Terra Computerata

Εγγραφα και ηλεκτρονική αλληλογραφία που υπέκλεψαν χάκερ από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές ενός από τα μεγαλύτερα κέντρα ερευνών στον κόσμο για τις κλιματικές αλλαγές, δείχνουν ότι πολλές φορές το επιστημονικό προσωπικό του συμφωνούσε να παρουσιάσει τα στοιχεία με τέτοιο τρόπο ώστε να τονίζεται η ανθρώπινη ευθύνη για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι χάκερ χτύπησαν τη Μονάδα Κλιματικών Ερευνών στο βρετανικό πανεπιστήμιο Εast Αnglia, δημοσιοποιώντας περίπου 3.000 έγγραφα και περισσότερα από 1.000
ηλεκτρονικά μηνύματα σχετικά με τις κλιματικές αλλαγές. Γι΄ αυτούς που δηλώνουν επιφυλακτικοί απέναντι στην άποψη ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα, τα έγγραφα αυτά αποδεικνύουν τη χειραγώγηση από την πλειονότητα της επιστημονικής κοινότητας.

Τα Νέα

Οι μπαταρίες παραμένουν ο υπ΄ αριθμόν ένα περιοριστικός παράγων των συσκευών που χρησιμοποιούμε. Εξαιτίας τους δεν κατασκευάζουμε καλύτερα αυτοκίνητα και δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε μια ταινία δύο ωρών στο κινητό τηλέφωνό μας. Χώρια που το ηλικίας τριών ετών λάπτοπ μας δεν μπορεί πια να μας συνοδεύει στα μακρινά αεροπορικά ταξίδια μας.

Βρίσκονται παντού, αλλά τις θυμόμαστε μόνο όταν μας εγκαταλείπουν. Πρέπει τότε να βρούμε έναν τρόπο να τις ξαναφορτίσουμε- και ακριβώς εκείνη τη στιγμή μας δίνουν στα νεύρα. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι μπαταρίες υπακούουν σε μια «παλιομοδίτικη τεχνολογία», ενώ οι συμβουλές για το πώς μπορούμε να τελειοποιήσουμε τη χρήση τους είναι πολλές και συχνά αντιφατικές. Ορισμένοι πιστεύουν πως ο καλύτερος τρόπος είναι να τις φορτίζουμε όσο το δυνατόν συχνότερα. Άλλοι προειδοποιούν εναντίον των υπερβολικών φορτίσεων. Καλύτερα, λένε, να αφήνουμε κάθε τόσο τις μπαταρίες να αδειάζουν εντελώς.

Τούτων λεχθέντων, πάντως, υπάρχουν τρόποι για να παρατείνουμε τη ζωή των μπαταριών μας. Η συνήθης διάρκεια ζωής για τις μπαταρίες ιόντων λιθίου των λάπτοπ είναι περίπου 18 μήνες έως 2 χρόνια, θα διαρκέσουν όμως πολύ περισσότερο αν τις φροντίσουμε.

Τα Νέα

Ο Νίκος Ξυδάκης στην Καθημερινή:

Τα δέντρα είναι σαν παιδιά, θέλουν χρόνο και κόπο, και υστερα μεγαλώνουν και δεν σου ανήκουν πια, ανήκουν στη φύση και η φύση μπορεί να τα πάρει πάλι. Είσαι περήφανος όμως που τα ανάστησες, που άφησες ένα ίχνος στη γη να το βρουν οι επόμενοι, που διεύρυνες τον δημόσιο χώρο, τον ιστορικό χώρο, στο μέτρο το ανθρώπινο.

Οι αλαζονικές μεζονέτες που φυτρώνουν μέσα στο δάσος, σε κάθε μεριά του Πεντελικού όρους, φαίνεται ότι κατοικούνται από ανθρώπους που δεν έχουν σκεφτεί ποτέ, μα ποτέ, τι είναι κοινό και τι κύριο, τι είναι διαρκές αγαθό και τι εστί συνέχεια. Το σύμπαν τους τελειώνει στον μαντρότοιχο, ψηλό συνήθως, για να προστατεύει την πολύτιμη ιδιωτικότητα από τα ζούδια του δάσους.

Αυτές οι μεζονέτες, με τσουρουφλισμένους τους μαντρότοιχους τώρα, αποψιλωμένες από δέντρα και ζούδια, συντροφιά με τις πισίνες και τη δορυφορική, εκπληρώνουν επιτέλους τον πρωταρχικό σκοπό τους: είναι απολύτως μόνες, απολύτως ιδιωτικές. Στέκουν λαμπερές ανάμεσα στο φρυγμένο τοπίο, πιο ωραίες, πιο επιβλητικές. Αυτάρκεις.

Η καψαλισμένη μεζονέτα, το απειληθέν αυθαίρετο, το ημινόμιμο, το ημιδασικό, στεφανωμένα από οιμωγές και κατάρες κατά του άστοργου κράτους, πλαισιωμένα από δημάρχους, βουλευτές, δασάρχες, πολεοδομικούς και συμβολαιογράφους, πασπαλισμένα με σπουδαιοφανείς κενότητες για το τοπίο που πλήττεται και για την αναδάσωση που επιβάλλεται, όλα τούτα συμπυκνώνουν την ψυχωτική ουσία του σύγχρονου ελληνισμού. Του ελληνισμού που βλέπει το τοπίο αισθητικοποιημένο και άδειο, ανόργανο· φόντο για ανέγερση πολυτελών κατοικιών, για resort και αναψυχή, για άντληση θέας.

Οι ιστορικοί μπορεί να ερίζουν ακόμη για το αν υπήρξε ποτέ η απάτη με την οποία χρέωσε η Ιστορία τον Γκριγκόρι Ποτέμκιν, αλλά εμάς μας βολεύει αφάνταστα για να πούμε τη δική μας ιστοριούλα. Για να φανεί αρεστός στην τσαρίνα Αικατερίνη της Ρωσίας, ο ευνοούμενός της υπουργός φρόντιζε να της κρύβει την αθλιότητα της ρωσικής υπαίθρου, κατασκευάζοντας από χαρτόνι ολόκληρα χωριά, που έδειχναν μιαν ανύπαρκτη ανάπτυξη. Τόσο ήταν διεφθαρμένος.

Διαβάστε τη συνέχεια στα Νέα

Ζούμε όλοι…
… σε χωριά Ποτέμκιν, ανάμεσα σε γκρίζες ζώνες και μαύρες τρύπες. Δυστυχώς το καταλαβαίνουμε πολύ αργά, μονάχα αφού πια έχουν πάρει φωτιά τα χαρτόνια τους.

Η προαιώνια ανακωχή ανάμεσα στους ανθρώπους και τη φωτιά έχει σπάσει- αυτό είναι πια φανερό. Όμως, η αιτία δεν είναι το ίδιο φανερή. Άδικα την αναζητούμε αποκλειστικά στο κλίμα. Οι μαζικές πυρκαγιές δεν μοιάζουν πια με φυσική καταστροφή, αλλά με συντριβή του χρηματιστηρίου. Γιατί η παγκόσμια οικονομία συμβάλλει σε αυτές όπως και το κλίμα. Ο καύσωνας και η ξηρασία είναι απλώς μερικές από τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την εκδήλωσή τους. Η χρήση της γης είναι όμως μια βασική αιτία.

Η λεκάνη…
,,, της Μεσογείου είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, έγραφε πριν από δύο χρόνια στο περιοδικό «Αμέρικαν Σκόλαρ», όταν καιγόταν η άλλη μισή Ελλάδα, ο Στίβεν Πάιν, καθηγητής των Επιστημών της ζωής στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας. Το κύμα φυγής των ανθρώπων από την ύπαιθρο στα αστικά κέντρα άφησε πίσω του στο έλεος της φωτιάς τεράστιες εκτάσεις, που μονάχα η απασχόληση των ανθρώπων στη γεωργία μπορούσε και την κρατούσε σβηστή. Μετά την είσοδό τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την προγραμματισμένη περιστολή της γεωργίας, παραδοσιακές αγροτικές χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα βρέθηκαν αντιμέτωπες με μαζικές πυρκαγιές. «Στο παρελθόν, τέτοιες φωτιές ξεσπούσαν σε περιοχές που είχαν χάσει τον πληθυσμό τους από πολέμους ή επιδημίες», γράφει ο καθηγητής Πάιν. «Σήμερα, οι φωτιές ακολουθούν τις αλλαγές στην οικονομία: υπάρχει περισσότερο υλικό που μπορεί να καεί, λιγότεροι άνθρωποι που μπορούν να σβήσουν τη φωτιά και περισσότερες φωτιές που γίνονται ανεξέλεγκτες».

Η αστυφιλία…
… προκάλεσε ένα αντίθετο μεταναστευτικό κύμα αστών προς την ύπαιθρο, σε εξοχικές κατοικίες. Αυτό το κύμα άλλαξε ριζικά και το καθεστώς της δασικής πυροπροστασίας. Μπορεί να μην υπάρχουν διαθέσιμες μπουλντόζες για να σταματήσουν τις φλόγες, αλλά εμφανίζονται στη στιγμή όταν πρόκειται να ισοπεδώσουν τις ακόμη αχνιστές στάχτες για να ρίξουν τα μπετά. Το ίδιο συμβαίνει σε όλον τον ανεπτυγμένο κόσμο, από την Ευρώπη μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία, γράφει ο καθηγητής Πάιν, καθώς η αγροτική οικονομία εκτοπίζεται γοργά από τη σύγχρονη οικονομία των υπηρεσιών και η αγροτική γη εποικίζεται από αστούς. Οι μαζικές πυρκαγιές ακολουθούν τις μαζικές αλλαγές στη χρήση της γης. Κι ας στέλνουν οι κυβερνήσεις φανταχτερές πτητικές μηχανές που θυμίζουν τον «Πόλεμο των κόσμων». Η χρησιμότητά τους είναι πιο πολύ ψυχολογική. Γιατί, όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και στον πόλεμο της φωτιάς είναι γνωστό πως η τελική έκβαση κρίνεται από τις χερσαίες δυνάμεις. Όμως, τα κίνητρα για να ανάψει μια φωτιά έχουν αυξηθεί, ενώ οι δυνατότητες για να αναχαιτιστεί έχουν περιοριστεί. Γιατί οι πολιτικοί έχουν να κερδίσουν πολύ περισσότερες ψήφους από την αστείρευτη δεξαμενή των αστών παρά από τους φθίνοντες πληθυσμούς της υπαίθρου.
Η αιτία…
… των μαζικών πυρκαγιών είμαστε λοιπόν εμείς. Δεν ανακαλύψαμε τη φωτιά, την υφαρπάξαμε από τη φύση. Και περιφέρουμε τις φλόγες της από την πόλη στην εξοχή ανάλογα με τις «ανάγκες» μας.

Οι Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Δεν είναι αγέρας τούτος του βουνού
μα είν’ της φωτιάς και του καπνού
της ζωής της άχαρης.

«Αγαπάμε την ιστιοπλοΐα… αλλά και τα δελφίνια», τα οποία προτιμούν να περάσουν το καλοκαίρι τους στα νερά των Κυκλάδων και της Εύβοιας. Το πρόγραμμα «Ο Δρόμος του Δελφινιού» είναι μια πρωτοβουλία του Πανελλήνιου Ομίλου Ιστιοπλοΐας Ανοικτής Θαλάσσης (ΠΟΙΑΘ), που καλεί τους ιστιοπλόους αλλά και όλους όσοι ταξιδεύουν με σκάφη στα νερά του Αιγαίου, να συμβάλουν στην προστασία των δελφινιών που ζουν στις ελληνικές θάλασσες.

Στο site www.spotadolphin.gr κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει βασικές πληροφορίες για τα δελφίνια, καθώς και τη φόρμα καταγραφής των στοιχείων τους. Εχοντας ενημερωθεί, αρκεί κάποιος που θα δει δελφίνι να παρατηρήσει και να καταγράψει τα βασικά χαρακτηριστικά του και τη συμπεριφορά του ως προς το σκάφος.

Τα δελφίνια (το κοινό δελφίνι, το ρινοδέλφινο, το σταχτοδέλφινο και το το ζωνοδέλφινο) είναι τέσσερα από τα εφτά θηλαστικά (τα άλλα τρία είναι ο φυσητήρας, ο ζιφιός και η μεσογειακή φώκια) που διαβιούν μόνιμα στο Αιγαίο.

Σύμφωνα με το προγράμματα των ιστιοπλόων, η μεγαλύτερη παρουσία αυτών των συμπαθών κητωδών παρουσιάστηκε στις Κυκλάδες και την Εύβοια. Συνολικά μέσα στον Ιούλιο έγιναν 29 παρατηρήσεις κητωδών, οι περισσότερες από αυτές από τους περίπου 500 ιστιοπλόους του 46ου Ράλι Αιγαίου.

.. Το χωριό. Ένα ήσυχο, ήρεμο χωριό όπου ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα. Εκτός, πού και πού, από την επιστροφή κάποιου απολωλότος προβάτου- πάντα από κάποια «μεγάλη πόλη» για την οποία οι ντόπιοι δεν κρύβουν την αποστροφή τους- με το όνειρο να ζήσει μια απλή ζωή. Μας αρέσει αυτό το στερεότυπο. Και το συναντάμε μπροστά μας κάθε καλοκαίρι.

Ο μύθος…
… του χωριού. Όμως, το χωριό αργοσβήνει. Ίσως αυτό εξηγεί τη νοσταλγία. Γινόμαστε ολοένα και περισσότερο αστικά πλάσματα. Στο βιβλίο του «Προγονικές ρίζες», ο Τίμοθι Κλαρκ γράφει πως έως το 2020, το 60% του πληθυσμού της Γης θα ζει στις μεγάλες πόλεις. Πολλοί που σήμερα λαχταρούν μια πιο ήσυχη ζωή μετακομίζουν στα προάστια, όπου προσπαθούν να ζήσουν το ιδανικό τους. Χωρίς επιτυχία. Τα πάρκα μπορεί να θυμίζουν εξοχή, παρατηρεί η Τζέσα Κρίσπιν στο περιοδικό του Πανεπιστημίου Ντρέξελ, αλλά οι περιαστικοί οικισμοί στην πραγματικότητα υπάρχουν χάρη στην πόλη που τους θρέφει (με σούπερ μάρκετ, δουλειές και διασκέδαση). Η πόλη καταβροχθίζει το τοπίο, το ξαναμασάει και το φτύνει αλλαγμένο. Μια αδυσώπητη ερήμωση που έρχεται μέρα με τη μέρα, με τους αργούς αλλά ανελέητους χρόνους της πολεοδομικής ανάπτυξης. «Η καταστροφή του τοπίου δεν βρίσκεται τόσο στα σκάνδαλα των εργολάβων και τα οικιστικά τέρατα όσο στη συνεχή και καθημερινή φθορά, που τη βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να σβήνει τα όρια ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο». Η διαπίστωση περιλαμβάνεται στην ετήσια έκθεση της Ιταλικής Γεωγραφικής Εταιρείας, που μοιάζει με ταξίδι σε ένα τοπίο ξεχασμένο, ανάμεσα στα χωράφια, τις εντατικές καλλιέργειες, τα εργοστάσια και τους οικισμούς, χωρίς κανένα όριο αναμεταξύ τους.

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα