Σε έναν κόσμο υπερ-συνδεδεμένο ψηφιακά όπου όλα συμβαίνουν όλο και πιο γρήγορα, η σχέση μας με τον χρόνο συνοψίζεται συνήθως στην αίσθηση ότι μας λείπει… […] Δεν κερδίζουμε πλέον χρόνο αλλά διαθέτουμε όλο και λιγότερο. Γιατί αυτό το παράδοξο; Εξοπλισμένοι με τις ψηφιακές συσκευές μας τρέχουμε από τη μια συνάντηση στην άλλη, ενώ τα πραγματικά σημαντικά πράγματα όπως είναι οι φίλοι, η οικογένεια δεν χωρούν πια σ” αυτό.
Στην ταινία Speed — Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, ο κινηματογραφιστής Florian Opitz εξερευνά το ζήτημα. Με ένα βλέμμα υποκειμενικό και σαρκαστικό, καταφέρνει να προσεγγίσει το σύνθετο θέμα της επιτάχυνσης της καθημερινότητας με έναν τρόπο διασκεδαστικό και πολύ οπτικό. Θέτει ερωτήσεις σε ειδικούς της διαχείρισης του χρόνου και της εξάρτησης απο τον ψηφιακό κόσμο, σε θεραπευτές και επιστήμονες σχετικά με τα αίτια και τις επιπτώσεις της χρόνιας έλλειψης χρόνου, μιλά με συμβούλους επιχειρήσεων και πρόσωπα της χρηματοπιστωτικής αγοράς (finance). Συναντά αυτούς που ωθούν τους άλλους προς την επιτάχυνση του χρόνου τους αλλά και αυτούς που σε βοηθούν να ανακαλύψεις εκ νέου τα ευεργετήματα του αργού ρυθμού.
Την περασμένη Κυριακή στα BAFTA, η Ελεν Μίρεν βραβεύθηκε για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Την παραμονή της τελετής απονομής των βραβείων BAFTA, όπου η Ελεν Μίρεν τιμήθηκε με την ύψιστη διάκριση της βρετανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας (BAFTA fellowship) για το σύνολο της προσφοράς της στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, η ηθοποιός μίλησε στον Observer εκφράζοντας τη χαρά της για τη βράβευση, αλλά και την ανησυχία της για τη βία που έχει κατακλύσει τα τελευταία χρόνια τη μεγάλη και τη μικρή οθόνη.
Επισήμανε ιδιαίτερα τη μεγάλη αύξηση των δολοφονιών γυναικών στις τηλεοπτικές ταινίες. Οπως είπε, συμφωνεί με τον θεατρικό συγγραφέα Ντέιβιντ Χέαρ, ο οποίος πρόσφατα διαμαρτυρήθηκε για την αιμοδιψή φύση των περισσότερων δραματικών σειρών που προβάλλονται στη βρετανική τηλεόραση. Και πρόσθεσε ότι υπάρχει μια σαφής «σεξιστική» διαφορά όσον αφορά τα πτώματα: «Τα περισσότερα θύματα είναι νεαρές γυναίκες», είπε.
Στην ομιλία της μεταξύ άλλων ευχαριστεί τους δασκάλους της…
Η «Nebraska» είναι μια αντί-Οδύσσεια του εικοστού πρώτου αιώνα που αναδεικνύει τον καταπιεσμένο ηρωισμό του ανθρώπου που μοιάζει εσαεί εγκλωβισμένος στη στατική, αντί-ηρωική ζωή κάθε επαρχίας. Και είναι μια αντί-Οδύσσεια διότι στο πρώτο μισάωρο δεν υπάρχει τίποτα που να προμηνύει την έλευση του ηρωικού στοιχείου. Ο «Οδυσσέας» της «Nebraska», ο Γούντι Γκραντ (έξοχος στον ρόλο του ο καρατερίστας Μπρους Ντερν), είναι ένας απότομος, ανισόρροπος, απλησίαστος και πεισμωμένα μοιρολάτρης αλκοολικός σε προχωρημένη ηλικία. Αυτός ο φαινομενικά πεπειραμένος σκιέρ των αναποδιών της ζωής είναι, εντούτοις, αρκετά αφελής να πιστεύει ότι έχει κερδίσει ένα εκατομμύριο δολάρια στο λαχείο, αψηφώντας τον ανυπόμονα οργισμένο ψόγο των αγαπημένων του προσώπων που φυσικά γνωρίζουν ότι πρόκειται για τυπική διαφημιστική απάτη.
Η ξεροκεφαλιά του Γούντι παρασύρει τον Ντέιβιντ, τον έναν από τους δυο γιους του, σε ένα ταξίδι 1.450 χιλιομέτρων, με αφετηρία το Μπίλινγκς της Μοντάνα και προορισμό το Λίνκολν της Νεμπράσκα. Οι ενδιάμεσοι σταθμοί δεν είναι τα «μαγικά νησιά» για τα οποία μιλούσε ο Γέιτς, αλλά οι απαράλλαχτα μονότονες πόλεις της αμερικανικής ενδοχώρας. Προτού φτάσουν στο Λίνκολν, οι δυο συνοδοιπόροι καταλύουν για το Σαββατοκύριακο στη γενέτειρα του Γούντι, το Χόθορν της Νεμπράσκα, μια πόλη που υπάρχει μονάχα στη φαντασία του σεναριογράφου της ταινίας, Μπομπ Νέλσον. Η μυθική Ιθάκη του Γούντι Γκραντ. Από το σημείο αυτό κι έπειτα, ο υποψιασμένος θεατής καθίσταται δέσμιος των συνειρμών του. Ο Γούντι, μόνος, μαζί με τον Ντέιβιντ ή με τη συνοδεία της οικογένειάς του (έχουν καταφτάσει στην πόλη η σύζυγος και ο έτερος γιος του), επισκέπτεται τους νεκρούς συγγενείς και φίλους του στο νεκροταφείο έξω από την πόλη, αλλά και στα μπαρ και στο συνεργείο που διατηρούσε κάποτε. Ο Ντέιβιντ πληροφορείται έκπληκτος από μια παλιά αγαπημένη του πατέρα του ότι ο Γούντι είχε πολεμήσει στην Κορέα, τη δική του Τροία, γεγονός που είχε καταφέρει να κρατήσει κρυφό από τους γιους του. Και στη σεκάνς του φινάλε, όπου ο Γούντι επιστρέφει στο Χόθορν μετά το κάζο του Λίνκολν, οδηγώντας το φορτηγό που μόλις αγόρασε –φυσικά όχι με τα χρήματα του ανύπαρκτου λαχείου–, ο «Οδυσσέας» παίρνει την εκδίκησή του από τους παλιούς συνεργάτες, τους συμπολίτες και τους συγγενείς του που τον χλεύασαν για την αποκοτιά του να διεκδικήσει την τελευταία του πιθανότητα να κερδίσει τα χρήματα που λαχταρούσε να αφήσει κληρονομιά στην οικογένειά του.
Στην «Ποιητική» ο Αριστοτέλης γράφει ότι ο Ομηρος παρουσιάζει ανθρώπους καλύτερους από εμάς. Ο Γούντι σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος άνθρωπος στη «Νεμπράσκα». Ομως η εκδίκησή του είναι η εκδίκηση ενός καλού, περήφανου και βαθιά τρυφερού ανθρώπου.
