Mέχρι πριν από λίγα, ελάχιστα χρόνια τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα, για να μην πούμε διαχωρισμένα: οι φανατικοί βιβλιόφιλοι είχαν τα βιβλιοπωλεία τους, τα στέκια τους, τους βιβλιοπώλες τους. Oι ευκαιριακοί αναγνώστες, οι αναγνώστες του ενός βιβλίου τον χρόνο (που είναι και το κοινό στο οποίο απευθύνονται τα τελευταία χρόνια οι εκδοτικοί οίκοι) έμπαιναν όπου έβρισκαν. Στα βιβλιοχαρτοπωλεία (που είχαν και δέκα τίτλους μπεστ σέλερ στη βιτρίνα), στο πρακτορείο εφημερίδων στο νησί όπου έκαναν διακοπές, στο κατάστημα του αεροδρομίου ή του πλοίου. Πάντως, δύσκολα έμπαιναν σε βιβλιοπωλεία που είχαν την πατίνα του αμιγούς και του παραδοσιακού (π. χ. Eστία, Πολιτεία). Mια καταναλωτική συμπεριφορά που κατέγραφαν και οι λίστες των μπεστ σέλερ του κάθε βιβλιοπωλείου.
Aν τα τελευταία ένα-δύο χρόνια κοιτάξει κανείς προσεκτικά τις λίστες των μπεστ σέλερ, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν πια διαχωριστικές γραμμές. Eνα αμιγές βιβλιοπωλείο, με παράδοση και ενημερωμένους βιβλιοπώλες, πουλάει ό, τι ακριβώς πουλούν και οι μεγάλες καινούργιες αλυσίδες.
Tι ακριβώς συμβαίνει; Oι αναγνώστες του ενός βιβλίου, του καλοκαιρινού, κατά κύριο λόγο, αναγνώσματος, μπαίνουν πλέον άνετα και στα στέκια των «ψαγμένων» αναγνωστών; Ή μήπως αλλού βρίσκεται η αρχή και η αιτία αυτής της «συνάντησης»;
Tην άρση των διαχωριστικών γραμμών υιοθέτησαν πρώτοι οι εκδότες, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια εκδίδουν τα πάντα. Που σημαίνει ότι οι περισσότεροι εκδοτικοί οίκοι έχουν χάσει το προφίλ τους και στις ετήσιες εκδοτικές επιλογές τους μπορεί να συναντήσεις από light λογοτεχνία, μέχρι σοβαρό δοκίμιο. Oύτως ή άλλως, στις λογοτεχνικές τους σειρές είναι πολλά χρόνια τώρα που οι εκδότες δεν διαχωρίζουν αν πρόκειται για ελαφρά ή σοβαρή πεζογραφία. Oλα εντάσσονται στις ίδιες σειρές, αφού ακριβώς εκεί προσέβλεπαν έτσι κι αλλιώς οι εκδότες: σε λογοτεχνία που να φαίνεται ότι αφορά όλους, σε λογοτεχνία που να μοιάζει ότι μπορεί να γράφεται από όλους. Kαι σιγά σιγά, γέμισαν τα εκδοτικά γραφεία με χειρόγραφα, γέμισαν οι πάγκοι των βιβλιοπωλείων με βιβλία μιας χρήσεως, χωρίς άποψη, γνώση και σκέψη, εκτινάχθηκε στα ύψη ο ετήσιος αριθμός των βιβλίων που κυκλοφορούν στη χώρα μας.
Oι μόνοι που δεν αυξήθηκαν είναι οι βιβλιόφιλοι και οι βιβλιοφάγοι αναγνώστες, σε αντίθεση με όσους καταναλώνουν βιβλία. Σαν να έχουν ομογενοποιηθεί τα κριτήρια, σαν να έχουν γίνει πρετ α πορτέ τα γούστα της ανάγνωσης, σαν να έγιναν όλα τα βιβλιοπωλεία μπουτίκ τίτλων. Oχι, δεν είναι κακό να μπαίνουν περισσότεροι άνθρωποι στα βιβλιοπωλεία, ακόμα κι αν αγοράζουν light λογοτεχνία. Tο πρόβλημα είναι ότι τα κριτήρια, τα αναγνωστικά γούστα και τις τελικές επιλογές μοιάζει να τα επηρεάζουν οι καταναλωτές και όχι οι αναγνώστες.
«Η Ιστορία έχει πλάκα και το διάβασμά της είναι ιδιαίτερα απολαυστικό». Το να το γράφεις αυτό όταν οι μαθητές δεν έχουν καλά καλά συνέλθει από την καλοκαιρινή εξεταστική, θέλει θράσος. Και αν τους το πεις από κοντά, μάλλον το πας φιρί φιρί να υποστείς την παλιά πλάκα και να βρεθείς με τις κλειδαριές του αυτοκινήτου σου μπλοκαρισμένες με κόλλα ταχείας πήξεως.
Οι εποχές αλλάζουν όμως και όπως τα αυτοκίνητα απέκτησαν κεντρικό ηλεκτρονικό κλείδωμα αντί για κλειδαριές, έτσι και η Ιστορία ετοιμάζεται να αλλάξει χούγια. Για αιώνες, το μάθημα της Ιστορίας είναι «κλασικό». Ενας μεγάλος λέει και λέει, δεκάδες μικρότεροι χασμουριούνται, αποστηθίζουν, παπαγαλίζουν και… «το αυτό επαναλάβατε, μέχρις αποφοιτήσεως».
Ο ακαδημαϊκός του Χάρβαρντ, που έγινε διάσημος και μέσω τεσσάρων σειρών ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση, ιστορικός και οικονομολόγος, Νάιαλ Φέργκιουσον, ανέλαβε, ούτε λίγο ούτε πολύ, να αλλάξει τον τρόπο που οι μαθητές «προσλαμβάνουν» την Ιστορία, όταν ο υπουργός Παιδείας της Μεγάλης Βρετανίας, Μάικλ Γκόουβ, του ανέθεσε στο λογοτεχνικό φεστιβάλ «Χέι» της εφημερίδας «Γκάρντιαν» ακριβώς αυτό. Να κάνει, δηλαδή, για το μάθημα της Ιστορίας και τους Βρετανούς μαθητές ό,τι έκανε ο διάσημος τηλε-σέφ Τζέιμι Ολιβερ για τις σχολικές καντίνες και το φαΐ τους. Να το κάνει όχι μόνο υγιεινό, αλλά και κάτι που θα ήθελες να φας.
«Τα βιβλία Ιστορίας κάνουν το λάθος να μας διδάσκουν για γέρους άντρες, συνήθως μουσάτους… αλλά το μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας δημιουργείται από νέους, όπως από τα παιδιά στρατιώτες της Αφρικής ή τα παιδιά στο πεζικό των Ναπολεόντειων Πολέμων», λέει στα ίσα ο 46χρονος Φέργκιουσον (που βρίσκει πως για τα ιστορικά δεδομένα είναι μάλλον παρασιτεμένος), συμπληρώνοντας πως η Ιστορία θα πρέπει να είναι διασκεδαστική και πως θα πρέπει να παίζει στην τάξη περισσότερη… τηλεόραση. «Ο λόγος που κάνω τηλεόραση είναι πως είναι το πιο προσβάσιμο μέσο διδασκαλίας», δηλώνει στον «Γκάρντιαν». Και πάει παρακάτω λέγοντας πως τα παιδιά θα πρέπει να μαθαίνουν Ιστορία και μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών στρατηγικής, όπως είναι τα role playing και strategy games, που ήδη «γονατίζουν» με τα γραφικά και το πολυεπίπεδο σενάριο εξέλιξής τους τούς υπολογιστές των παιδικών δωματίων.
Γι’ αυτό άλλωστε ο Φέργκιουσον είναι ήδη σε επαφή με μια αμερικανική εταιρεία που αναπτύσσει λογισμικό τέτοιου είδους. Στόχος, να φτιάξουν ένα παιχνίδι στρατηγικής με κεντρικό θέμα τη Βρετανία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί όπως λέει «η Ιστορία μοιάζει περισσότερο με παιχνίδι, παρά με μυθιστόρημα: όταν βρίσκεσαι μέσα σ’ αυτήν, δεν υπάρχει τρόπος να μάθεις το τέλος πριν αυτό έρθει».
Το παιχνίδι θα λέγεται μάλλον «The War of the World». Η εταιρεία υπόσχεται μάλιστα το καλύτερο παιχνίδι στρατηγικής Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα δίνει «την ευκαιρία στους παίκτες να ξαναγράψουν την Ιστορία σαν ηγέτες του έθνους, από τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία, ώς το μέτωπο στις ακτές της πατρίδας και τις επικές μάχες σε όλη την υδρόγειο».
Σε αυτό το παιχνίδι-εκπαιδευτικό βοήθημα και για την τάξη, ο στόχος θα είναι να καταλάβει ο μαθητής, παίζοντας με τις επιλογές και τις παραμέτρους που σχηματοποιούν δυναμικά την Ιστορία. «Θα μπορείς να “ξανατρέξεις” τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να εξερευνήσεις τη στρατηγική του και να προκύψει από τις επιλογές σου ένα άλλο παρελθόν. Είναι κάτι συναρπαστικό για τους νέους, όπως για τον τινέιτζερ γιο μου και τον νεότερο αδερφό του, που χρησιμοποιώ για ειδικούς συμβούλους», λέει, αν και παραδέχεται πως η κόρη του δεν είναι και τόσο συνεπαρμένη από τα πολεμικά παιχνίδια.
Με άλλα λόγια, ο Φέργκιουσον θέλει να κάνει κάθε μαθητή όχι να παπαγαλίσει τα λόγια του Τσόρτσιλ ή το ημερολόγιό του, αλλά να γίνει ο ίδιος Τσόρτσιλ για να καταλάβει ότι «αν είχαμε Τσόρτσιλ πρωθυπουργό το 1938, θα είχαμε πόλεμο από το 1938. Αλλά αυτό το άτομο δεν θα μπορούσε να είναι πρωθυπουργός το 1938 γιατί ήταν εντελώς αντιπαθής».
Μια show-biz Ιστορία
Οι μέθοδοι του καθηγητή-celebrity μπορεί να είναι περίεργες, ακριβές ή ανορθόδοξες, αλλά είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται για να ζωντανέψει την Ιστορία. Γιατί μπορεί να υποφέρουν από τις συμβάσεις της τηλεοπτικής αφήγησης -κυριαρχία της εικόνας και της δράσης σε πρώτο χρόνο- αλλά δίνουν τη δυνατότητα να δει κανείς ταυτόχρονα τη μεγάλη εικόνα και να εστιάσει στα πρόσωπα. Να καταλάβει για παράδειγμα τη σημασία της Βραζιλίας στο εμπόριο των σκλάβων, αλλά και να συνειδητοποιήσει πώς είναι να είναι κανείς σκλάβος.
Το στοίχημα του Φέργκιουσον είναι 50-50. Από το σύνολο των Βρετανών μαθητών που εξετάστηκαν για General Certificate of Secondary Education (GCSE), 219.000 επέλεξαν σαν αντικείμενο την Ιστορία, όταν 300.000 επέλεξαν το ντιζάιν και την τεχνολογία. Ο φωτογενής κύριος καθηγητής θα πρέπει να αλλάξει το σκορ.
Την ίδια στιγμή, το σχέδιό του δέχεται βέβαια μπαράζ κριτικών. Μέρος αυτών υποστηρίζει πως οι ιδέες και το προφίλ της προσέγγισης της Ιστορίας τού έχουν δώσει το προφίλ του νεοσυντηρητικού απολογητή αν όχι του υπέρμαχου της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οι επικριτές του επισημαίνουν ακόμα την εμμονή του στην «εικονική Ιστορία» και του προσάπτουν ότι βασίζεται σε υποθετικά εναλλακτικά σενάρια και αυθαίρετα συμπεράσματα, αντί σε έρευνα. Αλλοι πάλι εκφράζουν φόβους πως η νέα μέθοδος ιστορικής αφήγησης του Φέργκιουσον είναι αποσπασματική, ανοιχτή σε παρερμηνεύσεις, πολιτισμικές ομογενοποιήσεις και υπεραπλουστεύσεις, που θα μετατρέψουν την Ιστορία σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι σύγκρουσης πολιτισμών και σεναρίων.
Ο ίδιος πάλι δεν φαίνεται να πτοείται και θέλει να αλλάξει τα πάντα. Ακόμα και τις εκπαιδευτικές εκδρομές των σχολείων, αφού -όπως λέει- δεν μπορεί να καταλάβει τι θα προσφέρει σε έναν μαθητή άλλη μια επίσκεψη στο κάστρο του Γουίνδσορ, αντί για μια ωραία περιήγηση σε κάποιο μέρος όπου νέοι άνθρωποι έγραψαν κάποτε Ιστορία.
Ποιος είναι ο Mr. Ferguson
Ο Νάιαλ Φέργκιουσον θεωρείται από τους πιο ανανεωτικούς ιστορικούς.
Ο σταρ καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, με ειδίκευση στην σχέση οικονομίας και ιστορίας, μέλος, ως ερευνητής, του Κολεγίου Jesus του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και μέλος του Ινστιτούτου Hoover του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, γεννήθηκε στη Γλασκώβη το 1964. Κατά το Time, το 2004 ήταν μέσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη.
Αρθρογραφεί στα σημαντικότερα περιοδικά και εφημερίδες του διεθνούς Τύπου (Time, Telegraph, Newsweek κ.ά.), μεταξύ των οποίων και οι Financial Times, στους οποίους υπέγραψε το πρόσφατο οικονομικό άρθρο «Μια ελληνική κρίση έρχεται στην Αμερική», ενώ έχει επανειλημμένα διαφωνήσει έντονα με τον διάσημο Πολ Κρούγκμαν για το μέλλον της οικονομικής κρίσης. Από το 2003 έχει επιμεληθεί και παρουσιάσει τις επιτυχημένες σειρές ντοκιμαντέρ για το Channel Four «Empire» (2003), «American Colossus» (2004), «The War of the World» (2006) και το βραβευμένο με βραβείο ΕΜΜΥ «The Ascent of Money» (2008).
Το 2003, ο Χένρι Κίσινγκερ του παρείχε πρόσβαση στο προσωπικό του αρχείο με τα ημερολόγια του από την εποχή που ήταν στο Λευκό Οίκο καθώς και τις επιστολές του, από το οποίο αναμένεται να προκύψει μια απίθανη βιογραφία.
Διασημότερα έργα του είναι τα:
* «Κολοσσός: Η άνοδος και η πτώση της αμερικανικής αυτοκρατορίας» («Colossus: The Rise and Fall of the American Empire»), εκδ. «Παπαζήσης» 2007.
**«Το Πλέγμα του Πλούτου» («The Cash Nexus»), εκδ. «Ιωλκός», 2007-2008.
* «Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος: Στρατιωτική, διπλωματική, οικονομική και κοινωνική ιστορία 1914-1918» («The Pity of War»), εκδ. «Ιωλκός», 2007-2008.
* «Ο πόλεμος στον κόσμο: Ο αιώνας του μίσους 1901-2000» («War of the World»), εκδ. «Ιωλκός» 2007.
Ο Κώστας Σεμερτζάκης προτείνει το “Γυρίστε το γαλαξία με οτοστόπ”, το πιο αστείο βιβλίο του γαλαξία.
Στις σελίδες του συναντάμε τον Άρθουρ Ντεντ και τον Φορντ Έσκορτ που εγκαταλείπουν τη γη δευτερόλεπτα προτού καταστραφεί για να φτιαχτεί στη θέση της μια διαστημική παρακαμπτήριος. Για βοηθό τους έχουν τον οδηγό για «οτοστοπατζήδες» που τους παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες, όπως το ότι το πιο χρήσιμο αντικείμενο του διαστρικού ταξιδιώτη είναι μια πετσέτα. Πέρα από σπαρταριστό το βιβλίο είναι και ανεκτίμητο, καθώς μας δίνει την απάντηση στο απόλυτο ερώτημα για τη ζωή, το σύμπαν και τα πάντα. Το 42! Δεν βγάζει νόημα, η ερώτηση είναι πολύ φλου. Γι’ αυτό, αν ψάχνεις τις σωστές απαντήσεις, καλό είναι να έχεις θέσει πρώτα τις σωστές ερωτήσεις.
Υπόδειξη προς τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα έστειλε την Τρίτη το ΕΣΡ, ζητώντας τους να μην καλούν ανηλίκους ως «κοινό» στα στούντιο, ιδίως όταν το περιεχόμενο κάποιων εκπομπών ενδέχεται να έχει δυσμενή επίδραση στην ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Το πιο ακραίο παράδειγμα ήταν οι μαθητές που χρησιμοποιήθηκαν σαν ζωντανό ντεκόρ στο «Αξίζει να το δεις» με καλεσμένη την Τζούλια Αλεξανδράτου, που μίλησε για το πορνο-καλλιτεχνικό επίτευγμά της. Το εξωφρενικό δεν είναι ότι οι μαθητές είδαν με σάρκα και οστά το «πρότυπό» τους, όπως η ίδια αυτοχαρακτηρίζεται. Το εξωφρενικό είναι ότι όλη η Ελλάδα, μωρά και χούφταλα, γνωρίζουν, κυρίως μέσω της τηλεόρασης, την Τζούλια και, ταυτόχρονα, αγνοούν άλλα πρόσωπα και πράγματα που ίσως θα έπρεπε να γνωρίζουν. Οι πιτσιρικάδες γίνονται τηλεοπτική μαρίδα, καθώς, με την ενθάρρυνση της τηλεόρασης «και» με τη γονική συναίνεση, δανείζουν τα νιάτα και τη δροσιά τους σε ένα στημένο και γελοίο θέαμα. Και η μαρίδα γελάει και χειροκροτεί, ενώ τα πιράνχας εξασφαλίζουν το γεύμα της ημέρας.
