Terra Computerata

Το Έθνος φροντίζει να μη χαθείτε στη μετάφραση:

Mετρώντας συνολικά 42 γλώσσες (μεταξύ αυτών και τα ελληνικά) στο λεξιλόγιό του, ο ψηφιακός μεταφραστής της Google (http://translate.google.com) αναλαμβάνει τη μετάφραση κειμένων, ηλεκτρονικών διευθύνσεων καθώς και ολόκληρων εγγράφων ενώ, αξιοποιώντας την απόλυτη κυριαρχία της Google στον χώρο των search engines, προσφέρει και τη δυνατότητα μεταφρασμένων αναζητήσεων.

Σε ανάλογη κατεύθυνση κινείται και η υπηρεσία Babelfish (http://babelfish.yahoo.com). Iδιοκτησία πλέον της Yahoo!, η εν λόγω εφαρμογή της AltaVista επιτρέπει στους χρήστες να μεταφράζουν εύκολα, γρήγορα και δωρεάν κείμενα μέχρι 150 λέξεων καθώς και ηλεκτρονικές διευθύνσεις (μεταξύ άλλων, από τα αγγλικά και τα γαλλικά στα ελληνικά και αντίστροφα).

Σε παρόμοιο πλαίσιο αλλά χωρίς τη δυνατότητα μετάφρασης από και προς τα ελληνικά, ο δωρεάν ηλεκτρονικός μεταφραστής της Microsoft, Bing Translator (www.microsofttranslator.com) αναλαμβάνει από μικρά κείμενα μέχρι ολόκληρες ιστοσελίδες. Eπίσης, προσφέρει τις υπηρεσίες του ως «κουμπί» στο Windows Live Toolbar.Tις ζωντανές online συζητήσεις σας αναλαμβάνει να μεταφράζει αυτόματα σε περίπου 45 γλώσσες (και στα ελληνικά) η chat υπηρεσία BabelWithMe (www.babelwith.me). Σε πραγματικό χρόνο, ακριβώς τη στιγμή που εσείς πληκτρολογείτε ένα μήνυμα στα ελληνικά, η BabelWithMe το αποδίδει σε μία ή περισσότερες γλώσσες.

Σε όλα τα παραπάνω, οι αυξανόμενοι πληθυσμιακά χρήστες της υπηρεσίας Twitter μπορούν να προσθέσουν και την κομμένη και ραμμένη ειδικά στα μέτρα τους υπηρεσία TweetTranslate (www.tweettranslate.com), η οποία έρχεται να μεταφράσει τα σύντομα (140 χαρακτήρων έκαστο) «τιτιβίσματά» τους (tweets) σε συνολικά 40 γλώσσες.

H Forvo (http://forvo.com) αναλαμβάνει δωρεάν να σας… αρθρώσει την απάντηση με τα χείλη ενός φυσικού ομιλητή της γλώσσας στην οποία η συγκεκριμένη λέξη ανήκει. Eφοδιασμένος με 225.172 ηχογραφημένες λέξεις 220 γλωσσών (μεταξύ αυτών τα ελληνικά και τα αρχαία ελληνικά) και 22.677 χρήστες, ο εν λόγω ιστοχώρος αποτελεί το μεγαλύτερο ψηφιακό «λεξικό προφοράς λέξεων» που εμπλουτίζεται από τους πολίτες του Διαδικτύου.

Πάντως σε μία απόπειρα αξιολόγησης της ποιότητας της μετάφρασης το αποτέλεσμα μας παραξένεψε: “Το καρδιά μου πονάει”!;;; Μήπως μεταφράζουν σε Ρομ;

Σήμερα κατέβηκα στην Αθήνα για να πρωτοκολλήσω μία αίτηση προς την επιτροπή επιμόρφωσης Β΄επιπέδου Α΄Αθήνας. Οι πληροφορίες την τοποθετούσαν στην οδό Δώρου, στην Ομόνοια. Είχα καιρό να κατέβω σε αυτήν την περιοχή. Η μυρωδιά των ούρων ήταν έντονη σε κάθε γωνία. Κάτι ανθρώπινα ναυάγια παρέπαιαν στις πρασιές του δρόμου. Τάχυνα το βήμα για να βρω την είσοδο. Αναρωτήθηκα πως πηγαίνουν οι υπάλληλοι κάθε μέρα στη δουλειά τους.

