Κάποιος γιορτάζει μα το βρήκα… είμαι εγώ!
Παγκόσμια ημέρα των εκπαιδευτικών σήμερα. Ολοι έχουμε καταλάβει τι σημαίνει να σου αφιερώνουν μία παγκόσμια ημέρα. Η υπουργός μας έστειλε το καθιερωμένο μήνυμα κονσέρβα σε μία απέλπιδα προσπάθεια να χρυσώσει το χάπι…
Ποιος κακόμοιρος αποσπασμένος άραγε να αναζητούσε έμπνευση για τη σύνταξή του μηνύματος. Εφτασε χτες κοντά μεσάνυχτα:
“Σήμερα η μέρα είναι αφιερωμένη στους πρωταγωνιστές της Εκπαίδευσης, τους εκπαιδευτικούς.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί σε κάθε γωνιά της χώρας, παρά τις αντίξοες συνθήκες, (πες το ξανά) καθημερινά προσφέρουν, παράγουν, δημιουργούν με ένα κοινό στόχο: ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.
Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία σε διεθνές επίπεδο, τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν εάν οι εκπαιδευτικοί μπουν μπροστά. (Υποθετικός λόγος του απραγματοποίητου. Κι αν δεν το καταλάβαμε ακόμη, εμείς φταίμε για όλα. )
Η κοινωνία επενδύει σε εσάς, (ω μα ναι!) που είστε πρωτοπόροι, με όρεξη για δουλειά, με αγάπη για τους μαθητές, με υψηλό αίσθημα ευθύνης. (Φαίνεται όμως ότι επενδύει και στους υπόλοιπους που βρίσκονται σε τουρνουά ταβλιού εδώ και πολλά-πολλά χρόνια)
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί αυτά που κάνατε και κάνετε αποδεικνύουν ότι οι κοινωνίες εξελίσσονται με δασκάλους με «Δ» και τέτοιους έχουμε πολλούς.”
Γιατί αισθάνομαι ότι το Δ μου όλο και μικραίνει;