Πώς να «αυτοκτονήσετε» ψηφιακά και να απαλλαγείτε από όλους τους ανεπιθύμητους «φίλους»
Αν η εικονική σας ζωή έχει φτάσει σε αδιέξοδο, υπάρχει πάντα η λύση της ψηφιακής αυτοκτονίας. Ή μήπως υπήρχε; Ένα site που δημιούργησε μια ολλανδική κολεκτίβα κατάφερε να οδηγήσει σε ευθανασία μερικές χιλιάδες χρήστες, προκαλώντας τη μήνη των υπεύθυνων του Facebook. Ένας από τους ιδρυτές του και ένας «αυτόχειρας» εξηγούν τις αιτίες της ανόδου, της πτώσης και της επικείμενης ανάστασης του Web 2.0 Suicide Machine.
Tο κόνσεπτ ήταν απλό και ξεπερνούσε τους δισταγμούς μιας πραγματικής αυτοκτονίας. Παραχωρούσες τους κωδικούς σου στο Web 2.0 Suicide Machine, έδινες την εντολή «commit» και, χωρίς τη δυνατότητα ανάκλησης ή επαναφοράς στη ζωή, το σύστημα διέγραφε με θεωρητικά ανατριχιαστική ακρίβεια τους φίλους, τα γκρουπ, τα μηνύματα και γενικά κάθε «κοινωνική» σου δραστηριότητα. Είτε αυτή είχε συμβεί στο Facebook και το Twitter είτε στο Myspace και το LinkedIn.
Μέσα σε λιγότερο από μία ώρα (αντίθετα με τις περίπου εννιά που, σύμφωνα με το Suicide Machine, θα απαιτούσε το Facebook) το μόνο που απέμενε ήταν ένα εύθραυστο ψηφιακό κουφάρι, ένα νεκρό προφίλ χωρίς δεδομένα. Μοναδικό επιθανάτιο αποτύπωμα, τα «επιτύμβια» αναμνηστικά που μπορούσες να αφήσεις στο site του «δήμιου» σου. Και που περιλάμβαναν από πομπώδεις αποχωρισμούς («αντίο, άπονε κόσμε») μέχρι κακίες εκ των υστέρων («σε ευχαριστώ, microblogging, είσαι τελείως άχρηστο»).
«Το πιο κουλ στο Suicide Machine ήταν η ίδια η ύπαρξή του», λέει ο 31χρονος Ben Gencarelle από το Rhode Island των ΗΠΑ, που οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα όταν κατάλαβε ότι το Facebook ήταν γι’ αυτόν ένα τεράστιο χάσιμο χρόνου. «Περνούσα ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας αν κάποιος φίλος μου ανανέωσε το status του. Η δημιουργικότητά μου είχε φτάσει στο μηδέν εξαιτίας μιας εικονικής πραγματικότητας, που τελικά δεν είναι καθόλου φιλική και καθόλου διαδραστική για όποιον θέλει να χειρίζεται τις πληροφορίες που ανεβάζει».
Γιατί δεν ακολούθησε τη μέθοδο διαγραφής λογαριασμού που προσφέρει το δημοφιλές site; «Γιατί το Facebook δεν είναι καθόλου αξιόπιστο. Αντί να σβήσει ολοκληρωτικά το λογαριασμό σου, απλώς τον απενεργοποιεί, διατηρώντας όλα τα δεδομένα», λέει. Και κάπως έτσι αποφάσισε να εξαφανιστεί από τον ψηφιακό για να επιστρέψει στον πραγματικό κόσμο. Η φωτογραφία στο προφίλ του αντικαταστάθηκε από την κρεμάλα (το λογότυπο του Web 2.0 Suicide Machine) και όλα τα ψηφιακά του καμώματα, όλα τα σχόλια, τα γκρουπ ή τα παιχνίδια σβήστηκαν ένα-ένα μπροστά στα μάτια του.
Ορισμένα βίντεο περιέχουν επιδείξεις μαγικών με τραπουλόχαρτα, άλλα επιδεικνύουν ιππικές ικανότητες, αθλητικό ταλέντο ή την ικανότητα στη μουσική χιπ-χοπ. Τα βίντεο αυτά αποτελούν τμήμα των αιτήσεων νέων φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστώνης, που για πρώτη φορά φέτος δέχεται μικρά βίντεο -όπως αυτά που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα Youtube- από τους επίδοξους πρωτοετείς.
Περίπου 1.000 από τους 15.000 αιτούντες κατέθεσαν τέτοια βίντεο, ενώ ορισμένα από αυτά έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή στο Youtube. Το Ταφτς, όπως και το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, διακρίνεται για τις πρωτότυπες μεθόδους προσέλκυσης φοιτητών. Εκτός από τη συνηθισμένη έκθεση, στην οποία ο υποψήφιος πρέπει να εξηγήσει γιατί θέλει να φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, το Ταφτς ζητάει από τους αιτούντες να απαντήσουν και σε ερωτήσεις του τύπου: «Είμαστε άραγε μόνοι στον κόσμο;» ή ακόμη ζητώντας τους να φτιάξουν κάτι με ένα απλό κομμάτι λευκό χαρτί.
Για τα βίντεό τους, ορισμένοι αιτούντες κάθισαν στα δωμάτιά τους και μίλησαν με ειλικρίνεια στην κάμερα, ενώ άλλοι προτίμησαν να φτιάξουν δικά τους μοντάζ, όπως ένας μαθητής που έστειλε βίντεο με στιγμιότυπα από ρέιβ πάρτι που είχε οργανώσει.
Για τα στελέχη του πανεπιστημίου, τα βίντεο είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να γνωρίσουν τους υποψηφίους. «Πρόκειται για μια πραγματική συζήτηση μεταξύ πανεπιστημίου και μαθητών. Βλέπεις τα κουρέματά τους, τα δωμάτια όπου ζουν και μπορείς να καταλάβεις με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις. Τα βίντεο είναι βέβαια προαιρετικά και κανείς δεν ποινολογείται αν δεν τα περιλάβει στην αίτησή του», λέει ο Λι Κόφιν, υπεύθυνος εισακτέων στο Ταφτς, που σπεύδει να επισημάνει ότι το πανεπιστήμιο δεν σχεδιάζει να εγκαταλείψει τη γραπτή έκθεση ως υποχρεωτικό συνοδευτικό της αίτησης. «Οσα κάνουμε στο γραφείο εισακτέων θεωρούνται αδιαφανή και μυστηριώδη, τα βίντεο είναι ένας πολύ καλός τρόπος να επιβάλλουμε διαφάνεια στη διαδικασία αυτή», λέει ο κ. Κόφιν.
Αν ανήκετε στη μεγάλη πλειονότητα της ηλικιακής ομάδας 15-50 που διατηρεί έναν λογαριασμό στο Facebook, τότε σίγουρα θα έχετε κάνει έστω ένα κλικ σε κάποιο από τα πολυάριθμα παιχνίδια που διανθίζουν το περιεχόμενό του.
Αν δεν το έχετε κάνει, τότε συγχαρητήρια: μπορείτε να διεκδικήσετε μέχρι και βραβείο. Κι αυτό, γιατί τελευταίως όλο και πολλαπλασιάζεται ο αριθμός των ανθρώπων που περνούν ατέλειωτες ώρες μπροστά σε διαδικτυακά παιχνίδια του Facebook και του Myspace, όπως το Restaurant City, το Farmville, το HappyAquarium…
Τα στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν μια πρωτόγνωρη «εισβολή» αυτών των νέων παιχνιδιών στην καθημερινότητά μας μπροστά στον υπολογιστή. Κάποτε πιστεύαμε πως τα videogames απευθύνονται σε παιδιά -άντε και σε κάποιους παλιμπαιδίζοντες τριαντάρηδες. Το κύμα του Facebook, όμως, σάρωσε ακόμα κι αυτά τα στεγανά δημιουργώντας καθωσπρέπει ενήλικες που δεν φεύγουν το πρωί από το σπίτι πριν αρμέξουν τις ροζ αγελάδες της ψηφιακής φάρμας τους, πριν ποτίσουν τα pixel-ραπανάκια τους, πριν ταΐσουν τα λιθρίνια στο εικονικό ενυδρείο τους.
Εκτόνωση
Κάποιοι έσπευσαν να κάνουν λόγο για ένα είδος εθισμού σ’ αυτά τα παιχνίδια, τα λεγόμενα «social games». «Υπάρχουν φωνές που υποστηρίζουν πως έχουμε να κάνουμε με μια νέα μορφή εξάρτησης και άλλες που λένε ότι το μέσο δεν ευθύνεται για τίποτα. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση», λέει η Μαρία Σαριδάκη, ερευνήτρια σε θέματα χρήσης ψηφιακών παιχνιδιών και υποψήφια διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για εθισμό σ’ αυτά τα παιχνίδια,γιατί εδώ έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων που μπορεί να παίζουν εντατικά για βδομάδες, αλλά κάποια στιγμή το βαριούνται. Η “αντοχή” του παιχνιδιού είναι μικρή, κουράζεσαι γρήγορα και πας στο επόμενο. Εγώ θεωρώ πως τα παιχνίδια εκτονώνουν τη διάθεση “αναχωρητισμού” μας, μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα με τον εαυτό μας, να αλλάζουμε διάθεση. Σ’ ό,τι αφορά τα social games, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ξαφνικά οι ενήλικες νιώθουν πως κάνουν μια ζαβολιά… Μια ζαβολιά που τους βγάζει από τη θέση του ανθρώπου με τις πολλές ευθύνες και που μπορούν να μοιραστούν με άλλους μέσω των social media. Περνάμε μια περίοδο κρίσης και είναι καλό να έχεις κάτι -έστω και μικρό- που σε βγάζει από τη ρουτίνα σου. Αλλοι διαβάζουν, άλλοι ακούν μουσική, άλλοι παίζουν».
Η επιτυχία τους
Τα πράγματα είναι απλά: αυτά τα παιχνίδια είναι δωρεάν και πανεύκολα στη χρήση τους. Το «δωρεάν» είναι αναμφισβήτητο πλεονέκτημα, μεσούσης μιας παρατεταμένης περιόδου οικονομικής κρίσης. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που έχουν κάνει τόσο δημοφιλή αυτά τα παιχνίδια. Οσοι κάνουμε δουλειά γραφείου καταλαβαίνουμε ακόμα καλύτερα: ένα παιχνίδι στο Facebook ή το Twitter δεν διαρκεί πολύ (για την ακρίβεια, διαρκεί όσο θέλει ο χρήστης), διαδραματίζεται και στον υπολογιστή της δουλειάς και δεν γίνεται αντιληπτό από τους συναδέλφους -κατ’ επέκταση, ούτε από το αφεντικό. Ε, εάν όλα τα παραπάνω συνδυαστούν με την κοινωνικότητα που προσφέρει, τότε έχουμε «το απόλυτο» παιχνίδι. Η κοινωνικότητα επιτυγχάνεται με το γεγονός ότι για να «προχωρήσει» ο παίκτης επίπεδο στο παιχνίδι συνήθως απαιτείται να έχει πολλούς «φίλους» -που παίρνουν τη μορφή των γειτόνων (Farmville) ή των μελών μιας ομάδας (Mafia Wars). Στο Restaurant City, για παράδειγμα, όπου ο παίκτης είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου, χρειάζεται διάφορα υλικά για να «μαγειρέψει» -για να φτιάξει χοιρινό με πορτοκάλι, για παράδειγμα, θα πρέπει ένας από τους διαδικτυακούς του φίλους να του στείλει ένα ψηφιακό εσπεριδοειδές… «Το Facebook πήρε όλα τα μικρά θετικά των παιχνιδιών για ενήλικες και τα προσάρμοσε στη λογική του social network. Ενσωμάτωσε την ουσία των φράσεων “παίζω, παίρνω στην ομάδα μου ανθρώπους που γνωρίζω, συναγωνίζομαι μαζί τους”, έβαλε και το απαραίτητο χιούμορ μέσα στο παιχνίδι -ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των παιχνιδιών είναι αστείο- και έφτιαξε παιχνίδια μέσω των οποίων ή/και για τα οποία μπορεί να συζητήσει», συμπληρώνει η κ. Σαριδάκη.
«Μανιώδης»
Παρ’ ότι δεν υπάρχουν -ακόμα- επίσημες έρευνες που να «σκιαγραφούν» την προσωπικότητα του χρήστη, οι επιστήμονες θα πουν ότι ο «μανιώδης» παίκτης ενός social game είναι είτε άνδρας είτε γυναίκα γύρω στα 30, εργαζόμενος, που δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο. Σύμφωνα με στοχευμένη μελέτη της Lazard Capital Markets, οι παίκτες που ξοδεύουν τα μεγαλύτερα ποσά για να αγοράζουν ψηφιακά καλούδια μέσα στο παιχνίδι «Happy Aquarium» είναι γυναίκες άνω των 35 ετών. Ωστόσο, ειδικά στις ΗΠΑ, παρατηρείται μια αυξανόμενη μάζα γυναικών 50-55 ετών που αρχίζουν να χρησιμοποιούν όχι μόνο τα κοινωνικά δίκτυα αλλά και τα social games. Αναμένεται, μάλιστα, να υπάρξουν με τον καιρό παιχνίδια που θα απευθύνονται κατά κύριο λόγο σ’ αυτές τις ηλικίες. Ηδη, το Farmville έχει αγαπηθεί κυρίως από ενήλικες που γνωρίζουν τι πάει να πει «φάρμα», που ίσως έχουν δει μια τέτοια ή που πιθανώς, έχουν ζήσει κοντά στη φύση και τα ζώα.
«Η γνωριμία με νέους χώρους αλλά και οι προτάσεις διασκέδασης μέσα στην ίδια σου την πόλη που δεν είναι “πολυφορεμένες” και γνωστές ήταν σκοπός. Η μυστική Αθήνα αποκαλύπτεται σιγά σιγά με τη βοήθεια της τεχνολογίας».
O Λεωνίδας Αναγνώστου πριν από λίγες μέρες έγινε μέλος σε ένα «φρέσκο» γκρουπ στο Facebook. Τo Secret Αthens είναι η νέα μόδα στον χώρο κοινωνικής δικτύωσης καθώς αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για τους Αθηναίους που τους αρέσει το lifestyle και η ανακάλυψη νέων πραγμάτων που μπορεί να κάνει κανείς στην πόλη του. «Το γκρουπ αυτό ξεφεύγει ουσιαστικά από τα πρότυπα που έχουμε μέχρι τώρα για τη διασκέδαση και για τον τρόπο που βλέπουμε την περιοχή μας. Είμαι νέος στο γκρουπ και το χρησιμοποιώ περισσότερο για να παίρνω ιδέες από τις προτάσεις των άλλων μελών. Σίγουρα όμως όταν ανακαλύπτω κάτι καλό θα το λέω στο… αυτί των υπολοίπων του Secret Αthens», λέει ο 30χρονος, στέλεχος σε εταιρεία με ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.
Πού μπορεί να βρει κανείς το καλύτερο μπαρ για καραόκε στο Λονδίνο; Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για ραντεβού στη Θεσσαλονίκη; Πού μπορεί να φάει κανείς την καλύτερη τυρόπιτα στην Αθήνα; Η απάντηση είναι: στο Facebook!
Το τελευταίο διάστημα στo μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχουν εμφανιστεί οι «μυστικές» πόλεις: Secret Νew Υork, Secret London, Secret Αthens και Secret Τhessaloniki, γκρουπ δηλαδή που έχουν δημιουργηθεί με στόχο να ανακαλύψουν οι πολίτες τα άγνωστα σημεία της περιοχής τους.
Πριν από περίπου δύο βδομάδες ανέβηκε στο Facebook το αθηναϊκό γκρουπ και ήδη οι φίλοι του είναι περισσότεροι από 22.000. Χαρακτηριστικό είναι ότι την περασμένη Τρίτη το μεσημέρι τα μέλη έφταναν τις 20.128 ενώ σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο αργότερα ο αριθμός άγγιξε τις 21.931! Όπως τονίζει στα «ΝΕΑ» ο Παμίνος Κυρκίνης, ένας εκ των διαχειριστών του γκρουπ, ουσιαστικά έχει δημιουργηθεί μία κοινότητα τα μέλη της οποίας ανταλλάσσουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την Αθήνα.
Τα θέματα στο γκρουπ ποικίλλουν: από τα καλύτερα μπαρ ή εστιατόρια, από το πού μπορεί κανείς να φάει το καλύτερο παγωτό μέχρι τα ιδανικά σημεία στην Αθήνα για ένα ραντεβού ή τα καταστήματα με έπιπλα- αντίκες. «Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη και μπορεί κανείς να λάβει απάντηση σε ό,τι ερώτημα θέλει. Αν δεν το βρει ήδη εκεί μπορεί σίγουρα να ρωτήσει προκαλώντας μία δική του συζήτηση». Παράλληλα, όπως σημειώνει ο διαχειριστής, στο γκρουπ τα μέλη μπορούν να ανεβάσουν φωτογραφίες της Αθήνας, «οι οποίες παρουσιάζουν μία εντελώς διαφορετική πόλη».
Οι υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Twitter, έχουν εξελιχθεί σε ένα σημαντικό κανάλι επικοινωνίας, ωστόσο αυτό έχει και τις αρνητικές του προεκτάσεις. Δεν είναι λίγοι οι χρήστες που αποκαλύπτουν στα διάφορα δίκτυα πότε θα φύγουν για διακοπές, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένες τις περιουσίες τους. Δύο Ολλανδοί developers αποφάσισαν να δείξουν στην πράξη πόσο επικίνδυνη είναι η ανάρτηση τέτοιων πληροφοριών στο Internet.
Οι δύο φίλοι παρατήρησαν ότι αρκετοί άνθρωποι δημοσιοποιούν στο Twitter, μέσα από την υπηρεσία Foursquare, πού βρίσκονται ανά πάσα στιγμή και συνεπώς πότε φεύγουν από το σπίτι τους. Έτσι, δημιούργησαν μια ιστοσελίδα, η οποία κάνει αναζητήσεις στο Twitter κι εμφανίζει σε πραγματικό χρόνο διευθύνσεις σπιτιών, οι ιδιοκτήτες των οποίων απουσιάζουν. Θέλοντας, μάλιστα, να δώσουν έμφαση στον κίνδυνο που συνεπάγεται η δημοσιοποίηση τέτοιων πληροφοριών, ονόμασαν την ιστοσελίδα τους PleaseRobMe [ΠαρακαλώΛηστέψτεΜε].
Μιλώντας σε δημοσιογράφους, ο δημιουργός της σελίδας Boy Van Amstel δήλωσε ότι “είναι βασικά ένα Twitter search, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο. Οποισδήποτε ξέρει λίγα πράγματα από HTML και JavaScript είναι σε θέση να φτιάξει ένα τέτοιο site. Είναι πραγματικά για γέλια“. Ο Van Amstel συνέχισε λέγοντας ότι είναι πολύ επικίνδυνο να δημοσιοποιεί κανείς στο Internet τέτοιες πληροφορίες. “Ποτέ δε θα βάζατε έξω από το σπίτι σας μια ταμπέλα που να λέει Αυτή Τη Στιγμή Απουσιάζω. Γιατί, λοιπόν, να το κάνετε online;“
Tης Σαντυς Τσαντακη
Μετά το Facebook, το Twitter είναι η νέα μεγάλη ανακάλυψη, το καινούργιο παιχνίδι των χρηστών του Ιντερνετ. Εκατομμυρίων ανθρώπων που τιτιβίζουν κάθε στιγμή της ζωής τους. Μοιράζονται με γνωστούς και αγνώστους πράγματα που θα έλεγαν μέχρι πρότινος στον καλύτερό τους φίλο ή έστω σε κάποιον συγγενή.
Κάπως έτσι μάθαμε για τις σκοτεινές στιγμές του Βρετανού σχεδιαστή μόδας, Αλεξάντερ ΜακΚουίν που αυτοκτόνησε την περασμένη εβδομάδα. Κάπως έτσι διαβάζουμε τώρα πως τον αποχαιρετούν «φίλοι» μέσα από 140 χαρακτήρες που είναι το όριο, είτε πρόκειται για εξομολόγηση είτε για αποκάλυψη ή επικήδειο. Μετά τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον, είχε «πέσει» το σύστημα.
Εκατόν σαράντα χαρακτήρες, όλοι κι όλοι, μία με δύο φράσεις. Δεν είναι τηλεγράφημα, δεν είναι χαϊκού, ούτε ημερολόγιο, είναι ένα νέο μάλλον είδος ποίησης που παρασύρει ανθρώπους που δεν θα φανταζόμασταν ότι έχουν αυτήν τη ρομαντική διάθεση. Ή λογοτεχνία της κλειδαρότρυπας.
Το περιοδικό Time δημοσίευσε πρόσφατα τις 500 δημοφιλέστερες λέξεις στο Twitter. Κυκλοφορούν, όμως, και λίστες με όσους συγκεντρώνουν τους περισσότερους θαυμαστές καθημερινά… Στην πρώτη θέση είναι ο ηθοποιός Αστον Κούτσερ με 3,4 εκατ. αναγνώστες. Ακολουθεί η Ελεν ΝτεΤζενέρις (3 εκατ.), η Μπρίτνεϊ Σπίαρς (3 εκατ.), η Οπρα Γουίνφρεϊ (2 εκατ.), ο Μπαράκ Ομπάμα (2 εκατ.), ο Σακίλ Ο’ Νιλ (2 εκατ.), η Ντέμι Μουρ (1,8 εκατ.), ο Λανς Αρμστρονγκ (1,8 εκατ.), αν και αυτά ακόμη τα στοιχεία ανατρέπονται διαρκώς.
Και αναρωτιέται κανείς: μα καλά, είναι δυνατόν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής να έχει χρόνο να… τιτιβίζει; Ή μήπως του τα γράφουν άλλοι τα μηνύματα (σαν ghost writers, όπως είναι ο επίσημος όρος στη λογοτεχνία) κι εκείνος απλώς τα υπαγορεύει;
Οπως και να ’χει, το Twitter αποτελεί ένα νέο φαινόμενο. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα διαρκέσει, τα ξένα έντυπα όμως μιλούν για το «tsunami Twitter». Τσουνάμι επικοινωνίας ή ψευδούς έστω ανταλλαγής απόψεων. Αν και μάλλον για μονόλογο πρόκειται.
Αν διαθέτει κανείς πάντως χρόνο για χάσιμο, έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κάθε μέρα τι γράφει η Μάργκαρετ Ατγουντ, τι λέει για τα εγγόνια της και τις ταινίες που παρακολούθησε πρόσφατα η Λορίν Μπακόλ, τι σκέφτεται αυτές τις ημέρες ο Κέβιν Σπέισι, τι δηλώνουν ο Αλ Γκορ ή ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ.
«Γίνεσαι ο δημοσιογράφος του εαυτού σου», λένε όσοι το έχουν δοκιμάσει. Είναι ένα πολυμέσο επικοινωνίας, ένα μπλογκ δημοσίων σχέσεων, που προκάλεσε νέους χρήστες να γράψουν από ένα στίχο για τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου και φιλόδοξους συγγραφείς να φτιάξουν ένα πολυσυλλεκτικό βιβλίο. Μπορούμε να προτείνουμε τον τίτλο του. Ο Τουίτι και η παρέα του… Η γυναίκα του διευθυντή της ιστοσελίδας, Εβαν Γουίλιαμς, ανακοίνωσε τη γέννηση του παιδιού τους μέσω Twitter. Τους ευχόμαστε χαρούμενα τιτιβίσματα.
«Κοίτα να δεις», σκεφτόμαστε ανακαλύπτοντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μας καταχωνιασμένες συνήθως σε κάποιο συρτάρι. «Κοίτα να δεις…» Η «ανακάλυψη» αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, είναι ξεβόλεμα. Ποιος θέλει να ξέρει ότι ήταν κάποτε και οι γονείς του το ίδιο νέοι και τρελοί με αυτόν; Με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις, προσωπικά όνειρα, απογοητεύσεις; Να ξέρει, με λίγα λόγια, ότι… υπήρχαν και πριν από αυτόν; Ως γονείς τούς μάθαμε, ως γονείς τούς εμπιστευόμαστε! Γι’ αυτό, η θέση αυτών των φωτογραφιών είναι πίσω στο συρτάρι!
Ευτυχώς, δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Ο Αμερικανός Ελιοτ Γκλέιζερ είδε κάτι ανακουφιστικό σε αυτές τις φωτογραφίες. Ανακάλυψε ότι «πριν από τα τσαντάκια στη μέση και τις συναυλίες του Αντρέα Μποτσέλι, οι γονείς μας υπήρξαν κάποτε ανέμελοι, μοδάτοι και υπέροχοι». Ανέβασε, λοιπόν, τις φωτογραφίες των δικών του σε ένα μπλογκ με τίτλο «Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι» (myparentswereawesome. tumblr. com) και κάλεσε όλους εμάς να συνεισφέρουμε με το δικό μας «υλικό». Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φωτογραφίες από κάθε γωνιά του κόσμου από «γονείς» σε νεαρή ηλικία – λες και γλίστρησαν από μια ρωγμή σε ένα τεράστιο, παγκόσμιο συρτάρι.
«Οταν έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτό το blog», λέει στην «Κ» ο 37χρονος Νατ Κυριάκης, «το βρήκα συναρπαστικό. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν πως οι γονείς μας ζούσαν μια πολύ διαφορετική ζωή προτού γεννηθούμε. Ηταν νέοι με όνειρα, με σχέδια για το μέλλον, ίσως μάλιστα και με μια δόση τρέλας και ανεμελιάς, που σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη. Σε αρκετές από αυτές τις παλιές φωτογραφίες, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχαμε ούτε καν ως σκέψη. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν ότι μπορούμε και πρέπει να πετάξουμε τα βάρη και το “παθητικό” που συνήθως κουβαλάμε στις σχέσεις με τους γονείς μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την κακή συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τους γονείς μας αποκλειστικά μέσα από την ενδοοικογενειακή σχέση μας. Είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι σαν κι εμάς και μετά γονείς. Ολα αυτά έχουν και μία ψυχοθεραπευτική ιδιότητα αν το καλοσκεφτούμε».
