Μπορεί ένα «βουητό» να είναι βουβό; Κι όμως, τις τελευταίες ημέρες, μπορεί τα πληκτρολόγια να έχουν πάρει φωτιά, ο ήχος που βγάζουν όμως είναι υπόκωφος, πένθιμος. Με δεκάδες, εκατοντάδες, από «like», «join», «accept», «uploads», status updates, comments, η ορολογία των χρηστών του μέσου, προσπαθούμε να εκφράσουμε, με αυτόν τον κωδικοποιημένο, καινούργιο τρόπο, τη θλίψη, την οργή, τη σαστιμάρα μας γι’ αυτό που συνέβη.
Οπως ο Δεκέμβρης
Την απίθανη, συγκλονιστική αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατο τριών αθώων νέων και που δεν ξεκίνησαν την 5η Μαΐου (ήδη η ημερομηνία έχει «παγώσει» στον χρόνο, όπως εκείνος ο «Δεκέμβρης»), αλλά από τότε που οι Ελληνες βρέθηκαν ένα βήμα πριν από τον γκρεμό της οικονομικής κατάρρευσης και πιο πριν, από τότε που όσοι είχαν την ευθύνη για την τύχη της χώρας δεν την τίμησαν.
Το αίσθημα της αδικίας σε κατακλύζει, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Κάθε πρωί σηκώνεσαι για δουλειά, τηλεφωνείς στο σπίτι να δεις τι κάνουν τα παιδιά, περνάς από την εφορία και την τράπεζα, πληρώνεις τους λογαριασμούς σου. Θέλεις όμως να ξεσπάσεις, να «τα πεις», γιατί, δηλαδή, οι άλλοι βγαίνουν στο γυαλί; Το καφενείο σου είναι πια το facebook, για άλλους το twitter, για κάποιους τα μπλογκ τους – ή και όλα μαζί. «Δεν έχουμε λεφτά να τους ταΐζουμε! Κατάσχεση περιουσιών, αφαίρεση άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος και διά βίου στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων», προτείνει κάποιος στο σχετικό γκρουπ. «Το ίδιο και για τους εκκλησιαστικούς που θα βρεθούν ένοχοι!»
Κι ενώ ο κουρνιαχτός των μέτρων, των διαδηλώσεων, της τριπλής τραγωδίας σιγά σιγά κατακάθεται στο facebook, σχηματίζοντας μια συμπαγή μάζα από σχόλια και εντυπώσεις, στο twitter οι διαθέσεις αλλάζουν με καταιγιστικό ρυθμό.
Είναι και η φύση του μέσου. 140 χαρακτήρες χωρούν μόνο σε ένα tweet. «Πωλείται μεταξωτή γραβάτα για κρέμασμα. Εμπριμέ», γράφει με χιούμορ και πικρία κάποιος πλάι στην «ετικέτα» imfgr (αλλά και την… no-more-syrtaki). Νωρίτερα, η διάθεση ήταν πιο πεσμένη. «Η ΟΡΓΗ, από όλες τις μεριές, προς όλες τις άλλες, δεν είναι πλέον διαχειρίσιμη.
Ηταν Απρίλιος του 2005, όταν το ΥouΤube άρχιζε σιωπηρά μια επανάσταση. Στις 23 εκείνου του μήνα ανέβαινε στη δημοφιλή ιστοσελίδα το πρώτο βίντεο ως δοκιμή μιας ιδέας που τρία νεαρά παιδιά είχαν αρχίσει να υλοποιούν περίπου έναν μήνα νωρίτερα.
Oι Τσαντ Χάρλεϊ, Στιβ Τσεν και Γιαουέντ Καρίμ, ήταν οι τρεις φοιτητές και προσπαθούσαν να λύσουν από κοινού ένα πρόβλημα που απασχολούσε τους ίδιους και τους συμφοιτητές τους: πώς να μοιράζονται βίντεο στο Διαδίκτυο με απλό τρόπο. Η ιδέα τους τράβηξε το ενδιαφέρον της εταιρείας επιχειρηματικών κεφαλαίων Sequoial Capital, η οποία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το σχέδιο με 11 εκατομμύρια δολάρια. Η επένδυση αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από επικερδής. Μόνο τον περασμένο Ιανουάριο τα εκατομμύρια των χρηστών είχαν δει ή κατεβάσει στον υπολογιστή τους 13 δισεκατομμύρια βίντεο. Το ΥouΤube είναι πλέον η τρίτη ιστοσελίδα με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο μετά το Google και το Facebook.
Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, το ΥouΤube έγινε το μεγαλύτερο αρχείο βίντεο στον κόσμο και όλα δείχνουν ότι θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Ολα αυτά, χωρίς καμία ιεραρχία και με το δικαίωμα για κάθε χρήστη να δει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Οπως επισημαίνει η εφημερίδα «La Repubblica», το ΥouΤube εγκαινίασε την εποχή που οι ίδιοι οι χρήστες ανεβάζουν στην ιστοσελίδα το περιεχόμενό της με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μιας τέτοιας δυνατότητας. Από το ΥouΤube δεν έλειψαν τα βίντεο που απασχολούν αρνητικά για το περιεχόμενό τους την επικαιρότητα. Σε αυτή την ιστοσελίδα, όμως, βρήκαν χώρο και τα βίντεο των Ιρανών που διαδήλωναν στους δρόμους της Τεχεράνης κατά του Αχμαντινετζάντ ή των κινέζων χρηστών του Διαδικτύου που πνίγονταν από τη λογοκρισία του κινεζικού καθεστώτος.
Το επόμενο βήμα
Το επόμενο βήμα έχει ήδη αρχίσει να γίνεται και είναι η επανάσταση της «παγκόσμιας τηλεόρασης». Το ΥouΤube δημιουργεί νέους σταρ διεθνούς βεληνεκούς, με τη Σούζαν Μπόιλ να είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Στις ΗΠΑ έχει αρχίσει να προσφέρει ολόκληρες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες μεταδίδονται από τα τηλεοπτικά δίκτυα. Την ίδια ώρα, η ιστοσελίδα έχει εμπλακεί σε δικαστικές υποθέσεις δισεκατομμυρίων με κολοσσούς της βιομηχανίας του infotainment γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα. Αλλά όπως κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι αυτή εδώ δεν θα μπορούσε να γίνει αναίμακτα.
Όταν γράφεις στο μπλογκ σου, ασκήσου στην ιδέα ότι μιλάς μόνος σου· ότι τα σχόλια δεν είναι τίποτε άλλο από σιωπηλά βλέμματα προς έναν άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο παραμιλώντας, κι ας έχει το bluetooth αγκιστρωμένο στο αυτί.
Να σέβεσαι τον αναγνώστη σου. Να είσαι σαφής και κυρίως σύντομος. Κι αυτό όχι γιατί ο αναγνώστης σου έχει περιορισμένες πνευματικές δυνατότητες, αλλά γιατί σύντομα θα πονέσουν οι σπόνδυλοί του απ’ την κακή στάση και την κούραση της ημέρας, και θα τον πιάσει η ημικρανία του απ’ τις αναλαμπές της οθόνης.
Η έκρηξη του ηφαιστείου με το πιο παράξενο όνομα που είχαμε ακούσει έως τώρα, έδωσε μια από εκείνες τις αφορμές που κάποιοι περιμένουν πώς και πώς: οι μελετητές των κοινωνικών δικτύων για να γράψουν σεντόνια αναλύσεων και οι χρήστες τους για να ξεσαλώσουν online.
Καθηλωμένοι στα αεροδρόμια της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, με το εισιτήριο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, χιλιάδες πολίτες μετέδιδαν όλες τις προηγούμενες μέρες την ταλαιπωρία τους ή έστηναν αυτοσχέδιες κοινότητες διαδικτυακής ενημέρωσης και αλληλοσυνεννόησης για το πώς αλλιώς μπορούσαν να φτάσουν στους προορισμούς τους.
Το Twitter είχε την τιμητική του. Και οι υπόλοιποι χρήστες, βέβαια, που δεν ήταν αποκλεισμένοι αλλά παρακολουθούσαν τις εξελίξεις με τεράστιο ενδιαφέρον, αξιοποίησαν τις δυνατότητες του web 2.0 για να αναλύσουν το φαινόμενο, να μελετήσουν σενάρια ή έστω να φιλοσοφήσουν το εξωπραγματικό σκηνικό που στήθηκε κάτω από τη στάχτη του Εϊγιαφιατλαγιουκούλ.
O μη κερδοσκοπικός δημοσιογραφικός οργανισμός Ρropublica που δραστηριοποιείται στο Διαδίκτυο τιμήθηκε πριν από λίγες ημέρες με το βραβείο Πούλιτζερ ερευνητικής δημοσιογραφίας. Το ρεπορτάζ που κέρδισε το βραβείο δημοσιεύτηκε στο κυριακάτικο περιοδικό της εφημερίδας «Νew Υork Τimes» τον Αύγουστο του 2009 και είχε τίτλο «Θανατηφόρες επιλογές στο Μεμόριαλ». Συντάκτρια του ρεπορτάζ ήταν η κυρία Σέρι Φινκ η οποία χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να τεκμηριώσει τις καταγγελίες ότι στο Ιατρικό Κέντρο Μεμόριαλ της Νέας Ορλεάνης γιατροί και νοσοκόμες επιτάχυναν τον θάνατο ηλικιωμένων ασθενών με θανατηφόρες ενέσεις, μετά το πέρασμα του κυκλώνα Κατρίνα. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ οι «Νew Υork Τimes» κάλυψαν τα έξοδα μετακίνησης της δημοσιογράφου και του φωτογράφου και προσέφεραν τη δημοσιογραφική επιμέλεια και τη νομική υποστήριξη. Η Ρropublica κάλυψε τις αμοιβές της Φινκ. Μετά τη βράβευσή της με το βραβείο Πούλιτζερ, η Φινκ παραιτήθηκε από την Ρropublica για να γράψει ένα βιβλίο με θέμα την έρευνά της. Ο οργανισμός Ρropublica ιδρύθηκε πριν από δύο χρόνια από τον Πολ Στάιγκερ πρώην διευθυντή της εφημερίδας «Wall Street Journal» και με βασικό χρηματοδότη τον ΧέρμπερτΣάντλερ, έναν τραπεζίτη από το Σαν Φραντσίσκο ο οποίος συμφώνησε να χορηγεί 10 εκατ. δολάρια τον χρόνο προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας. Εκτός από τον Σάντλερ, όμως, υπάρχουν και άλλοι χρηματοδότες ανάμεσα στους οποίους και μεγάλες εφημερίδες οι οποίες συνεργάζονται μαζί του. Οι συνεργάτες της Ρropublica παράγουν άρθρα ερευνητικού ρεπορτάζ, τα οποία στη συνέχεια μπορούν να δημοσιεύσουν δωρεάν ειδησεογραφικοί οργανισμοί.
Ως σήμερα η Ρropublica έχει συνεργαστεί σε 9 ρεπορτάζ με την «Washington Ρost», σε 27 με τους «Los Αngeles Τimes», σε 8 με τη «USΑ Τoday», 6 με τους «Νew Υork Τimes», 13 με το «Ρolitico» και 10 με τη «Ηuffington Ρost», που ανήκει στην ελληνικής καταγωγής ΑριάναΣτασινοπούλου-Χάφινγκτον .
Είστε φιλότεχνος; πώς θα σας φαινόταν να αποκτούσατε ένα αυθεντικό έργο του Damien Hirst εντελώς δωρεάν; Λέτε να του έχει μείνει κανένας καρχαρίας; Μέσα από το προσωπικό του blog χαρίζει καθημερινά ένα έργο του αρκεί να είστε ο πρώτος που θα διαβάσετε την καταχώριση. Καλλιτεχνικό δρώμενο; Σκανταλιά του καλλιτέχνη;
Σημαντικό έδαφος, σε σχέση με τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, κερδίζουν τα blogs τα οποία οι χρήστες εμπιστεύονται για την καθημερινή τους ενημέρωση, θεωρώντας τα μάλιστα πιο αξιόπιστα από τις εφημερίδες.
Το συμπέρασμα προκύπτει από έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την εταιρία δημοσκοπήσεων Interview, στο πλαίσιο των μετρήσεων του δείκτη επιχειρηματικών προσδοκιών Northern Greece Business Index 500 και παρουσιάστηκε σε εκδήλωση στη Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Εκδοτών Βορείου Ελλάδος. Το δείγμα της έρευνας είναι 514 άτομα πανελλαδικά και πραγματοποιήθηκε τον Μάρτιο του 2010, μέσω Web έρευνας με δομημένο ηλεκτρονικό ερωτηματολόγιο.