Ποιος δεν θα δάκρυζε με την ιστορία μιας μητέρας που της αποσπούν βίαια το τρίχρονο αγόρι της για να το δώσουν σε μια παρένθετη οικογένεια, ενώ εκείνη, νεαρή κοπέλα, σπαράζει πάνω στην κλειστή σιδερένια πύλη του μοναστηριού στο οποίο φιλοξενείται, ως «έκπτωτη γυναίκα»;
Η σκηνή είναι μία από τις αιχμές του δράματος που χειρίζεται ο Βρετανός Στίβεν Φρίαρς στην τελευταία του ταινία «Φιλομένα» (θα προβάλλεται από την ερχόμενη Πέμπτη). Είχα παρακολουθήσει την ταινία σε μια κατάμεστη αίθουσα, χωρητικότητας περίπου 1.000 ατόμων, τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Τορόντο, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ της πόλης. Ηταν μια ανοιχτή πρωινή προβολή για κοινό, το οποίο στη συντριπτική πλειονότητά του ήταν Καναδοί συνταξιούχοι, άντρες και γυναίκες. Παρατηρούσα τα πρόσωπα. Συγκινημένα αλλά όχι δακρυσμένα.
Ο Φρίαρς, αξιοποιώντας το υποκριτικό μέγεθος της Τζούντι Ντεντς, γυρίζει μια ταινία πάνω στη συγχώρηση (βασισμένη στο βιβλίο του Μάρτιν Σίξσμιθ «The lost child of Philomena Lee – A mother, her son and a 50 year search», το οποίο με τη σειρά του στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός). Η ηρωίδα, Φιλομένα Λι, έφηβη ακόμη, τη δεκαετία του ’50, έμεινε έγκυος, και η οικογένειά της την έστειλε σε καθολικό μοναστήρι για να την προσέχουν. Μετά την αγοραπωλησία του παιδιού της από τις μοναχές, εξαναγκάζεται να υπογράψει ότι «ποτέ δεν θα ψάξει να μάθει» τι έκανε η εκκλησία με τον γιο της. Υστερα από 50 χρόνια άκαρπων ερευνών, ηλικιωμένη πια, ξεκινάει ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον, όπου ενδεχομένως να βρίσκεται ο γιος της, μαζί με ένα δημοσιογράφο που ενδιαφέρεται να γράψει την ιστορία της.
Με άλλη φόρμα στην Grande Belezza, λιγότερο μπαρόκ αλλά αναλόγως φαντασμαγορική και πολυπρισματική, ο Σορεντίνο κινηματογραφεί πλονζέ και κοντρ-πλονζέ, σε ομόκεντρους κύκλους, την ψυχή της Ρώμης, της Ιταλίας, της Ευρώπης. Σήμερα. Την ψυχική πτώση, την ηθική παρακμή, το πνευματικό γήρας, τη μοναξιά, τον ναρκισσισμό, τον εγωτισμό του Ευρωπαίου διανοούμενου, του αστού, του ανέστιου. Η Ευρώπη υψώνεται σαν σωρός ερειπίων προς το μέλλον· στη βάση του σωρού απομένει το μεταφυσικό ρίγος, η αναζήτηση του απολεσθέντος ιερού, μέσα από οράματα και αμφισημίες.
Εδώ ο ιδιοφυής Ναπολιτάνος προεκτείνει τους κινηματογραφικούς διδάχους της italianità, οι οποίοι μέσα απ’ τις «ιταλικές» ταινίες τους έδωσαν αισθητό σχήμα στην ευρωπαϊκότητα, στην ψυχή της Ευρώπης. Ταυτοχρόνως, ανατρέχει και πάλι στους μαέστρους της Αναγέννησης· μετά τον Μακιαβέλι, στον νεοπλατωνικό Μπαλτασάρε Καστιλιόνε. Μα προπάντων ζωγραφίζει την Αιωνία Πόλη, λίκνο της ελληνορωμαϊκής-χριστιανικής Ευρώπης, σαν ενιαίο χώρο ζώντων και νεκρών, όπου η τέχνη είναι πιο δραστική από τους ανθρώπους. Χωρίς να θρηνεί όμως: ο κόσμος αυτός τελειώνει με έναν γδούπο, όχι μ’ έναν λυγμό. Ο Ματέο Ρέντσι χορεύει κάτω από την φωτεινή επιγραφή Martini το ρεμίξ της Ραφαέλα Καρρά.
Ένα πολύ καλό βίντεο από την RoyalSociety of Arts και τον Κέβιν Ρόμπινσον, που εκθέτει το πρόβλημα της σύγχρονης εκπαίδευσης πιάνοντάς το από τη ρίζα του.
Οι βασικές γραμμές του.
1. Οι αλλεπάλληλες «εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις», που λαβαίνουν πλέον χώρα παντού στον κόσμο, αγνοούν το γεγονός ότι το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα έχει στηθεί στη βάση των νοησιαρχικών αντιλήψεων του Διαφωτισμού για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της βιομηχανικής κοινωνίας.
2. Αυτό το σύστημα, που οργανώνει το σχολείο κατά το πρότυπο του εργοστασίου και αποβλέπει στην εξατομίκευση και τον κομφορμισμό, ταξινομεί τα παιδιά σε αυτά που «πιάνουν τα γράμματα» (από τα οποία επανδρώνει τα ανώτερα στρώματα) και σε αυτά που «δεν πιάνουν τα γράμματα» (από τα οποία επανδρώνει τις τάξεις των απλών εργατών και εργαζόμενων) έχοντας για κριτήριο την ικανότητα για επαγωγική σκέψη και για αποστήθιση των Κλασικών.
3. Έτσι, εκατομμύρια παιδιά, που έχουν ένα σωρό άλλα ταλέντα αλλά όχι αυτό που ανταποκρίνεται στο παραπάνω «ακαδημαϊκό κριτήριο», καταλήγουν στα σκουπίδια −απ’ όπου και η σύγχρονη «επιδημία» των «μαθησιακών δυσκολιών», και ειδικότερα της «διαταραχής συγκέντρωσης» και της «υπερκινητικότητας», τις οποίες ελαφρά τη καρδία αντιμετωπίζουν ποτίζοντας τα παιδιά με φάρμακα, που τα κάνουν ζόμπι ενώ μερικά από τα οποία είναι και επικίνδυνα.
4. Είναι παλαβό, τη στιγμή που γεμίζουμε τον κόσμο των παιδιών με τηλεοράσεις, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ipads, iphones, διαφημίσεις, έναν ασταμάτητο καταρράκτη που τους αποσπά διαρκώς την προσοχή, να τα κατηγορούμε ότι «δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν» σε μια σχολική διδασκαλία, η οποία όπως είδαμε στηρίζεται σε ένα στενόμυαλο κριτήριο και επιπλέον έχει καταντήσει αφόρητα βαρετή.
5. Στο καθαρά εκπαιδευτικό πεδίο, πρώτο θύμα αυτής της νοοτροπίας είναι η Τέχνη, η οποία δεν εδράζεται σε μια διανοητική-εγκεφαλική απλώς προσέγγιση στα πράγματα αλλά, επιπλέον, σε μια προσέγγιση αισθητηριακή, συγκινησιακή και αισθητική, δηλαδή πληρέστερη, δημιουργική και ζωντανή.
6. Απέναντι σε αυτό το σύστημα λοιπόν, πρέπει να υπάρξει «αλλαγή παραδείγματος» και προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει η ανάδειξη ενός ουσιώδους στοιχείου της δημιουργικότητας, που διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι και είναι η αποκλίνουσα σκέψη, δηλαδή η ικανότητα να σκεφτεί κανείς πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις και απαντήσεις για την επίλυση ενός προβλήματος.
7. Πρόκειται για μια ικανότητα που διαθέτουν τα παιδιά, καθώς έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας διαθέτουν αποκλίνουσα σκέψη σε ποσοστό 98%, το οποίο πέφτει στο 30% για τα ίδια παιδιά στο τέλος του Δημοτικού σχολείου, και ακόμα περισσότερο στο 12% στις ηλικίες 11-15 χρονών −πράγμα που ασφαλώς σχετίζεται με το κοινό σε όλα αυτά τα παιδιά γεγονός, ότι αλέστηκαν στο μύλο του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος.
