Terra Computerata

Η σχέση της πλατωνικής “Αλληγορίας της Σπηλιάς” με την ταινία Matrix.

Δημόσιο φροντιστήριο, οριστικά τέλος. Η σφραγίδα μπήκε χθες, με την υπουργική απόφαση που προβλέπει τη λειτουργία της «Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης» μόνο για τα δυσπρόσιτα σχολεία, μόνο για τους μαθητές της τρίτης λυκείου και με αυστηρούς όρους (όριο απουσιών) παρακολούθησης.

«Υπό την κηδεμονία του ΔΝΤ τίθεται ουσιαστικά και τυπικά η ελληνική εκπαίδευση», καταγγέλλει το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ σε ανακοίνωσή του, κατηγορώντας την κυβέρνηση για τη «νέα δέσμευση που υπέγραψε με την τρόικα» σύμφωνα με την οποία δημιουργείται: «ειδική ομάδα για την εκπαίδευση, με αποστολή τη δραστική περικοπή ακόμη και των ελαχίστων δαπανών, (2,75% του ΑΕΠ), που προβλέπονται με το νέο προϋπολογισμό».

Στη σχετική ανακοίνωση επισημαίνεται: «Σύμφωνα με το νέο «Μνημόνιο 3» και στο κεφάλαιο «Δράσεις για την τέταρτη αξιολόγηση» και με τον τίτλο «Αναβάθμιση (!!) του εκπαιδευτικού συστήματος» προβλέπεται πως «η κυβέρνηση συστήνει μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου 2011, μια ανεξάρτητη ειδική ομάδα εκπαιδευτικής πολιτικής με στόχο την αύξηση της αποτελεσματικότητας του δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση) και της αποτελεσματικότερης χρήσης πόρων!!»

Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης της η ΟΛΜΕ επισημαίνει ότι «η ακολουθούμενη πολιτική και η ενεργοποίηση της «ειδικής» ομάδας θα οδηγήσει στην προώθηση των καταργήσεων και συγχωνεύσεων σχολείων, τη μείωση των θέσεων εργασίας με την παύση των διορισμών αλλά και με απολύσεις εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με τη σύνδεση του μισθού των εκπαιδευτικών με τις επιδόσεις των μαθητών την αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών, την κατάργηση κάθε θεσμού στήριξης της μαθησιακής προσπάθειας, καθώς και τη δραστική μείωση των κονδυλίων για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων.

Από τη λαίλαπα αυτή, όπως διαφαίνεται και από το πλαίσιο για την «αναβάθμιση» της διοίκησης, δεν θα γλιτώσει καμία σχολική μονάδα, καθώς όλες θα πρέπει να αποδεικνύουν, μέσω της διαδικασίας της «κοινωνικής λογοδοσίας», ότι αξίζουν τα ψίχουλα της κρατικής χρηματοδότησης. Με άλλα λόγια, τα σχολεία θα φορτωθούν ευθύνες τις οποίες εκ των προτέρων δεν μπορούν να αναλάβουν και θα τιμωρηθούν επειδή δεν κατάφεραν αυτό που ήταν γνωστό ότι δεν θα καταφέρουν».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του ΕΚΚΕ, 450.000 (23,3%) παιδιά και έφηβοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Φτώχεια και των γονέων, λέγαμε κάποτε, φτώχεια και των παίδων, διαπιστώνουμε σήμερα.

Η φτώχεια είναι έννοια σχετική, που καθορίζεται ιστορικά και συγκριτικά. Κάποτε, τα φτωχά αγροτόπαιδα πήγαιναν σχολείο ξυπόλυτα, ενώ κάποια υιοθετούσαν μια μέση λύση: φορούσαν τα παπούτσια πριν φτάσουν στο σχολείο και τα έβγαζαν στο σχόλασμα, ώστε να μη φθαρούν στη διαδρομή. Σήμερα, οι περισσότεροι μαθητές έχουν κινητό, ίσως και iPod, όμως τα χαρακτηριστικά της φτώχειας αλλάζουν. Σημάδι της φτώχειας δεν είναι πια το μπαλωμένο ρούχο, αλλά το ανώνυμο, το αγορασμένο από τα φτηνά κινέζικα καταστήματα.

Φτωχά δεν είναι «μόνο» τα παιδιά που δεν ολοκληρώνουν τη 12ετή εκπαίδευση (14,6%), αλλά κι εκείνα που αναγκάζονται να διακόψουν τα μαθήματα μουσικής, τις ξένες γλώσσες ή το φροντιστήριο. Η φοίτηση σε δημόσιο σχολείο δεν είναι τραγωδία, όμως τραγωδία είναι η αδυναμία του δημόσιου λυκείου να συναγωνιστεί το φροντιστήριο στην προετοιμασία για τις ανώτατες σπουδές. Οι τεράστιες οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική παιδεία δεν φανερώνουν μια δίψα για μάθηση, αλλά είναι τραγικός δείκτης της αποτυχίας της δημόσιας εκπαίδευσης. Και, όπως έδειξε η ίδια έρευνα, το 71,2% των φτωχών παιδιών είναι αναλφάβητα: ακόμα κι αν πέρασαν από τα θρανία, δεν έμαθαν τίποτα.

Ομως τα παιδιά της κρίσης δεν είναι μόνο αυτά που καταγράφονται στις στατιστικές. Είναι αυτά που τα σφραγίζει η κατήφεια, η απελπισία των άνεργων ή υποψήφιων άνεργων γονέων, αυτά που θέλουμε να τα προστατεύσουμε, να τα πείσουμε ότι «η ζωή είναι ωραία», αλλά δεν μπορούμε.

Μειώνονται σε απόλυτους αριθμούς τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά, όμως ο αριθμός των φτωχών παιδιών αυξάνεται σταθερά. Δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας η υπόθεση ότι τα επόμενα χρόνια η υπογεννητικότητα στην Ελλάδα θα αυξηθεί. Ποια γυναίκα θα είναι πρόθυμη να φέρει ένα παιδί στον κόσμο όταν, ακόμα και όταν αυτή θα προσλαμβάνεται σε μια επιχείρηση, θα ξέρει ότι έπειτα από 12 μήνες μπορεί να απολυθεί με μηδενική αποζημίωση; Πόσο «ανταγωνιστική» είναι μια νεαρή μητέρα στην αγορά εργασίας ή μια νέα γυναίκα που πιθανόν να μείνει έγκυος; Oι νέες εργασιακές ρυθμίσεις που έφερε το πολυνομοσχέδιο καθιστούν την απόκτηση και την ανατροφή ακόμα και ενός (1) παιδιού ηράκλειο άθλο, για να μην πούμε άπιαστο όνειρο.

Είναι αλήθεια ότι, πολλοί ιδίως στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, μεγάλωσαν με στερήσεις, αλλά κατάφεραν να μάθουν γράμματα και να προκόψουν. Σε μια θεσσαλική πόλη όπου υπήρχε γυμνάσιο, στη δεκαετία του ’60, ένας μαθητής από το χωριό έμενε με νοίκι σε ένα πλυσταριό κι εκεί, με το φως της λάμπας πετρελαίου, έλυνε ασκήσεις γεωμετρίας χαράζοντας με μια καρφίτσα τα σχήματα σε φλούδα πορτοκαλιού καθώς δεν είχε χαρτί για πρόχειρο – και η ιστορία αυτή δεν είναι φανταστική.

Ομως, η σύγχρονη φτώχεια δεν μας ατσαλώνει, δεν δυναμώνει το πείσμα, τη διάθεση για πάλη. Την παραίτηση γεννά, τη μοιρολατρία, αφού υπάρχει σοβαρό κοινωνικό έλλειμμα ελπίδας. Ο αναλφαβητισμός δεν αφορά μόνο την ανάγνωση και τη γραφή, αλλά είναι και ιστορικός και πολιτικός. Τα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο δεν θα αγωνιστούν για μια καλύτερη παιδεία, αλλά είναι πολύ πιθανό να στραφούν σε αυτοκαταστροφικές και αντικοινωνικές πρακτικές.

Δυο χιλιετίες μετά τη γέννηση του Χριστού και μια νέα σφαγή των νηπίων, των γεννημένων αλλά και των αγέννητων, συντελείται μπροστά στα σαστισμένα μάτια μας. Σφαγή, αναίμακτη, βουβή και αδυσώπητη.

Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου ο Σλαβόι Ζίζεκ μίλησε σήμερα για το πως είναι να ζεις στην εποχή των τεράτων, για την κρίση, την Ευρώπη και τη ριζοσπαστική αριστερά.

Ξεκίνησε  λέγοντας ότι δεν ήρθε να μας δώσει λύσεις – φαίνεται θα τρόμαξε τόσους και αγριεμένους που μας είδε αλλά να μας βοηθήσει να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα. Συνέχισε αναφερόμενος σε τρεις εκδοχές της Αντιγόνης όπως θα ήθελε να την ξαναγράψει εκείνος . Η ταυτόχρονη μετάφραση εξαιρετική. Αν δεν είμασταν και τόσο Ελληνάρες μπλοκάροντας όλες τις εισόδους και εξόδους με τις κορμάρες μας θα μιλούσαμε για μία καλή διοργάνωση. Αλλά οι σύντροφοι έχουν συνηθίσει το στριμωξίδι όπως και το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Γιατί ω ναι μερικοί θεριακλήδες δεν κρατήθηκαν παρά τον αφόρητο συνωστισμό.

Υποθέτω είναι  οι ίδιοι μαχητικοί αριστεροί  που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις με σκοπό να τα βάλουν με την αστυνομία, να κάνουν και να δείξουν. Ενεργούν σαν να πηγαίνουν στο καρναβάλι. Τα μυαλά τους με άλλα λόγια έχουν πάρει αέρα και τελικά ικανοποιούνται από αυτή την επιφανειακή δράση επιστρέφοντας μετά από λίγο ικανοποιημένοι στην προηγούμενη καθημερινότητά τους.

«Διανοούμενοι που διάγουν κατά βάση ασφαλή και άνετη ζωή, προκειμένου να δικαιολογήσουν τον τρόπο ζωής τους, επινοούν σενάρια ριζικών καταστροφών. Αναμφίβολα για πολλούς από αυτούς, αν πρόκειται να εκδηλωθεί επανάσταση, καλό θα ήταν να εμφανιστεί σε ασφαλή απόσταση- Κούβα, Νικαράγουα, Βενεζουέλα- έτσι ώστε, ενώ οι καρδιές τους θα θερμανθούν στη σκέψη των μακρινών γεγονότων, ταυτόχρονα θα μπορούν να συνεχίζουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία όπως πριν. Ωστόσο, με την κατάρρευση του λειτουργικού, ανεπτυγμένου κράτους πρόνοιας στις βιομηχανικές κοινωνίες που βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα, για τους ριζοσπάστες διανοούμενους ίσως να φτάνει η στιγμή της αλήθειας, όπου πρέπει να ξεκαθαρίσουν απολύτως τη στάση τους. Ήθελαν πραγματική αλλαγή;»

Σας μεταφέρω από τη φωτογραφική μου μερικές ενδιαφέρουσες οθόνες, αλλά ο ομιλητής ήταν απολαυστικός κι αυτό δεν μεταφέρεται με κάμερες.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο της διάλεξης στο αριστερό βήμα διαλόγου

Μην χάσετε το ρεσιτάλ του Κόλιν Φερθ και του Τζέφρι Ρας.

Ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά του Γεωργίου του 5ου Αλβέρτος, ο οποίος πάσχει από οξύ πρόβλημα τραυλισμού, καλείται να αναλάβει το θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του και την παραίτηση του μεγαλύτερου αδερφού του. Ο αλλόκοτος λογοθεραπευτής Λάιονελ Λογκ που θα τον αναλάβει θα προσπαθήσει με τις ανορθόδοξες μεθόδους του να τον βοηθήσει να γίνει ο ηγέτης μιας χώρας η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου. Σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική στιγμή του 20ου αιώνα, καλείται να ηγηθεί μιας υπερδύναμης, ένας άνθρωπος ανασφαλής που μάχεται να υπερνικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες.

Σε μία σκηνή της ταινίας ο βασιλιάς σχολιάζει την ραγδαία αλλαγή που έφερε το ραδιόφωνο στη βασιλική εξουσία και στην πολιτική. “Καταντήσαμε ηθοποιοί” μουρμουρίζει ο Γεώργιος ο 5ος. “Κάποτε ήταν αρκετό να στέκεσαι και να μην πέφτεις από το άλογό σου”. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή…

Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ φτάνει στο σημείο να γίνεται μέλος της διεθνούς κοινότητας μέσω του Facebook, τότε δεν φαίνεται καθόλου περίεργο το λογύδριο του παππού της, βασιλιά Γεώργιου του 5^ου,  ο οποίος παροτρύνει τον γιο του να εξοικειωθεί γρήγορα με αυτήν τη νέα εφεύρεση, το ραδιόφωνο, ακριβώς για να φτάσει στον υπήκοο. «Γίναμε ηθοποιοί!», αναφωνεί με εμφανή αηδία, κατανοώντας πως η ηγεμονική δραστηριότητα προϋποθέτει ένα παιχνίδι πέραν της διπλωματίας – πειστικές γνώσεις υποκριτικής.

Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να πείθεις, να ξεπερνάς την αγωνία της σκηνής, να χρησιμοποιείς με αποτελεσματικότητα τα new media για να κερδίσεις το κοινό που σε κρίνει αρχικά και πολλές φορές τελεσίδικα για την όψη και όχι για την κόψη του λόγου σου.

Γεγονότα και πρόσωπα της πιο ωραίας μου ζωής, της φανταστικής,
που δεν την έζησα ποτέ και θα την κληροδοτήσω ανέπαφη στους μεταγενέστερους.

Και συχνά σχεδίασα ταξίδια στο άγνωστο — θέλω να πω καλύτερα να μη ρωτάει κανείς
γιατί ώσπου να γυρίσω εκείνο το βράδυ απ’ το συμβολαιογραφείο του θείου Ιάκωβου
είχαν όλοι πεθάνει —
από τότε περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων
όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών, απομεινάρια μοναξιάς κάτω απ’ τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες.
Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στα χέρια σου
χάνονταν μυστηριωδώς: σα να ‘σουν κάπου άλλου την ώρα που τα χρησιμοποιούσες.
Ίσως γι’ αυτό κι οι αποτυχίες σου δε σε πλήγωσαν ποτέ, αφού βέβαια την ώρα που αποτύχαινες
εσύ δεν ήσουν εδώ. Πού ήσουν λοιπόν;
Και γιατί γύρισες;

Στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν χρόνια τώρα
ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιος άγνωστος! Κι οι φλόγες των κεριών τα βράδια
που τις σαλεύει μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγνώμη — ποιόν συγχωρεί;

Εγώ, όσο μπορώ να θυμηθώ, στεκόμουν στη μικρή γέφυρα του πατρικού κήπου
σε κάποια γέφυρα τέλος πάντων — κι ένιωθα σα να μ’ έχουν μυστικά ετοιμάσει
να υποδεχτώ τη μητέρα
τη μέρα που θα με γεννούσε.

Έτσι κι οι εραστές μέσα στην κάμαρα απλώνουν τα χέρια ο ένας
στον άλλον ενώ εκείνοι στέκονται έξω, μόνοι.

Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας
έζησα κι εγώ αφηρημένα — βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν’ ανεβάσουμε εν’ άρρωστο πουλί στο δέντρο)
και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν
ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες
και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι
νεκροί έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου
και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του
άλλου αιώνα
να νοσταλγώ τον Θεό.

Άλλα τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς, όχι για να κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα
ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα — και δόξα τω Θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο
και αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που
αποφύγαμε (και μετανιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ήμερων, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και που ο ύπνος τους συγχωρούσε. Κι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.
Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώντας τη ζωή μου.

Ώσπου σιγά-σιγά όλα σωπαίνουν και μόνο το χαλασμένο πάτωμα τρίζει δυσοίωνα — συλλογιέμαι τους δρόμους έρημους κατά κει που
φύγαν τα χρόνια
τα θρανία να σαπίζουν κάτω απ’ τα παλιά υπόστεγα και το ρολόι
πάνω στον κομό χτυπούσε σα μια πληγή, αλλά γιατί να μας παιδεύουν πράγματα
που τα ‘χουμε ξεχάσει
ενώ τα βράδια η σελήνη έβγαινε απαλά απ’ τα σύννεφα φωτίζοντας τα χλωμά χέρια των παιδιών που θα πεθάνουν σε λίγο
και τα όνειρα των τρελών που είναι ίσως αθάνατοι — στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο σα να
λύνεις ένα αίνιγμα ή κλείνεις μια πόρτα σα να συνοψίζεις μια ζωή.

Όμως, εγώ το προαισθανόμουνα ότι αυτή η υπόθεση που άρχισε
τόσο αινιγματικά
θα τελείωνε εντελώς ανεξήγητα — τι θέλω να πω; μα γιατί οι
άνθρωποι να θέλουν πάντα κάτι να πούνε; κι άλλοτε διάβαζα τα γράμματα που είχα γράψει ο ίδιος στον
εαυτό μου έτσι δε μου ‘λειψε ποτέ μια μικρή ανταπόκριση —

θυμάμαι κάποτε που κουρασμένος κάθισα πάνω στη βαλίτσα μου σε κάποιον έρημο
σταθμό:
περίμενα να περάσει ένα παιδικό τραίνο ή να κατέβει από ένα βασιλικό βαγόνι η αξέχαστη Ρεζεντά
γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί κι υστέρα νέος κι έκλαψα σε μοναχικά δωμάτια
ή στο πάρκο, νύχτες… Ώ μακρινά πράγματα του κόσμου, δε θα
σας γνωρίσουμε ποτέ όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στη ζωή μας.

Λόγια που δεν τα καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά, πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ’ έναν εφιάλτη κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.

Όμως
η πραγματικότητα, φίλοι μου, έχει πεθάνει από καιρό, γι’ αυτό σαν πέφτει η νύχτα
θυμηθείτε με. Και συχνά διέσχισα μεγάλους δρόμους χωρίς να φτάσω ακόμα πουθενά
με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα εννοήσω, ίσως γι’ αυτό ενδίδω εύκολα κι αχ
δε θα μάθει ποτέ κανείς ποιος είναι ο προορισμός του, «μα, επιτέλους, τι ζητάς;» με ρωτούσε η μικρή εξαδέλφη
«να με θυμούνται, εξαδέλφη».

Κι αλήθεια πόσοι δε χάθηκαν σε μια κάμαρα που δεν τους περίμενε
κανείς και κοίταξα πίσω απ’ τις κουρτίνες μήπως και ξαναβρώ τα παιδικά
μου χρόνια ή τα βήματα ενός μοναχικού διαβάτη αργά τη νύχτα μου θύμιζαν
πάντα πόσο εφήμεροι είμαστε… Κι η ποίηση είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια
φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

Ά, πότε θα γυρίσουμε, είναι αργά, φέρτε εν’ αμάξι από κείνα τα παλιά
που στάθμευαν στις πλατείες των προαστίων ή απ’ αυτά που φτιάχνουν οι σκιές τ’ απόβραδο
κι εγώ γιατί μεγάλωσα στη σκάλα; τι περίμενα; Φωνές μακρινές ακουσμένες στ’ όνειρο
ή μια νύχτα ερήμωσης κι η ηδονή να κλαις σιωπηλά για πράγματα ξεχασμένα απ’ όλους
ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον ερωτά για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική ταφή ενός πουλιού
ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί ο παιδικός φίλος τού καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να μας ειδοποιήσει, «μα δεν έχει διεύθυνση», είπε ο υπάλληλος — από τότε ξέρεις πως ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει καμιά βοήθεια.
Έξαλλου ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε κι εμείς τίποτα, σπουδαίο. Άλλα και ποιο είναι το σπουδαίο; Και σε τι θα βοηθούσε;
Άνθρωποι που μας ξεγέλασε η τύχη ή μας πρόδωσε τ’ όνειρο
κι ώ μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό.

Σελήνη 20 ήμερων απόψε… Πώς έφυγαν τα χρόνια!