Άρθρα με ετικέτα “1940”

Με τον τίτλο “Ο Ντούτσε αφηγείται” αυτή η ταινιούλα μικρού μήκους, τύπου Μίκυ Μάους, όπως αυτοχαρακτηρίζεται, άρχισε να δημιουργείται στη Σίφνο το 1942 κατά τη διάρκεια της ιταλικής κατοχής.

Ο σχεδιαστής ήταν ο Σταμάτης Πολενάκης. Μετά την απελευθέρωση μετακόμισε στην Αθήνα το 1945 όπου ξεκίνησε την κινηματογράφηση με τους Παπαδούκα και Μερεβίδη. Το φιλμ ανακαλύφθηκε το 1980.

Μία αξιόλογη ελληνική συμβολή στην ιστορία του κινούμενου σχεδίου.

Comments 0 σχόλια »

italian-letter.jpgΑν θέλουμε πραγματικά να φωτίσουμε πληρέστερα το ιστορικό παρελθόν και να δούμε τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο από μιαν άλλη οπτική γωνία, από αυτή του «αντιπάλου» και μάλιστα των απλών Ιταλών στρατιωτών και των κατώτερων αξιωματικών, τίποτα δεν είναι πιο διαφωτιστικό από τις λογοκριμένες κυρίως επιστολές και τα ημερολόγιά τους. Τα γράμματα που στάλθηκαν από το αλβανικό μέτωπο αποτελούν μιαν ανεξάντλητη πηγή πληροφοριών για τα συγκεχυμένα συναισθήματά τους, τις τάσεις τους και τις απόψεις τους, γιατί είναι γνήσια και χωρίς υπαινιγμούς και μέσα απ’ αυτά οι στρατιώτες εκφράζουν τις ελπίδες τους, τις ψευδαισθήσεις τους, το θυμό τους και την πικρία τους.

Γράφτηκαν από ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και χαρακτηρίζονται από ελευθερία στην έκφραση και ειλικρίνεια σε αντίθεση με τα απομνημονεύματα της ανώτερης και ανώτατης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Δίνουν απαντήσεις σε ερωτήματα όπως για παράδειγμα αν ο Ιταλός στρατιώτης είχε πειστεί γι’ αυτόν τον πόλεμο, κατά πόσον η προπαγάνδα είχε διεισδύσει στην επιχειρηματολογία του, κατά πόσον πίστευε ότι θα είναι ένας νικηφόρος πόλεμος, τι τον απασχολούσε, ποιους θεωρούσε συμμάχους και ποιους εχθρούς, πώς έκρινε την ανώτερη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Διαβάστε όλο το άρθρο του ιστορικού Φάνη Κοιλανίτη στην Καθημερινή

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα επιστολών

Αφηγήσεις από τον πόλεμο του ’40 

Δείτε ακόμη μία παλαιότερη δημοσίευση Με τη ματιά των Ιταλών

Comments 0 σχόλια »

19400.jpgΟ καλός συνάδελφος Χρήστος Τ. μας δωρίζει μία πολύ επίκαιρη σελίδα, την έκθεση “Μνήμες του 40”, φόρο τιμής στην προσφορά του ζωγράφου Αλέξανδρου Αλεξανδράκη, δεδομένου ότι φέτος συμπληρώνονται σαράντα χρόνια από το θάνατό του (1968-2008).Οργανωμένη από το Δήμο Αθηναίων, το Πολεμικό Μουσείο και το Ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α., περιλαμβάνει το πολεμικό έργο του ζωγράφου, πλαισιωμένο από αφίσες και έντυπο υλικό της περιόδου 1940-41.

Το ίδρυμα Σ.Ο.Φ.Ι.Α. (Σύνδεσμος Οργανωμένων Φιλολογικών και Ιστορικών Αρχείων) ιδρύθηκε επίσημα το 2003 με έδρα την Αθήνα και στόχο την αξιοποίηση, ανάδειξη, μελέτη και δημοσιοποίηση ενός ήδη υπάρχοντος υλικού που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών και καλλιτεχνικών τομέων, θεμάτων και ενδιαφερόντων.

Για τη γιορτή του σχολείου μπορείτε να αξιοποιήσετε τις εικόνες.

Comments 0 σχόλια »

agonistis.jpgΜε αφορμή τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου του 1940, κάθε λογής αυτόκλητοι ρεπόρτερ σπεύδουν να υποβάλουν -με καλά κρυμμένη ειρωνεία- σε μαθητές κάθε ηλικίας το ερώτημα: «τι γιορτάζουμε σήμερα;». Περιμένουν χαιρέκακα τη λάθος απάντηση. Ακολουθεί συνήθως θρήνος και οδυρμός για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των μαθητών και την αναποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος.

Υπάρχουν δύο τρόποι, για να προσεγγίσει κανείς την Ιστορία. Ο ένας είναι να αναφερθεί στα μεγάλα γεγονότα, να αναζητήσει αιτίες και αφορμές, να εστιάσει σε μάχες, στρατηγικές, ηγέτες. Να αποτυπώσει την οικονομική πολιτική και τα σημαντικά πολιτιστικά επιτεύγματα. Αυτός είναι ο τρόπος της μακροϊστορίας.

Ο άλλος τρόπος είναι να σκύψει ο ιστορικός στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Να αναζητήσει τον αντίκτυπο των μεγάλων γεγονότων στη βιωμένη καθημερινότητα. Αυτός είναι ο τρόπος της μικροϊστορίας.

Αυτό που συνήθως λείπει από την εικόνα που έχουμε για το ιστορικό παρελθόν είναι η ανθρώπινη μαρτυρία. Η μαρτυρία των ανθρώπων που έζησαν την Ιστορία στο πετσί τους. Η μαρτυρία εκείνων που κατάλαβαν για τα καλά πως Ιστορία δεν είναι κάτι που συμβαίνει άλλοτε κι αλλού, σε άλλους ανθρώπους. Ιστορία είναι ο τρόπος με τον οποίο τα εξωτερικά συμβάντα εμβολίζουν τη ζωή μας. Την αλλάζουν ή τη διαλύουν χωρίς περίσκεψη, αιδώ ή έλεος. Καμιά φορά, για πάντα.Ας ακούσουμε το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν του ελληνοϊταλικού πολέμου:

«Αι Ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από τις 5.30 π.μ. σήμερον τα ημέτερα στρατεύματα προκαλύψεως της ελληναλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι Δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους».

Μ’ αυτές τις φράσεις, οι Έλληνες του 1940 έμαθαν αίφνης πως ξέσπασε πόλεμος.

Πώς άλλαξε ο πόλεμος του ’40 τη ζωή των ανθρώπων; Πώς έζησαν τον πόλεμο, την κατοχή και την αντίσταση οι Έλληνες;

Ίσως την επόμενη φορά που θα περπατήσουμε στους ίδιους δρόμους, αντιληφθούμε πως η πόλη δεν είναι απλό κέλυφος συμβάντων, ένα σκηνικό. Είναι αυτόπτης μάρτυρας -και κάποιες φορές πρωταγωνιστής- μιας αιματοβαμμένης και σκοτεινής Ιστορίας.

Γιατί, όπως και να το κάνουμε, Ιστορία δεν είναι τα βιβλία. Ιστορία είναι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι περπατούν, ερωτεύονται, πολεμούν και πεθαίνουν σ’ αυτήν τη χώρα αιώνες τώρα.

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων