Η αλήθεια… .. δεν µπορεί να χωρέσει σε εικόνες, επειδή το σινεµά είναι η τέχνη του ψεύδους. Αυτά τα λόγια είχε βάλει κάποτε ο Γκοντάρ στο στόµα ενός από τους ήρωες της ταινίας του «Ο έρωτας». Σήµερα πια υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που τον διαψεύδουν. Δεν είναι…
… µόνο ο Μάικλ Μουρ. Ούτε ο Τσαρλς Φέργκισον, που η ταινία του «Δουλειά από µέσα» βγάζει στη φόρα την αλήθεια για την παγκόσµια οικονοµική κρίση και το σύστηµα διαφθοράς χρηµατιστών, τραπεζιτών, πολιτικών και δηµοσιογράφων. Με την ταινία του «Κλίβελαντ κατά Γουόλ Στριτ», που θα δούµε στις κινηµατογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο, όπως και την προηγούµενη, ο Ελβετός Ζαν-Στεφάν Μπρον κάνει µία δίκη που δεν έγινε και που µάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Ο σκηνοθέτης στήνει µία δίκη µε πραγµατικούς µάρτυρες, πραγµατικούς δικηγόρους και πραγµατικό δικαστή. Αυτοί που λείπουν από το εδώλιο του κατηγορουµέ- νου είναι οι πραγµατικοί ένοχοι. Τον Ιανουάριο του 2008, οκτώ µήνες προτού η παρατράπεζα Λίµαν Μπράδερς καταρρεύσει και πυροδοτήσει την παγκόσµια οικονοµική κρίση, µε πρωτοβουλία του δηµάρχου της πόλης του Κλίβελαντ κατατέθηκαν αγωγές κατά 21 µεγάλων τραπεζών που ευθύνονταν για τοξικά στεγαστικά δάνεια, τα οποία είχαν προκαλέσει ένα κύµα εξώσεων στη δεύτερη µεγαλύτερη πόλη του Οχάιο. Οµως οι δικηγόροι της Γουόλ Στριτ κατάφεραν να εµποδίσουν όλες τις προσπάθειες να φτάσει αυτό το σκάνδαλο στα δικαστήρια. Η δίκη που έστησε ο Μπρον είναι λοιπόν µόνο κινηµατογραφική. Κι ας συµµετέχουν σε αυτήν ο δικηγόρος που κατέθεσε την πρώτη αγωγή και ένας δικαστής του Κλίβελαντ.
Το ζήτηµα…
… στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι ένορκοι είναι αν οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ έχουν ευθύνες για τις βλάβες που υπέστη η πόλη του Κλίβελαντ, όπου δεκάδες γειτονιές ερηµώθηκαν από τις µαζικές εξώσεις των κατοίκων που δεν µπορούσαν να ξοφλήσουν τα δάνειά τους και όπου ξεφύτρωσε µία πρωτοφανής στα χρονικά εγκληµατικότητα. «Οι κάτοικοι του Κλίβελαντ έχουν ονοµάσει την πόλη τους σηµείο µηδέν», λέει ο ελβετός σκηνοθέτης. «Σαν να τους βρήκε µια καταστροφή µεγάλη όσο ένας σεισµός ή ένα τσουνάµι».
Από τις αλήθειες…
… αυτές αναδεικνύεται η ξεχωριστή προσωπικότητα της Μπάρµπαρα Αντερσον που, όπως γράφει το περιοδικό «Βαράιετι», θα της άξιζε ένα ξεχωριστό ντοκιµαντέρ. «Είναι µια σύγχρονη Αντιγόνη που τολµάει να λέει όχι και να τα βάζει µε τους ισχυρούς», λέει ο Μπρον. «Το κίνηµα που οργάνωσε για τη σωτηρία των σπιτιών είχε µεγάλη επιτυχία. Στριµώχνει τις τράπεζες να αναδιαπραγµατευτούν τα δάνεια µε τους οφειλέτες. Παρ όλο που οι ΗΠΑ είναι µία ατοµιστική χώρα, σε όλες τις πόλεις θα βρει κανείς αγωνιστές στις γειτονιές.
Ακόµη και ο Οµπάµα ήταν ένας τέτοιος. Πρώην.
Η δίκη βάζει ερωτήµατα: Αποδεχόµαστε τα πάντα; Μπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα; Και µας υπενθυµίζει πως η αντίσταση είναι εφικτή, όσο κι αν αυτή φαίνεται µικρή ή ασήµαντη».
Εξαιρούνται από το μισθολογικό πλαφόν του Δημοσίου, τα στελέχη της ΕΡΤ, με νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού.
Σε ειδική ρύθμιση καταφεύγει η κυβέρνηση προκείμενου να λειτουργήσει η Κρατική Τηλεόραση, μετά την παραίτηση πριν απο ένα μήνα του προέδρου και Διευθύνοντος σύμβουλου Γιώργου Γαμπρίτσου και την απροθυμία ανθρώπων της αγοράς να στελεχώσουν την ΕΡΤ
Είπατε τίποτα; οι υπόλοιποι που δεν συμμετέχουν στο πρότζεκτ συγκάλυψης και προπαγάνδας στη γαλέρα…Ναι, ναι και οι λειτουργοί, χάρη στην εξαιρετική εκπροσώπηση των συνδικαλιστών μας που έχουν πιει το αμίλητο νερό. Βέβαια οι άλλοι λειτουργοί, οι της δικαιοσύνης φρόντισαν ήδη από την απογραφή να διαχωρίσουν τη θέση τους από το ενιαίο μισθολόγιο. Δεν είναι ίσα όλα τα δάχτυλα του χεριού. Νες πα;
«Είμαστε καταναλωτές που δεν σκέφτονται. Είναι σημάδι του καιρού μας. Δείτε για παράδειγμα τι γίνεται με τη λογοτεχνία. Την αντιμετωπίζουμε ως είδος προς κατανάλωση. Δεν είναι χάπι όμως. Δεν είναι βιταμίνη που θα μας λύσει τα προβλήματα. Εχει διαδραστικό χαρακτήρα», λέει στα «ΝΕΑ» ο εκ των κορυφαίων μελετητών του Ομήρου και της αρχαϊκής ελληνικής ποίησης, καθηγητής Κλασικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, Γκρέγκορι Ναζ, που έχει υποστηρίξει πως τα ομηρικά έπη υπέστησαν δυναμικές αλλαγές μέσω της προφορικής παράδοσης. Και μόνο ο τίτλος του είναι αρκετός για να σε κάνει νιώσεις δέος. Πόσω μάλλον αν γνωρίζεις πως ο Γκρέγκορι Ναζ, που γεννήθηκε στην Ουγγαρία και σπούδασε στα πανεπιστήμια της Ιντιάνας και του Χάρβαρντ Γλωσσολογία- πριν «ερωτευτεί» όπως λέει ο ίδιος την αρχαία ελληνική λογοτεχνία- είναι από τους πρωτοπόρους στη διάδοση της γνώσης με ψηφιακά μέσα. Ο πρωτοστάτης για την ψηφιακή διάσωση του αρχαιότερου και καλύτερα διατηρημένου πλήρους κειμένου της “Ιλιάδας”, του χειρογράφου Venetus Α της συλλογής του Βησσαρίωνα, το οποίο και έχει αναρτήσει στο Διαδίκτυο ώστε να είναι προσβάσιμο σε όλους. Κι όμως. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το ψηφιακό λίκνο το οποίο επιτρέπει τη διάσωση ακόμη και των πιο ευαίσθητων χειρογράφων και αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της εποχής μας, δεν έχει ίχνος από το ύφος που θα περίμενες να αντικρύσεις. «Ξέρω πως θα θέλατε να ακούσετε μια δήλωση του τύπου “διαβάστε Ομηρο για να λύσετε τα προβλήματά σας”. Εχω όμως να σας πω το εξής: η λύση των προβλημάτων είναι ενσωματωμένη στην ποίηση και την προφορική παράδοση. Και κρούω τον κώδωνα του κινδύνου προς όλους όσοι είναι παθητικοί καταναλωτές. Αν μας ρωτήσει κάποιος πώς βαθμολογούμε την “Οδύσσεια” στην κλίμακα ένα έως δέκα και βάλουμε πέντε, δεν σημαίνει πως αξίζει πέντε η “Οδύσσεια”, διότι δεν βαθμολογούμε μόνο εμείς το κείμενο. Μας αξιολογεί κι εκείνο. Και ίσως το πέντε να είναι ο βαθμός που μας αξίζει. Κι εδώ βρίσκεται και είναι η ομορφιά του ελληνικού πολιτισμού: στη διαδραστικότητα, τη ζωντάνια, τη συνέχεια στη γλώσσα. Είναι μια πρόκληση που μας προκαλεί διαρκώς να γίνουμε καλύτεροι», συνεχίζει ο διευθυντής του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Χάρβαρντ, το οποίο σε συνεργασία με το Εργαστήριο Μελέτης Μύθου και Θρησκείας στην Ελληνική και Ρωμαϊκή Αρχαιότητα του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Πατρών διοργάνωσαν συνέδριο με θέμα τον Επικό Κύκλο. Β ρισκόμαστε στο επίκεντρο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης; Πιστεύετε ότι είναι και πολιτιστική; Πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει μόνο καλή ή κακή περίοδος στην Ιστορία. Αν πάμε πίσω στον 5ο αι. π.Χ. δεν θα βρούμε μόνο θετικά, αλλά και αρνητικά μαθήματα. Αν, για παράδειγμα, σκεφτούμε πως κάποιος ήθελε να σκοτώσει τον Αλκιβιάδη και δεν το έκανε, συνειδητοποιούμε αυτομάτως ότι βρίσκονται μπροστά μας εκατοντάδες χαμένες ευκαιρίες που θα άλλαζαν την Ιστορία. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πολιτισμός είναι κάτι δυναμικό και διόλου στατικό.
