Το ΚΚΕ έχει, ως γνωστόν, κηρύξει τον πόλεμο. Από το έπος του τέταρτου γύρου, λοιπόν, όπως καταγράφεται καταλεπτώς στον «Ριζοσπάστη», αναδημοσιεύω το κάτωθι πολεμικό ανακοινωθέν της 14ης του μηνός:
«Την παρέμβαση μελών του ΚΚΕ προκάλεσε η πρωτοβουλία εκπαιδευτικών του 3ου Λυκείου Παλαιού Φαλήρου να παραστούν μαθητές του σχολείου σε προβολή ταινίας αντικομμουνιστικού περιεχομένου. Μέλη των Κομματικών Οργανώσεων της περιοχής επισκέφτηκαν χτες το σχολείο και εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους προς τη διεύθυνση. Οι κομμουνιστές κατήγγειλαν τις προσπάθειες χειραγώγησης των συνειδήσεων από όπου και αν προέρχονται, ενώ η διεύθυνση από την πλευρά της δήλωσε άγνοια για το περιεχόμενο της ταινίας. Η επίμαχη ταινία, την οποία ήταν προγραμματισμένο να παρακολουθήσουν σε κινηματογράφο οι μαθητές την ερχόμενη Πέμπτη, είναι «Η ζωή των άλλων», που βγήκε στις αίθουσες το 2006 προκαλώντας και τότε από διάφορες πλευρές αντιδράσεις για το στρεβλό τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε την Ανατολική Γερμανία. Αυτή την ταινία, λοιπόν, επέλεξαν σαν αρμόζουσα για τα παιδιά, τα οποία λόγω ηλικίας, όχι μόνο δεν έχουν καμία εικόνα για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, αλλά βομβαρδίζονται πολύπλευρα με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα όλων των προθύμων υποστηρικτών του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα δείγμα τελικά του που οδηγεί η προσπάθεια να αποκρύψουν τη διέξοδο του σοσιαλισμού από το βάρβαρο αυτό σύστημα, αλλά και το σχολείο που οικοδομούν».
Δεν ξέρω αν, μετά τη διαμαρτυρία, απετράπη η προβολή της ταινίας, αν όμως αυτό δεν συνέβη και τελικώς την παρακολούθησαν κάποιοι μαθητές του 3ου Λυκείου Π. Φαλήρου, το επαναστατικό ήθος, αλλά και η ηθική υποχρέωση των κομμουνιστών προς τη νέα γενιά, επιβάλλει στο ΚΚΕ να ζητήσει την αναμόρφωσή τους! Ενας ήπιος τρόπος για να επιτευχθεί θα ήταν να υποχρεωθούν οι μαθητές να παρακολουθήσουν 25 φορές την σοβιετική προπαγανδιστική ταινία «Ετσι δέθηκε τ’ ατσάλι» του Μαρκ Ντοκσόυ…
Δημόσιο φροντιστήριο, οριστικά τέλος. Η σφραγίδα μπήκε χθες, με την υπουργική απόφαση που προβλέπει τη λειτουργία της «Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης» μόνο για τα δυσπρόσιτα σχολεία, μόνο για τους μαθητές της τρίτης λυκείου και με αυστηρούς όρους (όριο απουσιών) παρακολούθησης.
«Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ τίθεται ουσιαστικά και τυπικά η ελληνική εκπαίδευση», καταγγέλλει το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ σε ανακοίνωσή του, κατηγορώντας την κυβέρνηση για τη «νέα δέσμευση που υπέγραψε με την τρόικα» σύμφωνα με την οποία δημιουργείται: «ειδική ομάδα για την εκπαίδευση, με αποστολή τη δραστική περικοπή ακόμη και των ελαχίστων δαπανών, (2,75% του ΑΕΠ), που προβλέπονται με το νέο προϋπολογισμό».
Στη σχετική ανακοίνωση επισημαίνεται: «Σύμφωνα με το νέο «Μνημόνιο 3» και στο κεφάλαιο «Δράσεις για την τέταρτη αξιολόγηση» και με τον τίτλο «Αναβάθμιση (!!) του εκπαιδευτικού συστήματος» προβλέπεται πως «η κυβέρνηση συστήνει μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου 2011, μια ανεξάρτητη ειδική ομάδα εκπαιδευτικής πολιτικής με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση) και της αποτελεσματικότερης χρήσης πόρων!!»
Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης της η ΟΛΜΕ επισημαίνει ότι «η ακολουθούμενη πολιτική και η ενεργοποίηση της «ειδικής» ομάδας θα οδηγήσει στην προώθηση των καταργήσεων και συγχωνεύσεων σχολείων, τη μείωση των θέσεων εργασίας με την παύση των διορισμών αλλά και με απολύσεις εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με τη σύνδεση του μισθού των εκπαιδευτικών με τις επιδόσεις των μαθητών την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, την κατάργηση κάθε θεσμού στήριξης της μαθησιακής προσπάθειας, καθώς και τη δραστική μείωση των κονδυλίων για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων.
Από τη λαίλαπα αυτή, όπως διαφαίνεται και από το πλαίσιο για την «αναβάθμιση» της διοίκησης, δεν θα γλιτώσει καμία σχολική μονάδα, καθώς όλες θα πρέπει να αποδεικνύουν, μέσω της διαδικασίας της «κοινωνικής λογοδοσίας», ότι αξίζουν τα ψίχουλα της κρατικής χρηματοδότησης. Με άλλα λόγια, τα σχολεία θα φορτωθούν ευθύνες τις οποίες εκ των προτέρων δεν μπορούν να αναλάβουν και θα τιμωρηθούν επειδή δεν κατάφεραν αυτό που ήταν γνωστό ότι δεν θα καταφέρουν».
