Terra Computerata

Τέτοια γενέθλια γεμάτα πικρίες και αγανάκτηση καλύτερα να έλειπαν. Πενήντα χρόνια συμπληρώνουν φέτος τα τρία μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα της χώρας, ο Δημόκριτος, το Εθνικό Iδρυμα Ερευνών και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, αλλά οι ερευνητές (καθώς και σε πολλά άλλα ερευνητικά κέντρα) νιώθουν παρίες του δημόσιου βίου.

Η πρόσφατη λαμπρή τελετή στο Μέγαρο για την ανάπτυξη της έρευνας στην Ελλάδα αποδεικνύεται πως δεν έχει και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.
Πάντως, η δικαιολογία της κρίσης και η εξ αυτής περικοπή κατά 10% των προϋπολογισμών των ερευνητικών ιδρυμάτων δεν πείθει. Ο Μπαράκ Ομπάμα στις ΗΠΑ περιέκοψε πολλές δαπάνες, αλλά διπλασίασε τα κονδύλια για την έρευνα και την ανάπτυξη της τεχνολογίας. Η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, αλλά δεν είναι και σε άλλον κόσμο. Κι ο «νέος» κόσμος στηρίζεται στην έρευνα και στη γνώση. Αλλά εδώ ο μέσος όρος ηλικίας των ερευνητών είναι τα 50 χρόνια (σπάνια αναπληρώνεται το προσωπικό τους) και η όποια κρατική επιχορήγηση τελικά αναλώνεται στη μισθοδοσία.

Η καχυποψία έχει φθάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αρκετοί να μιλούν για προγράμματα – μαϊμούδες, ενώ η περίφημη σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα χαρακτηρίζεται ως δαπανηρή και χρονοβόρα.

Δρομολογείται άλλωστε οπωσδήποτε η αύξηση της «συμμετοχής» των ιδιωτών στην έρευνα (βλέπε κουπόνια καινοτομίας…) ενώ, όπως διδάσκει η πείρα, ως «συμμετοχή στην έρευνα» νοείται η απομύζηση των κρατικών κονδυλίων. Για τη μέχρι σήμερα «συμμετοχή» αυτή, ουδεμία αποτίμηση υπάρχει ούτε πιθανολογείται κάποια αξιολόγηση.

Καθημερινή

Απίστευτο και όμως ελληνικό…

Διαβάζω στην Καθημερινή: “Στις 140 μονάδες βάσης διαμορφώθηκε η διαφορά απόδοσης (spread) του ελληνικού 10ετούς ομολόγου με το αντίστοιχο γερμανικό Bund, χθες στην Hλεκτρονική Δευτερογενή Aγορά Tίτλων (HΔAT), σύμφωνα με την Tράπεζα της Eλλάδος (TτE). H εκτόξευση της διαφοράς στα επίπεδα αυτά, είναι ένδειξη του ότι οι επενδυτές δεν εμπιστεύονται τα ελληνικά προϊόντα, σε σημείο που πλέον όχι μόνο δεν αγοράζουν τα ομόλογα αλλά πωλούν και όσα έχουν στην κατοχή τους για να κατευθυνθούν σε προϊόντα άλλων χωρών που παρέχουν μεγαλύτερη ασφάλεια.”

Ο Φώτης Γεωργελές στο edito της  AthensVoice επισημαίνει: “Αν η οικονομία μας υποχωρεί, αιτία δεν είναι η διεθνής κρίση, είναι η ρηχή οικονομική ανάπτυξη, η μηδαμινή παραγωγική και ανταγωνιστική ικανότητα, η κλεπτοκρατία που έχει γίνει το κυρίαρχο σύστημα της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Έχει μικρή σημασία αν ο ένας υπουργός ή ο άλλος είναι ο ενορχηστρωτής αυτής της γιγάντιας απάτης. Σημασία έχουν οι δομές που γεννούν συνεχώς τα σκάνδαλα. Όπως πάντα, σημαντικές είναι οι λεπτομέρειες, όχι τα ονόματα.

Η αλήθεια είναι ότι καμία χώρα της Ευρώπης δεν συζητάει θέματα που απασχολούν εμάς. Αν εφαρμόζονται οι νόμοι, αν εξαγοράζονται τα Μέσα Ενημέρωσης με κρατικό χρήμα. Πουθενά δεν υπάρχει γενικευμένη ανομία, μεροληπτική δικαιοσύνη, συστημική διαφθορά, ιδιοποίηση του κράτους, κομματική δημόσια διοίκηση, ιδιωτική δημόσια περιουσία. Πουθενά εκτός από κάποιες περιοχές της Νάπολης, όπου κυριαρχεί η Μαφία.

Η χώρα μας συνεχώς υποχωρεί στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Καμία παραγωγική επένδυση δεν γίνεται πια στην Ελλάδα. Αντιμετωπίζουμε την κρίση, μπαίνουμε στην ύφεση από χειρότερη θέση σε σχέση με τους άλλους Ευρωπαίους. Η οικονομία μας είναι ρηχή, η δημόσια ζωή είναι στα χάλια αυτά που βλέπουμε, επειδή η κλεπτοκρατία κυριαρχεί στη χώρα. Αν δεν κάνουμε αυτή τη σύνδεση, αν δεν πούμε ότι το ένα είναι αποτέλεσμα του άλλου, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

Χρόνια τώρα παρακολουθούμε επεισόδια του ίδιου έργου. Κομματικά στελέχη, κυβερνητικά στελέχη, κρατικά στελέχη, σε μια διαρκή συναλλαγή, ιδιοποιούνται το δημόσιο πλούτο παράγοντας πολιτικό χρήμα, μαύρο χρήμα, εξουσία. Κάποιος δεν πρέπει επιτέλους να πει, ποιο είναι το πρόβλημα; Γιατί συμβαίνει αυτό και πώς αλλάζει;”