Ενας κουραστικός και κουρασμένος Μαραθώνιος. Οπως ο προχθεσινός. Για τους πολλούς ήταν μια λαϊκή γιορτή, για τους πολιτικάντηδες ακόμη μία ευκαιρία να τη μαγαρίσουν με το κιτς που παράγεται αυτόματα απ’ την προσπάθειά τους να προσπορισθούν πολιτικά (σκοτώνοντας την πολιτική) οφέλη.
Ημουνα νιος (επί χούντας) και γέρασα (τρόπος του λέγειν) με αυτό το κιτς που ταλανίζει τις γιορτές «εθνικοκρατικού ενδιαφέροντος» να νικάει -πολλές περικεφαλαίες, λίγο το λάδι. Ομως κατά βάθος, η γιορτή πάντα υπάρχει και περιμένει να τη γιορτάσουμε κάποτε πλησιέστεροι στο νόημά της. Θα γίνει κι αυτό – θέλουν χρόνο τα γράμματα, βρίσκουν τον τρόπο τα γράμματα.
……………………………………..
Ισως ο Μαραθωνοδρόμος να μην υπήρξε ποτέ, ίσως όλο το στράτευμα να έτρεξε οπλίτη δρόμο πίσω προς την Αθήνα, ώστε να προλάβει ναυτικό ελιγμό των Περσών –λέγεται ότι είδαν ο Δάτις κι ο Αρταφέρνης περιπλέοντας το Σούνιο τις ασπίδες να λάμπουν στον ήλιο κι ανέκρουσαν πρύμναν οίκαδε, όμως δυο αιώνες μετά η ιστορία του Μαραθωνοδρόμου κατεγράφη, ένας ζείδωρος μύθος που συγκίνησε και συγκινεί τους ανθρώπους επί δύο χιλιάδες χρόνια σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης.
* * *
Η γιορτή πάντα θα υπάρχει στο βάθος και θα γιορτάζεται πάντα με τον τρόπο που βρίσκει τον δρόμο του από γράμμα σε γράμμα, από λέξη σε λέξη, όπως ο Κοντορεβιθούλης…
Αλλωστε, πάντοτε τα παραμύθια και οι μύθοι παράγουν ιστορία, ίσως ο Σπάρτακος ή ο Μπολίβαρ να είδαν, παιδάκια, τη σκιά του Μαραθωνοδρόμου να τρέχει…
Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία
Άρθρα (RSS)