«Τριάντα χρόνια μετά το «Koyaanisqatsi», ο Godfrey Reggio με την υποστήριξη του Philip Glass και του Jon Kane, πρωτοπορεί ξανά δημιουργώντας ένα ακόμη εντυπωσιακό και σιωπηλό πορτραίτο της σύγχρονης ζωής.
Με κινηματογράφηση από τον Steven Soderbergh σε εντυπωσιακή 4K ψηφιακή προβολή, το «Visitors» αποκαλύπτει την ονειρική σχέση της ανθρωπότητας με την τεχνολογία.
Το φιλμ επιστρέφει το βλέμμα στον θεατή, προσφέροντας στο κοινό μια εμπειρία πέρα της πληροφορίας σχετικά με την στιγμή που όλοι ζούμε. Αποτελούμενο από μόνο 74 λήψεις, το «Visitors»πηγαίνει τους θεατές σε ένα ταξίδι στο φεγγάρι και πίσω για να τους κάνει να αντιμετωπίσουν τους εαυτούς τους.»
Ισως η καταβύθιση στην τιρκουάζ μακαριότητα μιας πισίνας (ή της ανοιχτής θάλασσας) να είναι το τελευταίο ζεν καταφύγιο σε έναν καλωδιωμένο κόσμο.
Η τελευταία είδηση από τον χώρο της κολύμβησης δεν είναι ότι ο αυστραλός ολυμπιονίκης Ιαν Θορπ «βγήκε από την ντουλάπα» στο τηλεοπτικό δίκτυο Channel Ten (και ότι ένας ακόμη γκέι υπεραθλητής τάραξε τα ύδατα ενός «μάτσο» σύμπαντος με κολλητά, πολυεστερικά μαγιό). Η είδηση είναι ότι το πλατσούρισμα μέσα σε μια τεχνητή δεξαμενή νερού (ή σε ένα πέλαγος) είναι η τελευταία σανίδα σωτηρίας μας. Στον κόσμο της «διαρκούς διασύνδεσης», η καταβύθιση, λένε οι ειδικοί, σε αυτή τη βωβή, τιρκουάζ μακαριότητα μπορεί να είναι το τελευταίο μας ησυχαστήριο.
Διότι ύστερα από αυτό το υπόκωφο «μπλουμ», όταν δηλαδή το σώμα συναντάται με το νερό, παύεις επιτέλους να είσαι προσβάσιμος. Ακόμη και σήμερα, πολύ λίγους θα δεις να κολυμπούν με τα τελευταίας εσοδείας «bone conduction» αδιάβροχα ακουστικά, ενώ αναμφίβολα παραμένει τεχνικά αρκετά δύσκολο να κάνεις update στο status σου στο Facebook υποβρυχίως. Συνέχεια »
Η ζωγραφική του Χρήστου Μποκόρου, άσκηση αυτογνωσίας, στοχάστηκε τη σχέση του με την καταγωγή και τη βιωμένη Ιστορία. Τελευταία παιδεύεται με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου. Στοχάζεται τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Πως θα ορθώσουμε το ανάστημά μας, απαλλαγμένοι από τα περιττά. Τίτλος της έκθεσης: “Τα στοιχειώδη”.
Πάνω σε σανίδια από ορεινές γέφυρες, ζωγραφίζει κοπιώντες και πεφορτισμένους και τα ελάχιστα απαραίτητα της ζωής: λίγο φαί, νερό να ευπρεπιστούμε, ένα κατάλυμα, και μια πόρτα ανοιχτή. Η στενότητα και το μήκος των έργων επισημαίνουν τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε ως την απέναντι όχθη. Τα πεπατημένα ξύλα, ανακαλούν το πλήθος των αγνώστων που τα περπάτησαν. Πάνω τους η ζωγραφική, επιμελημένο σήμα απ’ το πέρασμά μας, αντιστέκεται στη ζωή που μας δαπανά αδαπάνητη.
