«Πόσο θεραπευμένο μπορεί να θεωρηθεί ένα παιδί που επέζησε χάρη στην πρόοδο της επιστήμης από μια χρόνια νόσο, αλλά αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες στην προσαρμογή του στη ζωή, επειδή οι ψυχοκοινωνικές ανάγκες του παραγνωρίστηκαν για μεγάλο χρονικό διάστημα;». Αυτό το ερώτημα συνόδευε την έγγραφη πρόταση του τμήματος Ψυχολογικής Παιδιατρικής του Νοσοκομείου Παίδων Αγία Σοφία στο υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων να λειτουργήσει σχολικό πρόγραμμα στο νοσοκομείο.
Ηταν Μάιος του 1987 και το αίτημα ήταν τόσο πιεστικό, που τον Αύγουστο του 1988 το νοσοκομειακό σχολείο περίμενε τους δασκάλους του. Νεαρός τότε, ο κ. Παναγιώτης Κισκηρέας, σήμερα διευθυντής αλλά και διδάσκων τού εν λόγω δημοτικού σχολείου, κατέλαβε τη μία από τις τότε δύο οργανικές θέσεις. Είκοσι δύο χρόνια μετά δεν μετανιώνει καθόλου για την επιλογή να παρέχει εξατομικευμένη διδασκαλία σε ασθενείς 5-12 ετών.
«Ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή με τον πόνο και την απογοήτευση, συνδεόμαστε συναισθηματικά με παιδιά που μπορεί να χάσουν τη μάχη… Προσφέρουμε όμως:βοηθάμε στον αγώνα τους και είμαστε εκεί στις νίκες τους, χαιρόμαστε με τη χαρά τους όταν γίνονται καλά. Κάποιοι είναι σήμερα οι ίδιοι δάσκαλοι ή γιατροί» λέει ο κ. Κισκηρέας στο «Βήμα». Δουλεύει κυρίως με ασθενείς από το ογκολογικό τμήμα και συχνά διδάσκει σε μαθητές που νοσηλεύονται στη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Με ειδική περιβολή και αποστειρωμένα ακόμη και τα μολύβια, δεν θυμίζει σε τίποτε τον δάσκαλο που όλοι γνωρίσαμε κάποτε. Για τον Γιαννάκη ή την Κατερίνα στη Μονάδα είναι έτσι κι αλλιώς κάτι παραπάνω: η γέφυρά τους με τον έξω κόσμο για τους δύο ή και τρεις μήνες που θα χρειαστεί να παραμείνουν εκεί. «Εχω δει παιδιά να λένε “θέλω να πεθάνω, να ξεμπερδεύω” και άλλα να πεθαίνουν και να είναι τόσο αισιόδοξαπου να θέλουν να κάνουν μάθημα ως την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν μαθητές που θέλουν αυστηρή βαθμολογία στο διαγώνισμα για να νιώθουν ίσα με τους “απέξω”».
Με μάσκες και χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι- σημάδι ότι το παιδί κάνει χημειοθεραπείαοι μαθητές στο ογκολογικό τού «Αγία Σοφία» προοδεύουν: «Το μάθημα δεν είναι αυτοσκοπός. Υπάρχει ο μαθησιακός στόχος αλλά κυρίως υπάρχει η ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη». Στους τοίχους του γραφείου οι φωτογραφίες από χριστουγεννιάτικες γιορτές μυρίζουν «σχολική γιορτή». «Είναι ένας τρόπος να διατηρήσουμε τη φυσιολογικότητα» λέει ο κ. Κισκηρέας. «Να διατηρήσουμε το χαμόγελο που δεν κάμπτεται από τις χημειοθεραπείες. Οι μαθητές δεν μας αφήνουν να νιώσουμε οίκτο ή φόβο. Εχουν ωριμάσει πρόωρα. Είναι πολλές φορές σοφότεροι από εμάς. Η επαφή με τα παιδιά αυτά σου αλλάζει τη ζωή. Ξεφεύγεις από τη μιζέρια, αξιολογείς αλλιώς ταπράγματα. Στην αρχή δεν ήξερα πώς να διαχειριστώ τον ανθρώπινο πόνο. Με τον χρόνο βρήκα τις αντιστάσεις μου, γι΄ αυτό βρίσκομαι εδώ τόσα χρόνια. Υπάρχει ένα διάστημα ικανό για να διαχειριστείς δικά σου θέματα:μεταθανάτιες φοβίες, αρρώστιες… Αλλά αυτός ο χρόνος δεν πρέπει να είναι μακρός. Αν δεν βρεις ισορροπίες, φεύγεις» . Τι λέει ο δάσκαλος όταν γυρίζει σπίτι στα δικά του παιδιά; «Ολα παλεύονται στη ζωή. Και το εννοώ».
Διαβάστε περισσότερα: tovima.gr
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.