Και για να μην αναρωτιέστε που πήγαν τα λεφτά ακούστε δια στόματος του γενικού διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Ντομινίκ Στρος Καν:
Η δημοσιονομική κρίση αποκάλυψε το σαθρό αναπτυξιακό πρότυπο, μια ελληνική «πυραμίδα» 300 δισ. ευρώ (όσο είναι το δημόσιο χρέος) στην οποία όλοι συμμετείχαμε, προφανώς όχι με το ίδιο κέρδος. Αλλά, ας το παραδεχθούμε, συμμετείχαμε όλοι. Τα 300 δισ. ευρώ δεν ήταν μόνο οι μίζες, οι υπερτιμολογήσεις δημοσίων προμηθειών, η μεγάλη φοροδιαφυγή, οι γενναιόδωρες εθελούσιες έξοδοι, οι εξοργιστικά υψηλές αμοιβές κάποιων στελεχών του. Ηταν και αυτά, ενδεχομένως κυρίως αυτά. Ηταν, όμως ταυτόχρονα και οι προσλήψεις στο Δημόσιο χιλιάδων χαμηλόμισθων, αλλά χωρίς αντικείμενο δημοσίων υπαλλήλων, οι πλασματικές υπερωρίες, η μικρομεσαία φοροδιαφυγή, η θεσμοθετημένη φοροαποφυγή των αγροτών και των ταξιτζήδων, οι χαμηλές αλλά αναντίστοιχες με τις εισφορές συντάξεις.
Το Zeitgeist Movement Greece οργανώνει τριήμερο εκδηλώσεων στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας Zeitgeist – ZDAY 2010. Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα www.thezeitgeistmovement.gr/index.php/z_day_2010/
Κατήφεια σήμερα στους συλλόγους καθηγητών. Ας θυμηθούμε και τον Καραγάτση: «Όταν κάποιος κάνει κάποια παλιανθρωπιά σε κάποιον, έχει την αξίωση ο δεύτερος κάποιος να κατανοήσει την αδήριτη ανάγκη που ωθεί τον πρώτο στη διάπραξη της παλιανθρωπιάς»
Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ (στο «10»)
«Αντιμέτωπη με την αγωνία της οικονομικής της κρίσης, η Ελλάδα έχει μία μόνο διέξοδο. Θα πρέπει να κοιτάξει προς τη σοφία των προγόνων της, όχι για να μάθει από αυτήν αλλά για να την πουλήσει.
Δανείστηκε περισσότερα από όσα μπορούσε να πληρώσει. Ομως, ως λίκνο του δυτικού πολιτισμού έχει απύθμενο απόθεμα πλούτου (…) Δυστυχώς, μεγάλο κομμάτι της πρωτεύουσας της Αρχαίας Ελλάδας έχει ήδη φύγει από τη χώρα. Τα Ελγίνεια είναι στο Λονδίνο, η Αφροδίτη της Μήλου στο Παρίσι. Ο,τι έχει μείνει δεν είναι και πολύ αξιοποιήσιμο στο μάρκετινγκ. Ο δανεισμός του Παρθενώνα στη Γερμανία ως πυριτιδαποθήκης, όπως έκαναν οι Τούρκοι στα 1860, ίσως προκαλέσει περαιτέρω ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών. (…) Η Αρχαία Ελλάδα αποτελεί αρχαιολογικό θησαυρό για πατέντες και σήματα από τον αθλητισμό μέχρι τον κινηματογράφο. (…) Δεν χρειάζεται να είσαι Σωκράτης για να θεμελιώσεις το δικαίωμα της Ελλάδας σε κέρδη. Πάει πάρα πολύς καιρός από τότε που ο υπόλοιπος κόσμος ζει χάρη στις καινοτομίες των αρχαίων Ελλήνων. Μας πρόσφεραν, οφείλουμε να τους το ανταποδώσουμε. Η Ελλάδα πρέπει να επιβάλει πνευματικά δικαιώματα σε κάθε κωμωδία και τραγωδία, σε κάθε πυθαγόρειο τρίγωνο, σε κάθε ρητορεία και σοφιστεία.(…) Η Nike δεν θα μπορέσει να αμυνθεί σε περίπτωση αξίωσης αποζημίωσης για κλοπή σήματος -της θεάς Νίκης. (…) Οι ευφυείς της Goldman Sachs βοήθησαν πολύ με τις ευρηματικές οικονομικές λύσεις που πρόσφεραν στην Ελλάδα και είναι βέβαιο ότι θα έχουν και τώρα το τέλειο σχέδιο για να την βγάλουν από την κρίση.
Λέτε τελικά να είχαν δίκιο οι πολιτικοί μας που ετοιμάζονταν να ξεπουλήσουν τα έσοδα της Ακρόπολης; Η Έβα Κανταρέλα, η καθηγήτρια αρχαίου ρωμαϊκού και ελληνικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου που είχε γράψει τις προάλλες ένα άρθρο με τίτλο «Είμαστε όλοι Έλληνες», διατυπώνει τώρα στην Κοριέρε ντέλαΣέρα μια νέα επαναστατική πρόταση: όλα τα μουσεία όπου εκτίθενται ελληνικές αρχαιότητες να προσφέρουν ένα μέρος των εσόδων τους στην Ελλάδα, ως αναγνώριση του τεράστιου χρέους τους στον πολιτισμό μας. Είναι φανερό ποιος πρέπει να κάνει την αρχή: το Βρετανικό Μουσείο, φυσικά.
Μέχρι στιγμής, η συμβολή της βιομηχανίας της πληροφορικής στη γένεση του κατακλυσμού του 2008 παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό. Οπως ακριβώς και οι απαρχές της σχέσης ανάμεσα στην επικοινωνιακή και την οικονομική σφαίρα.
Προκειμένου να αναχαιτίσει την κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’70, η άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε νέα συστήματα υπολογισμού και επικοινωνίας ως εργαλεία «χωρο-χρονικής υποστήριξης»(2) -για να θυμίσουμε την έκφραση του Ντέιβιντ Χάρβεϊ. Το θέμα ήταν, προπάντων, να γίνει επανασύνδεση με τα κέρδη, διοχετεύοντας τα κεφάλαια προς έναν τομέα που θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ανάπτυξη. Μαζικές επενδύσεις αρδεύουν τότε τις ΤΠΕ, εμφυσώντας στην κοινή γνώμη την ιδέα μιας χαρωπής μετάβασης προς τη νέα, χρυσή εποχή, με την επονομαζόμενη «κοινωνία της πληροφορίας».
Πρέπει, άραγε, να χαιρόμαστε που οι ΤΠΕ παραμένουν πόλος μεγέθυνσης; Κατά βάθος ο ψηφιακός καπιταλισμός αναπτύσσεται, όπως και οι προκάτοχοί του, μέσα σε περιόδους κρίσης. Οι οποίες επιφέρουν ταυτόχρονα ένα κοινωνικό φορτίο άνισα κατανεμημένο, νέους τρόπους κυριαρχίας, αλλά, ευτυχώς, και νέες δυνατότητες αντίστασης και ανοικοδόμησης.
ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ κάνουν τα φλασάκια, τα USΒ memory sticks, στην καθημερινότητα των Γάλλων με τη χρήση τους να ξεκινά από τα μέσα μεταφοράς και να φτάνει έως τα αρτοποιεία και τα περίπτερα. Από χθες οι κάτοικοι του Μονπελιέ στη Νότια Γαλλία χρησιμοποιούν τη μικροσκοπική συσκευή αποθήκευσης δεδομένων ως εισιτήριο στο τραμ και τα λεωφορεία. Το πρόγραμμα πρόκειται να υιοθετήσουν σύντομα ο δήμος της Γκρενόμπλ και η περιφέρεια του Παρισιού, ενώ οι κρατικοί σιδηρόδρομοι πρόκειται να εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα ιαπωνικής προέλευσης το οποίο επιτρέπει στους ταξιδιώτες να «κατεβάζουν» και να πληρώνουν εικονικά εισιτήρια από το κινητό τους τηλέφωνο.
Η γαλλική κυβέρνηση θεωρεί ότι το USΒ θα γίνει σύντομα ένα είδος ηλεκτρονικής ταυτότητας. Τον περασμένο μήνα άρχισε η εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο περιέχει όλους τους κωδικούς πρόσβασης σε ένα φλασάκι με στόχο την απλοποίηση των τραπεζικών συναλλαγών αλλά και των πληρωμών στα ψώνια. Προβλέπεται ότι στο μέλλον το USΒ θα λειτουργεί ως πιστωτική κάρτα, κινητό τηλέφωνο και ταυτότητα ή διαβατήριο. Οι δήμοι του Μπορντό και της Τουλόν δείχνουν ήδη τον δρόμο: στις δύο πόλεις εφαρμόζεται πιλοτικά ένα πρόγραμμα με το οποίο οι καταναλωτές χρησιμοποιούν memory sticks για την αγορά αγαθών όπως το ψωμί, η εφημερίδα και τα τσιγάρα.
Ο Κρις Αντερσον, ο αρχισυντάκτης του Wired λέει ότι το Διαδίκτυο θα αλλάξει κι άλλο τη ζωή μας. «Μαζική κουλτούρα σήμαινε μια κοινή κουλτούρα, όπου εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο διαβάζουν, ακούνε, βλέπουν τα ίδια πράγματα. Στην εποχή της Μακριάς Ουράς, η μαζική κουλτούρα κατακερματίζεται και αυτό που συμβαίνει είναι να υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο, μοιρασμένοι σε διάφορες ομάδες, που αναζητούν με πάθος άγνωστα γκρουπ ή βιβλία, πράγματα που χωρίς το Διαδίκτυο δεν θα τα έβρισκαν ποτέ. Ετσι, δημιουργούνται μικρές «φυλές», μπορούμε να μιλάμε για «κουλτούρα της φυλής» – με τη διαφορά ότι, σε αντίθεση με την παραδοσιακή έννοια, όπου ήσουν υποχρεωμένος να ανήκεις σε μία και μόνο φυλή, τώρα μπορείς να ανήκεις σε δύο και τρεις μαζί».Είναι όλα τόσο τέλεια λοιπόν; «Οχι ακριβώς», αποκρίνεται. «Εξαρτάται από ποια όχθη μιλάει κανείς. Πάρτε τον δικό μου τομέα. Είμαι αρχισυντάκτης σε ένα περιοδικό, που τυπώνεται, εκδίδεται και κυκλοφορεί, συνεπώς έχουμε απέναντί μας τη Μακριά Ουρά, πρέπει να την αντιμετωπίσουμε. Στην ουσία, έχεις να αντιμετωπίσεις ολόκληρο το Διαδίκτυο. Εχουμε χάσει το μονοπώλιό μας και υπάρχει δραματική πίεση και ανταγωνισμός για όλους όσοι βρίσκονται σε ανάλογη θέση με μένα».
– Είναι παράδοξο αυτό που λέτε, διότι το Wired υποτίθεται ότι καταγράφει όλες αυτές τις εξελίξεις. Χωρίς αυτές δεν θα υπήρχε.
– Δεν θα το έλεγα παράδοξο αλλά ειρωνικό.
– Διαβάζοντας κανείς το Wired, έχει πλήρη ενημέρωση του τι γίνεται σε όλους αυτούς τους τομείς;
– Οχι, με τίποτα. Κανένα περιοδικό δεν μπορεί να καταγράψει αυτό με απόλυτο τρόπο. Δεν το προσπαθούμε κιόλας. Επιλέγουμε απλώς τα πιο ενδιαφέροντα θέματα, αυτά που θεωρούμε ότι συμπυκνώνουν την όλη κατάσταση, η οποία είναι πολύ ρευστή ακόμα – και θα παραμείνει τέτοια. Θα μας πάρει πολύ χρόνο ακόμα για να αντιληφθούμε τον αντίκτυπο που θα έχει στην κοινωνία και την κουλτούρα η ψηφιακή επανάσταση.
Κι ο Π. Μπουκαλάς σχολιάζει σήμερα στην Καθημερινή: Αν οι Ευρωπαίοι εταίροι λειτουργούσαν όντως ως εταίροι, ως αλληλέγγυοι σύμμαχοι και όχι ως πραματευτές όπλων και ως κηδεμόνες που δίνουν λίγα για να αποσπάσουν πολλά, τότε ίσως δεν θα υπήρχε λόγος να θυμηθούμε κάποιους κρίσιμους στίχους από την ωδή «Αι ευχαί» του Ανδρέα Κάλβου. Αλλά επειδή, αντί να σπεύσουν, αργοπόρησαν υστερόβουλα, ώστε η κρίση να πάρει (ή να πουν ότι πήρε) γνωρίσματα κατάρρευσης και χρεοκοπίας, και επειδή ο στόχος τους φαίνεται πως είναι η τιμωρία και η πολιτική επιβολή και επιτήρηση παρά η οικονομική συνδρομή, ας θυμηθούμε καλού κακού πώς άρχιζε εκείνο το παλιό ποίημα, που άλλωστε αποδείχθηκε συμβουλή φρονιμότατη (έστω κι αν δεν βρήκε ανταπόκριση) σε πολλές περιόδους της μετεπαναστατικής Ελλάδας:
«Της θαλάσσης καλήτερα / φουσκωμένα τα κύματα / να πνίξουν την πατρίδα μου / ωσάν απελπισμένην, έρημον βάρκαν. // Σ’ την στεριάν, σ’ τα νησία / καλήτερα μίαν φλόγα / να ιδώ χυμένην, / τρώγουσαν πόλεις, δάση, / λαούς και ελπίδας. // Καλήτερα, καλήτερα / διασκορπισμένοι οι Ελληνες / να τρέχωσι τον κόσμον, / με εξαπλωμένην χείρα / ψωμοζητούντες· // παρά προστάτας να ’χωμεν». Και λίγο πριν κλείσει αυτό το ποίημα, που στιγμές στιγμές μοιάζει με αποτροπαϊκή κραυγή, στην προτελευταία στροφή λοιπόν, ο Κάλβος επαναλαμβάνει το «Παρά…», έτσι, με αποσιωπητικά, σαν για να το οξύνει ακόμα περισσότερο και να το αφήσει να εκκρεμεί διά παντός, έστω σαν τη φωνή μιας σύγχρονης Κασσάνδρας.
Το υπουργείο Παιδείας, εκμεταλλευόμενο τον υψηλό βαθμό ανεργίας των νέων πτυχιούχων καθηγητών πανεπιστημιακών σχολών και έχοντας στα συρτάρια του περίπου 60.000 αιτήσεις, προσλαμβάνει κάθε χρόνο 10.000-11.000 ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς.
Oυσιαστικά, οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί καλούνται να εξαγοράσουν με τη δωρεάν εργασία τους την ελπίδα μιας προϋπηρεσίας που έπειτα από 3-4 χρόνια ενδέχεται να τους οδηγήσει σε μόνιμο διορισμό.
Είναι γνωστή, αρκετά χρόνια τώρα, η συμπεριφορά της Πολιτείας προς τους ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς. Μεσαιωνική εργασιακή πραγματικότητα, με 350 ευρώ μισθό μηνιαίως, με καθυστέρηση μέχρι και 12 μήνες για την καταβολή των δεδουλευμένων, με απουσία οποιωνδήποτε περιθωρίων για ανάπτυξη εκπαιδευτικής και παιδαγωγικής σχέσης με τους μαθητές και κυρίως με διαρκείς θυσίες για την εξαγορά, μέσα από την απλήρωτη εργασία, μιας προϋπηρεσίας που έπειτα από χρόνια ενδέχεται να οδηγήσει στον διορισμό.
Ωστόσο, το τελευταίο χρονικό διάστημα, αιφνιδιαστικές, απροειδοποίητες απολύσεις στη μέση της χρονιάς συνθέτουν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο το παζλ μιας πολιτικής στην οποία η υπονόμευση της προσωπικής και της επαγγελματικής αξιοπρέπειας των ωρομίσθιων εκπαιδευτικών αναδεικνύονται σε εγγενή χαρακτηριστικά της.
Στην παραδοσιακή μορφή του μύθου, ο μέρμηγκας δουλεύει σκληρά μέσα στην κάψα του καλοκαιριού. Φτιάχνει το σπίτι του και αποθηκεύει προμήθειες για τον χειμώνα. Ο τζίτζικας τον λοιδορεί, γελάει, τραγουδάει και γλεντάει τη ζωή του. Ερχεται ο χειμώνας και ο μέρμηγκας ζει στη ζέστη του και στο καλό φαΐ του. Ο τζίτζικας ψοφάει στο κρύο. Ηθικό δίδαγμα: η εργασία και η πρόνοια αμείβονται.
Στη σημερινή μορφή του μύθου, μόλις έρθει ο χειμώνας τα τζιτζίκια συνδικαλίζονται και κάνουν καταλήψεις, διεκδικώντας ίδια ποιότητα ζωής με τα μερμήγκια. «Γιατί εκείνα να καλοπερνούν κι εμείς να ψοφάμε στο κρύο;». Το θέμα είναι ελκυστικό για τα κανάλια. Δείχνουν βίντεο με τη ζωή ενός παχύ μέρμηγκα κι ενός αδύναμου τζίτζικα και βγάζουν στα παράθυρα προοδευτικούς πολιτικούς. Εκείνοι φρικιούν: «Αυτές οι διακρίσεις προσβάλλουν τις αξίες του έθνους». Αναλύουν, με στοιχεία, ότι την καλοπέρασή του ο μέρμηγκας την έχτισε στην πλάτη του τζίτζικα. «Καλούμε τη Βουλή να φορολογήσει τα μερμήγκια και τα έσοδα να ανακουφίσουν τα τζιτζίκια». Ο μέρμηγκας δεν έχει να πληρώσει τον νέο φόρο. Το σπίτι του βγαίνει στο σφυρί και πλέον ανήκει στο Δημόσιο. Εκεί εγκαθίσταται ο τζίτζικας ως αναξιοπαθών. Το σπίτι βέβαια καταρρέει διότι δεν ξέρει να το συντηρεί. Ο μέρμηγκας χάθηκε στα χιόνια και ο τζίτζικας βρέθηκε νεκρός από πείνα, αφού ξεκοκάλισε το φαγητό του μέρμηγκα.
Ηθικό δίδαγμα: τα παράσιτα καταστρέφουν και τους άλλους πριν καταστραφούν. Η χώρα μας χρωστάει 300 δισ. ευρώ, ενώ για την Αργεντινή αρκούσαν 50 δισ. δολάρια για να χρεοκοπήσει. Τα δανειστήκαμε από χώρες που φρόντισαν εδώ και πολλά χρόνια να κάνουν την οικονομία τους παραγωγική. Τα δικά μας δανεικά όμως πήγαν αλλού. Στους Mινώταυρους της παραοικονομίας και του κορπορατισμού. Σε παροχές, σε μισθούς και στη δημιουργία νέων δημόσιων φορέων και οργανισμών. Δηλαδή, αντί για την παραγωγή, τα έφαγαν οι καρχαρίες, οι συντεχνίες και το Δημόσιο. Ζωντανό παράδειγμα: πολλοί αγρότες έπαψαν να παράγουν για τις ανάγκες μας και έτσι τρώμε πατάτες και σκόρδα εισαγωγής. Παράγουν για τις επιδοτήσεις. Πληρώνονται περισσότερα απ’ όσα παράγουν διότι δηλώνουν πλασματική παραγωγή. Αλλά δεν τους φτάνουν. Εκβιάζουν με παράνομες καταλήψεις των δρόμων και, αντί να υποστούν δίωξη για την παρανομία, εισπράττουν και καπέλο στην επιδότηση (500 εκατ. ευρώ πέρυσι) από το κράτος που με τη σειρά του παρανομεί απέναντι στην Ε.Ε. και πληρώνει γι’ αυτό επιπλέον πρόστιμο. Το έργο παίχτηκε νωρίτερα από τη συντεχνία των λιμενεργατών. Επονται οι λοιπές συντεχνίες.
