Οι υποκλαπείσες συνδιαλέξεις του κατάδικου Βλαστού με τους συνεργάτες του στο συνδικάτο εγκλήματος, αποσπασματικές, σπασμένες, ακατάληπτες κατά διαστήματα, με επαναλήψεις και εμμονές, λόγια ανάκατα με ρεκασμούς, κομματάκια μιας ομιλίας καρτοκινητής, αυτές οι συνομιλίες καθρεφτίζουν παρ’ όλ’ αυτά έναν διάχυτο λόγο, διάχυτο παντού, ένα discours ριζωμένο στο συλλογικό φαντασιακό, διάσπαρτο σε καφετέριες, μπαράκια, ταβέρνες, έναν λόγο δημόσιο. Είναι τα θραυσματικά λόγια μιας θρυμματισμένης συνείδησης, ανδρών και γυναικών μοιραίων, ματαιωμένων, λυσσασμένων για μια νίκη με τα χρώματα της Φεράρι Τεσταρόσα, τόσο ματαιωμένων και λυσσασμένων, που μιλάνε για φέρετρα κλειστά και κεφάλια ανοιγμένα όπως μιλάνε για μεζονέτες και τζιπ.
Είναι θρυμματισμένα λόγια από μια ραγισμένη κοινωνία, γκρίζα απ’ άκρη σ’ άκρη, διηνεκώς ημιαυθαίρετη, καθολικά ημινόμιμη, που ξεπλένει χρήμα και μακιγιάρει περσόνες μεγάλων, αρχηγών και γιγαντοτεράστιων. Και είναι λόγος των κυρίαρχων, των άνετων, των ισχυρών.
Είναι λόγια που ακούμε παντού γύρω, αυθάδη και άπληστα, κυνικά. Σπασμένα λόγια στο μετρό, στα πεζοδρόμια, τερατώδης αφασία πληθωρισμένη με εκατομμύρια κινητά. Και απελπισμένα ομογενοποιητικά: τα λένε οι έχοντες, τα λένε και οι φτωχοδιάβολοι, φενακισμένα ανθρωπάκια, ανεπίληπτοι μάνατζερ, γκάνγκστερ, πολιτικοί, δημόσιοι λειτουργοί, όλοι μαζί στη στρατόσφαιρα της αιώρας, του Αγιου Μαυρίκιου, της offshore, όλοι με την ίδια αγωνία: πώς θα μαζέψουν και πώς θα ξεπλύνουν το χρήμα.
Ο Ομπάμα κατά την προεκλογική περίοδο ανέδειξε τη δυναμική της πολιτικής 2.0 μέσω της αξιοποίησης των social media, πετυχαίνοντας μεγάλη συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση και τη διάχυση των πολιτικών του μηνυμάτων αλλά και την οικονομική του ανεξαρτησία, αξιοποιώντας κυρίως το μοντέλο της μικροχρηματοδότησης.
Τον Ιούλιο που μας πέρασε, ο Ομπάμα πέρασε ένα πρώτο “crash test” στη διαχείριση μιας οργανωμένης αντίθεσης των υποστηρικτών του επειδή αθέτησε τη δέσμευση του, και τελικά υποστήριξε την ανανέωση της Foreign Intelligence Surveillance Act, χρησιμοποιώντας το ίδιο το επίσημο website της πολιτικής του καμπάνιας (δείτε το σχετικό post εδώ: www.nylon.gr/politics/governance-2).
Όπως σημείωνα τότε: «Είναι πρωτόγνωρο να δημιουργείται μια πλατφόρμα για να κινητοποιήσει υποστηρικτές σε μια πολιτική καμπάνια και η ίδια αυτή πλατφόρμα να χρησιμοποιείται ως πεδίο διαμαρτυρίας ενάντια σε μια πολιτική θέση του υποψηφίου. Ο Ομπάμα άφησε αυτή τη δυνατότητα ανοιχτή». Με διάθεση δημόσιας λογοδοσίας, αιτιολόγησε τη θέση του, αναγνωρίζοντας ότι η κάθε απόφαση του μπορεί να μη βρίσκει πάντα σύμφωνους τους πολίτες αλλά υποσχέθηκε να είναι πάντα ανοιχτός στην κριτική και έτοιμος να πειστεί από τις καλύτερες ιδέες.
Όπως και κατά την προεκλογική περίοδο, έτσι και τώρα, ο Ομπάμα στηρίζεται ταυτόχρονα σε δύο ομάδες που αλληλεπιδρούν. Στην ομάδα των έμπειρων, των ειδικών και των επαγγελματιών όπως και στη σοφία των πολλών, των πολιτών.
Στις 13 και 14 Δεκεμβρίου η δικτυακή ομάδα του Ομπάμα οργάνωσε συναντήσεις σε όλη τη χώρα με τους πολίτες για να προτείνουν κατευθύνσεις που θα πρέπει να πάρει η πολιτική της αλλαγής τόσο στην Washington όσο και στις δικές τους τοπικές κοινωνίες. Η πρόσκληση “Change is coming-Find a House Meeting” έγινε με video μέσω του επίσημου website: http://my.barackobama.com/page/content/changeiscoming/
Αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε σήμερα. Την παραγωγή νέων ιδέων και πολιτικών μέσα από τη συνεργασία διαφορετικών μυαλών και θεσμών. Μια ισορροπία ανάμεσα στον πραγματισμό και την ιδεολογία.
