Η ζωγραφική του Χρήστου Μποκόρου, άσκηση αυτογνωσίας, στοχάστηκε τη σχέση του με την καταγωγή και τη βιωμένη Ιστορία. Τελευταία παιδεύεται με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου. Στοχάζεται τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Πως θα ορθώσουμε το ανάστημά μας, απαλλαγμένοι από τα περιττά. Τίτλος της έκθεσης: “Τα στοιχειώδη”.
Πάνω σε σανίδια από ορεινές γέφυρες, ζωγραφίζει κοπιώντες και πεφορτισμένους και τα ελάχιστα απαραίτητα της ζωής: λίγο φαί, νερό να ευπρεπιστούμε, ένα κατάλυμα, και μια πόρτα ανοιχτή. Η στενότητα και το μήκος των έργων επισημαίνουν τη στενότητα και το μήκος της οδού που διαβαίνουμε ως την απέναντι όχθη. Τα πεπατημένα ξύλα, ανακαλούν το πλήθος των αγνώστων που τα περπάτησαν. Πάνω τους η ζωγραφική, επιμελημένο σήμα απ’ το πέρασμά μας, αντιστέκεται στη ζωή που μας δαπανά αδαπάνητη.
Η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά», γυρισμένη το 1966, προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο ένα τραγικό επεισόδιο: Τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς δύο αμερικανικά αεροπλάνα συγκρούστηκαν πάνω από τη θαλάσσια περιοχή του ισπανικού χωριού Παλομάρες. Από τις τέσσερις ατομικές βόμβες που μετέφερε το ένα από τα δύο, οι τρεις έπεσαν στο έδαφος και η μία στη θάλασσα, η οποία αποτελούσε ανοικτή απειλή ολέθρου και αιτία μόλυνσης για τις γύρω περιοχές και το οικοσύστημα της Μεσογείου. Ο Κακογιάννης ευαίσθητος δέκτης των προβλημάτων του καιρού του, της πυρηνικής απειλής και της οικολογικής καταστροφής, έκανε αμέσως το ατύχημα ταινία. Τώρα από αυτό το φιλμ εμπνέονται 30 μεταπτυχιακοί και προπτυχιακοί φοιτητές από Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών. Μαζί τους η μουσικός Ευγενία Αθανασοπούλου επιχειρεί έναν διάλογο με νότες τόσο με την ταινία όσο και με τα έργα των νέων δημιουργών. Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στους χώρους του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με αφορμή τα 60 χρόνια από την έναρξη της σκηνοθετικής καριέρας του στην Ελλάδα με το «Κυριακάτικο ξύπνημα», το 1954.
Η τριακονταμελής ομάδα των νέων δημιουργών για να προσεγγίσει το έργο “Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά”, ένα από τα λιγότερο γνωστά και συγχρόνως από τα πιο πολιτικά έργα του σκηνοθέτη, χρησιμοποίησε ως ερευνητική αφετηρία την πλαστικότητα, την εικαστική γραφή, τις αναφορές στο ρεαλισμό και το βαθύ προβληματισμό του Κακογιάννη πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής του.
«Μπορεί ο ηλεκτρονικός υπολογιστής να έχει μπει στην τέχνη, το θέμα είναι όμως ότι πολύ λίγη τέχνη έχει γίνει μέσω υπολογιστή. Μπορεί να υπάρχουν πολλά έργα βιντεοτέχνης, αλλά ελάχιστη είναι σοβαρή. Την βλέπεις και βαριέσαι. Υπάρχουν μερικά διαμάντια, όπως του Γουόρχολ και του Βιόλα που σε πείθουν αμέσως ότι είναι τέχνη», λέει στα «ΝΕΑ» ο ζωγράφος Χρόνης Μπότσογλου, ο οποίος ετοιμάζει την αναδρομική του έκθεση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
«Ας μην ξεχνάμε πως η τέχνη λειτουργεί σε συγκεκριμένο πλαίσιο. Κάποτε υπήρχε μόνο στις εκκλησίες και στα κεντήματα της γιαγιάς. Τώρα βρίσκεται παντού. Το αν πείθει ή όχι είναι άλλο θέμα»
Μάνθος Σαντοριναίος, επίκουρος καθηγητής Πολυμέσων στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών:
«Κατ΄ αρχάς θεωρώ ξεπερασμένο και ανώφελο να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις όταν τα νέα μέσα έχουν μπει σε όλες τις ακαδημαϊκές σχολές, αλλά και στην αγορά της τέχνης. Βεβαίως υπάρχουν κι αυτοί που αμφισβητούν και τον Θεό και καλά κάνουν. Τα πάντα μπορούν να αμφισβητηθούν άλλοτε με τρόπο δημιουργικό και άλλοτε όχι. Είναι ανιαρό να συζητάμε όλα αυτά, πόσω μάλλον όταν γενικώς η τέχνη βρίσκεται σε παρακμή».
Η Guernica, ο πασίγνωστος πίνακας του ιδιοφυούς Picasso, μεταφέρθηκε πρόσφατα στις τρεις διαστάσεις, απεικονίζοντας έτσι σημεία του έργου που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά και δίνοντας μια άλλη διάσταση στον πίνακα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Ο Picasso εμπνεύστηκε το έργο μετά την φρίκη που αντίκρισε από τον βομβαρδισμό της πόλης κατά την διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου, όπου για 45 λεπτά, τα βομβαρδιστικά ισοπέδωναν την πόλη, ενώ μαχητικά αεροπλάνα εξολόθρευαν με πυροβόλα αμάχους που αναζήτησαν καταφύγιο στους αγρούς.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η ζωγραφική του Χρήστου Μποκόρου, άσκηση αυτογνωσίας, στοχάστηκε τη σχέση του με την καταγωγή και τη βιωμένη Ιστορία. Τελευταία παιδεύεται με το μέτρο στα ζητούμενα του ανθρώπου. Στοχάζεται τα απολύτως αναγκαία στη ζωή μας. Πως θα ορθώσουμε το ανάστημά μας, απαλλαγμένοι από τα περιττά. Τίτλος της έκθεσης: “Τα στοιχειώδη”.
Άρθρα (RSS)