Χτες στην τάξη μία μαθήτρια με πλησίασε για να ακουμπήσει τον πόνο της. Είχαν απελάσει τον αδελφό της. Τον συνέλαβαν μια νύχτα. Ήταν ερωτευμένος και δεν τον χώραγε το σπίτι του.
“Και να’σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα και ακυβέρνητος σαν τ΄άχερο στ’ αλώνι”.
Τώρα το μέλλον του είναι δύο χρόνια στράτευσης στην Αρμενία. Κι εκείνη είχε πολλές απορίες και πολύ συσσωρευμένο πόνο για την ηλικία της. Είχε επισκεφθεί τον αδερφό της στα κρατητήρια και είδε τις συνθήκες κράτησης. Με ρώτησε γιατί οι αστυνομικοί τους φέρονται λες και δεν απευθύνονται σε ανθρώπους.
Τι να της πω; για την κατάχρηση εξουσίας στην οποία υποκύπτουμε καθημερινά;
Σκεφτόμουν ότι πολλές φορές η πραγματικότητα αντιγράφει την τέχνη καθώς στο μυαλό μου είναι ακόμη η ταινία του Καντέ “Ανάμεσα στους τοίχους”και το περιστατικό με τη μητέρα του κινέζου μαθητή. Εδώ και αιώνες τραβάμε γραμμές και τις ονομάζουμε σύνορα, χτίζουμε τείχη, συντηρούμε το παγκόσμιο σύστημα. Αλλά οι άνθρωποι γίνονται άραγε πιο ευτυχισμένοι στο διάβα των αιώνων;
” τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου
τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς”.
“Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες τους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο”.
Άρθρα (RSS)
Διαβάζω τη συγκλονιστική ιστορία του ανθρώπου που έπρεπε να πληρώσει τόσο ακριβό τίμημα ,γιατί έκανε το λάθος κι ερωτεύτηκε σε “ξένο” τόπο και μου έρχεται στο νου ένα άρθρο του Ρούσσου Βρανά στα Νέα ,30/5/2000:”Το1874, ο άγνωστοςΤζ. Φ. Γκλίντεν κατοχύρωσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για μια εφεύρεση αποτελεσματική και πρακτική , που ήταν προορισμένη να κατακτήσει τον κόσμο:το συρματόπλεγμα…Η τεχνική είναι τέλεια:το διπλό σύρμα διατηρεί την ένταση και αποτρέπει την εκτόνωση ,αγκαθωτό ,συνδεδεμένο πάντα με την εξουσία ,το θάνατο ,τη μαζική εξόντωση…Όμως για να κοπούν τα συρματοπλέγματα που έχουν οι άνθρωποι μέσα στο κεφάλι τους ,τα εργαλεία δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη…