Προχθές στη Βουκουρεστίου απέναντι από το Παλλάς ενώ το πλήθος τσεκάριζε τις εμφανίσεις των διασήμων μία γιαγιά σκάλιζε τους κάδους απορριμάτων. Κάποια στιγμή είχε σκαρφαλώσει πάνω στον κάδο τόσο που φοβήθηκα ότι θα έπεφτε μέσα.
Μικρές ιστορίες του 21ου αιώνα, που μοιάζουν τόσο με τις δικές μας και που είναι, ωστόσο, τόσο μακριά μας. Άνθρωποι νέοι, ηλικιωμένοι, μητέρες με μωρά στην αγκαλιά, που τριγυρνούν στους δρόμους βυθισμένοι στις σκέψεις τους και στον δικό τους κόσμο, αντιμέτωποι με όλες τις καιρικές συνθήκες. Οι σύγχρονοι «Αθλιοι» δεν είναι πλάσματα κάποιας άλλης εποχής.
Είναι αποφυλακισμένοι, χρήστες ναρκωτικών, θύματα δανείων και πιστωτικών καρτών, απολυμένοι και χαμηλοσυνταξιούχοι. «Δεν είμαστε ζητιάνοι, απόκληροι και άποροι είμαστε», φώναζε ένας απ’ αυτούς μέσα σ’ ένα σουπερμάρκετ. Στον δικό μας εθνικό περίγυρο πειθαναγκαστήκαμε στην παραδοχή της αδυναμίας μας και διαιωνίζουμε το πρόβλημα. Ο ρατσισμός των «χορτάτων» δεν αντιλαμβάνεται ότι το ίδιο το σύστημα παράγει αυτές τις καταστάσεις και, έπειτα, προσπερνάει τους αναξιοπαθούντες και τους ξεχνάει. Στην τηλεόραση παρελαύνουν οι καταθέσεις σε ελβετικούς λογαριασμούς προσώπων της επικαιρότητας. Στους χαλεπούς μας καιρούς αντί το κράτος να κατοχυρώσει δίχτυ κοινωνικής προστασίας, κυνηγάει δείκτες οικονομικής ευεξίας που -τι ειρωνεία- δεν πιάνονται ποτέ. Οι σύγχρονοι «κλοσάρ» δεν είναι μόνο οι απόκληροι της κοινωνίας, είναι πια οι χθεσινοί της εργαζόμενοι. Οι ίδιες τους οι ιστορίες, ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που, από έναν λάθος υπολογισμό, βρέθηκαν στην άλλη άκρη.
«Η απέναντι πλευρά δεν είναι τόσο μακριά»…
Άρθρα (RSS)