Υπάρχουν μέρες που σχεδόν νιώθεις την παραγωγικότητα να πέφτει στο πάτωμα. Κοιτάς γύρω και βλέπεις ανθρώπους κολλημένους σε οθόνες, ανθρώπους που βαριούνται και να προσποιηθούν πως ενδιαφέρονται. Νιώθεις πως όλη αυτή η ακτινοβολία, συντονισμένη να κοιτά τον ίδιο πνευματικό φωταγωγό, παράγει την ίδια ασημαντότητα, την ίδια βαρεμάρα, την ίδια νωθρότητα. Μπορεί όλοι την ίδια στιγμή να μιλάνε ψηφιακά για έναν μεγάλο σκοπό, για μια Μεγάλη Ιδέα, για μια σωτηρία, για μια επανάσταση. Αλλά φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κάνουν τα κλικ τους, τους εμπνευσμένους σκοπούς τους, το συμβατικό χιούμορ τους, τα οργισμένα γκρουπ τους, τις ανούσιες αναπαραγωγές του ίδιου πράγματος. Φαίνεται πως κανείς δεν θέλει τίποτα να αλλάξει· μόνο η ώρα να περάσει. Είναι η ώρα της οκνηρίας.
Υπάρχουν κάποιες άλλες μέρες που παρατηρείς, πίσω από συμπεριφορές, ανθρώπους φοβισμένους, ανθρώπους γεμάτους προφανή ψυχολογικά προβλήματα, να μιλούν με πάθος για το αγαπημένο τους χόμπι: τον εαυτό τους. Ανθρώπους να αυτοθαυμάζονται έχοντας τόσο προβλέψιμες συμπεριφορές που σχεδόν μυρίζεις τη μανιέρα μέσα από την οθόνη. Είναι ένα στημένο παιχνιδάκι υπερπροβολής, μια φωτογραφία από μια παραλία με ένα φαινομενικά ανέμελο – αλλά στην πραγματικότητα καλά μελετημένο – σχόλιο, ένας κοιλιακός, ένα κλεμμένο απόφθεγμα, ένα selfie, μια πόζα. Είναι η ώρα της αλαζονείας.
Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι άξιοι παρατήρησης. Αυτοί που θα ήσουν σχεδόν σίγουρος πως θα μπορούσαν να γράψουν ό,τι πιο μύχιο υπάρχει, ό,τι πιο ευαίσθητο, ό,τι πιο ακατάλληλο υπάρχει μέσα τους, αναζητώντας λίγη ακόμη προσοχή. Πως θα μπορούσαν να ανεβάσουν φωτογραφία όχι μόνο από το παιδί τους, αλλά και από τον τρόπο που συνέλαβαν το παιδί τους αν αυτό θα τους έκανε να νιώσουν πιο αποδεκτοί. Είναι η λαιμαργία (της προσοχής) και η
απληστία (των likes) σε έναν απάνθρωπο συνδυασμό.
Είναι και οι άλλοι, οι πιο σιωπηλοί. Αυτοί που ζουν τη ζωή τους μέσα από το πρίσμα των social media. Που δεν ενεργούν, απλώς παρακολουθούν. Που δεν αλληλεπιδρούν, μόνο σχολιάζουν την ίδια την έκθεση από μια ψηφιακή γαλαρία. Είναι αυτοί που εγκλωβισμένοι σε έναν παράλληλο κόσμο, ζηλεύουν την άνεση των άλλων να γράφουν τόσο ελεύθερα για τον εαυτό τους, φθονούν τους κοινωνικούς φίλους τους και δημιουργούν έξτρα ψυχολογικά προβλήματα στον εαυτό τους, φοβούμενοι πως χάνουν κάτι σημαντικό την ώρα που ζηλεύουν. Είναι η ώρα της ζηλοφθονίας.
Είναι και αυτοί που είναι έτοιμοι να τσαντιστούν, να πλακωθούν, να βγάλουν πύρινους λόγους με το παραμικρό. Με την ιστορία του κροκόδειλου, με ειδήσεις αλιευμένες συνήθως σε sites της συμφοράς, με τη Βουλή, με το παρελθόν, με τον Κατσουράνη και εκείνον τον διαιτητή, με τον βουλευτή, τον υποκριτή και τον τσαμπατζή. Είναι αυτοί που χάνουν το δίκιο της αγανάκτησης, όντας διαρκώς αγανακτισμένοι. Είναι έτοιμοι να πιστέψουν το πιο παρανοϊκό ψέμα μόνο και μόνο γιατί κουμπώνει με την αγανακτισμένη τους διάθεση. Είναι ο φόβος και ο τρόμος των διαφημιστών και των εταιρειών, όλοι αυτοί που αν συντονιστούν στον ίδιο σκοπό, έστω και κατά τύχη, μπορούν να κάνουν μια εταιρεία να βουλιάξει, μια προσωπικότητα να εξαφανιστεί, έναν σκοπό να ακυρωθεί. Είναι οι άνθρωποι της (δίκαιης ή άδικης, αυθεντικής ή αταβιστικής) οργής.
Μετά είναι και τα ζευγάρια. Ολοι αυτοί που είναι μαζί κοιτώντας παράλληλες εικόνες στα κινητά τους. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Μπορεί, όμως, όπως διηγείται μια νεαρή γυναίκα σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα του «Guardian», που την προηγούμενη εβδομάδα εικονογράφησε τα «7 θανάσιμα ψηφιακά αμαρτήματα», το ένα μέλος της σχέσης (αυτή εν προκειμένω) να απορροφηθεί τόσο πολύ από την ψηφιακή του ύπαρξη, από τους καβγάδες, την αποδοχή, τη ζήλια, τον θυμό, την ευκολία των σχέσεων της οθόνης, που να ξεχάσει εντελώς τη λαγνεία. Ή μάλλον να τη
μετατρέψει σε άκαπνη ψηφιακή λαγνεία. Το έβδομο αμάρτημα.
Το world wide web είναι 25 ετών. Πάνω από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν μέσα του. Υπάρχουν οι γενιές που έχουν ζήσει και χωρίς αυτό (έστω και αν απορούμε πώς ζούσαμε), υπάρχουν και οι νεότεροι που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούν μια ζωή χωρίς όλη τη γνώση του κόσμου στην παλάμη τους.
Δεν χρειάζεται να είμαστε τεχνοφοβικοί, ούτε φοβισμένοι ούτε καταγγελτικοί: αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε, που αλληλεπιδρούμε, που βλέπουμε Μουντιάλ, που σχολιάζουμε, που δουλεύουμε, που φλερτάρουμε. Αρκεί να μάθουμε το πώς μας επηρεάζει ηθικά, πνευματικά, πολιτικά και κοινωνικά. Αρκεί να μαθαίνουμε να αλληλεπιδρούμε σε έναν νέο κόσμο που πριν ανακαλυφθεί έχει ήδη παλιώσει. Δεν είναι εύκολο. Αλλά δεν έχουμε και άλλη επιλογή.
Ο Alexandre Petrov κατέχει ιδιαίτερη και περίοπτη θέση στο ρωσικό animation. Η τεχνική που χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο είναι η ζωγραφική (κραγιόνια παστέλ και λάδι) πάνω σε επιφάνειες γυαλιού. Ο Πετρόφ υπήρξε μαθητής του Γιούρι Νόρσταϊν.
Είναι σε αποχρώσεις ώχρας και οι φωτισμοί θυμίζουν έντονα ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Το απόγειο της τέχνης του Πετρόφ. (Γιάννης Βασιλειάδης, Animation, Εκδόσεις Αιγόκερως)
Μία μεγάλη προσφορά της Αθηνάς Τσαγγάρη, μια ταινία με την υπογραφή της, με αφηγητή τον William Dafoe, αφιερωμένη στο Μουσείο Μπενάκη, την ιστορία του και τον ιδρυτή του.
Πόσες από τις αναρτήσεις του fb καθρεφτίζουν την πραγματικότητα; Σε ένα μικρο-φιλμ ο σκηνοθέτης, Shaun Higton, παρουσίαζει την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από την εικονική εκδοχή της, φτιαγμένη μόνο για τα Likes στα κοινωνικά δίκτυα.
Θυμάμαι μια ιστορία, ίσως από τις πιο παλιές ιστορίες που έχω διηγηθεί, που είναι η ιστορία ενός παππού και των εγγονιών του. Ο παππούς ήταν πολύ σοφός άνθρωπος που είχε πολλές απαντήσεις και τα παιδιά ήταν πολύ χαρούμενα με αυτό. Τους άρεσε πολύ που ο παππούς μπορούσε να απαντήσει σε οτιδήποτε τον ρωτούσαν. Μπορεί από τη μια μεριά να τους άρεσε ότι ο παππούς ποτέ δεν έπεφτε έξω, αλλά πάντα έψαχναν μια δύσκολη ερώτηση για να δουν τι θα γίνει, μήπως έδινε λάθος απάντηση. Μια μέρα ένας εγγονός βρέθηκε μαζί με τα ξαδέρφια του και είπε ότι θα στήσει μια παγίδα στον παππού και θα κάνει λάθος. Έχω ένα μικρό πουλάκι κλεισμένο στις χούφτες μου, θα ρωτήσω τον παππού και θα τον ρωτήσω, παππού το πουλί είναι ζωντανό ή νεκρό; Αν μου πει ότι είναι νεκρό, θα ανοίξω τα χέρια μου και το πουλάκι θα πετάξει, αν μου πει ότι είναι ζωντανό θα σφίξω λίγο περισσότερο τα χέρια μου, θα το πνίξω και θα του δείξω ότι είναι πεθαμένο. Ποτέ δεν θα μπορέσει να πέσει μέσα. Όλοι του είπαν ότι είναι πολύ έξυπνη η παγίδα. Πήγε λοιπόν στον παππού και το παιδί του λέει παππού έχω ένα αίνιγμα για σένα. Έχω ένα πουλάκι μέσα στις χούφτες μου, είναι ζωντανό ή πεθαμένο. Και ο παππούς τον κοίταξε και του αποκρίθηκε, όπως πολλά πράγματα στη ζωή, αυτό εξαρτάται από τις προθέσεις σου.
Το ίντερνετ είναι ένα πουλί στα χέρια μας. Αυτό που θα συμβεί με το ίντερνετ εξαρτάται από τις προθέσεις μας.
Γεννήθηκα στη Φλορέστα πριν από 64 χρόνια. Την εποχή εκείνη η Φλορέστα ήταν μια γειτονιά. Δίπλα στο σπίτι μου ήταν μια μεγάλη αλάνα. Οι γείτονες πετούσαν εκεί τα σκουπίδια τους. Μαζεύονταν έντομα. Τα έντομα έφερναν ποντίκια και τα ποντίκια έφερναν γάτες. Τα έντομα έτρωγαν τα σκουπίδια. Τα ποντίκια έτρωγαν τα έντομα και οι γάτες έτρωγαν τα ποντίκια. Ένα οικοσύστημα. Ένα βράδυ, οι γάτες άρχισαν να νιαουρίζουν ασταμάτητα. Η γειτονιά δεν μπορούσε να κοιμηθεί! Πετούσαμε παντόφλες, καρεκλάκια, τραπεζάκια… αλλά τίποτα. Ένας γείτονας αποφάσισε να δει από κοντά τι συμβαίνει. «Ένας Σιαμέζος μετακόμισε στην γειτονιά μας!» Δηλαδή; «Ένας πανέμορφος Σιαμέζος αναστάτωσε τις γάτες της αλάνας. Τα νιαουρίσματα που ακούμε το βράδυ, δεν είναι παρά τα όργια του Σιαμέζου!». Κάποιοι γέλασαν. Άλλοι είπαν πως πρέπει να τον διώξουμε και άλλοι απάντησαν πως και να τον διώξουμε θα επιστρέψει. Έτσι, κάποιοι πρότειναν να τον σκοτώσουμε. Τότε ο κτηνίατρος είπε ότι δεν χρειάζεται να τον σκοτώσουμε, μπορούμε απλά να τον ευνουχίσουμε! Οι άντρες είπαν ένα μεγάλο «Ωχ!» και οι γυναίκες φώναξαν «Και οι γάτες;». Τελικά τα ξημερώματα ο γιατρός εντόπισε τον εξουθενωμένο από τα όργια γάτο, τον πήρε στο ιατρείο του, και με μία επέμβαση που διήρκεσε μόλις 7 λεπτά τον ευνούχισε. Το πρόβλημα είχε λυθεί. Ο γάτος δεν είχε όργανα, άρα δεν είχε ορμόνες, άρα δεν είχε λίμπιντο, άρα δεν είχε επιθυμία για σεξ. Η γειτονιά ηρέμησε. Ξαναγίναμε όλοι φίλοι, κοιμηθήκαμε ξανά. Όλα αυτά για 4 ημέρες. Μετά, οι γάτες άρχισαν πάλι να νιαουρίζουν. Τα βάλανε όλοι με τον γιατρό! «Αποκλείεται», είπε εκείνος. «Η επέμβαση πέτυχε. Έχω την απόδειξη σε ένα μπουκαλάκι στο ιατρείο μου. Πρέπει να πάω να δω τι έχει συμβεί».
Ο γιατρός επέστρεψε όλο χαρά. «Μα και φυσικά η επέμβαση πέτυχε! Απλά τώρα που ο γάτος δεν έχει σεξουαλική ζωή, άρχισε να δίνει διαλέξεις!»
Λίγο πριν ανοίξουν οι πύλες του Μπενάκη στην Πειραιώς
Ιστορίες «για να σκεφτείς»:
Ιστορία 1: Ο φόβος της κρίσης
Ο γιατρός του χωριού έπρεπε να φύγει. Μια έγκυος γυναίκα που ζούσε έξω από το χωριό τον είχε ανάγκη. Όπως έφευγε όμως, συνάντησε την πανούκλα. Ανήσυχος ο γιατρός τη ρώτησε: «Θα μας κάνεις μεγάλο κακό; Πόσες ζωές σκοπεύεις να πάρεις αυτή τη φορά;» και η πανούκλα απάντησε: «Όχι πολλές. Μόλις 700». Για μια στιγμή ο γιατρός σκέφτηκε να επιστρέψει στο χωριό αλλά αποφάσισε τελικά να πάει στην ετοιμόγεννη. Όταν ο γιατρός επέστρεψε στο χωριό, έγινε έξαλλος με την πανούκλα: «Μου είπες ψέματα. Είπες πως θα πάρεις 700 ζωές και πήρες 1400!». «Κάνεις λάθος», απάντησε η πανούκλα. «Εγώ πήρα 700. Τις άλλες 700 τις πήρε ο φόβος για μένα».
Στην Κίνα, η λέξη κρίση γράφεται με δύο ιδεογράμματα. Αν τα απομονώσουμε, το ένα από μόνο του σημαίνει «κίνδυνος» και το άλλο από μόνο του σημαίνει «ευκαιρία», μαζί όμως, σχηματίζουν την λέξη «κρίση». Είναι στο χέρι μας, λοιπόν, λέει ο ψυχοθεραπευτής, αν θα κάνουμε την κρίση «κίνδυνο» ή «ευκαιρία»…
Ήταν μία βόλτα διαφορετική από τις άλλες. Μία ομάδα ανθρώπων κραδαίνοντας τα smartphones και τα tablets περιδιαβαίναμε το Νέο Κόσμο και βιώναμε μία διαφορετική εμπειρία. Η ομάδα medea electronique δημιούργησαν μία εφαρμογή όπου συναντώνται οι τέχνες σε ένα πειραματικό οπτικοακουστικό δρώμενο.