Από την άλλη μεριά, οι προοδευτικοί πολιτικοί αντιμετωπίζουν τις όποιες παραγωγικές μονάδες μας (τα μερμήγκια) ως εχθρούς: «Να πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο». Κι αυτές, είτε κλείνουν, είτε μετακομίζουν σε άλλες χώρες, είτε μετατρέπονται σε κρατικοδίαιτες, μιμούμενες την πετυχημένη μέθοδο του τζίτζικα. Στο τέλος, οι προοδευτικοί πολιτικοί τα βάζουν με τους δανειστές, ότι φταίνε εκείνοι για τον αργό θάνατο που περιμένει όλους μας. Ως γνωστόν, εμείς δεν φταίμε ποτέ για τίποτα.
Με το τέλος του …Πελοποννησιακού Πολέμου παρομοιάζουν την τωρινή περίοδο που διανύει η χώρα μας, σε ρεπορτάζ τους, οι Financial Times. Οπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, τότε οι Αθηναίοι κλήθηκαν να εφαρμόσουν τους αυστηρούς όρους που τους έθεσαν οι Σπαρτιάτες, καθώς και ένα νέο πολιτειακό καθεστώς. Υπό μία έννοια, οι σημερινοί Ελληνες καλούνται να υιοθετήσουν τους αυστηρούς όρους που τώρα τους θέτους οι Ευρωπαίοι εταίροι, ενώ η αντιστοίχιση συνεχίζεται με εξαιρετικό ενδιαφέρον και παρακάτω.
Η οικονομία κατακρημνίζεται, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η κατάσταση προμηνύεται δυσοίωνη, αλλά μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα υπάρχει ένας τομέας που ανθεί και κάνει τζίρους δισεκατομμυρίων! Ενας τομέας που δεν έχει να κάνει με πραγματικά υλικά αγαθά, αλλά με «αέρα κοπανιστό»!
Ο λόγος για τα ψηφιακά αγαθά, τα διάφορα γκάτζετ που μπορεί κάποιος να αγοράσει από το διαδίκτυο για να προχωρήσει γρηγορότερα σε e-παιχνίδια, να «ντύσει» και να «προικίσει» το άβατάρ του (το ψηφιακό δηλαδή alter ego του), να πάρει ισχυρότερα όπλα κ.λπ.
Οσοι από εσάς είστε έστω και λίγο εξοικειωμένοι με τα διαδικτυακά παιχνίδια που προσφέρει το facebook (farmville, pet society, restaurant city, country story κ.ά.), όσοι έχετε παίξει «second life», θα καταλάβατε ήδη για τι ακριβώς μιλάμε. Ρουχαλάκια, επιπλάκια, κοσμηματάκια, πολυτελή αυτοκίνητα, μπουκάλια σαμπάνιας, κάρτες γενεθλίων, αλλά επίσης γελάδια για τη φάρμα σας, λίπασμα για τα σπαρτά σας και ένα σωρό ακόμα χρήσιμα για τα διάφορα παιχνίδια και την ψηφιακή σας περσόνα, άχρηστα όμως στην κανονική σας ζωή, αγοράζονται πανεύκολα με ελάχιστα ευρώ: μέσω κάρτας, pay pal κ.λπ., διαδικασία απλούστατη και γρήγορη.
Η αγορά ψηφιακών αγαθών δεν είναι κάτι καινούργιο: η μόδα υπήρχε εδώ και χρόνια στην Ασία (όπου πέρσι ο τζίρος ξεπέρασε τα 5 δισ. δολάρια!), πριν από δύο χρόνια εισέβαλε δυναμικά στην Αμερική και σιγά σιγά κατακλύζει τον κόσμο, τινάζοντας την μπάνκα στον αέρα με σκανδαλώδη κέρδη!
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου της Μ. Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία
Ξεχάστε πορτοφόλια και ψιλά. Ενας κύβος θα αρκεί για τις συναλλαγές σας τα επόμενα χρόνια. Μία νέα συσκευή που έκανε ντεμπούτο στην αγορά στα τέλη του 2009 δίνει τη δυνατότητα σε ιδιώτες και καταναλωτές να πραγματοποιούν και να δέχονται ηλεκτρονικές πληρωμές μετατρέποντας οποιαδήποτε συσκευές με υποδοχή ακουστικών, όπως ένας υπολογιστής ή ένα κινητό τηλέφωνο, σε τερματικό χρέωσης πιστωτικών καρτών.
Η πρωτοποριακή συσκευή, με το όνομα Square, αποτελείται από ένα πλαστικό κύβο, με διαστάσεις λίγο μεγαλύτερες από ένα κύβο ζάχαρης, με μία σχισμή από την οποία μπορεί να περάσει το τμήμα της ειδικής μαγνητικής ταινίας μιας πιστωτικής κάρτας. Όταν το Square συνδεθεί σε ένα iPhone, διαβάζει την κάρτα και στέλνει τα στοιχεία της με τη μορφή ακουστικού σήματος στο λογισμικό μέσα στο τηλέφωνο. Στη συνέχεια ακολουθεί η διαδικασία εγκρίσεων μέσω Ίντερνετ, ενώ στην περίπτωση που δεν υπάρχει διαθέσιμη σύνδεση τα δεδομένα αποθηκεύονται και στέλνονται μόλις η συσκευή συνδεθεί. Όσο για την απαραίτητη υπογραφή του κατόχου της κάρτας, αυτή πραγματοποιείται με το δαχτυλικό αποτύπωμα που αφήνει στην οθόνη του iPhone και που αποθηκεύεται στη μνήμη του.
Μόλις εγκριθεί η συναλλαγή, τα χρήματα μεταφέρονται στον τραπεζικό λογαριασμό του ιδιοκτήτη του κινητού. Ο πελάτης μπορεί να επιλέξει να λάβει την απόδειξη της συναλλαγής είτε μέσω e-mail ή με μήνυμα στο κινητό του. Στην περίπτωση που διαλέξει το e-mail, η απόδειξη περιλαμβάνει ηλεκτρονικό χάρτη με το σημείο που πραγματοποιήθηκε η συναλλαγή και φωτογραφία του αποτυπώματος-υπογραφής.
Αν εξαιρέσει κανείς την Κατοχή, στη διάρκεια της οποίας η χώρα υποχρεώθηκε για υπέρτερους λόγους σε παύση πληρωμών, έχουν περάσει 77 χρόνια από την τελευταία φορά που η λέξη «χρεοκοπία» ακούστηκε στην Ελλάδα τόσο πολύ όσο αυτές τις ημέρες. Ηταν η χρονιά της τελευταίας από τις τέσσερις ελληνικές πτωχεύσεις των ετών 1827, 1843, 1893 και 1932. Πτωχεύσεις που οφείλονταν στην αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει έναν υπέρμετρο και πανάκριβο εξωτερικό δανεισμό και λύνονταν με ακόμη μεγαλύτερο και επαχθέστερο δανεισμό δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο που έσπασε μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Και που είχαν σχεδόν πάντα μια έμμεση ή άμεση σχέση με την εθνική κυριαρχία, όπως προς γενική έκπληξη ανέφερε προ ημερών στο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου. Γιατί; Οχι μόνο επειδή σε πτώχευση δεν μπορείς να ασκήσεις εξωτερική πολιτική, όπως διευκρίνισε μετά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Θόδωρος Πάγκαλος, αλλάεπειδή ιστορικά οι περισσότερες πτωχεύσεις συναρτήθηκαν με την εθνική ολοκλήρωση.
Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η μεγάλη πλειοψηφία όσων παίρνουν αποφάσεις δεν έχει υπάρξει ποτέ στη θέση εκείνων που υφίστανται τις συνέπειες των αποφάσεών τους. Μιλώ για το θέμα των ημερών, της θρυλούμενης και από πολλές πλευρές υποστηριζόμενης περικοπής κατά 10% των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Η οποία θα επιφέρει μείωση κατά 3,4% του μισθού τους. Πρόχειρα ανακαλώ μερικούς αριθμούς που γνωρίζω, για παράδειγμα καθηγητής μέσης εκπαίδευσης, με διδακτορικό, είκοσι οκτώ χρόνια υπηρεσία, χωρίς παιδιά, παίρνει καθαρά γύρω στα 1.600 ευρώ. Ναι, ναι, ξέρω τι σκέφτεστε: τα ιδιαίτερα. Μη βιάζεστε, όμως, μιλώ προφανώς για τον καθηγητή χωρίς ιδιαίτερα. Και γνωρίζω τουλάχιστον πέντε από το στενό οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον, φανατικούς δασκάλους, ακούραστους, λαμπρούς επιστήμονες με συνεχείς ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια, συμπολίτες μας που έχουν φάει την τάξη με το κουτάλι. Ενας τέτοιος, λοιπόν, εάν εφαρμοστούν οι περί περικοπών ιδέες για τη σωτηρία της Ελλάδας, θα χάσει από 40 έως 100 ευρώ του μηνιαίου εισοδήματός του. Σας φαίνονται λίγα; Εχετε σκεφτεί ότι μπορεί να ζει μόνος και να μην έχει ιδιόκτητο σπίτι; Εχουν ποτέ περάσει με εξήντα ή εκατό ευρώ μία ολόκληρη εβδομάδα όσοι σκέφτονται τέτοιες λύσεις;
Πρόκειται μήπως να υποστούν μια οποιαδήποτε, συμβολική έστω, οικονομική μείωση όσοι εκ του πολιτικού προσωπικού, υπουργοί ή πρωθυπουργοί, διά πράξεων ή παραλείψεων οδήγησαν την Ελλάδα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Μήπως πρόκειται να κατονομασθούν έστω αυτοί που έφταιξαν και οι συγκεκριμένες αποφάσεις τους, ώστε να ξέρουν οι Ελληνες; Ή μήπως, ως συνήθως, η συντεχνία του Κοινοβουλίου θα αρκεστεί σε γενικόλογους αφορισμούς και όλα θα σβήσουν μέσα σε ένοχη σιωπή; Η ραχοκοκαλιά της πατρίδας μας, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες, επιστήμονες και εργάτες, όσοι κρατούν τις υπηρεσίες ανοιχτές, οι γιατροί της αυταπάρνησης, οι δημιουργικοί υπάλληλοι, με μια λέξη οι νομιμόφρονες φορολογούμενοι, τα υποζύγια των προϋπολογισμών, κοινώς τα κορόιδα, απαιτούν πλέον δικαιοσύνη χωρίς εκπτώσεις. Περιμένουν.
Γιατί να υπάρχει πείνα και στέρηση σε οποιαδήποτε χώρα, σε οποιαδήποτε πόλη, σε οποιοδήποτε τραπέζι, όταν ο άνθρωπος έχει πόρους και γνώση να εξασφαλίσει σε όλη την ανθρωπότητα τα αναγκαία για την επιβίωση;Δεν υπάρχει έλλειμμα στα υλικά αποθέματα. Το έλλειμμα υπάρχει στην ανθρώπινη θέληση», είχε πει πριν από τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.
Στο ίδιο έγκλημα είμαστε ακόμη και σήμερα θεατές. Και αν οι αγώνες για την εξάλειψή του κατάφεραν να το συμπεριλάβουν στην ατζέντα των ισχυρών αυτού του κόσμου, δεν σημαίνει ότι λύθηκε. Απλώς… εξουδετερώθηκε: σαν να σταμάτησε ο αγώνας για την απελευθέρωση των ανθρώπων από την τυραννία της φτώχειας. Σαν να συγκαλύπτονται οι ευθύνες για αυτήν την αποτυχία…
Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αφρική: στα χρόνια της ανεξαρτησίας της ήταν ακόμα μια ήπειρος εξαγωγής τροφίμων. Σήμερα μετρά τις πληγές της στις χώρες με την πιο ακραία μορφή ένδειας. Στη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων του 20ού αιώνα, οι παρατεταμένες συγκρούσεις τής κόστισαν ανεκτίμητες, αμέτρητες ζωές κι ακόμη, της στέρησαν 120 δισεκατομμύρια δολάρια από τη χαμένη αγροτική παραγωγή. Ομως στην πραγματικότητα είναι η πείνα που σκοτώνει: την τελευταία δεκαετία στο Κονγκό η πλειονότητα των σχεδόν πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν χάσει τη ζωή τους, παρά τη συνεχιζόμενη εμπόλεμη κατάσταση, πέθαναν εξαιτίας των ασθενειών και της πείνας, όχι λόγω βίας. Αν υποθέσουμε ότι η φτώχεια και η πείνα δεν αποτελούν μια δυσβάσταχτη καθημερινή βιαιότητα για εκείνους που τη βιώνουν…
Κι αντί στην αυγή του 21ου αιώνα να έχουμε απαλλαγεί από αυτό το μαζικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, ο πλούσιος Βορράς εξακολουθεί να λυμαίνεται τον φτωχό Νότο.
Τα στοιχεία κατά του εγκλήματος που υπολογίζουν τη φρίκη και ποσοτικοποιούν το όνειδος είναι αμείλικτα:
* Ο ένας στους έξι κατοίκους του πλανήτη -πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι- δεν έχει αρκετή τροφή. Τα τελευταία 170 εκατομμύρια υποσιτισμένων ανθρώπων -ένας πληθυσμός που αντιστοιχεί σ’ αυτούς της Γερμανίας, της Γαλλίας και του Καναδά μαζί- σπρώχτηκαν στην πείνα όχι από κάποια έλλειψη στην παραγωγή τροφίμων αλλά από την οικονομική κρίση.
* Τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα: ο υποσιτισμός είναι υπεύθυνος για το 50-60% των παιδικών θανάτων. Σχεδόν ένα στα τρία παιδιά στον κόσμο υποσιτίζεται, με αποτέλεσμα μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του -σωματική και πνευματική. Η μόνιμη εξασθένηση του ανοσοποιητικού τους συστήματος σημαίνει ότι είναι 12 φορές πιο πιθανό να πεθάνουν από εύκολα αντιμετωπίσιμες ασθένειες.
* Κι όλα αυτά όταν σε κάθε ζωντανό άνθρωπο σήμερα αντιστοιχούν 17% περισσότερες θερμίδες απ’ ό,τι τριάντα χρόνια πριν, παρά το γεγονός ότι ο συνολικός πληθυσμός έχει αυξηθεί κατά 70%. Μόνο που οι φτωχοί δεν επωφελούνται από το επιπλέον φαγητό, καθώς είναι οι πλούσιες χώρες αυτές που καταναλώνουν ολοένα και περισσότερες θερμίδες. Η διαφορά στην πρόσληψη θερμίδων μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών υπολογίζεται σε τρία μεγάλα χάμπουργκερ (Big Mac) το άτομο ημερησίως.
Δεν συνιστούν τα παραπάνω μια σοβαρή απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια; Κι όμως, οι ισχυροί περί άλλα τυρβάζουν. Οι πλούσιες χώρες δεν εκπληρώνουν ούτε στο μισό τις υποσχέσεις τους και η Ελλάδα είναι μια από αυτές τις χώρες, με τις χειρότερες μάλιστα επιδόσεις. Η πλειονότητα των χρόνια υποσιτισμένων άλλωστε ζει στις αναπτυσσόμενες χώρες. Σύμφωνα με τη γεωγραφική κατανομή που υιοθετεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων, στην Ασία και τον Ειρηνικό εκτιμώνται σε 642 εκατομμύρια, 265 εκατομμύρια στην υποσαχάρια Αφρική, 53 εκατομμύρια στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική -η πρόοδος που είχαν πετύχει τα προηγούμενα χρόνια φαίνεται να υποκύπτει μπρος στην κρίση- και 42 εκατομμύρια κοιμούνται νηστικοί στην Εγγύς Ανατολή και τη βόρεια Αφρική. Το μερίδιο των ανεπτυγμένων χωρών στην πίτα των πεινασμένων του κόσμου ανέρχεται σε 15 εκατομμύρια.
Τα πράγματα φαίνεται να χειροτερεύουν στην πορεία για το 2010. Οι παράγοντες που συμβάλλουν στην κρίση και επηρεάζουν άμεσα τη ζωή των φτωχών ανθρώπων στις αναπτυσσόμενες χώρες είναι πολλοί. Οι τιμές των βασικών τροφίμων παραμένουν σε δυσπρόσιτα ύψη για πολλές από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Η παγκόσμια ύφεση σημαίνει απώλεια εισοδήματος για εκατοντάδες εκατομμύρια: χώρες με μετανάστες σε αναπτυγμένες χώρες χάνουν εισόδημα από τη μείωση των εμβασμάτων που στέλνουν οι άνθρωποι αυτοί στην πατρίδα τους. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό αν το συνδυάσει κανείς με τις μειώσεις των εξαγωγών ή των επενδύσεων στις χώρες αυτές. Η ανεργία σε χώρες με ανύπαρκτη εργατική νομοθεσία σημαίνει ότι ακόμη και οι άνθρωποι που είχαν καταφέρει να ξεφύγουν από την απόλυτη φτώχεια πεινούν. Οσοι μετανάστες επαναπατρίζονται προστίθενται στους ανέργους, ενισχύοντας τη μαύρη εργασία που ρίχνει τα μεροκάματα.
Το κακό συμπληρώνεται από την κλιματική αλλαγή που ήδη πλήττει αρκετές χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, η διεθνής κοινότητα καλείται να αντιμετωπίσει ένα γεγονός: ότι κάθε έξι δευτερόλεπτα ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα, όταν στον κόσμο υπάρχει άφθονη τροφή για όλους μας.
Ετοιμο να ανοίξει τις εικονικές πόρτες του στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας, τον Νοέμβριο, το Trillenium, το πρώτο εικονικό εμπορικό κέντρο. Εμπνευστής του φιλόδοξου πρότζεκτ είναι ο Hrvoje Prpic, πρώην ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης αλυσίδας καταστημάτων με προϊόντα πληροφορικής στην Κροατία.
Κατά την παρουσίαση του φιλόδοξου εγχειρήματος πριν από λίγες μέρες στο Ζάγκρεμπ, ο Prpic δήλωσε ότι πρόκειται για επένδυση ύψους ενός εκατομμυρίου ευρώ, η οποία αναμένεται να έχει ημερήσια επισκεψιμότητα περί τους 30 χιλιάδες πελάτες και ετήσιο τζίρο περί τα 100 εκατομμύρια κούνα (13 εκατομμύρια ευρώ). Ηδη έχουν υπογράψει συμβόλαια συνεργασίας πάνω από 80 αλυσίδες σουπερμάρκετ και άλλων ειδών, από είδη ένδυσης μέχρι ηλεκτρονικά είδη.
Το Trillenium θα καταλαμβάνει 180 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα εικονικού χώρου και αρχικά θα απευθύνεται μόνο στους Κροάτες αγοραστές, με προοπτική όμως μέσα στο επόμενο έτος να επεκταθεί και σε άλλες ευρωπαϊκές αγορές, όπως της Γερμανίας και της Ισπανίας, αλλά και των ΗΠΑ.
Για να κάνουν τις αγορές τους οι πελάτες θα αρκεί να επισκέπτονται την ιστοσελίδα www.trillenium.hr, όπου θα μπορούν να κάνουν τη βόλτα τους με το καροτσάκι τους σε έναν τρισδιάστατο χώρο, σαν να ψωνίζουν σε πραγματικό σουπερμάρκετ, να συνομιλούν με εικονικές πωλήτριες, να βλέπουν τα προϊόντα τρισδιάστατα, ακόμη και να τα δοκιμάσουν. Το εικονικό περιβάλλον θα μοιάζει πολύ με αυτό των βιντεοπαιχνιδιών.
Με την ολοένα και μεγαλύτερη διάδοση του ηλεκτρονικού εμπορίου μέσω του Διαδικτύου, η δημιουργία εικονικών καταστημάτων και κατ’ επέκταση εμπορικών κέντρων ήταν αναμενόμενο να αποτελέσει το αμέσως επόμενο βήμα. Και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι μια λύση εξίσου συμφέρουσα για τους επιχειρηματίες και τους καταναλωτές. Για τους μεν επιχειρηματίες, λόγω του χαμηλού λειτουργικού κόστους, αφού δεν θα χρειάζεται να πληρώνουν λογαριασμούς ηλεκτρικού ή μισθούς πολλών υπαλλήλων, μολονότι θα καταβάλλουν ενοίκιο για την κατάληψη του εικονικού χώρου. Για τους δε καταναλωτές, λόγω της εξοικονόμησης χρόνου, αφού δεν θα χρειάζεται να μετακινούνται προκειμένου να φτάσουν στο εμπορικό κέντρο ούτε να περιμένουν στην ουρά για να πληρώσουν. Με δεδομένο μάλιστα ότι η επίσκεψη σε ένα πραγματικό σουπερμάρκετ σε μια μεγαλούπολη είναι συνήθως εξαιρετικά χρονοβόρα υπόθεση, η προοπτική να αποκτά κάποιος ό,τι χρειάζεται με ένα απλό «κλικ» είναι εξαιρετικά δελεαστική. Μολονότι όμως φαίνεται να λύνει ορισμένα από τα προβλήματα του σύγχρονου καταναλωτή, εντούτοις δημιουργεί άλλα, όπως αύξηση της ανεργίας, αφού είναι προφανές ότι με την εξάπλωση των εικονικών καταστημάτων μεγάλο μέρος των υπαλλήλων θα χάσουν τη δουλειά τους. Επίσης, θα οδηγήσει στην αύξηση της απομόνωσης και στον περιορισμό της κοινωνικής ζωής στις αναπτυγμένες κοινωνίες.
Συνεπώς κάθε άλλο παρά κεφάτοι θα πρέπει να αισθάνονται οι κυρίες και οι κύριοι που θα ψωνίζουν από το εικονικό σουπερμάρκετ.
Οι γυναίκες αποτελούν ανερχόμενη οικονομική δύναμη και πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι από αυτές θα αρχίσει η ανάκαμψη. Είναι όμως απρόσεκτες με τις αγορές τους ή κάνουν δώρα στον εαυτό τους που πραγματικά τούς αξίζουν;
Αναδυόμενη δύναμη
Πρόσφατη έρευνα δύο μεγάλων χρηματοοικονομικών οργανισμών στις ΗΠΑ, της Goldman Sachs και του Βoston Consulting Group, χαρακτηρίζει τις γυναίκες ως τη νέα αναδυόμενη από την κρίση οικονομική ομάδα, παγκοσμίως. «Όταν κατακαθίσει η σκόνη της οικονομικής κρίσης, οι γυναίκες προβλέπουμε ότι θα κατέχουν ακόμη πιο σημαντική θέση» έγραψαν οι Μάικλ Σιλβερστάιν και Κέιτ Σέιρ της ΒCG, που εξέδωσαν μελέτη με τίτλο «Οι γυναίκες θέλουν περισσότερα», με βάση έρευνα σε 12.000 γυναίκες από 22 χώρες. Ταυτόχρονα, στη μελέτη «Η ισχύς του πορτοφολιού: Ισότητα φύλων και δαπάνης της μεσαίας τάξης», οι γυναίκες χαρακτηρίζονται ως «ο πιο ισχυρός κινητήρας της ανάκαμψης». Όπως αναφέρεται, τα γυναικεία εισοδήματα θα εκτιναχθούν από τα 13 στα 18 τρισ. δολάρια παγκοσμίως κατά τα επόμενα 5 χρόνια, ενώ ήδη ένα μεγάλο τμήμα των αποφάσεων των νοικοκυριών για τις δαπάνες (73% στις ΗΠΑ) λαμβάνεται από τις γυναίκες.
Τα διπλάσια
Τις προβλέψεις των δύο μεγάλων οργανισμών έρχεται να επιβεβαιώσει και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Μόδας, σε έρευνα του οποίου φάνηκε ότι οι γυναίκες ξοδεύουν διπλάσια από τους άνδρες σε ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ για τον εαυτό τους και πως τα έξοδά τους αυξάνονται. «Τα αποτελέσματα μας δείχνουν ότι οι γυναίκες αποκτούν όλο και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις αυθόρμητες αγορές», λέει η Ιλέιν Γκιλ, διευθύντρια πωλήσεων μεγάλου καταστήματος. «Μπορείς να δεις ότι οι γυναίκες που κερδίζουν μόνες τα χρήματά τους το διασκεδάζουν περισσότερο όταν κάνουν δώρα στον εαυτό τους».
Η δουλειά συχνά αποτελεί μια καλή δικαιολογία για αγορές. Αυτές οι γυναίκες έχουν διατηρήσει την εργασία τους και όλες παραδέχονται πως το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται έχει γίνει πάρα πολύ ανταγωνιστικό. Το όμορφο παρουσιαστικό θεωρείται στη δουλειά ως ένα επιπλέον πλεονέκτημα. Και η μόδα δεν είναι η μόνη ανταμοιβή για τις ατελείωτες ώρες στο γραφείο. Το ίδιο είναι και οι διακοπές. «Πολλές μόνες γυναίκες που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ηλικίας τους και εργάζονται σε νομικά γραφεία ή στην οικονομία, επιβραβεύουν τον εαυτό τους με εξωτικά ταξίδια, κάθε τρεις μήνες», λέει ιδιοκτήτρια γραφείου ταξιδίων.
Σκέφτονται την ευημερία της οικογένειας
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ αντιμετωπίζουν διαφορετικά και τις αγορές για την οικογένεια. Όπως αναφέρεται στις έρευνες των δύο μεγάλων οργανισμών: «Οι προτεραιότητες των γυναικών διαφέρουν από των ανδρών, καθώς δίνουν μεγαλύτερο βάρος σε αγαθά και υπηρεσίες που βελτιώνουν την ευημερία της οικογένειας». Μπορεί να επηρεαστεί ακόμα και το ύψος των δαπανών, καθώς υπάρχει πιθανότητα να αλλάξουν τα επίπεδα αποταμίευσης των νοικοκυριών με τις γυναίκες να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση σε θέματα εκπαίδευσης, περίθαλψης και άλλων υπηρεσιών. Στην Ε.Ε. η ανεργία και στα δύο φύλα αυξήθηκε από 7% πέρσι τον Ιούλιο στο 9% φέτος τον ίδιο μήνα, όμως έπληξε περισσότερο τους άνδρες. Πάντως, όπως παρατηρούν οι ειδικοί, ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι γυναίκες σταδιακά θα αντιπροσωπεύουν ένα όλο και αυξανόμενο ποσοστό της εργατικής δύναμης. «Ο αριθμός των εργαζόμενων γυναικών αυξάνεται 2,2% ετησίως και αναμένουμε να προστεθούν στους εργαζομένους έως το 2013 περίπου 90 εκατ. γυναίκες».
Πού ξοδεύουν τα περισσότερα χρήματα, σύμφωνα με τους «Τimes», και οι… δικαιολογίεςπου χρησιμοποιούν ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ● Συστήματα ψυχαγωγίας κατ΄ οίκον («Είναι μια επένδυση για το σπίτι, έτσι δεν είναι;»)
● Οτιδήποτε της Αpple («Αφού όλοι οι φίλοι μου το έχουν!»)
● Λάδι τρούφας («Επειδή τρώμεόλο και πιο σπάνια έξω…») ● Ρούχα από κασμίρ («Για να νιώθεις όμορφα στην αγκαλιά μου»)
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ● Ταγέρ Chanel («Είναι αθάνατοκομμάτι και θα το φοράω για πάντα»)
● Διακοπές στις Μαλδίβες («Δίνω τα πάντα για τη δουλειά μου, καιρός να σκεφτώ και τον εαυτό μου λίγο»)
● Παπούτσια Louboutin («Υπέρτατοόπλο στις συσκέψεις της εταιρείας». Εργαζόμενο κορίτσι σκάσε από τη ζήλεια σου!)
● Ατζέντες Smythson («Περνάω τόσες ώρες στο γραφείο, που θέλω να νιώθω άνετα σαν το σπίτι μου»)
● Τσάντες Υves Saint Laurent («Είναι οι μόνες ικανές να χωρούνμέσα το λάπτοπ)
Από τη μια, είναι γνωστό πως οι αγορές από το Διαδίκτυο εξοικονομούν χρόνο και χρήμα. Από την άλλη, όλοι ξέρουν πως η εμπειρία από μία βόλτα στα καταστήματα δεν μπορεί να συγκριθεί με το «ξεφύλλισμα» των online καταλόγων που αναρτούν στα site τους οι αλυσίδες ρουχισμού, ηλεκτρονικών ειδών και βιβλιοπωλείων.
Γι’ αυτό και η αγγλική εταιρεία πληροφορικής NearLondon επινόησε μια λύση που συνδυάζει τα πλεονεκτήματα και των δύο τρόπων αγοράς: δημιούργησε το εικονικό ομοίωμα μιας ολόκληρης γειτονιάς, αναπαριστώντας με κάθε λεπτομέρεια τα καταστήματα που αυτή φιλοξενεί, ώστε ο χρήστης να μπορεί να περιηγηθεί εικονικά σε αυτήν για να κάνει τα ψώνια του.
Το εικονικό αυτό ομοίωμα καλύπτει μερικά οικοδομικά τετράγωνα στην περιοχή West End του Λονδίνου, μέσα από το οποίο ο επισκέπτης του site θα μπορεί να περιπλανηθεί στους γύρω δρόμους, για να «χαζέψει» τις βιτρίνες και να «μπει» στο μαγαζί της αρεσκείας του. Οταν βρεθεί στο εσωτερικό του, η NearLondon θα του προσφέρει τη δυνατότητα να πάρει μια γεύση και να παραγγείλει κάποιο από τα προϊόντα που πουλάει το συγκεκριμένο κατάστημα, ακριβώς όπως θα τα έβλεπε αν βρισκόταν πραγματικά μέσα στο κτίριο. Για μεγαλύτερη αληθοφάνεια, μάλιστα, αυτός ο «άυλος κλώνος» του West End θα αναπαριστά σε πραγματικό χρόνο τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, προβλέποντας ακόμη και εικονικά λεωφορεία τα οποία θα περνούν από τους γύρω δρόμους.
Παρέα με φίλους
Τα μεγάλα καταστήματα που εδρεύουν στην περιοχή υποστηρίζουν ότι αυτό το «ψηφιακό εμπορικό κέντρο» θα τους δώσει τη δυνατότητα να αυξήσουν τον τζίρο τους, αφού όχι μόνο θα κάνει πιο εύκολες τις διαδικτυακές αγορές, αλλά και θα αποτελέσει ένα διαδικτυακό αξιοθέατο το οποίο θα προσελκύσει πελάτες ακόμη και έξω από τα σύνορα της Αγγλίας. Γι’ αυτό και η Near-London βρίσκεται ήδη σε διαπραγματεύσεις με εμπορικές αλυσίδες που βρίσκονται σε άλλα σημεία του Λονδίνου ώστε να επεκτείνει το πρότζεκτ της.
Προς το παρόν, πάντως, όλοι περιμένουν να δουν ποια θα είναι η απήχηση του site, το οποίο αναμένεται να ξεκινήσει στα τέλη Νοεμβρίου – χρονική στιγμή που η NearLondon δεν επέλεξε τυχαία, αφού με τις βόλτες στην εικονική της πόλη οι χρήστες της υπηρεσίας θα γλιτώσουν και από την απίστευτη πολυκοσμία που επικρατεί κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Και για όσους θεωρούν ανιαρό να ψωνίζουν μόνοι τους, η εταιρεία δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούν στο Facebook, για να κάνουν shopping παρέα με τους διαδικτυακούς τους φίλους.
Δεν είναι απαραίτητο οι σκληροί καιροί που περιμένουμε να θυμίζουν τους παλιούς. Κάποτε ο φτωχός ήταν ξυπόλυτος και δακτυλοδεικτούμενος. Ομως σήμερα, ακόμη και κάποιος που ανήκει στα μεσαία στρώματα μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του αποτυχημένο όχι όταν τα παιδιά του κυκλοφορούν ανυπόδητα, αλλά όταν δεν μπορεί να τα στείλει στο ωδείο ή στο φροντιστήριο ή όταν τα παιδιά του, παρά τα προφίσιενσι και τα μεταπτυχιακά τους, δεν βρίσκουν δουλειά. Η σύγχρονη φτώχεια μπορεί να είναι αόρατη, να την καλύπτουν οι χάντρες, τα γκατζετάκια και τα καθρεφτάκια που συσσωρεύαμε τα τελευταία χρόνια.
Είναι αμφίβολο αν οι τωρινές ή οι μελλούμενες δυσκολίες θα μας οδηγήσουν σε μια αναθεώρηση των αξιών και των προτεραιοτήτων μας, σε μια κοινωνία με περισσότερη ανθρωπιά, πνευματικότητα και αλληλεγγύη. Εδώ και δεκαετίες ο επίσημος ψαλμός είναι «να δανείζεστε, να ξοδεύετε, να περνάτε καλά, να προσέχετε τον εαυτό σας». Εξυπνοι καταναλωτές, έξυπνοι υποψήφιοι, έξυπνοι δανειολήπτες. Εξυπνος μαθητής δεν είναι αυτός που διαβάζει ποίηση ή εξωσχολικά βιβλία Φυσικής ή Ιστορίας, αλλά εκείνος που ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα του φροντιστηρίου. Και έξυπνος ενήλικος σήμερα είναι αυτός που επιβιώνει, αυτός που βλέπει τις μπόρες να παρασέρνουν τους άλλους, όχι τον ίδιο.
Πρέπει να τρέξουμε, να βιαστούμε. Στο πάρα πέντε των εκλογών, το κράτος μάς διευκολύνει να αποσύρουμε το παλιό μας αυτοκίνητο, να νομιμοποιήσουμε τους ημιυπαίθριους χώρους μας, να αγοράσουμε νέες ηλεκτρικές συσκευές υψηλής ενεργειακής κλάσης. Αύριο ξημερώνει μια δύσκολη μέρα, μόνο που ο βαθμός δυσκολίας δεν θα είναι ίδιος για όλους.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)