Αρχείο για 19 Δεκεμβρίου, 2010

Και αυτό έφτασε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, ρίχνοντας κι άλλο λάδι στη φωτιά:

Η έρευνα που διεξάγεται κάθε τριετία, εξετάζει τις επιδόσεις των μαθητών ηλικίας 15 ετών στα μαθηματικά, στις φυσικές επιστήμες, στην κατανόηση κειμένου. Σε όλους αυτούς τους τομείς η Ελλάδα βρίσκεται κάτω από τον μέσο όρο! Ακόμα πιο τραγικό είναι ότι το υπουργείο παιδείας προσπάθησε να προωθήσει με «διαρροές» μια θετική εικόνα της έκθεσης επειδή η Ελλάδα …είχε κάνει πρόοδο σε σχέση με τις επιδόσεις της πριν από από τρία έτη! Το γεγονός λοιπόν των εξαιρετικά χαμηλών επιδόσεων σε συνάρτηση με την ικανοποίηση που αισθάνονται οι ιθύνοντες για την τραγική εικόνα της Ελλάδας ασφαλώς δεν εγκυμονεί καμία αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας. Διότι αν έχεις ένα καλό ανθρώπινο κεφάλαιο τότε μπορείς να λύσεις το θέμα του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, όμως όταν αυτό το κεφάλαιο απουσιάζει τότε δεν έχεις καμία ελπίδα.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διαλυθεί οριστικά ο μύθος που προβάλλει η Αριστερά και η ΟΛΜE σύμφωνα με τον οποίο για την κατάσταση της παιδείας ευθύνεται το χαμηλό επίπεδο των δαπανών. Όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία παγκοσμίως, οι δαπάνες έχουν ελάχιστη σχέση με τις επιδόσεις της. Η Σιγκαπούρη έχει μικρότερες εκπαιδευτικές δαπάνες από ότι οι περισσότερες χώρες του ΟΟΣΑ όμως βρίσκεται στις πρώτες θέσεις. Οι ΗΠΑ είναι πρώτες στις δαπάνες για την παιδεία όμως οι επιδόσεις της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι μετριότατες και χειρότερες από χώρες όπως η Φινλανδία η Πολωνία το Χονγκ Κογκ κ.α. που δαπανούν λιγότερα. Μεταξύ των ετών 2000-2007 οι ΗΠΑ αύξησαν τις δαπάνες για την εκπαίδευση κατά 21% ενώ Βρετανία κατά 37%.Ομως το αποτέλεσμα ήταν ότι οι επιδόσεις τους για εκείνη την περίοδο χειροτέρευσαν!

Αν πρέπει να αναζητήσει κανείς τα αίτια στο πολύπλοκο αυτό θέμα θα πρέπει να επικεντρωθεί σε ένα και μόνο παράγοντα. Στους καθηγητές. Όλες οι μελέτες που έχουν γίνει σε παγκόσμιο επίπεδο δείχνουν ότι οι χώρες εκείνες που έχουν τις καλύτερες επιδόσεις είναι εκείνες που έχουν το ποιοτικά καλύτερο και πιο ευσυνείδητο διδακτικό προσωπικό. Προφανώς αυτό είναι κάτι που απουσιάζει στην Ελλάδα. Το γεγονός ότι όλοι οι καθηγητές εξαφανίζονται από το σχολείο μετά τις 2 το μεσημέρι σε συνδυασμό με το ότι παραβιάζουν βάναυσα τα καθήκοντα τους προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα ατομικά τους οφέλη («ιδιαίτερα») τεκμηριώνει αυτή την διαπίστωση. Το εκπληκτικό είναι ότι τα συνδικαλιστικά όργανα της ΟΛΜΕ προσπαθούν να δικαιολογήσουν αυτή την αντιδεοντολογική συμπεριφορά επικαλούμενοι τις θεωρούμενες χαμηλές αποδοχές των διδασκόντων. Όμως οι αμοιβές των καθηγητών δεν έχουν καμία σχέση με τις επιδόσεις του εκπαιδευτικού συστήματος. Αν ίσχυε αυτό τότε οι χώρες που πλήρωναν τους υψηλότερους μισθούς –Γερμανία Ισπανία και Ελβετία-θα ήσαν στις πρώτες θέσεις. Όμως αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα οι χώρες που είναι πολύ υψηλότερα-Εσθονία,Νότιος Κορέα- πληρώνουν χαμηλότερες αμοιβές που αντιστοιχούν στον μέσο όρο.

