Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμουν στο γραφείο του Γενικού Γραμματέα κοιτώντας προς το παράθυρο, είδα στο απέναντι κτήριο – που στεγαζόταν άλλη μία υπηρεσία μας- την εξής απίστευτη εικόνα. Ολες οι οθόνες των υπολογιστών που φαίνονταν από τα παράθυρα έδειχναν πασιέντζες. Εκεί κόλλησα. Ο Γ.Γ. πλησίασε για να δει τι έβλεπα και σχολίασε. “Τουλάχιστον προνόησαν να μην είναι ορατή η οθόνη τους από τους επισκέπτες του Υπουργείου”.
Σχολιάζει ο Καρυωτάκης:
Ο ι ώρες μ’ εχλώμιαναν, γυρτός που βρέθηκα ξανά
στα αχάριστο τραπέζι
(Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο στον τοίχο αντικρυνά
ο ήλιος γλυστράει και παίζει).
Διπλώνοντας το στήθος μου, γυρεύω αναπνοή
στη σκόνη των χαρτιών μου.
(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή
στα ελεύθερα του δρόμου).
Απόκαμα. θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,
όμως ακόμη γράφω.
(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.
Σα νάχουν βγει σε τάφο).
Άρθρα (RSS)