει ο Δρ Γκάρι Σμολ.
Η κατάργηση της βάσης του 10 αποτελεί μια εξαιρετικά κακή απόφαση. Σε μία περίοδο δημοσιονομικής κρίσης η κυβέρνηση διατηρεί σε λειτουργία πανεπιστημιακές σχολές, οι οποίες είναι προφανές ότι δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης, αντί να προχωρήσει άμεσα σε ένα γενναίο πρόγραμμα καταργήσεων και συγχωνεύσεων. Πέραν τούτου, όμως, εμπεδώνει μία πολύ κακή κουλτούρα στη νεολαία, αυτή της ήσσονος προσπάθειας. Η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που θα αξιοποιούν καλύτερα τους λιγοστούς πόρους που διαθέτει το κράτος για την παιδεία. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται είναι να χαμηλώσει και άλλο ο πήχυς της επιτυχίας και να εμπεδωθεί στην κοινωνία το ήθος της μικρότερης δυνατής προσπάθειας.
Τελικά πόσους εκπαιδευτικούς χρειαζόμαστε; Να συμφωνήσουμε ότι φέτος -λόγω εφαρμογής του Μνημονίου- θα είναι μια δύσκολη χρονιά. Πιθανώς η πιο δύσκολη από την έναρξη της ατέλειωτης αυτής μεταπολίτευσης. Αλλά και πέρυσι, όταν ήμασταν μες την τρελή χαρά και τις δαπάνες, πάλι το ίδιο σενάριο παίχτηκε. Η κυβέρνηση διόρισε 4.800 εκπαιδευτικούς (2.000 περισσότερους από φέτος). Τα συντεχνιακά σωματεία (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ) έσκουζαν ότι υποσκάπτεται η δωρεάν παιδεία. Ο Τύπος -πιστός στο δόγμα «του λαού τα ντέρτια λέω…»- κραύγαζε «χωρίς δασκάλους και καθηγητές τα σχολεία», κι εμείς κάθε χρόνο μένουμε με την απορία. Πόσοι χρειάζονται για να γεμίσουν τα σχολεία;
Τα στοιχεία του ΟΟΣΑ (Education at a Glance 2009: OECD Indicators) δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει την καλύτερη αναλογία δασκάλων προς μαθητές στον δυτικό κόσμο: ένας διδάσκων ανά δέκα διδασκόμενους στην Ελλάδα, όταν η Φινλανδία (με το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα του κόσμου) το αντίστοιχο κλάσμα είναι 1/15. Την ίδια αναλογία δασκάλων μαθητών (1/15) έχουν και οι ΗΠΑ, ενώ ακόμη χειρότερη είναι στις Γερμανία, Ιαπωνία, Γαλλία, Βρετανία, Αυστραλία που πλησιάζουν το 1/20. Τι, στην ευχή, έχουν τα δικά μας σχολεία και μονίμως εμφανίζονται κενά;
Μια εξήγηση είναι τα «Greek statistics». Σύμφωνα με δημοσιεύματα την περίοδο 2005-2006 στείλαμε ψεύτικα στοιχεία στον ΟΟΣΑ και για τα σχολεία! Τα «λάθη», όμως, δεν αφορούσαν τον αριθμό των εκπαιδευτικών, αλλά τη δουλειά τους. Τότε οι δείκτες έδειξαν ότι στην Ελλάδα, τα σχολεία λειτουργούσαν συνεχώς χωρίς διακοπές, αργίες, χωρίς καταλήψεις κ.λπ. και είχε εξαφανιστεί και η μαθητική διαρροή. («Ελευθεροτυπία» 14/2/2010)
Υπάρχει, βέβαια, το φαινόμενο της διαρροής διδασκόντων με αποσπάσεις σε πολιτικά γραφεία. Αλλά πάλι το ποσοστό είναι πολύ μικρό (5.000 αποσπασμένοι σε 170.000 εκπαιδευτικούς, δηλαδή 3%) και για να δικαιολογήσει τον υπερπληθυσμό των διδασκόντων και την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Κυρίως, όμως, υπάρχει αυτό που αποκάλυψε προ καιρού η κ. Διαμαντοπούλου: 19 γυμναστές υπηρετούσαν σε ένα μόνο σχολείο του Νομού Κοζάνης!