Η ιστορία επηρεάζει τον πολιτισμό. Ο ελληνικός πολιτισμός ωστόσο είναι τόσο ανθεκτικός και αυτό με κάνει αισιόδοξο τόσο για την επιβίωση των Ελλήνων όσο και του πολιτισμού τους. Αλλά για να καταλάβετε τι εννοώ ακριβώς, θα σας δώσω ένα παράδειγμα.
Συμμετείχα τον Μάιο σε ένα διεθνές συνέδριο για τον Ομηρο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Το Σάββατο το βράδυ, μεσούσης της κρίσης, είδα τον κόσμο έξω να γλεντάει, να γελάει, να τρώει, να πίνει, να χορεύει… Εμοιαζε με καρναβάλι. Και τότε άκουσα κάποιον από την παρέα να λέει: «Η Ελλάδα έχει μεγάλο πρόβλημα, αλλά όχι κι οι Ελληνες!».
Η εικόνα αυτή λοιπόν δείχνει πως ο ελληνικός πολιτισμός μπορεί να επιβιώσει στην οικονομική κρίση.
Οι κλασικές σπουδές μπορούν να μας δώσουν λύσεις; Θέλω να είμαι ειλικρινής. Αν και αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στον ελληνικό πολιτισμό θαυμάζοντας την ομορφιά και την ευφυΐα του με τις συνέχειες και τις ασυνέχειές του, θεωρώ πολύ σημαντικό οι Ελληνες- ιδιαιτέρως της Διασποράς- να μην τον χρησιμοποιούν ως μέσο για να δικαιολογήσουν τη σημερινή τους ταυτότητα.
Οι Ελληνες που ζουν στην Ευρώπη κάνουν περισσότερη ενδοσκόπηση και αυτοκριτική. Εκείνοι που ζουν όμως στις Ηνωμένες Πολιτείες ανησυχούν για το πώς θα διατηρήσουν ζωντανές τις παραδόσεις τους για τρεις και τέσσερις γενεές. Και διψούν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού για να ανυψώσουν τον ελληνικό πολιτισμό ώστε να στηρίξουν τη σημερινή τους ταυτότητα.
Εκεί είναι και η μεγαλύτερη εμπλοκή μου, ως δασκάλου. Μελετώ τον ελληνικό πολιτισμό με τις συνέχειες και τις ασυνέχειές του. Οι περισσότεροι έχουν στο μυαλό τους παγιωμένες, στατικές απόψεις. Μιλούν, για παράδειγμα, για το θαύμα της αθηναϊκής δημοκρατίας στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. Αν τους ρωτήσεις για το θαύμα της Αίγινας στις αρχές του 5ου αι π.Χ., δεν θέλουν να ακούσουν. Αναζητούν τα γνωστά τους μοντέλα και τα επαναλαμβάνουν. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι λείπει η δυναμική. Ως δάσκαλος λοιπόν αποστολή μου είναι να δείξω πως οι λύσεις δεν βρίσκονται μέσα από μη εύκαμπτες προσεγγίσεις, άλλα μέσα από την εξερεύνηση και την ποικιλία.
Γιατί η αρχαία ελληνική λογοτεχνία εξακολουθεί να είναι επίκαιρη;
Δεν είναι επίκαιρη απλώς, είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Θα σας δώσω δύο παραδείγματα. Αν κάποιος σήμερα λιποθυμήσει, του λέμε «τι έπαθες;». Και πριν από 4.000 χρόνια χρησιμοποιούσαν την ίδια έκφραση με την ίδια σύνταξη για την ίδια περίσταση. Δείτε τι συμβαίνει στην «Ιλιάδα». Ο Εκτορας αποχαιρετά την Ανδρομάχη και τον γιο του. Το παιδί φοβάται την εντυπωσιακή περικεφαλαία τού πατέρα του και βάζει τα κλάματα. Ο Εκτορας βγάζει την περικεφαλαία και παίρνει αγκαλιά το παιδί, ενώ το ζευγάρι χωρίζει με χαμόγελο στα χείλη και δάκρυα στα μάτια. Οι αρχαιολόγοι απέδειξαν πως η παραγωγή της περικεφαλαίας που φορούσε ο Εκτορας σταμάτησε το 1600 π.Χ. Το συναίσθημα όμως ανάμεσα στο ζευγάρι, όπως και ανάμεσα στον πατέρα και το παιδί που περιγράφει ο Ομηρος είναι ακριβώς το ίδιο. Οι ανθρώπινες στιγμές δεν έχουν αλλάξει.
Ποιος ήταν τελικά ο Ομηρος; Είμαι οπαδός της θεωρίας της εξέλιξης, ένας δαρβινιστής της λογοτεχνίας. Ως εκ τούτου θεωρώ πως ο Ομηρος είναι ένας ήρωας της λογοτεχνίας που εκφράζει τη ζωή καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο. Κι αυτό επετεύχθη χάρη στην προφορική παράδοση αρχικά. Τα έπη άλλαζαν δε γενιά με γενιά. Στα κλασικά χρόνια για παράδειγμα, λειτούργησαν υπέρ της προπαγάνδας της αθηναϊκής ηγεμονίας.
Κινδυνεύουν οι κλασικές σπουδές;
Αυτό το ακούω από τότε που ήμουν νέος. Πάντα υπάρχουν Κασσάνδρες. Είναι μια άποψη που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η εκπαιδευτική πολιτική παγκοσμίως βρίσκεται σε διαρκή πτώση. Είναι ένα θέμα που δεν έχει να κάνει με την ελληνική παιδεία και τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά με τον πολιτισμό εν γένει. Είμαι αισιόδοξος ότι αν και θα υπάρχουν σκαμπανεβάσματα, τα πράγματα θα πάνε καλά.
Αισθάνεστε μόνος ως φιλέλληνας;
Οχι. Και δεν βλέπω την Ελλάδα ως το κακό παιδί της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπάρχει άγνοια. Δεν ξέρουν τους Ελληνες και τα ελαττώματά τους. Εγώ τα γνωρίζω καλύτερα κι από εκείνους. Δεν θυμώνω. Χαμογελάω όταν βλέπω τι γίνεται.
ΣΕ κάποιες χώρες χρησιμοποιούν τα «Τοπικά Συστήματα Ανταλλακτικού Εμπορίου» – LETS (Local Exchange Trading Systems), τα οποία λειτουργούν σε επίπεδο γειτονιάς, συνοικίας ή πόλης, αλλά επειδή όλα τα δίκτυα ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο, υπάρχει πάντα η δυνατότητα για ανταλλαγές μεταξύ των επιμέρους δικτύων, δηλαδή και μεταξύ ατόμων και μεταξύ ομάδων-συνοικιών αλλά και μεταξύ πόλεων. Για να συμμετάσχει κανείς αρκεί να εγγραφεί στον κατάλογο των συναλλασσομένων, δηλώνοντας τι προϊόντα και υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει. Φυσικά όλα τα μέλη έχουν πρόσβαση στον κατάλογο, ώστε να επιλέγουν με ποιον και για τι θα συναλλαχθούν.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια μορφή συναλλαγής που δεν παράγει κέρδος και δεν υπάρχει τόκος. Είναι με λίγα λόγια ένας τρόπος να ζεις και να εργάζεσαι χωρίς χρήματα. Η ανταλλαγή αφορά αγαθά, υπηρεσίες ή γνώσεις. LETS υπάρχουν σε πολλές χώρες του κόσμου. Από την Αυστραλία μέχρι το Εκουαδόρ και από τον Καναδά μέχρι την Ιαπωνία. Στην Ευρώπη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ολλανδία αλλά και η Ουγγαρία έχουν δημιουργήσει LETS την τελευταία 20ετία. Η Ελλάδα έχει ένα τέτοιο σύστημα, την Τράπεζα Χρόνου Αττικής.
ΟΙ Χρονοτράπεζες, είναι δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών. Βασική τους αρχή η ισότητα του χρόνου όλων των ανθρώπων, επομένως ο χρόνος χρησιμοποιείται ως μονάδα μέτρησης αξίας, δηλαδή η ώρα εργασίας. Κάθε προϊόν ή υπηρεσία αξιολογείται σύμφωνα με τις ώρες που χρειάστηκε ο παραγωγός για να το παραγάγει. Νόμισμα λοιπόν είναι ο χρόνος, χωρίς να ενσωματώνονται στην «τιμή» οι πρώτες ύλες. Κάθε μέλος καταγράφει τις υπηρεσίες που μπορεί να προσφέρει και έχει έναν λογαριασμό που πιστώνεται ή χρεώνεται, ανάλογα με το αν προσφέρει ή δέχεται υπηρεσίες. Κατά κάποιον τρόπο, είναι ένα εθελοντικό δίκτυο που μπορεί να βοηθήσει οικογένειες με οικονομικές δυσκολίες. Η τράπεζα χρόνου δημιουργεί σχέσεις αμοιβαιότητας σε αντίθεση με τη μισθωτή εργασία. Στην Ελλάδα λειτουργεί η «Χρονοτράπεζα του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης» και το «Πανελλαδικό Δίκτυο Ανταλλαγής Αγαθών και Υπηρεσιών χωρίς χρήματα του Πολίτη».
ΕΚΤΟΣ από τις τράπεζες που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, υπάρχουν και οι λεγόμενες «ηθικές τράπεζες», που έχουν διαμορφώσει ένα κοινωνικό -περιβαλλοντικό προφίλ και υποστηρίζουν ότι επενδύουν με όρους κοινωνικής ευθύνης. Ολες οι τράπεζες ενδιαφέρονται να φιλοτεχνήσουν ανάλογο προφίλ. Απ’ τις πιο γνωστές αυτού του χώρου είναι οι Triodos και GLS. Η GLS υποστηρίζει πολιτισμικές, κοινωνικές και οικολογικές πρωτοβουλίες. Δίνει χαμηλότοκα δάνεια σε αυτοδιοικούμενα σχολεία, θεραπευτήρια, βιολογικές καλλιέργειες, σε κοινόβια και ανέργους. Η Triodos στηρίζει τους πελάτες που παίρνουν πρωτοβουλίες για τον Πολιτισμό, το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Στους στόχους αναφέρεται η προσπάθεια διασφάλισης της ποιότητας ζωής, γι’ αυτό χρηματοδοτεί μόνο όσους κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη υπάρχει και η Charity Bank, η οποια χρηματοδοτεί κι εκείνους που οι συμβατικές τράπεζες δεν τολμούν, λόγω υψηλού ρίσκου.
Φέτος, η συμπλήρωση των μηχανογραφικών αποδεικνύεται μια σχετικά εύκολη και απλή διαδικασία. Ο λόγος; Εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, τον πρώτο λόγο στη συμπλήρωση του εντύπου θα ’χουν οι… γονείς. Οι εποχές είναι δύσκολες, τα λεφτά δεν περισσεύουν και τα έξοδα περιττεύουν. Οπότε, θα δηλώσουν για λογαριασμό των παιδιών τους, ως πρώτες επιλογές, εκείνες τις σχολές που βρίσκονται κοντά –αν είναι δυνατόν, δίπλα– στα σπίτια τους. Κατά συνέπεια, «αντίο φοιτητική ζωή». Οποιοι έχουν αντίθετη άποψη, αρκεί να ρίξουν μια ματιά στο μηνιάτικο που θα πρέπει να δαπανάται για τις σπουδές «εκτός έδρας», για να την μεταβάλουν. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, υπολογίζεται στο ύψος περίπου ενός μισθού. Δηλαδή, μεταξύ 800 και 1.000 ευρώ ανά φοιτητή. Σκεφτείτε τι γίνεται στην περίπτωση που τα παιδιά της οικογένειας που σπουδάζουν είναι δύο.
Το κόστος
Τη σχετική εμπειρία ζει η κ. Ρ. Γ. από την Πάτρα. Η ίδια είναι εκπαιδευτικός και ο σύζυγός της ιδιωτικός υπάλληλος. Η κόρη τους ολοκλήρωσε το τρίτο έτος των σπουδών στον Πύργο και ο γιος τους το πρώτο έτος στην Αθήνα. «Είναι πολύ πιο δύσκολο απ’ ό, τι περιμέναμε», λέει σε τηλεφωνική της επικοινωνία με την «Κ». «Χοντρικά, απαιτούνται περίπου 2.000 ευρώ τον μήνα». Και πώς «βγαίνουν»; «Ας είναι καλά οι… γιαγιάδες. Ως οικογένεια, παλεύουμε μεταξύ οικονομίας και αξιοπρέπειας, με την αξιοπρέπεια να παρουσιάζει πτωτικές τάσεις».
Διαβάστε το άρθρο του Κώστα Oνισένκο και της Iφιγένειας Διαμάντη στην Καθημερινή
Εν μέσω κρίσης το Ιnternet αποδεικνύεται ένας από τους καλύτερους συμμάχους για την τσέπη μας. Δεκάδες χιλιάδες έλληνες ανακαλύπτουν καθημερινά μια σημαντική δυνατότητα που προσφέρει το Ιnternet σε όσους αναζητούν τρόπους να προασπίσουν την αγοραστική τους ικανότητα και να βρουν- αν όχι μοναδικές ευκαιρίες- τουλάχιστον τα καταστήματα που προσφέρουν τις φθηνότερες τιμές για κάθε προϊόν.
Προνοητικοί επιχειρηματίες του κυβερνοχώρου έχουν δημιουργήσει και στην Ελλάδα ειδικές μηχανές αναζήτησης τιμών που καταγράφουν και παρουσιάζουν τις τιμές ενός προϊόντος σε όλα τα καταστήματα! Οι ελληνικής προέλευσης διαδικτυακοί «ερευνητές αγοράς» skroutz.gr και shopping. pathfinder.gr βρίσκονται στη διάθεση των καταναλωτών 24 ώρες το 24ωρο και όπως δείχνει η αυξανόμενη δημοφιλία τους φέρνουν αποτέλεσμα!
Το Ιnternet μετατρέπεται σε απαραίτητο εργαλείο τού καλά πληροφορημένου καταναλωτή, όχι μόνο γιατί μπορεί με μερικά κλικ να εντοπίσει τις διαφορές τιμών ανάμεσα στα διάφορα καταστήματα, αλλά και επειδή του επιτρέπει να μάθει περισσότερες πληροφορίες για τα προϊόντα που τον ενδιαφέρουν καθώς και τη γνώμη των άλλων καταναλωτών γι΄ αυτά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα στο Ιnternet φαίνεται να παίζουν σημαντικότερο ρόλο οι θετικές ή οι αρνητικές αξιολογήσεις για ένα προϊόν (ή και για ένα κατάστημα) παρά η τιμή αυτή καθεαυτή. Και καθώς στον κυβερνοχώρο είναι εύκολο για κάθε επαγγελματία να προκαλέσει αξιολογήσεις για τα προϊόντα του, δημιουργούνται νέες ευκαιρίες διάκρισης για τους ποιοτικούς παραγωγούς και τους συνεπείς τους εμπόρους.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά… Και στον κυβερνοχώρο, όπως και στις πλατείες και στους δρόμους κάθε πόλης, βρίσκουν τρόπο να κινηθούν και οι κάθε λογής επιτήδειοι. Αυτοί που θα πουλήσουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες και αυτοί που θα πλασάρουν προϊόντα-«μαϊμούδες» στη θέση- και στην τιμή- των αυθεντικών. «Caveat emptor» (ας είναι προσεκτικοί οι αγοραστές), όπως σωστά προειδοποιούσαν οι Λατίνοι.
