Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία:
Ομως, για να επιστρέψουμε στη συγκυρία, το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται λόγω του Μνημονίου υπό φραγκική κατοχή, δεν την ασφαλίζει απέναντι στο τουρκικό φακιόλι. Αντιθέτως.
Ακόμα κι όταν ήταν στα καλά της (όσον ήταν ποτέ στα καλά της) η Ελλάδα με την υποτελή της εξωτερική πολιτική, ούτε απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση εξασφάλισε την αναγνώριση των συνόρων της ως εξωτερικών συνόρων της Ενωσης, ούτε απ’ το ΝΑΤΟ την ισότιμη, αν μη τι άλλο, αντιμετώπισή της εν σχέσει με την Τουρκία.
Σήμερα η Ελλάδα, κατά τον ένα πυλώνα της εθνικής της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, δηλαδή την οικονομική ισχύ, έχει γονατίσει.
Εχει όμως από καιρό γονατίσει και εις ό,τι αφορά τον έτερο πυλώνα, αυτόν της παιδείας-εκπαίδευσης- κυρίαρχης στην κοινωνία ιδεολογίας.
Εδώ και αρκετά χρόνια, απ’ την εποχή του «εκσυγχρονισμού», έχει καθιερωθεί σε κρίσιμους θύλακες της κοινωνίας, ΑΕΙ, ΜΜΕ, τέχνες, νεολαία μια εδραία πλέον μυθολογία, περί της ασυνέχειας των Ελλήνων, για την εν πολλοίς φαντασιακή κι επινοημένη τους ταυτότητα, για τη (μεγάλη) αξία του αυτοπροσδιορισμού των άλλων τη στιγμή που συκοφαντείται ως εθνικισμός ο δικός μας αυτοπροσδιορισμός, μύθοι για την πολυπολιτισμικότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (της πιο άνομης και άγριας) κι άλλα ανιστόρητα παρόμοια.
Μπορεί οι δυτικοί ουμανιστές ήδη απ’ την εποχή του Διαφωτισμού να έβγαζαν καντήλες α- κριβώς για την ανομία και την καθυστέρηση που επέβαλαν παντού όπου όριζαν οι Οθωμανοί, αλλά οι καθ’ ημάς επίγονοι του Διαφωτισμού (όπως αυτοπροσδιορίζονται), αντιθέτως εκθειάζουν εκείνη τη σκοτεινή εποχή σχεδόν ως υπόδειγμα πολυεθνικού κράτους.
Πέρα απ’ το αντιεπιστημονικό των κριτηρίων (διότι πρωθύστερα) όπως, φερ’ ειπείν περί πολυπολιτισμικότητας (σημερινός όρος, μάλλον σημερινή αμερικανιά), για να περιγράψουν συνθήκες «συμβίωσης» λαών, άλλων σε καθεστώς υποταγής και σφαγής κι άλλων αλλοιώς, η προπαγάνδα αυτή φαίνεται να έχει κάψει αρκετά μυαλά.
Βιβλία της εκπαίδευσης αναθεωρούνται (απ’ την πλευρά της Ελλάδας, όχι της Τουρκίας) ήδη απ’ την εποχή των συμφωνιών Γιωργάκη – Τζεμ, προκρίνοντας τη λήθη ως χρησιμότερη (ηθικώς κι εκπαιδευτικώς) απ’ την α-λήθεια. Παρά τον έπαινο προς την αλήθεια ότι είναι επαναστατική, οι νέοι «δάσκαλοι του Γένους» φαίνεται να προτιμούν μια πιο ραγιάδικη -να ‘χουμε την ησυχία μας- προσέγγιση.
Μπορεί ορισμένοι απ’ αυτούς να ‘ναι αμαθέστατοι και να νομίζουν ότι ο Χρυσολωράς ήταν χλωρίνη αλλά δεν είναι όλοι. Τι είναι όμως αυτοί που δεν είναι αμαθείς;
«Μια σχολή σκέψης» θα μου πείτε. Μεγάλο το δίκιο σας! Μάλιστα μια ενδιαφέρουσα σχολή. Περιζήτητη. Με εύσημα από πολλούς των δημοσιογράφων, κυρίαρχη στη βιβλοκριτική, πανταχού παρούσα στη βιβλιογραφία.
Οι ίδιοι άνθρωποι, το ίδιο κλίμα υπηρέτησαν για τα περί την επαίδευση και στην κυβέρνηση Σημίτη, και στην κυβέρνηση Καραμανλή, και τώρα στην κυβέρνηση Γιωργάκη.
Ανθρωποι για όλες τις εποχές! -φίλοι του λαού!- δεν εξηγείται αλλοιώς! Ο ορισμός των αναντικατάστατων.
Οι ίδιοι άνθρωποι του ιδίου κλίματος, εξέφρασαν τον «εκσυγχρονισμό» των γραμμάτων μας, πάντα «αναστοχαζόμενοι» στο Πρυτανείο
όλες τις διαταγές που έφθαναν απ’ το Πραιτόριο, και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. και τούμπαλιν. Οι ίδιοι υπάλληλοι, «δούλοι πιστοί». Τότε της κυρίας Γιαννάκου, τώρα της κυρίας Διαμαντοπούλου.
Δημοκρατία έχουμε. Κι ως φαίνεται αν στο Πραιτόριο στέλνουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν, το Πραιτόριο σιτίζει, με τη σειρά του στο Πρυτανείο και τους γραμματικούς που μας αξίζουν.
Δημοκρατία έχουμε. Τώρα τι έχει η έρμη και ψοφάει, είναι ένα μεταμοντερνικό, νεωτερικό, αναθεωρητικό ερώτημα, περί το οποίον αναστοχάζομαι και μυρικάζω, αλλά δεν δύναμαι να απαντήσω – θα ήταν μια «αφήγηση» που δεν σας αξίζει…
Άρθρα (RSS)