Οι γονείς των σημερινών 30άρηδων ήταν φυσικά εκπρόσωποι της περήφανης γενιάς των παιδιών των λουλουδιών, των baby boomers – ζούσαν έτσι κι αλλιώς σε συναρπαστικές εποχές. «Ανθρωποι που σήμερα μας εκνευρίζουν μερικές φορές με τη συντηρητικότητά τους ή την απάθειά τους απέναντι στα προβλήματα, ήταν κάποτε πολύ πιο μπροστά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ως “baby boomers”, η γενιά των γονιών μας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών ανατροπών κι ενός γενικότερου προβληματισμού. Αρα τελικά, αυτός ο μεγάλος θαυμασμός που νιώθαμε για τους γονείς μας όταν ήμαστε μικρά παιδιά δεν έπρεπε ποτέ να χαθεί…».
Υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά; Ποιος θα κάνει το πρώτο βήμα; Πώς αντιμετωπίζουμε την απόρριψη; Πού είναι το καλύτερο στέκι για να γνωρίσεις ενδιαφέροντες ανθρώπους; Με τις ερωτικές σχέσεις να κινδυνεύουν να γίνουν είδος πολυτελείας και όχι πρώτης ανάγκης, το Διαδίκτυο μοιάζει να έχει τη λύση για όλα τα παραπάνω φλέγοντα ερωτήματα και για ακόμη περισσότερα. Πολλές είναι οι ηλεκτρονικές διευθύνσεις στις οποίες κάθε μοναχική ψυχή μπορεί να καταφύγει προκειμένου να βρει το άλλο της μισό. Αλλά η μητέρα όλων είναι το Facebook. «Το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό του 21ου αιώνα» όπως το αποκάλεσε σε ανύποπτο χρόνο ο μέγας σημειολόγος Ουμπέρτο Εκο, βλέποντας τους χρήστες να πληθαίνουν και να καταφεύγουν σε αυτό για τέσσερις βασικούς λόγους: φιλία (friendship), ερωτικά ραντεβού (dating), μία ερωτική σχέση (a relationship) και δικτύωση (networking).
Αυτές οι εναλλακτικές σού ανοίγονται στην ερώτηση «τι ψάχνεις» που σου υποβάλλει το facebook λίγο προτού ανοίξει διάπλατα τις πύλες του και σε καλωσορίσει. Μπορείς να επιλέξεις ένα ή κανένα από τα τέσσερα ή και τα τέσσερα μαζί. Και όσο περιπλανιέσαι μέσα σε αυτό ξεκλειδώνοντας κωδικούς, κάνοντας «φίλους», βρίσκοντας ή χάνοντας τον έρωτα της ζωής σου, έχεις όλο και περισσότερο την αίσθηση ότι μια ολόκληρη βιομηχανία έχει δημιουργηθεί για να σε αποκαταστήσει. Από την εποχή που η Γεωργία Βασιλειάδου έριχνε κανάτες από το μπαλκόνι για να παντρέψει τις ανιψιές της ως τα γραφεία συνοικεσίων στα οποία απευθυνόσουν απηυδισμένος από τις ατυχείς γνωριμίες, τώρα πλέον παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και γίνεσαι εσύ προξενήτρα του εαυτού σου. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις…
Το GoodMorning είναι ένα εργαλείο οπτικοποίησης του Twitter που απεικονίζει κάπου 11,000 “καλημέρες” που ταξίδεψαν σαν tweets μία αυγουστιάτικη ημέρα. Είναι ένα μικρό δείγμα της δραστηριότητας του Twitter. Ολα τα τιτιβίσματα είναι κωδικοποιημένα χρωματικά: τα πράσινα είναι τα πολύ εωθινά, τα πορτοκαλί σκάνε γύρω στις 9.00 και τα κόκκινα είναι μαχμουρλίδικα. Τα μαύρα είναι παράωρα. Κάποια ώρα ξύπνησαν κι αυτοί.
Λίγες ημέρες πριν έγραφα για τους μαθητές που οργανώνονται στο facebook αναμένοντας πολλοί να εκμεταλλευτούν το πράσινο φως της ηγεσίας το ΥΠΕΠΘ σχετικά με την έκφραση συναισθημάτων μέσω των κοινωνικών δικτύων. Σήμερα διαβάζω στην Ελευθεροτυπία:
Μετά τα Χανιά, όπου μαθήτρια καλούσε σε γκρουπ που είχε φτιάξει στο Facebook κατά της διευθύντριας του γυμνασίου της, ο «ιός» χτύπησε και τη Χίο! «Αντε να μαζευτούμε 1.000, να διώξουμε τη διευθύντρια από το σχολείο», ήταν η ονομασία που έδωσαν στο γκρουπ που δημιούργησαν, προφανώς για πλάκα, οι μαθητές του Γυμνασίου Κάμπου.