Πρόκειται για μία πρωτοβουλία που μας ταιριάζει γάντι. Το Reboot Britain έχει ως σκοπό να δουν οι Βρετανοί με άλλο μάτι τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα αλλά και τις νέες δυνατότητες που προσφέρονται.
Γιατί όχι κι εμείς; Ιδια και χειρότερα χάλια έχουμε.
Οι προκλήσεις που επικαλούνται οι φίλοι Βρετανοί περιλαμβάνουν μία προβληματική οικονομία, ένα σύστημα υπηρεσιών που πάσχει και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα.
Πάντα μία κρίση παρέχει ευκαιρίες εκμετάλλευσης ευκαιριών. Στην περίπτωσή μας η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί είναι αυτή του νέου ψηφιακού κόσμου που μας δίνει την ευκαιρία να αναζωογονήσουμε την οικονομία μας, να ξαναχτίσουμε τις δημοκρατικές μας δομές και να βελτιώσουμε τις υπηρεσίες μας.
Mια ξεχασμένη αδικία» είναι ο τίτλος ενός ντοκιμαντέρ που η πρώτη προβολή του έγινε τον Απρίλιο στο Σικάγο, στο πλαίσιο ενός «λάτιν» κινηματογραφικού φεστιβάλ. Η ταινία μιλά για μια παλιά ιστορία: την απέλαση από την κυβέρνηση Χούβερ περίπου δύο εκατομμυρίων Μεξικανοαμερικανών στις αρχές του ’30. Οι περισσότεροι είχαν μεταφερθεί στη χώρα στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη εργατικών χεριών στα εργοστάσια και στη γεωργία καθώς πολλοί Αμερικανοί υπηρετούσαν τότε στο στρατό. Πάνω από το 60% των εκτοπισθέντων ήταν νέοι που είχαν γεννηθεί ή είχαν μεγαλώσει στην Αμερική. «Οσο υπήρχε μια σχετική ευημερία, η ανοχή ήταν αυτονόητη», παρατηρεί ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. «Ομως σε εποχές ισχνών αγελάδων, όταν στις στρατιές των ανέργων πληθαίνουν οι “γνήσιοι Αμερικανοί”, ο φόβος έχει τον πρώτο λόγο» και ο «κοινωνικός πανικός» παραχωρεί τη θέση του στο μίσος. Πρόσφατα η Γερουσία της Πολιτείας της Καλιφόρνιας ζήτησε συγγνώμη γι’ αυτή τη σκοτεινή σελίδα και ενέκρινε τη διδασκαλία της στα δημόσια σχολεία – «σκοτεινή» γιατί οι απελάσεις δεν έγιναν με το γάντι αλλά και με τη χρήση ωμής βίας, με την τρομοκράτηση του μεξικανικού πληθυσμού. Γιατί μόνο τους Μεξικανούς; Γιατί η απέλασή τους, λόγω των κοινών συνόρων κόστιζε λιγότερο…
«…και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας βοήθεια», έγραφε το 1958 ο Τζον Μπέρτζερ. Σήμερα η κραυγή για βοήθεια δυναμώνει ή μάλλον έρχεται πιο κοντά στη δική μας όχθη, στα δικά μας αυτιά. Πολλοί πιστεύουν πως αν βοηθήσουμε τους μισοπνιγμένους, κινδυνεύουμε κι εμείς να βυθιστούμε – κι έτσι δεν παίζουν καν βιολί αλλά χτυπούν τα τύμπανα του πολέμου. Εύκολα όμως το σύνθημα «έξω οι ξένοι» μπορεί να γίνει «στον πάτο οι ξένοι» και ας πνιγούν όπου θέλουν (και ήδη πνίγονται είτε στις θάλασσές μας είτε από ασφυξία μες στις νταλίκες).
Ο Χρήστος Γιανναράς φθάνει σε θλιβερά συμπεράσματα:
Δυστυχώς η περίπτωσή μας των Νεοελλήνων ενισχύει τον ισχυρισμό του διαβόητου Σάμιουελ Χάντινγκτον ότι κοινωνίες υπανάπτυκτες δεν έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν και αφομοιώσουν το δυτικό μοντέλο της (κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας. Τα πολιτικά κόμματα στις κοινωνίες αυτές αλλοτριώνονται σε συντεχνίες συμφερόντων και σε καρκινώματα διαφθοράς, το δικαίωμα της ψήφου υπηρετεί ιδιοτελείς συναλλαγές, ο κομματικός φανατισμός συναγωνίζεται την αλογία της ποδοσφαιροφιλίας.
Πολίτες «ανεπαισθήτως» υπόδουλοι, λαός ανυποψίαστων ραγιάδων, σκλάβοι ντοπαρισμένοι με ψευδαισθήσεις ελευθερίας. Μας επιτρέπουν να ψηφίζουμε, αλλά με στημένους ακαταμάχητους μηχανισμούς υφαρπαγής της ψήφου μας. Μας παραμυθιάζουν με φαντασιώσεις ελευθερίας και δικαιωμάτων, με το να μας αφήνουν να «διαδηλώνουμε» αναμηρυκάζοντας συνθήματα που μας υπαγορεύουν κομματικοί εγκάθετοι με ντουντούκα. Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία τόσοι πολλοί δεν υποτάχθηκαν με τόσο ζήλο στα επαγγελματικά συμφέροντα τόσο λίγων.
