Terra Computerata

Στον Ταχυδρόμο των Νέων έθεσαν κάποια βασικά ερωτήματα για τον κινηματογράφο. Ποια  είναι τα πιο επιτυχημένα έργα από καταβολής κινηματογράφου; Ποιες είναι οι 100 ταινίες αναφοράς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ιδανική ταινιοθήκη; Άραγε, οι 100 ταινίες που συναρπάζουν τους Έλληνες θεατές αποκλίνουν από εκείνες που θαυμάζουν οι Γάλλοι ή οι Αμερικανοί; Και πώς μπορεί κανείς να καταρτίσει έναν τέτοιο κατάλογο, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντιπροσωπευτικότητα και αντικειμενικότητα;

Τα αποτελέσματα για το τοπ-10 των ελληνικών προτιμήσεων περιλαμβάνουν μεγάλες θεαματικές αμερικανικές ταινίες και σπουδαίες ευρωπαϊκές:

1. «Πολίτης Κέιν» (1942) του Όρσον Γουέλς

2. «Αποκάλυψη τώρα» (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα

3. «Ο Νονός» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα

4. «Αντρέι Ρουμπλιόφ» (1966) του Αντρέι Ταρκόφσκι

5. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

6. «Ραν» (1985) του Ακίρα Κουροσάβα

7. «Blade runner» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ

8. «Οκτώμισι» (1963) του Φεντερίκο Φελίνι

9. «Ο Λόγος» (1955) του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ

10. «Φάνι και Αλέξανδρος» (1982) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Σχετικά Άρθρα Αγαπημένες ναι, καλύτερες ποτέ!
ΤΟΠ 100
ΤΟΡ 10
Η γαλλική, η αμερικανική και η ελληνική λίστα
Οι 10 καλύτερες των 50
5 σχόλια για τα 5 καλύτερα

Μία σκηνή από την ταινία του 1984 των αδερφών Ταβιάνι που λάτρεψα…

Οι Ταβιάνι μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη ιστορίες του Λουίτζι Πιραντέλο, που καλύπτουν όλη την γκάμα της κινηματογραφικής αφήγησης, με πρωταγωνιστές κατοίκους της Σικελίας. Οι ιστορίες που απαρτίζουν την ταινία είναι: «Το κοράκι του Μιτζάρο», το οποίο είναι ένα είδος εισαγωγής και συνδετικής γέφυρας μεταξύ των ιστοριών, «Ο άλλος γιος», «Ο φεγγαροχτυπημένος», «Η αρρώστια του φεγγαριού», «Το πιθάρι», «Συνομιλία με τη μητέρα». Οι ιστορίες αναφέρονται στη μετανάστευση και τη διάλυση της οικογένειας, στον έρωτα και την επιρροή της φύσης στον ανθρώπινο νου, στην επιστροφή στην πατρίδα και τις παιδικές μνήμες. Οι εικόνες της ταινίας είναι ντυμένες μουσικά από τον Νίκολα Πιοβάνι.
Αν τη βρείτε, μην την χάσετε…

Από το Καζακστάν μέχρι τον Καναδά «Η Σκόνη του Χρόνου» μιλάει για την αέναη αγάπη στις καρδιές των ανθρώπων, για τις μετακινήσεις των πληθυσμών χθες και σήμερα, για τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα. Ισως η πιο συναισθηματική ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, δίνει μαθήματα αγάπης και Ιστορίας και ταξιδεύει τους θεατές υπαρξιακά και χιλιομετρικά. Το ταξίδι και ο μεγάλος δρόμος είναι συνδεδεμένα με τον ίδιο όπως η Ιστορία, η ανθρώπινη μοίρα και η ποίηση με τις ταινίες του. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και οι διεθνούς φήμης ηθοποιοί και συνεργάτες του διέγραψαν ατέλειωτες χιλιομετρικές αποστάσεις, καθώς το σενάριο της 13ης ταινίας του, «Η Σκόνη του Χρόνου», εξελίσσεται από τη Ρωσία και το Καζακστάν μέχρι τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες, με στάσεις σε Αθήνα, Βερολίνο, Ρώμη.

Mε αφορμή τη «Σκόνη του Χρόνου» ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σημειώνει: «Πέρασαν τριάντα χρόνια σχεδόν από την πρώτη ταινία. Παραφράζοντας τον Ελιοτ, θα μπορούσα να πω: Να ?μαι λοιπόν πιο πέρα, πιο μακριά από του δρόμου τα μισά. Τα χρόνια μου σπαταλημένα τα πιο πολλά ανάμεσα σε θυμούς της Ιστορίας, πασχίζοντας ακόμα να μάθω να χρησιμοποιώ εικόνες. Και κάθε μου προσπάθεια μια καινούργια αρχή και μια μορφή αποτυχίας γιατί μαθαίνουμε μόνο όταν δεν χρειάζεται να εκφραστούμε πια. Ετσι το κάθε τόλμημα ένα ξεκίνημα καινούργιο μέσα στης ανακρίβειας των αισθημάτων τον γενικό χαμό. Μέσα στου πάθους τις ασύντακτες ορδές. Μια έφοδος στο άναρθρο. Να βρεθεί ξανά αυτό που χάθηκε, και βρέθηκε, και χάθηκε πάλι. Να βρεθεί ξανά… In my end is my beginning».

Από τον Ελεύθερο Τύπο

Από τις 12 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους

Όλα τα στοιχεία για 284 ελληνικές ταινίες και την ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου από το 1950 μέχρι το 2000 βρίσκονται πλέον στο Διαδίκτυο.

Πρόκειται ουσιαστικά για έναν τρίγλωσσο κόμβο που δίνει τη δυνατότητα στον χρήστη να μπορεί να αναζητήσει τη βιογραφία και τη φιλμογραφία του δημιουργού, να δει και να μεγεθύνει την αφίσα της ταινίας, να βρει πλούσιο φωτογραφικό υλικό, να διαβάσει ένα κείμενο κριτικής για κάθε ταινία γραμμένη από τον κριτικό Γιάννη Μπακογιαννόπουλο, να παρακολουθήσει τρεις, συνήθως, σκηνές του φιλμ συνολικής διάρκειας 15΄, να διατρέξει συνοπτικά τη διαδρομή του ελληνικού σινεμά μέσα στον χρόνο, μέσα από τα κείμενα μιας σύντομης ιστορικής ανάλυσης εμπλουτισμένης με 250 αποσπάσματα από τις ταινίες που μνημονεύονται.

Το Ψηφιακό Αρχείο Ελληνικού Κινηματογράφου περιλαμβάνει συνολικά 404 ώρες και 19΄ κινηματογραφικού υλικού από 284 ταινίες. Από τις οποίες οι 198 μυθοπλασίας, 43 μυθοπλασίας μικρού μήκους, 33 ντοκιμαντέρ, μεγάλου και μικρού μήκους, 4 πειραματικές μεγάλου μήκους και 8 κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. Οι 226 δε είναι έγχρωμες και οι 58 ασπρόμαυρες.

Τα Νέα

Αν ψάχνετε τις υποψηφιότητες, ρίξτε μια ματιά στο cinemanews

Αν θέλετε να ενημερώσετε τη συλλογή σας από DVD, πριν χρειαστεί να περάσετε σε Blu-Ray, τότε 15.000 αναγνώστες του  Empire  και 150 από τους γνωστότερους κριτικούς αποπειρώνται να σας δώσουν μία όσο το δυνατόν πιο αντικειμενική απάντηση στο ερώτημα των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών.

www.empireonline.com

Η 13η ταινία του διεθνούς Ελληνα σκηνοθέτη με ηθοποιούς – σταρ από την Ευρώπη και την Αμερική δεν αποτελεί γεγονός μόνο για την εγχώρια κινηματογραφική παραγωγή, αλλά για τη διεθνή 7η τέχνη. Στις 13 Φεβρουαρίου θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου (5 – 15/2) κι εκεί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα δώσει το παρών πλαισιωμένος απ? όλους τους πρωταγωνιστές του, δηλαδή τους Ουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μπρούνο Γκανζ και Μισέλ Πικολί. Η ταινία αποτελεί διεθνή συμπαραγωγή και θα προβληθεί σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, αν και η διανομή της ξεκινάει από την Ελλάδα στις 12 Φεβρουαρίου.

Αναφερόμενος στην τελευταία δημιουργία του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σημειώνει: «Πρόκειται για την ιστορία ενός έρωτα που αρχίζει το 1953 στην πρώην Σοβιετική Ενωση και ταξιδεύει στον κόσμο και τη μεγάλη Ιστορία ως σήμερα. Πρόκειται για ένα ποιητικό απολογισμό του αιώνα που έφυγε και μια οραματική σχέση με τον αιώνα που διανύουμε μέσα από έναν έρωτα που προκαλεί το χρόνο. Με εξορίες, χωρισμούς, περιπλανήσεις, την πτώση των ιδεολογιών, τη συνεχή δοκιμασία της Ιστορίας. Κεντρικό πρόσωπο μια γυναίκα. Η Ελένη του μύθου, η Ελένη όλων των μύθων διεκδικείται και διεκδικεί το απόλυτο της αγάπης». Σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις του, πριν ακόμα ξεκινήσει τα γυρίσματα, ο σκηνοθέτης είχε πει στον ΕΤ: «Η ταινία είναι μια επίσκεψη στον 20ό αιώνα. Σε ό,τι ελπίσαμε και χάσαμε. Ουσιαστικά δεν παραπέμπει μόνον στην πορεία της Ιστορίας, αλλά και στην προσωπική μου ιστορία», καθώς περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Μια αληθινή ιστορία, λίγο «πειραγμένη» για να αποδίδει περισσότερο κινηματογραφικό δράμα, αποτελεί τη βάση του «Κύματος». Το 1967 σε ένα σχολείο της Καλιφόρνιας, ένας καθηγητής έκανε ένα κοινωνικό πείραμα με στόχο να αποδείξει ότι οι άνθρωποι μετατρέπονται εύκολα σε όχλο που χειραγωγείται. Το πείραμα πέτυχε μεν, τα συμπεράσματα ήταν λίγο τρομακτικά δε. Από ένα βιβλίο του 1988 που έκανε περισσότερο μυθιστορηματική την ιστορία, ο Ντένις Γκάνσελ γυρίζει αυτή την ταινία, που καθώς τοποθετεί την ιστορία στη Γερμανία, δίνει ιδιαίτερο βάρος στο τι θέλει να πει το σενάριο. Μπορεί να ξαναγεννηθεί κάτι σαν το Γ΄ Ράιχ; Και μάλιστα σε μια χώρα που το δημιούργησε και στη συνέχεια υπέφερε εξαιτίας του; Η απάντηση είναι η ίδια που ισχύει για κάθε χώρα όπου γεννήθηκε μια δικτατορία, ένα οποιοδήποτε αυταρχικό καθεστώς. Οσο υπάρχουν οι συνθήκες που μπορούν να το στηρίξουν, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να πιστέψουν. Eνας καθηγητής βάζει αυστηρούς κανόνες συμπεριφοράς, προτείνει μια στολή ομοιομορφίας και διαπιστώνει ότι οι μαθητές προσαρμόζονται πολύ εύκολα σε αυτό το σχήμα, στο «Κύμα», που για κάποιους θα έχει τραγική κατάληξη. Η ταινία είναι μια πολύ φροντισμένη, καλοστημένη παραγωγή, με καλές ερμηνείες και ένα δυνατό σάουντρακ. Ομως αυτό που θέλει να πει είναι μάλλον προφανές και αντί να προχωρήσει στην ουσία των πραγμάτων, μένει στην επιφάνεια. Σχεδόν κανείς από τους χαρακτήρες δεν αναπτύσσεται πέρα από τα επιφανειακά του στοιχεία. Γι’ αυτό ίσως δεν εντυπωσιάζει το γεγονός ότι πρόσωπα χωρίς βάθος είναι έτοιμα να παρασυρθούν από ένα τέτοιο κύμα.. Καλοστημένο, αν και προβλέψιμο, δράμα για τη χειραγώγηση της σκέψης.

Στις αίθουσες από την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου

Καθώς είμαι πλέον σε μία ηλικία απολογισμών, συνηθίζω να κάνω σούμα. Από ότι διαπιστώνω δεν είμαι η μόνη καθώς ανήκουν στα ευπώλητα τίτλοι όπως: “Οι τόποι που πρέπει να δείτε πριν πεθάνετε”, “Τα βιβλία που πρέπει να διαβάσετε πριν πεθάνετε” κτλ. Το περιοδικό Time όμως κάνει μία πιο “πιασάρικη” και εφικτή λίστα (δεν είναι κι όλοι της ανάγνωσης, αλλά ένα DVD – όσο να’ναι – το τσακίζουν). Οι εκατό καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μεταξύ αυτών και μία ελληνική. Ανακαλύψτε την!

Αν σας ενδιαφέρουν οι λίστες ορίστε μερικές (μουσικές) να έχετε να ασχολείστε (εμείς πάντως τσακωθήκαμε):
[The Guardian] The 50 Albums That Changed Music
[The Times] The All-Time 100 Albums
[Blender] 500 CDs You Must Own Before You Die!