Terra Computerata

Ο Βαλεντίνος μας επισκέφθηκε λίγο νωρίτερα φέτος. Με τις υγείες μας λοιπόν και άντε καλή Σαρακοστή!

http://www.imf.org/external/np/sec/pr/2010/pr1031.htm

Κι ο Π. Μπουκαλάς σχολιάζει σήμερα στην Καθημερινή: Αν οι Ευρωπαίοι εταίροι λειτουργούσαν όντως ως εταίροι, ως αλληλέγγυοι σύμμαχοι και όχι ως πραματευτές όπλων και ως κηδεμόνες που δίνουν λίγα για να αποσπάσουν πολλά, τότε ίσως δεν θα υπήρχε λόγος να θυμηθούμε κάποιους κρίσιμους στίχους από την ωδή «Αι ευχαί» του Ανδρέα Κάλβου. Αλλά επειδή, αντί να σπεύσουν, αργοπόρησαν υστερόβουλα, ώστε η κρίση να πάρει (ή να πουν ότι πήρε) γνωρίσματα κατάρρευσης και χρεοκοπίας, και επειδή ο στόχος τους φαίνεται πως είναι η τιμωρία και η πολιτική επιβολή και επιτήρηση παρά η οικονομική συνδρομή, ας θυμηθούμε καλού κακού πώς άρχιζε εκείνο το παλιό ποίημα, που άλλωστε αποδείχθηκε συμβουλή φρονιμότατη (έστω κι αν δεν βρήκε ανταπόκριση) σε πολλές περιόδους της μετεπαναστατικής Ελλάδας:

«Της θαλάσσης καλήτερα / φουσκωμένα τα κύματα / να πνίξουν την πατρίδα μου / ωσάν απελπισμένην, έρημον βάρκαν. // Σ’ την στεριάν, σ’ τα νησία / καλήτερα μίαν φλόγα / να ιδώ χυμένην, / τρώγουσαν πόλεις, δάση, / λαούς και ελπίδας. // Καλήτερα, καλήτερα / διασκορπισμένοι οι Ελληνες / να τρέχωσι τον κόσμον, / με εξαπλωμένην χείρα / ψωμοζητούντες· // παρά προστάτας να ’χωμεν». Και λίγο πριν κλείσει αυτό το ποίημα, που στιγμές στιγμές μοιάζει με αποτροπαϊκή κραυγή, στην προτελευταία στροφή λοιπόν, ο Κάλβος επαναλαμβάνει το «Παρά…», έτσι, με αποσιωπητικά, σαν για να το οξύνει ακόμα περισσότερο και να το αφήσει να εκκρεμεί διά παντός, έστω σαν τη φωνή μιας σύγχρονης Κασσάνδρας.