Ξεκινώ από δύο απλές διαπιστώσεις, που νομίζω ότι –λίγο ώς πολύ– έχουν γενική ισχύ: Κατ’ αρχάς, ότι, κατά κανόνα, στις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου, όλα τα μεγάλα πανεπιστήμια στεγάζονται σε μεγαλοπρεπή, μνημειακά κτίρια και, δεύτερον, ότι κάθε πανεπιστήμιο αντάξιο του τίτλου του διαθέτει μια μεγάλη βιβλιοθήκη. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά εκφράζουν τη θέση των συγκεκριμένων ιδρυμάτων στην κοινωνική οργάνωση, καθώς και τη λειτουργία τους. Το πανεπιστήμιο διαθέτει βιβλιοθήκη (και ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων, στην εποχή του Διαδικτύου), επειδή, πέρα από τις ειδικές γνώσεις που παρέχει και θα κάνουν έναν απόφοιτό του νομικό ή μηχανολόγο, η διαδικασία ώς την απόκτηση του πτυχίου τον μαθαίνει να σκέπτεται και να ερευνά. Στεγάζεται, δε, σε εγκαταστάσεις λαμπρές και περίοπτες, επειδή αυτό που προσφέρει είναι εξαιρετικά σημαντικό για την κοινωνία που υπηρετεί: παράγει την πνευματική ελίτ του τόπου.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, τίποτε από αυτά τα δύο δεν ισχύει πλέον. Ξεκινώντας από τα κτίρια, ώς πριν από μερικά χρόνια ήταν σύνηθες το φαινόμενο της κατάληψης και του βανδαλισμού του ιστορικού κτιρίου του Καποδιστριακού ή του Μετσοβίου από τα πάσης φύσεως «παιδιά». Αλλά και ουδείς (εκ των αρχών) ενοχλείται όταν Αφρικανοί μετανάστες χρησιμοποιούν τον χώρο των Προπυλαίων ως υπαίθριο παζάρι για τις μαϊμούδες που εμπορεύονται. (Τολμά κανείς να κάνει το ίδιο μπροστά από το University College του Λονδίνου;) Δείτε, επίσης, το κτίριο της Νομικής Σχολής στη Σόλωνος. Κάθε χρόνο, στις αρχές Αυγούστου, υπάρχει ένα διάστημα όπου καθαρίζεται από αφίσες και συνθήματα, βάφεται και ευπρεπίζεται. Πάντα, όμως, το διάστημα αυτό διαρκεί ελάχιστα. Σύντομα αρχίζει και πάλι η διαδικασία της «ελεύθερης έκφρασης» επάνω στους τοίχους, ώσπου έρχεται και το ανέκδοτο των φοιτητικών εκλογών (ανέκδοτο, διότι ποτέ δεν βγάζει κοινώς αποδεκτά αποτελέσματα) και το κτίριο εξαχρειώνεται εντελώς. Οσον αφορά τις βιβλιοθήκες, μπορεί να υπάρχουν – δεν αμφιβάλλω. Αλλά δεν έχουν κεντρικό ρόλο στην καθημερινότητα της πανεπιστημιακής ζωής ούτε είναι πολλοί αυτοί που τις χρησιμοποιούν. Ως επί το πλείστον, οι φοιτητές βασίζονται σε προκαθορισμένα συγγράμματα και σημειώσεις.
Με λίγα λόγια, το πανεπιστήμιο έχει καταντήσει προέκταση του Λυκείου, χωρίς την υποχρεωτική παρακολούθηση. Είναι μια διαδικασία αλλεπάλληλων εξετάσεων, βασισμένων στην αποστήθιση, σε θέματα «SOS» και σημειώσεις που τις μοιράζουν κομματικές οργανώσεις, με σκοπό την απόκτηση πτυχίου με επαγγελματικά δικαιώματα. (Σχεδόν σαν προθάλαμος του Δημοσίου…) Ως και τα φροντιστήρια έχουν παρεισφρήσει στη διαδικασία της απόκτησης του πτυχίου! Μου έγραφε, τις προάλλες, αναγνώστης της στήλης, για φίλο του που γύρεψε δουλειά σε ένα από αυτά και του ζήτησαν να ετοιμάζει «κορμούς», δηλαδή σκελετούς για να φτιάχνουν επάνω σε αυτούς τις εργασίες τους οι φοιτητές. (Και θυμήθηκα ένα φίλο, που διδάσκει στο εξωτερικό, και του έτυχε κάποτε μεταπτυχιακός φοιτητής Ελληνας, ο οποίος τον ρωτούσε: «Τι θέλετε να γράψω στην εργασία;». «Ο,τι εσύ νομίζεις», του απαντούσε ο καθηγητής, αλλά ο μεταπτυχιακός επέμενε: «Ναι, αλλά εσείς τι θέλετε να γράψω;»…)
Η παρακμή του πανεπιστημίου στην Ελλάδα οφείλεται στον κομματισμό, που διέβρωσε τα ιδρύματα, αφότου, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο νόμος του Απόστολου Κακλαμάνη παρέδωσε τη διοίκηση τους στις κομματικές νεολαίες. Εκτοτε, ξεκίνησε το δούναι και λαβείν με τους καθηγητές: Η ψήφος για την πρυτανεία ή την προεδρία του τμήματος έγινε αντικείμενο συναλλαγής έναντι βοήθειας για την απόκτηση του πτυχίου, δικαιώματος για την εκμετάλλευση του κυλικείου, ακόμη και για θέσεις στο πάρκινγκ, κ.ο.κ. Περίπου τριάντα χρόνια μετά, τα συμφέροντα που διαμορφώθηκαν έχουν παγιωθεί, σε βαθμό ώστε, κάθε φορά που επιχειρείται η μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου, αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο και οι κομματικές νεολαίες (με, περιέργως, σχεδόν ταυτόσημες θέσεις, παρά τις άλλες διαφορές τους) και το καθηγητικό κατεστημένο.
Αφότου την τελευταία δεκαετία άρχισε να γίνεται συνείδηση ότι κοινωνία χωρίς διεθνώς ανταγωνιστικά πανεπιστήμια είναι κοινωνία χωρίς μέλλον, οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες των κυβερνήσεων επικεντρώθηκαν στην επινόηση θεσμών, που υποτίθεται ότι θα άλλαζαν τα πανεπιστήμια από έξω προς τα μέσα ή από επάνω προς τα κάτω. Επί Κώστα Καραμανλή, λ.χ., η κυρία Μαριέττα Γιαννάκου πέρασε –διά πυρός και σιδήρου– την καθολική ψηφοφορία, με την πεποίθηση ότι η μάζα των φοιτητών στις εκλογές θα υπερίσχυε των οργανωμένων κομματικών μειοψηφιών. Αμ δε! Με μια πανεπιστημιακή ζωή τόσο φτωχή, τελικά οι κομματικές νεολαίες έχουν το πάνω χέρι. Το απέδειξαν οι τελευταίες πρυτανικές εκλογές: Μόνον οι κομματικοί ψήφισαν οργανωμένα και η ψήφος τους καθόρισε τα αποτελέσματα.
Τώρα, η κυρία Αννα Διαμαντοπούλου επιχειρεί μία ανάλογη παρέμβαση εκ των άνω, προτείνοντας διοικητικά συμβούλια εκ προσωπικοτήτων. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρυτανικές αρχές όλων των ιδρυμάτων απέκρουσαν ομοθύμως και μετά βδελυγμίας την ιδέα αμέσως μόλις διατυπώθηκε. Ακόμη και αν κατορθώσει να την περάσει, είναι αμφίβολο αν θα λειτουργήσει στην πράξη. Η εφαρμογή της θα προσκρούσει στις αντιδράσεις του συμπαγούς κατεστημένου καθηγητών και κομματικών νεολαιών. (Σήμερα, λ.χ., οι νεολαίες παρεμποδίζουν ή επηρεάζουν διαδικασίες, στις οποίες τυπικά δεν έχουν καμία θέση! Θα διστάσουν να κάνουν το ίδιο με τα διοικητικά συμβούλια; Και από πού θα αντλήσουν τα διοικητικά συμβούλια το σθένος για να αντισταθούν στις πιέσεις; Θα συνεδριάζουν μήπως στους Κορυσχάδες της Ευρυτανίας;) Ευγενείς οι προθέσεις της υπουργού, αλλά ας μην αυταπατώμεθα. Το πανεπιστήμιο θα συνεχίσει να παρακμάζει όσο η ζωή του θα καθορίζεται από τις κομματικές νεολαίες. Μακάρι κάποτε ο πολιτικός κόσμος να συναινέσει στην απαγόρευση της λειτουργίας τους…
A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τό’ξερα τι κάθαρμα ήσουν, Tι κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα.
Ο κόσμος έχει γυρίσει την πλάτη όχι μόνο στους πολιτικούς, αλλά ακόμη και στους συνδικαλιστές. Όχι γιατί ξέρουν τον τρόπο ζωής τους ή το πως μοιράζονται τις διάφορες θέσεις που τους αποφέρουν έξτρα αμοιβές αργομισθίας, αλλά κυρίως από ένστικτο. Ο κόσμος τους αποχαιρετά από την εκπροσώπησή του. Όταν βλέπει πως για το μόνο που νοιάζονται είναι πως θα ικανοποιήσουν, με τη συνδικαλιστική τους στάση, τις πολιτικές ηγεσίες των παρατάξεων που εκπροσωπούν, με αντάλλαγμα τη δεδομένη στιγμή να εξαργυρωθεί αυτή η παραχώρηση με μία καλή θέση – καθίστρα, τότε καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά και μ’ αυτούς. Που να γνώριζε και πως ροκανίζουν το δημόσιο χρήμα, ακόμη και σε εποχές που καλούνται όλοι, πλην αυτών, να κάνουν θυσίες. Πολλοί από τους εργαζόμενους θα στερήσουν την οικογένειά τους ακόμη και από τα απαραίτητα, ενώ οι εκπρόσωποί τους στα συνδικαλιστικά όργανα ίσως περικόψουν μια-δυο από τις αρπαχτές που κάνουν, μέσω διοικητικών συμβουλίων οργανισμών του Δημοσίου. Κι αυτό για να κλείσουν μερικά στόματα της παρέας, μην ξεφωνηθούν μεταξύ τους για την άνιση μοιρασιά και τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες.
Σκληρές εκφράσεις για τους δημόσιους υπάλληλους χρησιμοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Μιλώντας στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, υποστήριξε ότι η “ραχοκοκκαλιά του έθνους” είναι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μοχθούν από το πρωί ως το βράδυ. “Μου μιλάνε για εργαζόμενους στο δημόσιο. Ποιους εργαζόμενους; Οι εργαζόμενοι παράγουν κάτι”, πρόσθεσε. Υποστήριξε ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων έπρεπε να είναι 200.000 και έχει φτάσει κοντά στο ένα εκατομμύριο μαζί με τις ΔΕΚΟ, εξαιτίας των πελατειακών διορισμών στους οποίος επιδίδονταν οι κυβερνήσεις εδώ και πολλά έτη. “Δύο στους τρεις είναι άχρηστοι”, είπε.
…και ο τσάρος της οικονομίας να κυνηγάει τους μουζίκους να τους πάρει τον οβολό (για τον περατάρη) απ’ το στόμα!
Αλλά εκτός από απολύτως ανήθικη, η περαίωση τυγχάνει και κουτοπόνηρα παμπόνηρη: προσπαθεί να φάει την επιστροφή του ΦΠΑ απ’ όσους εμπλακούν…
…Τούρκικο δοβλέτι (που η Τουρκία το έχει αφήσει εδώ και χρόνια πίσω της) και μαύρο μαράζι -με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ να «ομολογεί» τώρα πως ό,τι έγινε-έγινε (από αγώνες) -(αυτές οι μπαταριές-απεργίες της μιας μέρας), στο εξής Μνημόνιο και ξερό (όντως) ψωμί. Μνημόνιο κι όλα τα σκιάζει η φοβέρα και η σκλαβιά- τετελεσμένο γεγονός το Μνημόνιο-τετέλεσται.
Αριστα! Ας βάλουν οι κυβερνοσυνδικαλιστές και μια ταμπέλα στη ΓΣΕΕ, «ενθάδε κείται η ΠΑΣΕΓΕΣ» κι ας το κλείσουν το μαγαζί. Οπως κλείνουν και τα εργατικά σπίτια το ένα μετά το άλλο. Δεν χρειάζεται να υψώσουν λευκή σημαία ούτε να παραδεχθούν ότι είναι προδότες της τάξης τους, αρκεί που είναι ΠΑΣΟΚ οι άνθρωποι.
Στην Αγγλία εγκαινιάστηκε κι άλλο θαλάσσιο πάρκο με πανέμορφες ανεμογεννήτριες γίγαντες, που προσεύχονται στον Αίολο και γεννάνε τους κεραυνούς του Δία για χάρη των ανθρώπων.
Αντιθέτως, στα καθ’ ημάς, εθεάθη κατ’ αυτάς ο Πριγκηπάδελφος Νικολάκης στο Καβούρι, σε επαφές με Αραβες επιχειρηματίες για ένα όποιο αναπτυξιακό μιτσικότσι με ζάρια, βαλέδες, βδέλλες, φθηνή γη, φθηνά εργατικά χέρια, φθηνή πατρίδα…
Πήγα μετά από πολύ καιρό στη συνέλευση της ΕΛΜΕ ύστερα από μία συζήτηση με συνάδελφο στο σχολείο για την αναγκαιότητα της παρουσίας μας. (Βλέπετε είμαι καλόπιστη). Η εικόνα όμως του κλάδου μόνο σαν εικόνα, είναι απογοητευτική. Άπλυτοι κι αστόλιστοι… Θυμήθηκα τη φίλη μου τη Σοφία που έστριβε αλλά γαλλικά σε τέτοιες μαζώξεις λέγοντας “μυρίζει καθηγητίλα”. Γιατί η αίθουσα κακά τα ψέμματα, μύριζε. Φυσικά η Σοφία δεν κυριολεκτούσε. Εδώ όμως έβγαινε αποφορά.
Ας το παραγνωρίσουμε, όμως. (Είπαμε, ας είμαστε καλόπιστοι). Αλλη είναι η ουσία. Μετά την τοποθέτηση του προέδρου που ήταν αρκετά νηφάλια, αρχίσαν οι καταγγελίες συναδέλφων. Ο τάδε διευθυντής φτιάχνει τμήματα με 28 μαθητές, ο δείνα απαιτεί την παρουσία μας από τις 8.00 στο σχολείο κτλ κτλ συναδελφικά πάντα. Κάποια στιγμή ετέθη το θέμα των ωρών της ιστορίας, ότι δηλαδή προκειμένου να μην μετακινηθούν οι ξενόγλωσσοι καθηγητές από ένα σχολείο, οι ώρες της ιστορίας αφαιρούνται από τους φιλολόγους και μοιράζονται στις ειδικότητες που έχουν το μάθημα β΄ανάθεση.
Οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι πάντα δείχνουμε να κοπτόμαστε για την ιστορία μας και υπουργοί έρχονται και παρέχονται για τα βιβλία της ιστορίας. Μη με παρεξηγήσετε. Εχω συναντήσει στα σεμινάρια ανά την επικράτεια εξαιρετικούς συναδέλφους ξένων γλωσσών που διδάσκουν με μεράκι το μάθημα. Οπως και πολλούς φιλολόγους που η διδασκαλία τους περιορίζεται στο να υπογραμμίσουν στο βιβλίο τα κύρια σημεία και να εξηγούν τις άγνωστες λέξεις. Εννοείται ότι δεν γνωρίζουν επίσης τι θα πει χάρτης και φυσικά δε λερώνουν τα κρινοδάχτυλά τους με κιμωλία.
Είναι όμως άλλο θέμα να χάνεται ένα μάθημα, επειδή δεν επιθυμεί να μετακινηθεί η συνάδελφος στο διπλανό σχολείο.
Αυτό το “πρώτα ο μαθητής” που πήγε αλήθεια;
Η απάντηση της ΕΛΜΕ. “Να μην το ανοίγουμε το ζήτημα”. Ακούστηκε και μία Σολομώντεια λύση. Οταν οι ώρες που προκύπτουν καλύπτουν πλήρες ωράριο φιλολόγου να ζητείται η κάλυψη από το γραφείο. Αλλιώς να μοιράζονται.
Με αυτά και με αυτά τη χάσαμε την ιστορία, πατριώτη…
Δεν άντεξα πολύ κι αποχώρησα. Θυμήθηκα τι με ενοχλεί πάντα σε αυτές τις συνελεύσεις. Αυτή η εξίσωση προς τα κάτω. Τα δικά μας, τα κεκτημένα και ο άλλος ας βουρλίζεται. Οσο κάθισα βέβαια, δεν άκουσα να λέγεται τίποτα για τον εμπαιγμό των βαθμολογητών πανελλαδικών στη Δ΄Αθήνας. Κάτι θυμάμαι ότι είχε λεχθεί για τρεις δόσεις πληρωμής εντός του καλοκαιριού. Φρούδες ελπίδες. Φυσικά το υπουργείο γνωρίζει ότι απευθύνεται σε εισοδηματίες…
Ναι για την ταμπακέρα, τουμπεκί ψιλοκομμένο… Τυχαίο; δε νομίζω…
Για να γλυκάνει η πρώτη μέρα στο σχολείο των μικρών Γερμανών μαθητών συνηθίζεται να τους χαρίζουν ένα χάρτινο χωνάκι γεμάτο με γλυκά και εντυπωσιακά στυλό ή μολύβια. Ωστόσο οι μικροί μαθητές της Έσσης όταν άνοιξαν τα χωνάκια τους βρήκαν στυλό με ερωτικές σκηνές…
Οι μαθητές της πρώτης τάξης του δημοτικού του σχολείου Adolf Reichwein στην Έσση της βορειοδυτικής Γερμανίας παρέλαβαν τα χωνάκια τους από μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Εξαγριωμένοι οι γονείς όταν ανακάλυψαν τα στυλό στα χέρια των εξάχρονων με τις ερωτικές φωτογραφίες γυναικών ενημέρωσαν τον διευθυντή του σχολείου.
Σε ανακοίνωση τύπου το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα αναφέρει ότι αγόρασε τα στυλό από ένα κατάστημα προσφορών, το οποίο διαφήμιζε ότι τα στυλό φωτίζουν μόλις πατηθεί το κουμπί γραφής.
«Το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα λυπάται βαθύτατα για αυτό που συνέβη και αισθάνεται αγανάκτηση, καθώς βρίσκεται στα όρια της πορνογραφίας και μπορεί οποιοσδήποτε να τα αγοράσει από κανονικά καταστήματα» αναφέρεται στην ανακοίνωση Τύπου, στην οποία προστίθεται ότι οι δικηγόροι του κόμματος εξετάζουν το ενδεχόμενο να κατατεθεί μήνυση σε βάρος των προμηθευτών.
Το κόμμα προσφέρθηκε να ανταλλάξει τα στυλό με κάτι περισσότερο κατάλληλο για τους μικρούς μαθητές…
Η εικόνα του μέλλοντός μας -φανταστείτε την ελαφρώς επιδεινωμένη στα 40 χρόνια υπηρεσίας: Ρυτίδες, κώφωση από το κουδούνι και τα ουρλιαχτά προς τους μαθητές, σπασμένα δόντια από τις μάχες για την “αναβάθμιση” της παιδείας, νεύρωση στομάχου από την καταπίεση αισθημάτων οργής προς τους γονείς και μαθητές, κράμπες στα δάχτυλα από το γράψιμο με την κιμωλία και τις διορθώσεις, ανατομικά παπούτσια για την πολύωρη ορθοστασία, μαλλιά τρελής, (του Σαγιώ) κακή όραση από την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του κακού γραφικού χαρακτήρα των μαθητών, αφωνία λόγω της διαρκούς επανάληψης (μητρός πάσης μαθήσεως) των παραδόσεων, κακή σωματική στάση, κακόγουστη ένδυση λόγω του γλίσχρου μισθού, απώλεια ενός χεριού στο εργαστήριο τεχνολογίας.
Περιέργως πως, η ΟΛΜΕ αποφάσισε να συντάξει ένα αξιοπρεπές κείμενο:
Υπενθυμίζουμε πως η ίδια η Κυβέρνηση το 2002 προχώρησε στην ψήφιση του Ν. 3075/5-12-2002 (άρθρο 5 παρ. 4), με την οποία αναγνώρισε, εν μέρει, την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος των εκπαιδευτικών, θεσμοθετώντας τη δυνατότητα συνταξιοδότησής τους με 30 χρόνια υπηρεσίας μετά τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους (εφόσον είχαν διοριστεί μετά το 1983) ή του 55ου (για
όσους είχαν διοριστεί προ του 1983).
Η ίδια η αιτιολογική έκθεση του Ν. 3075/2002, που καθιέρωνε την ειδική ρύθμιση για τους εκπαιδευτικούς, τεκμηρίωνε την ανάγκη ειδικής αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών ως εξής: «Οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διορίζονται κατά κανόνα σε μεγάλη ηλικία με αποτέλεσμα να συμπληρώνουν το κατά περίπτωση όριο ηλικίας συνταξιοδότησης σε μεγάλη ηλικία (65 ή και 67 ετών). Επειδή η διδασκαλία σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε αυτή την ηλικία αποβαίνει σε βάρος του διδακτικού και εκπαιδευτικού έργου με τις προτεινόμενες διατάξεις παρέχεται η δυνατότητα στους ανωτέρω εκπαιδευτικούς που έχουν συμπληρώσει τριακονταετή πραγματική συντάξιμη υπηρεσία να λαμβάνουν σύνταξη, όσοι μεν έχουν διορισθεί μέχρι 31/12/1982 μετά τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας τους, όσοι δε έχουν διορισθεί από την 1/1/1983 και εφεξής μετά τη συμπλήρωση του 60ου έτους της ηλικίας τους».
Τώρα η κυβέρνηση καταργεί αυτή τη διάταξη με το άρθρο 6, παρ. 5 του συζητούμενου νομοσχεδίου, αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς να εργάζονται στη σχολική τάξη για 40 χρόνια, ακόμα και μέχρι τα 70 τους. Είναι κατανοητό ότι οι επιπτώσεις αυτού του μέτρου θα είναι πιο οδυνηρές στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου παρά στα εργασιακά μας δικαιώματα.
Όλοι αντιλαμβάνονται τις οδυνηρές επιπτώσεις που θα έχει αυτό το μέτρο στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Με τη διόγκωση του ποσοστού του γηρασμένου εκπαιδευτικού προσωπικού είναι φανερό πως η διδασκαλία υποβαθμίζεται, με σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, ενός έργου εξαιρετικά σύνθετου και σημαντικού.