Αν και αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς ο αριθμός των Ελλήνων που χρησιμοποιούν το Ιnternet για τις αγορές τους είτε αναζητώντας πληροφορίες και τιμές για τα προϊόντα που τους ενδιαφέρουν είτε ολοκληρώνοντας τις αγορές με ηλεκτρονική συναλλαγή, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους έλληνες εμπόρους… Αντίθετα απ΄ ό,τι προστάζουν οι δύσκολοι καιροί, οι έλληνες επιχειρηματίες συνεχίζουν να υποτιμούν τον ρόλο που μπορεί να παίξει το Ιnternet στην ανάπτυξη των πωλήσεων και στην προβολή των προϊόντων τους, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα ξένα ηλεκτρονικά καταστήματα να καρπώνονται το αυξανόμενο ενδιαφέρον των ελλήνων αγοραστών. Τυχαίο; Δεν νομίζω… όπως θα έλεγε ο καλός διαφημιστής. Και στο Ιnternet εκδηλώνεται το ίδιο πρόβλημα της έλλειψης εξωστρεφούς προσανατολισμού που ταλανίζει την ελληνική επιχειρηματική σκηνή. Μπορεί να αλλάξει; Ναι, και οι λίγοι που τολμούν δείχνουν ότι μπορεί να υπάρξει μεγάλη διαφορά!
Αρθρο του Γ. Γιανναράκη www.tovima.gr
Το 1926…ο ιταλός µαθηµατικός Βίτο Βολτέραείχε παρατηρήσει ένα ενδιαφέρον κυκλικό φαινόµενο στην Αδριατική: «Τα µεγάλα ψάρια ευηµερούσαν καταβροχθίζοντας τα µικρότερα, ο αριθµός των οποίων µειωνόταν τόσο πολύ, που τα µεγάλα ψάρια άρχισαν κάποτε να εξαφανίζονται λόγω έλλειψης τροφής. Ετσι, αφού τα µεγάλα ψάρια σχεδόν εξαφανίστηκαν, ο πληθυσµός των µικρότερων ανέκαµψε. Οταν όµως ανέκαµψε αρκετά, τα µεγάλα ψάρια που επιβίωσαν άρχισαν να ευηµερούν ξανά (τρώγοντας τα µικρότερα) και ο αριθµός τους να αυξάνεται εις βάρος των µικρότερων. Μέχρι που, για µια ακόµη φορά, τα µεγάλα πείνασαν πάλι. Και φτου κι από την αρχή». Ο ιταλός µαθηµατικός εξέφρασε αυτό το φαινόµενο µε µια σειρά από διαφορικές εξισώσεις. Και τις ονόµασε εξισώσεις θύτη και θύµατος. Για να ισχύουν αυτές οι εξισώσεις, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις: Πρώτον, να υπάρχουν πάντα δύο τάξεις ψαριών, µεγάλα και µικρά. Και δεύτερον, να ζουν σε ένα σταθερό περιβάλλον, που δεν θα ανατρέπει ποτέ την πρώτη προϋπόθεση.
Οι εξισώσεις…
… θύτη και θύµατος µπορούν να εξηγήσουν πολλά στο κοινωνικό και οικονοµικό σύστηµα στο οποίο ζούµε. Οπως ας πούµε γιατί συµβαίνουν αυτά που έγραψε η καναδή συγγραφέας Μοντ Μπάρλοου µε την ευκαιρία της συνόδου των χωρών της G20 στο Τορόντο: «Ο κόσµος είναι τόσο βαθιά διαιρεµένος σε πλούσιους και φτωχούς όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία. Το πλουσιότερο 10% κατέχει το 85% του παγκόσµιου πλούτου, ενώ το µερίδιο του φτωχότερου 50% σε αυτόν τον πλούτο περιορίζεται µόλις στο 1%. Και οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσµο έχουν περισσότερα χρήµατα από τις 48 φτωχότερες χώρες». Οι εξισώσεις του Βολτέρα µπορούν επίσης να εξηγήσουν τα λόγια που είχε πει πριν από λίγο καιρό ο αντιπρόεδρος της παρατράπεζας Γκόλντµαν Σακς λόρδος Γκρίφιθς, όταν είχε ερωτηθεί γιατί οι τραπεζίτες καταβροχθίζουν τόσα πολλά, ενώ ο λαός αναγκάζεται να βολευτεί µε τόσα λίγα: «Ο λαός πρέπει να µάθει να υποµένει τις ανισότητες. Επειδή αυτός είναι ένας τρόπος για να πετύχουµε ευηµερία για όλους. Σε µια διεθνή ανταγωνιστική αγορά, ας µην ντρεπόµαστε να ανταµείβουµε τους τραπεζίτες που εξασφαλίζουν απασχόληση». Μπροστά στην κατακραυγή που είχαν ξεσηκώσει τότε αυτά τα λόγια, ακόµη και η συντηρητική «Ντέιλι Τέλεγκραφ» είχε αναρωτηθεί: «Μήπως ο λόρδος Γκρίφιθς διαβάζει Οργουελ;».
Στο τρίτο…
… κεφάλαιο της «Φάρµας των ζώων», το Καρφί λέει στα ζώα: «Ολόκληρη η διοίκηση και η οργάνωση αυτής της φάρµας βρίσκεται στα χέρια µας. Νύχτα µέρα φροντίζουµε για την καλοπέρασή σας. Κι αν πίνουµε το γάλα και τρώµε τα µήλα, είναι για το καλό σας». Στον κόσµο της φάρµας δεν ανατράπηκαν ποτέ οι δύο προϋποθέσεις των εξισώσεων του Βολτέρα. Οµως, αυτά συµβαίνουν µόνο στη λογοτεχνία, που έχει πάντα λιγότερη φαντασία από την κοινωνία.
Από το edito του Φώτη Γεωργελέ:
Το Σάββατο το βράδυ βγήκα να πάρω τις κυριακάτικες εφημερίδες. Είναι μία απ’ τις ελάχιστες ιεροτελεστίες που ’χουν μείνει στη ζωή μου, μ’ αρέσει αυτή η εικόνα, ο φωτισμένος πάγκος, η λάμπα, η πόλη όλη τη νύχτα που αναζητά πληροφορίες. Βρήκα σκοτάδι, ο δικός μου μάζευε πακέτα. Κλείνω, δεν περνάει κανείς. Κοίταξα γύρω μου έκπληκτος, δύο η ώρα, ερημιά, περνούσε ένα άδειο ταξί, η Ακαδημίας έμοιαζε με το χειμωνιάτικο Ντίσελντορφ. Η γειτονιά μου τα καλοκαιρινά βράδια μοιάζει με παραλία νησιού, μπαρ, καφέ, κόσμος στα πεζοδρόμια, μουσική, γέλια. Τα καφέ ήταν άδεια, ένας άνθρωπος, μια παρέα πιο κάτω, έκλειναν.
Θυμάμαι πώς έγραφα τότε που διάβαζες. Γύρναγα σπίτι βράδυ, έβαζα μουσική. Έγραφα μετά ένα CD, τη δικιά μου συλλογή, τη μουσική υπόκρουση για κείνη τη νύχτα. Έμπαινα στο αυτοκίνητο, δυνατά η μουσική, τη δοκίμαζα σε μακρινές βόλτες, Συγγρού, παραλιακή, λιμανάκια. Σταμάταγα σε άγνωστες πλατείες, έτρωγα παγωτό σε πεζόδρομους που δεν ήξερα, έκλεβα εικόνες, μισές φράσεις, θραύσματα από συνομιλίες που άκουσα, που φαντάστηκα, που ήθελα ν’ ακούσω. Πίσω μετά, έγραφα μέχρι το πρωί, για δάκρυα αποχωρισμού, ξαφνικές γυναικείες ματιές – λάμψεις που ζητάνε και διώχνουν, για έρωτες και όνειρα μιας πόλης πάντα ξάγρυπνης, αγχωμένης μα γεμάτη επιθυμία να ζήσει. Τώρα η πόλη μου είναι μελαγχολική. Πάλι δεν κοιμάμαι τη νύχτα. Όμως, τώρα κάνω λογαριασμούς.
«Ο χρόνος δεν είναι χρήμα», λέει η 29χρονη Νικιάννα Σιάνου. «Καθετί υλικόκάποτε τελειώνει. Το συναίσθημα, όμως,όταν επενδύεις τον χρόνο σου για να βοηθήσεις κάποιον χωρίς αντάλλαγμαείναι ανεκτίμητο». Η Νικιάννα είναι φωτογράφος και ένα από τα περίπου 50 μέλη του freeconomy community Αthens ή, αλλιώς, της κοινωνίας τού δωρεάν στην Αθήνα, μιας ομάδας που έχει συγκεντρώσει Αθηναίους όλων των ηλικιών και βαλαντίων με έναν σκοπό: να προσφέρουν δωρεάν υπηρεσίεςσε όποιον τους τις ζητήσει.
Oλα άρχισαν από ένα διαδικτυακό φόρουμ για το περιβάλλον, λέει στα «ΝΕΑ» ο 28χρονος Παναγιώτης Κάντας. «Εκεί συναντηθήκαμε το 2009. Φέτος τον Απρίλιο ανακαλύψαμε τον Μαρκ Μπόιλ, τον άγγλο ακτιβιστή από το Μπρίστολ, ο οποίος έχει καταφέρει να ζήσει χωρίς χρήματα για 18 μήνες και έφερε στο προσκήνιο κάτι που εμείς κάναμε εδώ και χρόνια», λέει. Ολοι τους βοηθούσαν εθελοντικά όπου χρειαζόταν πολύ πριν συνδέσουν την ομάδα τους με τη φιλοσοφία του Μπόιλ, λέει ο Παναγιώτης.
Μπέιμπι σίτινγκ, καλλιέργεια λαχανικών σε κήπο στα Μελίσσια, μαθήματα Ισπανικών, θεραπείες ρεφλεξολογίας ή και η δωρεάν διάθεση εξοχικού στη Ζάκυνθο για διακοπές είναι μερικές από τις υπηρεσίες που προσφέρουν τα μέλη της αθηναϊκής κοινότητας. Η οικονομική κρίση, λένε, «μας ώθησε να προσφέρουμε το μεράκι μας δωρεάν». Διαφημίζουν τις ικανότητές τους (skills) στην επίσημη ιστοσελίδα του Μαρκ Μπόιλ (www. justfortheloveofit. org), όπου άλλοι έλληνες χρήστες μπορούν αφού εγγραφούν να κάνουν μια απλή αναζήτηση και να βρουν ποιος freeconomist βρίσκεται πιο κοντά στο σπίτι τους.
«Για μήνες έκανα δωρεάν μαθήματα Φυσικής, Μαθηματικών και Χημείας σε 12 μαθητές λυκείου περνώντας τρεις και τέσσερις ώρες με τον καθένα», λέει στα «ΝΕΑ» η 25χρονη Νίνα Βουράκη, φοιτήτρια στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, η οποία αποφάσισε να ξοδέψει στα μαθήματα όλο τον ελεύθερο χρόνο της. Οπως λέει ο Παναγιώτης του έχουν ζητήσει να επισκευάσει ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε γραφεία, να βάψει τοίχους, να βοηθήσει σε οικοδομικές εργασίες, ακόμη και να κάνει τον σοφέρ για κάποιον επιχειρηματία από τον Παναμά. «Δεν είναι χάσιμο χρόνου, είναι επένδυση», συμφωνούν και οι δύο. «Οταν προκύπτει μια δουλειά, προκύπτει οπότε ακόμα και αν δεν έχεις χρόνο, μπορείς να βρεις. Ας κόψεις τον καφέ ή τον ύπνο», λέει γελώντας ο Παναγιώτης.
Ο 30ΧΡΟΝΟΣ οικονομολόγος Μαρκ Μπόιλ ζει μόνος σε ένα τροχόσπιτο σε μια οργανική φάρμα λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μπρίστολ στην Αγγλία. Οπως λέει στα «ΝΕΑ», έχει καταφέρει με επιτυχία εδώ και 18 μήνες να «αποτοξινωθεί από τα χρήματα», τα οποία χρησιμοποίησε μόνο μία φορά στην αρχή του εγχειρήματός του για να αγοράσει ένα ηλιακό πάνελ για το τροχόσπιτό του. Μένει μόνος και λέει πως δεν έχει κοπέλα. Μια καθημερινή μέρα για τον Μπόιλ περιλαμβάνει τα πάντα, εκτός από τις τυπικές ώρες γραφείου. Το γραφείο του αποτελείται από ένα λάπτοπ, ένα κινητό και ένα σταθερό τηλέφωνο. Διαθέτει σύνδεση στο Ιντερνετ, την οποία όμως μοιράζεται με τους γείτονές του. Στο τηλέφωνο ακούγεται κουρασμένος. Εξηγεί πως είναι άρρωστος και επιπλέον έχει να απαντήσει σε εκατοντάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από δημοσιογράφους αλλά και απλούς υποστηρικτές: «Αισθάνομαι εξουθενωμένος από τον πυρετό, αλλά εδώ και 18 μήνες δεν επισκέφτηκα ποτέ γιατρό. Σιχαίνομαι τα παυσίπονα», λέει στα «ΝΕΑ».
«Κάντε οικονομία με όσα έχετε στο σπίτι, χρησιμοποιήστε κομποστοποιητές και εξοικονομήστε ενέργεια κλείνοντας τα περιττά φώτα το βράδυ», συμβουλεύει τους Ελληνες ο Μαρκ Μπόιλ. Ωστόσο το βασικότερο όπλο κατά της κρίσης είναι οι καλές ανθρώπινες σχέσεις με φίλους, γείτονες, συναδέλφους, με τις οποίες μπορούμε να κερδίσουμε πολύτιμο χρόνο. «Οι φίλοι δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση για τις διευκολύνσεις που προσφέρουν» Σε ερώτηση ποιος είναι ο απώτερος σκοπός του πειράματος, ο Μπόιλ απαντά πως θα ήθελε να ιδρύσει μια «money-free κοινωνία» έξω από το Μπρίστολ. Σήμερα η κοινότητά του μετρά μόνο 20 θιασώτες, πρόθυμους να τον μιμηθούν. Η πρώτη συνάντησή τους είναι προγραμματισμένη για τον Ιούλιο, ενώ ο δικτυακός του τόπος γίνεται όλο και πιο δημοφιλής με περισσότερους από 20.000 χρήστες. Ο Μπόιλ λέει πως έχει βαρεθεί να απαντά σε ερωτήσεις για το πώς και πότε συνέβη και όταν τον ρωτήσαμε τι έχει αποκομίσει μέχρι σήμερα σταματά να μιλάει για λίγα δευτερόλεπτα. «Δεν ξέρω», λέει μετά την παύση.
Το βιβλίο του Μαρκ Μπόιλ «Τhe moneyless man» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Οneworld.
Κι επειδή καλομελέτα κι έρχεται- βλέπετε πως μας προετοιμάζουν τα ΜΜΕ- διαβάστε ορισμένες συμβουλές από τον Μπόιλ για την τροφοσυλλεκτική περίοδο στην οποία θα περιέλθουμε στο εγγύς μέλλον. The Guardian
Η επιστολή προωθήθηκε στην ηλεκτρονική μου θυρίδα: “Διορισμένος με ΑΣΕΠ και μόνο με ΑΣΕΠ χωρίς ωρομισθίες κλπ. μετά από αρκετά χρόνια εκμετάλλευσης από καθόλα “αξιότιμους” φροντιστηριούχους – επιχειρηματίες. Δεν θα αναφέρω ποιος είναι ο βασικός μου μισθός και πόσα τα επιδόματα…αλλά μόνο το πόσα μπαίνουν κάθε μήνα στην τσέπη μου. Πριν τα νέα μέτρα έπαιρνα 1054 ευρώ ή 527 το 15ήμερο.
Μετά τα μέτρα η απώλεια είναι γύρω στα 80 ευρώ το μήνα και τα δώρα έπεσαν στα 500×2 αντί για (Μηνιαίος μισθός) x 2. Το προηγούμενο 15ήμερο λόγω και κάποιον απεργιών πήρα 466 ευρώ.
Σε ετήσια βάση πιάνω δεν πιάνω το αφορολόγητο των 12.000. Βέβαια οι υπόλοιποι νεοδιόριστοι παίρνουν ακόμα λιγότερα γιατί στα παραπάνω περιλαμβάνονται επίδομα δυσπρόσιτης περιοχής και μεταπτυχιακού.
Θα μου πείτε ότι με τέτοια κρίση και πολλά είναι. Μπορεί να είναι και έτσι.
Ναι, έχουμε μεγάλες διακοπές. Και στις γιορτές και το καλοκαίρι. Οπως έχουν οι καθηγητές σε όλο τον κόσμο. Εκτός αν υπάρχει κανένας γονιός που θέλει να στέλνει το παιδί του σχολείο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ή τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Ναι στο σχολείο έχω 5 διδακτικές ώρες τη μέρα. Ας δοκιμάσει ένας από όσους μας κατακρίνουν να κάτσει μισή ώρα σε τάξη με 25-28 παιδιά και να έρθει μετά να μου πει ότι είναι λίγες. Οι περισσότεροι γονείς δεν τα βγάζουν πέρα με 1 και 2 παιδιά. Εμείς πρέπει να τα βγάλουμε με 25-28.
Νομίζετε ότι το ωράριο μας εξαντλείται στις διδακτικές ώρες; Ποιος κάνει τη γραφειοκρατική δουλειά στα σχολεία ; από πέρασμα απουσιών και διεκπεραίωση εγγράφων μέχρι εξωδιδακτικές δραστηριότητες. Ποιος βγάζει μισθολόγια;
Και στο σπίτι το απόγευμα; Ποιος φτιάχνει φύλλα εργασίας, παρουσιάσεις στο powerpoint, τεστ και διαγωνίσματα ;
Ποιος διορθώνει διαγωνίσματα και τεστ;
Χτες μου πήρε 4 ώρες για να βγάλω αξιοπρεπή και σταθμισμένα θέματα εξετάσεων για ένα μόνο μάθημα. Και άλλες τόσες για να διορθώσω προηγούμενο διαγώνισμα.
Δεν παραπονιέμαι για τις χρηματικές απολαβές που έχω. Αυτό διάλεξα να κάνω,αυτό ήταν το μεράκι μου.
Ούτε παραπονέθηκα που άφησα το σπίτι μου για να πάω σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου που πληρώνω ενοίκιο 250 ευρώ για μια τρύπα και όλα είναι πανάκριβα.
Αλλά δεν μπορώ τον κάθε άσχετο να βγαίνει και να λέει ότι φταίμε και για τη χρεοκοπία του κράτους.
Όποιος έχει δουλέψει στο ιδιωτικό τομέα ξέρει καλά τι γίνεται σε αυτόν και πόσο μαύρο χρήμα κυκλοφορεί.
Για τα μαύρα στα ιδιαίτερα τι να πω. Αφού οι γονείς νομίζουν ότι με το να στέλνουν τα παιδιά τους στα φροντιστήρια επιτέλεσαν το καθήκον τους ως γονείς ….
Και εμένα μου πρότειναν γονείς να κάνω φροντιστήρια στα παιδιά τους και αρνήθηκα.
Ας φροντίσουν να είναι τα παιδιά τους συνεπή στην τάξη και για το παραπάνω υπάρχει και η πρόσθετη υπάρχει και η ενισχυτική διδασκαλία.
Οι ίδιοι που γκρινιάζουν για τα ιδιαίτερα οι ίδιοι κάνουν θεούς τους ιδιαιτεράδες και τους φροντιστηριούχους και οδηγούν στην απαξίωση το δημόσιο σχολείο όταν το αντιμετωπίζουν ως πάρκινγκ για τα παιδιά τους.
Αν ψάχνουν κάποιον για να βάλει τα παιδιά τους να διαβάσουν τότε μάλλον δεν παίζουν καλά το ρόλο του γονέα.
Και σαν επίλογο για όσους ακόμα επιμένουν ότι είμαι προνομιούχος.
Όταν διάβαζα στο λύκειο κάποιοι συμμαθητές μου ήταν στις καφετέριες. Όταν ξεσκιζόμουν στο διάβασμα στο πανεπιστήμιο για να βγάλω το 8άρι στο πτυχίο οι ίδιοι γύριζαν στα μπαράκια.
Όταν διάβαζα για να με δεχτούν στο μεταπτυχιακό (με εξετάσεις) και για να το τελειώσω οι ίδιοι το έπαιζαν μαγαζάτορες και επιχειρηματίες και “έπαιζαν” χρηματιστήριο.
Ακόμα λοιπόν και αν η δουλειά μου θεωρείται εύκολη και καλοπληρωμένη τις ίδιες ευκαιρίες είχαμε,το ίδιο φτωχοί ήταν οι γονείς μας,τις ίδιες θυσίες ήταν διατεθειμένοι να κάνουν για να μας σπουδάσουν. Θα μπορούσαν να είναι στη θέση μου αλλά δεν το θέλησαν.
Ε ας μην γκρινιάζουν τώρα.
Ακόμα και αν είμαι προνομιούχος (τρομάρα μου !!! ) το κέρδισα !!! δεν μου το χάρισε κανένας βο(υ)λευτής ή μπάρμπας στη Κορώνη.”
Και λένε πως συχνά µεσολαβεί ένα χρονικό διάστηµα ανάµεσα στην οικονοµική καταστροφή και τη συσσώρευση της κοινωνικής οργής.
Την ανθρώπινη…
… περιπέτεια σε καιρούς κρίσης θα µπορούσε να τη δει κανείς σαν ένα δράµα σε δύο πράξεις.
Οπως την είδε και ο ιστορικός Σάιµον Σάµα, προειδοποιώντας τις κυβερνήσεις µέσα από τις σελίδες της εφηµερίδας «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς». Πράξη πρώτη: Αρχικά, το σοκ της κρίσης προκαλεί παγωµάρα και αποπροσανατολισµό. Ο λαός αναζητεί απεγνωσµένα πολιτικούς σωτήρες. Καθένας προσπαθεί να σώσει το τοµάρι του. Η λαϊκή οργή δεν είναι οργανωµένη. Πράξη δεύτερη: Αυτή είναι πιο ολισθηρή από την πρώτη. Βλέποντας να διαψεύδονται οι µεγάλες προσδοκίες τους, οι πολίτες δεν εµπιστεύονται πια τις κυβερνήσεις τους, έστω κι αν η οικονοµική κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται. «Τι απέγιναν εκείνα τα χρόνια που βγάζαµε ένα καλό εισόδηµα, που µπορούσαµε να αγοράσουµε ένα κοµµάτι γης, που υπόσχονταν στη νέα γενιά µας ακόµη καλύτερες µέρες;» αναρωτιούνται οι πολίτες. Και αναζητούν τον φταίχτη για τη δυστυχία τους. «Η επιβίωση σε µια κρίση απαιτεί να κατανέµονται ισότιµα τα φορολογικά βάρη», γράφει ο Σάιµον Σάµα. «Στη Γαλλία του 1789, οι αριστοκράτες έγιναν απλοί πολίτες, η εξαίρεσή τους από τον φόρο ιδιοκτησίας καταργήθηκε µαζί µε τα προνόµιά τους και τα κοσµήµατά τους κατατέθηκαν στο δηµόσιο ταµείο. Η τεράστια εκκλησιαστική περιουσία βγήκε στο σφυρί υπέρ του έθνους. Θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο να περιµένουµε τέτοια το 2010. Ενας προνοητικός ηγέτης όµως πρέπει να ξέρει πόσο επικίνδυνο είναι να στηρίζεται σε άδικους έµµεσους φόρους, ιδιαίτερα όταν ο στόχος του είναι να εντυπωσιάσει αγορές οµολόγων που οι πολίτες αισθάνονται πως δεν έχουν καµιά σχέση µε τη ζωή τους.
Οι οικονοµικές πολιτικές πρέπει να πείθουν ότι όλοι µοιράζονται δίκαια τα βάρη. Διαφορετικά, η επιδείνωση της κατάστασης είναι βέβαιη. Και µάλιστα ταχύτατα».
Στο χρονικό του…
… για τη Γαλλική Επανάσταση που επιγράφεται «Πολίτες», ο Σάιµον Σάµα έδειξε πόσο εύκολα µπορούν να εκτραχυνθούν τέτοιες καταστάσεις. Η πεποίθησή του είναι πως οι µεγάλες αναταραχές ύστερα από µια κρίση έχουν τις ρίζες τους στο τέλος των µεγάλων προσδοκιών. Κρίσεις σαν κι αυτή που ζούµε προκαλούν µια διαρκή πτώση του βιοτικού επιπέδου. Για άλλους πολίτες, όπως τους συνταξιούχους που τους περικόπτουν τις συντάξεις, αυτό επέρχεται µε την υπονόµευση κεκτηµένων κοινωνικών συµβάσεων. Και για άλλους µε τη διαρκή αδυναµία να βρουν µια καλοπληρωµένη δουλειά. Ακόµη και προτού η ανεργία εκτιναχτεί στα ύψη, οι σαραντάρηδες δεν είχαν καλές προοπτικές. Εξέλιπε πια και η ελπίδα πως θα µπορούσαν κάποτε να στηριχτούν στα παιδιά τους για τα γεράµατά τους, αφού ούτε αυτά είναι σήµερα σε καλύτερη κατάσταση.
Οι προσδοκίες είναι µειωµένες για όλους. Και µειώνονται ακόµη περισσότερο, όσο οι λαοί κυβερνώνται από κυβερνήσεις µειωµένων προσδοκιών.
Πράξη τρίτη…
… (προαιρετική). Μήπως τα µέτρα µονοµερούς λιτότητας που παίρνουν οι κυβερνήσεις για να αντιµετωπίσουν την κρίση ακονίζουν την γκιλοτίνα; Αυλαία.
Ο Στάθης πάντα καίριος: …Ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τη βιομηχανική επανάσταση κι ύστερα, οι αντιθέσεις μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη υπήρξαν πιο έντονες και χαοτικές.
Ιδιώτες που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από προϋπολογισμούς μεγάλων κρατών, εξαθλίωση της εργασίας στον αναπτυγμένο κόσμο, ενδημία της φτώχειας και της πείνας στον υπανάπτυκτο, υποδούλωση των τεχνών στις εξουσίες, υποβάθμιση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ολοκληρωτικός έλεγχος του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, καταστολή, εξάπλωση του πολέμου, λεηλασία του πλανήτη. Οι κρίσεις, η μία μετά την άλλη, χειρότερες κάθε φορά απ’ τις προηγούμενες.
Απόγνωση.
(Οπως και η ίδια η γλώσσα θα ήθελε να μας θυμίσει πως συμβαίνει, όταν αποσυνδέεται ο άνθρωπος από τους τρόπους που η ίδια η γνώση προσφέρει).
Σε μια εποχή που η τεχνολογία, όχι μόνον θα επέτρεπε λίγη δουλειά και καλή ψυχαγωγία, αλλά προσέτι θα μπορούσε να έχει εξαφανίσει την ανεργία και να εξασφαλίσει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι άνθρωποι δουλεύουν σαν τρελοί (όσοι δεν είναι άνεργοι), σαν σκλάβοι, χρεωμένοι ώς τον λαιμό, ανδράποδα των κερδών για τους ελάχιστους, μιας ελίτ των Εταιρειών, που βυθίζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βίαια την ανθρωπότητα σε έναν τοξικό βίο, βλακώδη, απάνθρωπο, γελοίον.
Ο απόφοιτος του πανεπιστημίου David Rowe φοράει μία αγγελία αναζήτησης εργασίας καθώς περπατάει σε πολυσύχναστο δρόμο του Λονδίνου. Μοιάζει η επιτομή του επιτυχημένου απόφοιτου αν αγνοήσουμε την επιγραφή “Απόφοιτος ιστορικού τμήματος. Δέχεται να δουλέψει τον πρώτο μήνα δωρεάν, μετά αποφασίζετε. Σας ευχαριστώ που κοιτάξατε”.
Η οικονομία της Κοινότητας Ανάβρας Μαγνησίας (Γούρα) βασίζονταν ανέκαθεν στην παραδοσιακή κτηνοτροφία και οι οικογένειες εξασφάλιζαν μόλις και μετά βίας τα προς το ζην.
Οι κτηνοτρόφοι, ο καθένας μόνος του, συμβίωναν με τα κοπάδια μέσα στο χωριό, οι δρόμοι ήταν δύσβατοι και λασπωμένοι. Η ευωδιά της Φύσης μπερδευόταν με τη δυσοσμία από την κοπριά των ζώων. Οι νέοι απογοητευμένοι… με μια βαλίτσα έτοιμη στο χέρι και το βλέμμα στα κοντινά αστικά κέντρα.
Φτώχεια, εγκατάλειψη, μαρασμός!
Δεν θα μπορούσε η Ανάβρα των 1.000 μ. υψόμετρο και των 400 ψυχών να έχει διαφορετική μοίρα απο τα υπόλοιπα απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας…
Το 1990 όμως επέλεξαν ένα άλλο καταναλωτικό πρότυπο. Δεν υιοθέτησαν τις επίσημες πελατειακές «γραμμές» των κομμάτων και εξέλεξαν στην Κοινότητα έναν συνδυασμό «για την Κοινότητά τους».
Η ομάδα αυτή στελεχωμένη με ανθρώπους μορφωμένους απευθύνθηκε σε ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους, χωρίς πελατειακές σχέσεις, υλοποιώντας το σύνθημα:
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει»
Έτσι, η Ανάβρα σήμερα αύξησε τους κατοίκους κατά 250! Εχει 0% ανεργία και 0% εγκληματικότητα. Οι κτηνοτρόφοι φροντίζουν τα κοπάδια τους με σύγχρονες μεθόδους και τα δώρα της Φύσης αξιοποιούνται στον υπέρτατο βαθμό με σεβασμό στο περιβάλλον
Δηλαδή, δημιουργήθηκαν:
Αιολικό πάρκο με 20 ανεμογεννήτριες και συνολική ισχύ 17MW.
Το Περιβαλλοντικό Πολιτισμικό Πάρκο «ΓΟΥΡΑ» που ξεκινάει από τις πηγές του Ενιπέα, με διατήρηση της βιοποικιλότητας και των παραδοσιακών μορφών ζωής (Μαντάνι, Ντριστέλα, Νερόμυλο)
Τρία βιολογικά κτηνοτροφικά πάρκα έξω από το χωριό, όπου εγκαταστάθηκαν όλα τα ποιμνιοστάσια. Όλα τα ζώα του χωριού είναι ελευθέρας βοσκής και εκτρέφονται βιολογικά!
Πιστοποιημένο κοινοτικό σφαγείο με ISO, HASP, S64 και βιολογική γραμμή σφαγής!
Απαγορεύτηκε η διέλευση των ζώων μέσα στους δρόμους του χωριού, ενώ δημιουργήθηκαν περιφερειακοί αγροτικοί δρόμοι.
Αγροτικό ιατρείο με δωρεάν κατοικία για τον γιατρό, ώστε να κατοικεί μόνιμα στο χωριό και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» για όλους τους ηλικιωμένους.
Ολοήμερο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο με δωρεάν κατοικία στους δασκάλους σε νεόδμητα κτίρια.
Κλειστό γυμναστήριο δωρεάν για τους κατοίκους, που λειτουργεί και το χειμώνα όταν οι θερμοκρασίες πέφτουν υπό το μηδέν.
Δύο αίθουσες εκδηλώσεων 100 και 300 θέσεων
Λαογραφικό Μουσείο Κτηνοτροφικής Ζωής.
Νέα ασφαλής Παιδική Χαρά, πετρόχτιστες βρύσες, παρτέρια με δένδρα και Πλατώματα για αγνάντεμα κι αναψυχή. Νέο δίκτυο ύδρευσης, πεζόδρομοι, πλατείες, και διώροφο πάρκινγκ στο κέντρο του χωριού. Γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα, αποδυτήρια και κερκίδες, γήπεδο μπάσκετ.
Το εσωτερικό οδικό δίκτυο αναβαθμίστηκε με ασφαλτόστρωση και πλακοστρώσεις, ενώ η πρόσβαση στα αστικά κέντρα έγινε εύκολη με τη διαπλάτυνση του επαρχιακού δικτύου.
Η ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο (internet) ασύρματα για όλους τους κατοίκους ολοκληρώνεται.
Γίνεται διανομή κοινοτικών οικοπέδων σε όσους άστεγους δημότες επιθυμούν να επιστρέψουν στην Ανάβρα.
Όλα τα έργα που έγιναν ήταν και είναι απόλυτα φιλικά στο περιβάλλον.
Προετοιμάζονται για κατασκευή:
Μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο ισχύος 4 MW, με αξιοποίηση μόνο του 70% του νερού του Ενιπέα, το οποίο δεν θα λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες, που η διαθεσιμότητα του νερού μειώνεται.
Σύστημα τηλεθέρμανσης με καύσιμη ύλη βιομάζα (Υπολείμματα υλοτόμησης και κοπριές ζώων) που θα εξασφαλίζει θέρμανση και ζεστό νερό σε όλους τους κατοίκους δωρεάν.
Η γνώµη…
… ενός αναγνώστη δεν είναι λίγες οι φορές που µπορεί να αξίζει όσο οι γνώµες δεκάδων εµβριθών αναλυτών. Αυτό ακριβώς συνέβη µε έναν αναγνώστη που έγραψε στους «Τάιµς της Νέας Υόρκης» για τις τύχες των εργαζοµένων στην Ευρώπη.
«Ζω…
… και εργάζοµαι στη Γερµανία» άρχιζε το σχόλιο του αναγνώστη. «Πριν από δέκα χρόνια, η γερµανική κυβέρνηση εγκατέλειψε το σταθερό µάρκο της και υιοθέτησε το ευρώ χωρίς να επιτρέψει κανέναν δηµόσιο διάλογο. Οι σκεπτικιστές, µερικοί από τους οποίους ήταν εξέχοντες οικονοµολόγοι, στιγµατίστηκαν και έγιναν στόχος χλεύης και εµπαιγµών, καθώς κανείς δεν ήθελε να ακούσει τις νόµιµες ανησυχίες τους.
Ετσι, η µακραίωνη προσπάθεια για την ανασύσταση της Αγίας Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερµανικού Εθνους επιτεύχθηκε χωρίς την παραµικρή συµβολή της κοινής γνώµης. Σε όσες χώρες ο κυρίαρχος λαός εξέφραζε την αντίθεσή του (όπως στην Ιρλανδία), η ψήφος του ακυρωνόταν. Αυτή η απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας ήταν η ίδια παντού. Η γερµανική κυβέρνηση είπε στους γερµανούς πολίτες πως έπρεπε να πιστέψουν στο ευρώ και πως όλα θα πήγαιναν το ίδιο καλά όπως και πρώτα. Θα ήταν, τους έλεγε, όπως και το µάρκο, µε µόνη διαφορά πως θα το χρησιµοποιούσαν όλοι. Μετά την εισαγωγή του ευρώ, τα ηµεροµίσθια των γερµανών εργαζοµένων έπεσαν, οι τιµές των προϊόντων ανέβηκαν, οι φόροι αυξήθηκαν, οι γερµανικές πόλεις περιέπεσαν σε παρακµή και οι άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να εργάζονται µέχρι τα εξήντα επτά τους χρόνια για να πάρουν µια σύνταξη. Τα επιχειρηµατικά κέρδη εκτινάχτηκαν στα ύψη, επειδή µε το κοινό νόµισµα διευκολύνθηκαν οι διεθνείς συναλλαγές και η αναζήτηση φθηνών εργατικών χεριών. Οι γερµανοί ηγέτες είπαν στους πολίτες τους πως έπρεπε να αποδεχτούν αυτές τις αλλαγές, επειδή ήταν αναγκαίες για να παραµείνει η γερµανική οικονοµία ανταγωνιστική µέσα στο νέο διεθνές περιβάλλον».
Οι γερµανοί…
…εργαζόµενοι ήταν λοιπόν οι πρώτοι που κλήθηκαν να πληρώσουν το κόστος αυτών των αλλαγών. Γι αυτό σήµερα αντιδρούν αρνητικά στα σχέδια διάσωσης των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης. Και γι αυτό καταψήφισαν την καγκελάριο Μέρκελ. Ξέρουν πως αν κάτι πάει στραβά, πάλι αυτοί θα πληρώσουν το κόστος. Και πως αν όλα πάνε καλά, πάλι τα κέρδη από τα δάνεια και τους τόκους θα πάνε σε τσέπες που δεν είναι δικές τους. Μια αυτοκτονία…
… δεν είναι πάντα δίχως νόηµα. Το ίδιο ισχύει και για την πολιτική αυτοκτονία. Η εκλογική συντριβή της Μέρκελ ήταν αποτέλεσµα της θυσίας της για την ανασύσταση µιας οικονοµικής Αγίας Ρωµαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερµανικού Εθνους. Τα θεµέλιά της τέθηκαν πριν από µία δεκαετία, όταν η Γερµανία δέχτηκε να εγκαταλείψει το ισχυρό µάρκο της προκειµένου να καθυποτάξει τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης σε µια ενιαία γερµανική αγορά. Και αν στον βωµό αυτού του συστήµατος θυσιάστηκαν πρώτοι οι γερµανοί εργαζόµενοι, εύκολα µπορούµε να καταλάβουµε γιατί στο πλαίσιο αυτού του συστήµατος οι εργαζόµενοι των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών δεν έχουν καµία ελπίδα.
Ζούμε πια σε μιαν άλλη Ελλάδα. Το σπρεντ, από μαλακό τυρί που απλώναμε στα ψωμάκια μας το πρωί –γιατί έτσι πρωτομάθαμε τη λέξη–, έγινε ένας απειλητικός οικονομικός δείκτης του οποίου η άνοδος θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε πτώχευση. Η επίπλαστη ευφορία των εορτοδανείων ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Εξίσου και τα όνειρα για ένα απροβλημάτιστο μέλλον, καθώς πιστεύαμε ότι το βιοτικό μας επίπεδο θα μεγάλωνε με την ίδια ταχύτητα σαν τη φασολιά του Κοντορεβιθούλη. Ξαφνικά μοιάζουμε με παιδιά μπροστά σε εφιάλτη, ανήμπορα και φοβισμένα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η χώρα είναι «απέραντο φρενοκομείο» ή απλώς νηπιαγωγείο, του οποίου η στέγη κατέρρευσε και η ζωή μας σπρώχνει σε μια βιαστική και βάρβαρη ενηλικίωση. Είναι πάντως σίγουρο ότι καλούμαστε να παρουσιάσουμε τον πιο ψύχραιμο, σοβαρό και υπεύθυνο εαυτό μας.
Η «Κ» απευθύνθηκε σε επτά ψυχίατρους, ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές διαφορετικών ηλικιών και σχολών, ζητώντας τους να μας περιγράψουν το ψυχολογικό υπόβαθρο του Νεοέλληνα, τι μας οδήγησε στην παρούσα δύσκολη κατάσταση, τις άμυνες που θα πρέπει να αναπτύξουμε έναντι του επερχόμενου άγχους από την απειλή των κεκτημένων μας. Αν η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ξάπλωνε στο ντιβάνι, τι λογής ασθενής θα ήταν και τι είδους θεραπευτική αγωγή θα χρειαζόταν;
Τα συμπεράσματα είναι ενδιαφέροντα. Η μετάθεση των ευθυνών, μια στάση που μας χαρακτηρίζει ως λαό, η καχυποψία πως τα προβλήματά μας εκπορεύονται από ξένα «κέντρα», οι ψευδαισθήσεις πως όλοι μάς οφείλουν, η έλλειψη γόνιμης αυτοκριτικής είναι η πηγή των δεινών. Η εκθεμελίωση του γνώριμου τρόπου ζωής μπορεί να οδηγήσει στην αγωνία, την κατάθλιψη, το πένθος, τις βίαιες ανατροπές σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά ενδεχομένως και σε βαθιές αλλαγές που θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο, με τους Ελληνες να ζουν σε επαφή με την πραγματικότητα και όχι στην γκλάμουρ φούσκα του αρχοντοχωριάτη.
Μπορεί ο κ. Χρηστάκης να υποστηρίζει ότι η ευτυχία είναι μεταδοτική αλλά αυτές τις ημέρες διαπιστώνουμε από τη γενική κατήφεια πως μάλλον η δυστυχία είναι πιο κολλητική. Και είμαστε ακόμη στην αρχή…
Η μάχη της Ιαπωνίας εναντίον του αποπληθωρισμού,αποφασιστικής σημασίας για την τύχη της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίαςτου κόσμου, υπονομεύεται από έναν ιστότοποπου εκπέμπει και στα κινητά τηλέφωνακαι από έναν στρατό από νοικοκυρές που μετρούν και τη δεκάρα.
Περισσότερα από 7.700 σούπερ μάρκετ στην Ιαπωνία ελέγχονται πλέον από τους 25.000 «περιφερειακούς ανταποκριτές» του ιστότοπου Μainichi Τokubai. Ουδεμία ειδική προσφορά, ανεξάρτητα από το πόσο μικρή είναι, περνάει απαρατήρητη από τους ανθρώπους αυτούς. Και οπλισμένοι μ΄ αυτή τη βάση δεδομένων που ανανεώνεται καθημερινά, εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες του ιστότοπου επικεντρώνουν την αγοραστική προσοχή τους στα φθηνότερα προϊόντα που προσφέρονται τη συγκεκριμένη ημέρα. Οι έμποροι λιανικής ξέρουν ότι οι καταναλωτές παρακολουθούν τον ιστότοπο σαν γεράκια και ρίχνουν τις τιμές τους για να ανταγωνιστούν τη χαμηλότερη προσφορά που υπάρχει στην περιοχή τους.
Σ΄ αυτό το αποπληθωριστικό περιβάλλον ήρθε ο ιστότοπος Μainichi Τokubai, που δημιουργήθηκε ως πείραμα πριν από αρκετά χρόνια, όμως έχει αποκτήσει τόσους χρήστες ώστε έχει γίνει μια σοβαρή αποπληθωριστική δύναμη. Οι ανταποκριτές παίρνουν μια μικρή αμοιβή για κάθε χρήσιμη πληροφορία την οποία αντλούν από τοπικές εφημερίδες, διαφημιστικά φυλλάδια και άλλες πηγές, και την ανεβάζουν στον ιστότοπο πριν από τις 10 π.μ. κάθε ημέρα- η ώρα που πολλές νοικοκυρές βγαίνουν για ψώνια. Τα σούπερ μάρκετ έχουν διαμαρτυρηθεί για τον ιστότοπο αυτό, λέγοντας πως προκαλεί έναν καταστροφικό ανταγωνισμό τιμών. Οι χρήστες του Μainichi Τokubai τον βλέπουν ως την εκδίκηση των καταναλωτών.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)