Νικήτρια του Fellowship Αward στα φετινά BAFTA, η Ελεν Μίρεν παρέλαβε το βραβείο της από τον Πρίγκιπα Γουίλιαμ, μίλησε για τους δασκάλους που καθορίζουν την πορεία των ανθρώπων, για τη φιλόλογό της που της αποκάλυψε τη μαγεία της λογοτεχνίας και απήγγειλε Σαίξπηρ… μεγαλοπρεπώς.
Παρότι θεωρητικά «δράσεις ενημέρωσης και επαγρύπνησης» (π.χ. της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της ΕΛ.ΑΣ., της μη κερδοσκοπικής εταιρείας Safer Internet Hellas) αποσκοπούν στην παράλληλη καλλιέργεια της ψηφιακής εγγραμματοσύνης, λειτουργούν συντριπτικά υπέρ της αποκάλυψης των κινδύνων του Διαδικτύου. Ο λόγος αυτός προϋποθέτει την ύπαρξη δύο διακριτών κόσμων, του απτού και του (ύπουλου) δυνητικού, που εκθέτει στο ανίδεο κοινό.
Οταν (άλλο σποτ) ένα αγόρι περνάει με κλικ από βιντεοπαιχνίδι σε chat, μια κοπέλα με μπικίνι εμφανίζεται σαν τζίνι στο σαλόνι, ενώ ο πατέρας δίπλα διαβάζει αμέριμνα την εφημερίδα. Σε πιο ακραίο βίντεο, πτώμα επιπλέει στην πισίνα την ώρα της προπόνησης και σωριάζεται στο οικογενειακό τραπέζι, αλλά με το άνοιγμα του υπολογιστή ανασταίνεται σαν ζόμπι.
Τα αντιθετικά ζεύγη μεταφέρουν σαφές ηθικολογικό μήνυμα: ασφαλής/ανασφαλής, υγιής παιδικότητα/διεστραμμένα ενήλικα «παιχνίδια» (τζόγος, πορνό), αληθινός/τεχνητός, ζωή/θάνατος (εθισμός). Υπονοείται επίσης ότι το Διαδίκτυο επιτρέπει στον έξω κόσμο (μπαρ, κακόφημες γειτονιές, «δρόμος») να διεισδύει στους τακτοποιημένους χώρους της μεσοαστικής ζωής, εξοβελίζοντας ευεργετικές δραστηριότητες (μελέτη, άθληση, πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία). Ανάλογη κινδυνολογία προϋπήρξε για το βινύλιο, τον κινηματογράφο, τα κόμικς, τα αυτοκίνητα (και, παλαιότερα, για τα μυθιστορήματα που καταβρόχθιζαν οι γυναίκες αναγνώστριες). Η στοχοποίηση νέων μορφών τεχνοκοινωνικότητας δικαιολογεί την επιτήρηση (γονεϊκή, κρατική) της σεξουαλικότητας, επικοινωνίας και έκφρασης κυριαρχούμενων υποκειμένων που επιχειρούν «δραπέτευση» από την καθημερινότητα και την κανονικότητα.
To αφήγημα περί «ασφαλούς πλοήγησης», όπως τα επιχειρήματα υπέρ των «φίλτρων προστασίας» στην Αγγλία, προβάλλει το αναμενόμενο οικογενειακό δράμα. Ευάλωτοι πρωτάρηδες πέφτουν θύματα κάθε διαδικτυακής απάτης. Τεχνολογικά αναλφάβητοι γονείς αποδεικνύονται ανίκανοι να τους προστατεύουν. Η παρέμβαση του πατερναλιστικού κράτους και των ιδιωτικών εταιρειών (με νομοθεσία, νέες τεχνολογίες ελέγχου) επιβάλλεται.