Βεβαίως, οι 19 γυμναστές σε ένα σχολείο είναι μια περίπτωση που βγάζει μάτι. Αλλά είναι η κορυφή του παγόβουνου. Σίγουρα σε κάποιο διπλανό σχολείο θα υπάρχουν δύο περισσοί φιλόλογοι, σε κάποιο παραδιπλανό θα λείπει ένας μαθηματικός, και σε ένα τρίτο θα υπάρχουν τρεις φυσικοί που δεν θα έχουν αντικείμενο εργασίας κ.ο.κ. Οι ισχυρότερος υπολογιστής του κόσμου, το πιο ικανό επιτελείο της οικουμένης δεν θα μπορούσαν ούτε να αποτυπώσουν, αλλά ούτε να προβλέψουν τις ανάγκες σε προσωπικό για τις 16.000 εκπαιδευτικές μονάδες της χώρας. Ο κεντρικός σχεδιασμός, ακόμη και σ’ ένα κόσμο αγαθών προθέσεων (δεν τηλεφωνεί ο x υπουργός, ζητώντας να μην αποσπαστεί ο δικός του εκπαιδευτικός σε σχολείο) δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα σε ένα τόσο πολύπλοκο και ρευστό σύστημα.
Πόσο διαφορετικό όμως θα ήταν το σύστημα αν οι τοπικές κοινωνίες διαχειριζόταν τις εκπαιδευτικές μονάδες και τις πλήρωναν διά των δικών τους φόρων; Θα ανεχόταν οι Κοζανίτες να συντηρούν 19 γυμναστές σε ένα σχολείο; Δεν θα φρόντιζαν να αναπληρώνουν όλα τα κενά;
Είναι γνωστό πως το κλασικό αρχαιοελληνικό λευκό μόνο λευκό δεν ήταν – τα αγάλματα ήταν πολύχρωμα, ο Παρθενώνας ήταν πράσινος και μπλε και κόκκινος. (Τα αισθητικά κριτήρια διαμορφώθηκαν από παρεξήγηση!)
Χάρη στις υπεριώδεις ακτίνες οι επιστήμονες ανακάλυψαν τις συγκεκριμένες αποχρώσεις μερικών ακόμα αντικειμένων…
Διασταύρωση μεταξύ φωτογραφικού άλμπουμ (Flickr, Picasa) και ελεύθερης, συμμετοχικής εγκυκλοπαίδειας (Wikipedia), η Fotopedia (www.fotopedia.com) έρχεται, όπως άλλωστε προδίδει και το όνομά της, να οπτικοποιήσει τα περιεχόμενα της Βικιπαίδειας, της δημοφιλέστερης εγκυκλοπαίδειας στον Παγκόσμιο Ιστό, από τη μια, καθώς και να «απαθανατίσει» τον κόσμο στο σύνολό του από την άλλη.
Φανταστείτε, λοιπόν, μια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια, περισσότερο καλαίσθητη και «πλούσια» από άποψη interface σε σχέση με τη Wikipedia, της οποίας τα λήμματα δεν είναι κείμενα αλλά φωτογραφίες (συνοδευόμενες από κείμενα) και ιδού… στην οθόνη σας προβάλλει η Fotopedia.
Αποστολή της υπηρεσίας (η οποία συστάθηκε το 2006 από έναν πρώην υπάλληλο της Apple, αρχικά με την επωνυμία Fotonauts) είναι να αποτελέσει «την απόλυτη δεξαμενή φωτογραφιών», ένα δίκτυο διακίνησης οπτικού υλικού μέσω του οποίου επαγγελματίες και ερασιτέχνες φωτογράφοι θα είναι σε θέση να προωθούν τη δουλειά τους αλλά και ένα εύχρηστο εργαλείο (εύχρηστο όσο ένα desktop application) που θα επιτρέπει στον καθένα να στήνει ιστοσελίδες αφιερωμένες σε θέματα που τον ενδιαφέρουν όποια κι αν είναι αυτά, «από τις πεταλούδες έως το Ταζ Μαχάλ».
