Terra Computerata

Μουσικά κείμενα από ολόκληρο τον κόσμο, που χρονολογούνται από τον 4ο μ.Χ. αιώνα μέχρι και τον 17ο, θα «μεταφραστούν» σε γλώσσα αναγνώσιμης μουσικής και θα ταξινομηθούν σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων. Πολύτιμα, σπάνια χειρόγραφα, που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε βιβλιοθήκες της Βιέννης και της Βενετίας και δεν είναι προσβάσιμα στο κοινό, πρόκειται να «αποκρυπτογραφηθούν» με τη βοήθεια ειδικού λογισμικού, που θα αναπτύξει ο «Δημόκριτος» και στη συνέχεια θα ψηφιοποιηθούν ώστε να μπορεί ο καθένας να τα αποκτήσει και να τα αξιοποιήσει ανάλογα με το ταλέντο του.

«Κάποιος που μέχρι σήμερα δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει την πόρτα μιας τέτοιας βιβλιοθήκης, όπως η Μαρκιανή της Βενετίας ή η βιβλιοθήκη του Βατικανού, θα έχει πλέον τη δυνατότητα να ‘κατεβάσει’ στον υπολογιστή του, από το Διαδίκτυο, το ψηφιακό αρχείο ενός σπάνιου μουσικού κειμένου. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία παγκοσμίως πρωτότυπη», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο συνθέτης Χριστόδουλος Χάλαρης, με αφορμή την πραγματοποίηση, πριν από λίγες μέρες, στη Σαντορίνη, της πρώτης συνάντησης των εμπλεκόμενων φορέων, έπειτα από πρόσκληση του προέδρου της κοινότητας Οίας, Γιώργου Χάλαρη.

Στην όλη προσπάθεια συμμετέχουν -εκτός από την κοινότητα Οίας- η εθνική βιβλιοθήκη της Βιέννης, η Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας, το εθνικό ωδείο Σεν Βενεντέτο της Βενετίας, ο Δήμος Ραβένας και πολλοί ακόμη πολιτιστικοί φορείς και φεστιβάλ.

«Μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έχουμε καταλήξει σε μια πρώτη μορφή αυτής της συνεργασίας. Από εκεί και πέρα, θα χρειαστούν εντατικές έρευνες, στις οποίες θα συμμετέχουν ειδικοί, μουσικοί και βέβαια οι επιστήμονες του ‘Δημόκριτου’, που θα εκπονήσουν και το ειδικό λογισμικό, το οποίο θα επιτρέψει την αυτόματη ‘μετάφραση’ μουσικών κειμένων, που είναι γραμμένα στην παλαιά βυζαντινή, την παλαιοσλαβονική, τη συρματική συριακή γραφή ή σε άλλη μορφή μουσικής γραφής, που αναπτύχθηκε κατά το Μεσαίωνα και την Αναγέννηση», ανέφερε ο κ. Χάλαρης.

Το μέγεθος του εγχειρήματος «αγγίζει» τα δύο με τρία εκατομμύρια σελίδες μουσικών κειμένων, που βρίσκονται σε βιβλιοθήκες και ράφια. Μια πρώτη προσπάθεια συγκέντρωσης μουσικών κειμένων πραγματοποιεί εδώ και χρόνια ο κ. Χάλαρης, ο οποίος έχει ήδη στο προσωπικό του αρχείο 27.000 σελίδες μουσικών κειμένων.

Το αρχείο αυτό έχει τεθεί ήδη στη διάθεση των φορέων, που θα δημιουργήσουν την ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων μουσικών κειμένων.

kathimerini.gr

Από την 1 Οκτωβρίου όλα τα Υπουργεία και οι Περιφέρειες υποχρεούνται να αναρτούν στο Διαδίκτυο νόμους και πράξεις που εκδίδουν. Είναι η αρχή μιας μεγάλης προσπάθειας της χώρας για ουσιαστική διαφάνεια, μέσω του προγράμματος «Δι@ύγεια».

Το πρόγραμμα «Δι@ύγεια» συντονίζεται από το Υπουργείο Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης και ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων τον Ιούλιο του 2010 με το Νόμο 3861/10. Σημειώνεται ότι εφεξής πράξεις και αποφάσεις των φορέων που αναφέρονται στο ν.3861/10 δεν θα εκτελούνται, αν πρώτα δεν έχουν λάβει Αριθμό Διαδικτυακής

Οι πολίτες μπορούν να αναζητούν νόμους και πράξεις απλά και εύκολα, χρησιμοποιώντας λέξεις κλειδιά και θεματικές κατηγορίες, με τις οποίες είναι καταχωρισμένη κάθε πράξη μέσω μιας εύχρηστης φόρμας αναζήτησης είτε από την ειδική ιστοσελίδα του κάθε φορέα που την εκδίδει, είτε συνολικά από τον ειδικό κεντρικό διαδικτυακό τόπο του Εθνικού Τυπογραφείου για όλους ανεξαιρέτως τους φορείς http://diavgeia.gov.gr/

Τα παιδιά που περνούν περισσότερο από δύο ώρες την ημέρα βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή, αντιμετωπίζουν αυξημένο κίνδυνο ψυχολογικών προβλημάτων ανεξαρτήτως των επιπέδων δραστηριότητάς τους, προειδοποιούν βρετανοί ερευνητές. Ειδικοί από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα τα οποία δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό «Ρediatrics» έπειτα από παρακολούθηση 1.000 παιδιών ηλικίας 10 και 11 ετών. Τα παιδιά συμπλήρωναν επί μία εβδομάδα ερωτηματολόγια στα οποία ανέφεραν πόσες ώρες περνούσαν ημερησίως μπροστά από μια οθόνη. Παράλληλα απαντούσαν σε ερωτήσεις στις οποίες περιγραφόταν η ψυχολογική τους κατάσταση- συμπεριλαμβανομένων συναισθηματικών και συμπεριφορικών προβλημάτων. Καθ΄ όλο αυτό το διάστημα οι ερευνητές μετρούσαν επίσης με ένα επιταχυνσιόμετρο τη φυσική δραστηριότητα των μικρών εθελοντών.

Οπως προέκυψε οι πιθανότητες εμφάνισης σοβαρού ψυχολογικού προβλήματος ήταν περίπου 60% υψηλότερες σε όσα παιδιά περνούσαν περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα είτε βλέποντας τηλεόραση είτε παίζοντας με τον υπολογιστή σε σύγκριση με συνομήλικά τους παιδιά που περνούσαν λιγότερο χρόνο μπροστά στην οθόνη.

Μάλιστα τα αποτελέσματα αυτά φάνηκε να ισχύουν ασχέτως του φύλου, της φάσης της εφηβείας στην οποία βρισκόταν το κάθε παιδί καθώς και του μορφωτικού και οικονομικού επιπέδου του.

tovima.gr

Ένα ντοκιμαντέρ που επιχειρεί να καταγράψει τις εμπειρίες και τις σκέψεις ενός μαθητή της Γ’ Λυκείου 40 μέρες πριν το τέλος των Πανελλαδικών εξετάσεων.

Η ταινία συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του ARGO International Film Festival-Vollywood (Βόλος, 27-28 Αυγούστου 2010) όπου και απέσπασε το 3ο Βραβείο.

Τα γυρίσματα έγιναν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τις εξετάσεις.

Τελικώς, το μάθημα της Ιστορίας παραμένει υποχρεωτικό στο λύκειο, μολονότι το υπουργείο είχε προσανατολιστεί στη μετατροπή του σε μάθημα επιλογής. Σε χθεσινό ρεπορτάζ του στην «Κ», ο Απ. Λακασάς σχεδόν προέβλεψε ότι η συγκεκριμένη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα ακυρωνόταν προτού ακόμη ξεκινήσει, «λόγω των “κραυγών” που υιοθετούν τα ελληνικά κόμματα», μολονότι το σκεπτικό των υπευθύνων του υπουργείου ήταν «λιγότερα υποχρεωτικά μαθήματα, περισσότερα μαθήματα επιλογής και μεγαλύτερη εμβάθυνση», κάτι που εκ πρώτης όψεως δεν είναι κακό. Η δική μου καχυποψία απέναντι σε τούτη την πρωτοβουλία έχει να κάνει κυρίως με το πώς θα σχεδιαζόταν όλο αυτό, πόσο μεθοδικά θα κινούνταν το υπουργείο, με το αν στόχευε σε ένα ευέλικτο, δραστικό σχήμα διδασκαλίας, αποφεύγοντας μιαν ακόμη απονεύρωση και αφυδάτωση της γνώσης. Αλλά μετά την υπόθεση με τη «βάση του δέκα», πώς να μην είσαι καχύποπτος;