Με τη γήρανση του εκπαιδευτικού προσωπικού διευρύνεται το ηλικιακό και πολιτισμικό χάσμα μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων με αποτέλεσμα να καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη η μεταξύ τους επικοινωνία.
Είναι, εξάλλου, επιστημονικά τεκμηριωμένο από ελληνικές και ευρωπαϊκές έρευνες ότι ο δείκτης απόδοσης των εκπαιδευτικών ως προς τη διδακτική πράξη ακολουθεί πτωτική πορεία μετά την ηλικία (κατά μέσο όρο) των 56 ετών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παρατηρείται μια επιβάρυνσή τους λόγω κόπωσης, συνθηκών εργασίας και δημιουργίας, ενίοτε, ψυχολογικών προβλημάτων.
Σύμφωνα τις έρευνες αυτές, οι εκπαιδευτικοί, υπόκεινται περισσότερο από άλλες επαγγελματικές ομάδες στον κίνδυνο της επαγγελματικής εξάντλησης/εξουθένωσης (burnout), με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοση πολλών εκπαιδευτικών με την πάροδο του χρόνου.
Βέβαια εξάντλησε όλη την αγωνιστική ετοιμότητά της κι έτσι της διέφυγε άλλη μία ευκαιρία.
Βλέπετε εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε “λειτουργοί” μόνο στις απεργίες. Τώρα στην απογραφή είμαστε μόνο δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το σωρό προλειαίνοντας το έδαφος για επιπλέον αμοιβές στο επερχόμενο ενιαίο μισθολόγιο.
Όμως κάθε κλάδος έχει τους συνδικαλιστές που του αξίζει…
Στο δελτίο τύπου της ΟΛΜΕ της 17/6 διαβάζουμε: Μετά και τη χθεσινή συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ με τους Γ. Γραμματείς του Υπ. Οικονομικών κ. Πλασκοβίτη και κ. Πεντάζο, διαπιστώνουμε πώς η κυβέρνηση όχι μόνο εμμένει στη δραματική περικοπή των ήδη χαμηλών αμοιβών των εκπαιδευτικών (από 5% έως και 63%!! στις ήδη χαμηλές αμοιβές, που ήταν «παγωμένες» εδώ και τέσσερα χρόνια, από το 2006), αλλά και πως δεν πρόκειται να πληρώσει τις οικονομικές εκκρεμότητες του Υπ. Παιδείας προς τους εκπαιδευτικούς που οφείλονταν από προηγούμενα χρόνια (υπερωρίες, οδοιπορικά κ.ά. πρόσθετες αμοιβές)!!
Προφανώς θέλουν να μας προφυλάξουν από τον ξαφνικό πλουτισμό! Κι αν αντέχετε να διαβάσετε κι άλλα δυσοίωνα ο συνάδελφος Πάνος Βασιλόπουλος τα λέει σταράτα!
Στο ιστολόγιο ενός φροντιστή διαβάζω σχετικά με την αποχή των βαθμολογητών: “Σύμφωνα με πληροφορίες του ιστολογίου μας η αποχή θα τερματιστεί την Πέμπτη και τα αποτελέσματα θα αναρτηθούν στα σχολεία την Παρασκευή 25 Ιουνίου. Την ίδια μέρα θα ανακοινωθούν και τα στατιστικά ανά μάθημα”.
Τόσο σικέ τα πράγματα. Περιμένω να επαληθευτεί…
Και συνεχίζει: “Η αναστάτωση αυτή φέρνει στην επιφάνεια και το καθεστώς αδιαφάνειας στη λειτουργία των βαθμολογικών κέντρων. Η σημερινή Ελευθεροτυπία το υπαινίσσεται σαφώς αλλά δεν το αναδεικνύει με το καθοριστικό ερώτημα: Πώς επιλέγονται οι εκπαιδευτικοί που συνδράμουν στη λειτουργία των βαθμολογικών κέντρων;”
Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ έκανε σημαία της τον υπερβολικό αριθμό αποσπάσεων. Βέβαια μέχρι στιγμής έχει ανακαλέσει μόνο κάτι εξόφθαλμες περιπτώσεις π.χ. γυμναστές που είχαν αποσπαστεί σε πρεσβείες χωρίς αντικείμενο. Εκτός κι αν πρέπει να υποθέσουμε ότι οφείλουμε να πληρώνουμε τις personal trainers (PT) των διπλωματικών μας υπαλλήλων. Πολύ θα ήθελα να μάθω επίσης ποια λογική έχει η απόσπαση συναδέλφων της Γερμανικής φιλολογίας σε σχολεία της Γερμανίας. Θα διδάξουν καλύτερα τα γερμανικά; Μεταξύ μας αν θέλαμε να συμμαζευτούμε λίγο και να σταματήσει το πανηγυράκι – αλλησβερίσι με τους συνδιακαλιστικούς μας εκπροσώπους, θα πρέπει να επανέλθουμε στην προ του 2000 κατάσταση όπου στα σχολεία του εξωτερικού αποσπούσαμε μόνο δασκάλους και καθηγητές γλώσσας.
Αλλά ας μην πάμε μακριά… πρόσφατη περίπτωση είναι η απόσπαση μουσικού σε Λύκειο. Εκτός και αν γνωρίζουν ότι θα διευρυνθεί το αναλυτικό του Λυκείου με το μάθημα της μουσικής και ο συνάδελφος έσπευσε να πιάσει τη θέση… Η πικρή αλήθεια είναι ότι αρκετοί προϊστάμενοι και διευθυντές συμπεριφέρονται ως μικροί σατράπες με τη σύμπραξη των εκάστοτε συμβουλίων ΠΥΣΔΕ. Και είναι εξόφθαλμη αδικία να ταλαιπωρούνται συνάδελφοι με πραγματικά προβλήματα υγείας και άλλοι με εικονικά να λουφάρουν κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση. Πότε θα συμμαζευτούμε επιτέλους;
Αυτές τις στενάχωρες ημέρες ξεχειλίζει η οργή και αναζητούνται επιτέλους ευθύνες. Μήπως θα έπρεπε εδώ κια χρόνια να έχουν τιθασευθεί μερικές κραυγαλέες σπατάλες που απορρόφησαν μεγάλο μέρος των κρατικών εσόδων και δεν άφησαν περιθώριο για αναγκαίες επενδύσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στη βελτίωση της διοίκησης, στην απασχόληση, στην κοινωνική πολιτική, στις υποδομές, στην έρευνα και στην ανάπτυξη; Μήπως ένα μέρος του ελλείμματος αντιπροσωπεύει το κόστος περιττών ρουσφετολογικών διορισμών ή δυσανάλογες για τις δυνατότητές μας παροχές προς ορισμένες προνομιούχες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και στελεχών των ΔΕΚΟ; Μήπως, τέλος, η ευημερία των τελευταίων ετών στηρίχθηκε στα δανεικά κυρίως και όχι σε δικούς μας πόρους;
Διαβάζω στο σχέδιο νόμου για την αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού:
“Όσοι αποσπώνται σε σχολεία, υπηρεσίες ή φορείς λαμβάνουν τις μονάδες μετάθεσης της σχολικής μονάδας όπου υπηρετούν ή της πλησιέστερης στην υπηρεσία ή στο φορέα απόσπασης σχολικής μονάδας. Ειδικά και μόνο οι αποσπώμενοι στην Κεντρική Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, στα γραφεία των Περιφερειακών Διευθύνσεων, των Διευθύνσεων και Γραφείων Εκπ/σης, θα λαμβάνουν τα μόρια της πλησιέστερης σχολικής μονάδας συν δύο (2) μονάδες μετάθεσης”.