Και να ’ταν μόνο οι ανήλικοι σαν «ακροατήριο»… Κανένας νόμος δεν προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε σόου τύπου «make over», δηλαδή, «εγώ, το κανάλι, βάζω τα υλικά και τα εργατικά και σου ανακαινίζω το σπίτι» και «εσύ βάζεις την ανθρώπινη ιστορία σου», στην οποία ιστορία υπάγονται και οι ανήλικοι αποδέκτες της τηλεοπτικής φιλανθρωπίας. Δείτε τα ευτυχισμένα παιδάκια που τώρα έχουν το δικό τους δωμάτιο! Δείτε πως κλαίνε από χαρά η γιαγιά και η μαμά!
Ποιος νόμος προστατεύει τα παιδιά που συμμετέχουν σε τάλεντ σόου και βαθμολογούνται και κρίνονται οn camera από άτομα με μηδενικές γνώσεις παιδαγωγικής και παιδοψυχολογίας; Μιλάμε για την «αξιολόγηση» των εκπαιδευτικών, που έχουν σπουδάσει και έχουν περάσει από δεκάδες εξετάσεις και έχουν μακρά διδακτική πείρα, όμως ποιος αξιολογεί εκείνους που μόνο από σόουμπιζ γνωρίζουν και αξιολογούν μικρά παιδιά; Οσο βαθαίνει η κρίση, θα πληθαίνουν οι γονείς που θα παραδίδουν το παιδί τους βορά στο τηλεοπτικό θηρίο με την ψευδαίσθηση πως του προσφέρουν ευκαιρίες για μια καλλιτεχνική καριέρα.
Απλήρωτη εργασία και χωρίς καμία ομπρέλα προστασίας προσφέρουν τα παιδιά που συμμετέχουν σε εκπομπές «real life» ή ριάλιτι με οικογένειες. Τα τηλεοπτικά αυτά είδη είναι μια γκρίζα ζώνη ακόμα και για τις ΗΠΑ, όπου ισχύουν πολύ αυστηροί κανόνες για τα παιδιά-ηθοποιούς, όμως παραμένει ασαφές το πλαίσιο της συμμετοχής παιδιών κι εφήβων σε ριάλιτι/ψευδοντοκιμαντέρ. Πολλές είναι οι εκπομπές που, δίχως ανήλικο ακροατήριο στο στούντιο, επωάζουν τις αυριανές Τζούλιες, πάμπολλοι είναι οι επώνυμοι επίδοξοι μέντορές τους, οι οποίοι βρίσκονται στο απυρόβλητο και καμία υπόδειξη του ΕΣΡ δεν τους αγγίζει.
Από τους 100 χάρτες που παρουσιάζονται στην έκθεση της Βρετανικής Βιβλιοθήκης οι 75 εκτίθενται για πρώτη φορά στο ευρύ κοινό. Δεν πρόκειται για ένα μάθημα γεωγραφίας και δεν απευθύνεται σε σχολικά γκρουπ που θέλουν να ξεδώσουν. Πρόκειται για έργα τέχνης, αλλά και για τεκμήρια της επίσημης ιστοριογραφίας, έτσι όπως την χρησιμοποιεί η εκάστοτε κρατική εξουσία. Εξ ου και ο τίτλος της έκθεσης, που διαρκεί μέχρι τον Σεπτέμβριο: «Μεγαλειώδεις χάρτες: εξουσία, προπαγάνδα και τέχνη». Ανάμεσα στα εκθέματα, ο Ατλας Κlencke, με ύψος 1,75 μ., ο χάρτης με την πανοραμική θέα της Νυρεμβέργης χαραγμένος σε ένα νόμισμα του 1773 και ένα ναζιστικό πόστερ, που απεικονίζει τον Τσώρτσιλ σαν θαλάσσιο κήτος που θέλει να καταπιεί την Αφρική!
Επτά Ελληνες και οκτώ ξένοι πεζογράφοι -σύνολο δεκαπέντε- διεκδικούν το βραβείο ελληνικού και ξένου μυθιστορήματος αντίστοιχα του Athens Prize for Literature 2009, που θεσμοθετεί, από το 2007, το περιοδικό (δε)κατα.
Στην κάθε μικρή λίστα, που ανακοινώθηκε χθες, περιλαμβάνονται οι ακόλουθοι υποψήφιοι:
Ελληνικό μυθιστόρημα: Στυλιάνα Γκαλινίκη «Ολα πάνε ρολόι (ή σχεδόν)» (Μελάνι), Βασίλης Γκουρογιάννης «Κόκκινο στην πράσινη γραμμή» (Μεταίχμιο), Νίκος Δαββέτας «Η Εβραία νύφη» (Κέδρος), Αντζελα Δημητρακάκη «Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα» (Εστία), Τηλέμαχος Κώτσιας «Στην απένταντι όχθη» (Ψυχογιός), Δημήτρης Σωτάκης «Το θαύμα της αναπνοής» (Κέδρος), Ερση Σωτηροπούλου «Εύα» (Πατάκης).