Σε κάθε περίπτωση, εάν επρόκειτο το μάθημα της Ιστορίας να τύχει μεγαλύτερης εμβάθυνσης, όπως αναφέρθηκε, εάν επρόκειτο να το παρακολουθούν μαθητές που το είχαν επιλέξει συνειδητά, τότε ίσως ήταν καλύτερο ένα μάθημα που γίνεται μέσα σε ένα πνεύμα τυπολατρικής υποχρέωσης και ψυχαναγκασμού να μετατραπεί σε μάθημα επιλογής.

Η Ιστορία είναι βέβαια πονεμένη υπόθεση. Θυμάμαι από τα δικά μου μαθητικά χρόνια, στο λύκειο, κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, πόσο διαχωρισμένα ήταν μέσα μου, από τη μια πλευρά, η διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο και, από την άλλη, τα συναρπαστικά ιστορικά αναγνώσματα που έβρισκα στην πατρική βιβλιοθήκη: τα «Φοβερά Ντοκουμέντα», με τις έξοχες αφηγήσεις των Σόλωνα Γρηγοριάδη, Δημήτρη Φωτιάδη, Αλέξανδρου Κοτζιά και των άλλων ξένων συγγραφέων, με τον «Σαγγάριο», τον «Επίλογο στο Γουδί», τους «Βαλκανικούς Πολέμους», τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών» κ. ά., ο δίτομος, γλαφυρός «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος» του Ρεϊμόν Καρτιέ (από τον Πάπυρο – με υπέροχη εικονογράφηση), η μετ’ εμποδίων, αλλά όμως πάντοτε συγκλονιστική καθαρεύουσα της «Ανόδου και της Πτώσης του Γ΄ Ράιχ» του Ουίλιαμ Σίρερ (τρεις σκληρόδετοι τόμοι με πρωτόγονες εκτυπώσεις από τις εκδόσεις Αρσενίδη – αν δεν με απατά η μνήμη μου), ακόμα και τα τεύχη της κλασικής σήμερα «Ιστορίας Εικονογραφημένης», επίσης από τις εκδόσεις Πάπυρος, όλα συνέθεταν στον άγουρο νου ενός περίεργου εφήβου ένα σύμπαν εξόχως μυθιστορηματικό. Το πιο συγκλονιστικό όμως ήταν ότι όλα αυτά που διάβαζα είχαν συμβεί στ’ αλήθεια. Και η Ιστορία ήταν όντως ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα.

Αλλη κουβέντα, λοιπόν, η σχολική Ιστορία και άλλη αυτή που διάβαζα σπίτι. Και πάλι όμως, χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι η Ιστορία δεν είναι κάτι ξένο και παγωμένο, που αφορά επώνυμους και μεγάλους ηγέτες. Οτι η Ιστορία συνιστά κυρίως αυτή τη μυστική σύνδεση των κορυφαίων γεγονότων με τους μικρούς και ασήμαντους, της «επίσημης» μνήμης, των βουβών κινηματογραφικών επίκαιρων και των ασπρόμαυρων φωτογραφιών με τα θαμμένα οικογενειακά κειμήλια, ξεθαμμένες προσωπικές διηγήσεις και μνήμες, αόρατα τραύματα και παρακαταθήκες που από νεκρές οικογενειακές φύσεις μεταμορφώνονται σε κάτι ζωντανό και παλλόμενο: σε αφηγήσεις με συλλογικό, ενίοτε οικουμενικό χαρακτήρα.

Ο Αμερικανός κομίστας Αρτ Σπίγκελμαν, μεταφέροντας στο διάσημο πια «Maus» την ιστορία του πατέρα του από το Ολοκαύτωμα, ξεκίνησε με την εξής εμβληματική φράση: «Ο πατέρας μου αιμορραγεί Ιστορία» (My father bleeds History). Κάτι ανάλογο έδειξε και ο Βρετανός Γκρέιαμ Σουίφτ στο καλύτερό του μυθιστόρημα, την «Υδάτινη χώρα», το 1983.

Με άλλα λόγια, η Ιστορία δεν είναι κάτι εκεί έξω – είναι στο σπίτι του καθενός μας. Και οι αφηγήσεις της είναι οι δικές μας μνήμες και αναπλάσεις. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι απλώς αν η Ιστορία πρέπει να είναι υποχρεωτική ή προαιρετική στο λύκειο. Το ερώτημα είναι εάν μπορεί το νέο λύκειο που οραματίζεται το υπουργείο να ενσταλάξει στους μαθητές μια άλλου τύπου αντίληψη γύρω από την Ιστορία. Να τους υποψιάσει ως προς τη βαθύτερη δυναμική της, αναδεικνύοντας τη γοητεία της. Ψιλά γράμματα; Μάλλον.

«Τελειώσαμε το γυμνάσιο, κύριε, και δεν μας αφήσατε να κάνουμε ούτε μια μέρα κατάληψη»! Το παράπονο του μαθητή διατυπώθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια στον γυμνασιάρχη. Μια τουλάχιστον κατάληψη έπρεπε να υπάρχει στην εφηβική επετηρίδα. Να μπορεί, πριν περάσει ο 15χρονος το κατώφλι της Α΄ Λυκείου, να συνθέσει το δικό του αφήγημα, τη μικρή, προσωπική ιστορία, με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Η ειδησεογραφία δίνει το μέτρο του εθιμικού χαρακτήρα των καταλήψεων: «ξεκινούν και φέτος… κλιμακώνονται… κ.ο.κ». Το τυποποιημένο ύφος των δημοσιευμάτων δηλώνει ότι πρόκειται για μια υπόθεση ρουτίνας, που φέρει «το αξιακό φορτίο του χαβαλέ», όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά καθηγητής της μέσης εκπαίδευσης.

Οι φετινές καταλήψεις εμφανίστηκαν λίγο νωρίτερα αλλά ο αριθμός των σχολείων που συμμετείχαν δεν ξεπέρασε, στο μέσο της περασμένης εβδομάδας, τα ογδόντα πανελλαδικά. Τις επόμενες ημέρες περιορίστηκε. Τα αιτήματα των μαθητών, ένας αχταρμάς με αστάθμητο εύρος: από την κατάργηση του μνημονίου έως το μέγιστο επιτρεπτό όριο για τις απουσίες, από διανομή σχολικών εγχειριδίων και κάλυψη κενών θέσεων διδακτικού προσωπικού έως επιτακτική ανάγκη για διαδραστικούς πίνακες γιατί η κιμωλία είναι καρκινογόνος! Κοντά στην επισήμανση για σοβαρές ελλείψεις στην κτιριακή υποδομή, σε κενά καθηγητών και βιβλίων, το προσωπικό ξέσπασμα: «Δεν είναι κατάσταση αυτή. Την περασμένη εβδομάδα ξεκινούσα με διάβασμα το πρωί και γυρνούσα σπίτι στις 12 τα μεσάνυχτα από το φροντιστήριο», έλεγε μαθητής της Γ΄ Λυκείου. Από κοντά και ορισμένοι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων να καταγγέλλουν «για άλλη μια φορά την αναλγησία της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα».

Οσο για τη στάση της ΟΛΜΕ, αντιγράφουμε χαρακτηριστικό απόσπασμα από ανακοίνωσή της σε παλαιότερη κινητοποίηση μαθητών: «Για τον κλάδο των εκπαιδευτικών –όπως αρμόζει, άλλωστε, στον κινηματικό μας πολιτισμό– τόσο ο σεβασμός της αυτονομίας του μαθητικού κινήματος όσο και η αλληλεγγύη μας είναι ζητήματα δεδομένα και αυτονόητα. Οι αγωνιζόμενοι μαθητές μας έχουν, παρά την ηλικία τους, την κρίση και την ωριμότητα της σκέψης ώστε να διαμορφώνουν οι ίδιοι τόσο το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεών τους, όσο και την αξιοποίηση των πρόσφορων μορφών και μέσων».

Η επανάληψη, έστω και εξασθενημένη, των καταλήψεων αποτελεί παράπλευρο πλήγμα για τη Μέση Εκπαίδευση. Μαζί με ένα υπουργείο που μοιάζει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον οικονομισμό και στον λαϊκισμό (ποιος τολμάει να θίξει το όριο των απουσιών που μπορεί να φτάσει τις 180 στη Γ΄ Λυκείου;), το δημόσιο σχολείο πορεύεται στα τυφλά απειλούμενο σοβαρά από ένα διογκούμενο μέγεθος της δημόσιας ζωής: τον χαβαλέ. «Ετσι η απαξίωση επιτείνεται με τη γελοιοποίηση ενός υπέρτατου δημόσιου αγαθού που η πτώση του συμπαρασύρει και την ιδέα του δημόσιου εν γένει», σημείωνε σε άρθρο του ο εκπαιδευτικός Γιάννης Αντωνίου.

Οι καταλήψεις, παλιότερες και πρόσφατες, ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπογραμμίζουν και να ενισχύουν τα χαρακτηριστικά της κρίσης. Οσο κι αν οι υποστηρικτές τους προβάλλουν τον σουρεαλιστικό ισχυρισμό ότι σταματώντας την εκπαιδευτική διαδικασία υπερασπίζουν τη δημόσια παιδεία από την υποβάθμιση και την ιδιωτικοποίηση. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: το δημόσιο σχολείο υπολειτουργεί σε ένα κλίμα αδιαφορίας, ενώ οι ιδιωτικοί θεσμοί παραμένουν αδιατάρακτοι, ενδυναμώνοντας ακόμη περισσότερο το κύρος τους. Οσο φιλόδοξες και να είναι οι προθέσεις του υπουργείου Παιδείας, με ένα δημόσιο σχολείο κλειστό και δυσλειτουργικό και τα φροντιστήρια να παρέχουν τις υπηρεσίες τους στην εντέλεια, καμία μεταρρύθμιση δεν είναι εφικτή.

Η απαρέσκεια των μαθητών για τη σχολική διαδικασία δεν απαλύνεται ούτε με χατίρια ούτε με ελαστικές βαθμολογίες ούτε με αλόγιστες παροχές δήθεν δικαιωμάτων. Το σχολείο θα παραμένει κενός τόπος χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, που ούτε τη γνώση καταφέρνει να υπηρετήσει, ούτε χαρά μπορεί να προσφέρει αλλά ούτε και προοπτική στην αγορά εργασίας.

Οι καταλήψεις παίζουν τον ρόλο της γενικής συνταγής που μπορεί να έχει αποτέλεσμα από τον απλό πονοκέφαλο έως ένα βαρύτερο νόσημα. Σπάει τη ρουτίνα, δίνει εύσημα κατά φαντασίαν αγωνιστικότητας και χάνει τη σημασία της ως ύστατο μέσο πίεσης και διεκδίκησης. Ευτελίζεται με συρραφή ανυπόστατων –αν όχι υπαγορευμένων– αιτημάτων.

Η δημόσια εκπαίδευση εξακολουθεί να υφίσταται χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό της. Υπάρχουν αντοχές και αποθέματα, ο διάλογος και οι αντιπαραθέσεις βοηθούν να παραμένει ζωντανή και ενεργή. Εάν καταρρεύσει, με τη βοήθεια όλων όσων θεωρούν τους αναγκαίους περιορισμούς μη επικοινωνιακή μέθοδο ή ψηφοθηρικά καταστροφική, τότε ένας βασικός πυλώνας της κοινωνίας θα χαθεί. Το μέλλον είναι άδηλο αλλά όχι ανύπαρκτο. Δεν ακυρώνεται ούτε ξεγελιέται με πολιτικάντικα, συνδικαλιστικά ή κομματικά τερτίπια. Και κυρίως: έχει μνήμη.

Καθημερινή