Όμως υπάρχει κάτι το ιδιαίτερα ανήθικο με το επιχείρημα που δικαιολογεί τις παραβάσεις των καθηγητών με αναφορά τις θεωρούμενες χαμηλές αποδοχές. Αν επιτρέπεται στον εκπαιδευτικό να παραβαίνει το καθήκον του επειδή κρίνει ότι δεν αμείβεται αρκετά τότε αυτό θα πρέπει να ισχύει για κάθε επάγγελμα. Με την ίδια λοιπόν λογική και ο αστυνομικός θα πρέπει να αμείβεται από τους «ανθρώπους της νύκτας» και ο γιατρός του δημόσιου νοσοκομείου να παίρνει «φακελάκι». Πρόκειται για ένα άθλιο επιχείρημα που απλά δείχνει την ηθική απαξίωση όσων το προτείνουν.

Όπως ορθά αναφέρει η πρόσφατη ανακοίνωση #κόμματος# σήμερα τα σχολεία υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους διδάσκοντες και όχι τους διδασκόμενους. Όσο παραμένει αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να ελπίζει κανείς σε βελτίωση. Και φυσικά η ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, δεν έχει απολύτως καμία διάθεση να συγκρουσθεί με τους κατ’ εξοχήν «πελάτες» της που είναι οι συντεχνίες του δημοσίου. Θα συνεχίσει να παρατηρεί την χώρα να διολισθαίνει προς την οικονομική και πνευματική χρεωκοπία προσευχόμενη να έλθει μια διεθνής οικονομική ανάκαμψη μήπως και έτσι και ξεχασθούν τα χρέη, τα ελλείμματα και η άθλια παιδεία της Ελλάδας.

Comments 1 σχόλιο »

Ενας στους πέντε Ελληνες μαθητές διαβάζοντας ένα κείμενο αδυνατεί να αναγνωρίσει το κύριο θέμα του, να εντοπίσει μία με σαφήνεια διατυπωμένη πληροφορία εντός του κειμένου, να κάνει μια απλή συσχέτιση ανάμεσα στις πληροφορίες του κειμένου και σε κοινές, καθημερινές γνώσεις. Αυτό προκύπτει από την επιμέρους ανάλυση των επιδόσεων Ελλήνων μαθητών στον διαγωνισμό PISA που διενεργήθηκε το 2009. Οι 15χρονοι μαθητές 65 χωρών εξετάστηκαν στην κατανόηση κειμένου, τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες. Ο διαγωνισμός διενεργείται ανά τριετία, και κάθε φορά από τον ΟΟΣΑ δίνεται βάρος σε μία μαθησιακή δεξιότητα. Φέτος ήταν η σειρά του αναγνωστικού εγγραμματισμού (κατανόηση κειμένου). Παρότι η Ελλάδα βελτίωσε τη μέση επίδοσή της σε σχέση με τον διαγωνισμό του 2006, αυτό δεν ανατρέπει την εικόνα, καθώς οι επιμέρους επιδόσεις των μαθητών στην ικανότητα να κατανοούν γραπτά κείμενα, να τα χρησιμοποιούν και να τα αξιοποιούν για την προσωπική τους γνωστική βελτίωση, δείχνουν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας πάσχει σοβαρά. Μάλιστα, οι χειρότερες επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών είναι στον εντοπισμό της πληροφορίας (δηλαδή, την κριτική σκέψη), και την κατανόηση κειμένων που περιέχουν βοηθητικά σχήματα, π.χ. κόμικς, χάρτες. Δηλαδή, σε μία εποχή που η απόκτηση πληροφοριών γίνεται από πολλές πηγές, τα Ελληνόπουλα παρουσιάζονται προσκολλημένα στην παραδοσιακή μορφή του βιβλίου, το οποίο μάλλον… παπαγαλίζουν. Ειδικότερα, με βάση τα επιμέρους στοιχεία που παρουσιάζει η «Κ» για τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στην κατηγορία της κατανόησης κειμένου προκύπτουν τα ακόλουθα:

– Στη γενική κατηγορία της κατανόησης κειμένου στον διαγωνισμό του 2009 η Ελλάδα συγκέντρωσε 483 βαθμούς και βρέθηκε στην 31η θέση μεταξύ 65 χωρών. Στον διαγωνισμό του 2006 είχε 460 βαθμούς και ήταν στην 36η θέση μεταξύ 57 χωρών. Η ελληνική επίδοση βελτιώθηκε μόνο κατά 9 μονάδες συγκριτικά με τον διαγωνισμό του 2000 (ήταν 25η μεταξύ 31 χωρών), όταν και πάλι ο διαγωνισμός είχε δώσει βάρος στην κατανόηση κειμένου. Ομως, και τότε όπως και στον τελευταίο διαγωνισμό η Ελλάδα είναι στην ομάδα των χωρών που είναι κάτω από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ (493 βαθμοί το 2009).

– Ομως, το 21,3% των Ελλήνων μαθητών είχε επίδοση που δείχνει ότι αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στην κατανόηση κειμένου. Συγκεκριμένα, βρέθηκε κάτω από το επίπεδο 2 (με ανώτατο επίπεδο το 6), το οποίο θεωρείται το κατώφλι για την ποιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Στον ΟΟΣΑ κατά μέσο όρο το 18,8% των μαθητών είχαν επίδοση κάτω του 2.

– Στον αντίποδα, στα υψηλά επίπεδα 5 και 6 (δείχνουν τους άριστους μαθητές) βρέθηκε μόνο το 5% και 0,6% αντίστοιχα των Ελλήνων μαθητών, ενώ ο μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι 7,2% και 0,8% αντίστοιχα. Να σημειωθεί πάντως ότι σε τρεις χώρες -Τουρκία, Μεξικό και Χιλή- κανένας μαθητής δεν βρέθηκε στο ανώτατο επίπεδο 6.

– Οι περισσότεροι Ελληνες μαθητές κινούνται στη μετριότητα, καθώς στο επίπεδο 2 βρέθηκε το 24% και στο επίπεδο 3 το 28,9% των μαθητών.

– Ως προς τις πέντε υποκατηγορίες, η χειρότερη επίδοση των Ελλήνων μαθητών ήταν στον εντοπισμό των πληροφοριών που περιέχει το κείμενο. Πήραν 468 βαθμούς έναντι 495 του μέσου όρου του ΟΟΣΑ.

– Εξίσου άσχημα πήγαν οι μαθητές στην κατανόηση μη συνεχών κειμένων (στα οποία παρεμβάλλονται βοηθητικά χάρτες, σχήματα, κόμικς κ.λπ.) όπου συγκέντρωσαν 472 έναντι 493 βαθμών του μέσου όρου.

– Πάλι χαμηλότερα -αλλά με μικρότερη απόκλιση- από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ ήταν οι επιδόσεις στη σύνθεση και ερμηνεία κειμένου (484 βαθμοί έναντι 493), στην κατανόηση συνεχών κειμένων (χωρίς γραφικά κ.λπ.) με 487 βαθμούς έναντι 494 του μέσου όρου, και στην αξιολόγηση ενός κειμένου (489-494).

Καθημερινή

Comments 0 σχόλια »

Σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου ο Σλαβόι Ζίζεκ μίλησε σήμερα για το πως είναι να ζεις στην εποχή των τεράτων, για την κρίση, την Ευρώπη και τη ριζοσπαστική αριστερά.

Ξεκίνησε  λέγοντας ότι δεν ήρθε να μας δώσει λύσεις – φαίνεται θα τρόμαξε τόσους και αγριεμένους που μας είδε αλλά να μας βοηθήσει να θέσουμε τα σωστά ερωτήματα. Συνέχισε αναφερόμενος σε τρεις εκδοχές της Αντιγόνης όπως θα ήθελε να την ξαναγράψει εκείνος . Η ταυτόχρονη μετάφραση εξαιρετική. Αν δεν είμασταν και τόσο Ελληνάρες μπλοκάροντας όλες τις εισόδους και εξόδους με τις κορμάρες μας θα μιλούσαμε για μία καλή διοργάνωση. Αλλά οι σύντροφοι έχουν συνηθίσει το στριμωξίδι όπως και το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Γιατί ω ναι μερικοί θεριακλήδες δεν κρατήθηκαν παρά τον αφόρητο συνωστισμό.

Υποθέτω είναι  οι ίδιοι μαχητικοί αριστεροί  που κατεβαίνουν στις διαδηλώσεις με σκοπό να τα βάλουν με την αστυνομία, να κάνουν και να δείξουν. Ενεργούν σαν να πηγαίνουν στο καρναβάλι. Τα μυαλά τους με άλλα λόγια έχουν πάρει αέρα και τελικά ικανοποιούνται από αυτή την επιφανειακή δράση επιστρέφοντας μετά από λίγο ικανοποιημένοι στην προηγούμενη καθημερινότητά τους.

«Διανοούμενοι που διάγουν κατά βάση ασφαλή και άνετη ζωή, προκειμένου να δικαιολογήσουν τον τρόπο ζωής τους, επινοούν σενάρια ριζικών καταστροφών. Αναμφίβολα για πολλούς από αυτούς, αν πρόκειται να εκδηλωθεί επανάσταση, καλό θα ήταν να εμφανιστεί σε ασφαλή απόσταση- Κούβα, Νικαράγουα, Βενεζουέλα- έτσι ώστε, ενώ οι καρδιές τους θα θερμανθούν στη σκέψη των μακρινών γεγονότων, ταυτόχρονα θα μπορούν να συνεχίζουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία όπως πριν. Ωστόσο, με την κατάρρευση του λειτουργικού, ανεπτυγμένου κράτους πρόνοιας στις βιομηχανικές κοινωνίες που βρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα, για τους ριζοσπάστες διανοούμενους ίσως να φτάνει η στιγμή της αλήθειας, όπου πρέπει να ξεκαθαρίσουν απολύτως τη στάση τους. Ήθελαν πραγματική αλλαγή;»

Σας μεταφέρω από τη φωτογραφική μου μερικές ενδιαφέρουσες οθόνες, αλλά ο ομιλητής ήταν απολαυστικός κι αυτό δεν μεταφέρεται με κάμερες.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο της διάλεξης στο αριστερό βήμα διαλόγου

Comments 0 σχόλια »

Μην χάσετε το ρεσιτάλ του Κόλιν Φερθ και του Τζέφρι Ρας.

Ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά του Γεωργίου του 5ου Αλβέρτος, ο οποίος πάσχει από οξύ πρόβλημα τραυλισμού, καλείται να αναλάβει το θρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του και την παραίτηση του μεγαλύτερου αδερφού του. Ο αλλόκοτος λογοθεραπευτής Λάιονελ Λογκ που θα τον αναλάβει θα προσπαθήσει με τις ανορθόδοξες μεθόδους του να τον βοηθήσει να γίνει ο ηγέτης μιας χώρας η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα πολέμου. Σε μια τόσο κρίσιμη ιστορική στιγμή του 20ου αιώνα, καλείται να ηγηθεί μιας υπερδύναμης, ένας άνθρωπος ανασφαλής που μάχεται να υπερνικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες.

Σε μία σκηνή της ταινίας ο βασιλιάς σχολιάζει την ραγδαία αλλαγή που έφερε το ραδιόφωνο στη βασιλική εξουσία και στην πολιτική. “Καταντήσαμε ηθοποιοί” μουρμουρίζει ο Γεώργιος ο 5ος. “Κάποτε ήταν αρκετό να στέκεσαι και να μην πέφτεις από το άλογό σου”. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή…

Όταν η βασίλισσα Ελισάβετ φτάνει στο σημείο να γίνεται μέλος της διεθνούς κοινότητας μέσω του Facebook, τότε δεν φαίνεται καθόλου περίεργο το λογύδριο του παππού της, βασιλιά Γεώργιου του 5ου,  ο οποίος παροτρύνει τον γιο του να εξοικειωθεί γρήγορα με αυτήν τη νέα εφεύρεση, το ραδιόφωνο, ακριβώς για να φτάσει στον υπήκοο. «Γίναμε ηθοποιοί!», αναφωνεί με εμφανή αηδία, κατανοώντας πως η ηγεμονική δραστηριότητα προϋποθέτει ένα παιχνίδι πέραν της διπλωματίας – πειστικές γνώσεις υποκριτικής.

Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να πείθεις, να ξεπερνάς την αγωνία της σκηνής, να χρησιμοποιείς με αποτελεσματικότητα τα new media για να κερδίσεις το κοινό που σε κρίνει αρχικά και πολλές φορές τελεσίδικα για την όψη και όχι για την κόψη του λόγου σου.

Comments 0 σχόλια »

Γεγονότα και πρόσωπα της πιο ωραίας μου ζωής, της φανταστικής,
που δεν την έζησα ποτέ και θα την κληροδοτήσω ανέπαφη στους μεταγενέστερους.

Και συχνά σχεδίασα ταξίδια στο άγνωστο — θέλω να πω καλύτερα να μη ρωτάει κανείς
γιατί ώσπου να γυρίσω εκείνο το βράδυ απ’ το συμβολαιογραφείο του θείου Ιάκωβου
είχαν όλοι πεθάνει —
από τότε περιπλανιέμαι στην τύχη ή αργοπορώ στα δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων
όπου στενάζει το ανεκπλήρωτο των εραστών, απομεινάρια μοναξιάς κάτω απ’ τα έπιπλα, σκιές από φτωχές αμαρτίες.
Και συνήθως τα πράγματα που κράτησες στα χέρια σου
χάνονταν μυστηριωδώς: σα να ‘σουν κάπου άλλου την ώρα που τα χρησιμοποιούσες.
Ίσως γι’ αυτό κι οι αποτυχίες σου δε σε πλήγωσαν ποτέ, αφού βέβαια την ώρα που αποτύχαινες
εσύ δεν ήσουν εδώ. Πού ήσουν λοιπόν;
Και γιατί γύρισες;

Στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή, εκείνος ο άγνωστος στεκόταν χρόνια τώρα
ακουμπισμένος στο φανοστάτη. Ποιος άγνωστος! Κι οι φλόγες των κεριών τα βράδια
που τις σαλεύει μια πνοή από κάποια πανάρχαιη συγνώμη — ποιόν συγχωρεί;

Εγώ, όσο μπορώ να θυμηθώ, στεκόμουν στη μικρή γέφυρα του πατρικού κήπου
σε κάποια γέφυρα τέλος πάντων — κι ένιωθα σα να μ’ έχουν μυστικά ετοιμάσει
να υποδεχτώ τη μητέρα
τη μέρα που θα με γεννούσε.

Έτσι κι οι εραστές μέσα στην κάμαρα απλώνουν τα χέρια ο ένας
στον άλλον ενώ εκείνοι στέκονται έξω, μόνοι.

Λοιπόν, τι κάνουμε εδώ και πότε θ’ αλλάξει ο κόσμος, γιατί όπως όλοι μας
έζησα κι εγώ αφηρημένα — βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν’ ανεβάσουμε εν’ άρρωστο πουλί στο δέντρο)
και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν
ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες
και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους όπως οι
νεκροί έτσι έμαθα τι θα πει αιωνιότητα.

Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου
και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα του
άλλου αιώνα
να νοσταλγώ τον Θεό.

Άλλα τις νύχτες παίρνω χάπια και πλαγιάζω νωρίς, όχι για να κοιμηθώ,
αλλά για να πάω σε παράξενες συναντήσεις με ανθρώπους που έχασα
ή με πρόσωπα αβέβαια, θαμπά, πριν από χρόνια σε κάποιες νύχτες ξαφνικά συναντημένα — και δόξα τω Θεώ δεν κατάλαβα ποτέ τον κόσμο
και αυτό το ρίγος που διατρέχει το σπίτι είναι από πράξεις που
αποφύγαμε (και μετανιώσαμε)
μεγάλα γεγονότα που χάθηκαν μες στη συντομία των ήμερων, σκέψεις υπέροχες που αρκέστηκαν στα δάκρυα
και τις νύχτες η πικρή ανάμνηση εκείνων που σε πρόδωσαν
και που ο ύπνος τους συγχωρούσε. Κι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα.
Α, έχασα τις μέρες μου
αναζητώντας τη ζωή μου.

Ώσπου σιγά-σιγά όλα σωπαίνουν και μόνο το χαλασμένο πάτωμα τρίζει δυσοίωνα — συλλογιέμαι τους δρόμους έρημους κατά κει που
φύγαν τα χρόνια
τα θρανία να σαπίζουν κάτω απ’ τα παλιά υπόστεγα και το ρολόι
πάνω στον κομό χτυπούσε σα μια πληγή, αλλά γιατί να μας παιδεύουν πράγματα
που τα ‘χουμε ξεχάσει
ενώ τα βράδια η σελήνη έβγαινε απαλά απ’ τα σύννεφα φωτίζοντας τα χλωμά χέρια των παιδιών που θα πεθάνουν σε λίγο
και τα όνειρα των τρελών που είναι ίσως αθάνατοι — στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο σα να
λύνεις ένα αίνιγμα ή κλείνεις μια πόρτα σα να συνοψίζεις μια ζωή.

Όμως, εγώ το προαισθανόμουνα ότι αυτή η υπόθεση που άρχισε
τόσο αινιγματικά
θα τελείωνε εντελώς ανεξήγητα — τι θέλω να πω; μα γιατί οι
άνθρωποι να θέλουν πάντα κάτι να πούνε; κι άλλοτε διάβαζα τα γράμματα που είχα γράψει ο ίδιος στον
εαυτό μου έτσι δε μου ‘λειψε ποτέ μια μικρή ανταπόκριση —

θυμάμαι κάποτε που κουρασμένος κάθισα πάνω στη βαλίτσα μου σε κάποιον έρημο
σταθμό:
περίμενα να περάσει ένα παιδικό τραίνο ή να κατέβει από ένα βασιλικό βαγόνι η αξέχαστη Ρεζεντά
γιατί υπήρξα κι εγώ παιδί κι υστέρα νέος κι έκλαψα σε μοναχικά δωμάτια
ή στο πάρκο, νύχτες… Ώ μακρινά πράγματα του κόσμου, δε θα
σας γνωρίσουμε ποτέ όμως εσείς είναι που δίνετε αυτό το νόημα στη ζωή μας.

Λόγια που δεν τα καταλάβαμε παρά όταν ήταν πια αργά, πράξεις ακατανόητες που εξηγήθηκαν μια νύχτα σ’ έναν εφιάλτη κι ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περίμενε σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία.

Όμως
η πραγματικότητα, φίλοι μου, έχει πεθάνει από καιρό, γι’ αυτό σαν πέφτει η νύχτα
θυμηθείτε με. Και συχνά διέσχισα μεγάλους δρόμους χωρίς να φτάσω ακόμα πουθενά
με το φόβο ότι κάποια στιγμή θα εννοήσω, ίσως γι’ αυτό ενδίδω εύκολα κι αχ
δε θα μάθει ποτέ κανείς ποιος είναι ο προορισμός του, «μα, επιτέλους, τι ζητάς;» με ρωτούσε η μικρή εξαδέλφη
«να με θυμούνται, εξαδέλφη».

Κι αλήθεια πόσοι δε χάθηκαν σε μια κάμαρα που δεν τους περίμενε
κανείς και κοίταξα πίσω απ’ τις κουρτίνες μήπως και ξαναβρώ τα παιδικά
μου χρόνια ή τα βήματα ενός μοναχικού διαβάτη αργά τη νύχτα μου θύμιζαν
πάντα πόσο εφήμεροι είμαστε… Κι η ποίηση είναι σα ν’ ανεβαίνεις μια
φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

Ά, πότε θα γυρίσουμε, είναι αργά, φέρτε εν’ αμάξι από κείνα τα παλιά
που στάθμευαν στις πλατείες των προαστίων ή απ’ αυτά που φτιάχνουν οι σκιές τ’ απόβραδο
κι εγώ γιατί μεγάλωσα στη σκάλα; τι περίμενα; Φωνές μακρινές ακουσμένες στ’ όνειρο
ή μια νύχτα ερήμωσης κι η ηδονή να κλαις σιωπηλά για πράγματα ξεχασμένα απ’ όλους
ούτε θα ξαναβρούμε εκείνη την εποχή που ζήσαμε ό,τι καλύτερο είχαμε: τον ερωτά για ένα χρωματιστό βότσαλο, τη μυστική ταφή ενός πουλιού
ή ένα γράμμα που πήγαμε στο ταχυδρομείο χωρίς διεύθυνση, γιατί ο παιδικός φίλος τού καλοκαιριού είχε φύγει ξαφνικά χωρίς να μας ειδοποιήσει, «μα δεν έχει διεύθυνση», είπε ο υπάλληλος — από τότε ξέρεις πως ο κόσμος δεν μπορεί να σου δώσει καμιά βοήθεια.
Έξαλλου ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε κι εμείς τίποτα, σπουδαίο. Άλλα και ποιο είναι το σπουδαίο; Και σε τι θα βοηθούσε;
Άνθρωποι που μας ξεγέλασε η τύχη ή μας πρόδωσε τ’ όνειρο
κι ώ μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό.

Σελήνη 20 ήμερων απόψε… Πώς έφυγαν τα χρόνια!

Comments 0 σχόλια »

Παραγγελιά του Ν.Κ.

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων