Terra Computerata

Και τώρα που ο κουρνιαχτός των εγκαινίων κατακαθίζει μπορούμε να συνεχίσουμε με τη γκρίνια μας για την ιστοσελίδα του μουσείου. Το φωτογραφικό υλικό του media kit από το νέο site του μουσείου δεν είναι άμεσα διαθέσιμο. Πρέπει να κάνεις αίτηση για να το πάρεις. Πόσο θα έβλαπτε δηλαδή να ήταν ελεύθερο και να το μοίραζε ο κόσμος κατά το δοκούν;

Οπως επισημαίνει σε σχόλιό του ο Α. Δοξιάδης: Το πρόβλημα με τις εικόνες δεν περιορίζεται στο Μουσείο της Ακρόπολης. Υπάρχει ένα εξαιρετικά περιοριστικό καθεστώς για όλα τα μνημεία και τα εκθέματα Μουσείων: αιτήσεις άδειας από ΚΑΣ, έγκριση συνοδευτικών κειμένων κτλ. Ακόμα και οι ιστοσελίδες πανεπιστημιακών σχολών πρέπει να περάσουν από έγκριση για να χρησιμοποιήσουν οπτικό υλικό. Αν πρόκειται για σελίδες με εμπορικό σκοπό (πχ γραφείο ταξιδιών) υπάρχει και χρέωση από το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων — €280 ανά εικόνα ανά έτος!!

Είναι προφανές οτι το ΥΠΠΟ δεν έχει καταλάβει τη δύναμη του web ως χώρου προβολής. Εχουν ακόμα τη νοοτροπία των περιοδικών και της μπροσούρας.

Ποιο γαλάζιο; ξεχάστε το. Το κόκκινο μας πάει πολύ. Οπτικοποίηση του εθνικού μας χρέους.

www.visualeconomics.com/gdp-vs-national-debt-by-country/

Πολλές φορές χρειαζόμαστε εικόνες προσώπων και η αναζήτηση μέσω των μηχανών δεν αποδίδει πάντα. Το Ινστιτούτο ΝΕ ερευνών διαθέτει τη συλλογή του στο διαδίκτυο μέσω του Πανδέκτη.

Η Νεοελληνική Εικονιστική Προσωπογραφία είναι μια ψηφιακή συλλογή 10.000 προσωπογραφιών των Ελλήνων που διακρίθηκαν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης έως την εποχή μας (με εξαίρεση των ζώντων) σε όλους τους τομείς του βίου.
Σκοπός του έργου είναι η δημιουργία ενός όσο γίνεται πληρέστερου σώματος προσωπογραφιών, το οποίο μετά από επεξεργασίες, αποτελεί μια ολοκληρωμένη πηγή-σειρά για τις νεοελληνικές σπουδές. Δίνει επίσης τη δυνατότητα προσεγγίσεων του ιστορικού φαινομένου με την «ιδιάζουσα διάσταση του βάθους που προσφέρει η εικαστική εμπειρία».
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε το 1961 με πρωτοβουλία του Κ.Θ. Δημαρά και συνεχίστηκε έως το 1978 με χαμηλούς ρυθμούς πλουτισμού. Από το 1978 το πρόγραμμα ανατέθηκε στον ερευνητή Τριαντάφυλλο Σκλαβενίτη όπου έως το 1998 είχαν αποκτηθεί 6.500 προσωπογραφίες τοποθετημένες σε ειδικά δελτία. Στα πλαίσια του έργου ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ψηφιοποιήθηκαν 10.000 προσωπογραφίες.
Στα ειδικά δελτία έγινε η φωτογράφηση και η ταξινόμηση ξυλογραφιών, χαλκογραφίιών, ελαιογραφιών, λιθογραφιών, τοιχογραφιών, σκίτσων και φωτογραφιών.

http://pandektis.ekt.gr/

«Στα περιοδικά μπορείς να γυρίσεις σελίδα. Στην τηλεόραση να αλλάξεις κανάλι. Στην πόλη δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής, κι αυτό δεν είναι σωστό». Τζόρνταν Σάιλερ
O Σάιλερ δεν έχει κλείσει ακόμη τα τριάντα. Φωτογράφος και ακτιβιστής, διατηρεί μια ιστοσελίδα που λέγεται Ρublic Αd Campaign (www. publicadcampaign. com) και αποσκοπεί στην εξαφάνιση των διαφημίσεων από τους δρόμους της Αμερικής. Μαζί με τον Ρosterboy, το νέο «τρομερό παιδί» της τέχνης του δρόμου, οργάνωσαν στις 25 Απριλίου ένα χάπενινγκ στη Νέα Υόρκη που είχε σπιρτάδα, φαντασία και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Έλαβαν μέρος κάπου 80 ακτιβιστές. Δεν έλειψαν τα μεγάλα ονόματα: ο Τζι Λι είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Google Creative Lab, ο Τρίσταν Ίτον είναι ιδιοκτήτης των Τhunderborg Studios. Και δεν ήταν όλοι καλλιτέχνες: ανάμεσά τους ήταν ένας βιολόγος, ένας προγραμματιστής και μία υπάλληλος ενός καταστήματος ρούχων. Ο στόχος τους ήταν να διεκδικήσουν «έναν χώρο που είναι κορεσμένος με διαφημίσεις και στερείται άλλων μηνυμάτων, ιδεών και, γενικότερα, αισθητικών εναλλακτικών λύσεων». Κι έπρεπε να κάνουν γρήγορα, η αστυνομία δεν το είχε σε τίποτα να αρχίσει τις συλλήψεις.Οι ακτιβιστές βγήκαν στους δρόμους μέρα μεσημέρι. Έβαψαν με λευκή μπογιά 120 διαφημιστικές πινακίδες και άρχισαν να ζωγραφίζουν πάνω τους τα έργα τους. Οι περισσότεροι τα είχαν έτοιμα, ώστε να μην καθυστερήσουν. Άλλοι ήταν πιο χαλαροί, όπως οι Καναδέζες Κάθριν Ουόκιμ και Έιμι Νόβακ που χρειάστηκαν δύο ώρες για να ολοκληρώσουν τις δικές τους παρεμβάσεις. Όπως θα έλεγαν αργότερα, πολλοί περαστικοί τις πλησίασαν για να τους πουν ότι τα έργα τους άρεσαν ή για να διατυπώσουν προτάσεις. Τελικά έγιναν μόνο τέσσερις συλλήψεις, κάτι που οφείλεται και στο ότι οι οργανωτές είχαν προβλέψει τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ή στο ότι σε μια εποχή κρίσης σαν τη σημερινή, οι αρχές δεν θέλησαν να διακόψουν μια δημόσια, πρωτότυπη καλλιτεχνική δημιουργία.

Οι πινακίδες δεν επελέγησαν τυχαία. Ο Σάιλερ έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες μια εκστρατεία εναντίον της εταιρείας ΝΡΑ Οutdoor, η οποία κατέχει εκατοντάδες διαφημιστικές πινακίδες σε όλη τη Νέα Υόρκη αλλά δεν πληρώνει στον δήμο ούτε ένα δολάριο για τις διαφημίσεις που τοποθετεί. Τη συμφέρει περισσότερο να πληρώνει τα πρόστιμα, παρά να σέβεται τα ποσοστά που της αντιστοιχούν. Και φυσικά δεν έπαθε καμιά σοβαρή ζημιά από την πρωτοβουλία των πολιτών: την επομένη, τα έργα τους ήταν καλυμμένα με διαφημίσεις του iΡod. «Ο προσωρινός χαρακτήρας της παρέμβασής μας δεν μας πειράζει» σχολιάζει ένας από τους ακτιβιστές, ο Ντικ Τσίκεν. «Το θέμα δεν είναι το ίδιο το προϊόν, αλλά η εμπειρία της στιγμής. Η τέχνη είναι σαν τη ζωή: η ουσία της είναι το εδώ και τώρα».

Διαστάσεις – Τα Νέα

Σας είχαμε παρουσιάσει πριν λίγο καιρό, το project της Google με τους πίνακες στο Prado στο οποίο οι φωτογραφίες έχουν ανάλυση 14.000 megapixel (1.400 φορές μεγαλύτερη ανάλυση από μια κάμερα 10 megapixel).
Η φωτογραφία που βλέπετε είναι ένα στιγμιότυπο από την ομιλία στην ορκωμοσία του Obama, τραβηγμένη με ανάλυση 1.474 megapixels. Είναι εκπληκτικό το πόσο μπορείτε να ζουμάρετε στην φωτογραφία και το πόσες λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε.

Έτσι να κάποιος ισχυρίζεται ότι παραβρέθηκε στην ορκωμοσία, ο ιστορικός του μέλλοντος με λίγο ζουμ θα μπορεί να το διαπιστώσει. Που ακριβώς είπαμε ότι καθόσουν;

gigapan.org

Kοινωνιολογική έρευνα ή πρότζεκτ τέχνης; Και τα δύο, απαντά ο Βρετανός φωτογράφος Ρόμπι Κούπερ, εμπνευστής της «Immersion» («Βύθισης»), μιας νέας μεθόδου που επιχειρεί να εξερευνήσει τη σχέση παιδιών και εικονικής βίας. Μαζί με την ομάδα των εξίσου ικανών συνεργατών του, αιχμαλώτισαν σε φωτογραφίες και βίντεο τα πρόσωπα μικρών, αλλά και εφήβων, την ώρα που παίζουν πολεμικά και κάθε είδους άγρια παιχνίδια (online ή videogames). Οι εκφράσεις τους πραγματικά εντυπωσιακές! «Η ουτοπία έχει ενδιαφέρον», λέει ο ίδιος και μάλλον έχει δίκιο, καθώς η δράση ανηλίκων και ενηλίκων στους εικονικούς διαδικτυακούς τόπους έχει αποδείξει ότι το εξωπραγματικό μαγνητίζει την ανθρώπινη φύση?

Σε μια εποχή που η παιδική εγκληματικότητα προβληματίζει διεθνώς, ο 39χρονος φωτορεπόρτερ Ρόμπι Κούπερ (που ζει στη Νέα Υόρκη) υλοποιεί ένα φιλόδοξο, αόριστης διάρκειας project, χρησιμοποιώντας βιντεοκάμερα υψηλής ευκρίνειας και την πρωτοπόρο τεχνική του Αμερικανού δημιουργού ντοκιμαντέρ Ερολ Μόρις. Μαζί με τον κάμεραμαν Αντριου Γουίγκινς και τον οργανωτικό εγκέφαλο του εγχειρήματος Τσάρλι Σμιθ, συντόνισαν την οθόνη του παιχνιδιού με το φακό της κάμερας. Κατάφεραν έτσι να παγιδεύσουν εκπληκτικά ενσταντανέ αμηχανίας, αγωνίας, έντασης, φόβου ή ταραχής, έκστασης, ενθουσιασμού και γενικά μιας απίστευτης αφοσίωσης που διαγράφεται στα παιδικά πρόσωπα, καθώς συμμετέχουν σε διαδραστικά βίαια παιχνίδια (Halo 3, Call of Duty, GTA 4, Tekken, Star Wars Battlefront), εξοντώνοντας φανταστικούς εχθρούς ή ενώ παρακολουθούν ανάλογες ταινίες.

Στο πλαίσιο της παρούσας έρευνας, ο ανήσυχος φωτογράφος συγκέντρωσε υλικό από σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αμερική και, πρόσφατα, στη Βρετανία και διαπίστωσε ότι τα παιδιά που είναι πιο εκδηλωτικά στην τάξη, σύμφωνα με τους καθηγητές τους, είναι επίσης και τα πιο εκφραστικά μπροστά στις οθόνες. Οσο για τους πιο? πωρωμένους ανήλικους παίκτες, παραμένουν εντελώς ανέκφραστοι! Ο Κούπερ συνεργάζεται, επίσης, με ψυχολόγο και κοινωνιολόγο, προκειμένου να ερμηνεύσει τις διαφορετικές αντιδράσεις των παιδιών στις επί της οθόνης πολεμικές συρράξεις. Ταυτόχρονα, λαμβάνει υπόψη το κωδικό σύστημα δράσης (έκφρασης) προσώπου (Facial Action Coding System), που ανέπτυξε στη δεκαετία του ?70 ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός ψυχολόγος Πολ Εκμαν. Ενα σύστημα που θεωρείται πιο αξιόπιστο ακόμη και από τη σύγχρονη τεχνολογία σκαναρίσματος του εγκεφάλου και χρησιμοποιείται από τη CIA! «Πιθανόν υπάρχει σχέση μεταξύ βίαιων παιχνιδιών και κοινωνικής επιθετικότητας, σχολικής βίας και αποκλεισμού, αλλά είναι δύσκολο να πει κανείς κατά πόσο το βίαιο παιχνίδι είναι η σημαντικότερη αιτία?», επισημαίνει ο Ρόμπι Κούπερ, που ετοιμάζει στα μέσα του χρόνου την πρώτη του έκθεση με τις πρωτοφανείς εικόνες ή δεδομένα ? όπως ο ίδιος αποκαλεί την αποτύπωση στιγμών «ακραίων αισθημάτων»?

Μαγνητίζει η εικονική βία Ε-τύπος

Ο καλός συνάδελφος Χρήστος Τ. μας δωρίζει μία πολύ επίκαιρη σελίδα, την έκθεση “Μνήμες του 40”, φόρο τιμής στην προσφορά του ζωγράφου Αλέξανδρου Αλεξανδράκη, δεδομένου ότι φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από το θάνατό του (1968-2008).Οργανωμένη από το Δήμο Αθηναίων, το Πολεμικό Μουσείο και το Ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α., περιλαμβάνει το πολεμικό έργο του ζωγράφου, πλαισιωμένο από αφίσες και έντυπο υλικό της περιόδου 1940-41.

Το ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α. (Σύνδεσμος Οργανωμένων Φιλολογικών και Ιστορικών Αρχείων) ιδρύθηκε επίσημα το 2003 με έδρα την Αθήνα και στόχο την αξιοποίηση, ανάδειξη, μελέτη και δημοσιοποίηση ενός ήδη υπάρχοντος υλικού που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών και καλλιτεχνικών τομέων, θεμάτων και ενδιαφερόντων.

Για τη γιορτή του σχολείου μπορείτε να αξιοποιήσετε τις εικόνες.

Μία φωτοσύνθεση του Παρθενώνα από τον Τιτάνα.
Θα πρέπει πρώτα να εγκαταστήσετε το Silverlight
και στη συνέχεια να επισκεφθείτε το Photosynth

Κάθε φορά που αγοράζω μία ηλεκτρονική συσκευή ξέρω ότι μπαίνω σε περιπέτειες. Θα λειτουργήσει; ή θα αρχίσουμε το κυνήγι της αντιπροσωπείας; Θα βγάλουμε άκρη με τις οδηγίες χρήσης; Το θέμα της ευχρηστίας ας μην το θίξουμε καν. Πόσες φορές όμως σκεφτόμαστε, τι ταξίδι έκανε αυτή η συσκευή – συνήθως από την άλλη άκρη του κόσμου, αφού η πατρίδα μας επιμένει να παράγει μόνο sea, sand και …άστο καλύτερα.

Ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, όταν στη συσκευή που αγόρασα, βρήκα τη φωτογραφία της συναρμολογήτριας της.  

Ένας αόρατος δεσμός δημιουργήθηκε μεταξύ μας με τη διαμεσολάβηση της τεχνολογίας.

Ο Μπωντλαίρ είχε ?σπεύσει να? σταθεί απέναντι: Χαρακτήριζε την (τότε πρωτοεμφανιζόμενη) φωτογραφία ως τον «ηθικό εχθρό της ζωγραφικής».

Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσίευση μιας φωτογραφίας δημιουργεί ?τουλάχιστον? σκεπτικισμό, ούτε είναι η πρώτη φορά που ο διάλογος δείχνει προς αδιέξοδο: «Ποιες φωτογραφίες είναι δημοσιεύσιμες και ποιες δεν είναι;»

«Η ατέρμονη αναπαράσταση ?γράφει η Susan Sontag? (τηλεόραση, βιντεοσκόπηση, κινηματογράφος) είναι το περιβάλλον μας. Οταν όμως πρόκειται για μνήμη, τα βαθύτερα σημάδια τα αφήνει η φωτογραφία. Η μνήμη ?καδράρει? και ακινητοποιεί. Βασική της μονάδα είναι η μεμονωμένη εικόνα. Σε εποχή υπερπληροφόρησης, η φωτογραφία προσφέρει έναν γρήγορο τρόπο για να κατανοήσουμε κάτι και έναν συμπυκνωμένο τύπο για να το απομνημονεύσουμε».

Η αλήθεια είναι πως από την εμφάνισή της μέχρι και σήμερα, η φωτογραφία πόνταρε πολύ στον θάνατο. Στη φωτογραφία υπάρχει, καταγράφεται, το ίχνος μιας ζωής σε μια στιγμή της, ενίοτε δε στην κορυφαία: στον θάνατο. Τελικά ?υποστηρίχθηκε? η φωτογραφία είναι η πραγματικότητα ? έστω ακόμη κι αν στο κάδρο «χωράει» μόνο ένα ψήγμα της.

Αγριες φωτογραφικές ιστορίες του Τάκη Καμπύλη στην Καθημερινή της Κυριακής