Κάθε φορά που πηγαίνω σε συγκέντρωση της τοπικής ΕΛΜΕ, πρέπει να παίρνω μαζί μου και τα υπογλώσσια. Φαίνεται δεν είμαι η μόνη, καθώς βλέπω ότι φθίνει η συμμετοχή χρόνο με το χρόνο. Σε λίγο θα τα λένε μεταξύ τους. Είναι κοινό μυστικό ότι οι περισσότεροι ακολουθούν προσωπικές στατηγικές προκειμένου να κουτσοβολευτούν κάπου. Φέτος που είδα όμως τα μόρια μετάθεσης στη Δ΄Αθήνας, βρήκα μεταξύ άλλων ένα παλιό συμφοιτητή, συνδικαλιστή από τότε. Έχουμε διοριστεί μαζί και έχει τα διπλάσια μόρια από κάθε καθηγητή της σειράς μας. Όλα αυτά τα χρόνια μάζευε τα μόρια των δυσπρόσιτων χωρίς να τα έχει δει ούτε με το κιάλι, αφού “υπηρετεί” από το γραφείο βουλευτή, στο οποίο είναι αποσπασμένος “για τις ανάγκες της υπηρεσίας”. Αναρωτιέμαι, ως πότε θα διαιωνίζεται αυτό το αίσχος;
Κατά τα άλλα οι φίλοι συνδικαλιστές κόπτονται για το καλό της παιδείας φροντίζοντας να μας κάνουν επαναστατική γυμναστική με απεργίες στο ξεκούδουνο. Αν θυμηθώ δε ότι ο συγκεκριμένος ούτε είχε ανοίξει βιβλίο στο Πανεπιστήμιο, αλλά πέρναγε πάντα με προφορικές εξετάσεις και με άριστα, τόσο μου ανεβαίνει η πίεση.
Η αδυναμία των συνδικαλιστών να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας τους οδηγεί στην απαξίωση. Η αδράνεια τους συντηρεί τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι είναι στημένο έχουν κόψει γέφυρες. Κι εντωμεταξύ η βενζίνη σκαρφαλώνει προς τα δύο ευρώ και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του δημοσίου ετοιμάζεται να ντεμπουτάρει το Σεπτέμβριο…
Εμείς πάντως στο σχολείο μας ετοιμαζόμαστε να εγκαταστήσουμε Drakoulis-lift, αφού τα τιμημένα γηρατειά θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης.
Άρθρα (RSS)