Στα πλαίσια μιας έρευνας είχα την ευκαιρία να μελετήσω τα ιστολόγια εκπαιδευτικών. Αξιέπαινοι οι συνάδελφοι, αντί να κυνηγάνε τα ιδαίτερα έχουν βουτήξει στα social media. Δεν μπορώ όμως να παραγνωρίσω το γεγονός ότι αν παρακολουθήσει κάποιος το περιεχόμενό τους, θα παρατηρήσει το γνωστό και τετριμμένο αμάλγαμα γραφής για τέτοιους χώρους: εκθέσεις ιδεών, απλές παραπομπές ή παραθέσεις άρθρων τρίτων, καχύποπτες ή κυνικές απαξιώσεις και κυρίως, γενικόλογες διατυπώσεις και ευχολόγια.
Όπως είναι φυσικό η ελληνική εκπαιδευτική «μπλογκόσφαιρα» αντικατοπτρίζει εν πολλοίς την εκπαιδευτική κοινότητα με τις ιδεολογικές αντιλήψεις, εμμονές και φοβίες της. Ομως, εκεί ανάμεσα στα πολλά αναμασήματα του κοινωνικά και εθνικά ορθού συνάντησα και λίγες αλλά πολύτιμες ψηφίδες σκέψης.
Στην εκπαιδευτική μπλογκόσφαιρα σπανίζουν οι καταθέσεις προσωπικών μαρτυριών, βιωμάτων, αναφορές για όλα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον μας, σε εμάς τους ίδιους που αξίζουν να το μάθουν και οι άλλοι. Για παράδειγμα, τι αξία έχουν οι συνεχείς αναδημοσιεύσεις, αν δε δώσει ο καθένας και η καθεμία το δικό του στίγμα;
Τα προσωπικά ιστολόγια εκπαιδευτικών έχουν αρχίσει να εγκαταλείπονται και εξαντλούν τη δημιουργικότητά τους στην εικόνα τους με περίτεχνα lay out και ένα άνοιγμα στα κοινωνικά δίκτυα. Το προσωπικό αποτύπωμα λείπει, αυτό που δίνει την πολυχρωμία απόψεων και βιωμάτων.
Άρθρα (RSS)