Ωστόσο, προκλήθηκε αναστάτωση στη σχολική κοινότητα του εν λόγω γυμνασίου εξαιτίας του γεγονότος ότι τα αρχικά σχόλια και οι «εγγραφές» στη συγκεκριμένη ομάδα (που έφτασαν περίπου τις 200), άρχισαν σιγά σιγά να ξεφεύγουν από τα στενά όρια του σχολείου, περνώντας σε λιβελογραφήματα ακόμα και από εξωσχολικούς. Ιδιαίτερα προβληματισμένη είναι η διευθύντρια του σχολείου, που αρνήθηκε όμως να κάνει δηλώσεις μέχρι να ενημερωθεί, επίσημα τουλάχιστον, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Σύμφωνα με πληροφορίες, δήλωσε ότι ύστερα από αυτό δεν νιώθει καλά ώστε να συνοδεύσει τους μαθητές της Γ’ Γυμνασίου στην τριήμερη εκδρομή τους. Στη θέση αυτή συμφώνησαν μαζί της και οι άλλοι συνάδελφοί της καθηγητές, πράγμα που σημαίνει ότι τα παιδιά πιθανόν να μην πάνε καθόλου εκδρομή, λόγω μη διαθέσιμων συνοδών! Οπότε ναι μεν δεν τιμωρείται κάποιος συγκεκριμένος, αλλά η τιμωρία στρέφεται κατά όλης της Γ’ τάξης. Σήμερα αναμένεται να κοινοποιηθεί και επίσημα η απόφαση του Συλλόγου Διδασκόντων στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
Μετά τις δηλώσεις της Υπουργού για “την ανάγκη των νέων να εκφράζονται και να διατυπώνουν το συναίσθημα τους που είναι αυτονόητη”, αποφάσισα να ψάξω στο facebook να βρω ομάδες μαθητών που αποφάσισαν να ενώσουν τις φωνές τους απέναντι σε ότι μισούν.
και το καλύτερο όλων:Θέλω κι εγώ να γίνω φιλολογοκτόνος… -.-‘ Οι πρόγονοί μας δεν τόνιζαν τις λέξεις, δεν άφηναν κενά, έγραφαν κεφαλαία και διαβάζανε τραγουδιστά. Τι απ’ αυτά κάνουμε στο σχολείο;;; Δεν με νοιάζει αν η φιλόλογος είναι καλή καθηγήτρια, εγώ μισώ τα αρχαία, τη γλώσσα, τον Όμηρο και τα κείμενα.
Αμερικανική έρευνα υποδεικνύει ότι οι νέοι χρήστες του διαδικτύου έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους για το μπλόγκινγκ, ενώ αναζητούν πιο σύντομες μορφές επικοινωνίας, όπως το Facebook.
Ο αριθμός των νέων Αμερικανών ηλικίας 12-17 ετών που κάνουν μπλογκ, έχει μειωθεί κατά το ήμισυ στο 14% από το 2006, σύμφωνα με το Pew Internet and American Life Project.
Σύμφωνα με την έρευνα οι νέοι προτιμούν να μοιράζονται πιο σύντομα μηνύματα σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης και να μπαίνουν στο διαδίκτυο μέσω κινητών τηλεφώνων. Αντίθετα, η έρευνα διαπίστωσε ότι έχει σημειωθεί αύξηση στο μπλόγκινγκ των χρηστών ηλικίας 30 ετών και άνω από 7% το 2007 σε 11% το 2009.
Όσο οι τεχνολογίες ενσωματώνονται στα κοινωνικά δίκτυα, η χρήση των ιστοσελίδων αυτών συνεχίζει να αυξάνεται, καθώς οι νέοι φαίνεται να προτιμούν το “μικρο-μπλόγκινγκ” από το “μακρο-μπλόγκινγκ”, απλώς ενημερώνοντας την κατάστασή τους.
Η Amanda Lenhart, ερευνητής του Pew και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, δήλωσε στο Associated Press ότι η δυνατότητα που υπάρχει για ενημέρωση της κατάστασης του καθενός έχει κερδίσει έδαφος έναντι του μπλόγκινγκ. Η ίδια υποστήριξε ότι δεν πιστεύει πως το μπλόγκινγκ θα εξαφανιστεί αλλά ότι θα χρησιμοποιείται για περισσότερο προσωπικές περιστάσεις και σημαντικά γεγονότα, όπως γάμοι, ταξίδια κτλ.
Περισσότεροι νέοι χρήστες – το 55% των ατόμων ηλικίας από 18 ως 29 χρόνων και το 27% των ατόμων ηλικίας από 12 ως 17 χρόνων – χρησιμοποιούν, επίσης, το Διαδίκτυο μέσω κινητών τηλεφώνων.
Ακόμη, οι έφηβοι χάνουν το ενδιαφέρον τους για το Twitter. Ενώ οι νέοι είναι οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές όλων των ιστοσελίδων απευθείας σύνδεσης, το Twitter αποτελεί την εξαίρεση.
Κι όμως έγινε και αυτό στην Ελλάδα. Για πρώτη φορά μαθήτρια αναγκάζεται να αλλάξει σχολείο για ένα γκρουπ που έφτιαξε στο Facebook!
Πρόκειται για μια 14χρονη μαθήτρια της Β’ Τάξης του Γυμνασίου Χρυσοπηγής Χανίων. Η ανήλικη μαθήτρια φέρεται ότι έφτιαξε στο Facebook για πλάκα ένα γκρουπ με τίτλο και θέμα “Ναι, κι εγώ μισώ τη διευθύντρια της Χρυσοπηγής.”, στο οποίο έγιναν μέλη περισσότερα από 100 παιδιά! Στο γκρουπ γράφουν οι μαθητές ότι η διευθύντρια δίνει συνέχεια αποβολές. Το εντόπισε τυχαία μια μητέρα μέσα στο ίντερνετ και ενημέρωσε την διευθύντρια για την ύπαρξη του.
Έτσι την Τρίτη συνεδρίαζε ο Σύλλογος καθηγητών του σχολείου και οι καθηγητές αποφάσισαν το παιδί να αλλάξει σχολείο! Δηλαδή ότι η κοπέλα αποβάλλεται οριστικά από το σχολείο.
Το γεγονός αυτό όμως προκάλεσε την αντίδραση των συμμαθητών της 14χρονης που έφτιαξαν γκρουπ στο Facebook με θέμα: “Θέλουμε τη συμμαθήτρια μας πίσω στη Χρυσοπηγή”.
Περιγράφοντας το γκρουπ τους λένε” Μια ομάδα για όλους εμάς που πιστεύουμε ότι η θέση της είναι στη Χρυσοπηγή και θεωρούμε απίστευτα άδικο τον λόγο που την απέβαλαν!” Σύμφωνα με πληροφορίες η μαθήτρια ζήτησε συγγνώμη από την διευθύντρια όμως η απόφαση του συμβουλίου του σχολείου ήταν “αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος”.
Χθες το μεσημέρι βρέθηκε το νέο σχολείο της κοπέλας.
Ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Χανίων, Βασίλης Παπαστάμος δήλωσε: “Αν και η ΕΛΜΕ δεν έχει αρμοδιότητα για θέματα ποινολογίου μαθητών, θεωρούμε ότι η συγκεκριμένη περίπτωση αναδεικνύει το πόσο μεγάλο έλλειμμα και κενό υπάρχει στους εκπαιδευτικούς σε ότι αφορά τη γνώση περί του ψηφιακού κόσμου και της ψηφιακής κοινωνίας στην οποία ζούμε. Η συγκεκριμένη τιμωρία δεν θα έπρεπε, κατά την προσωπική μου γνώμη, να επιβληθεί και δεν θα δινόταν αν οι εκπαιδευτικοί είχαν επιμορφωθεί επί της ουσίας και χρησιμοποιούσαν τις νέες τεχνολογίες στην καθημερινότητα τους. Έτσι θα γνώριζαν τι σημαίνει Facebook και δεν θα πανικοβάλλονταν με το παραμικρό!”
Η Υπουργός Παιδείας εξέδωσε άμεσα ανακοίνωση σχετικά με το γεγονός: ” Η ανάγκη των νέων να εκφράζονται και να διατυπώνουν το συναίσθημα τους είναι όχι μόνο αυτονόητη, αλλά πρέπει και να ενθαρρύνονται να το κάνουν. Όλα αυτά όμως μέσα σε ένα πλαίσιο σεβασμού της προσωπικότητας και της ομαλής λειτουργίας της σχολικής κοινότητας. Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία και στην επικοινωνία σε συνδυασμό με την ανάγκη ενημέρωσης αλλά και εκσυγχρονισμού των κανόνων μας επιβάλλουν να εγκύψουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα πάνω στις νέες προκλήσεις. Σχεδιάζεται από το Υπουργείο με τη συνδρομή του Συνηγόρου του Παιδιού ειδική ημερίδα για τη νέα προσέγγιση στις σχέσεις μαθητών και εκπαιδευτικών. Η Υπουργός τόνισε την ανάγκη ενός νέου «συμβολαίου σχέσης κατανόησης» μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών που θα αποτελεί ουσιαστικά το αποτέλεσμα της επεξεργασίας όλων των απόψεων γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών, καθώς επίσης και την ανάγκη εκσυγχρονισμού του σχολικού κανονισμού, έτσι ώστε να καλύπτει τις νέες ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί πλέον στο σχολικό περιβάλλον. «η νέα εποχή απαιτεί να δημιουργήσουμε νέο πλαίσιο και κανόνες συνεργασίας στη σχολική κοινότητα» ανέφερε χαρακτηριστικά η Υπουργός.
Tους Semen of the Sun πόσοι, αλήθεια, τους γνωρίζετε; Και όμως, το κομμάτι τους «Chocolate Cake» μετράει 4.000 διαδικτυακές «πωλήσεις». Τους Ενα Βήμα Μπροστά- συγκρότημα που «ανεβάζει» τη δουλειά του δωρεάν στην ιστοσελίδα του; Τη δισκογραφική εταιρεία Spinalonga Records; Την επίσης ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Ιnner Εar με έδρα την Πάτρα; Τους Αn Οrange Εnd, τους Flakes, τους Ρlayground Νoise, τους Εlectric Litany;
Σε περίπτωση, πάντως, που σας αρέσει η μουσική και περιδιαβαίνετε το Ιnternet, ενδεχομένως τα παραπάνω ονόματα να μη σας είναι άγνωστα. Στον κυβερνοχώρο υπάρχει πλέον μια κοινότητα που ζει και αναπνέει με την ανεξάρτητη μουσική (αγγλόφωνη και ελληνόφωνη), τα μέλη της οποίας ενημερώνονται μεταξύ τους για τα επικείμενα live, ανταλλάσσουν μηνύματα και παρουσιάζουν τη δουλειά τους, σπάζοντας έτσι τον αποκλεισμό τους από τη δισκογραφική «πιάτσα».
Με άλλα λόγια, ο μουσικός κόσμος του Διαδικτύου ζει και βασιλεύει ερήμην της καθεστωτικής τάξης. Συγκροτήματα και καλλιτέχνες πάνε και έρχονται με απόλυτη ελευθερία
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Πώς να «αυτοκτονήσετε» ψηφιακά και να απαλλαγείτε από όλους τους ανεπιθύμητους «φίλους»
Άρθρα (RSS)