Terra Computerata

Συνήθως όταν ακούω για πολύωρες παραστάσεις τις αποφεύγω επιμελώς. Στην παράσταση της Ιλιάδας όμως μετάνιωσα που είδα τη συντομευμένη εκδοχή της των τεσσάρων ωρών. Άνετα καθόμουν άλλες τέσσερις. Η ενέργεια που έβγαζαν οι ηθοποιοί ήταν το κάτι άλλο. Έχω ευτυχήσει και άλλες παραστάσεις του Λιβαθινού αλλά σε αυτήν ένιωθες την από τραγωδίας (βλ. έπους) ηδονήν… στο πετσί σου. Αυτός ήταν Αχιλλέας…τι να συγκριθεί μαζί του ο Μπραντ Πιτ σε εκείνη την αλησμόνητη κακοποίηση του έπους; Αυτός ήταν Αγαμέμνονας, αλλά και ο Πάρης ωραίος σαν Έλληνας…

Οι θεατές χειροκρότησαν με την καρδιά τους ενώ τα μπράβο ακούγονταν ηχηρά.

Ευτυχής συγκυρία η παρουσία του Δ. Μαρωνίτη στην παράσταση, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε επίσης για την πολυβραβευμένη του μετάφραση.

Σκεφτόμουν τελικά ότι οι φιλόλογοι είμαστε τυχεροί για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Οτι αντλούμε ευχαρίστηση από τέτοια απλά πράγματα, ένα κείμενο, μία μουσική, μία παράσταση.

Ίσως τελικά δεν έκανα εντελώς λάθος στον επαγγελματικό μου προσανατολισμό.

Αν προλαβαίνετε μην τη χάσετε.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Κυριακή 2 Μαρτίου 2014 στις 21:48 στην κατηγορία Θέατρο. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.