Η πόρτα κλειδωμένη. Σου ανοίγουν αφού σε σκανάρουν στην κάμερα του κουδουνιού.

Ολες οι πόρτες των γραφείων σφαλισμένες. Σε κάθε όροφο ένας υπάλληλος κάθεται στο διάδρομο φύλακας, για να διώχνει τους παρείσακτους.

Μετά από ένα τουρ στους ορόφους, και “όχι δεν μπορείτε να το πρωτοκολλήσετε εδώ, πηγαίνετε στον 3ο, 2ο”, κτλ., βρήκα σε μία κλειδαμπαραρωμένη πόρτα με μία επιγραφή. Τρίτη – Πέμπτη 18.00. Τι θέλει να πει o ποιητής; Ούτε γράμμα δε στέλνω αυτήν την ώρα στην οδό Δώρου. Από κάτω διάβασα: πετάξτε τα έγγραφα σε φάκελο και γράψτε το κινητό σας. Ούτε λόγος για αριθμό πρωτοκόλλου. Υποτίθεται ότι οι υπηρεσίες ορίζουν το ωράριό τους για να εξυπηρετηθεί το κοινό. Αυτή η ώρα – χωρίς λήξη μάλιστα-εννοεί ότι έχουμε ραντεβού στις έξι; όχι 18.10 ακριβώς;

Τώρα μάλιστα. Η κλήση μας προωθείται…

Εύγε ω επιτροπή!

Πώς το λέει ο πρωθυπουργός; Υπηρεσιακή ατέλεια;

Η κρίση και η γενικότερη ρευστότητα στις αγορές και τα γούστα των καταναλωτών παγκοσμίως μπορεί να αφήνουν πολλά ερωτηματικά, αλλά αναδεικνύουν – κατά γενική ομολογία- την παρακάτω αλήθεια: όσοι υποστηρίξουν το όραμά τους με ισχυρές ενέργειες μάρκετινγκ, παράλληλα με την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, θα πρωταγωνιστήσουν στο μέλλον! Σε μια εποχή, λοιπόν, όπου η ευελιξία και οι πολλές δυνατότητες επιλογής είναι η ισχυρότερη τάση στη συμπεριφορά των καταναλωτών, ενώ το value for money και η διαφοροποίηση- εξειδίκευση χαρακτηρίζουν τις επιλογές τους, έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε πώς αυτά επηρεάζουν τα εργαλεία μάρκετινγκ και, συγκεκριμένα, τον νευραλγικό τομέα του τουρισμού.

Στην παγκόσμια τουριστική πραγματικότητα, η τουριστική ανάπτυξη σε διαρκώς περισσότερα σημεία του πλανήτη μας συνοδεύεται από την ανάγκη για ορθολογικότερη, πιο συντονισμένη και αποδοτικότερη διαχείριση των πόρων που συμβάλλουν στη διαμόρφωση του τουριστικού προϊόντος. Γι΄ αυτό και η χρήση της νέας τεχνολογίας αποτελεί καθοριστικό εργαλείο.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ;

Η λιανική πώληση τουριστικών υπηρεσιών, αυτών που προσφέρουν οι αεροπορικές εταιρείες, τα ξενοδοχεία και οι εταιρείες ενοικίασης αυτοκινήτων, έχει γνωρίσει ριζικές αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Τα τουριστικά γραφεία, τα παραδοσιακά σημεία λιανικής πώλησης αυτών των υπηρεσιών, υφίστανται έναν διαρκώς εντεινόμενο ανταγωνισμό από νέα κανάλια διανομής, με πρωταγωνιστή το Ίντερνετ!

Αυτές οι συνθήκες προκάλεσαν τα τελευταία χρόνια αισθητή μείωση στα έσοδα και την κερδοφορία των τουριστικών γραφείων, που βρίσκονται πλέον μπροστά στην ανάγκη να επαναξιολογήσουν τον ρόλο τους και να προσεγγίσουν την αγορά με νέες στρατηγικές.

Το Διαδίκτυο επιτρέπει στον ταξιδιωτικό πράκτορα να προσφέρει νέες υπηρεσίες στον πελάτη του, όπως 24ωρη εξυπηρέτηση και προσφορές της τελευταίας στιγμής (last minute bookings), καθώς και να προσεγγίσει νέα τμήματα της αγοράς. Βέβαια, κάτι τέτοιο προϋποθέτει την επένδυση από ένα τουριστικό γραφείο, τόσο στην απόκτηση νέων τεχνολογικών μέσων όσο και στην εκπαίδευση του προσωπικού του.

Τα Νέα

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το άρθρο της Ιφιγένειας Διαμαντή στην Καθημερινή σχετικά με την «Πρωτόγονη» ηλεκτρονική διακυβέρνηση της χώρας μας.

Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι κρατικοί δικτυακοί τόποι χρησιμοποιούνται ως μέσο ανάδειξης του “αφεντικού” τους.

“Ιστοσελίδα υπουργείου Μεταφορών: www.yme.gr. Αν στο πεδίο αναζήτησης, ο ενδιαφερόμενος γράψει τη φράση «δίπλωμα οδήγησης», το πρώτο από τα αποτελέσματα είναι «συνέντευξη Tύπου του υπουργού κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη στις εκδηλώσεις για τον (σ.σ.: κορυφαίο Ελληνα μαθηματικό του 20ού αιώνα) Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή». Δεύτερο, «δηλώσεις του υπουργού κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια θεμελίωσης πίστας εξέτασης υποψηφίων οδηγών». Τρίτο, μια κοινή, 4.000 λέξεων, συνέντευξη Τύπου των υπουργών Εσωτερικών κ. Προκόπη Παυλόπουλου και Μεταφορών κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη για την παρουσίαση των νέων αδειών οδήγησης. Εκτο εμφανίζεται ένα αποτέλεσμα που ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για την εγκύκλιο σχετικά με τις νέες άδειες οδήγησης και την «αίτηση εκτύπωσης άδειας οδήγησης» την οποία δεν μπορεί να υποβάλει ηλεκτρονικά, αλλά επισκεπτόμενος τις αρμόδιες υπηρεσίες. Επίσης, ο όρος «εκτύπωση άδειας οδήγησης» θα μπορούσε να παρερμηνευθεί σαν εκτύπωση από τον εκτυπωτή, ενώ αφορά σε έκδοση της νέου τύπου άδειας οδήγησης”.

Ρίξτε μία ματιά στη σελίδα της Νέας Γενιάς και πείτε μου…

Φυσικά η μόνη περίπτωση που λειτουργεί σχετικά ικανοποιητικά είναι αυτή της εφορίας. Αν και θυμάμαι ότι πέρσι όσοι την είχαμε εμπιστευθεί ταλαιπωρηθήκαμε αφού κληθήκαμε να υποβάλουμε όλα τα δικαιολογητικά. τέτοια εμπιστοσύνη

Το TrustedPlaces.com έκανε την εμφάνιση του στο Ίντερνετ το 2006, αποτέλεσμα του… επιχειρηματικού «μικροβίου» των δύο ιδρυτών του, του 30χρονου σήμερα Σωκράτη Παπαφλωράτου και του Γάλλου Ουαλίντ αλ-Σακάφ. Κάτοικοι Λονδίνου και οι δύο, εντόπισαν την ευκαιρία για τη δημιουργία μιας υπηρεσίας στο Ίντερνετ, στην οποία θα απευθυνόταν όσοι ψάχνουν νέα μέρη για να διασκεδάσουν στην πόλη.

Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του TrustedPlaces είναι ότι οι κριτικές για όλα τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα κλαμπ που φιλοξενούνται στις σελίδες του είναι γραμμένες από τους ίδιους τους θαμώνες τους και μέλη του trustedplaces. Όπως μας εξηγεί ο Σωκράτης, «στόχος μας ήταν η δημιουργία ενός χώρου στο Ίντερνετ όπου ο καθένας θα μπορεί να μοιράζεται τις εμπειρίες από τις εξόδους του στην πόλη, καλές και κακές, ένας οδηγός πόλης που αναπτύσσεται δυναμικά από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή». Εξάλλου, όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο ίδιος, ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις μια πόλη είναι να ρωτήσεις τους κατοίκους της.

Ανάπτυξη στα πρότυπα των κοινωνικών δικτύων

Το χαρακτηριστικό αυτό έδωσε μια ιδιαίτερη δυναμική σε όλη την προσπάθεια, καθιστώντας το trustedplaces στην ουσία ένα διευρυμένο κοινωνικό δίκτυο εξειδικευμένο στη διασκέδαση της πόλης, τα μέλη του οποίου αυτή τη στιγμή έχουν γράψει περισσότερα reviews από όσα περιλαμβάνει το κατεξοχήν brand της συγκεκριμένης αγοράς, το TimeOut, με προϊστορία 15 χρόνων. «Μέσα σε δύο χρόνια κατορθώσαμε να έχουμε περίπου 40.000 reviews, για 375.000 επιχειρήσεις σε 800 πόλεις στον κόσμο, ενώ ο αριθμός των επισκεπτών της υπηρεσίας είναι κατά κάτι λιγότεροι από ένα εκατομμύριο το μήνα», αναφέρει ο Σωκράτης.

Καθημερινή

«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε, λοιπόν, όταν κλείνονται άνευ λόγου οι δύο από τις τρεις λωρίδες της εθνικής. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» αποφαινόμαστε όταν για κάθε έργο, σε κάθε γειτονιά, περνάει πρώτα η ΕΥΔΑΠ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, έρχεται έπειτα η ΔΕΗ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, κατόπιν ο ΟΤΕ, ανοίγει λάκκο–κλείνει λάκκο, τέλος (τέλος;) η ΔΕΦΑ, ανοίγει λάκκο–σκάβει λάκκο, με πολυμελή ημιαδρανούντα συνεργεία, που δεν αποτελούνται βέβαια από εργαζόμενους του Δημοσίου αλλά από συνεργεία καλοπληρωμένων εργολάβων. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» δογματίζουμε όταν δύο και τρία χρόνια έπειτα από καταστροφικούς σεισμούς ή φονικές πυρκαγιές, οι σεισμόπληκτοι και οι πυρόπληκτοι κοιμούνται ακόμα σε λυόμενα, με τις «δεσμεύσεις» της Πολιτείας να τους ζεσταίνουν το χειμώνα και να τους δροσίζουν το καλοκαίρι. «Αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται» κηρύσσουμε όταν από τις πυρκαγιές απειλείται ακόμα και η Ολυμπία (η πλουτοφόρος σημειωτέον Ολυμπία, μιας και η «βαριά μας βιομηχανία», σύμφωνα και με τις τελευταίες πρωθυπουργικές διαπιστώσεις, δεν είναι ο πολιτισμός αλλά ο τουρισμός, το ρουμ–του–λετ και οι πουλς παρά θίν’ αλός), κι όταν στον Υμηττό και στην Πεντέλη τα αυθαίρετα ξεφυτρώνουν δυο–τρεις μήνες μετά την πυρά, κάτω από τον δροσερό ίσκιο των «δεσμεύσεων» της Πολιτείας. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» ισχυριζόμαστε όταν ο δασάρχης κάποιου νησιού αποχωρεί από την υπηρεσία του πλουσιότερος κατά πολλές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, χάρη στον τίμιο ιδρώτα του.

«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» παραπονιόμαστε όταν τα νοσοκομεία (όπου τα ράντζα ζουν και βασιλεύουν χρόνια και χρόνια μετά την «κατάργησή» τους) ξεμένουν και από γάζες ακόμα και από αναισθητικό, ενώ σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο σκουριάζουν οι αξονικοί τομογράφοι, επειδή δεν προσλαμβάνονται ειδικοί για να τους δουλέψουν και επειδή, δεύτερον και κυριότερον, το Δημόσιο (δηλαδή οι υψηλοί διαχειριστές του) νιώθουν υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούν παγίως τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε, την Ελλάδα, θυμίζω, που επιμένουμε να τη δοξάζουμε σαν κοτίδα (και) του ωραίου αθλητικού πνεύματος, όταν για να χτυπήσεις ένα κόρνερ σε εχθρική έδρα πρέπει να είσαι κατάφρακτος, σαν πολεμιστής του Μεσαίωνα, κι όταν, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα, κάθε αγώνα, η διοίκηση, κάθε διοίκηση, βγάζει μια λυρικότατη αφήγηση για να υμνήσει την άψογη συμπεριφορά του «υπέροχου λαού», κάθε «υπέροχου λαού».

«Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα», μοιράζεσαι την γκρίνια σου με τους φίλους σου, όταν νοικιάζεις δωμάτιο που το έχεις δει μια χαρά στο Ιντερνετ, φως–νερό–τηλέφωνο–θαυμάσια θέα, μια ανάσα από τη θάλασσσα, και φτάνοντας αντικρίζεις αποκαρδιωμένος, κοντά χιλιόμετρο από τη θάλασσα, ένα οίκημα με λιγότερα κομφόρ κι από την πιο ταπεινή σκηνή στο ταπεινότερο κάμπινγκ. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε ή γράφουμε όταν πληροφορούμαστε πόσο κοστίζει ετησίως (750 εκατ. ευρώ) η διαφθορά στον τόπο μας, όπου, όπως άλλωστε μας είχε προειδοποιήσει ο Ζήνων, ακόμα και ο λαγός πρέπει να πληρώσει αδρό γρηγορόσημο για να τα καταφέρει να νικήσει τη χελώνα. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» επαναλαμβάνουμε μονότονα, παραιτημένοι, όταν ακούμε χρόνια τώρα για τη μόλυνση του Ασωπού, με την Πολιτεία κοιμωμένη, για τα παράνομα λατομεία του Μαρκόπουλου, με την Πολιτεία κοιμωμένη, για τα Βατοπέδια και τα Ανθιμοπέδια, με την Πολιτεία στην περίπτωση αυτή υπερδραστήρια, άψογα συντονιζόμενη και εκθύμως υπηρετούσα τους κερδοσκοπούντες εκκλησίαρχους. «Μόνο στην Ελλάδα γίνονται τέτοια πράγματα» λέμε όταν ακούμε τον υπουργοφιλόσοφο κ. Γ. Βουλγαράκη να εισάγει το ανέμελο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο το «νόμιμο είναι και ηθικό». Και στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουμε όταν διαβάζουμε ότι ο δήμαρχος της Αθήνας κ. Νικήτας Κακλαμάνης, πρωτοπόρος στο ξαναπρασίνισμα διά τσιμεντώσεως και έκθετος για τον Βοτανικό και για την Κυψέλη, δήλωσε τα εξής αμοραλιστικά σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Νέμεσις» (τεύχος 95, Φεβρουάριος 2009): «Πιστεύω ότι δεν πρέπει να πηγαίνουμε πάντα με το γράμμα του νόμου όταν πρόκειται για το ευρύτερο κοινωνικό όφελος». Δηλαδή το ωφέλιμο είναι νόμιμο, και εφόσον το νόμιμο είναι ηθικό, τότε και το ωφέλιμο είναι ηθικό. Παράδειγμα ενός «ευρύτερου κοινωνικού οφέλους» που μας επιτρέπει, υποτίθεται, να περιφρονήσουμε τους νόμους; Μα το γήπεδο του Παναθηναϊκού (ή μάλλον το εμπορικό κέντρο του κ. Βωβού), η δημιουργία του οποίου, κατά τον δήμαρχο και τους ομοϊδεάτες του, μας υποχρεώνει να λοιδορήσουμε ακόμα και το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Ετσι μονότονο το παράπονό μας, σαν από μαγνητόφωνο με κολλημένη την κασέτα. Ενα παράπονο που αδυνατεί να αλλάξει οτιδήποτε, που αρνείται μάλλον την ίδια την επιθυμία να αλλάξει οτιδήποτε, επειδή, πρώτα απ’ όλα, δεν του λείπει ο αυτοκολακευτικός τόνος: «Ολα αυτά τα ξινά και τα άθλια που γίνονται μόνο στην Ελλάδα, γίνονται αποκλειστικά από τους υπόλοιπους, όχι βέβαια από μένα», αυτή την αυτοαθωωτική διαβεβαίωση διαβάζουμε πίσω από το μοτίβο της γκρίνιας. Η Ελλάδα όμως, όσο κι αν δεν ανήκει στους Ελληνες όπως ευαγγελίζονταν μεσσίες άλλων καιρών, από Ελληνες κατοικείται, Ελληνες την εμψυχώνουν, την κυβερνούν, τη συνδημιουργούν, την πληγώνουν ή την τιμούν. Αυτοί σχηματίζουν, ψηφίδα την ψηφίδα, την εικόνα της, θολή ή λαμπρή, απωθητική ή ελκυστική. Το γεγονός ότι τα μερίδια εξουσίας, άρα και ευθύνης, δεν είναι ίδια, δεν σημαίνει ότι μια μικρούλα ευθύνη δεν πέφτει στον καθένα μας.

Καθημερινή

Ένα εξαιρετικό edito του Φώτη Γεωργελέ στην Athens Voice:

Ένας φίλος έχει ένα γιο. Προσπαθεί να μου εξηγήσει για να καταλάβω. Απαριθμεί τα κόστη, κάνει το άθροισμα. Τα ‘χει υπολογίσει. Χρειάζομαι μια δουλειά, ένα μισθό μόνο για την ανατροφή του παιδιού μου, λέει. Γιατί είμαστε φτωχοί; Επειδή οι πατεράδες μας δεν χρειάζονταν έναν επιπλέον μισθό για να μεγαλώσουν εμάς.
Αυτές τις μέρες το κράτος χρεοκόπησε και επισήμως. 5 ταμεία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους. Το κράτος έχει χρεοκοπήσει καιρό τώρα, σε όλες τις λειτουργίες και τους κοινωνικούς ρόλους του, απλώς δεν το ‘χουμε καταλάβει χειροπιαστά, γιατί έχουμε μάθει να μετράμε μόνο με τα λεφτά που μπαίνουν στην τσέπη μας.
Σε όλες τις χώρες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Αυξάνουν τις δημόσιες δαπάνες, μειώνουν τη φορολογία. Εδώ δεν μπορούν, κάνουν το αντίθετο, το κράτος είναι το ίδιο χρεοκοπημένο, αντί να ενισχύσει τη ρευστότητα, την αφαιρεί. Για τον εαυτό του. Η κρίση δεν είναι η αιτία των προβλημάτων μας. Τα προβλήματά μας μας κάνουν ανίκανους να αντιμετωπίσουμε την κρίση.
Το κράτος δανείζεται ακριβότερα απ’ όσο δανείζεται καθένας από μας. Το κράτος δηλαδή είναι πια εντελώς αφερέγγυο. Πληρώνει το μεγαλύτερο μέρος του προϋπολογισμού σε τοκοχρεολύσια. Δεν έχει λεφτά, αν ήταν επιχείρηση θα έβαζε λουκέτο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας. Παραδόξως δεν συζητάνε όλοι αυτό.
Γιατί είμαστε φτωχοί; Πληρώνουμε πάρα πολλά στο κράτος. Έχουμε τις μεγαλύτερες «κρατήσεις», οι εργαζόμενοι παραπονιούνται ότι σχεδόν το 40% του μισθού τους παρακρατείται, οι επιχειρήσεις ότι πληρώνουν σχεδόν το διπλάσιο απ’ όσα ο κάθε εργαζόμενος παίρνει στο χέρι. Πώς λοιπόν χρεοκόπησε αυτό το κράτος; Έχουμε δωρεάν παιδεία, όμως πληρώνουμε περισσότερες ιδιωτικές δαπάνες για παιδεία από κάθε άλλον Ευρωπαίο. Περισσότερες ιδιωτικές δαπάνες για υγεία από κάθε άλλον Ευρωπαίο. Κάθε Σεπτέμβριο πανικόβλητοι γονείς ψάχνουν νηπιαγωγεία. Πληρώνουμε σχολεία, πληρώνουμε παιδικούς σταθμούς, πληρώνουμε φροντιστήρια, πληρώνουμε τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τις καλλιτεχνικές δραστηριότητες, πληρώνουμε τις σχολές. Πληρώνουμε ιδιωτική ασφάλιση, πληρώνουμε νοσοκομεία, εξετάσεις, φακελάκια. Πληρώνουμε διόδια, η μοναδική χώρα που αντί να μειώνονται τα διόδια ακριβαίνουν με το χρόνο, πληρώνουμε δεκαετίες διόδια για δρόμους που δεν είναι εθνικοί οδοί, πληρώνουμε διόδια για δρόμους που δεν έχουν γίνει ακόμα. Δεν έχουμε μετρό, συγκοινωνίες, πληρώνουμε ταξί, πληρώνουμε βενζίνες, πληρώνουμε πάρκινγκ γιατί δεν υπάρχουν θέσεις στάθμευσης. Πληρώνουμε σεκιουριτάδες γιατί δεν υπάρχει ασφάλεια, αστυνόμευση, πληρώνουμε κάθε διασκέδαση γιατί δεν υπάρχει ένα δέντρο, ένα παγκάκι, μια προβλήτα να κάτσει ένας άνθρωπος χωρίς να πληρώσει. Πληρώνουμε για κάθε δραστηριότητα, για κάθε λειτουργία του κράτους, πληρώνουμε ταρίφα για τη βάφτιση και την κηδεία μας. Πληρώνουμε την παιδεία, πληρώνουμε την υγεία, την ασφάλεια, πληρώνουμε τις συγκοινωνίες, τους δρόμους, τα σκουπίδια, το περιβάλλον. Πληρώνουμε δηλαδή διπλά. Πληρώνουμε αυτά που κανένας άλλος Ευρωπαίους δεν διανοείται να πληρώσει, γιατί του τα παρέχει ήδη το κράτος. Γι’ αυτό είμαστε φτωχοί.
Κι όμως το κράτος έχει χρεοκοπήσει. Μήπως επειδή μας παρέχει υψηλές υπηρεσίες; Γίνονται κάθε χρόνο και χειρότερες. Κι όμως το κράτος δεν έχει λεφτά και δανείζεται. Πού πάνε αυτά τα λεφτά; Εκατοντάδες χιλιάδες κομματικές προσλήψεις, ενώ μένουν κενές οι απαραίτητες οργανικές θέσεις. Προκλητική κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος από κομματικά στελέχη. Αύξηση όλων των δαπανών στα ταμεία και το ΕΣΥ, ενώ συγχρόνως οι υπηρεσίες τους υποβαθμίζονται. Διασπάθιση του δημόσιου χρήματος στις ΔΕΚΟ την ίδια ώρα που χρεοκοπούν και οι υπηρεσίες τους υποβαθμίζονται. Μετατροπή της τοπικής αυτοδιοίκησης σε άλλο ένα πεδίο διασπάθισης δημόσιου χρήματος. Εκποίηση της δημόσιας γης από κουμπάρους και ηγούμενους. Υπεξαίρεση του κοινωνικού πλούτου από πολιτικές εταιρείες Α.Ε. που μεταφέρουν συνεχώς χρήμα από τα δημόσια ταμεία και το μετατρέπουν σε μαύρο χρήμα, σε πολιτικό χρήμα.
Έτσι το κράτος χρειάζεται κι άλλο χρήμα, πάντα περισσότερο χρήμα. Και χτυπάει δεύτερη φορά. Αυξάνει τους φόρους, μεγαλώνει τον ΦΠΑ, αυξάνει τους έμμεσους φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές, τους λογαριασμούς των υπηρεσιών κοινής ωφελείας. Έτσι τα προϊόντα γίνονται ακόμα πιο ακριβά, η ζωή ακόμα πιο δύσκολη.
Καμία υγιής παραγωγική δραστηριότητα δεν αναπτύσσεται σε τέτοιο περιβάλλον. Η ιδιωτική παραγωγή μειώνεται αντί να αυξάνεται, μόνο η διαπλοκή, η συναλλαγή με την εξουσία σε όλες τις βαθμίδες ανθεί σ’ αυτή τη χώρα. Στους πολίτες υπάρχει μόνο ένας δρόμος για να επιβιώσουν, να κλέβουν ο ένας τον άλλον. Και αυτό κάνουν. Και όλοι μαζί τον εαυτό τους. Γι’ αυτό είμαστε φτωχοί.
Κάθε μέρα που περνάει η κατάσταση γίνεται λιγότερο αναστρέψιμη. Τα ταμεία χρεοκόπησαν, στα νοσοκομεία πεθαίνουν άνθρωποι γιατί λείπουν εξαρτήματα, τα ποτάμια έχουν γίνει χαβούζες, ζούμε δίπλα στις χωματερές, τα σχολεία μοιάζουν με παράγκες χωρίς δασκάλους, τα δικαστήρια με σταθμούς των ΚΤΕΛ που εκδικάζουν υποθέσεις μετά από μια δεκαετία, οι αστυνομικοί πυροβολούν ο ένας τον άλλον ή αυτοτραυματίζονται, η Ακρόπολη λειτουργεί 9 με 2, όταν δεν είναι κλειστή λόγω απεργίας, και τα πανεπιστήμια λειτουργούν χρόνο παρά χρόνο. Είμαστε φτωχοί καιρό τώρα, αλλά δεν το ‘χουμε καταλάβει. Δεν είναι παράδοξο που κανένας δεν λέει κάτι για το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε και τι θα κάνουμε γι’ αυτό;

Τις προάλλες η Χρύσα μου έλεγε ότι βάζει το ξυπνητήρι στις 04.00 για να πετύχει τη γραμμή υποστήριξης του παρόχου της. Φυσικά ο καλός τεχνικός δε ξενυχτά στην εταιρεία και συνήθως πέφτει στο νυσταγμένο κακόμοιρο υπάλληλο των 600 ευρώ που προσπαθεί να “εξυπηρετήσει” με τις απαντήσεις κονσέρβα που του έχουν δώσει στο μπακαλοτέφτερο. Είναι να μη σου τύχει.

Πριν λίγες ημέρες αγόρασα τον 6ο υπολογιστή που ελπίζω να με συντροφεύσει παρά θιν’αλός. Χρειάστηκε όμως να επικοινωνήσω με την τηλεφωνική υπηρεσία υποστήριξης. Ακούω έναν κύριο με προφορά. Κατόρθωσα να του εκμαιεύσω ότι η κλήση μου είχε προωθηθεί στην Ινδία. Οh yes! παγκοσμιοποίηση.

Φυσικά δε βγάλαμε άκρη. Μετά είδα και τη φωτογραφία των τηλεφωνικών υποδομών της Ινδίας. Και παρηγορήθηκα.