Αρχείο για 4 Οκτωβρίου, 2010

Vinton Cerf

Του Vinton G. Cerf  Αντιπροέδρου της Google και υπεύθυνου για την επινόηση νέων τεχνολογιών και εφαρμογών στο Διαδίκτυο.

Η μέση ηλικία για βραβευμένους με Νομπέλ Ειρήνης είναι τα 63 έτη, αλλά φέτος το περιοδικό Wired αποφάσισε ότι η πιο άξια δικαιούχος είναι μόλις 33 ετών. Στο πλαίσιο των βραβείων Νομπέλ, αυτή η ηλικία είναι πολύ μικρή, αλλά αν αναλογιστούμε τα «επιτεύγματα» του Διαδικτύου, ίσως δεν φαίνεται και τόσο παράλογη μια τέτοια υποψηφιότητα. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, το Διαδίκτυο είχε μια βαθιά επίδραση στον τρόπο που ζούμε.

Το Διαδίκτυο έχει επιτύχει γιατί σχεδιάστηκε έτσι ώστε να είναι τόσο ευέλικτο όσο και ανοικτό. Για αιώνες, η πρόσβαση και η δημιουργία πληροφορίας ελεγχόταν από λίγους.

Το Διαδίκτυο το έχει αλλάξει αυτό – και γρήγορα γίνεται η πλατφόρμα πληροφόρησης για όλους, από όλους.

Φυσικά, εξακολουθεί να έχει δρόμο μπροστά του. Σήμερα υπάρχουν μόνο περίπου 1,8 δισεκατομμύριο χρήστες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν περίπου το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού. Μεγάλο μέρος του κόσμου που έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο χρησιμοποιούν τα αγγλικά, αν και γνωρίζουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη δεν είναι αγγλόφωνοι. Για παράδειγμα, ενώ υπάρχουν 300 εκατομμύρια Αραβες στον κόσμο, το περιεχόμενο του Διαδικτύου στα αραβικά δεν ξεπερνά το 1% του συνολικού περιεχομένου.

Καθώς όλο και περισσότερο ποικιλόμορφο περιεχόμενο ανεβαίνει στο Διαδίκτυο, αυξάνεται και η ανάγκη για εργαλεία που μας επιτρέπουν να ξεπεράσουμε τα γλωσσικά εμπόδια που μας χωρίζουν. Γι’ αυτό είμαι ενθουσιασμένος με την πρόοδο των αυτόματων εργαλείων μετάφρασης, ειδικότερα στον τομέα που εμείς ονομάζουμε μηχανική μάθηση.

Ενας στόχος είναι να καταστεί δυνατή η αναζήτηση με όρους που εκφράζονται σε μία γλώσσα, αλλά να εμφανίζονται και αποτελέσματα και στις 50 γλώσσες που υποστηρίζονται από την Google. Ο κύριος παράγοντας της αύξησης του πολύγλωσσου περιεχομένου θα είναι η ίδια η αύξηση της πρόσβασης στο Διαδίκτυο. Και κλειδί για την πρόσβαση θα είναι τα κινητά τηλέφωνα. Δείτε την Κορέα όπου οι άνθρωποι πραγματοποιούν αναζητήσεις με τη φωνή ή πληρώνουν τους λογαριασμούς τους στο κινητό τους – το μέλλον είναι εδώ. Επιπλέον, ήδη βλέπουμε τη διαφορά που έφεραν οι συνδέσεις των κινητών με το Internet στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική και την ινδική χερσόνησο. Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι άνθρωποι βρίσκουν ήδη καινοτόμους τρόπους να χρησιμοποιούν την τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων, από τη μικρής κλίμακας χρήση της Grameen και των χωριών στο Μπανγκλαντές, μέχρι τις καινοτόμες υπηρεσίες SMS, που παρέχουν στους γεωργούς υπηρεσίες ενημέρωσης σχετικά με τις καλλιέργειες και τις καιρικές συνθήκες.

Η τεχνολογική πρόοδος του Διαδικτύου έχει επίσης επιφέρει μία κοινωνική αλλαγή. Οπως συνέβη και με προηγούμενες εφευρέσεις, κάποιοι θα ανησυχούν για τις επιπτώσεις της ευρύτερης πρόσβασης στην πληροφόρηση – άλλωστε, το τυπογραφείο και η αύξηση του αλφαβητισμού είχαν αντιμετωπιστεί ως αποσταθεροποιητικές αλλαγές. Παρόμοιες ανησυχίες σχετικά με το Διαδίκτυο τίθενται σποραδικά και τώρα, αλλά εάν δούμε τη συνολική εικόνα, είμαι πεπεισμένος ότι θα διαπιστώσουμε ότι τα οφέλη του Ιντερνετ ξεπερνούν κατά πολύ τις όποιες τυχόν δυσκολίες ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών στη ζωή μας.

Αν υπάρχει ένα μέρος ζωτικής έρευνας και ανάπτυξης για το Διαδίκτυο, η ασφάλεια είναι ένα από αυτά. Εργαζόμενος στο Διαδίκτυο για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, είμαι πιο αισιόδοξος για τις υποσχέσεις του από ποτέ. Είμαστε όλοι ελεύθεροι να καινοτομήσουμε στο Διαδίκτυο κάθε μέρα – το Internet είναι στην πραγματικότητα ένα εργαλείο που έχει δημιουργηθεί από τον λαό για τον λαό. Ετσι, θα πρέπει το Διαδίκτυο να κερδίσει ένα βραβείο Νομπέλ; Μπορεί να είναι μακρινή σκέψη – έστω και μόνο επειδή θα ήταν μάλλον δύσκολο να απονεμηθεί ένα βραβείο στους χρήστες του Ιντερνετ όλου του κόσμου.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

Επιτέλους κάτι κινείται… φρέσκιες ιδέες για την Ελλάδα.

Μπορείτε να το δείτε online καθώς εξελίσσεται…

www.tedxacademy.com/Streaming/index.html


Comments 1 σχόλιο »

gotoclass.jpg

Δεν πρόκειται να αλλάξει το όριο των απουσιών για τους μαθητές, διαβεβαιώνει το υπουργείο Παιδείας.

«Θέλω να τονίσω κατηγορηματικά ότι το υπουργείο Παιδείας δεν έχει καμία πρόθεση αλλαγής του ορίου απουσιών για τους μαθητές», σημείωσε η υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου, με αφορμή το θέμα που ανέκυψε.

Όπως διευκρίνισε, το όριο είναι 50 δικαιολογημένες απουσίες και 50 αδικαιολόγητες, σύμφωνα με εγκύκλιο που υπεγράφη από την ίδια και αποστέλλεται ήδη προς όλα τα σχολεία της χώρας.

Η εγκύκλιος ορίζει αυτά που ήδη ισχύουν με το Προεδρικό Διάταγμα του 1982, βάσει του οποίου το όριο των απουσιών ανέρχεται επίσης σε 50 δικαιολογημένες και 50 αδικαιολόγητες.

Κατά συνέπεια, δεν συντρέχουν πλέον οι λόγοι για την έκτακτη προσαύξηση του 25% που -όπως διευκρινίζεται από το υπουργείο- ίσχυσε ειδικά και μόνο για τη περυσινή σχολική χρονιά, εξαιτίας των αυξημένων απουσιών των μαθητών από τα κρούσματα του ιού την νέας γρίπης Η1Ν1.

Σύγχυση προκάλεσε στους συλλόγους των σχολείων της επικράτειας η δήλωση της υφυπουργού για 50+50. Ολοι γνωρίζαμε ότι το όριο ήταν 50 δικαιολογημένες +64 αδικαιολόγητες.  Δύο τινά συμβαίνουν. Η η υφυπουργός και οι σύμβουλοί της αγνοούν το θέμα των 64 αδικαιολογήτων ή τελικά αλλάζει το όριο.

Ισως χρειάζεται μία διευκρίνηση…

Comments 1 σχόλιο »

Κάποιοι μοιράζουν αγκαλιές…

http://agkaliesgiaolous.blogspot.com/

Και η Αννα Δαμιανίδη σχολιάζει σήμερα στα Νέα:Τα παιδιά βγήκαν στο Σύνταγµα κρατώντας ταµπέλα «Δωρεάν Αγκαλιές». Αν ήθελες πήγαινες και τους αγκάλιαζες.

Μετάφραση του Free hugs. Θα µεταφραζόταν και «ελεύθερες αγκαλιές», ή «αγκαλιές έτσι χωρίς πρόγραµµα», «αγκαλιές χωρίς λόγο». Υποτίθεται ότι πάντα δωρεάν είναι οι αγκαλιές, ή το κόστος δεν αποτιµάται. Βέβαια η λέξη δωρεάν υποδεικνύει την αξία τους. Θα ήταν ακριβές αν δεν ήταν δωρεάν, οπότε ξανασκέψου όλες τις αγκαλιές της ζωής σου, µήπως είσαι πλούσιος και δεν το ξέρεις;

Μου αρέσουν αυτές οι φιλοσοφικές δράσεις, αλλά διστάζω να πέσω στην αγκαλιά των νεαρών παιδιών. Η αγκαλιά, πώς να το κάνουµε, χρειάζεται έναν βαθµό εξοικείωσης. Οπως τα φιλιά στο µάγουλο. Στη Γαλλία όταν συστήνεσαι φιλιέσαι τρεις φορές. Για µήνες, όταν σπούδαζα εκεί, στεκόµουν παγερή, να αποθαρρύνω τέτοια φιλιά. Οι άλλοι πάγωναν ακόµα περισσότερο όταν έλεγα πως είµαι Ελληνίδα. Σκόνη έκανα τον µύθο θερµότητας των Ελλήνων. Πιστεύω πως οι Ελληνες είµαστε επιφυλακτικοί άνθρωποι. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς βγάλαµε φήµη θερµών. Η µόνη εξήγηση είναι ο Ζορµπάς, ο οποίος όµως, µάθαµε τελικά, ήταν Σλαβοµακεδόνας. Πάντα τα εθνικά κλισέ είναι ιστορίες παρεξηγήσεων.

Χαζεύω ένα τέταρτο τα νεαρά παιδιά να γελάνε αγκαλιάζοντας περαστικούς πιο τολµηρούς από µένα. Μελετάω τις αντιδράσεις, τον δισταγµό, την απόφαση, τα γέλια. Εχει ρίσκο να αγκαλιάζεις αγνώστους;

Ανταλλάσσεις κύτταρα σε τόσο λίγο χρόνο; Παραβιάζεται κάτι ιδιωτικό που το θέλεις ανέγγιχτο; Βρίσκεις µια ευχαρίστηση που οφείλεις αµέσως να αρνηθείς;

Γιατί µας παιδεύουν έτσι τα νεαρά παιδιά στις πλατείες;

Ζήλεψα κοιτώντας, πήγα κι εγώ σε µια αγκαλιά για µισό δευτερόλεπτο. Φαντάσµατα οικειότητας, γνωριµιών, σχέσεων και προσδοκιών πέρασαν από τις µασχάλες µου κι ελευθερώθηκαν αµέσως. Μόλις ξεµάκρυνα µε αγκάλιασε µια αόρατη µελαγχολία.

Γύρισα σπίτι να κρατήσω τον σκύλο µου αγκαλιά κατά βούληση. Εντελώς δωρεάν.

Comments 0 σχόλια »

Πολλές πληροφορίες μερικές κακόβουλες

Επειδή κάθε λήμμα της Wikipedia συντάσσεται από δεκάδες εθελοντές, οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να το ανανεώσουν με καινούργιες πληροφορίες, αρκετές φορές αυτή η δυνατότητα λειτουργεί εις βάρος της αξιοπιστίας, δίνοντας τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε κακόβουλο χρήστη να προσθέσει στα άρθρα λανθασμένα ή παραπειστικά στοιχεία.

Κι όμως, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα στις ΗΠΑ, υποστηρίζουν πως βρήκαν τη λύση: έναν αλγόριθμο που σκανάρει αυτόματα το περιεχόμενο της Wikipedia για να ανακαλύψει τα λήμματα στα οποία υπάρχουν τέτοιες «ύποπτες» παράγραφοι.

Ο αλγόριθμος απομονώνει τις λέξεις που περιέχονται σε κάθε πρόσφατη προσθήκη και υπολογίζει τη συχνότητα με την οποία αυτές εμφανίζονται σε όλο το λήμμα.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

Ζωντανά από τη διαδικτυακή πύλη της Καναδικής Υπηρεσίας Διαστήματος

Για να απολαύσει κανείς την εντυπωσιακή εικόνα του Βόρειου Σέλαος -αυτού του φαντασμαγορικού φυσικού φαινομένου που δημιουργεί η αλληλεπίδραση της γήινης μαγνητόσφαιρας με την ακατάπαυστη ροή σωματιδίων από τον Ηλιο- δεν χρειάζεται πλέον να ταξιδέψει σε περιοχές με υψηλό γεωγραφικό πλάτος. Αρκεί να μπει στη διαδικτυακή πύλη της Καναδικής Υπηρεσίας Διαστήματος (http://www.asc-csa.gc.ca/eng) και στο εικονικό παρατηρητήριο AuroraMax που δημιούργησε η υπηρεσία, στο οποίο μεταδίδει σε πραγματικό χρόνο το Βόρειο Σέλας, όπως αυτό φαίνεται από τα βόρεια σύνορα της χώρας, αλλά και αποθηκεύει φωτογραφίες από προηγούμενες ημερομηνίες. Το παρατηρητήριο ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από λίγες ημέρες, συμπίπτοντας με την έναρξη εμφάνισης του φαινομένου από την Αρκτική, ενώ αναμένεται να προσφέρει ολοένα εντυπωσιακότερες εικόνες.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

International Herald Tribune

Ο μεγάλος μου γιος, στα 9 του, έχει περάσει το 3,2% της ζωής του στο Ιντερνετ. Η στατιστική αυτή είναι αυθαίρετη, αλλά μου φαίνεται λογική. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι πέρασε τουλάχιστον τρεις ώρες στο Ιντερνετ την περασμένη άνοιξη, όταν το τέλος της τρίτης τάξης ήρθε με μια ανάθεση εργασίας για τα ζώα του τροπικού δάσους.

Το δικό του ζώο ήταν η ανακόντα, και το Διαδίκτυο τον βοήθησε να γράψει μια πολύ κατατοπιστική έκθεση. Ηταν υπερήφανος για την εργασία του και μου την έφερε να τη διαβάσω όταν τελείωσε. «Υπάρχουν τρία είδη ανακόντα», μου είπε. «Πράσινο, κίτρινο και με μαύρες κηλίδες. Δεν είναι δηλητηριώδες φίδι. Είναι συσφιγκτήρας. Και είναι το μεγαλύτερο φίδι στον κόσμο».

«Και ποιο είναι το δεύτερο μεγαλύτερο;» ρώτησα. Με κοίταξε λίγο συνοφρυωμένος και έφυγε. Ακουσα ήχο πλήκτρων στο άλλο δωμάτιο κι έπειτα γύρισε πίσω και μου είπε την απάντηση.

Ενα μήνα αργότερα, κάναμε ένα οικογενειακό ταξίδι στο Μαϊάμι, για να δούμε τους γονείς της γυναίκας μου. Εκείνη κι εγώ κοιμηθήκαμε στο δωμάτιο όπου μεγάλωσε. Ανάμεσα σε άλλα ενθύμια και συλλεκτικά αντικείμενα, υπήρχε μια εγκυκλοπαίδεια. Είχα κι εγώ την ίδια εγκυκλοπαίδεια μικρός, και τη φυλλομέτρησα με ένα μείγμα νοσταλγίας και βαρεμάρας. Κοίταξα το λήμμα «ανακόντα» και μετά πήγα στον τόμο με το φι για να διαβάσω λίγο περισσότερα πράγματα για τα φίδια.

Το πιο ενδιαφέρον με αυτή την έρευνα ήταν εκείνο που δεν μου είπε: το δεύτερο σε μέγεθος φίδι. Διάβασα με αρκετή προσοχή αλλά δεν υπήρχε μηχανισμός ψαξίματος και δεν μπορούσα απλώς να πάω στον τόμο με το δέλτα και να κοιτάξω για το «δεύτερο σε μέγεθος φίδι». Αυτό που ο γιος μου μπορούσε να κάνει σε 10 δευτερόλεπτα, εγώ αδυνατούσα να το κάνω σε μισή ώρα.

Οταν ήμουν μικρός, έκανα τις ίδιες εργασίες με τον γιο μου (εννοώ το ίδιο είδος εργασιών – στο δημοτικό μάς αναθέτανε συνεχώς να γράφουμε για σκίουρους και αεροπλάνα). Αν είχα κάνει μια εργασία για την ανακόντα και η δασκάλα μου με είχε ρωτήσει ποιο είναι το δεύτερο σε μέγεθος φίδι, δεν θα μπορούσα απλώς να πάω δίπλα, να πληκτρολογήσω και να μάθω την απάντηση. Θα επέστρεφα στην εγκυκλοπαίδεια και, αν δεν την έβρισκα εκεί, η εργασία μου θα έμενε ανολοκλήρωτη.

Και θα έμενα με την απορία και το ερώτημα θα βούιζε ανεπαίσθητα στο μυαλό μου ζητώντας να απαντηθεί. Προσφέροντας απαντήσεις σε ερωτήματα με τόσο αμείλικτη αποτελεσματικότητα, το Ιντερνετ κόβει την προμήθεια ενός ακόμα πιο πολύτιμου αγαθού: της παραγωγικής κλιμάκωσης της περιέργειας.

Η εκπαίδευση, όπως τουλάχιστον τη θυμάμαι, δεν είχε στόχο μόνο να δημιουργήσει παιδιά εφοδιασμένα με πληθώρα πληροφοριών, αλλά να τα γεμίσει με ερωτήματα που ωριμάζουν, μέσω της αναβολής, σε γνήσια ενδιαφέροντα.

Οι δύο γιοι μου περνούν γρήγορα διάφορες φάσεις. Τον ένα μήνα παθιάζονται με τη θαλάσσια ζωή, την άλλη με τις σημαίες του κόσμου. Αυτό δεν διαφέρει πολύ από το πώς ήμουν εγώ (στα ’70 παθιαζόμασταν για τα ρομπότ) αλλά εκείνο που διαφέρει είναι η ποσότητα των πληροφοριών που μπορούν να συλλέξουν και το πόσο γρήγορα μπορούν να ικανοποιήσουν την πείνα τους. Μέχρι πρόσφατα, ήμουν απόλυτα συμφιλιωμένος μ’ αυτό (παρεμπιπτόντως, το δεύτερο σε μέγεθος φίδι είναι ο πύθωνας).

Οταν κάποιο από τα παιδιά μου μού έκανε μια ερώτηση, προσπαθούσα να απαντήσω, και αν δεν μπορούσα, έψαχνα στο Ιντερνετ. Το Google κι εγώ, όπως φαίνεται, ξέρουμε τα πάντα. Τον τελευταίο καιρό, όμως, άρχισα να το παίζω χαζός, λέγοντας πως δεν ξέρω και προτείνοντας να ψάξω να βρω την απάντηση.

Μερικές φορές παραιτούνται από το ερώτημα αμέσως, άλλοτε επιμένουν, και προσπαθώ να μην υποχωρώ στην επιμονή τους, αλλά μάλλον να φροντίζω να παραμένουν τα ερωτήματα στο κεφάλι τους μέχρι να φτάσουν να αποδεχτούν ότι υπάρχουν απορίες που δεν μπορούν να απαντηθούν τόσο εύκολα. Πριν από μερικές μέρες, ο γιος μου με ρώτησε ποια είναι η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου στον κόσμο. «Δεν είμαι σίγουρος», του είπα.

Περίμενα να τον δω να πηγαίνει στο κομπιούτερ, αλλά έμεινε εκεί στο τραπέζι κάνοντας εικασίες για κάμποση ώρα: «Καρδιακές προσβολές;» είπε. «Αυτοκινητικά δυστυχήματα; Γηρατειά;» Πήγε στο κρεβάτι με την απορία.

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων