«Τα παιδιά αναπτύσσονται όταν έρχονται σε στενή επαφή με τους ενηλίκους. Τα πολύωρα ταξίδια με το αυτοκίνητο αποτελούν εξαιρετική ευκαιρία να διπλασιάσουν το λεξιλόγιό τους. Οταν κολλούν στην κίνηση, οι γονείς θα έπρεπε να συζητούν ή να παίζουν προφορικά παιχνίδια με τα παιδιά τους, αντί να κάθονται αμίλητοι, ενώ εκείνα παραμένουν “καρφωμένα” στις οθόνες που διαθέτουν για τους επιβάτες πίσω πολλά σύγχρονα αυτοκίνητα» προειδοποιεί η Τζιν Γκρος, σύμβουλος του βρετανικού υπουργείου Παιδείας σε θέματα παιδιών με προβλήματα γλώσσας και επικοινωνίας.
«Θυμάμαι πως όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, όσο ήμασταν στο αυτοκίνητο παίζαμε προσπαθώντας να εντοπίσουμε συγκεκριμένα αντικείμενα από το παράθυρο. Σήμερα όμως, με τα παιχνίδια τύπου Νιντέντο, αυξάνονται τα παιδιά με προβλήματα ομιλίας και επικοινωνίας τα οποία έχουν εύπορους γονείς, και έτσι η μειωμένη γλωσσική ανάπτυξη δεν περιορίζεται μόνο στα παιδιά φτωχότερων οικογενειών, τα οποία συνήθως λαμβάνουν λιγότερα γλωσσικά ερεθίσματα» επισημαίνει η κυρία Γκρος.
«Μεταξύ των γονέων υπάρχει η ευρέως διαδεδομένη αντίληψη ότι η ομιλία των παιδιών έρχεται από μόνη της, αλλά στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για αυτόματη διαδικασία.Είναι σημαντικό να μιλάμε στα νήπια ακόμη και αν δεν είναι ακόμη σε θέση να απαντήσουν. Τα παιδιά μαθαίνουν τις περισσότερες καινούργιες λέξεις από τους γονείς και τους οικογενειακούς φίλους, ενώ εκείνα που διαθέτουν πλουσιότερο λεξιλόγιο μαθαίνουν να διαβάζουν γρηγορότερα» προσθέτει η βρετανίδα ψυχολόγος, τονίζοντας ότι ο χρόνος που περνούν οι οικογένειες στο αυτοκίνητο δεν πρέπει να είναι «νεκρός» ακόμη και αν αυτό απαιτεί μεγαλύτερη προσπάθεια από τους γονείς. Φυσικά, τα παιχνίδια στο αυτοκίνητο χρειάζονται προσοχή, καθώς η οδήγηση είναι από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς σε καθημερινή βάση. «Είμαι σίγουρη ότι προτεραιότητα κάθε γονέα είναι η ασφάλεια των παιδιών του και η πλήρης συγκέντρωσή του στις ανάγκες του δρόμου» απαντά η κυρία Γκρος σε όσους πιστεύουν ότι η ενασχόληση των γονιών με τα παιδιά τους μέσα στο αυτοκίνητο αυξάνει τις πιθανότητες ατυχήματος.
Το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Οπως έχει αποδείξει ο καθηγητής Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον κ. Δημήτρης Χριστάκης , η τηλεόραση γενικά βλάπτει τη γλωσσική ανάπτυξη των παιδιών ηλικίας από δύο μέχρι τεσσάρων ετών. Σύμφωνα με την έρευνα του καθηγητή Χριστάκη για κάθε ώρα που βλέπουν τηλεόραση τα παιδιά ακούνε 770 λέξεις λιγότερες σε σχέση με όσες θα άκουγαν από έναν γονιό ή έναν κηδεμόνα. Το μυαλό των νηπίων απορροφά τις λέξεις σαν σφουγγάρι και έχει απόλυτη ανάγκη από πραγματική αλληλεπίδραση και όχι από παθητική παρουσία για να αποτυπώσει λέξεις και συντακτικές δομές.
Άρθρα (RSS)