Φαίνεται ότι τα δικά μας παιδιά εξακολουθούν να είναι πιο ίσα από όλα τα άλλα… Ποιο σκεπτικό λοιπόν πριμοδοτεί ειδικά τους αποσπώμενους στην κεντρική υπηρεσία; Αυτή η πριμοδότηση είναι το αποτέλεσμα της διαβούλευσης; Ποιος το ζήτησε; μήπως οι συνδικαλιστές;
Γιατί χρειάζονται επιπλέον κίνητρα οι εκπαιδευτικοί για να αποσπασθούν στην ΚΥ; μήπως το περιβάλλον είναι ανθυγιεινό; δεν είναι οι καρέκλες αναπαυτικές; μήπως δε λειτουργεί καλά το κλιματιστικό;
Τελικά μάλλον δεν αλλάζουμε γι΄αυτό θα συνεχίσουμε να βουλιάζουμε…
H κατάργηση 16.000 οργανικών θέσεων μέχρι το 2010 και 50.000 μέσα στα επόμενα 10 χρόνια καθώς και η μεταρρύθμιση για την εκπαίδευση κινητοποιεί τους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Γαλλία.
Στη θέση των απεργών η κυβέρνηση στρατολογεί συνταξιούχους και φοιτητές παιδαγωγικών.
Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι πρακτικές. Ημουν μαθήτρια στη Β΄Λυκείου όταν απολύθηκαν όλοι οι αναπληρωτές απεργοί του σχολείου μου… Μερικοί αποκαταστάθηκαν μετά από χρόνια.
Σήμερα, Πέμπτη 11 Μαρτίου, οι συνδικαλιστικοί φορείς ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αμφότερες συστημικές δομές ενός κρατικού συνδικαλισμού, καλούν τους πολίτες σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Στην ουσία και οι δύο φορείς επιχειρούν να λειτουργήσουν στο πλαίσιο του πολιτικού θεάματος, προφασιζόμενοι ότι ακολουθούν διεκδικητική πολιτική γραμμή, αλλά με συγκεκριμένο και άμεσο στόχο την αφομοίωση και στη συνέχεια την εκτόνωση της κοινωνικής οργής. Αυτός είναι ο ρόλος του καθεστωτικού συνδικαλισμού.
Τουλάχιστον ας λειτουργούσαν όπως οι αντίστοιχοι φορείς της Γαλλίας ή της Γερμανίας, είτε ακόμη και της Ιταλίας. Ας διαπραγματεύονταν εντός του πλαισίου του συστήματος που εξυπηρετούν τους όρους μιας σωστότερης, εντιμότερης και δικαιότερης διασποράς των μέτρων λιτότητας στον κοινωνικό ιστό. Δεν το πράττουν με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα για έναν και μοναδικό λόγο. Οι συνδικαλιστές στη χώρα αυτή συγκροτούν ξεχωριστή κοινωνική ομάδα που λειτουργεί στη βάση ιδιοτελών συμφερόντων. Όπως δηλαδή στην περίπτωση της εθελουσίας εξόδου από τον ΟΤΕ ή την Ολυμπιακή, ή την περίπτωση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς και την Cosco. Στην ουσία, λειτουργούν ως ιδιαίτερη ομάδα άσκησης πίεσης για ίδιο όφελος και ενίσχυση της ιδιότυπης εξουσίας τους, με χαρακτήρα διεκπεραιωτικό και όχι στρατηγικό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές και εφικτές διεκδικήσεις του κοινωνικού συνόλου.
Οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν ανήκουν στο εκάστοτε κυβερνητικό κόμμα. Είναι κομμάτι του που λειτουργεί αυτόνομα, ενίοτε σε διάσταση με την κυβερνητική πολιτική, αν θίγονται τα μικροσυμφέροντα της δικής τους εξουσίας και άρα του ελέγχου που ασκούν στις εξελίξεις. Πρόκειται για νομενκλατούρα με τη σταλινική της έννοια σε συνθήκες παρηκμασμένης σοσιαλδημοκρατίας.
Ο χαρακτήρας διαρκούς συνδιαλλαγής των συνδικάτων με τους τρίτους παράγοντες που εμπλέκονται σε βασικές λειτουργίες της κοινωνίας, όπως στην Παιδεία ή στην Υγεία, δημιουργούν το πλαίσιο που επιτρέπει τη συστημική διαφθορά αλλά και την προστασία των διαπλεκόμενων προσώπων.
Στην παραδοσιακή μορφή του μύθου, ο μέρμηγκας δουλεύει σκληρά μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Φτιάχνει το σπίτι του και αποθηκεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Ο τζίτζικας τον λοιδορεί, γελάει, τραγουδάει και γλεντάει τη ζωή του. Ερχεται ο χειμώνας και ο μέρμηγκας ζει στη ζέστη του και στο καλό φαΐ του. Ο τζίτζικας ψοφάει στο κρύο. Ηθικό δίδαγμα: η εργασία και η πρόνοια αμείβονται.
Στη σημερινή μορφή του μύθου, μόλις έρθει ο χειμώνας τα τζιτζίκια συνδικαλίζονται και κάνουν καταλήψεις, διεκδικώντας ίδια ποιότητα ζωής με τα μερμήγκια. «Γιατί εκείνα να καλοπερνούν κι εμείς να ψοφάμε στο κρύο;». Το θέμα είναι ελκυστικό για τα κανάλια. Δείχνουν βίντεο με τη ζωή ενός παχύ μέρμηγκα κι ενός αδύναμου τζίτζικα και βγάζουν στα παράθυρα προοδευτικούς πολιτικούς. Εκείνοι φρικιούν: «Αυτές οι διακρίσεις προσβάλλουν τις αξίες του έθνους». Αναλύουν, με στοιχεία, ότι την καλοπέρασή του ο μέρμηγκας την έχτισε στην πλάτη του τζίτζικα. «Καλούμε τη Βουλή να φορολογήσει τα μερμήγκια και τα έσοδα να ανακουφίσουν τα τζιτζίκια». Ο μέρμηγκας δεν έχει να πληρώσει τον νέο φόρο. Το σπίτι του βγαίνει στο σφυρί και πλέον ανήκει στο Δημόσιο. Εκεί εγκαθίσταται ο τζίτζικας ως αναξιοπαθών. Το σπίτι βέβαια καταρρέει διότι δεν ξέρει να το συντηρεί. Ο μέρμηγκας χάθηκε στα χιόνια και ο τζίτζικας βρέθηκε νεκρός από πείνα, αφού ξεκοκάλισε το φαγητό του μέρμηγκα.
Ηθικό δίδαγμα: τα παράσιτα καταστρέφουν και τους άλλους πριν καταστραφούν. Η χώρα μας χρωστάει 300 δισ. ευρώ, ενώ για την Αργεντινή αρκούσαν 50 δισ. δολάρια για να χρεοκοπήσει. Τα δανειστήκαμε από χώρες που φρόντισαν εδώ και πολλά χρόνια να κάνουν την οικονομία τους παραγωγική. Τα δικά μας δανεικά όμως πήγαν αλλού. Στους Mινώταυρους της παραοικονομίας και του κορπορατισμού. Σε παροχές, σε μισθούς και στη δημιουργία νέων δημόσιων φορέων και οργανισμών. Δηλαδή, αντί για την παραγωγή, τα έφαγαν οι καρχαρίες, οι συντεχνίες και το Δημόσιο. Ζωντανό παράδειγμα: πολλοί αγρότες έπαψαν να παράγουν για τις ανάγκες μας και έτσι τρώμε πατάτες και σκόρδα εισαγωγής. Παράγουν για τις επιδοτήσεις. Πληρώνονται περισσότερα απ’ όσα παράγουν διότι δηλώνουν πλασματική παραγωγή. Αλλά δεν τους φτάνουν. Εκβιάζουν με παράνομες καταλήψεις των δρόμων και, αντί να υποστούν δίωξη για την παρανομία, εισπράττουν και καπέλο στην επιδότηση (500 εκατ. ευρώ πέρυσι) από το κράτος που με τη σειρά του παρανομεί απέναντι στην Ε.Ε. και πληρώνει γι’ αυτό επιπλέον πρόστιμο. Το έργο παίχτηκε νωρίτερα από τη συντεχνία των λιμενεργατών. Επονται οι λοιπές συντεχνίες.
Από την άλλη μεριά, οι προοδευτικοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν τις όποιες παραγωγικές μονάδες μας (τα μερμήγκια) ως εχθρούς: «Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο». Κι αυτές, είτε κλείνουν, είτε μετακομίζουν σε άλλες χώρες, είτε μετατρέπονται σε κρατικοδίαιτες, μιμούμενες την πετυχημένη μέθοδο του τζίτζικα. Στο τέλος, οι προοδευτικοί πολιτικοί τα βάζουν με τους δανειστές, ότι φταίνε εκείνοι για τον αργό θάνατο που περιμένει όλους μας. Ως γνωστόν, εμείς δεν φταίμε ποτέ για τίποτα.
Πόσοι καθηγητές υπηρετούν, σύμφωνα με τα κιτάπια του υπουργείου Παιδείας, στον Αϊ-Στράτη των 11 όλων κι όλων μαθητών του Γυμνασίου και των λυκειακών τάξεων του νησιού;
Μην προσπαθείτε να μαντέψετε. Αμείβονται για να διδάσκουν στους μαθητές του νησιού σχεδόν 50 καθηγητές! Μόνο που οι περίπου 40 δεν είναι στον Αϊ-Στράτη. Κάπου σε κάποιο γραφείο του υπουργείου Παιδείας στην Αθήνα είναι χωμένοι καλύπτοντας, λέει, «υπηρεσιακές ανάγκες». Κάπως έτσι παίρνουν τα μόρια της υπηρεσίας στο δυσπρόσιτο ερημονήσι και σε δυο χρόνια από το δυσπρόσιτο υπουργείο Παιδείας στην Αθήνα πάνε όπου θέλουν στην κυριολεξία.
Ο λόγος για τους 11 καθηγητές που ζουν και δουλεύουν στο νησί οι οποίοι αναθάρρησαν από τις πρόσφατες εξαγγελίες της υπουργού Παιδείας ότι θα αλλάξει αυτή η κατάσταση. Κάτι που όμως, όπως αναφέρουν, «δεν φαίνεται να συνοδεύεται από τις αντίστοιχες πράξεις άλλα μάλλον το αντίθετο συμβαίνει». Σε απόδειξη τούτου λένε ότι ενώ στον Αϊ-Στράτη φέτος υπήρχαν στα χαρτιά 10 καθηγητές πληροφορικής, στις 16 Νοεμβρίου αντί να φέρουν στο νησί κάποιον από τα 10 «φαντάσματα» διορίστηκε και άλλος ένας!
Χαρακτηριστικά αναφέρουν πως μόνο φέτος οκτώ καθηγητές πήραν μετάθεση για Αϊ-Στράτη και ταυτόχρονα απόσπαση για υπουργεία ή άλλες διευθύνσεις. Κραυγαλέα η περίπτωση μιας καθηγήτριας, η οποία ενώ είχε οργανική θέση στον Πύργο Ηλείας, πήρε μετάθεση για τον Αϊ-Στράτη και ταυτόχρονα απόσπαση για κάποιο υπουργείο.
Στα παραπάνω παραδείγματα αντιπαρατίθενται περιπτώσεις εκπαιδευτικών που ζουν στο νησί παρά τα προβλήματά τους.
– Μια καθηγήτρια αγγλικών με την κορούλα της που είναι 20 μηνών. Η υπόλοιπη οικογένεια βρίσκεται στην Κατερίνη.
– Μια καθηγήτρια θεολόγος που ο σύζυγος και τα δυο της παιδιά ζουν στη Νάουσα.
– Μια καθηγήτρια φιλόλογος που ο σύζυγός της βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη.
– Ενας καθηγητής πληροφορικής (ο ενδέκατος, μια και οι 10 είναι κάπου στην Αθήνα για λόγους υπηρεσιακούς), του οποίου η σύζυγος είναι έγκυος και ζει στη Θεσσαλονίκη με το πρώτο τους παιδί, ηλικίας δύο ετών.
Ο συνάδελφος Στέργιος Ζυγούρας απαντά στον αρθογράφο κ. Τσιριγώτη:
«Πρέπει να βαδίσουμε τον ίδιο δρόμο» σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ ήταν ο κ. Τσιριγώτης. Χρόνια συνδικαλιστής και μάχιμος εκπαιδευτικός. Δεν υπέπεσε ποτέ στην αντίληψή του τα τελευταία χρόνια κάποια καίρια ευθύνη του συνδικαλισμού για την έκπτωση της παιδείας; Είτε αυτή είναι στην ΟΛΜΕ, είτε στις ΕΛΜΕ, είτε στους αιρετούς των Υπηρεσιακών Συμβουλίων; Από πού προκύπτει η μανιχαϊστική προσέγγιση «Υπουργείο=κακό, Δάσκαλος=θύμα»; Αν όντως είναι τόσο «πρόβατα» κάποιοι εργαζόμενοι, τότε, για να αμυνθούν έναντι των «λύκων», κάπου υπονοείται ένας τσοπάνης, κάπου τα τσοπανόσκυλα. Μήπως κάπου είναι και το μαντρί;
Να μη χαλάμε τα e-mail μας προς το υπουργείο μας λέει ο κ. Τσιριγώτης. Όμως τουλάχιστον τα μηνύματα αυτά είναι σε δημόσια θέα. Δεν ξέρω αν θα έχουν την τύχη του “meafora.gr” (πρωτοβουλία Σπηλιωτόπουλου), όμως δεν μπορώ να πετροβολήσω μια δημόσια κατάθεση απόψεων, μπορώ να διεκδικήσω την καλύτερη αξιοποίησή της, να πάω το βήμα αυτό ένα βήμα πιο πέρα. Έχουμε επιτέλους έναν υφυπουργό με τακτική παρουσία στη δημόσια συζήτηση μέσω του blog του. Πόσα από τα μέλη του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ διαθέτουν κάτι αντίστοιχο; Πόσα μέλη του Δ.Σ. αντί για τα e-mail τους μας παραπέμπουν στα κινητά τους τηλέφωνα μέσα από ιστοσελίδα της ΟΛΜΕ; Πόσα απαντούν σε μηνύματα; Ποια είναι η συνολική εικόνα της ιστοσελίδας της ΟΛΜΕ; Η αγωνιστικότητα είναι ασύμβατη με την ηλεκτρονική επικοινωνία; Πώς θα διαβάζαμε το άρθρο του κ. Τσιριγώτη άμεσα; Θα μας το έστελνε υπηρεσιακά; Γιατί δεν κάνει δικές του ιστοσελίδες διαβούλευσης ο συνδικαλισμός; Γιατί δεν κάνουν οι σύλλογοι καθηγητών; Να λέμε τα στραβά εκατέρωθεν.
Αυτές οι ημερίδες είναι πάντα μία ευκαιρία να βρισκόμαστε να λέμε τα νέα μας… Εγώ βρήκα και μία παλιά συμμαθήτρια από το Λύκειο… Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος. Οι ομιλητές είχαν πράγματα να μας πουν. Οι χαιρετισμοί κούρασαν λίγο έτσι όπως μπήκαν εμβόλιμοι, το ίδιο και μερικές ερωτήσεις που γίνονται πάντα από αυτούς που είναι ερωτευμένοι με τη φωνή τους. Υπήρξε και μία εισήγηση εκτός θέματος… που έτρεψε αρκετούς σε φυγή. Ομως υπήρξε και μία που έκλεψε την παράσταση με τη ζωντάνια της ομιλήτριας.
Οι συγγραφείς του βιβλίου έλαμψαν δια της απουσίας τους όπως και το Π.Ι. Για να δούμε τώρα για πόσα χρόνια θα έχουμε αυτά τα βιβλία στα σχολεία μας…
Καθώς έφευγα, είδα και μία μαθήτρια ανάμεσα στο κοινό και μου έκανε εντύπωση που ενδιαφέρθηκε για το θέμα. Συνήθως ενδιαφέρονται για τα θέματα ιστορίας οι οργανωμένοι σε συγκεκριμένες πολιτικές νεολαίες. Της έπισα την κουβέντα και αμέσως μου έδωσε μία ιδέα. Στην ημερίδα είχαμε μαζευτεί κάποια άτομα και μιλούσαμε για το πως θα κάνουμε την ιστορία πιο θελκτική για τους μαθητές. Η φωνή των μαθητών όμως δεν ακούστηκε. Εκείνοι τι θα έλεγαν άραγε;
Το γεγονός ότι [η τεχνολογία] προσφέρει τεράστια οφέλη δεν είναι αρκετό για να εγγυηθεί ότι θα γίνει ευχάριστα δεκτή από τη δημόσια εκπαίδευση και ότι οι δυνατότητές της πλήρως θα πραγματοποιηθούν. Η τεχνολογική αλλαγή θα συναντήσει τα ίδια πολιτικά οδοφράγματα που έχουν αντιμετωπίσει όλες οι σημαντικές μεταρρυθμίσεις, και για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Ισχυρές ομάδες θα προσπαθήσουν να την μπλοκάρουν. (σελ. 29-30) Είναι γεγονός ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών έχουν συμφέροντα στη διατήρηση του υφιστάμενου εκπαιδευτικού συστήματος, ανεξάρτητα από το πόσο καλά εκτελείται. Είναι γεγονός ότι είναι πιο ισχυρές – με διαφορά – από τις άλλες ομάδες που συμμετέχουν στην εκπαιδευτική πολιτική. Και είναι γεγονός ότι σε μια κυβέρνηση που προσπαθεί να διατηρήσει τον έλεγχο και την ισορροπία μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους για να παρεμποδίσουν ή να αποδυναμώσουν τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις που δεν τους αρέσουν. Αναγνωρίζοντάς το δεν είναι ανάγκη να ξεκινήσουμε ιδεολογικές επιθέσεις εναντίον των συνδικάτων. Πρέπει να αναγνωρίσουμε απλά τον πολιτικό κόσμο όπως είναι. (σελ. 54) Αν κάτι είναι σίγουρο για την τρέχουσα δομή της εξουσίας, είναι ότι η τεχνολογική αλλαγή είναι προορισμένη να απωθηθεί από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εκπαιδευτικών και των συμμάχων τους. Αυτό είναι το «δικό τους» σύστημά, και τα συμφέροντά τους τούς αναγκάζουν να το διατηρήσουν και να το προστατεύσουν. Θα φτάσουν στις επάλξεις για να αποδείξουν ότι η τεχνολογία δεν έχει πραγματικά μετασχηματιστικά αποτελέσματα. (σελ. 55)
Διαβάζω στο ενημερωτικό της ΟΛΜΕ για τη συνάντηση στις 8/9/2009 με τον τέως πλέον υπουργό Παιδείας ότι στα αιτήματα συμπεριλαμβάνεται το εξής:
“Να τροποποιηθεί η εγκύκλιος που προβλέπει ότι διδάσκουν καθηγητές που έχουν περάσει την επιμόρφωση Β΄επιπέδου και ελλείψει αυτών, οι κάτοχοι ECDL στα μαθήματα που πειραματικά θα διδαχθούν με τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Προτείνουμε να έχουν δικαίωμα να διδάσκουν τα μαθήματα αυτά και οι κάτοχοι πιστοποίησης Α΄επιπέδου”
Σοβαρά; αρκεί το 48ωρο των βασικών δεξιοτήτων που μεταξύ μας ξέρουμε πως πέρασαν μερικοί τις διαδικασίες πιστοποίησης αλά γκρέκα;
Εδώ οι συνάδελφοι που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις εξετάσεις τους κι έκαναν και εργασίες και το σκέφτονται να αναλάβουν τέτοια τάξη κι εσείς προτείνετε να παρακαμφθεί το Β΄επίπεδο; Ενα powerpoint στα σβέλτα και καθαρίσαμε με τις νέες τεχνολογίες.
Μας γυάλισε το λαπτοπάκι συνάδελφοι συνδικαλιστές; Πόσο μακριά νυχτωμένοι είστε; Ποιος σας συμβουλεύει για να βγαίνετε με αυτές τις θέσεις; το ΚΕΜΕΤΕ;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Το ΚΚΕ έχει, ως γνωστόν, κηρύξει τον πόλεμο. Από το έπος του τέταρτου γύρου, λοιπόν, όπως καταγράφεται καταλεπτώς στον «Ριζοσπάστη», αναδημοσιεύω το κάτωθι πολεμικό ανακοινωθέν της 14ης του μηνός:
Άρθρα (RSS)