Η Μαριάννα Τζιαντζή αναρωτιέται από τη στήλη της στην Καθημερινή:
Αραγε, πόσοι έφηβοι σήμερα μαθαίνουν να αγαπούν το θέατρο ή τη λογοτεχνία μέσα από την τηλεόραση; Νομίζω ελάχιστοι, αν και πολλοί γνώρισαν και γνωρίζουν τον καλό κινηματογράφο από τη μικρή οθόνη. Το σίγουρο είναι ότι τα ριάλιτι και τα τάλεντ σόου συνέβαλαν ώστε πάρα πολλοί νέοι να ταυτίζουν την τέχνη με τη «λάιτ» καλλιτεχνία και με την εύκολη, γρήγορη καριέρα.
Ακόμα και αυτή η δημόσια τηλεόραση που έχουμε σήμερα, και για την οποία συχνά γκρινιάζουμε, προσφέρει τη δυνατότητα για μια επαφή των νέων με τη λογοτεχνία. Το κακό είναι ότι στην κοινωνία, στον μικρόκοσμό μας δεν υπάρχει εκείνο το πνευματικό κλίμα που θα ενθάρρυνε μια τέτοια ενασχόληση. Ενας μαθητής που θα επιστρέψει το βράδυ σπίτι, σκοτωμένος από τις διαδρομές σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο, δύσκολα αποφασίζει να δει, π.χ., τις «Εποχές και συγγραφείς» του Τάσου Ψαρρά, που έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη με το πρώτο μέρος ενός ωραίου αφιερώματος στον Ανδρέα Κάλβο. Ο πιτσιρικάς θα ακούσει μουσική, θα στείλει SMS, θα μιλήσει με τους πραγματικούς ή τους εικονικούς φίλους του, θα σερφάρει στο Διαδίκτυο, ενώ στην τηλεόραση ή στο ΥοuTube ίσως να δει λίγο «Ράδιο Αρβύλα»… και δεν τον κατακρίνουμε. Δεν ανήκουν στα θέματα SOS των πανελλήνιων εξετάσεων τα ταξίδια του Κάλβου στην Ευρώπη, ούτε οι Καρμπονάροι, και ίσως χρειαστεί να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι μέχρις ότου ο ενήλικος πια μαθητής καταλάβει, αν οι συνθήκες τον ωθήσουν να το καταλάβει, ότι οι «Ωδές» ανήκουν στα θέματα SOS της ζωής μας.
Άρθρα (RSS)