Terra Computerata

Τον Οκτώβριο του 2003, ο γνωστός και στους Ελληνες αναγνώστες οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραφε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς» ότι θα σημειωθεί οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, αλλά αυτή δεν θα ξεσπάσει αμέσως: «Θα κρατήσει μερικά χρόνια η αυταπάτη. Αλλά κάποτε θα έρθει η στιγμή του κογιότ. Οπως στα καρτούν Road Runners, το κογιότ έχει τη συνήθεια, εκεί που τρέχει σε ένα λόφο, να κάνει αρκετά βήματα στον αέρα προτού αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει τίποτα κάτω από τα πόδια του. Και μόνο τότε κάνει μια απότομη κατακόρυφη βουτιά».

Είναι η Ελλάδα ένας βράχος σταθερότητας μέσα στο αφηνιασμένο πέλαγος του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος; Η φωνή της λογικής, ο θρίαμβος της χρηστής διαχείρισης μέσα στο παγκόσμιο κουβάρι του κερδοσκοπικού παραλογισμού; Μα τι παράγουμε, τι δημιουργούμε για να μας αξίζει μια τέτοια θέση ζηλευτή; Εισάγουμε λεμόνια από την Αίγυπτο, σταφύλια από τη Χιλή, ηλεκτρικές συσκευές από τη Σλοβενία και την Τουρκία, σχολικά τετράδια, ρούχα και παιχνίδια από την Κίνα, παπούτσια από την Ταϊβάν, καρύδια και κολέγια από την Καλιφόρνια, ιδέες και σκέψεις από το Google, ενώ ακόμα και τα σενάρια στα δημοφιλή ελληνικά σίριαλ είναι ισπανικής προέλευσης. Παίρνουμε δάνεια για τις διακοπές, για τις σπουδές στο πανεπιστήμιο, για το καινούργιο αυτοκίνητο, για μια πλάκα μπετόν αρμέ πάνω από το κεφάλι μας και μια θέση γκαράζ στο υπόγειο, για γάμους, βαφτίσια και κηδείες, χτίζουμε παλάτια στην κυμαινόμενη άμμο των επιτοκίων.

Οταν οι ευρωπαϊκές στατιστικές δείχνουν ότι μεγαλώνει και στην Ελλάδα το ποσοστό των 15χρονων μαθητών που δυσκολεύονται στην ανάγνωση, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι κάνουμε βήματα στον αέρα, παρ? όλο που τα ίδια παιδιά μπορεί να δίνουν μάχες στον αέρα του Διαδικτύου ή της κινητής τηλεφωνίας εντυπωσιάζοντάς μας με την ταχύτητα με την οποία κινούνται τα δάχτυλά τους πάνω στα πλήκτρα. Στον αέρα οι θρίαμβοι και οι ήττες τους, στον αέρα το μέλλον τους, σε μια φούσκα μέσα η ζωή τους.

Τρέχουν τα μικρά κογιότ, όπως εξακολουθούν να τρέχουν και τα μεγάλα. Μόνο που τα μεγάλα έχουν αλεξίπτωτο που θα ανακόψει την πτώση, ενώ τα δικά μας φτερά είναι κολλημένα με δανεικό κερί.

Τρέχουν τα μικρά κογιότ της Mαριάννας Tζιαντζή

Αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι είμαι μέλος του group
Supporters Of Wile E. Coyote And His Endeavor To Capture Road Runner

Από την εποχή τού «laissez faire», της πρώτης «παγκοσμιοποίησης», του «ελεύθερου εμπορίου» στις αρχές του 20ού αιώνα, από την μπελ επόκ επαναλαμβάνεται με εφιαλτική ομοιότητα η ίδια σπείρα στην εξέλιξη του καπιταλισμού.Ούτε το κραχ του 1929, ούτε το εργατικό κίνημα, ούτε η δημιουργία των εργατικών κρατών (πόσω μάλλον η κατάρρευσή τους), έχουν εμποδίσει τον καπιταλισμό να ανεβάζει στη σκηνή της ανθρώπινης κωμωδίας το ίδιο έργο.

Οι διαφορές βρίσκονται στη ρητορική κάθε εποχής: «πόλεμος των πολιτισμών» σήμερα, εισβολή των δυτικών δυνάμεων στο Πεκίνο τότε· αποικιοκρατία μέσω των κανονιοφόρων τότε, αποικιοκρατία μέσω των γιάπηδων τώρα· «ζωτικός χώρος» τότε, «ανθρωπιστικοί βομβαρδισμοί» σήμερα· φτώχεια τύπου Ντίκενς τότε, «διαβίωση κάτω απ’ το όριο της φτώχειας» σήμερα. Ουκ έστι τέλος στις ομοιότητες και την ανακύκλωση των συνεπειών τους. Απλώς σήμερα τα μεγέθη έχουν πλέον γιγαντωθεί. Οσον η διαφορά ενός Πάντσερ της Βέρμαχτ που σήμερα μοιάζει με κονσερβοκούτι μπροστά σε ένα Αμπρααμς των ΗΠΑ.

Ομως «νέα τάξη» τότε, «νέα τάξη» και τώρα. Μάλιστα επί τα βελτίω, καθ’ ότι, υποθέτω, ούτε οι ναζί θα τσιτσίδωναν ηλεκτρονικώς τους ταξιδιώτες στα αεροδρόμια, όπως κάνουν τώρα οι ΗΠΑ ή η δημοκρατική Ολλανδία (αυτό το αγλάισμα του πιο αντιδραστικού κοσμοπολιτισμού σε όλη την οικουμένη από κτίσεως κρατών).

Δεν είναι η παθολογία του καπιταλισμού που καταρρέει (για μιαν ακόμα φορά), αλλά το ίδιο το σύστημα που ανασυντάσσεται για να προκαλέσει ακόμα περισσότερον όλεθρο, όταν «ξανασταθεί στα πόδια του», ακόμα πιο άρρωστο, ακόμα πιο τέλειο.

Cartoonist: Reljic Dusan

Στάθης στην Ελευθεροτυπία

Ευκαιρία για λίγο μάθημα: The crash of 1929

Photographs of the Great Depression

Τις τελευταίες ημέρες όλο και ακούμε τη φράση: “Οι αγορές αναζητούν στήριξη” – αλλά φαίνεται δεν τη βρίσκουν. Καθώς λοιπόν αρκετοί προβληματίζονται για το μέλλον τους στις ουρές των συσσιτίων και έχουν αρχίσει να βλέπουν με άλλο μάτι τον άστεγο της γειτονιάς τους, δεν είναι λίγοι αυτοί που αναζήτησαν στήριξη στο διαδίκτυο. Διαβάζω στην “Κ”:

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονται την ιστοσελίδα με τις προσευχές της Εκκλησίας της Αγγλίας για να βρουν ένα στήριγμα εν μέσω της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, ανακοίνωσε σήμερα η Εκκλησία.

Ιστοσελίδα της Εκκλησίας της Αγγλίας που επικεντρώνεται στην παροχή συμβουλών σε αυτούς που ανησυχούν για την αύξηση των προσωπικών τους χρεών είδε την επισκεψιμότητά της να αυξάνεται κατά 70% τις τελευταίες ημέρες, όπως αναφέρει η Εκκλησία της Αγγλίας στην κεντρική της ιστοσελίδα.

Εξάλλου και ο αριθμός των χρηστών του ίντερνετ που επισκέπτονται την ιστοσελίδα της Εκκλησίας για την καθημερινή προσευχή αυξήθηκε κατά 25%, με μία από τις προσευχές, η οποία απευθύνεται στη χρηματοπιστωτική κρίση, να είναι ιδιαίτερα δημοφιλής, προσθέτει η Εκκλησία της Αγγλίας.

Η προσευχή για την οικονομική κρίση έχει σχεδόν 8.000 επισκέψεις από το Σεπτέμβριο που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο.

Αυτή αναφέρει: «Κύριε και Θεέ, ζούμε σε ταραγμένες μέρες, σε όλον τον κόσμο, οι τιμές ανεβαίνουν, τα χρέη αυξάνονται, οι τράπεζες καταρρέουν, οι δουλειές αφαιρούνται και η εύθραυστη ασφάλεια απειλείται. Θεέ της αγάπης, νιώσε το φόβο μας και άκουσε την προσευχή μας: γίνε ένα οχυρό δύναμης μέσα στην κινούμενη άμμο και ένα φως στο σκοτάδι, βοήθησέ μας να δεχθούμε το δώρο σου της ειρήνης και θεράπευσε τις καρδιές μας, στρέφοντάς τες εκεί όπου θα βρεθούν οι πραγματικές χαρές, στον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας. Αμήν».