Όπως προέκυψε, το 71% των ερωτηθέντων θεωρεί την ενημέρωση που λαμβάνει από τα Blogs πολύ-αρκετά αξιόπιστη και το 22% λίγο-καθόλου αξιόπιστη. Σε σχέση όμως με τα άλλα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το 47% εκτιμά ότι τα blogs είναι το πιο αξιόπιστο μέσο, το 27% οι εφημερίδες και το 18% θεωρεί ότι κανένα μέσο δεν είναι αξιόπιστο. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως μόλις το 5% απαντά υπέρ της αξιοπιστίας του ραδιοφώνου, ενώ ακόμη χειρότερη είναι η επίδοση της τηλεόρασης με μόνο 1%. Στην ερώτηση ωστόσο, εάν τα Blogs με ενημερωτικό περιεχόμενο θα πρέπει να υπόκεινται στους κώδικες δεοντολογίας της συμβατικής δημοσιογραφίας, όπως το να υπάρχει η υπογραφή του συντάκτη κάτω από τα ρεπορτάζ και τα κείμενα, το 55% τάσσεται υπέρ, ενώ τα Blogs αναδεικνύονται «νικητές» και στο ζήτημα της αμεσότητας στην πληροφόρηση, καθώς το 74% των ερωτηθέντων τους δίνει «ψήφο εμπιστοσύνης» και το 77% τα επισκέπτεται καθημερινά.
Το μέσο, στο οποίο τα Blogs προκαλούν τη μεγαλύτερη «ζημιά» με την ύπαρξη και λειτουργία τους, είναι, σύμφωνα με την έρευνα, οι εφημερίδες, αφού το 50% θεωρεί πως υφίστανται τις μεγαλύτερες απώλειες, το 25% η τηλεόραση, το 5% το ραδιόφωνο και το 19% λέει ότι σε κανέναν δεν προκαλούν ζημιά.
Η σταδιακή ανάδειξη των Blogs φαίνεται και από το γεγονός ότι το 69% δηλώνει πώς το τελευταίο χρονικό διάστημα κερδίζουν περισσότερο από το χρόνο τους για ενημερωτικούς λόγους, το 27% τον ίδιο χρόνο και μόνο το 4% λιγότερο. Πάντως, σε συντριπτικό ποσοστό- 79%- οι ερωτηθέντες θεωρούν ότι τα Blogs είναι ευκαιρία για τη συμβατική δημοσιογραφία και μόνο το 15% ότι είναι απειλή.
Η πρώτη εκπομπή για το Twitter και τα κοινωνικά δίκτυα γράφει ήδη ιστορία. Στο ισπανικό κανάλι «veo7» μετράει ήδη τρία επεισόδια η εβδομαδιαία, 40λεπτη εκπομπή «Twision» (εκ του Twitter και television).
Καθ’ όλη τη ζωντανή ροή της, οι δύο παρουσιαστές επικοινωνούν διαδικτυακά με τους τηλεθεατές -των οποίων τα tweets αναμεταδίδονται- και ενημερώνουν το κοινό για τα σημαντικότερα θέματα που συζητήθηκαν στα κοινωνικά δίκτυα την εβδομάδα που πέρασε. Πραγματοποιούν επίσης online συνεντεύξεις με διάσημους χρήστες του Twitter και καλούν άλλους στο στούντιο. Αντε, και στα δικά μας!
www.imheremovie.com Η ταινία «Ι’m here» είναι η ιστορία αγάπης μεταξύ δυο ρομπότ, σε έναν κόσμο όπου κι αυτά έχουν αισθήματα. Προβάλλεται σε μια ασυνήθιστη «αίθουσα» (το Διαδίκτυο) με μικρή οθόνη (του προσωπικού μας υπολογιστή). Οι θέσεις είναι περιορισμένες -μόνο 12.000 τη μέρα- αλλά όποιος κλείσει μία, μπορεί να συνδεθεί στο λογαριασμό του στο Facebook και να καλέσει φίλους του να τη δουν μαζί. Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Spike Jonze, γνωστός από την πρόσφατη ταινία του «Where the wild things are» («Στη χώρα των μαγικών πλασμάτων»).
Η ροή των μηνυμάτων στο Twitter μπορεί να αποκαλύψει ποιες κινηματογραφικές ταινίες θα κερδίσουν την προτίμηση του κοινού και ποιες τελικά θα πατώσουν, εκτιμούν ερευνητές της Hewlett-Packard. Η ίδια προσέγγιση θα μπορούσε να δώσει ακριβείς προβλέψεις και για άλλες συμπεριφορές των χρηστών, υποστηρίζουν.
Η ερευνητική ομάδα της μεγάλης εταιρείας υπολογιστών εξέτασε τρία εκατομμύρια μηνύματα χρηστών του Twitter τα οποία αφορούσαν συνολικά 25 κινηματογραφικές ταινίες. Η ανάλυση έδωσε μια σχετικά ακριβή πρόβλεψη για την επιτυχία κάθε ταινίας πριν ακόμα βγει στις αίθουσες.
Η μελέτη της HP δεν έχει ακόμα υποβληθεί σε ανεξάρτητο έλεγχο, δημοσιεύεται όμως στην ηλεκτρονική υπηρεσία Arxiv και στο δικτυακό τόπο της εταιρείας (αρχείο PDF).
«Αναπτύξαμε αλγόριθμους που αναλύουν τα μηνύματα και μετρούν το ρυθμό με τον οποίο παράγονται» αναφέρει στο BBC ο Μπερνάρντο Χιούμπερτμαν, επικεφαλής του εργαστηρίου κοινωνικής δικτύωσης της HP.
«Η προαίσθησή μας ήταν πως, όσο πιο γρήγορα στέλνει ο κόσμος μηνύματα [για κάθε ταινία], τόσο πιθανότερο είναι να πάει τελικά να δει την ταινία» εξηγεί ο ερευνητής.
Οι αλγόριθμοι όμως δεν ήταν εξαρχής ικανοί να προβλέπουν τη συμπεριφορά του κινηματογραφικού κοινού. Χρειάστηκε πρώτα να εκπαιδευτούν στο να αναγνωρίζουν τα θετικά, τα αρνητικά και τα ουδέτερα μηνύματα για κάθε ταινία. Η εκπαίδευση του συστήματος έγινε με τη βοήθεια του Amazon Mechanical Tusk, ενός online εργαλείο που πληρώνει τους χρήστες για να εκτελούν εργασίες που βρίσκονται πέρα από τις δυνατότητες των υπολογιστών.Οι εθελοντές του Mechanical Tusk κατηγοριοποίησαν τα μηνύματα για ένα μικρό αριθμό ταινιών, έτσι ώστε το σύστημα να διδαχθεί σταδιακά κάνει το ίδιο και μόνο του.
Αυτού του είδους οι αναλύσεις, οι οποίες εξετάζουν τις συναισθηματικές αντιδράσεις του κοινού, θα μπορούσαν πιθανότατα να προβλέπουν και άλλες τάσεις, για παράδειγμα την εμπορική επιτυχία νέων προϊόντων, εκτιμούν οι ερευνητές.
Δεδομένου όμως ότι οι χρήστες του Twitter δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα του γενικού πληθυσμού, η πρόβλεψη για πολλά άλλα είδη ανθρώπινων συμπεριφορών θα ήταν δύσκολη έως αδύνατη.
Πριν από περίπου τρεις μήνες, η WikiLeaks, η ιστοσελίδα που φιλοδοξεί να γίνει «η υπηρεσία πληροφοριών των πολιτών», δημοσίευσε ένα κατεπείγον μήνυμα στο Τwitter: «Εχουμε κρυπτογραφημένα βίντεο αμερικανικών αεροπορικών επιθέσεων σε αμάχους. Χρειαζόμαστε βοήθεια!».
Το αποτέλεσμα το είδε ολόκληρος ο κόσμος στις αρχές της εβδομάδας: ένα συγκλονιστικό βίντεο που τραβήχτηκε τον Ιούλιο του 2007 από αμερικανικό ελικόπτερο τύπου Απάτσι και δείχνει τους αμερικανούς στρατιώτες που επέβαιναν σε αυτό να σκοτώνουν συνολικά 12 ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων δύο εργαζομένων στο πρακτορείο Reuters. Δυόμισι χρόνια προσπαθούσε το Reuters να το πάρει στα χέρια του διά της παραδοσιακής οδού, επικαλούμενο τον νόμο για την Ελευθερία της Πληροφόρησης: η αμερικανική κυβέρνηση αρνούνταν. Μέχρι που από μια «θαρραλέα πηγή», την οποία μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ, διέρρευσε το βίντεο στη WikiLeaks. Ηταν κρυπτογραφημένο, κάποια «ερευνητικά ινστιτούτα» όμως, τα οποία επίσης δεν θα μάθουμε ποτέ, προσφέρθηκαν να το αποκρυπτογραφήσουν. Το βίντεο αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα και αμέσως έκανε τον γύρο του κόσμου.
Πόσο αξιόπιστη είναι όμως η WikiLeaks; Θεωρητικά, υπάρχει πίσω της μια ομάδα ανθρώπων που ελέγχει τη γνησιότητα κάθε ντοκουμέντου προτού το δημοσιεύσει- αν και όπως επεσήμανε πρόσφατα το περιοδικό «Wired», με τη δημοσιοποίηση περίπου 1.000 ντοκουμέντων καθημερινά, η εξακρίβωση και η διασταύρωση στοιχείων δυσκολεύουν. Οπως και να έχει, λίγοι αμφιβάλλουν πως η WikiLeaks βρίσκεται στην εμπροσθοφυλακή μιας νέας εποχής στην ενημέρωση. «Υπάρχει πάντως και ένα προσωπικό κίνητρο», ομολόγησε ο Ασέιντζ σε πρόσφατη συνέντευξή του στο ηλεκτρονικό περιοδικό salon. com: «τρελαίνομαι να κατατροπώνω καθάρματα».
Οταν τα απομακρυσμένα ελληνικά χωριά ερημώνουν και οι συγχωριανοί χάνονται στην ανωνυμία των μεγαλουπόλεων, το Facebook επιστρατεύεται στην προσπάθεια να ενωθούν οι συγχωριανοί στον κοινό σκοπό της προώθησης του χωριού. «Η αγάπη μου για τον τόπο μου με ωθούσε πάντα να ασχολούμαι με τα κοινά.Το Facebook είναι απλώς ένα ακόμη μέσο για να ενισχύσουμετην ανάπτυξη του χωριού και να παρακινήσουμε τους νέους ανθρώπουςνα μη χάνουν την επαφή με τις ρίζες τους» σχολιάζει μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Φώντας Χήτας, δημοσιογράφος, ο οποίος δημιούργησε γκρουπ στο Facebook για το Ανήλιο Μετσόβου. Στη σκιά σχεδόν για ολόκληρη τη μέρα λόγω της τοποθεσίας του, το Ανήλιο είναι ένα παραδοσιακό χωριό 1.000 μονίμων κατοίκων που απέχει μόλις έξι χλμ. από το Μέτσοβο.
Σύμφωνα με τον κ. Χήτα, το χωριό θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί τη διαδικτυακή προβολή μέσω Facebook σε συνδυασμό με την εγγύτητά του με το Μέτσοβο, δημοφιλή τουριστικό προορισμό, για να αναπτύξει την τοπική του οικονομία. «Στόχος μας είναι να παραμείνει το χωριό “ζωντανό”, να ενισχυθεί η τοπική παραγωγή και να εξελιχθούνοι ήδη υπάρχουσες τουριστικέςυποδομές» αναφέρει χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι η δραστηριοποίηση όσων συνδέονται με το χωριό, ακόμη και όταν εκδηλώνεται με την απλή συμμετοχή σε ένα γκρουπ του Facebook, προσθέτει πάντα ένα λιθαράκι στον κοινό σκοπό. Συχνά μάλιστα η ενεργοποίηση των ατόμων που κατάγονται από ένα χωριό είναι τόσο μεγάλη που εν τέλει ο αριθμός των μελών του σχετικού γκρουπ ξεπερνάει κατά πολύ τον αριθμό των κατοίκων του χωριού! «Γίναμε 869, όσο και η απογραφήτου χωριού μας» έγραψε στις 26 Μαρτίου 2009 ο κ. Βασίλης Τσουκαλάς, μέλος του γκρουπ της Μυρτιάς Αιτωλοακαρνανίας.
Για ένα πράγμα δεν μπορείς να κατηγορήσεις τα Βρετανικά ΜΜΕ . Ότι δεν σου προσφέρουν αυτό που σου διαφημίζουν. Για αυτό το λόγο κανείς στο Λονδίνο δεν σοκαρίστηκε από την σφοδρή και κίτρινη κατά άλλους επίθεση της Daily Mail εναντίον του Facebook. Αφορμή η δολοφονία ενός 17 χρόνου κοριτσιού από έναν άνδρα που γνώρισε μέσω της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης .Η Daily Mail σεβόμενη την παράδοση που έχει στην δημιουργία συλλογικών φοβιών και υστεριών έδωσε εντολή σε έναν υπάλληλο εταιρείας ντετέκτιβ να κατασκευάσει ένα ψεύτικο προφίλ μιας 16 χρόνης με στόχο να παρακολουθήσει τις αντιδράσεις αλλά και κατά πόσο οι υπεύθυνοι της ιστοσελίδας προστατεύουν την ”αξιοπρέπεια” των ανηλίκων χρηστών.
Ο δημοσιογράφος την επόμενη ημέρα ”σοκαρισμένος” απευθύνθηκε στον εθισμένο στον συντηρητισμό και την άρνηση μέσο αναγνώστη της εφημερίδας και ανέφερε ότι μέσα σε πολύ λίγη ώρα έγινε στόχος αχόρταγων μεσηλίκων που του έκαναν συνεχείς ερωτικές προτάσεις . Ο δημοσιογράφος κατηγόρησε το Facebook ότι διαφθείρει τους νέους , τους αφήνει έρμαια στις ορέξεις των αδηφάγων μεσηλίκων και δεν προσφέρει και τίποτα πρακτικό στην διαπαιδαγώγησή τους.
Οι υπεύθυνοι του Facebook απάντησαν από το φιλικό περιβάλλον της Guardian και δήλωσαν ”εξοργισμένοι” από την επίθεση της εφημερίδας. Παράλληλα τόνισαν ότι βρίσκονται σε συζητήσεις με το νομικό της τμήμα για να προχωρήσουν σε μήνυση.
Η αντίδραση της ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης προκάλεσε πανικό αλλά και στροφή 180 μοιρών στους ιθύνοντες της εφημερίδας που ζήτησαν συγγνώμη και ανέφεραν ότι η ιστοσελίδα στην οποία αναφέρονταν τελικά δεν ήταν το facebook άλλα κάποια άλλη μικρότερης εμβέλειας και σημασίας.
Η ιστορία όμως πήρε ενδιαφέρουσα τροπή έπειτα από ανακοίνωση της εταιρείας ντεντέκτιβ που ανέφερε ότι η έρευνα αυτή έγινε καθαρά για λογαριασμό της εταιρείας και αλλοιώθηκε από τους συντάκτες της εφημερίδας.
Όπως και να έχει ο νεο-συντηρητισμός βρήκε το νέο του μαύρο πρόβατο.
«Σπαταλούσε πολύ χρόνο σε γνωστή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης του Ιντερνετ, ακόμα κι όταν ήταν στον εργασιακό της χώρο. Μεταξύ των “φίλων” στη συγκεκριμένη σελίδα ήταν και ο εργοδότης της. Ο ίδιος την είχε προειδοποιήσει αρκετές φορές να μη σπαταλάει τόσο χρόνο από την εργασία της στο Διαδίκτυο. Αυτή δεν συμμορφώθηκε και τελικά απολύθηκε». Αυτό το πραγματικό περιστατικό φέρνει ως παράδειγμα μιλώντας στην «Κ» ο καθηγητής ποσοτικών μεθόδων στη Διοίκηση στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων στα ΤΕΙ Αθήνας κ. Χρήστος Φράγκος για να περιγράψει τις επιπτώσεις της κατάχρησης του Ιντερνετ στο εργασιακό περιβάλλον.
Το φαινόμενο είναι συχνό στη χώρα μας, καθώς, όπως κατέδειξε πρόσφατη έρευνα, περίπου ένας στους δέκα εργαζομένους παραδέχεται ότι σπαταλάει περισσότερο από μία ώρα του καθημερινού εργασιακού χρόνου σε ιστοσελίδες άσχετες με το αντικείμενο της εργασίας.
Η αρχική φάση της έρευνας, που διεξάγεται από το Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων της Σχολής Διοίκησης και Οικονομίας των ΤΕΙ Αθηνών, υπό την ευθύνη του κ. Χρήστου Φράγκου (συνεργάτες ερευνητές Γιάννης Σωτηρόπουλος, Κωνστ. Φράγκος, Χαρίκλεια Θεοδωρίδου και Γεωργία Κεχαγιά), ολοκληρώθηκε τον Οκτώβριο 2009, και περιελάμβανε δείγμα 524 εργαζομένων σε 13 δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της έρευνας, το 9,3% των εργαζομένων χρησιμοποιεί κατά τη διάρκεια της εργασίας περισσότερο από μία ώρα την ημέρα το Διαδίκτυο για να «κατεβάσει» πληροφορίες άσχετες με το αντικείμενό του. Μεταξύ των «κυβερνοαργόσχολων», οι πιο δημοφιλείς ασχολίες είναι όσες έχουν να κάνουν με την ενημέρωση (12% δηλώνει ότι επισκέπτεται τακτικά ιστοσελίδες με γενικές και πολιτικές ειδήσεις) αλλά και την επικοινωνία: το 5,2% των εργαζομένων δήλωσε ότι ασχολείται τουλάχιστον 2,5 ώρες του εργασιακού του ωραρίου με επικοινωνία μέσω chat rooms και ένα 5,8% παραδέχεται ότι παρακολουθεί τα «τεκταινόμενα» σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, όπως π. χ. Facebook, MySpace κ. ά., για τουλάχιστον μία ώρα στο πλαίσιο της εργασίας του. Ενα ποσοστό της τάξης του 3,6% των εργαζομένων δηλώνει ότι σπαταλάει περισσότερη από μία ώρα την ημέρα στο γραφείο σε ιστοσελίδες αγορών και το 2,9% επισκέπτεται ιστοσελίδες με παιχνίδια.
Σχέση εξάρτησης και στο σπίτι
Οπως επισημαίνει ο κ. Φράγκος, «από την έρευνα φάνηκε άμεση συσχέτιση μεταξύ της εξάρτησης από το Ιντερνετ και της «κυβερνοσχόλης» στο πλαίσιο της εργασίας. Οσοι σπαταλούν χρόνο της εργασίας τους «συνδεδεμένοι» στο Ιντερνετ για προσωπικά θέματα είναι στην πλειοψηφία τους άτομα που κάνουν χρήση του Διαδικτύου από το σπίτι τους περισσότερες από 35 ώρες την εβδομάδα». Σύμφωνα με τον ίδιο, εκτός από την εξάρτηση από το Ιντερνετ, στο φαινόμενο της «κυβερνοσχόλης» στο εργασιακό χώρο συμβάλλει η ανία, η μη ικανοποίηση από την εργασία και η έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής από τις εταιρείες στο θέμα της χρήσης του Ιντερνετ.
Σταχυολογώ από μία συνέντευξη της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου με τον Ν. Χρηστάκη στη LIFO:
Αν το βάρος μας αλλά και οι συνήθειές μας εξαρτώνται από την παρέα μας, αυτό σημαίνει ότι καταργείται η ατομική βούληση και ότι η ελεύθερη επιλογή είναι μια πολιτική ουτοπία; «Κάθε άλλο! Η ελεύθερη βούληση δεν αναιρείται ούτε ως έννοια ούτε κατά την άσκησή της. Απλώς εμείς υποδεικνύουμε τους μηχανισμούς εκείνους που τίθενται σε λειτουργία κατά τη διαμόρφωση μιας άποψης, μιας γνώμης, μιας συνήθειας. Αν επιχειρήσετε να αποκοπείτε από την παρέα σας για να κόψετε το τσιγάρο, δεν θα καταφέρετε τίποτα. Θα γίνετε δυστυχισμένη και δεν είναι και σίγουρο ότι θα καταφέρετε να κόψετε το τσιγάρο. Αν ομως είστε υποψιασμένη για τον τρόπο που διατηρείτε κάποιες συνήθειες, τότε θα μπορέσετε να το διαχειριστείτε με μεγαλύτερη επιτυχία». Τον ρωτάω για τον ρόλο της μόρφωσης σ’ όλη αυτήν τη διαδικασία. «Α, η μόρφωση!», αναφωνεί. «Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Τα μορφωμένα άτομα είναι πιο δεκτικά στις επιρροές του δικτύου τους, αλλά ταυτόχρονα ασκούν και τα ίδια μεγαλύτερη επιρροή στο δίκτυο από άλλα άτομα που δεν διαθέτουν την ίδια μόρφωση. Κοιτάξτε, η μόρφωση, θεωρητικώς τουλάχιστον, σε κάνει πιο ανοιχτό στις απόψεις και τις εμπειρίες του άλλου, οπότε όλο αυτό makes sense»
Θέλω να του μιλήσω λίγο για το διαδίκτυο. Του λέω ότι πάντα για μένα το διαδίκτυο ήταν η «πρωτοπορία που ειπώθηκε πολύ παλιά», όπως έχει πει και ο Σοστακόβιτς. Γελάει πάλι τρανταχτά. «Πολύ σωστό. Δεν είναι τυχαίο που τα διαδικτυακά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook, διαδόθηκαν ταχύτατα και είναι τόσο δημοφιλή. Ήρθαν και “κάθισαν” πάνω σε υπαρκτά ανθρώπινα δίκτυα. Αυτό που κάνουμε στο Facebook δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που κάνουμε στην καθημερινότητά μας. Ήταν απόλυτα αναγνωρίσιμο, όλοι λίγο πολύ έχουμε επιδοθεί σ’ αυτό, γι’ αυτό και το υιοθετήσαμε άμεσα. Η ενεργοποίηση και του ψηφιακού δικτύου απαιτεί έναν βαθμό κοινωνικής δεξιότητας, δεν έχουν όλα τα άτομα τον ίδιο βαθμό δεξιότητας, γι’ αυτό και η δικτύωση είτε στην πραγματική ζωή είτε στο διαδίκτυο δεν συνιστά από μόνη της πανάκεια».
Ο πιο πολυδιαβασμένος μπλόγκερ στον κόσμο είναι Κινέζος, έχει κλείσει μόλις τα 28, ονομάζεται Χαν Χαν και το μπλογκ του έχει δεχθεί σχεδόν 300 εκατομμύρια επισκέψεις.
O Χαν Χαν γράφει βιβλία που έχουν εμπορική επιτυχία και είναι άσος οδηγός αυτοκινήτων, στα ράλι και τις πίστες. Διάσημος έγινε στις 28 Οκτωβρίου 2005 όταν ξεκίνησε το μπλογκ του, στο οποίο σχολιάζει ελεύθερα τα κοινωνικά ζητήματα.
Οι Κινέζοι εκτιμούν αυτή την πρωτότυπη και ανθρωπιστική φωνή. Τα τελευταία χρόνια έχει σχολιάσει στο μπλογκ τα πιο καυτά ζητήματα- την αναταραχή που προκάλεσε το ταξίδι της Ολυμπιακής Φλόγας στον κόσμο μετά την καταστολή στο Θιβέτ, τον σεισμό του Σετσουάν, τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, την υπόθεση του επιμολυσμένου με μελαμίνη γάλακτος. Γράφει επίσης για θέματα που τον αφήνουν «με το στόμα ανοιχτό». Και γράφει μόνο υπό την πίεση των συναισθημάτων: «Θα ήταν κάπως υπερβολικά σοβαροφανές να πω ότι επιδιώκω να συμβάλω στη βελτίωση της δημόσιας ζωής με το να εκφράζομαι γι΄ αυτά τα γεγονότα. Είμαι απλώς ένας τεμπέλης που είναι ανίκανος να συγκρατηθεί όταν βλέπει ορισμένα πράγματα. Μπορεί κανείς να γράψει ιστορίες από το οτιδήποτε!». Τα κείμενά του ασκούν μεγάλη επιρροή, κυρίως μεταξύ των νέων. Τον χαρακτήρισαν «το καμάρι της γενιάς των παιδιών της δεκαετίας του 1980», ενώ μερικοί πρότειναν να επιλεγεί ως δήμαρχος μιας μεγάλης πόλης (το εν λόγω αξίωμα δεν είναι αιρετό στην Κίνα). Προκάλεσε συγκίνηση πέρυσι τον Νοέμβριο μιλώντας ως προσκεκλημένος στο Παγκόσμιο Φόρουμ Αυτοκινήτου του Τζιαντίνγκ, όταν αναφέρθηκε στις πόλεις που «σαπίζουν τη ζωή»: «Οι μεγάλες κινεζικές μητροπόλεις σκοτώνουν ένα εκατομμύριο ιδανικά για να γεννήσουν έναν ή δύο νεόπλουτους». Ωστόσο η ευφυΐα, το χιούμορ του, η ικανότητά του να κάνει φανερό τον παραλογισμό καταστάσεων χρησιμοποιώντας την απλή λογική, η ευχέρειά του να καταλαβαίνει τα συναισθήματά των αναγνωστών του υποτιμώνται από τους κύκλους των διανοουμένων, οι οποίοι σνομπάρουν αυτό τον απόφοιτο δημόσιου σχολείου της Σαγκάης. Ο Χαν Χαν δεν είναι παρά ένας «αδαής νεαρός», ένας απλός «οδηγός αυτοκινήτων», ένα «κοκοράκι», «ίσως να έχει δίκιο, το στυλ του όμως δεν είναι σπουδαίο, δεν αξίζει τα φώτα της ράμπας» κ.λπ. Εκείνος αντιμετωπίζει τις κριτικές αυτές με περιφρόνηση. Κάθε χρόνο, εισπράττει 2 εκατ. γιουάν (200.000 ευρώ) από τα συγγραφικά δικαιώματα για τα βιβλία του. Όμως, μεταξύ των άλλων διασημοτήτων του ιδίου επιπέδου με αυτόν, αναμφίβολα έχει τις λιγότερες σχέσεις με την τάξη των προνομιούχων. Οι αξιωματούχοι της περιφέρειάς του τον αγνοούν παντελώς, επιβεβαιώνοντας τη φράση του Χαν Χαν που αποτελεί σταθερό μοτίβο στο σύνολο των άρθρων του: «Υπάρχουν δύο είδη λογικής στον κόσμο: η λογική και η κινεζική λογική»…
«Φορολόγηση της Εκκλησίας. Αμήν και πότε» και «Φορολογηθείτε άφοβα. Ο Χριστός θα τα έδινε όλα» ήταν μερικά από τα συνθήματα που, γραμμένα σε χαρτόνια, κρατούσαν σιωπηλά πολίτες της Θεσσαλονίκης έξω από τον Ιερό Ναό Παναγούδας στο κέντρο της πόλης, όπου ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος χοροστατούσε στην προχθεσινή κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Την ίδια ώρα, καθιστική διαμαρτυρία πραγματοποιούνταν στην Αθήνα, μπροστά στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ναό.Η διαμαρτυρία δεν διοργανώθηκε από κάποιον επίσημο φορέα ή ένωση ούτε από κόμμα ή άλλη πολιτική οργάνωση. Προέκυψε μέσα από τη συνάντηση ομοϊδεατών στο Διαδικτύο. Η ομάδα του facebook «Υπογράψτε να φορολογηθεί η Εκκλησία», μέσα από την οποία διοργανώθηκαν οι διαμαρτυρίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αριθμεί σήμερα περίπου 90.000 μέλη και ζητάει τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και των εσόδων της, τον έλεγχο του τρόπου κτήσης της εκκλησιαστικής περιουσίας και την ποινική τιμωρία κληρικών, δικαστικών και πολιτικών που ευθύνονται για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου και παρόμοιων περιπτώσεων.
Πλούσιος διάλογος
Λιγότερο από δύο ημέρες και ειδοποιήσεις μέσω sms ήταν αρκετές, αφού η ομάδα έχει συσταθεί εδώ και αρκετό καιρό και ο διάλογος είναι πλούσιος μεταξύ των χιλιάδων μελών της, ενώ παράλληλα διενεργείται ψηφιακή συλλογή υπογραφών. Μέχρι στιγμής έχουν υπογράψει περισσότεροι από είκοσι τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι προκειμένου να κατατεθεί ψήφισμα στο υπουργείο Οικονομικών και στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Ωστόσο, η ανακίνηση του θέματος με αφορμή το σχετικό νομοσχέδιο, καθώς και οι πρόσφατες αντιδράσεις της Εκκλησίας σχετικά με τις εξαγγελίες περί φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, έκαναν τον διαδικτυακό διάλογο να ανάψει και τους μετέχοντες στην ομάδα να αποφασίσουν να κινητοποιηθούν.
«Ενώ η οικονομία της χώρας καταρρέει και στους πολίτες επιβάλλονται αιματηρές θυσίες, ο πλουσιότερος οργανισμός της χώρας, η Εκκλησία, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Συγκεντρωνόμαστε ειρηνικά, φέρνουμε την καλή μας διάθεση και τις πικέτες μας και ενώνουμε τις φωνές μας! “Κανείς δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις του προς το Κράτος”, άρθρο 13, παρ. 4 του Συντάγματος», αναφέρεται στην κοινοποίηση της σχετικής εκδήλωσης στο facebook.
Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό. Και σε πείσμα των καιρών που μας θέλουν να φοβόμαστε και τη σκιά μας, να κλείνουμε ερμητικά τον εαυτό μας, να κοιτάζουμε το συμφέρον μας -αυτό και μόνο αυτό- η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει τη σοφία τής παραπάνω λαϊκής ρήσης. Η καλοσύνη, η συνεργασία, η ευγένεια και η γενναιοδωρία, μεταξύ άλλων, είναι «ασθένειες» κολλητικές, λένε οι ειδικοί, εξαπλώνονται γρηγορότερα κι από τη σφοδρότερη πανδημία, και μπορούν αργότερα να επιστρέψουν ενισχυμένες στον υπερθετικό τους βαθμό, πίσω σε μας.
Τελικά, η πολυετής έρευνα για τα κοινωνικά δίκτυα, που «τρέχουν» ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής Ιατρικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κ. Νικόλας Χρηστάκης και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια κ. Τζέιμς Φάουλερ, έχει εξελιχθεί σε αστείρευτη πηγή αναπάντεχων, συναρπαστικών συμπερασμάτων. «Με ίσως το πιο σημαντικό από αυτά να είναι η ανακάλυψη της βαθιάς σύνδεσης μεταξύ των κοινωνικών δικτύων και της καλοσύνης», όπως λέει μιλώντας στην «Κ» ο κ. Χρηστάκης, που βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου του «Συνδεδεμένοι: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πώς αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας» (εκδ. Κάτοπτρο) στο αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης. «Τελικά, ο λόγος που οι άνθρωποι σχηματίζουν κοινωνικά δίκτυα είναι επειδή τα οφέλη από αυτά είναι πολύ μεγαλύτερα από το όποιο κόστος».
Το «πείραμα»
Στην τελευταία -«ρομαντική», όπως οι ίδιοι τη χαρακτηρίζουν- εργασία τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, οι δύο επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μια πράξη ευγένειας μπορεί να «διαχυθεί» στην κοινωνία σαν καλός ιός. Η γενναιόδωρη συμπεριφορά ή η διάθεση συνεργασίας δεν μετακυλίεται απλώς στο διπλανό μας -τον φίλο, τον συνάδελφο, τον αδερφό, τον αποδέκτη της «καλής» μας πράξης- αλλά έχουν αλυσιδωτή επίδραση σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες άλλα άτομα, άγνωστα σε εμάς. Στο «πείραμά» τους, χρησιμοποίησαν εθελοντές, άγνωστους μεταξύ τους, τους οποίους χώρισαν σε ομάδες και τους έβαλαν να παίξουν το γνωστό Παιχνίδι του Κοινού Αγαθού (γνωστό στους οικονομολόγους, στο παιχνίδι δίδεται ένα ποσό σε κάθε μέλος της ομάδας που πρέπει να αποφασίσει εάν θα το κρατήσει όλο ή θα το καταθέσει όλο, ή μέρος του, στον κοινό κουμπαρά. Μετά τις συνεισφορές όλων των μελών της ομάδας το ποσό που έχει συγκεντρωθεί διπλασιάζεται και ισοκατανέμεται στα μέλη της ομάδας. Θα συνεργαστούν οι παίκτες ώστε να βγουν κερδισμένοι ή θα κοιτάξουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους;). Οι ερευνητές βρήκαν ότι σε κάθε δολάριο που κάποιος προσέφερε στον πρώτο γύρο του παιχνιδιού, προσθέτονταν 20 σεντς από κάποιον άλλο στον δεύτερο γύρο και άλλα 8 σεντς από κάποιον τρίτο στη συνέχεια και άλλα 6 σεντς από τον επόμενο – ένα «πουρμπουάρ» που όλο φουσκώνει.
Μεταξύ αγνώστων
«Ηταν η πρώτη φορά που έγινε πείραμα για κάτι τέτοιο», εξηγεί ο κ. Χρηστάκης, τον οποίο πέρυσι το περιοδικό Time κατέταξε στους «100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο». «Στην έρευνά μας, οι άνθρωποι βρίσκονταν σε ελεγχόμενο περιβάλλον – αντίθετα τα όποια στοιχεία είχαμε μέχρι σήμερα για την επίδραση της συνεργασίας βασίζονταν σε ήδη διαμορφωμένα δίκτυα, φιλικά, οικογενειακά, διαδικτυακά κ.λπ.». Υπενθυμίζεται ότι στο πλαίσιο της έρευνάς τους, έχουν επίσης αποδείξει ότι «μεταδοτικό» είναι και το αίσθημα της ευτυχίας, και μάλιστα μεταξύ αγνώστων. Η ευτυχία μεταδίδεται από τον καθέναν μας, όχι μόνο στους φίλους μας, αλλά και στους φίλους των φίλων μας. Αντίστοιχα, τα κοινωνικά δίκτυα είναι καλοί «αγωγοί» και αρνητικών χαρακτηριστικών, όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ακόμα και η αυπνία! (Ερευνα σε πάνω από 8.000 εφήβους έδειξε ότι όταν ένας έφηβος αρχίζει να κοιμάται λιγότερο, τον ακολουθούν και οι φίλοι των φίλων του…)
Η ουσία όμως παραμένει στη σοφία του παλιού εκείνου γνωμικού. «Τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να είναι και θετικά και αρνητικά. Το βέβαιο όμως είναι ότι, εάν τα χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά για να ασκήσουμε βία ο ένας προς τον άλλο, θα κατέρρεαν. Κατά συνέπεια, η διάχυση θετικών στοιχείων είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των δικτύων», καταλήγει ο κ. Χρηστάκης.
Οι περισσότεροι Ρώσοι απλά σηκώνουν τους ώμους στο άκουσμα των εξόδων και του τρόπου ζωής των περισσότερων κυβερνητικών αξιωματούχων της χώρας, θεωρώντας ότι δε μπορούν να κάνουν κάτι για τις δωροδοκίες και τις μίζες των γραφειοκρατών.
Όταν όμως ο υπουργός Εσωτερικών ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να αγοράσει ένα χρυσό κρεβάτι, προκάλεσε την οργή πολλών, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τη δυναμική του Ίντερνετ στην αντίδραση απέναντι στη διαφθορά. Αν και τα κρατικά ελεγχόμενα παραδοσιακά μέσα κάνουν τα στραβά μάτια, μια μικρή ομάδα Ρώσων blogger προκαλεί τους διεφθαρμένους πολιτικούς, ζητώντας την αντίδραση της κοινής γνώμης και την παρέμβαση της δικαιοσύνης.
Τα blog τους έχουν προσελκύσει ανέλπιστη δημοσιότητα, αντικατοπτρίζοντας τη γενικότερη δυσαρέσκεια στη συμπεριφορά των μελών της κυβέρνησης. «Δεν περίμενα να γίνει τόσο δημοφιλές το blog», δήλωσε ο Αλεξάντερ Μαλιούτιν, που διαχειρίζεται ένα blog αφιερωμένο στην αποκάλυψη ύποπτων κυβερνητικών κινήσεων, συμπεριλαμβανομένης της διάσημης πλέον αγοράς του χρυσού κρεβατιού από τον υπουργό Εσωτερικών.
Τον περασμένο Αύγουστο, το υπουργείου ανακοίνωσε τα σχέδια του να αγοράσει έπιπλα αξίας 800.000 δολαρίων, μεταξύ των οποίων ένα κρεβάτι με επικάλυψη χρυσού 24 καρατίων. Τα κείμενα είχαν αναρτηθεί σε μια δυσεύρετη ιστοσελίδα όπου αναφέρονται οι δαπάνες της κυβέρνησης, όπως προβλέπει σχετικός νόμος του 2005.
Όταν bloggers και δημοσιογράφοι έφεραν το θέμα στη δημοσιότητα, το υπουργείου υπεραμύνθηκε της θέσης του λέγοντας ότι το κρεβάτι προορίζεται για τον ξενώνα ξένων αξιωματούχων. Στις άλλες δαπάνες που δημοσίευσε ο Μαλιούτιν περιλαμβάνεται η αγορά αυτοκινήτου Mercedes από το ινστιτούτο αστρονομίας της Αγίας Πετρούπολης αλλά και η πληρωμή αφρικανών τυμπανιστών από το Μπουρούντι για να παίξουν στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι του κυβερνήτη της επαρχίας Σακαλίν. Και οι δύο παραγγελίες ακυρώθηκαν μετά τη γενική κατακραυγή, όχι όμως και η αγορά του χρυσού κρεβατιού.
Η μπλογκόσφαιρα, που μέχρι στιγμής παραμένει ανέγγιχτη από λογοκρισία, σταδιακά καθίσταται «σημαντική κοινωνική δύναμη» που προωθεί πληροφορίες που αγνοούνται από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης. «Οι μεγάλοι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι δομές που υπηρετούν τα συμφέροντα της γραφειοκρατίας», εξήγησε ο Κίριλ Καμπάνοφ, ειδικός σε θέματα καταπολέμησης της διαφθοράς και επικεφαλής της Εθνικής Επιτροπής Καταπολέμησης Διαφθοράς. Πρόσθεσε ωστόσο ότι η επίδραση του Ίντερνετ στην κοινή γνώμη είναι περιορισμένη, δεδομένης της μικρής διείσδυσης του μέσου στον πληθυσμό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Μπορεί ένα «βουητό» να είναι βουβό; Κι όμως, τις τελευταίες ημέρες, μπορεί τα πληκτρολόγια να έχουν πάρει φωτιά, ο ήχος που βγάζουν όμως είναι υπόκωφος, πένθιμος. Με δεκάδες, εκατοντάδες, από «like», «join», «accept», «uploads», status updates, comments, η ορολογία των χρηστών του μέσου, προσπαθούμε να εκφράσουμε, με αυτόν τον κωδικοποιημένο, καινούργιο τρόπο, τη θλίψη, την οργή, τη σαστιμάρα μας γι’ αυτό που συνέβη.
Άρθρα (RSS)