Terra Computerata

Η Μαρία Δεληθανάση στην Καθημερινή αποκαλύπτει κοινά μυστικά:

Την ίδια ώρα που οι αλλοδαποί μαθητές αποτελούν το 17% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού, τα διαπολιτισμικά σχολεία στη χώρα μας αποτελούν μόλις το 0,17% του συνόλου. Την ίδια ώρα που ο αριθμός π.χ. Αλβανών φοιτητών σε ελληνικά ΑΕΙ εκτινάχθηκε τα τελευταία χρόνια, σε ελάχιστα σχολεία τηρείται η λειτουργία τάξης υποδοχής για τους αλλοδαπούς ούτε ακολουθείται φροντιστηριακή υποστήριξη. Παράλληλα, πολλοί Ελληνες γονείς αποφεύγουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία με πολλές εθνικότητες, δάσκαλοι και καθηγητές ρίχνονται απροετοίμαστοι στη διδασκαλία, η μη ενσωμάτωση των μικρών αλλοδαπών στη σχολική πραγματικότητα, αντανακλάται ευθέως και στην κοινωνία.

«Το πρόβλημα στα σχολεία δεν είναι οι μετανάστες», υπογραμμίζει στην «Κ» ο εκπαιδευτικός και ερευνητής κ. Κώστας Θεριανός. «Το πρόβλημα είναι το μονογλωσσικό, μονοπολιτισμικό ελληνικό σχολείο που διαθέτει ελάχιστα μέσα (τάξεις υποδοχής, φροντιστηριακά τμήματα, δίγλωσσα προγράμματα) για την ένταξή τους και το γεγονός ότι η σχολική επίδοση σχετίζεται άμεσα με την κοινωνική προέλευση. Στο Πέραμα και τη Δραπετσώνα η σχολική διαρροή ήταν 50% – 60% πριν από την έλευση των μεταναστών. Το πρόβλημα, λοιπόν, σχετίζεται με τη φτώχεια και όχι με τους μετανάστες. Κι όσο προχωράει η κρίση, τα προβλήματα θα εμφανίζονται όλο και συχνότερα στα σχολεία περιοχών που κατοικούνται από μεσαία στρώματα».

Ο Μανόλης Δρεττάκης μιλά τη γλώσσα των αριθμών στην Ελευθεροτυπία:

Οι αλλοδαποί γονείς αυξήθηκαν κατά 93.040 ή κατά 438%! Το σύνολό τους αντιπροσώπευε το 1997/98 το 1,4% του μαθητικού δυναμικού της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ το 2007/08 το ποσοστό αυτό εξαπλασιάστηκε και έφτασε το 8,7%. Η μεγαλύτερη αύξηση σημειώθηκε στα δημοτικά και ακολουθούν τα γυμνάσια, τα ενιαία λύκεια και τα ΤΕΕ. Η μεγάλη αύξηση στα δημοτικά σχολεία οφείλεται κυρίως στις γεννήσεις στη χώρα μας από αλλοδαπές μητέρες.

Οπως αναφέραμε στο άρθρο της 26.2.09 οι γεννήσεις από αλλοδαπές μητέρες αποτελούν γύρω στο 17% του συνόλου των γεννήσεων τα τελευταία χρόνια. Κατά συνέπεια, η τάση αύξησης των μαθητών με αλλοδαπούς γονείς στην πρωτοβάθμια και, στη συνέχεια, στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση θα συνεχιστεί.

Με δεδομένο ότι ένα μεγάλο ποσοστό των οικογενειών των μεταναστών θα μείνουν μόνιμα στην Ελλάδα, είναι σαφές ότι τα περισσότερα παιδιά τους θα μείνουν και θα σταδιοδρομήσουν στη χώρα μας. Είναι, επομένως, αναγκαίο να υπάρξει μια ριζική αλλαγή στην πολιτική που ακολουθείται για τα παιδιά αυτά, τα οποία θα πρέπει να γίνουν ισότιμοι Ελληνες πολίτες. Για τον σκοπό αυτόν θα πρέπει:

Η ελληνική κοινωνία, η οικογένεια και οι εκπαιδευτικές πρακτικές εμφανίζονται απροετοίμαστες απέναντι σε μια νέα πραγματικότητα. Σε αρκετά σχολεία στην καρδιά της Αθήνας η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών αποτελείται από παιδιά αλλοδαπών. Το στοίχημα που οφείλει η παιδεία μας να κερδίσει δεν είναι η προσαρμογή αυτών των αλλοδαπών μαθητών αλλά η δική της προσαρμογή της στα νέα δεδομένα.

Η ένταξη των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία είναι καθοριστική για την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Η ηλικία εισόδου τους στην χώρα μας, η κουλτούρα, το οικογενειακό περιβάλλον και η ενδεχόμενη ρατσιστική αντιμετώπιση μέσα στο χώρο του σχολείου δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο αυτές τις ευαίσθητες κατηγορίες μαθητών.

Οι αλλοδαποί μαθητές να καταλήγουν αναλφάβητοι όχι μόνο στην ελληνική γλώσσα, αλλά ακόμα και στην μητρική τους. Το κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανάγκη των παιδιών αυτών να γνωρίζουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα αλλά και οι γονείς τους δεν διαθέτουν ούτε τον απαραίτητο χρόνο ούτε και τις γνώσεις ώστε να ασχοληθούν με την εκπαίδευση των παιδιών τους. Αφενός οι γονείς αδυνατούν να στηρίξουν τη μαθησιακή διαδικασία των παιδιών τους και αφετέρου οι εκπαιδευτικές υποδομές και το σχολείο ως φορείς κοινωνικοποίησης οδηγούν σε αρκετές περιπτώσεις – χωρίς πρόθεση -στην γκετοποίηση των αλλοδαπών μαθητών, στους οποίους τελικά αποτυπώνεται μια συγκεχυμένη εθνική, γλωσσική, πολιτισμική και κοινωνική ταυτότητα και μένουν μετέωροι σε δύο διαφορετικούς κόσμους.

Αυτή η σύγχυση μπορεί εύκολα να οδηγεί τα αλλοδαπά παιδιά στην εγκατάλειψη του σχολείου, από μικρή κιόλας ηλικία, ενισχύοντας όχι απλά την εθνική και πολιτισμική διάσταση αλλά και τον κοινωνικοοικονομικό διαχωρισμό.

Άραγε τα κενά στην εφαρμογή μέτρων για την σωστή εκμάθηση και της μητρικής γλώσσας των αλλοδαπών μαθητών οφείλονται στην εκπαιδευτική και θεσμική αμέλεια ή πηγάζουν από ένα συναίσθημα απειλής; Η διγλωσσία και η ετερότητα φοβίζουν ή και ενοχλούν πολλές ελληνικές οικογένειες, καθώς πιστεύουν ότι είναι αυτά τα στοιχεία που θα αποτελέσουν παράγοντες επιβράδυνσης στην εκπαίδευση των δικών τους παιδιών. Συνέχεια »