Στην περίπτωσή μας ο Νέος Κόσμος με τις προσφυγικές μνήμες, τη σκιά και τον πόνο από ένα μπλόκο της γερμανικής Κατοχής, τους μετανάστες που στοιβάζονται στα διαμερίσματα και μας κοιτούσαν με περιέργεια δημιούργησαν ένα παλίμψηστο ήχων, εικόνας και κειμένων. Νιώθεις μία δόνηση στο κινητό και ξεκινά ένα πειραγμένο βίντεο που σε μεταφέρει στο τζαμί μέσα στο γκαράζ. Μαρτυρίες κατοίκων,φωνές παιδιών, κελαηδίσματα πουλιών, ήχοι δρόμου, γέλια, το κάλεσμα στην προσευχή. Ενας κόσμος, κόσμοι πολλοί, σε επικάλυψη και διατομή, μέσα στον Νέο Κόσμο.
Το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου “Υμνώ το σώμα” με επανέφερε στη σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης δουλείας καθώς περπατούσαμε στον παράλληλο της Συγγρού.
Ευχαριστούμε τον Μανώλη Μανουσάκη για τη βόλτα που μας χάρισε. Σίγουρα είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε σε αυτήν την εποχή, όπου οι καλλιτέχνες πειραματίζονται με τα υπερμέσα και μας χαρίζουν πολυτροπικές εμπειρίες.
Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», γυρισμένη το 1966, προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο ένα τραγικό επεισόδιο: Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς δύο αμερικανικά αεροπλάνα συγκρούστηκαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή του ισπανικού χωριού Παλομάρες. Από τις τέσσερις ατομικές βόμβες που μετέφερε το ένα από τα δύο, οι τρεις έπεσαν στο έδαφος και η μία στη θάλασσα, η οποία αποτελούσε ανοικτή απειλή ολέθρου και αιτία μόλυνσης για τις γύρω περιοχές και το οικοσύστημα της Μεσογείου. Ο Κακογιάννης ευαίσθητος δέκτης των προβλημάτων του καιρού του, της πυρηνικής απειλής και της οικολογικής καταστροφής, έκανε αμέσως το ατύχημα ταινία. Τώρα από αυτό το φιλμ εμπνέονται 30 μεταπτυχιακοί και προπτυχιακοί φοιτητές από Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών. Μαζί τους η μουσικός Ευγενία Αθανασοπούλου επιχειρεί έναν διάλογο με νότες τόσο με την ταινία όσο και με τα έργα των νέων δημιουργών. Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στους χώρους του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με αφορμή τα 60 χρόνια από την έναρξη της σκηνοθετικής καριέρας του στην Ελλάδα με το «Κυριακάτικο ξύπνημα», το 1954.
Η τριακονταμελής ομάδα των νέων δημιουργών για να προσεγγίσει το έργο “Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά”, ένα από τα λιγότερο γνωστά και συγχρόνως από τα πιο πολιτικά έργα του σκηνοθέτη, χρησιμοποίησε ως ερευνητική αφετηρία την πλαστικότητα, την εικαστική γραφή, τις αναφορές στο ρεαλισμό και το βαθύ προβληματισμό του Κακογιάννη πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής του.
Σήμερα βολτάροντας στη Γλυφάδα, δίπλα σε ένα κατάστημα υποδημάτων έπεσα μπροστά σε αυτό το QR code, το οποίο με ταξίδεψε με ένα ποίημα της Πελαγίας Μπότση με τίτλο:”Για τον Μπαμπακάρ Ντιάε”. Αντιγράφω:
Αυτές ήταν οι μέρες του μα έφυγε κυνηγημένος μ΄ένα πήδημα στο ξέφτι του χρόνου ως τη μεγάλη Κυριακή. Ως την ευλογημένη εκείνη μέρα που θα κλάψουμε έξω φρενών υστερικά μαζικά και ανθρώπινα για ένα σκοτωμένο πουλί στις ράγες του τρένου
Το codepoetry είναι ένα παιχνίδι ποίησης μέσα στην πόλη. Διάσπαρτα QR codes σε καλούν να ανακαλύψεις την ποίηση που κρύβεται σε ανύποπτες γωνιές της. Mε ένα smartphone σαρώνεις το QR code που βρήκες και κείνο σε οδηγεί σε ένα τυχαίο ποίημα από τη διαρκώς εμπλουτιζόμενη συλλογή που φιλοξενείται online.
Αλιευμένο από τη σελίδα στο fb της συναδέλφου Γ. Κεφαλά:
Με αφορμή τις Πανελλαδικές εξετάσεις που ξεκίνησαν σήμερα , και ένα μικρό γράμμα που έλαβα, μοιράζομαι σήμερα μαζί σας ένα κείμενο που έγραψα αντίστοιχες μέρες πέρυσι. Θα καταλάβετε στο τέλος γιατί το κάνω.
Έχοντας στο μυαλό μου εκατοντάδες έφηβους που αυτές τις μέρες ξεκινάνε με άνισο και άδικο τρόπο τον αγώνα τους.Σε σπίτια χωρίς ρεύμα και λιγοστά τρόφιμα, με δανεικά ρούχα με μόνο εφόδιο τα ονειρά τους. Και χρωστάμε όλοι εμείς ένα μεγάλο ευχαριστώ σε εθελοντές δασκάλους και καθηγητές που σε κοινωνικά φροντιστήρια κρατάνε αυτά τα όνειρα ζωντανά, υπερασπίζοντας με το παραδειγμά τους το μεγαλύτερο όπλο ενάντια στην αδικία. Τη δωρεάν εκπαίδευση…
“…τον πρωτογνώρισα πριν δυο χρόνια. Τον ειχε φερει η μανα του απο την αλλη ακρη της Αθηνας στο ιατρειο μου για τα χαλασμενα δοντια, γιατι της ειχαν πει πως ειμαι “καλος ανθρωπος”. Μπηκα στο νοημα σχεδον αμεσως. Μια φτωχη γυναικουλα που σφουγγαριζε σκαλες και ενας εργατης πατερας με σκορπια μεροκαματα. Επέμενε να με πληρώσει κανονικά. Εβγαλε απο ενα πλαστικο πορτοφολακι τυλιγμενα παλιοκαιρισμενα πενταευρα “συγνωμη που ειναι ετσι, αλλα να οπως τα μαζευα σιγα σιγα”. Τα πιο καθαρα και ομορφα χρηματα που εχω ποτε παρει στη ζωη μου. Συνέχεια »
Ο Pasi Sahlberg, PhD, είναι γενικός διευθυντής του CIMO (Κέντρο για τη Διεθνή Κινητικότητα και Συνεργασία) στο φιλανδικό υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της ASCD (Ένωση για την Επιτήρηση και την Ανάπτυξη του Αναλυτικού Προγράμματος) στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχει εργαστεί ως εκπαιδευτικός, επιμορφωτής εκπαιδευτικώνκαι ως ειδικός σε διάφορους διεθνείς οργανισμούς και εταιρείες συμβούλων. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες αναλύει τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις σε όλο τoν κόσμο και εργάστηκε με ηγέτες στην εκπαίδευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία. Εργάστηκε στην Παγκόσμια Τράπεζα στην Ουάσιγκτον, και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Τορίνο της Ιταλίας. Εξακολουθεί να εκπαιδεύει εκπαιδευτικούς και ηγέτες και να έχει συμβουλευτικό και καθοδηγητικό ρόλο σε σχολεία στη Φιλανδία και στο εξωτερικό. Είναι επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Ελσίνκι και το Πανεπιστήμιο του Ούλου.
Για περισσότερες πληροφορίες και ενημέρωση , επισκεφτείτε την ιστοσελίδα www.pasisahlberg.com. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Φινλανδικά μαθήματα.
Η ταινία παρουσιάζει τη ζωή ενός 15χρονου νέου ύστερα από το θάνατο το αδελφού του. 10 ημέρες μετά το ατυχές συμβάν τα συναισθήματά του, τον έχουν πλέον κυριεύσει. Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν αντιλαμβάνεται πως κάποιος τον παρακολουθεί.
Είχα την ευκαιρία να ζήσω την εμπειρία του διαδραστικού θεάτρου. Στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, οι Γερμανοί Rimini Protokol ζητούσαν τη συμμετοχή μας στα «Situation rooms». Δεκαπέντε δωμάτια, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, ανασυνθέτουν την «αρχιτεκτονική» του πολέμου: ένα χειρουργείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Σιέρα Λεόνε, ένας δρόμος στη Χομς, μια αίθουσα συσκέψεων στο Βερολίνο, ένα γραφείο τραπεζίτη, ένα δωμάτιο προσφύγων στο Πακιστάν, ένα μεξικανικό νεκροταφείο…
Οι 20, κάθε φορά, θεατές περιφέρονται με ένα iPad στο χέρι και ακουστικά, ακολουθούν οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν συμμετέχοντας στα δρώμενα, διασταυρώνονται «υποδυόμενοι» διαφορετικούς ρόλους ο καθένας, ερχόμενοι από κόσμους που εκ πρώτης όψεως δεν συμπίπτουν (μία μεγάλη τράπεζα, ένας έμπορος όπλων, τα κομμένα χέρια ενός Νιγηριανού αντάρτη).
Οι αφηγήσεις, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ρεαλιστικές. Τα πρόσωπα υπαρκτά, τα βίντεο, τα έπιπλα, τα εξαρτήματα είναι μέρος μιας «εικονικής πραγματικότητας», μιας καταγραφής, καταγγελίας και ταυτόχρονα διαμαρτυρίας για έναν πλανήτη στον οποίο ο πόλεμος είναι η πιο προσοδοφόρα βιομηχανία.
Κοιτώντας στο καθρεφτάκι μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου μέσα στον τάφο του μεξικάνικου νεκροταφείου. Οταν τελείωσε το δρώμενο συναντηθήκαμε όλοι με ανακούφιση στην αίθουσα συνεδριάσεων μιας πολυεθνικής. Οι θεατές (είναι άραγε αυτή η σωστή λέξη;) βιώσαμε με τη χρήση νέων μέσων τη συνύπαρξη και τη συναισθηματική εμπλοκή.
Οι μορφές θεάτρου που γεννιούνται στον 21ο αιώνα είναι πολιτικοποιημένες, στρατευμένες, από τη μια πλευρά, και πολύ πιο «επιδραστικές» με τη συμβολή της τεχνολογίας, από την άλλη. Η εμπειρία πολλαπλασιάζεται, οι αισθήσεις οξύνονται. Το «διαμεσικό θέατρο» καλλιεργεί τον θεατή του 21ου αιώνα: ένα πολυεργαλείο αντιληπτικότητας και δεξιοτήτων. Η τέχνη πάντα προσφέρει μια ισχυρή αίσθηση για το μέλλον, λόγω του ενστίκτου των καλλιτεχνών αλλά και της συνεχούς αναζήτησης μια νέας ματιάς για τον κόσμο. Το κυρίαρχο ρεύμα της σύγχρονης τέχνης “για πρώτη φορά δεν αφορά στιλ ή τεχνοτροπία ή εκφραστικό μέσο, αλλά μια ομάδα επιτυχημένων καλλιτεχνών με διαφορετικά μέσα, οι οποίοι δοκιμάζουν πρακτικές θέσεις ή τακτικές” .
Ο 21ος αιώνας της ηλεκτρονικής τεχνολογίας και της ψηφιακής έκρηξης κινεί τον κόσμο «όλο και πιο γρήγορα». Η τέχνη, η κοινωνία, η πολιτική συναντώνται, συγκλίνοντας ή αποκλίνοντας, συγκρούονται ή συμπορεύονται. Ποιος μοιράζει «τα χαρτιά»; Τι σημαίνει διαμεσολάβηση; Πρέπει να απομακρυνθούμε από τη δραματουργία για να παρακολουθήσουμε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει; Το θέατρο είναι Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης; Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στον ακτιβισμό και στην καλλιτεχνική δράση; Το θέατρο με ακουστικά και iPad επιτρέπει στους ανθρώπους να βιώσουν νέες εμπειρίες, τα ακουστικά μάς επιτρέπουν «να αντιληφθούμε τον χώρο μέσα στο κεφάλι μας». Και το κυρίαρχο ερώτημα: Το θέατρο κατά πόσο μπορεί να οριστεί ακόμα ως θέαμα;
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)
και