Terra Computerata

Από το ταμπούρι…
… της στρεψοδικίας τους, νιώθουν σαν άσεμνη κάθε απλή ερώτηση. Όπως αυτή: «Και τώρα τι κάνουμε;». Αποτρέπουν τις απλές ερωτήσεις, επειδή φοβούνται πως οι απλές απαντήσεις θα μπορούσαν να ξετυλίξουν το φίδι της αλήθειας. Και λένε: η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, η κατάσταση απαιτεί συναινέσεις, οι ανάγκες είναι επιτακτικές. Προκειμένου να βυθίσουν σε κατάσταση τετανίας κάθε αντίρρηση, κάθε ελπίδα, παρουσιάζουν έναν μονοδιάστατο αλλά πολύπλοκο κόσμο: δεν υπάρχουν πια μεγάλες ιδέες και βαθιές διαιρέσεις, η ιστορία έχει ξεμπερδέψει με τις συγκρούσεις κι ακόμη και η γεωγραφία δεν χωρίζει πια τον κόσμο όπως τον χώριζε άλλοτε. Αυτός ο ωκεανός της σχετικότητας θολώνει τα νερά της πολιτικής και περιορίζει τις επιλογές της. Οι ιδεολόγοι πηγαίνουν σαν βαρίδια στον πάτο και οι ειδικοί βγαίνουν σαν φελλοί στον αφρό. Οι σύμβουλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ψαχουλεύουν τις στατιστικές τους, λογαριάζουν τα ελλείμματα, χαϊδεύουν τις καμπύλες που μετρούν την αθλιότητα και την ταπείνωση των ανθρώπων και ανακαλούν στην τάξη τις κυβερνήσεις που δεν είναι αρκετά υποτακτικές. Γιατί η οικονομία αρχίζει να κερδίζει και πάλι, αλλά η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει; Γιατί οι αριθμοί είναι πάντα τόσο καλοί με τους πλούσιους και τόσο κακοί με τους φτωχούς; Η κατάσταση όμως είναι πολύ περίπλοκη για τόσο απλά ερωτήματα. Δεν επιδέχονται απλές απαντήσεις. Μονάχα συναινέσεις. Και έκτακτα μέτρα. Δεν είναι καιρός για «υπέρ» ή «κατά». Για «ναι» ή «όχι». Όταν οι Ιρλανδοί επιχείρησαν να ξεκαθαρίσουν έτσι τη θέση τους για τη νεοφιλελεύθερη ευρωσυνθήκη της Λισαβώνας, αναγκάστηκαν να υποστούν τη μεγαλύτερη ταπείνωση που μπορεί να υποστεί ένας δημοκρατικός λαός: την ακύρωση της ψήφου τους και τη μετατροπή της στο αντίθετό της.

Να φωνάξουμε…
… άραγε εκείνον τον γιατρό του πολιτισμού που είχε φωνάξει κάποτε ο Νίτσε; Θα μας ακούσει; Οι προφήτες της ρήξης έχουν απολυθεί από τους υπαλλήλους της συναίνεσης. Οι λεγεώνες τους είναι εντυπωσιακές, έλεγε γι΄ αυτούς τους υπαλλήλους ο φιλόσοφος Ανρί Μαλέρ: «Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως το “status quo” θα γίνει υποφερτό, αν του βρουν τις κατάλληλες δικαιολογίες… Η πολιτική εξαντλείται στην αστυνόμευση, η εναλλακτική λύση στην εναλλαγή, το πέρασμα από τη Δεξιά στην “Αριστερά” σε μια διαδοχή από εναλλασσόμενες σταθμεύσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, καλούν για μεταρρυθμίσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, ανακαλούν τις ουτοπίες».