Οι απόστολοι…
… της προόδου στην αρχή γράφουν την ιστορία με ενθαρρυντικά λόγια: εν ονόματι του μέλλοντος που υπόσχονται, γραπώνονται με την πρώτη ευκαιρία από το παρόν. Κι ύστερα, με την ίδια ευκολία, σκορπούν την απαισιοδοξία: εν ονόματι ενός παρελθόντος που ξαφνικά το ονοματίζουν κακό, κλειδώνουν το μέλλον στα υπόγεια. Οι απόστολοι της αιωνιότητας γρήγορα ξεπέφτουν σε υπαλληλάκους της στιγμής.
Από το ταμπούρι…
… της στρεψοδικίας τους, νιώθουν σαν άσεμνη κάθε απλή ερώτηση. Όπως αυτή: «Και τώρα τι κάνουμε;». Αποτρέπουν τις απλές ερωτήσεις, επειδή φοβούνται πως οι απλές απαντήσεις θα μπορούσαν να ξετυλίξουν το φίδι της αλήθειας. Και λένε: η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, η κατάσταση απαιτεί συναινέσεις, οι ανάγκες είναι επιτακτικές. Προκειμένου να βυθίσουν σε κατάσταση τετανίας κάθε αντίρρηση, κάθε ελπίδα, παρουσιάζουν έναν μονοδιάστατο αλλά πολύπλοκο κόσμο: δεν υπάρχουν πια μεγάλες ιδέες και βαθιές διαιρέσεις, η ιστορία έχει ξεμπερδέψει με τις συγκρούσεις κι ακόμη και η γεωγραφία δεν χωρίζει πια τον κόσμο όπως τον χώριζε άλλοτε. Αυτός ο ωκεανός της σχετικότητας θολώνει τα νερά της πολιτικής και περιορίζει τις επιλογές της. Οι ιδεολόγοι πηγαίνουν σαν βαρίδια στον πάτο και οι ειδικοί βγαίνουν σαν φελλοί στον αφρό. Οι σύμβουλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ψαχουλεύουν τις στατιστικές τους, λογαριάζουν τα ελλείμματα, χαϊδεύουν τις καμπύλες που μετρούν την αθλιότητα και την ταπείνωση των ανθρώπων και ανακαλούν στην τάξη τις κυβερνήσεις που δεν είναι αρκετά υποτακτικές. Γιατί η οικονομία αρχίζει να κερδίζει και πάλι, αλλά η ανεργία εξακολουθεί να ανεβαίνει; Γιατί οι αριθμοί είναι πάντα τόσο καλοί με τους πλούσιους και τόσο κακοί με τους φτωχούς; Η κατάσταση όμως είναι πολύ περίπλοκη για τόσο απλά ερωτήματα. Δεν επιδέχονται απλές απαντήσεις. Μονάχα συναινέσεις. Και έκτακτα μέτρα. Δεν είναι καιρός για «υπέρ» ή «κατά». Για «ναι» ή «όχι». Όταν οι Ιρλανδοί επιχείρησαν να ξεκαθαρίσουν έτσι τη θέση τους για τη νεοφιλελεύθερη ευρωσυνθήκη της Λισαβώνας, αναγκάστηκαν να υποστούν τη μεγαλύτερη ταπείνωση που μπορεί να υποστεί ένας δημοκρατικός λαός: την ακύρωση της ψήφου τους και τη μετατροπή της στο αντίθετό της.
Να φωνάξουμε…
… άραγε εκείνον τον γιατρό του πολιτισμού που είχε φωνάξει κάποτε ο Νίτσε; Θα μας ακούσει; Οι προφήτες της ρήξης έχουν απολυθεί από τους υπαλλήλους της συναίνεσης. Οι λεγεώνες τους είναι εντυπωσιακές, έλεγε γι΄ αυτούς τους υπαλλήλους ο φιλόσοφος Ανρί Μαλέρ: «Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως το “status quo” θα γίνει υποφερτό, αν του βρουν τις κατάλληλες δικαιολογίες… Η πολιτική εξαντλείται στην αστυνόμευση, η εναλλακτική λύση στην εναλλαγή, το πέρασμα από τη Δεξιά στην “Αριστερά” σε μια διαδοχή από εναλλασσόμενες σταθμεύσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, καλούν για μεταρρυθμίσεις. Εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, ανακαλούν τις ουτοπίες».
Στην κοινωνία…
… που έχουν να προτείνουν, η άναρχη δράση των λίγων είναι η προϋπόθεση για την ακρωτηριασμένη ζωή των πολλών.
“Το δόγμα διχάζει, η αμφιβολία ενώνει. Είμαστε υπεύθυνοι για την Ιστορία”. Κορνήλιος Καστοριάδης
Η «παιδεία» μας τις τελευταίες δεκαετίες έχει πάψει να είναι δωρεάν. Είναι περίεργο γιατί επιμένει να αυτοαποκαλείται έτσι. Τα σχολεία είναι διαλυμένα. Η δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση μαστίζεται από τους μαθητοπατέρες, την εργαλειακή γνώση και την αχαλίνωτη κομματοκρατία. Τις προάλλες συζητάγαμε με μία φίλη που έχει μπουχτίσει με την κακοδιοίκηση στα σχολεία κι αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για διευθύντρια. Ομως οι γνωρίζοντες τα πράγματα, την ενημέρωσαν ότι οι θέσεις των διευθυντών δίνονται μόνο με μπιλιετάκια πολιτικών.Και έσπευσαν να την παρηγορήσουν, “τι τα θες τώρα; για 300 ευρώ να τραβιέσαι;” Αντε τώρα να τους πείσεις ότι δεν το κάνει για το επιμίσθιο…
Οι μαθητές μας καταφεύγουν στα φροντιστήρια προκειμένου να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο στο πανεπιστήμιο. Εκεί θα κατανοήσουν πώς λειτουργεί το σύστημα. “Γράψου στη νεολαία κι εξασφάλισε πέντε μαθηματάκια”. Οι νεολαίες κατεβαίνουν οργανωμένες με σκονάκια στις εξετάσεις. Συνδικαλιστικά δικαιώματα, καταλήψεις, ατέλειωτες χαμένες ώρες σε «συνεδριάσεις», όπου η ήσσων προσπάθεια ονομάζεται προοδευτικότητα και το μισανθρωπικό μένος για τυφλές καταστροφές ή η αναρρίχηση των μετρίων, επανάσταση.
Κι όμως οι δάσκαλοι, είναι οι μόνοι που μπορούν -αν τελικά μπορούν- κι αυτοί ν’ αναστείλουν την προϊούσα φθορά πλάθοντας έναν διαφορετικό τύπο Ελληνα από τον παχύσαρκο τηλεθεατή – πελάτη των πολιτικών.
Αλλά δεν βλέπω φως. Αυτό που βλέπω είναι ένα «επανιδρυθέν» κράτος που ετοιμάζεται για μία νέα «διακυβέρνηση» με ανεπίληπτους λειτουργούς και αδέκαστους θεσμούς, ένα κράτος που θύει αποκλειστικά και ομνύει στον πολιτισμό και τη μόρφωση και που διαχειρίζεται τα δημόσια πράγματα «σεμνοπρεπώς και με ελληνοχριστιανική ταπεινοφροσύνη». Τώρα που γράφω κάποιοι προβάρουν τα κουστούμια τους. Κάποιοι άλλοι χαμογελούν γιατί ήρθε πάλι η ώρα της εξουσίας τους. Τα οφίκια μοιράζονται. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Πτώχευση σε όλα τα επίπεδα.
Κατηγορούμε συχνά τους πολιτικούς ότι χρησιμοποιούν γλώσσα «ξύλινη», μια έννοια μάλλον ασαφή, που σημαίνει συνήθως γλώσσα άκαμπτη, δυσνόητη και απομακρυσμένη από την πραγματικότητα.
Δεν είναι, βέβαια, μόνον ο πολιτικός λόγος που οργανώνεται με συγκεκριμένο τρόπο, προκειμένου να πετύχει έναν συγκεκριμένο σκοπό. Ολοι οι ομιλητές, κάθε φορά, κάνουν συγκεκριμένες επιλογές λεξιλογίου και γραμματικής. Αυτές οι επιλογές υποβάλλουν μια συγκεκριμένη οπτική της πραγματικότητας και αποκλείουν άλλες, οι οποίες θα προέκυπταν αν οι επιλογές των ομιλητών ήταν διαφορετικές. Αλλο είναι να πεις: «Απωθήθηκαν ταραχοποιά στοιχεία» και άλλο «Η αστυνομία χτύπησε διαδηλωτές». Οι δύο φράσεις νοηματοδοτούν τελείως διαφορετικά το ίδιο περιστατικό.
«Οταν επαναλαμβάνονται συγκεκριμένες επιλογές λεξιλογίου και γραμματικής, τότε όχι απλώς υποβάλλουν, αλλά ουσιαστικά επιβάλλουν εμμέσως την οπτική τού ομιλητή» λέει η Μάρω Κακριδή – Φερράρι. «Αυτή είναι η περίπτωση του πολιτικού λόγου, ενός κειμενικού είδους που αποκτά την οργάνωση και τις συμβάσεις του από την κοινωνική πρακτική της πολιτικής δραστηριότητας στις διάφορες εκφάνσεις της (συνέντευξη, κοινοβουλευτική ομιλία, προεκλογική ομιλία κ.ά.) και από τα υποκείμενα που εμπλέκονται σ’ αυτήν: τους πολιτικούς και το ακροατήριό τους, ως πιθανούς ψηφοφόρους».
Στην προσπάθειά του να κερδίσει την ψήφο μας, ο πολιτικός δεν χρησιμοποιεί μόνο το λόγο. Ο λόγος συμβάλλει σε άλλες σημειωτικές πρακτικές, από το ντύσιμο ώς τις χειρονομίες που χρησιμοποιεί ο πολιτικός, στο πλαίσιο πάντα της δεδομένης πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Ο κόμπος της γραβάτας που έλυσε ο Κ. Καραμανλής στο τέλος της ομιλίας του προς τα μέλη της ΟΝΝΕΔ, στο Αιγάλεω, είναι ένα παράδειγμα.
Αλλο παράδειγμα είναι ο τρόπος που συνηθίζει να χτυπά τα χέρια του στο βάθρο ή ο τρόπος που κινείται στην εξέδρα, πηγαινοερχόμενος από τη μία άκρη στην άλλη, με το χέρι σηκωμένο να δείχνει κάπου μέσα στο ακροατήριο τη στιγμή που ένα χαμόγελο συνενοχής σχηματίζεται στο πρόσωπό του, μια κινησιολογία η οποία έχει αντιγραφεί από τις προεκλογικές εμφανίσεις της Χίλαρι Κλίντον. Αν κρίνουμε από τις διαφορές στον σωματότυπο των δύο πολιτικών, η επιλογή της συγκεκριμένης κινησιολογίας είναι μάλλον ατυχής για τον πρωθυπουργό, στοχεύει όμως στη δημιουργία συνοχής με το ακροατήριο.
Αν και η παράθεση επιχειρημάτων δίνει την εντύπωση ότι ο πολιτικός λόγος απευθύνεται στη λογική μας, στην πραγματικότητα απευθύνεται στο θυμικό μας με διπλό στόχο: από τη μια, να επιφέρει την ταύτιση του ακροατηρίου με τον ομιλητή· από την άλλη, να εμποδίσει την ορθολογική ανάλυση του λόγου, η οποία θα μπορούσε να θέσει υπό αμφισβήτηση τη μοναδική αλήθεια που ο πολιτικός λόγος διατείνεται ότι πρεσβεύει.
Για να επιτευχθεί η συναισθηματική φόρτιση του ακροατηρίου, επιστρατεύεται μια ολόκληρη σειρά λεξικών και γραμματικών επιλογών. Δεν είναι όλες τους ιδιαίτερα επιτυχημένες, πρέπει να ομολογήσουμε – έχουν, όμως, το σκοπό τους. Μεταφορές: «η καρδιά της Ελλάδας», «νοικοκύρεμα του τόπου», «η πρώτη γραμμή της μάχης», «ο ήλιος θα φωτίσει όλη την Ελλάδα», εικόνες οικείες, συναισθηματικά φορτισμένες, που μεταφέρουν, πέρα απ’ αυτό που δηλώνουν, μιαν αύρα που απευθύνεται στο θυμικό.
Το πρώτο διαδικτυακό ντιμπέιτ είναι γεγονός. Προβλήθηκε απευθείας χθες το μεσημέρι, από τις 2-4 μ.μ., με τη συμμετοχή των έξι δημοσκοπικά πρώτων κομμάτων, με μια εικόνα επαγγελματικού επιπέδου, αν και οργανωμένο από εθελοντές και συγκέντρωσε την προσοχή χιλιάδων χρηστών του Ιντερνετ.
«Φτάσαμε μέχρι και τα 3.000 κτυπήματα», λέει στην «Κ» η κ. Αναστασία Καψάλη, υπεύθυνη επικοινωνίας των οργανωτών, αριθμός που σημαίνει ότι πολλαπλάσιος αριθμός χρηστών είδε ένα μέρος έστω του ντιμπέιτ στο Ιντερνετ. Μάλιστα, μπορείτε ακόμα να δείτε τη συζήτηση, εάν επισκεφθείτε τον διαδικτυακό τόπο http://live.deb8.gr/ (καθώς και στο HYPERLINK «http://www.tvxs.gr»). «Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι, όχι μόνο γιατί πήγε καλά η συζήτηση και η κάλυψη, αλλά γιατί άνοιξε ένας δρόμος για μια νέα προσέγγιση στην πολιτική διαδικασία, με έντονη τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών», σημειώνει η κ. Καψάλη. Οργανωτές είναι κυρίως τα άτομα που στηρίζουν την ιστοσελίδα διαλόγου www.deb8.gr, καθώς και άλλοι πολιτικοί μπλόγκερς.
Καινοτομίες
Ποιες ήταν όμως οι διαφορές του διαδικτυακού ντιμπέιτ από το καθιερωμένο (και μάλλον ξεπερασμένου) τηλεοπτικού; «Καταρχήν, οι ερωτήσεις επιλέχθηκαν από το κοινό», λέει η κ. Καψάλη. Από την Παρασκευή μέχρι και την προηγουμένη του ντιμπέιτ οι χρήστες του Ιντερνετ μπορούσαν να υποβάλουν τις ερωτήσεις τους πάνω σε πέντε θεματικούς άξονες: Οικονομία και Ανάπτυξη, Περιβάλλον, Δικαιώματα /Θεσμοί /Δημοκρατία/ Διαφάνεια, Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο, Παιδεία και Νέα Γενιά.
«Οι επισκέπτες έβλεπαν επίσης τις ερωτήσεις που είχαν υποβληθεί και μπορούσαν να ψηφίσουν ποια προτιμούν.
Ετσι προέκυψαν οι δημοφιλέστερες, την τελική διατύπωση των οποίων ανέλαβε η διαχειριστική ομάδα», σημειώνει η κ. Καψάλη.
Δεύτερη καινοτομία ήταν ότι οι εκπρόσωποι των κομμάτων απαντούσαν το ίδιο ερώτημα (έτσι ώστε να φαίνονται οι διαφορές ή οι συναινέσεις), ενώ υπήρχε η δυνατότητα να απευθυνθούν σε κάποιο άλλο κόμμα.
Τρίτο καινούργιο στοιχείο ήταν ότι παράλληλα με τη συζήτηση οι θεατές μπορούσαν να σχολιάζουν και να δημοσιεύουν – αναρτούν τα σχόλιά τους στην ιστοσελίδα που μετέδωσε το ντιμπέιτ. Μάλιστα, μετά το τέλος της αναμέτρησης οι θεατές ψήφισαν ποιες απαντήσεις τους ικανοποίησαν περισσότερο.
Ελεύθερη διανομή
«Το υλικό του ντιμπέιτ διατίθεται ελεύθερα σε όλα τα Μέσα της χώρας. Στέλνουμε έτσι και ένα μήνυμα υπέρ της ελεύθερης διανομής όλων των δημόσιων δεδομένων», τονίζει η κ. Καψάλη.
Η κα Διαμαντοπούλου μίλησε σχετικά με την παρουσίαση της τάξης του μέλλοντος για «προχειρότητα και επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών», λέγοντας ότι «στήθηκε πριν από μία εβδομάδα σε ένα κτίριο που δεν έχει ρεύμα.Μια τάξη χωρίς δασκάλους, μια τάξη χωρίς παιδιά».
Συμβαίνει να είμαι η ανύπαρκτη δασκάλα. Στην ιστοσελίδα μου μάλιστα ανέβασα το ανύπαρκτο μάθημα.
Συμβαίνει να έχω λάβει μέρος σε άλλες δύο-τρεις τέτοιες επιδείξεις, όταν κυβέρνηση ήταν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πρώτη θύμα της εξαπάτησης ήταν η επίτροπος της Ε.Ε. κυρία Βίβιαν Ρέντινγκ, η οποία μάλιστα μετά το πέρας αυτής της σκηνοθεσίας είχε μιλήσει για “money well spent”. Τότε -για όποιον θυμάται αρχαίες πονεμένες ιστορίες- έτρεχε ακόμα το πρόγραμμα “Οδύσσεια”. Φυσικά μόλις τελείωσαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια τα εργαστήρια εγκαταλείφθηκαν, μετατράπηκαν σε πληροφορικής και οι επιμορφωτές κλειδωθήκαμε απ’έξω. Κοινώς φάγαμε πόρτα. Για να μπούμε στο εργαστήριο, έπρεπε να συμπληρώσουμε πέντε-έξι έντυπα παράδοσης -παραλαβής εργαστηρίου και να κάνουμε ρεβεράντζες στο συνάδελφο. Σε εκείνη τη σκηνοθεσία είχαμε αναστατώσει δύο σχολεία. Το 2ο Λύκειο Υμηττού και την Ιωνίδειο για εναλλακτική λύση. Τα δύο σχολεία βάφτηκαν εν μία νυκτί, η διδασκαλία σχεδιάστηκε και γίνονταν πρόβες για μία εβδομάδα με τους μαθητές. Μάλιστα ενώ το μάθημα είχε σχεδιαστεί από έναν επιμορφωτή την τελευταία στιγμή διδάχθηκε από άλλον, που ήταν περισσότερο αρεστός στο τότε καθεστώς και ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να οικειοποιηθεί την εργασία του συναδέλφου! Ο “πράσινος” συνάδελφος καρπώθηκε τα εύσημα και τον άλλο χρόνο απέκτησε το γραφειάκι του στη Μητροπόλεως. Τουλάχιστον αυτή τη φορά στη Ριζάρειο δεν ταλαιπωρήθηκαν μαθητές. Είναι και περίοδος εξετάσεων,για όσους δεν το γνωρίζουν.
Μια άλλη φορά το θέατρο στήθηκε για τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, κ. Ζακ Λάνγκ με μαθητές ιδιωτικού σχολείου.
Bottom line: όσο οι νέες τεχνολογίες πουλάνε σαν σύνθημα, οι πολιτικοί θα το εκμεταλλεύονται. Το θέμα είναι, ότι δεν είναι πια και τόσο νέες. Οσο σκεφτόμαστε με τη λογική της αρπαχτής και στήνουμε προγράμματα επιμόρφωσης 48, 96 ωρών αντί να φτιάξουμε μόνιμες δομές επιμόρφωσης αυτο-καταδικαζόμαστε σε καθυστέρηση και υπονομεύουμε το μέλλον των δύο -τουλάχιστον- επόμενων γενεών.
Τη λύση την έχουμε υποδείξει σε τουλάχιστον 100 πρωτοκολλημένα έγραφα προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Τώρα και σε blog “που μας αφορά”. Αν θέλουμε να γίνει κάτι, θα πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα παιδαγωγικής υποστήριξης (για οργάνωση ενδοσχολικών επιμορφώσεων, συμβουλευτική, δειγματικές διδασκαλίες, δανεισμός πολυμέσων, συντήρηση εκπαιδευτικής πύλης με αξιολογημένο εκπαιδευτικό λογισμικό και εφαρμογές, τηλεκπαίδευση κλπ.) σε κάθε διεύθυνση για διδασκαλία με ΤΠΕ ή/και media. Θα πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία των πιστοποιήσεων ανά δύο χρόνια. Μόλις βγαίνει καινούργια προκήρυξη οι επιμορφωτές αποκτούν τον τίτλο του τέως και καλούνται σε εξετάσεις. Ετσι αντί να δευρύνουμε το σώμα των επιμορφωτών, χάνουμε τους απηυδισμένους. Με την επιμόρφωση Β΄επιπέδου φτιάχτηκαν 400 επιμορφωτές. Οι μισοί δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Αν γινόταν μία πρόβλεψη για μείωση του ωραρίου τους θα συντηρούσαμε το σώμα και ίσως κάποιοι κάπου να ανακάλυπταν έναν τρόπο εμπλουτισμού της διδασκαλίας τους. Κόστος σχεδόν μηδενικό.
Φυσικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης να χρηματοδοτηθεί το ελληνικό σχολείο. Αλλά επιτέλους ας σταματήσουμε να είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Καλά τα γκατζετάκια και τα Kindle αλλά χωρίς ουσιαστικές δραστηριότητες θα παίζουμε τρίλιζα στον διαδραστικό πίνακα. Σε ποια έρευνα σκοπιμότητας στηρίχθηκε η πρόταση για το ηλεκτρονικό βιβλίο; Οι άλλες χώρες είναι ντιπ καθυστερημένες και επιδοτούν υπολογιστές; Τι εκπαιδευτικό λογισμικό τρέχει το Kindle; Το περιεχόμενο μετράει -φίλοι πολιτικοί- όχι τα μηχανάκια. Γιατί δημιουργήθηκε το σώμα των 400+ επιμορφωτών, αν δεν αξιοποιείται; Μόνο για να τους εξαπατήσουν και να φάνε τα χρήματα; Αυτό -και διορθώστε με κα Διαμαντοπούλου-δεν ορίζεται από τον Μαρξ ως “ιδιοποίηση του υπερπροϊόντος της δουλικής εργασίας”; Γιατί αυτό κάνατε, όταν παίρνατε τις αποφάσεις, κατά συρροή και κατ’ έξακολούθηση.
Ο Φώτης Γεωργελές για την απαράδεκτη κατάσταση του ιστορικού κέντρου:
Είναι πάνω από ένα χρόνο τώρα που στις εφηµερίδες, στα «ψιλά», διαβάζουµε τους αρµόδιους να καταγγέλλουν ότι οι προϋπολογισµοί για την ψυχική υγεία µειώνονται, για την απεξάρτηση µειώνονται, ότι όλη η προσπάθεια 20 ετών να γίνουµε πολιτισµένη χώρα κατεδαφίζεται συστηµατικά, ότι η κοινωνική πολιτική καταρρέει. Δεν δίνουµε σηµασία, δεν µας αφορά. Καθώς σιγά-σιγά βλέπουµε τους δρόµους µας να αλλάζουν, την πόλη µας να αγριεύει, θ’ αρχίσουµε να καταλαβαίνουµε την αιτία.
Αυτό είναι το πρόβληµα της πολιτικής. Όταν είναι σωστή, δεν είναι θεαµατική. Δεν είναι µεγαλεπήβολη. Δεν κάνει ωραίο θέαµα στην τηλεόραση, είναι το αντίθετο του λαϊκισµού. Δεν «φυλάει Θερµοπύλας», δεν δίνει µάχες για τη σωτηρία του έθνους και της ορθοδοξίας, για την καθαρότητα της φυλής, δεν προτάσσει τα στήθη στην «παγκοσµιοποίηση», δεν υπόσχεται «έναν άλλο κόσµο εφικτό», που κανείς δεν ξέρει τι σηµαίνει και όταν σηµαίνει, συνήθως σηµαίνει κόλαση.
Η πολιτική είναι απλή και συγχρόνως δύσκολη, επίπονη. Είναι αντιφάσεις, συγκρούσεις και επιλογές. Μικρές κινήσεις, σωστές επιλογές, όσο πιο σωστές τόσο λιγότερο τις αντιλαµβανόµαστε. Κι όµως αυτές οι µικρές µεταρρυθµίσεις αλλάζουν τα πράγµατα. Το καταλαβαίνουµε µόνο όταν χαθούν.
Ο Φώτης Γεωργελές γράφει για το αυτονόητο και τη διαφθορά στην Ελλάδα: “Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι ατομική. Δεν συζητάμε απλώς για κάποια περίπτωση ενός πολιτικού με ελαστική συνείδηση. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Τα σκάνδαλα στη χώρα μας αποκαλύπτουν συνεχώς προβλήματα του πολιτικού συστήματος.
Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι συστημική. Και αυτά τα σκάνδαλα είναι πολιτική. Είναι η πολιτική. Είναι η μόνη πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, η λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας.
Δεν είναι ότι δεν το ξέρουν. Δεν χρειάζεται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Να βρουν αυτοί τις μοναδικές, πρωτότυπες, προοδευτικές λύσεις που θα εφευρεθούν σε τούτη τη μικρή χώρα. Υπάρχει το κοινοτικό κεκτημένο. Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν αντιμετωπιστεί στις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης από τον προηγούμενο αιώνα. Οι πελατειακές σχέσεις, η κλεπτοκρατία, η κομματοκρατία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλύτερα ή χειρότερα, έχουν αντιμετωπιστεί. Ώστε τώρα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα να μπορούν να μιλάνε για πολιτική διαφθορά συγκεκριμένων πολιτικών και όχι για διαφθορά ολόκληρου του συστήματος. Υπάρχουν λύσεις, υπάρχουν τρόποι πολιτικής αντιμετώπισης. Αυτό όμως σημαίνει μεταρρυθμίσεις. Σημαίνει την εξορισμένη λέξη από το πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας, σημαίνει εκσυγχρονισμό. Δεν μπορείς να μιλήσεις για πολιτική σήμερα στην Ελλάδα αν δεν μιλήσεις για εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Και επειδή αυτό η ελληνική καθυστέρηση δεν το αντέχει, παρακολουθούμε για άλλη μια φορά τη φαρσοκωμωδία των λευκών ψηφοδελτίων, της δικαιοσύνης και της ηθικής που απονέμεται ανάλογα με τις έδρες των κομμάτων στο Κοινοβούλιο”.
Μπλογκάρετε! Αυτή την προτροπή χρησιμοποιεί ο πρωθυπουργός του Καζακστάν Καρίν Μάσιμοφ προς τους υπουργούς του, προκειμένου να έρθουν κοντά στον λαό και να κατανοήσουν τα προβλήματά του. Ο πρωθυπουργός του Καζακστάν έχει ήδη λάβει παράπονα στο προσωπικό του μπλογκ σχετικά με την κακή ποιότητα πόσιμου νερού στα χωριά. Και ορμώμενος από αυτό σκέφτηκε ότι διαδικτυακά εκείνος και οι υπουργοί του θα μπορούν να μαθαίνουν ευκολότερα και γρηγορότερα τα προβλήματα που απασχολούν τον λαό και να δίνουν λύσεις. (Περισσότερα στο http://en.government.kz/structure/government). Αν το μπλόγκινγκ λύσει τα προβλήματα του Καζακστάν, να το καθιερώσουμε και εδώ…
Από τη στήλη της Μαρίας Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία
Βέβαια αν κρίνω από κάτι αιτήματα που είδα στη σελίδα του νυν υπουργού ΥΠΕΠΘ στο facebook… δεν πάμε καλά
Η στήλη Τάσεις του Ε.Τ, το περασμένο Σάββατο, φιλοξένησε την άποψη τεσσάρων blogger, σχετικά με την σχέση του διαδικτύου και της πολιτικής. Η κοινή συνισταμένη και των τεσσάρων απόψεων είναι οτι το διαδίκτυο θυμίζει σε πολλά την συμμετοχή των πολιτών στην αρχαία Αθηναική Δημοκρατία δίνοντας πρόσφορο έδαφος για την διακίνηση ιδεών και τον ελεύθερο διάλογο. Βέβαια στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ, οι πολίτες είχαν ενεργό ρόλο και στην λήψη αποφάσεων?.
Το ερώτημα δεν είναι, όμως, τελικά αν επηρεάζεται η πολιτική από τις κοινότητες του Διαδικτύου, αλλά πώς θα βοηθήσουν οι πολιτικοί αυτή τη διάθεση επιστροφής των ανθρώπων στην πολιτική, όπως και το νέο μέσο με το οποίο αυτή μπορεί να πραγματωθεί.
Ποιος θα επιβάλει στην ΕΣΥΕ να διαθέτει ελεύθερα όλα τα στοιχεία; Ποιος υπουργός θα αποφασίσει ν? ανοίξει τελείως το ΕΡΓΟΡΑΜΑ; Ποια κυβέρνηση θα ανοίξει απόλυτα την πρόσβαση στα ΦΕΚ; Ποιος δήμαρχος θα δώσει 10% του προϋπολογισμού να το διαμορφώσουν οι δημότες; Ποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θ? αποφασίσει να ανακινηθεί η διαβούλευση και να γίνει δημοψήφισμα για κάποιο σημαντικό ζήτημα; Ποιοι θα δουν στο Διαδίκτυο την πιθανότητα δημιουργίας μιας καλύτερης Δημοκρατίας;
Και η ερώτηση απευθύνεται στους πολιτικούς, γιατί μ? ενδιαφέρει ειλικρινά η συνδρομή τους, αλλά κι επειδή ξέρω ήδη ότι οι ολοένα πιο διαδικτυωμένοι πολίτες θα φτιάξουν αυτήν την καλύτερη Δημοκρατία. Ούτως ή άλλως.Τάδε έφη ο κ. Ανδρέας Τριανταφυλλίδης συνιστολόγος στο staxiologio.gr/flow/
Για να επιστρέψουμε στον σωστό δρόμο, προτείνω ένα όραμα για την Ελλάδα στηριγμένο στην ανάλυση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων:
– Ιστορία, πολιτισμός, περιβάλλον, ναυτιλία.
– Ιστορία, ήλιος και θάλασσα.
Ζητώ να αναδιατάξουμε το κράτος ώστε να υπηρετεί αυτό το όραμα. Να πούμε ότι αυτά προηγούνται και τα υπόλοιπα έπονται. Να οργανώσουμε αντίστοιχα το κράτος. Ο κρατικός προϋπολογισμός να αναμορφωθεί ώστε να υπηρετεί κατά προτεραιότητα τους νέους στόχους. Με παραδείγματα θα προσπαθήσω να εξηγήσω τι εννοώ με την αναδιάταξη του κράτους.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν το κράτος, αντί να επιδοτεί θνησιγενείς βιομηχανίες, ανακοίνωνε π.χ. ότι θα επιδοτήσει πλουσιοπάροχα την εγκατάσταση στην Ελλάδα παραρτημάτων των σπουδαίων πανεπιστημιακών αρχαιολογικών σχολών του κόσμου. Δεν θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας; Δεν θα είχαμε τη δυνατότητα να καταστούμε παγκόσμιο αρχαιολογικό κέντρο; Πού στην υφήλιο θα ήταν καλύτερα να σπουδάσει κάποιος αρχαιολογία;
Χάρη στην ιστορία μας, επιφυλάσσουν στην Ελλάδα ιδιαίτερες τιμές στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Την ιστορία μας τιμούν τρέχοντας τον Μαραθώνιο. Σε ποια άλλη χώρα επιφυλάσσονται τέτοιες τιμές; Γιατί δεν θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα παγκόσμιο φιλοσοφικό κέντρο; Δεν θα έπρεπε η Ελλάδα να είναι ο θεματοφύλακας της ελληνικής γλώσσας;
Ολα αυτά απορρέουν από την επιλογή να δοθεί προτεραιότητα στην ιστορία και τον πολιτισμό, όχι για ρομαντικούς λόγους, αλλά για πρακτικούς. Διότι η μελλοντική ευημερία της Ελλάδας εξαρτάται από τη σωστή αξιοποίηση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων. Να επιλέξουμε να αναπτύξουμε τους τομείς όπου ευκολότερα από άλλους μπορούμε να είμαστε στην κορυφή. Εκεί που μπορεί, η Ελλάδα να επιδιώκει την αριστεία.
Αλλά και το ελληνικό περιβάλλον (φυσικό και δομημένο) είναι πηγή έμπνευσης και πλούτου. Σε αυτό στηρίζεται ο τουρισμός και η ευημερία εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο συνδυασμός της ιστορίας και του περιβάλλοντος είναι ακόμη terra incognita, που κρύβει αμύθητους θησαυρούς. Θησαυροί που αν αναδειχτούν μπορούν να στηρίξουν τη μελλοντική ευημερία της Ελλάδας.
Στη ναυτιλία αριστεύουμε ήδη. Σημασία έχει να μην παρασυρθούμε από τον φθόνο που συχνά καθορίζει τη συμπεριφορά μας και δημιουργήσουμε εμπόδια σε μια δραστηριότητα όπου ξεχωρίζουμε.
Στις πρώτες θέσεις επισκεψιμότητας των blogs έχει εγκατασταθεί εδώ και χρόνια μία ελληνίδα, η Αριάννα Στασινοπούλου-Χάφινγκτον. Το Ηuffington Ρost επισκέπτονται κάθε μήνα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι. Το ιστολόγιο που ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια με σχόλια της Χάφινγκτον και διάσημων φίλων της από την πολιτική και τον κινηματογράφο εμπλουτίζεται καθημερινά με άρθρα από τις μεγαλύτερες εφημερίδες των ΗΠΑ και έναν στρατό 2.500 μπλόγκερ ή «πολιτών δημοσιογράφων». Το 2006 και το 2007 το Ηuffington Ρost ανακηρύχθηκε το καλύτερο πολιτικό μπλογκ στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Το πιο σημαντικό πράγμα για μια online εφημερίδα είναι να λέει την αλήθεια, εκείνη την αλήθεια που αυτή η χώρα αποφεύγει εδώ και σχεδόν οκτώ χρόνια», δηλώνει η Χάφινγκτον.
Σε αυτά τα πλαίσια κινούμενη, η Αριάννα έγραφε για τη Χίλαρι Κλίντον: “Υπάρχει ειδική θέση στην κόλαση για όσους μπορούσαν να κάνουν κάτι για να σταματήσει ο πόλεμος στο Ιράκ και δεν το έκαναν, και η Χίλαρι είναι μία από αυτούς”.
Στο εξαίρετο νέο βιβλίο του, «Η δύναμη των Δικτύων», (Network Power: The Social Dynamics of Globalization) o David Singh Grewal γράφει πως προκαλεί ένταση στον κόσμο το γεγονός ότι «τα πάντα είναι παγκοσμιοποιημένα, εκτός της πολιτικής».Ο Γκρίγουολ συνεχίζει: «Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο η επικοινωνία το εμπόριο, ο πολιτισμός, οι ιδέες μοιράζονται με αυξανόμενους ρυθμούς και συντονίζονται από νέους και παγκόσμιους διαλόγους πάνω σε αυτούς τους τομείς. Αλλά είναι ένας κόσμος στον οποίο η πολιτική μας παραμένει αυστηρά εθνική, με επίκεντρο τα έθνη-κράτη, τα οποία αποτελούν μέρη μόνο της κυρίαρχης διαδικασίας λήψης των αποφάσεων».
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Οι απόστολοι… 
Στο εξαίρετο νέο βιβλίο του, «Η δύναμη των Δικτύων», (Network Power: The Social Dynamics of Globalization) o David Singh Grewal γράφει πως προκαλεί ένταση στον κόσμο το γεγονός ότι «τα πάντα είναι παγκοσμιοποιημένα, εκτός της πολιτικής».Ο Γκρίγουολ συνεχίζει: «Ζούμε σε ένα κόσμο στον οποίο η επικοινωνία το εμπόριο, ο πολιτισμός, οι ιδέες μοιράζονται με αυξανόμενους ρυθμούς και συντονίζονται από νέους και παγκόσμιους διαλόγους πάνω σε αυτούς τους τομείς. Αλλά είναι ένας κόσμος στον οποίο η πολιτική μας παραμένει αυστηρά εθνική, με επίκεντρο τα έθνη-κράτη, τα οποία αποτελούν μέρη μόνο της κυρίαρχης διαδικασίας λήψης των αποφάσεων».
Άρθρα (RSS)