Terra Computerata

Πριν λίγο στην ηλεκτρονική μου θυρίδα έφθασε το δυσοίωνο μήνυμα:

“Στο πλαίσιο της συγχρηματοδοτούμενης Πράξης «Πρόγραμμα πιλοτικής εισαγωγής ηλεκτρονικών υπολογιστών και συναφούς εξοπλισμού σε δημοτικά σχολεία για μία ψηφιακά υποστηριζόμενη διδασκαλία», τα ολοήμερα δημοτικά σχολεία με ενιαίο αναμορφωμένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, έχουν τη δυνατότητα να προμηθευτούν δέκα φορητούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές (laptops), ένα ερμάριο για την αποθήκευσή τους και εγκατάσταση τοπικού δικτύου σε αίθουσες διδασκαλίας τους”.

Τι σπατάλη για ένα τόσο προχειρογραμμένο πρόγραμμα σπουδών… Αν μιλάμε για γονατογραφήματα. Ενδεικτικά:

Στις τάξεις Δ» και Ε» του Δημοτικού τα παιδιά οφείλουν να ασκούνται ένα δεκάλεπτο (10 λεπτά) σε κάθε διδακτική ώρα …..στο “Τυφλό σύστημα”.

Στην Ε» τάξη οι μαθητές “Εξερευνούν την επίδραση που έχει η αλλαγή των μεταβλητών του μήκους και του πλάτους στο εμβαδόν των γεωμετρικών σχημάτων”.

Ουάου!

Η απορία μου παραμένει. Τι τη θέλαμε την επιμόρφωση Β΄επιπέδου στους δασκάλους αφού τώρα στέλνεται το ιππικό της πληροφορικής για να διδάξει τυφλό σύστημα και τις μεταβλητές μήκους-πλάτους;

Από ότι φαίνεται οι σύμβουλοι της υπουργού φρόντισαν πάνω από όλα να βολέψουν τους φοιτητές των σχολών τους. Μη μείνουν τα παιδιά στην ανεργία έχουμε και κρίση… Γι’ αυτό υποθήκευσαν το μέλλον μιας γενιάς. Και η υπουργός μας που σχεδιάζει πάντα με ορίζοντα υπουργικής θητείας θέλει να ακούγεται δυνατά ο εκσυγχρονισμός.

Συγχαρητήρια για άλλη μία φορά. Μόνο μη μας παριστάνετε τους πρωτοπόρους στην εισαγωγή των ΤΠΕ. Ειδικά πάντως αυτή η διοίκηση του ΥΠΔΒΜΘ έχει μία τάση ευφάνταστης ονοματοδοσίας. Για να κρύψει το γεγονός ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, μα εντελώς…

Πάντως έχουμε καλή «επίδοση» στα… παράπονα για αγορά προϊόντων που δεν ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές και βρισκόμασε στην 5η θέση στην Ευρώπη των 27 χωρών-μελών. Είμαστε επίσης επιρρεπείς στα ανεπιθύμητα μηνύματα, στα οποία συχνά ενδίδουμε, ενώ δεν φαίνεται να δίνουμε σημασία στα «ψιλά γράμματα» που αφορούν τα προσωπικά δεδομένα. Μόλις το 20% κάνει χρήση του e-banking, όταν το αντίστοιχο ποσοστό σε επίπεδο Ε.Ε. είναι 32%. Μόλις ένας τους 100 Ελληνες χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο μέσο για να πουλήσουν κάποιο αγαθό που κατέχουν, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι 10%.

Είναι μερικά στοιχεία της ηλεκτρονικής συμπεριφοράς μας για το 2009 όπως καταγράφονται από τη Eurostat, ενώ η επεξεργασία για τα ελληνικά δεδομένα έγινε από το Παρατηρητήριο για την Κοινωνία της Πληροφορίας.

Μέσα στο 2009 το 52% των Ευρωπαίων και μόλις το 33% των Ελλήνων καταναλωτών χρησιμοποίησαν τουλάχιστον μία φορά το Διαδίκτυο για αγορές προϊόντων. Σε επίπεδο Ε.Ε. καταγράφεται αύξηση κατά 5% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά, που συνδυάζεται σε μείωση των συναλλαγών οι οποίες γίνονταν μέσω ταχυδρομείου ή τηλεφώνου.

ENET

Δυναµική επιστροφή του «Μικρού Πρίγκιπα», που εκσυγχρονίζεται απευθυνόµενος στα παιδιά του 21ου αιώνα µέσω τρισδιάστατου φιλµ, βιντεογκέιµ και τηλεοπτικής σειράς
Ο «Μικρός Πρίγκιπας», το διάσηµο βιβλίο του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί, από το 1943 που πρωτοκυκλοφόρησε στη Γαλλία, πούλησε ανά τον κόσµο περίπου 80 εκατοµµύρια αντίτυπα και δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει τον εκδοτικό – και όχι µόνο – περίγυρο. Ακόµη και σήµερα στην Ελλάδα είναι σταθερά τα τελευταία χρόνια πρώτο σε πωλήσεις βιβλίο για παιδιά – παρ’ όλο που ο συγγραφέας του απευθυνόταν σε ενηλίκους – κι έχει εµπνεύσει ήρωες παιχνιδοµηχανών – ένα παιχνίδι του Σούπερ Μάριο είναι βασισµένο στην ιστορία του –, ακόµη κι ένα επεισόδιο του «Lost». Ο Μικρός Πρίγκιπας χρησιµοποιήθηκε και ως εικονικός πρεσβευτής µιας αντικαπνιστικής εκστρατείας, ενώ η Τoshiba τον χρησιµοποίησε διαφηµιστικά ως σύµβολο της προστασίας του περιβάλλοντος. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν γραφτεί και τρία σίκουελ, καθώς το συγκινητικό τέλος του βιβλίου, κατά το οποίο ο ξανθός ήρωας αφήνεται στο δάγκωµα του φιδιού που τον στέλνει πίσω στον µικροσκοπικό αστεροειδή του, τον Β612, κάθε άλλο παρά κλείνει οριστικά την ιστορία. Ολα αυτά κατέστησαν µονόδροµο την επιστροφή του Μικρού Πρίγκιπα στη Γη. Με την πρωτοβουλία και τη στήριξη των διαχειριστών των πνευµατικών δικαιωµάτων του Σεντ Εξιπερί, το come back του δηµοφιλούς ήρωα είναι εκθαµβωτικό: θα γυριστεί η πρωτότυπη ιστορία, όπως την έγραψε ο Σεντ Εξιπερί σε ταινία 3D. Ταυτόχρονα ετοιµάζεται µια τηλεοπτική σειρά 52 επεισοδίων µε νέες περιπέτειες του ιδιόρρυθµου, φιλοπερίεργου πρωταγωνιστή, καθώς κι ένα βιντεοπαιχνίδι. Ο δε εκδοτικός οίκος Γκαλιµάρ ετοιµάζει εκατό νέους τίτλους που συνδέονται µε τον Μικρό Πρίγκιπα. Το πώς θα προσαρµοστεί ο κλασικός αυτός ήρωας στις απαιτήσεις του 21ου αιώνα αποτέλεσε πηγή προβληµατισµού και άγχους για τους πρωταγωνιστές του εγχειρήµατος.

Τελικά αποφασίστηκε να ξαναρχίσει τις επισκέψεις σε γειτονικούς πλανήτες, αυτή τη φορά όµως µε πιο συµβατικό τρόπο: «Η εκκίνηση γίνεται πάλι από τον αστεροειδή Β612 και ο Μικρός Πρίγκιπας θα έρθει πάλι αντιµέτωπος µε το φίδι, το οποίο όµως τώρα έχει αποφασίσει να καταστρέψει όλους τους πλανήτες του Γαλαξία», εξηγεί ο σκηνοθέτης της τηλεοπτικής σειράς Πιερ – Αλέν Σαρτιέ. «Ο Μικρός Πρίγκιπας θα βοηθήσει για τη σωτηρία των πλανητών που επισκέπτεται – δεν θα το κάνει µόνος του, αλλά θα βοηθήσει στο να λυθούν τα προβλήµατα», λέει ο σκηνοθέτης στην εφηµερίδα «Οbserver», χωρίς όµως να αποκαλύπτει ακόµα λεπτοµέρειες.

«Θέλαµε να φτιάξουµε έναν Μικρό Πρίγκιπα για τα παιδιά του 21ου αιώνα µέσα από τα νέα µέσα», προσθέτει ο διαχειριστής των πνευµατικών δικαιωµάτων του συγγραφέα Ολιβιέ ντ’ Αγκέ, ο οποίος παραδέχθηκε όµως ότι όλοι αισθάνθηκαν δέος για το εγχείρηµα. Αυτό που φαίνεται να αποφα σίστηκε είναι η χρήση θεµάτων οικείων στο σηµερινό νεανικό ακροατήριο, ανάµεσα στα οποία η προστασία του πλανήτη και η µάχη για τη διατήρηση της ζωής.

Ο Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί δεν έγινε ποτέ κοινωνός της τεράστιας επιτυχίας του βιβλίου του. Χάθηκε µόλις έναν χρόνο µετά την κυκλοφορία του, το 1944, σε αναγνωριστική πτήση στη Μεσόγειο για λογαριασµό των ελεύθερων γαλλικών δυνάµεων. Πριν συγγράψει (και εικονογραφήσει) την ιστορία που του έδωσε µια θέση στην αιωνιότητα, ο γάλλος συγγραφέας ήταν γνωστός για βιβλία του µε θέµα την αεροπλοΐα – σε ένα περιέγραφε πώς διασώθηκε έπειτα από πτώση µε αεροπλάνο στη λιβυκή έρηµο.

TA NEA



Ολέ!

Από φίλους που έζησαν χρόνια στο εξωτερικό μαθαίνω ότι ακόμα και σε χώρες συγγενικές όσον αφορά στο μεσογειακό ταμπεραμέντο, τα αισθήματα και οι καθημερινές συμπεριφορές των γηγενών απέναντι στους συμπατριώτες τους κινούνται σε φυσιολογικά επίπεδα. Σε γενικές γραμμές, αλλού το κράτος δεν επιτρέπει σε κάποιους να δρούν σαν να είναι εκ γενετής υπέρτεροι των υπολοίπων, οι άτυποι δείκτες και οι άγραφοι νόμοι προνομιακής μεταχείρισης πολιτών διαφέρουν πολύ από τους δικούς μας. Η δική μας διχοστασία και επιθετικότητα απέναντι στον πλησίον έχει βαθιές ρίζες. Μετά τέσσερις αιώνες υποδούλωσης στους Οθωμανούς –ο όρος σκλαβιά αδικεί πολλούς προγόνους μας που ζούσαν σαν μπέηδες– τα κυρίαρχα γεγονότα που συνέθεσαν τη νεοελληνική πραγματικότητα ήταν συνεχείς και άγριες εσωτερικές αντιπαλότητες, πόλεμοι, εμφύλιος, δικτατορίες, κοινωνικοί διχασμοί.

Δύσκολα θα βρείς άλλο κράτος που από τη σύστασή του κουβαλά τόσο βαρίδια και ένα λαό που με τη λογική του ανήκει στη Δύση ενώ η ψυχή του τέρπεται από ανατολίτικη νοοτροπία και οι συνήθειές του προς τα εκεί γέρνουν. Μπαξίσι, ρουσφέτι, χαράτσι, κεμπάπ, ιμάμ, «χίλιες και μία νύχτες» και πάει λέγοντας… Με απαξιωτικό πρόσημο τη λέξη «Ελληναράδες», μια νεοσυσταθείσα κάστα ευγενών του ευρύτερου πνεύματος και των δυσνόητων στη μάζα τεχνών χάραξε μια νοητή γραμμή. Στη μία πλευρά βρίσκονται οι ίδιοι, που κακιά μοίρα το ’φερε να γεννηθούν σε αυτό τον τόπο, αυτοί οι τόσο προικισμένοι και αψεγάδιαστοι. Στην αντίπερα όχθη είναι το βασίλειο των «κάφρων», δηλαδή εκείνων που αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας μας και δεν την αφήνουν να υψωθεί σε επίπεδα ιδανικής πολιτείας.

Στους «Ελληναράδες» απαντώνται, ωστόσο, πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και άξεστοι, δουλευταράδες και τεμπέληδες, προνομιούχοι και μη. Τα χαρακτηριστικά του «Ελληνάρα» είναι παραδοσιακά: πετάει τα σκουπίδια όπου βρει, οδηγεί σαν υποψήφιος δολοφόνος, ουρλιάζει σε δημόσιο χώρο, οι δικές του απολαύσεις και τα συμφέροντά του είναι πάνω από όλα κι όλους. Ο άκρατος εγωτισμός είναι ο συνδετικός κρίκος αυτών των ανόμοιων ανθρώπων, που αλληλοκαταγγέλλονται ως «Ελληναράδες», αλλά όλοι με τη σειρά τους συμφωνούν με την κάστα των «υπεράνω» στο εξής: για τα όποια χάλια, πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι.

Άρθρο του Κώστα Λεονταρίδη στην Καθημερινή

Την ακριβή γεωγραφική θέση μπορούν να εντοπίσουν οι χάκερ, χρησιμοποιώντας ένα εργαλείο ηλεκτρονικών επιθέσεων. Σε επίδειξη ηλεκτρονικής εισβολής που έκανε ένας χάκερ, κατά τη διάρκεια συνεδρίου στις ΗΠΑ, απέδειξε ότι μπορεί να εντοπίσει το σημείο στο οποίο βρίσκεται ένας χρήστης, μαθαίνοντας ακόμη και τη διεύθυνσή του.

Μια επίσκεψη σε μια ιστοσελίδα η οποία έχει παγιδευτεί, μπορεί να οδηγήσει άμεσα τους ηλεκτρονικούς εισβολείς στο σπίτι ενός ατόμου.

Ο χάκερ Σάμι Κάμκαρ απέδειξε ότι οι νέου τύπου επιθέσεις εκμεταλλεύονται τις ελλείψεις προστασίας που παρουσιάζουν πολλά routers (δρομολογητές), με αποτέλεσμα οι εισβολείς να εντοπίζουν τον αριθμό ταυτοποίησης του χρήστη. Στη συνέχεια, χρησιμοποιούν αυτό τον αριθμό και εντοπίζουν την ακριβή τοποθεσία του.

Κάνοντας μια «επίδειξη» της ηλεκτρονικής εισβολής, ο κ. Κάμκαρ εντόπισε τη θέση ενός τυχαίου router με ακρίβεια εννέα μέτρων.

Πώς γίνεται η επίθεση

Οι περισσότεροι χρήστες μπαίνουν στο Διαδίκτυο μέσω ενός router. Θεωρητικά, μόνο ο υπολογιστής που είναι άμεσα συνδεδεμένος με το router μπορεί να εντοπίσει τις πληροφορίες ταυτότητας.

Ωστόσο, ο κ. Κάμκαρ απέδειξε ότι αυτό δεν ισχύει, ανακαλύπτοντας ένα τρόπο να παγιδέψει μια ιστοσελίδα μέσω ενός browser. Με τη μέθοδο αυτή, το αίτημα για τη συλλογή των πληροφοριών ταυτότητας του χρήστη φαίνεται ότι προέρχεται από τον υπολογιστή από τον οποίο έγινε η πρόσβαση στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα.

Στη συνέχεια, ο κ. Κάμκαρ συνδύασε τις πληροφορίες ταυτότητας, γνωστές ως διεύθυνση MAC, χρησιμοποιώντας ένα πρόγραμμα γεωγραφικού εντοπισμού στον browser Firefox. Το πρόγραμμα αποκτά πρόσβαση στη βάση δεδομένων της Google που έχει δημιουργηθεί από τα στοιχεία που έχουν συλλέξει τα αυτοκίνητα της υπηρεσίας Street View.

Αυτή η βάση δεδομένων συνδέει τις διευθύνσεις MAC των routers με ένα πρόγραμμα GPS, με αποτέλεσμα να εντοπίζεται η ακριβής τοποθεσία του χρήστη.

«Η ιδιωτικότητα πέθανε. Λυπάμαι…»

Κατά τη διάρκεια της επίδειξης, ο κ. Κάμκαρ έδειξε πόσο εύκολο είναι για ένα χάκερ να εντοπίσει τη θέση κάποιου με ακρίβεια ελάχιστων μέτρων. «Η ιδιωτικότητα πέθανε. Λυπάμαι», δήλωσε ο χάκερ μετά το τέλος της επίδειξης.

Ο Μίκο Χαϊπόνεν, ερευνητής της εταιρείας ασφάλειας F Secure, παρακολούθησε την παρουσίαση, την οποία χαρακτήρισε «εξόχως ενδιαφέρουσα». «Η σκέψη ότι κάποιος, κάπου στο Διαδίκτυο, μπορεί να βρει πού είμαστε είναι αρκετά τρομακτική», δήλωσε, επιβεβαιώνοντας ότι «σενάρια τέτοιων επιθέσεων μπορεί να υλοποιηθούν εναντίον απλών χρηστών».

«Το γεγονός ότι βάσεις δεδομένων, όπως το StreetView ή το Skyhook, μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να γίνουν τέτοιες επιθέσεις, υπογραμμίζει την υπευθυνότητα που πρέπει να δείξουν οι εταιρείες που συλλέγουν τέτοια δεδομένα», τόνισε ο κ. Χαϊπόνεν.

TA NEA

Tης Ξενιας Kουναλακη / kathimerini.gr

Αν ως άλλος Γκούσταβ φον Ασεμπαχ αράξεις σε μια πολυσύχναστη παραλία κάποιου νησιού κι αρχίσεις να παρατηρείς γύρω σου, μπορείς να γράψεις μια γλαφυρή ηθογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ισως οι χαρακτήρες δεν είναι τόσο κομψοί όσο οι ήρωες στη νουβέλα του Τόμας Μαν, «Θάνατος στη Βενετία», που περιφέρονται νωχελικά στην παραλία του Γκραν Οτέλ ντε Μπεν. Μπορεί η σκηνογραφία (πλαστική καρέκλα, εμπριμέ ομπρέλα) να διαφέρει από αυτήν στην ομώνυμη ταινία του Λουκίνο Βισκόντι. Ομως, η απρόσμενη τρυφερότητα και το πάθος που αναβλύζουν σε συνθήκες απόλυτης παρακμής και κοινωνικής αποσάθρωσης είναι ο συνεκτικός δεσμός της Κιτροπλατείας στον Αγιο Νικόλαο Κρήτης με τη λογοτεχνική-κινηματογραφική παραλία του Λίντο.

Ζευγάρια ερωτοτροπούν στην άμμο και σχεδιάζουν μελλοντικά ταξίδια. Aνομολόγητα ειδύλλια μοιάζουν έτοιμα να εκραγούν κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Δύσκολοι κι εύκολοι έρωτες του καλοκαιριού, που ίσως διαρκέσουν ώς τον χειμώνα. Μαμάδες κυνηγούν τα άτακτα τέκνα τους. Πιτσιρίκια χώνονται σε παχουλές αγκαλιές-καταφύγια για να σωθούν από κάθε εξωτερικό εχθρό.

Φιλίες εδραιώνονται γύρω από αναμμένες φωτιές τα βράδια. Κιθάρες και σέβεντις μνήμες ξαναζωντανεύουν εν έτει 2010. Ροκ μουσικές γεφυρώνουν χάσματα γενεών. Αγγλοι μέθυσοι και Ρώσοι νεόπλουτοι γίνονται φιλαράκια με τσαμπουκάδες Κρητικούς κάτω από την ιαματική επήρεια της τσικουδιάς.

Αδέρφια τσακώνονται, αλλά με την ελαφρότητα που επιτρέπουν οι δεσμοί αίματος: έπειτα από πέντε λεπτά είναι πάλι συσπειρωμένα σαν μαφιόζικη συμμορία. Η έφηβη εγγονή κοροϊδεύει τον παππού της, ρίχνοντάς του περιπαικτικές σφαλιάρες στο μάγουλο. Ενας μεσήλικας γιος κανακεύει την υπέργηρη μητέρα του. Κάνει παρέα με τις φίλες της τα απογεύματα, στις βεγγέρες με τα «Καλουτάκια», όπως τις αποκαλεί κοροϊδευτικά, ρωτά για την οστεοπόρωση της καθεμιάς και δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για τον καταρράκτη και τις επιμέρους «περιπέτειές» τους.

Το κάδρο -εφιάλτης κάθε εστέτ- κρύβει συναρπαστικές ανθρώπινες ιστορίες. Οι κρίσεις, οικονομικές, κοινωνικές και άλλες, αντιμετωπίζονται με χιούμορ. Η οικογένεια-κοινωνικό κράτος επιστρατεύεται εκ νέου. Οι φιλίες επιβιώνουν μέσα από αντιξοότητες, ο έρως όλα τα νικά.

Παιδιά μεταναστών σκίζουν στις πανελλαδικές εξετάσεις. Εκπαιδευτικοί σε απομακρυσμένα σχολεία αγωνίζονται να δώσουν ερεθίσματα και να εμπνεύσουν τους μαθητές τους. Οι μπαμπάδες απαρνιούνται macho λογικές του παρελθόντος και βοηθούν στο μεγάλωμα των παιδιών. Φέρνουν και οι γυναίκες χρήματα στο σπίτι. Πολιτικοί δουλεύουν και νοιάζονται για τον τόπο τους. Πολίτες δραστηριοποιούνται. Δεν αρκούνται στο «κράξιμο» και την επιθεωρησιακή απαξίωση της πολιτικής.

Μακριά από την τηλεόραση που «κατασκευάζει» εγκληματίες και τρομοκράτες, ουρές στα βενζινάδικα και έλλειψη τροφίμων στα ράφια, κακόγουστα σχήματα (πατέρας-αφέντης, γυναίκα-κότα) υπάρχει μια γλυκιά καθημερινότητα, ένα τρυφερό πλέγμα ανθρώπινων σχέσεων. Μια ελληνική κοινωνία που πάλλεται και υπόσχεται.

Ενα «μαμούνι» δημιουργικότητας, το οποίο δεν έπαψε ποτέ να συνομιλεί με το κίνημα του υπερρεαλισμού, ιδιαιτέρως στη μεγάλη του ωριμότητα.

Τι είναι το βιβλίο του, οι «Υψικαμινίζουσες νεοπλασίες» του, παρά ένας φόρος τιμής στον εισηγητή του κινήματος στην ελληνική λογοτεχνική γεωγραφία, τον Ανδρέα Εμπειρίκο. «Εξομολογούμαι πως η παρέμβασή μου, μακριά από το να κλέψει την παράσταση (άπαγε), είναι μία κίνηση, απάντηση ή ανταπόκριση στην προτροπή του ποιητή μας “πάρε τη λέξι μου· δώσε μου το χέρι σου”, μ’ ένα χέρι που βάλθηκε να “μιλήσει” στα κλαδιά της δικιάς του diction και με τους τρόπους του, a la maniere de Εμπειρίκος».

Το εμπειρίκειο κλαδί του Εκτορα Κακναβάτου συγκεντρώνεται σ’ έναν δεμένο τόμο, όπου περιέχεται η ποιητική παραγωγή του μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Είναι μια εστετίστικη έκδοση, με σεβασμό στην κλασική τυπογραφία, από την «Αγρα» του Σταύρου Πετσόπουλου: «Ποιήματα 1943 – 1987». Σ’ αυτήν περιλαμβάνονται οι συλλογές: «Fuga» (1943), «Διασπορά» (1961), «Η κλίμακα του λίθου» (1977), «Τετραψήφιο» (1971), «Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή» (1972), «Διήγηση» (1974), «Οδός Λαιστρυγόνων» (1978), «Τα μαχαίρια της Κίρκης» (1981), «Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας» (1981), «In Perpetuum» (1983), «Κιβώτιο Ταχυτήτων» (1987).

Ο ποιητής Εκτωρ Κακναβάτος (ψευδώνυμο του Γιώργου Κοντογιώργη) διανύει αισίως την ένατη δεκαετία της ζωής του, δημιουργώντας πρωτότυπο και πρωτογενές έργο, χωρίς, λόγω ηλικίας, να έχει κουραστεί.«Πριν απ’ ό,τι άλλο, ο ποιητικός λόγος ρευματοδοτεί πυρήνες συναισθημάτων που είναι φορείς δόνησης της ψυχονοητικής μας στρωμάτωσης. Της οποίας ο χάρτης είναι τόσο ατομικός, τόσο ιδιωτικός, όσο είναι τέτοια τα δακτυλικά μας αποτυπώματα», περιέγραφε τον ρόλο της ποίησης, όταν χρειάστηκε να μιλήσει δημόσια για τον Ανδρέα Εμπειρίκο.

Το προβάδισμα στο διάβασμα ενός ποιήματος έχει, κατά τον Εκτορα Κακναβάτο, ο μόνος και μοναχικός «προσευχόμενος» αναγνώστης μπροστά στις εικόνες της ποίησης, χωρίς την ανάγκη των μεσολαβητών: «Στο ιδιωτικό διάβασμα του ποιήματος (πέρα δηλαδή από το κλίμα που εγκαθιστούν οι επιστημονικές αναλύσεις φιλολόγων, γλωσσολόγων και των ελεύθερων τυφεκιοφόρων του κριτικού λόγου, φθεγγομένου κηνσοριστί από πόστα απυρόβλητα) ίσως να βοηθούσε ένα υποτυπώδες μοντέλο, που αποπειράται να παραστήσει στον αναγνώστη τη φυσιολογία του ερεθίσματος, έτσι που η επικαρπία από αυτόν τον λόγο να μην του προσφέρεται σαν είδος σε συσκευασίες άλλων χειρών, αλλά να είναι συγκομιδή από προσωπικό του τρύγο».

Τα «σταφύλια» του ποιητή παρέμειναν «ζουμερά» και την τελευταία εικοσαετία, στην οποία ακούγεται έντονη στην ποίησή του η μουσική της φυσικής και των μαθηματικών. Εδώ, ο «παγερός» λυρισμός του Πολ Βαλερί και η «αποστασιοποιημένη» γλώσσα του Τσέχου ποιητή και μικροβιολόγου Μίροσλαβ Χόλουμπ στέκονται συμπαραστάτες του σ’ ένα ταξίδι προς το χάος, εκεί όπου οι λέξεις ξεπερνούν το νόημά τους υπέρ του ήχου τους. Καθόλου μακριά από το credo του «ότι η γλωσσική επιφάνεια του ποιητικού γεγονότος είναι ένα πλέγμα από κυψέλες εκπομπής ηχοσημάτων».