Θεματικές ενότητες Επί του παρόντος, η Fotopedia αριθμεί περισσότερα από 38.000 άρθρα και πάνω από μισό εκατομμύριο φωτογραφίες κατηγοριοποιημένες σε θεματικές ενότητες. Σημειώνεται πως κάθε (ή σχεδόν κάθε) εικόνα συνοδεύεται από το αντίστοιχο (εάν φυσικά υπάρχει) λήμμα της Wikipedia, καθώς και από χάρτες (Google Maps) πάνω στους οποίους εντοπίζεται γεωγραφικά.
Επιπλέον, κάθε φωτογραφία μπορεί να ενσωματώνεται – είτε μόνη είτε ως μέρος ενός slideshow- σε άλλα ιστολόγια και ιστοσελίδες (μέσω της επιλογής Widgets), να διακινείται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, καθώς και να διαμοιράζεται με όχημα ιστότοπους όπως οι: Twitter, Facebook, Delicious και StumbleUpon.
Οπως η Βικιπαίδεια, έτσι και η Fotopedia, καθότι wiki από άποψη λειτουργίας, επιτρέπει σε οιονδήποτε το επιθυμεί να επεξεργάζεται, καθώς και να εμπλουτίζει τα περιεχόμενά της.
Αυτό είναι το πρόβλημα των νιάτων. Πρέπει πάντα να κάνουν και ν’ αποδεικνύουν κάτι, με αποτέλεσμα να χάνουν το καλύτερο – την ουσία του να μην κάνεις τίποτα, και απλώς να είσαι μέρος του κύκλου της ζωής.
Το ιστορικό αθηναϊκό διαμέρισμα του Αγγελου και της Λητώς Κατακουζηνού στη λεωφόρο Αμαλίας 4 με θέα τον Εθνικό Κήπο, τη Βουλή και τον Υμηττό άνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον Σεπτέμβρη του 2008.
Υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα φιλολογικά σαλόνια της γενιάς του ’30. Δεν έχει φιλοξενήσει μόνο διεθνείς προσωπικότητες, όπως τον Αλμπέρ Καμί και τον Ουίλιαμ Φόκνερ, αλλά και την αφρόκρεμα της ελληνικής διανόησης. Εκεί απήγγειλαν ποιήματά τους ο Γιώργος Σεφέρης και η Μυρτιώτισσα, εκεί διάβασε αποσπάσματα ο Ανδρέας Εμπειρίκος από τον «Μέγα Ανατολικό», εκεί έπαιξε πρώτη φορά στο πιάνο του σπιτιού, ένα παλιό Steinway, τραγούδια από τον «Μεγάλο Ερωτικό» ο Μάνος Χατζιδάκις.
Το άνοιγμα του ιστορικού διαμερίσματος στο κοινό δεν έδωσε μόνο την ευκαιρία στους φιλότεχνους να θαυμάσουν τη συλλογή από τους σπάνιους πίνακες, τα βιβλία, τα χειρόγραφα και τα έπιπλα του διαμερίσματος, αλλά και να παρακολουθήσουν σύγχρονες εκθέσεις και εκδηλώσεις. Μια τέτοια εκδήλωση αποτελεί και η ομαδική έκθεση «Επίσκεψη» με τη συμμετοχή περισσότερων από 30 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών. Θα εγκαινιαστεί την Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου και θα διαρκέσει έως τις 23 Οκτωβρίου.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Εξαιρούνται από το μισθολογικό πλαφόν του Δημοσίου, τα στελέχη της ΕΡΤ, με νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού.
Του Αποστόλου Λακασά – 
Άρθρα (RSS)