Συναντώντας αντιρρήσεις στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες, η ρύθμιση του Διαδικτύου προωθείται μέσα από τον ηθικό πανικό (παιδεραστία, εθισμός, πειρατεία, εκφοβισμός). Σε μια ιστορική συγκυρία σκληρής διαμάχης γύρω από την ελευθερία στην ανταλλαγή πληροφοριών, τη συλλογή προσωπικών δεδομένων από κράτη και εταιρείες και τις πολιτικές διεκδικήσεις δικτυωμένων συλλογικοτήτων, είναι δύσκολο να πιστεύουμε ότι ο λόγος περί «ασφαλούς Διαδικτύου» αφορά πρωτίστως την «προστασία των παιδιών».
Αν προβληματίζει κάτι, δεδομένου ότι οι τεράστιες δυνατότητες για δημιουργικότητα, πειραματισμό, συμμετοχή και συνεργασία που προσφέρει το Διαδίκτυο ελάχιστα αξιοποιούνται στην παιδαγωγική διαδικασία, αφορά λιγότερο τι βρίσκει ο Γιωργάκης «συνδεδεμένος», παρά τι δεν θα βρει ποτέ.
H κ. Πηνελόπη Παπαηλία διδάσκει Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Το υπουργείο μας φαίνεται φέτος διχάστηκε πως να εορτάσει την ημέρα του ασφαλούς διαδικτύου και παραχώρησε την αιγίδα του σε δύο εκδηλώσεις. Μία γινόταν στο Δημόκριτο (safer internet) όπου είχαν μαζευτεί κυρίως σχολεία της πρωτοβάθμιας ενώ στην εκδήλωση “Youth online safety: Internet Ναι στη χρήση όχι στην κατάχρηση” που διοργάνωσε η Microsoft σε συνεργασία με το ” Χαμόγελο του παιδιού” συμμετείχαν 6 γυμνάσια και Λύκεια.
Έπρεπε λοιπόν να πετύχουμε το δισυπόστατο και το καταφέραμε με τη βοήθεια του GPS. Αν με έβαζαν να ψηφίσω θα ψήφιζα δαγκωτό για τη 2η εκδήλωση. Να ήταν ο Φισφής που έδωσε ρεσιτάλ και κατάφερε τα παιδιά να χαλαρώσουν και να ανοιχτούν; Να ήταν η ζεστή σχέση των συνεργατών του “Χαμόγελου” με τα παιδιά που ήταν εμφανής;
Στέφανος Αλεβίζος, «Το Χαμόγελο του Παιδιού»
Στην εκδήλωση όπως σας είπα συμμετείχαν μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίοι αντάλλαξαν απόψεις για τα σημαντικά ζητήματα της ασφάλειας του διαδικτύου. Μαθητές από το 1ο ΕΠΑΛ Σαλαμίνας, 1ο ΓΕΛ Αιγάλεω, Εκπαιδευτήρια Ώθηση, 5ο Γυμνάσιο Περιστερίου, Εκπαιδευτήρια Γείτονα και Εκπαιδευτήρια Ζαγοριανάκου συνδέθηκαν μέσω Skype, με τα σχολεία: Αβερώφειος Σχολή Αλεξάνδρειας Αιγύπτου, Γυμνάσιο και Λυκειακές Τάξεις Καστελορίζου, Γυμνάσιο Γέργερης Ηρακλείου Κρήτης και Γυμνάσιο Λαβάρων Θράκης. Κι επειδή κι εγώ στο παρελθόν είχα προσπαθήσει να συντονίσω ανάλογες εκδηλώσεις, σας το εξομολογούμαι, ότι όλο αυτό ήταν ένας άθλος.
Ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Συμεών Κεδίκογλου, στον εισαγωγικό του χαιρετισμό ανέφερε: «Με την ιδιότητά μου ως Υφυπουργού Παιδείας χαιρετίζω την εκδήλωση Youth Online Safety, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οι κίνδυνοι που κρύβει το διαδίκτυο δεν είναι αρκετοί για τη δαιμονοποίησή του. Είναι τόσες οι δυνατότητες και τα οφέλη από τη χρήση του Διαδικτύου στην καθημερινότητά μας, ώστε αξίζει κάθε προσπάθεια να θωρακίσουμε τα παιδιά απέναντι στους κινδύνους αυτούς. Η προβολή προτύπων ορθής χρήσης του Internet, υπεύθυνης συμμετοχής στα social media, καθώς και η ευαισθητοποίηση των μαθητών ως προς το Διαδικτυακό εκφοβισμό αφορούν άμεσα τη σχολική κοινότητα και αποτελούν βασικό μέλημα του Υπουργείου Παιδείας. Η σημερινή εκδήλωση αποτελεί μία σημαντική πρωτοβουλία σε αυτήν την προσπάθεια, στην οποία το Υπουργείο Παιδείας & Θρησκευμάτων με χαρά συμβάλλει.»
Η Λία Κομνηνού, διευθύντρια εταιρικής κοινωνικής ευθύνης και δημοσίων σχέσεων της Microsoft Ελλάς άνοιξε την εκδήλωση παρουσιάζοντας τα βασικά ευρήματα της ετήσιας έρευνας MCSI (Microsoft Computing Safety Index), που διεξήγαγε η Microsoft σε 10.000 χρήστες του διαδικτύου σε 20 χώρες. Όπως ανέφερε η ίδια, “αν και ο αριθμός των σημερινών χρηστών του Ιnternet ξεπερνάει τα 2 δισεκατομμύρια παγκοσμίως και βαίνει διαρκώς αυξανόμενος, η έρευνα δείχνει ότι ο κόσμος δεν παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να ενισχύει την ασφάλεια του όταν βρίσκεται online. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη ενημέρωσης και εκπαίδευσης σε σημαντικά αλλά και απλά βήματα που ο καθένας μας μπορεί να κάνει, ώστε να προστατεύει τόσο τα δεδομένα του υπολογιστή του, όσο και ολόκληρη την ψηφιακή του ζωή. Στη Microsoft είναι χρέος μας να εκπαιδεύουμε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτικούς προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε το Ιnternet να αποτελεί εργαλείο επικοινωνίας, παραγωγικότητας και διασκέδασης, χωρίς φόβο και κίνδυνο”.
Στη συνέχεια η κα Ελενα Ζαγλαρίδου από το τμήμα εκπαίδευσης “Συνεργάτες στη μάθηση” της Microsoft μας έκανε μία πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση για την ασφάλεια στο διαδίκτυο, την οποία υπονόμευε διαρκώς με χιούμορ ο κ. Φισφής. Οι μαθητές συμμετείχαν με σχόλια και ερωτήσεις.
Μετά το διάλειμμα ο κ. Στέφανος Αλεβίζος , ψυχολόγος του οργανισμού “Το Χαμόγελο του Παιδιού”μίλησε για τον κυβερνοεκφοβισμό και βοήθησε τους μαθητές να θέσουν σε μια ρεαλιστική βάση τα ζητήματα που προκύπτουν από την χρήση –κατάχρηση- του διαδικτύου.
Ήταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση που ξέφευγε από το παραδοσιακό μοντέλο ομιλίες ειδικών – χασμουρήματα παιδιών, τα οποία δεν αποφύγαμε στην πρώτη εκδήλωση στο Δημόκριτο. Και δεν μπορώ να κρατηθώ αλλά η καμπάνια με το διαδίκτυο-μπακάλικο είναι κάπως… και μου τη δίνει.
Με το να γίνεται ξεκαρδιστικός και να στοιχειώνει, ο ποιητής Σέιν Κόζαν πιάνει τον παλμό του τι είναι να είσαι νέος και … διαφορετικός. “Μέχρι και σήμερα,” το προφορικό του ποίημα για τον εκφοβισμό, έχει γοητεύσει εκατομμύρια ως ένα viral βίντεο (δημιουργημένο από 80 εικονογράφους, συνεργατικά).
Η ταινία The Pervert’s Guide To Cinema Parts 1, 2,3 είναι μια εισαγωγή σε ορισμένες από τις ιδέες και τις απόψεις του Ζίζεκ γύρω από τις φαντασιώσεις, την πραγματικότητα, την επιθυμία και την κινηματογραφική μορφή. Αναζητώντας το υλικό του σε κλασικές ταινίες, ο χαρισματικός Ζίζεκ διερευνά τη μυστική γλώσσα του κινηματογράφου, αποκαλύπτοντας όσα μπορούν να μας πουν οι ταινίες αυτές για τους εαυτούς μας. Είτε κάνει αναφορές στο έργο του Ντέιβιντ Λιντς είτε του Χίτσκοκ, ο Ζίζεκ δεν σταματά να μας γοητεύει με το πάθος, την ευφυΐα και το χιούμορ του.
Η ταινία έχει γυριστεί είτε στις αυθεντικές τοποθεσίες, όπου γυρίστηκαν οι ταινίες στις οποίες γίνεται αναφορά, είτε σε ντεκόρ αντίγραφα των αυθεντικών. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο Ζίζεκ μιλά μέσα από τις ίδιες τις ταινίες. Η συνεργασία της Φάινς με το Ζίζεκ δείχνει την αμεσότητα με την οποία ο κινηματογράφος μπορεί να μεταφέρει και να κάνει κατανοητές περίπλοκες θεωρίες και έννοιες. Δεν περιορίζεται λοιπόν μόνο στην διερεύνηση της ψυχανάλυσης με τον κινηματογράφο, αλλά σύμφωνα με τη σκηνοθέτιδα προχωρά στην καταγραφή των απόψεων του Ζίζεκ για το κινηματογράφο και επιχειρώντας ‘ίσως να «αιχμαλωτιστεί» η ίδια η διαδικασία της σκέψης ζωντανή σαν περφόρμανς’.
Η ταινία είναι δομημένη σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος, ο Ζίζεκ, με βάση ταινίες των αδερφών Μαρξ και του Χίτσκοκ και χρησιμοποιώντας Φροϋδικές έννοιες, εξηγεί πώς η κινηματογραφική γλώσσα της εικόνας μας γυρίζει στις βαθύτερες αγωνίες μας, ξυπνώντας τις επιθυμίες μας, ενώ ταυτόχρονα τις κρατά σε ασφαλή απόσταση. Στο δεύτερο μέρος αναλύεται η δομή και ο ρόλος της φαντασίωσης μέσα από παραδείγματα από τον Ταρκόφσκι, τον Χίτσκοκ, τον Λιντς, τον Μπεργκμαν και τον Χάνεκε. Το τρίτο μέρος, με αναφορές κυρίως στο «Μάγο του Οζ», παίζει με την ιδέα ότι ‘υπάρχει κάτι πιο αληθινό στην ψευδαίσθηση απ’ ό,τι στην πραγματικότητα πίσω από την ψευδαίσθηση’. Ενώ είναι δομημένη σε τρεις ενότητες, ωστόσο, η δομή της ταινίας παραμένει «ανοιχτή», καθώς τα διάφορα στοιχεία της μπορούν να συνδυαστούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους σχηματίζοντας ένα δίκτυο ιδεών.
Τα επόμενα χρόνια θα βιώσουμε την ανάδυση ενός νέου διαδικτύου. Το νέο διαδίκτυο θα έχει πιο ανθρωπιστικό χαρακτήρα και σχεδιάζεται ώστε να ενισχύσει τις νοητικές μας δυνατότητες.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)
και