Ξένο μυθιστόρημα: Μα Γιαν «Πεκίνο σε κώμα» (μτφρ. Μαριάννα Μπεμπετίδη, Πάπυρος), Τζούνο Ντίαζ «Η σύντομη θαυμαστή ζωή του Οσκαρ Γουάο» (μτφρ. Αλέξανδρος Καλοφωλιάς, Λιβάνης), Κάρεν Κόνελι «Το κλουβί της σαύρας» (μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου, Πόλις), Βλαντιμίρ Μακάνιν «Ο τρόμος» (μτφρ. Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου, Καστανιώτης), Κέτιλ Μπγιόρνστατ «Η λέσχη των νέων πιανιστών» (μτφρ. Γιουλίκα Σαμαρά, Πόλις), Σαντιάγο Ρονκαλιόλο «Αναμνήσεις μιας κυρίας» (μτφρ. Μαργαρίτα Μπονάτσου, Καστανιώτης), Τζόναθαν Σάφραν Φόερ «Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά» (μτφρ. Ελένη Ηλιοπούλου, Μελάνι), Ράουι Χαζ «Το παιχνίδι του Ντε Νίρο» (μτφρ. Θέμελης Γλυνάτσης, Πάπυρος).
Οι συγγραφείς-μέλη των δύο επιτροπών κρίσης: Κώστας Ακρίβος, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Λίλυ Εξαρχοπούλου, Κατερίνα Ζαρόκωστα, Αχιλλέας Κυριακίδης, Σοφία Νικολαΐδου, Κοσμάς Χαρπαντίδης, Χρύσα Σπυροπούλου, Πέτρος Τατσόπουλος. Χορηγός τα εργαλεία γραφής Mont Blanc.
Τις επόμενες μέρες η Google λανσάρει ένα νέο εργαλείο για το Gmail που ξεχωρίζει τα σημαντικά από τα λιγότερο σημαντικά εισερχόμενα email.
Το «Γραμματοκιβώτιο Προτεραιότητας» (Priority Inbox), που ενεργοποιείται κατ΄επιλογή του χρήστη, αναλύει τα μηνύματα και τα μοιράζει σε τρεις κατηγορίες: «Σημαντικά και Μη Αναγνωσμένα», «Με Αστέρι» και «Oλα τα υπόλοιπα».
Η αυτόματη κατηγοριοποίηση βασίζεται σε αλγόριθμους της Google που εξετάζουν μεταξύ άλλων το περιεχόμενο των μηνυμάτων, τον αριθμό παραληπτών κάθε email και τις επαφές με τις οποίες επικοινωνεί συχνότερα ο χρήστης.
«Καθώς φτάνουν τα μηνύματα, το Gmail μαρκάρει ορισμένα από αυτά ως σημαντικά. Το Gmail χρησιμοποιεί μια ποικιλία ενδείξεων για να προβλέπει ποια μηνύματα είναι σημαντικά, όπως οι άνθρωποι στους οποίους στέλνετε περισσότερα email και το ποια μηνύματα ανοίγετε και απαντάτε» εξηγεί η Google σε εταιρικό ιστολόγιο.
Το νέο εργαλείο θα είναι διαθέσιμο για όλους τους χρήστες του Gmail, συμπεριλαμβανομένων των εταιρικών χρηστών, σε διάστημα περίπου μιας εβδομάδας.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά η μια σκηνή σέρνει από τη μύτη την άλλη, στο μυαλό μου… Κι ας απέχουν χρονικά, τριάντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Η μια σκηνή εκτυλίσσονταν στο Αστέρα της Βουλιαγμένης στην παιδική μου ηλικία. Ο πατέρας μου έμαθε να κολυμπάει μεγάλος και είχε πάντα ένα δέος απέναντι στη θάλασσα. Από τη στιγμή λοιπόν που ξεκίνησε με ένα φίλο του τα μαθήματα κολύμβησης, είχε βάλει στόχο την εξέδρα. Κι ήταν τόσο «απόλυτα δικό του», το βλέμμα του, κάθε φορά που την έφτανε και την έπιανε, που θυμάμαι ότι σκοτωνόμουν να τον προσπεράσω για νάμαι μάρτυρας της στιγμής της απόλυτης ικανοποίησής του, να τραβήξω μια φωτογραφία με τον νου…. Ένα πολύτιμο «κλικ»! Που κρατάω χρόνια στην καρδιά μου…
Η άλλη σκηνή εκτυλίσσεται στην αγαπημένη μου παραλία, στην Τήνο… Το νησί που αμολήσαμε άγκυρα τα τελευταία χρόνια. Πανομοιότυπα, μπαίνω κάτω από την ομπρέλα, τακτοποιώ γύρω μου, βιβλία, τσαντάκια, κινητά, τα παιχνίδια του Κωστάκη… Φτιάχνω την πετσέτα, κάθομαι ανακουφισμένη κι αγναντεύω … Παραλία 70sties! Με τεράστιες γιαγιάδες με μαγιό πολυφορεμένα και βλέμμα ραντάρ για το εγγόνι, με ζευγαράκια ξέγνοιαστα, με κανένα ξέμπαρκο παπά που ο αέρας παίζει με τα ράσα του ή με καμιά επισκέπτρια για τάμα… Που έχει μαζί της «το τάμα»…Τι ηρωικές αυτές οι μάνες! Τι απέραντη αντοχή και κουράγιο αναβλύζουν. Η Τήνο μου! Λατρεμένη για την απογείωση και προσγείωση που με κερνάει την ίδια ώρα… Μα όσο βαθαίνει το καλοκαίρι, η παραλία γεμίζει κόσμο τόσο, που δε προλαβαίνω να κατασκοπεύσω το έργο που εκτυλίσσεται κάτω από τη σκιά της κάθε ομπρέλας… Ένα σωρό άνθρωποι… Στη δική του ταινία ο καθένας. Μα όλοι επιτέλους γαληνεμένοι, νωχελικοί., σοφοί τεμπέληδες…
Ώσπου…
Πάνω στο κάδρο της Μυκόνου που στέκει απέναντί μας, ανταμώνουν δυο τεράστια πλοία (Σαν τις σκηνές που ανταμώνουν στη σκέψη μου κι ας έρχονται από άλλη κατεύθυνση)… Και συγχρόνως πίσω από το ακρωτήρι της Χώρας ξεμυτάει και το «γρήγορο» που έρχεται από το λιμάνι της Ραφήνας! Τρία καράβια έτοιμα ν΄ αναστατώσουν τη θάλασσα! Σαν σε μίξερ να την ανακατώσουν… Κι όλοι με μιας προσμένουμε το μεγάλο κύμα! Κι αρχίζει η εικόνα ν΄αποκτάει κινητικότητα, να μπαίνει ήχος… Φωνές προετοιμασίας! «Το κύμα! Το κύμα!», «Έρχεται το μεγάλο κύμα» ακούς από παντού… Κι ο καθένας παίρνει τα μέτρα του… Καλωδιονόμαστε με μιας, με το παιδί που έχουμε καταχωνιασμένο μέσα μας… Το ξεντύνουμε από πανωφόρια καθωσπρεπισμού και τυφλοσούρτια συμπεριφορών…Γιατί «Έρχεται το μεγάλο κύμα!»…. Κι έτσι ασυναίσθητα, ο καθένας προδίδει τη στάση του στη ζωή ολόκληρη… Άλλος ορμάει αποφασιστικά αλλά την στιγμή της σύγκρουσης γυρνάει την πλάτη, άλλος χιμάει και χώνει μέχρι και το κεφάλι του στο κύμα, άλλος παραμένει στη παραλία και επιτηρεί τα αντικείμενά του, άλλος βουτάει αλλά μετά γκρινιάζει ότι βράχηκε, άλλος περιμένει να τον ρίξει το κύμα κάτω και άλλος να του τη ρίξει αυτός… Τι μαγική σκηνή! Τι ευλογημένα δευτερόλεπτα αρχέγονης, αυθόρμητης συμπεριφοράς καθώς ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΥΜΑ!
Όλοι παίρνουμε εκδίκηση… Το μόνο κύμα στη ζωή που αναγγέλλει τη παρουσία του… Λίγο τόχεις; Το μεγάλο κύμα στη παραλία της Τήνου… Η εξέδρα του πατέρα μου… Μια ζωή έβαζε «εξέδρες» που έπρεπε να πιάσει…Στη τελευταία εξέδρα την «πάτησε»… «Δε θα με φάει ο καρκίνος θα το φάω εγώ»… Άπιαστη η εξέδρα! 40 χρονών παλικάρι!
Κι αν φέρνω και ξαναφέρνω, χρόνια τώρα τη σκηνή, ίσως είναι γιατί ήταν η μόνη απολύτως ανέμελη που μου χάρισε…Γιατί οι άνθρωποι λογαριάζουμε το κύμα ή μεγαλύτερο ή μικρότερο απ΄ ότι είναι στη πραγματικότητα… Αφιερώνουμε τα χρόνια μας σε άτεχνες μετρήσεις κυμάτων με λάθος όργανα…Ανυποψίαστοι, αθώοι, απροετοίμαστοι για την μόνη φερέγγυα μονάδα μέτρησης… Ότι η ζωή κρατάει τελικά… Όσο ένα μεγάλο κύμα!
Το Μουσείο Ηρακλειδών θα παρουσιάσει από την 3η Σεπτεμβρίου 2010 έως την 21η Νοεμβρίου 2010 την έκθεση με τίτλο: “Η Γυναίκα ως Μούσα, 1900-1950”. Θα εκτεθούν περί τα ενενήντα (90) έργα επί χάρτου – υδατογραφίες, χαρακτικά και σχέδια – της πρώτης πεντηκονταετίας του 20ού αιώνα, Ευρωπαίων καλλιτεχνών (συμπεριλαμβανομένων και Ελλήνων) από τη συλλογή του Μουσείου Ηρακλειδών, της Εθνικής Πινακοθήκης, της συλλογής Alpha Bank καθώς επίσης και από τις συλλογές των ιδιωτών Γεωργίου Οικονόμου και Χαράλαμπου Λεοντιάδη.
Η γυναικεία μορφή έχει εμπνεύσει καλλιτέχνες όλων των ηλικιών και εθνοτήτων από την αρχαιότητα έως σήμερα. Η έκθεση “Η Γυναίκα ως Μούσα, 1900-1950” θα παρουσιάσει έργα παγκοσμίως γνωστών καλλιτεχνών του μοντερνισμού, τα οποία απεικονίζουν ποικίλους τρόπους απόδοσης της γυναικείας μορφής και αντικατοπτρίζουν τα κυρίαρχα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής τους. Η γυναίκα απεικονίζεται ως μητέρα, ερωμένη, φίλη ή ως η “εξ’ απορρήτων”. Είναι διαδοχικά περιποιητική, παραπλανητική, επίμονη ή συνωμοτική.
Τελευταία δεν λέει να σκάσει το αχείλι μας. Ευτυχώς υπάρχουν οι Moodhackers που είναι αποφασισμένοι να μας αλλάξουν τη διάθεση. Αλιεύουν τις καλές ειδήσεις και τις προβάλουν. Οι συντάκτες του “καλά νέα” είναι πρόθυμοι να δημοσιεύσουν τις καλές ειδήσεις που θα τους στείλουμε.Προτείνουν βιβλία, ταινίες και τρόπους διασκέδασης ενώ δηλώνουν ενεργοί πολίτες.
Μια γραπτή γλώσσα ηλικίας άνω των 3.000 ετών «αποκρυπτογραφήθηκε» από επιστήμονες χάριν σε ένα ειδικό πρόγραμμα στον υπολογιστή. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, το «θαυματουργό» λογισμικό μετέφρασε κείμενο από τα ουγκαριτικά, αρχαία γλώσσα της Μέσης Ανατολής, στα αγγλικά.
Πρόκειται για καινοτόμο μέθοδο που θα οδηγήσει σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις επισημαίνουν οι επιστήμονες του αμερικανικού πανεπιστημίου ΜΙΤ.
Το εν λόγω πρόγραμμα συνδυάζει και αντιπαραθέτει στοιχεία από τις σημερινές σε όλους γνωστές γλώσσες με τα σημεία, σχήματα και γράμματα των αρχαίων “εξαφανισμένων” γλωσσών επιτυγχάνοντας με τον τρόπο αυτό να τις μεταφράσει.
Η μετάφραση της ουγκαριτικής επετεύχθη με βάση κατά κύριο λόγο τα εβραϊκά.
Η περιοχή του βασιλείου της Ουγκαρίτ, που ήταν πιθανό να κατοικήθηκε ήδη από την πρώτη εμφάνιση του ανθρώπου στη Συρία, αποτελούσε ένα σημείο συνάντησης πολλών πολιτισμών στην Εγγύς Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων του μυκηναϊκού και του κυπριακού.
Στα ερείπια της πόλης αυτής, που ήταν ένα σημαντικό εμπορικό και κοσμοπολίτικο κέντρο, κρύβονταν εκτός άλλων ευρημάτων τα λεγόμενα Ουγκαριτικά κείμενα που χρονολογούνται από το 14ο έως το 12ο αιώνα π.Χ. και τα οποία περιλαμβάνουν ιδιωτικά, διοικητικά και θρησκευτικά κείμενα.
Πέντε είναι οι μη αποκρυπτογραφημένες γλώσσες που θα κληθούν οι ερευνητές να μεταφράσουν.
Αναλυτικά:
Η γλώσσα των Ετρούσκων, αρχαίου λαού που κατοικούσε στην Ετρουρία, κατά τους Ρωμαίους, ή Τυρρηνία, κατά τους Έλληνες, στη κεντρική χώρα της σημερινής Ιταλίας.
O Κώδικας Rohonc. Πρόκειται για ένα σύνολο γραπτών σε ένα άγνωστο σύστημα γραφής που ανακαλύφθηκε στην Ουγγαρία.
H γλώσσα Rongorongo, ένα σύστημα ιερογλυφικών που ανακαλύφθηκε τον 19ο αιώνα στο Νησί του Πάσχα και φαίνεται να είναι πρωτο-γραφή.
Η Γραμμική Α, μινωική γραφή που ανακαλύφθηκε στην Κρήτη το 1900. Η γραφή αυτή θεωρείται πρόγονος της Γραμμικής Β, η οποία είναι μυκηναϊκή. Η Γραμμική Α αποτελείται όπως και η Γραμμική Β από συλλαβογράμματα (χαρακτήρες με συγκεκριμένη συλλαβική φωνητική αξία) και ιδεογράμματα (ή λογογράμματα, χαρακτήρες που αντιπροσωπεύουν αντικείμενα). Η Γραμμική Α δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της σύγχρονης αρχαιολογίας. Η αποκρυπτογράφησή της θα αποκαλύψει τη γλώσσα και ενδεχομένως και την καταγωγή των Μινωιτών.
Τα σύμβολα Vinca, την πρώτη μορφή γραπτού λόγου, όπως εικάζεται και για παρόμοια σύμβολα χαραγμένα σε πηλό, που βρίσκονται σε οικισμούς της νότιας Βαλκανικής. Χρονολογείται γύρω στα 4.000 χρόνια π. Χ..Τα πρώτα δείγματα ανακαλύφθηκαν στην Ουγγαρία το 1875.
Το ερώτημα αν τα μπλόγκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια , επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά ,μπιζνα η κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται.’ Ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του , αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι , λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχει κριτής. Είναι αυτός που σ αυτόν που σέρνει το ποντίκι. Όπως στα άλλα μέσα είναι αυτός που αγοράζει εφημερίδα, αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ , η γυρίζει τον δείκτη του ραδιοφώνου. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της κοινωνίας – είτε ως συνενοχή είτε ως επιβράβευση- κανείς που δημοσιοποιεί απόψεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε ούτε να κάνει εκβιασμούς , ούτε να συνεισφέρει στην ενημέρωση. Ουδείς υποχρεώνει κανέναν να επιλέγει τον τρόπο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του.
Και προς θεού: στη μπλογκόσφαιρα δεν υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες μπλόγκς που κινούν με ιδιοτέλεια κάποιοι επαγγελματίες του είδους. Υπάρχουν και οι δεκάδες χιλιάδες που συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου και της ζωής τους. Ο διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος.
Συνεπώς μην πυροβολείτε τον Γουτεμβέργιο. Δεν ευθύνεται για όσες ρυπαρότητες τυπώθηκαν ανά τους αιώνες. Μας αρκεί ότι έδωσε τη δυνατότητα να τυπωθούν αριστουργήματα.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ. Λακόπουλου στο protagon
Πριν, κατά την διάρκεια, αλλά και μετά την ψήφιση του «πολυνομοσχεδίου» για την Παιδεία, άνοιξε και συνεχίζεται η συζήτηση για την αξιολόγηση στα σχολεία ή σωστότερα για την αξιολόγηση των σχολείων. Αρχικά, πρέπει να τονιστεί ότι το σύστημα της αυτοαξιολόγησης που προτείνεται από το Υπουργείο Παιδείας, αναφέρεται στην αξιολόγηση της εκπαιδευτικής μονάδας και όχι των μεμονωμένων εκπαιδευτικών με σκοπό την στασιμότητα, τον υποβιβασμό ή γενικά κάποιας μορφής τιμωρία τους.
Σε όλη την διεθνή βιβλιογραφία και σε όλα σχεδόν τα συστήματα εκπαίδευσης, η κάθε είδους αξιολόγηση (εξωτερική και εσωτερική) αναφέρεται στην συνολική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού ιδρύματος και όχι μόνο στον τομέα διδασκαλίας και μάθησης, όπως ακριβώς προτείνει και το Υπουργείο Παιδείας. Υπάρχουν βέβαια τρόποι αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και της διδακτικής τους επάρκειας με σκοπό πάντα την βελτίωση τους και όχι την τιμωρία τους. Αυτό στα περισσότερα συστήματα είναι έργο του διευθυντή του σχολείου, που έχει δικαίωμα μετά από προειδοποίηση, να παρακολουθήσει μία ή περισσότερες διδακτικές ώρες και στην συνέχεια να συζητήσει μαζί τους. Αλλά αυτό είναι κάτι πολύ “καυτό” και μη αποδεκτό την δεδομένη χρονική στιγμή στην χώρα μας.
Συστήματα αυτοαξιολόγησης, αλλά και συνολικότερα μοντέλα διαχείρισης ποιότητας, εφαρμόζονται ήδη σε τουλάχιστον τρία σχολεία της χώρας μας, όπως στο Ελληνοαμερικάνικο Κολλέγιο Αθηνών, το αγγλοσαξονικό σύστημα αυτοαξιολόγησης (EFQM) αλλά και στις δύο Γερμανικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης η Παιδαγωγική διαχείριση ποιότητας (PQM) – ένα ολοκληρωμένο σύστημα για την βελτίωση της σχολικής ποιότητας με εσωτερική, φιλική και εξωτερική αξιολόγηση. Εφαρμόστηκαν ακολουθώντας δημοκρατικές διαδικασίες, μετά από σύμφωνη γνώμη του συλλόγου των καθηγητών, με ενεργό συμμετοχή τους σε όλα τα στάδια της εφαρμογής του, αλλά και με την συμμετοχή των μαθητών και των γονέων τους.
Το ερώτημα που ανακύπτει τώρα είναι: Μπορεί η σωστή σκέψη του Υπουργείου Παιδείας να υλοποιηθεί, ή για μια ακόμη φορά από φόβο και λάθος συντονισμό θα χάσουμε μια ακόμη ευκαιρία για την αποτύπωση και αναβάθμιση του Ελληνικού σχολείου.
-Είναι αλήθεια ότι το 80-90% των συλλόγων των καθηγητών των δημοσίων γυμνασίων και λυκείων αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το σύστημα αυτοαξιολόγησης από κακή πληροφόρηση, πιέσεις ή φόβο;
-Είναι αλήθεια ότι βιαστικά και πρόχειρα παρουσιάστηκε συνοπτικά το σύστημα αυτοαξιολόγησης στους διευθυντές των σχολείων και από αυτούς με την σειρά τους στο σύλλογο των εκπαιδευτικών, με συνέπεια – σε συνδυασμό με συνδικαλιστικές πιέσεις – την άρνηση συμμετοχής τους;
-Είναι αλήθεια ότι η εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης ξεκινά από τον διευθυντή και τελειώνει στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ενώ θα έπρεπε να είναι μία διαδικασία από το σχολείο για το σχολείο, δηλαδή αυστηρά εσωτερική;
Η αλήθεια είναι ότι το σύστημα αυτοαξιολόγησης αξιολογεί διαδικασίες/Σχολικές μονάδες και όχι πρόσωπα. Γιατί άραγε μερικοί προσπαθούν να το κρύψουν επιμελώς;
Η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να περιμένουμε άμεσα αποτελέσματα, δεν πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να πιέζει για πολιτικούς λόγους να υπάρξουν αποτελέσματα σε 1-1,5 χρόνια, την στιγμή που στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες τα συστήματα αυτά έχουν εφαρμογή 5-6 χρόνων, και μάλιστα σε εποχές λιτότητας.
Το Ελληνικό σχολείο είναι ανάγκη να μετατραπεί από οργανισμός διδασκαλίας σε οργανισμό μάθησης, όχι βίαια αλλά με την συναίνεση και την ενεργό συμμετοχή όλων των μερών του σχολείου – πρωτίστως των εκπαιδευτικών, αλλά και των μαθητών και των γονέων.
Πάνω απ΄όλα όμως δεν πρέπει να περιμένουμε ότι τα προβλήματα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος θα λυθούν με την εφαρμογή του συστήματος αυτοαξιολόγησης, αφού απλώς είναι ένα εργαλείο που αποτυπώνει την κατάσταση και δεν δίνει λύσεις. Γιατί τα προβλήματα αυτά είναι δομικά, προέρχονται από το πλαίσιο λειτουργίας, τους λανθασμένους στόχους, τις λάθος διαδικασίες, πράγματα που μπορούν να αλλάξουν μόνο με αλλαγή του κεντρικού συστήματος εκπαίδευσης.
Ο Βασίλης Τόλιας, Μ.Εd, είναι Διευθυντής Λυκείου της Γερμανικής Σχολής Αθηνών.
ekvatana.wordpress.com Υποτίθεται ότι τα διαδικτυακά περιοδικά απευθύνονται σε ανθρώπους πιο εξοικειωμένους με το να κρατούν το ποντίκι παρά με το να γυρίζουν τις χάρτινες σελίδες, τη μια μετά την άλλη. Το «Εκβάτανα», όμως, μας δημιούργησε την ανάγκη να το πιάσουμε στα χέρια και να το ξεφυλλίσουμε σαν «αληθινό» περιοδικό. Ισως γιατί το εικαστικό του μέρος συναγωνίζεται την ποιότητα των κειμένων του. Κατεβάστε το δεύτερο τεύχος του, με θέμα το ελληνικό καλοκαιρινό μεσημέρι, ελεύθερα σε pdf.
Θα έχετε ακούσει για τα easter eggs που κρύβουν οι προγραμματιστές στις εφαρμογές τους. Αν λοιπόν κρατήσετε πατημένα το αριστερό και το πάνω βελάκι ενώ παίζει ένα βίντεο στο Youtube ξεκινάει το φιδάκι. Μπορείτε να αποκτήσετε έλεγχο του ερπετού με τα βελάκια.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)