Ενώ στην Ελλάδα αναρωτιόμαστε για την ύπαρξη του Pirate Bay ως κόμμα, οι Σουηδοί πειρατές κέρδισαν την εκπροσώπησή τους στο νέο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Με ποσοστό 7.1% και την τρίτη θέση στην πολιτική σκηνή της Σουηδίας (αριθμός μελών κόμματος), οι δημιουργοί του μεγαλύτερου Torrent Tracker του πλανήτη κατάφεραν κερδίσουν μια θέση στις Βρυξέλλες. Η χρονική στιγμή της καταδίκης των μελών του The Pirate Bay από το Σουηδικό δικαστήριο ταίριαξε τέλεια με την αρχή της προεκλογικής εκστρατείας και τα αποτελέσματα είναι περισσότερο από προφανή.
«Η Ιστορία γερνούσε γοργά ωριμάζοντας σταθερά από νέα και πυρακτωμένα συμφέροντα», έγραφε ο Μπαλζάκ στο «Χαμένες ψευδαισθήσεις» περιγράφοντας την κρίση της αστικής κοινωνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Μιας κοινωνίας που είχε προκύψει έναν αιώνα πριν, από τη γαλλική επανάσταση του 1789. Κι όμως, όλοι μύριζαν «την πτωματική οσμή μιας κοινωνίας που σβήνει». Παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα;
Η κρίση είναι πολύπλευρη και θεσμική, σε κάθε επίπεδο του συστήματος. Η κοινωνία, η οποία απείχε από τις τελευταίες εκλογές με αίτημα το «ρετουσάρισμα» του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος, δεν είναι αυτή που την ίδια στιγμή λειτουργεί τριτοκοσμικά, χρυσοπληρώνοντας την παρα-Παιδεία, τα φακελάκια και κάθε λογής άλλους «μεσάζοντες»;
Αν λοιπόν, το «μήνυμα» περιορίζεται στη διαμαρτυρία του τύπου «εσείς γιατί τρώτε, πλουτίζετε και βγάζετε βίλες, ενώ σε μας δεν κάνετε ούτε ένα ρουσφέτι;», τότε ήδη όλοι μας χορεύουμε πάνω σε μια χώρα που το πτώμα της μαυρίζει στην παραλία. Έτσι, πολύ απλά, στις επόμενες εκλογές θα επιλέξουμε αυτόν που πιστεύουμε ότι έχει την «τεχνογνωσία», να τρώει με τη σέσουλα μεν, αλλά να δίνει κάτι παραπάνω στο λαουτζίκο.
Οι Μάρξ-Εγκελς έγραφαν για τη συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων σε περιόδους κρίσης: «Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, o βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί πολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σαν μεσαίες τάξεις και να σωθούν απ’ τον αφανισμό. Δεν είναι λοιπόν επαναστατικές αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας»
Άρθρο στο Βήμα αναδεικνύει μία υπόθεση στην οποία έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν.
Η εκπαιδευτική κοινότητα βοά με τις καταγγελίες για προσπάθεια από την πλευρά κομματικών μηχανισμών να επιβάλουν «λίστες» απαγορευμένων δραστηριοτήτων στα σχολεία
Στα τέλη του περασμένου Μαρτίου μια καθηγήτρια σχολείου της Πετρούπολης παρακολουθεί με τους μαθητές της την επιτυχημένη θεατρική παράσταση του Τομ Στόπαρντ «Rock ΄n΄ roll» με θέμα τις σχέσεις τέχνης και εξουσίας στην Ευρώπη. Ενας από τους μαθητές, ο οποίος αποδεικνύεται στη συνέχεια ενεργό μέλος της ΚΝΕ, θεωρεί το έργο αντικομμουνιστικό και κατηγορεί την καθηγήτρια ως προπαγανδίστρια των «αντισταλινικών» θεατρικών παραστάσεων. Μέσα σε δύο μήνες η κυρία Αλεξάνδρα Καλέμη διαπιστώνει ότι αποτελεί το «τιμώμενο πρόσωπο» σε σειρά δημοσιευμάτων της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», τα οποία την κατηγορούν για αυταρχισμό, ασέβεια προς τον παιδαγωγικό της ρόλο και συνειδητή «απόκρυψη
των επιτευγμάτων του σοσιαλισμού», ενώ αποκαλύπτουν την πολιτική της τοποθέτηση, χωρίς στην αρχή να αναφέρουν και το όνομά της. Στη συνέχεια μαθαίνει από συναδέλφους της ότι ο βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος κ. Ι. Πρωτούλης εισέβαλε συνοδεία δέκα ατόμων στο γραφείο του διευθυντή της στο σχολείο φωνάζοντας
«Είμαι βουλευτής και θα με ακούσετε, εγκάθετοι του ΠαΣοΚ» και χτυπώντας τα χέρια του στα έπιπλα. Ως αποτέλεσμα των παραπάνω η καθηγήτρια βιώνει τον τρόμο του ανθρώπου που δεν θεωρεί απίθανο το να πέσει θύμα επίθεσης, καθώς παρακολουθεί τη μία μετά την άλλη πορείες και πικετοφορίες μελών του ΚΚΕ με συνθήματα εναντίον της. «Το Βήμα» αναζήτησε τον κ. Πρωτούλη αλλά δεν κατόρθωσε να μιλήσει μαζί του.
Και κουρασμένος να μην είσαι από τον ημερήσιο κάματο, σε εξουθενώνει ο «υψηλός πυρετός» που σου μεταδίδουν τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Γλαρώνεις λοιπόν στον καναπέ, μισοκλείνεις τα μάτια κι έτσι δεν βλέπεις πότε πέφτει στη μικρή οθόνη το σήμα που προειδοποιεί (σχεδόν απειλητικά) ότι «ακολουθεί πολιτική διαφήμιση». Ετσι μάλιστα όπως οι διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων είναι ενσωματωμένες στο κανονικό δελτίο ειδήσεων, σαν επίσημο τμήμα του, η μισοναρκωμένη συνείδησή σου δυσκολεύεται να βάλει σε τάξη τις λέξεις που φτάνουν εν συγχύσει στο αυτί σου, να ξεκαθαρίσει ποιες είναι οι ειδησεολογικές, ποιες των αγοραίων διαφημίσεων και ποιες των διαφημίσεων πολιτικού περιεχομένου.
…Δεν φτώχυνε βέβαια το λεξιλόγιο της ελληνικής. Οι ιδέες όσων διαχειρίζονται τη μοίρα μας φτώχυναν, συρρικνώθηκαν, έχασαν τους χυμούς τους, ευτελίστηκαν, γι’ αυτό και ο δημόσιος λόγος τους εμφανίζεται όλο και συχνότερα σαν μια συρραφή από ατάκες, σαν μια ασύντακτη παράθεση ευφυολογημάτων.
…Ποντάρουν στην κόπωση της μνήμης των πολιτών, ελπίζουν δηλαδή πως όταν εκτοξεύουν τις νέες ή νεοφανείς ατάκες τους δίκην πολιτικού λόγου, θα έχουμε ήδη ξεχάσει τις παλαιότερές τους. Αλλά πόσες φορές μπορεί να ανεχθεί τον ίδιο εμπαιγμό ένας πολίτης που αρνείται να τον αντιμετωπίζουν σαν πελάτη, και μάλιστα αυτοκαταστροφικώς επιλήσμονα;
Το πρώτο διαδικτυακό ντιμπέιτ είναι γεγονός. Προβλήθηκε απευθείας χθες το μεσημέρι, από τις 2-4 μ.μ., με τη συμμετοχή των έξι δημοσκοπικά πρώτων κομμάτων, με μια εικόνα επαγγελματικού επιπέδου, αν και οργανωμένο από εθελοντές και συγκέντρωσε την προσοχή χιλιάδων χρηστών του Ιντερνετ.
«Φτάσαμε μέχρι και τα 3.000 κτυπήματα», λέει στην «Κ» η κ. Αναστασία Καψάλη, υπεύθυνη επικοινωνίας των οργανωτών, αριθμός που σημαίνει ότι πολλαπλάσιος αριθμός χρηστών είδε ένα μέρος έστω του ντιμπέιτ στο Ιντερνετ. Μάλιστα, μπορείτε ακόμα να δείτε τη συζήτηση, εάν επισκεφθείτε τον διαδικτυακό τόπο http://live.deb8.gr/ (καθώς και στο HYPERLINK «http://www.tvxs.gr»). «Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι, όχι μόνο γιατί πήγε καλά η συζήτηση και η κάλυψη, αλλά γιατί άνοιξε ένας δρόμος για μια νέα προσέγγιση στην πολιτική διαδικασία, με έντονη τη συμμετοχή των ίδιων των πολιτών», σημειώνει η κ. Καψάλη. Οργανωτές είναι κυρίως τα άτομα που στηρίζουν την ιστοσελίδα διαλόγου www.deb8.gr, καθώς και άλλοι πολιτικοί μπλόγκερς.
Καινοτομίες
Ποιες ήταν όμως οι διαφορές του διαδικτυακού ντιμπέιτ από το καθιερωμένο (και μάλλον ξεπερασμένου) τηλεοπτικού; «Καταρχήν, οι ερωτήσεις επιλέχθηκαν από το κοινό», λέει η κ. Καψάλη. Από την Παρασκευή μέχρι και την προηγουμένη του ντιμπέιτ οι χρήστες του Ιντερνετ μπορούσαν να υποβάλουν τις ερωτήσεις τους πάνω σε πέντε θεματικούς άξονες: Οικονομία και Ανάπτυξη, Περιβάλλον, Δικαιώματα /Θεσμοί /Δημοκρατία/ Διαφάνεια, Η θέση της Ελλάδας στον κόσμο, Παιδεία και Νέα Γενιά.
«Οι επισκέπτες έβλεπαν επίσης τις ερωτήσεις που είχαν υποβληθεί και μπορούσαν να ψηφίσουν ποια προτιμούν.
Ετσι προέκυψαν οι δημοφιλέστερες, την τελική διατύπωση των οποίων ανέλαβε η διαχειριστική ομάδα», σημειώνει η κ. Καψάλη.
Δεύτερη καινοτομία ήταν ότι οι εκπρόσωποι των κομμάτων απαντούσαν το ίδιο ερώτημα (έτσι ώστε να φαίνονται οι διαφορές ή οι συναινέσεις), ενώ υπήρχε η δυνατότητα να απευθυνθούν σε κάποιο άλλο κόμμα.
Τρίτο καινούργιο στοιχείο ήταν ότι παράλληλα με τη συζήτηση οι θεατές μπορούσαν να σχολιάζουν και να δημοσιεύουν – αναρτούν τα σχόλιά τους στην ιστοσελίδα που μετέδωσε το ντιμπέιτ. Μάλιστα, μετά το τέλος της αναμέτρησης οι θεατές ψήφισαν ποιες απαντήσεις τους ικανοποίησαν περισσότερο.
Ελεύθερη διανομή
«Το υλικό του ντιμπέιτ διατίθεται ελεύθερα σε όλα τα Μέσα της χώρας. Στέλνουμε έτσι και ένα μήνυμα υπέρ της ελεύθερης διανομής όλων των δημόσιων δεδομένων», τονίζει η κ. Καψάλη.
Οι κινεζικές αρχές αποφάσισαν να θέσουν εκτός λειτουργίας τη διαδυκτιακή σύνδεση των κινέζων χρηστών σε διάφορα διεθνή «κοινωνικά δίκτυα» (social networks) όπως το Twitter και το Facebook. Αφορμή γι’ αυτή τους την ενέργεια στάθηκε η επέτειος της βίαιης καταστολής της εξέγερσης στην πλατεία Τιεν Αν Μεν το 1989, με το σκεπτικό ότι «αποσταθεροποιητικοί παράγοντες» και «ξένα κέντρα», πολύ πιθανά να καλέσουν κινέζους φοιτητές να ξεσηκωθούν ξανά εναντίον των αρχών. Twitter, Flickr, Hotmail, Facebook και άλλα «κοινωνικά δίκτυα» είναι μερικά από τα «θύματα» της κινεζικής λογοκρισίας.
Η οργάνωση «Δημοσιογράφοι χωρίς σύνορα» ανέφερε πως δέχθηκε καταιγισμό αναφορών από κινέζους χρήστες του διαδικτύου πως από την περασμένη Δευτέρα άρχισε η σταδιακή διακοπή αυτών των υπηρεσιών με αποκορύφωμα την Τετάρτη. Βέβαια, για τη μεγαλύτερη πληθυσμιακά χώρα του κόσμου, τακτικές αυτού του τύπου είναι πλέον συνηθισμένες από τις επίσημες αρχές οι οποίες αιτιολογούν τις πράξεις τους με το σκεπτικό πως προστατεύουν τη δημόσια ασφάλεια και γαλήνη στη χώρα.
Η κα Διαμαντοπούλου μίλησε σχετικά με την παρουσίαση της τάξης του μέλλοντος για «προχειρότητα και επιχείρηση εξαπάτησης των πολιτών», λέγοντας ότι «στήθηκε πριν από μία εβδομάδα σε ένα κτίριο που δεν έχει ρεύμα.Μια τάξη χωρίς δασκάλους, μια τάξη χωρίς παιδιά».
Συμβαίνει να είμαι η ανύπαρκτη δασκάλα. Στην ιστοσελίδα μου μάλιστα ανέβασα το ανύπαρκτο μάθημα.
Συμβαίνει να έχω λάβει μέρος σε άλλες δύο-τρεις τέτοιες επιδείξεις, όταν κυβέρνηση ήταν η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση. Στην πρώτη θύμα της εξαπάτησης ήταν η επίτροπος της Ε.Ε. κυρία Βίβιαν Ρέντινγκ, η οποία μάλιστα μετά το πέρας αυτής της σκηνοθεσίας είχε μιλήσει για “money well spent”. Τότε -για όποιον θυμάται αρχαίες πονεμένες ιστορίες- έτρεχε ακόμα το πρόγραμμα “Οδύσσεια”. Φυσικά μόλις τελείωσαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια τα εργαστήρια εγκαταλείφθηκαν, μετατράπηκαν σε πληροφορικής και οι επιμορφωτές κλειδωθήκαμε απ’έξω. Κοινώς φάγαμε πόρτα. Για να μπούμε στο εργαστήριο, έπρεπε να συμπληρώσουμε πέντε-έξι έντυπα παράδοσης -παραλαβής εργαστηρίου και να κάνουμε ρεβεράντζες στο συνάδελφο. Σε εκείνη τη σκηνοθεσία είχαμε αναστατώσει δύο σχολεία. Το 2ο Λύκειο Υμηττού και την Ιωνίδειο για εναλλακτική λύση. Τα δύο σχολεία βάφτηκαν εν μία νυκτί, η διδασκαλία σχεδιάστηκε και γίνονταν πρόβες για μία εβδομάδα με τους μαθητές. Μάλιστα ενώ το μάθημα είχε σχεδιαστεί από έναν επιμορφωτή την τελευταία στιγμή διδάχθηκε από άλλον, που ήταν περισσότερο αρεστός στο τότε καθεστώς και ο οποίος δεν είχε κανένα πρόβλημα να οικειοποιηθεί την εργασία του συναδέλφου! Ο “πράσινος” συνάδελφος καρπώθηκε τα εύσημα και τον άλλο χρόνο απέκτησε το γραφειάκι του στη Μητροπόλεως. Τουλάχιστον αυτή τη φορά στη Ριζάρειο δεν ταλαιπωρήθηκαν μαθητές. Είναι και περίοδος εξετάσεων,για όσους δεν το γνωρίζουν.
Μια άλλη φορά το θέατρο στήθηκε για τον τότε Υπουργό Πολιτισμού της Γαλλίας, κ. Ζακ Λάνγκ με μαθητές ιδιωτικού σχολείου.
Bottom line: όσο οι νέες τεχνολογίες πουλάνε σαν σύνθημα, οι πολιτικοί θα το εκμεταλλεύονται. Το θέμα είναι, ότι δεν είναι πια και τόσο νέες. Οσο σκεφτόμαστε με τη λογική της αρπαχτής και στήνουμε προγράμματα επιμόρφωσης 48, 96 ωρών αντί να φτιάξουμε μόνιμες δομές επιμόρφωσης αυτο-καταδικαζόμαστε σε καθυστέρηση και υπονομεύουμε το μέλλον των δύο -τουλάχιστον- επόμενων γενεών.
Τη λύση την έχουμε υποδείξει σε τουλάχιστον 100 πρωτοκολλημένα έγραφα προς την ηγεσία του ΥΠΕΠΘ. Τώρα και σε blog “που μας αφορά”. Αν θέλουμε να γίνει κάτι, θα πρέπει να δημιουργηθούν κέντρα παιδαγωγικής υποστήριξης (για οργάνωση ενδοσχολικών επιμορφώσεων, συμβουλευτική, δειγματικές διδασκαλίες, δανεισμός πολυμέσων, συντήρηση εκπαιδευτικής πύλης με αξιολογημένο εκπαιδευτικό λογισμικό και εφαρμογές, τηλεκπαίδευση κλπ.) σε κάθε διεύθυνση για διδασκαλία με ΤΠΕ ή/και media. Θα πρέπει να σταματήσει η κοροϊδία των πιστοποιήσεων ανά δύο χρόνια. Μόλις βγαίνει καινούργια προκήρυξη οι επιμορφωτές αποκτούν τον τίτλο του τέως και καλούνται σε εξετάσεις. Ετσι αντί να δευρύνουμε το σώμα των επιμορφωτών, χάνουμε τους απηυδισμένους. Με την επιμόρφωση Β΄επιπέδου φτιάχτηκαν 400 επιμορφωτές. Οι μισοί δεν αξιοποιήθηκαν ποτέ. Αν γινόταν μία πρόβλεψη για μείωση του ωραρίου τους θα συντηρούσαμε το σώμα και ίσως κάποιοι κάπου να ανακάλυπταν έναν τρόπο εμπλουτισμού της διδασκαλίας τους. Κόστος σχεδόν μηδενικό.
Φυσικά είναι θέμα πολιτικής βούλησης να χρηματοδοτηθεί το ελληνικό σχολείο. Αλλά επιτέλους ας σταματήσουμε να είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι. Καλά τα γκατζετάκια και τα Kindle αλλά χωρίς ουσιαστικές δραστηριότητες θα παίζουμε τρίλιζα στον διαδραστικό πίνακα. Σε ποια έρευνα σκοπιμότητας στηρίχθηκε η πρόταση για το ηλεκτρονικό βιβλίο; Οι άλλες χώρες είναι ντιπ καθυστερημένες και επιδοτούν υπολογιστές; Τι εκπαιδευτικό λογισμικό τρέχει το Kindle; Το περιεχόμενο μετράει -φίλοι πολιτικοί- όχι τα μηχανάκια. Γιατί δημιουργήθηκε το σώμα των 400+ επιμορφωτών, αν δεν αξιοποιείται; Μόνο για να τους εξαπατήσουν και να φάνε τα χρήματα; Αυτό -και διορθώστε με κα Διαμαντοπούλου-δεν ορίζεται από τον Μαρξ ως “ιδιοποίηση του υπερπροϊόντος της δουλικής εργασίας”; Γιατί αυτό κάνατε, όταν παίρνατε τις αποφάσεις, κατά συρροή και κατ’ έξακολούθηση.
Ο Ανδρέας Παπάς αποκαλύπτει σε άρθρο του στην Athensvoice:
Πριν από περίπου ένα μήνα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε ψήφισμα με το οποίο καταδικάζονταν όλοι οι ολοκληρωτισμοί του πρόσφατου παρελθόντος, και πιο συγκεκριμένα ο φασισμός, ο ναζισμός και ο σταλινισμός. Το ψήφισμα, στο οποίο μεταξύ άλλων τονιζόταν ότι «η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ, εάν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της ιστορίας της», εγκρίθηκε με ψήφους 553 υπέρ, 44 κατά, και 33 αποχές.
Στους 553 περιλαμβάνονταν οι ομάδες των Χριστιανοδημοκρατών (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), των Σοσιαλιστών, των Φιλελεύθερων, των Πράσινων, και άλλοι. Να όμως που δεν περιλαμβανόταν ούτε ένας (!) Έλληνας ευρωβουλευτής.
Ο Φώτης Γεωργελές για την απαράδεκτη κατάσταση του ιστορικού κέντρου:
Είναι πάνω από ένα χρόνο τώρα που στις εφηµερίδες, στα «ψιλά», διαβάζουµε τους αρµόδιους να καταγγέλλουν ότι οι προϋπολογισµοί για την ψυχική υγεία µειώνονται, για την απεξάρτηση µειώνονται, ότι όλη η προσπάθεια 20 ετών να γίνουµε πολιτισµένη χώρα κατεδαφίζεται συστηµατικά, ότι η κοινωνική πολιτική καταρρέει. Δεν δίνουµε σηµασία, δεν µας αφορά. Καθώς σιγά-σιγά βλέπουµε τους δρόµους µας να αλλάζουν, την πόλη µας να αγριεύει, θ’ αρχίσουµε να καταλαβαίνουµε την αιτία.
Αυτό είναι το πρόβληµα της πολιτικής. Όταν είναι σωστή, δεν είναι θεαµατική. Δεν είναι µεγαλεπήβολη. Δεν κάνει ωραίο θέαµα στην τηλεόραση, είναι το αντίθετο του λαϊκισµού. Δεν «φυλάει Θερµοπύλας», δεν δίνει µάχες για τη σωτηρία του έθνους και της ορθοδοξίας, για την καθαρότητα της φυλής, δεν προτάσσει τα στήθη στην «παγκοσµιοποίηση», δεν υπόσχεται «έναν άλλο κόσµο εφικτό», που κανείς δεν ξέρει τι σηµαίνει και όταν σηµαίνει, συνήθως σηµαίνει κόλαση.
Η πολιτική είναι απλή και συγχρόνως δύσκολη, επίπονη. Είναι αντιφάσεις, συγκρούσεις και επιλογές. Μικρές κινήσεις, σωστές επιλογές, όσο πιο σωστές τόσο λιγότερο τις αντιλαµβανόµαστε. Κι όµως αυτές οι µικρές µεταρρυθµίσεις αλλάζουν τα πράγµατα. Το καταλαβαίνουµε µόνο όταν χαθούν.
Οι Αθηναίοι, όπως και άλλοι ευρωπαίοι πολίτες, θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τις ιδέες και τις προσδοκίες τους για την Ευρώπη που θέλουν στέλνοντας βιντεοσκοπημένο μήνυμα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της ΕΕ.
Το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα εγκαινιάζει τη θεσμική προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές της 7ης Ιουνίου 2009 με ένα σύγχρονο περίπτερο πολυμέσων, την «Ευρωβουλή Πολιτών», το οποίο θα λειτουργήσει από τις 21 Μαΐου στην είσοδο του Μετρό της Πλατείας Συντάγματος.
Οι Αθηναίοι, όπως και οι άλλοι ευρωπαίοι πολίτες στα υπόλοιπα 26 κράτη Μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν τις ιδέες αλλά και τις προσδοκίες τους για την Ευρώπη που θέλουν, στέλνοντας βιντεοσκοπημένο μήνυμα στα κέντρα λήψης αποφάσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Φώτης Γεωργελές γράφει για το αυτονόητο και τη διαφθορά στην Ελλάδα: “Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι ατομική. Δεν συζητάμε απλώς για κάποια περίπτωση ενός πολιτικού με ελαστική συνείδηση. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού στον κόσμο. Τα σκάνδαλα στη χώρα μας αποκαλύπτουν συνεχώς προβλήματα του πολιτικού συστήματος.
Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι συστημική. Και αυτά τα σκάνδαλα είναι πολιτική. Είναι η πολιτική. Είναι η μόνη πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, η λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας.
Δεν είναι ότι δεν το ξέρουν. Δεν χρειάζεται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Να βρουν αυτοί τις μοναδικές, πρωτότυπες, προοδευτικές λύσεις που θα εφευρεθούν σε τούτη τη μικρή χώρα. Υπάρχει το κοινοτικό κεκτημένο. Όλα αυτά τα προβλήματα έχουν αντιμετωπιστεί στις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης από τον προηγούμενο αιώνα. Οι πελατειακές σχέσεις, η κλεπτοκρατία, η κομματοκρατία, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καλύτερα ή χειρότερα, έχουν αντιμετωπιστεί. Ώστε τώρα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα να μπορούν να μιλάνε για πολιτική διαφθορά συγκεκριμένων πολιτικών και όχι για διαφθορά ολόκληρου του συστήματος. Υπάρχουν λύσεις, υπάρχουν τρόποι πολιτικής αντιμετώπισης. Αυτό όμως σημαίνει μεταρρυθμίσεις. Σημαίνει την εξορισμένη λέξη από το πολιτικό λεξιλόγιο της χώρας, σημαίνει εκσυγχρονισμό. Δεν μπορείς να μιλήσεις για πολιτική σήμερα στην Ελλάδα αν δεν μιλήσεις για εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος. Και επειδή αυτό η ελληνική καθυστέρηση δεν το αντέχει, παρακολουθούμε για άλλη μια φορά τη φαρσοκωμωδία των λευκών ψηφοδελτίων, της δικαιοσύνης και της ηθικής που απονέμεται ανάλογα με τις έδρες των κομμάτων στο Κοινοβούλιο”.
Το… πειρατικό άνοιξε και πάλι πανιά, αυτή τη φορά για μια έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Λίγες ημέρες μετά την απόφαση του δικαστηρίου να καταδικάσει το Pirate Bay, το σουηδικό Piratpartiet (πειρατικό κόμμα) γνωρίζει εντυπωσιακή αύξηση υποστήριξης και το ενδεχόμενο να εκλέξει ευρωβουλευτή δεν είναι πια ουτοπικό.
Με σύνθημα «ένα ελεύθερο Ιντερνετ σε μια ανοιχτή κοινωνία» το πειρατικό κόμμα διεξάγει προεκλογική εκστρατεία, αποτελεσματική μάλιστα, αν κρίνει κανείς από το 5,1% στην πρόθεση ψήφου που του έδωσε πρόσφατη δημοσκόπηση στη σουηδική εφημερίδα «The Local». Ο υποψήφιος του Piratpartiet Κριστιάν Ενγκστρομ, πρώην σύμβουλος ΙΤ, έγινε από το 2004 ακτιβιστής της ελευθερίας στο Διαδίκτυο ή καλύτερα χ-ακτιβιστής (από το χάκερ και το ακτιβιστής).
Ο χ-ακτιβισμός είναι αμφιλεγόμενος όρος. Κατά ορισμένους περιγράφει την ευθεία, ηλεκτρονική δράση που στόχο έχει να επιφέρει την κοινωνική αλλαγή, συνδυάζοντας ικανότητες προγραμματισμού με κριτική σκέψη. Αλλοι πάλι λένε ότι είναι συνώνυμος των κακόβουλων, καταστρεπτικών πράξεων που αποσκοπούν στην υπονόμευση της ασφάλειας του Ιντερνετ ως τεχνικής, οικονομικής και πολιτικής πλατφόρμας.
Το σουηδικό πειρατικό κόμμα κατεβαίνει στις ευρωεκλογές με δύο βασικές διεκδικήσεις: τροποποίηση της νομοθεσίας που ρυθμίζει τα πνευματικά δικαιώματα των καλλιτεχνών και εισαγωγή μηχανισμών προστασίας της ιδιωτικότητας στο web. Για να περάσει το μήνυμά του, ο Κριστιάν Ενγκστρομ χρησιμοποιεί και παραδοσιακές μεθόδους, όπως η διανομή φυλλαδίων.
Σε αντίθεση με τον Ιταλό, επίσης υποψήφιο για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Αλεσάντρο Μποτόνι, ο οποίος χρησιμοποιεί μόνο το Διαδίκτυο. Ο Μποτόνι είναι ηγέτης του ιταλικού «πειρατικού κόμματος» και κατεβαίνει ως ανεξάρτητος με το ψηφοδέλτιο του κόμματος «Αριστερά και ελευθερία».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του εξήγησε ότι καθώς είναι «θερμός υποστηρικτής του Open Source, για πολιτικούς και τεχνικούς λόγους», ουσιαστικά ενδύεται τον μανδύα ενός χάκερ και επιχειρεί «να παρεισφρήσει στο σύστημα» (των ευρωπαϊκών θεσμών) «για να παρακολουθεί πολιτικά και τεχνικά τη νομοθετική δραστηριότητα που συνδέεται με το Διαδίκτυο». Απώτερος στόχος του είναι «ένα Διαδίκτυο ελεύθερο, στο οποίο ο καθένας θα μπορεί να εκφράζει τις απόψεις του χωρίς λογοκρισία και χωρίς εμπόδια και να τις μοιράζεται με άλλους»
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Οι υποκλαπείσες συνδιαλέξεις του κατάδικου Βλαστού με τους συνεργάτες του στο συνδικάτο εγκλήματος, αποσπασματικές, σπασμένες, ακατάληπτες κατά διαστήματα, με επαναλήψεις και εμμονές, λόγια ανάκατα με ρεκασμούς, κομματάκια μιας ομιλίας καρτοκινητής, αυτές οι συνομιλίες καθρεφτίζουν παρ’ όλ’ αυτά έναν διάχυτο λόγο, διάχυτο παντού, ένα discours ριζωμένο στο συλλογικό φαντασιακό, διάσπαρτο σε καφετέριες, μπαράκια, ταβέρνες, έναν λόγο δημόσιο. Είναι τα θραυσματικά λόγια μιας θρυμματισμένης συνείδησης, ανδρών και γυναικών μοιραίων, ματαιωμένων, λυσσασμένων για μια νίκη με τα χρώματα της Φεράρι Τεσταρόσα, τόσο ματαιωμένων και λυσσασμένων, που μιλάνε για φέρετρα κλειστά και κεφάλια ανοιγμένα όπως μιλάνε για μεζονέτες και τζιπ.
Άρθρα (RSS)