Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Δείτε το στο slideshare.net

Comments 0 σχόλια »

Έχετε σκεφτεί ποτέ να αποθηκεύσετε το σύνολο των εμπειριών σας σε ένα σκληρό δίσκο; Στο 3ο επεισόδιο του Black Mirror, οι άνθρωποι έχουν ενσωματωμένα τσιπάκια μνήμης που καταγράφουν κάθε στιγμή της ζωής τους, την οποία στη συνέχεια μπορούν να προβάλουν στις διάφορες οθόνες και να μοιραστούν με τους φίλους τους. Στον κόσμο αυτό, όπως είναι λογικό, οι «οργανικές μνήμες» θεωρούνται ασήμαντες και αναξιόπιστες. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Comments 0 σχόλια »


Στη κοινωνία του μέλλοντος του δευτέρου  επεισοδίου, οι άνθρωποι κάνουν ποδήλατο για να τροφοδοτήσουν με ενέργεια τις τεράστιες οθόνες που βρίσκονται παντού. Τρώνε τυποποιημένα τρόφιμα, διασκεδάζουν με ανόητες εκπομπές, αγοράζουν με εικονικά νομίσματα εικονικά αγαθά για τον εικονικό τους χαρακτήρα και αναγκάζονται να πληρώνουν για να ΜΗΝ βλέπουν το πορνό και τις διαφημίσεις που τους επιτίθενται από παντού. Μόνη διέξοδος για μια καλύτερη ζωή ένας ριάλιτι διαγωνισμός ταλέντων.

Comments 0 σχόλια »

Το Black Mirror, είναι μία σειρά του BBC δημιούργημα του ευφυούς Charlie Brooker, αποτελείται από δύο σεζόν των τριών επεισοδίων, ενώ τη συνέχεια θα δούμε στο NETFLIX.  Η σειρά μας ταξιδεύει σε ένα δυστοπικό, φουτουριστικό σύμπαν αλλά τόσο κοντά στο παρόν μας.

Στο πρώτο επεισόδιο The National Anthem μία λαοφιλής πριγκίπισσα πέφτει θύμα απαγωγής και ο πρωθυπουργός της Αγγλίας αντιμετωπίζει ένα δίλημμα. Είτε θα υποκύψει στη φριχτά ταπεινωτική για εκείνον απαίτηση του απαγωγέα είτε η αγαπημένη όλων γαλαζοαίματη θα εκτελεστεί. Θέμα του η δύναμη του ίντερνετ στη μετάδοση πληροφοριών και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Comments 0 σχόλια »

3130212005_1a169fd758_oΕμείς ως κάτοικοι αυτής της γεωγραφικής περιοχής που ακούει στο όνομα Ελλάδα, μόνον ως ξένοι δικαιούμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες.    Εμείς λοιπόν ως μη Έλληνες.   Ως μη Έλληνες εμείς τι είμαστε;     Κάτοικοι μιας γεωγραφικής περιοχής που κατοικήθηκε από ανθρώπους που προσπάθησαν να γίνουν κάτι. Η προσπάθεια αυτή και οι καρποί της τους έκαναν Έλληνες.   Εμείς δεν καταβάλλουμε καμία παρόμοια προσπάθεια. Επειδή πιστεύουμε ότι είμαστε Έλληνες.   Γιατί επειδή κληρονομήσαμε τον τόπο; Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε Έλληνες.  Η έννοια Έλληνας περιλαμβάνει κάποια βασικά χαρακτηριστικά.

Ας ανατρέξουμε λίγο στον Νίκο Δήμου και στο βιβλίο του “Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας” :

“Στο θέμα της κληρονομιάς τους, θα χώριζα τους Έλληνες σε τρεις κατηγορίες-τους συνειδητούς, τους ημι-συνειδητούς και τους μη-συνειδητούς.

Οι πρώτοι (λίγοι) ξέρουν. Έχουν νοιώσει το τρομερό βάρος της κληρονομιάς. Έχουν καταλάβει το απάνθρωπο επίπεδο τελειότητας του λόγου ή της μορφής των παλιότερων. Και τούτο τους συντρίβει.

Οι δεύτεροι (και οι περισσότεροι) δεν ξέρουν άμεσα. Έχουν όμως «ακουστά». Είναι σαν τους γιους του διάσημου φιλόσοφου, που δεν μπορούν να καταλάβουν τα έργα του, βλέπουν όμως πως όσοι ξέρουν, τα τιμούν και τα βραβεύουν. Τους ενοχλεί αλλά και τους κολακεύει η φήμη. Επαίρονται πάντα όταν μιλούν σε τρίτους.

Η τρίτη κατηγορία-οι μη συνειδητοί- είναι οι παρθένοι και αγνοί (γράφε ασπούδαχτοι: Μακρυγιάννης, Θεόφιλος, Λαός). Έχουν ακούσει για τους παλιούς σε μύθους και θρύλους, που τους έχουν αφομοιώσει σαν λαϊκά παραμύθια. Αυτοί οι αγνοί δημιούργησαν την λαϊκή παράδοση και τέχνη.

Ωστόσο η συντριπτική πλειοψηφία των ημιμαθών με το μόνιμο κρυφό πλέγμα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαίους, καθορίζει τη στάση και το ύφος του συνόλου.

Η σχέση μας με τους αρχαίους είναι μία πηγή του εθνικού πλέγματος κατωτερότητας. Η άλλη είναι η σύγκριση στο χώρο και όχι στο χρόνο. Με τους σύγχρονους «ανεπτυγμένους». Με την «Ευρώπη».

Όταν ένας Έλληνας μιλάει για την Ευρώπη, αποκλείει αυτόματα την Ελλάδα. Όταν ένας ξένος μιλάει για την Ευρώπη, δεν διανοούμαστε ότι μπορεί να μη περιλαμβάνει και την Ελλάδα.

Γεγονός είναι πως-ό,τι και αν λέμε-δεν νιώθουμε Ευρωπαίοι. Νιώθουμε απ’ έξω. Και το χειρότερο είναι, που τόσο μας νοιάζει και μας καίει, όταν μας το λένε…

Φθονούνε τους άλλους λαούς, ενώ διατυμπανίζουμε την ανωτερότητά μας. Ξενομανείς, ξενόφοβοι και ξενόδουλοι κι όχι μόνο (τουριστικά) φιλόξενοι.

Στις ρίζες της ελληνικής δυστυχίας είναι τα δύο εθνικά πλέγματα κατωτερότητας. Το ένα στο χρόνο με τους προγόνους. Το άλλο στο χώρο με τους Ευρωπαίους. Αδικαιολόγητα ίσως πλέγματα αλλά όχι για τούτο, λιγότερο πραγματικά”.

Η καθησυχασμένη βεβαιότητα ότι η κληρονομιά μάς ανήκει αδιαφιλονίκητα, καθιερώνει την εθνική στειρότητα ως κυρίαρχη συμπεριφορά, την αγκίστρωση στα κεκτημένα ως άρχουσα νοοτροπία, τον μηρυκασμό των στερεοτύπων ως ασφάλεια συνέχειας.

Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δεν σημαίνει τίποτε. Στην πραγματικότητα φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες, μας φιλοξενούν. Το ότι στα θεμέλια του σπιτιού μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων τραγικών δεν σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς, ή συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία.   Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δεν σημαίνει τίποτε. Η θέα δεν συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο συνέχειας. Δεν μας εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη μεταποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση.   Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα επίσης δεν σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα πρέπει να την σκέφτεται κανείς για να την μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα και μετά την μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος αυτής της γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα την σκέφτεται; Ο Καβάφης ήταν ελληνικός επειδή ήταν μακριά, αλλού.   Δεν ήταν εδώ, δεν ήταν μαζί, δεν ήταν δικός τους, δεν τους θεωρούσε δικούς του.   Ήξερε ότι δεν κατείχε.   Ελληνικός. Ιδιότητα τιμιότερη απ’ αυτήν δεν θεωρούσε άλλην.

Ο κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά του από τη στιγμή που απειλείται με την απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.  “Είμαστε ένας λαός χωρίς πρόσωπο και χωρίς ταυτότητα. Όχι επειδή δεν έχουμε πρόσωπο, αλλά επειδή δεν τολμάμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη. Επειδή μας έκαναν να ντρεπόμαστε για το πραγματικό μας πρόσωπο. Τόσο που να φοβόμαστε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Έτσι μάθαμε να παίζουμε διάφορους ρόλους: τον αρχαίο, τον Ευρωπαίο …” Το πεδίον ωστόσο ανοίγεται μπροστά μας, απέραντο αλλά δύσβατο. Μόνον γυμνούς και ατιτλοφόρητους μπορεί να μας δεχτεί.   Ενδεδυμένους μόνον την περιβολή του τίποτε.   Ειδάλλως δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη φορά πολιτισμός εδώ. Αν μας ενδιαφέρει αυτό.     Μπορούμε να συλλάβουμε το μήνυμα;   Μπορούμε να συλλάβουμε τον αναγεννησιακό του χαρακτήρα;   Τη λυτρωτική του διάσταση; Τη ζωτική του ώθηση;

Ο Ν. Δήμου τοποθετείται για την παιδεία: “Η Ελληνική Παιδεία είναι ένας μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι άμουσοι και υπαμοιβόμενοι εκπαιδευτικοί. Το πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητες. Θα Θυμάμαι πάντα τους καθηγητές που έτρεμαν όσους μαθητές είχαν μάθει να σκέπτονται”.

 

Comments 0 σχόλια »

188-xronia-apo-ti-naymaxia-toy-Navarinoy-2-20151022Όταν το 1821 οι ένδοξοι ημών πρόγονοι εξεγέρθηκαν κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κάποιοι είδαν μία ευκαιρία. Πρότειναν στους αρχηγούς των εξεγερμένων να εκδώσουν ανταλλάξιμα ελληνικά επαναστατικά ομόλογα στο χρηματιστήριο του Λονδίνου. Οι Ελληνες θα υπόσχονταν να αποπληρώσουν τα ομόλογά τους με τόκο, αν και όταν κέρδιζαν την ανεξαρτησία τους. Η αξία των ομολόγων ανέβαινε και έπεφτε στο χρηματιστήριο ανάλογα με τις στρατιωτικές  επιτυχίες και αποτυχίες στα πεδία  της μάχης στην Ελλάδα. Όμως οι Τούρκοι άρχιζαν σταδιακά παίρνουν το πάνω χέρι. Με τη διαφαινόμενη ήττα των επαναστατών οι ομολογιούχοι αντιμετώπιζαν το ενδεχόμενο να χάσουν τα πάντα. Το συμφέρον των ομολογιούχων ήταν εθνικό συμφέρον, έτσι οι Βρετανοί συγκρότησαν έναν διεθνή στόλο, ο οποίος το 1827 βύθισε τον κύριο Οθωμανικό στόλο στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η Ελλάδα ήταν επιτέλους ελεύθερη, ύστερα από αιώνες υποταγής. Αλλά η ελευθερία συνοδευόταν από ένα τεράστιο χρέος, το οποίο η νέα χώρα δεν είχε τρόπο να ξεπληρώσει.

Μετά τη ναυμαχία του Ναυαρίνου, οι Βρετανοί καπιταλιστές ήταν πιο πρόθυμοι να επενδύσουν σε ριψοκίνδυνες επενδύσεις στο εξωτερικό. Είχαν δει πως εάν ένας ξένος πιστωτής αρνιόταν να πληρώσει το χρέος του, η Μεγαλειότητά  Της θα φρόντιζε να πάρουν τα λεφτά τους πίσω.. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα η πιστοληπτική ικανότητα μιας χώρας είναι σημαντικότερη για την οικονομική της ευμάρεια απ΄ότι οι φυσικοί της πόροι.

Yoval Noah Harari Sapiens

Η εθνική μας αφήγηση εξαίρει τη γενναιότητα και τον ηρωισμό, προκειμένου να καλύψει τα κενά της. Σκεφθείτε, λ.χ., αν καταλάβατε ποτέ από τα σχολικά βιβλία το συνολικό σχήμα της Επανάστασης του 1821. Μάλλον όχι. Μαθαίνουμε για τις νίκες της αρχής, διερχόμεθα στα πεταχτά τους εμφυλίους που κατά κύριο λόγο μας απασχόλησαν στη συνέχεια και, ενώ η επανάσταση έχει ουσιαστικά ηττηθεί, παρεμβαίνουν οι τρεις δυνάμεις και, χωρίς να έχουμε καταλάβει πώς δένουν όλα αυτά, καταλήγουμε να δοξάζουμε τη γενναιότητά μας και την αγάπη για την ελευθερία. Οταν ο ηρωισμός εκθειάζεται συστηματικά με τόση υπερβολή, επόμενο είναι ο φόβος, που μπορεί να είναι σύνεση και σωφροσύνη, να θεωρείται περιφρονητέος. Ο Ελληνας θαυμάζει τη γενναιότητα περισσότερο από την εξυπνάδα, εξ ου και είμαστε ο «εξυπνότερος» λαός του κόσμου, με εισαγωγικά απαραιτήτως.

 

Comments 0 σχόλια »

O Bill Viola είναι ένας θρύλος της video art. Τα έργα του προβάλλουν τη σχέση του ανθρώπου με τα 4 στοιχεία – φωτιά, νερό, αέρας, γη. Το συγκεκριμένο έργο “Η σχεδία” είναι παραγγελία των Ολυμπιακών αγώνων του 2004. Θα το έλεγα προφητικό. Οι άνθρωποι στέκονται αμέριμνοι και περιμένουν. Ενοχλούνται λίγο καθώς η σχεδία γεμίζει από ετερόκλητους ανθρώπους και ξαφνικά το νερό τους παρασύρει. Ο καθένας προσπαθεί να αντισταθεί με τον τρόπο του. Αλλά μετά την καταιγίδα κάτι έχει αλλάξει. Έχουν βγει από τον μικρόκοσμό τους.

 

Comments 0 σχόλια »

Εισήγηση της Τ. Γιακουμάτου στο 4ο Πανελλήνιο συνέδριο των ΤΠΕ στην εκπαίδευση, Θεσσαλονίκη 8/4/2016

Ο ιστορικός Ιαν Μόρις, που διδάσκει στο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια, λέει κάτι χρήσιμο για την περίπτωσή μας. Στο βιβλίο του «Why the West Rule – For Now» (Γιατί η Δύση ηγεμονεύει – προς το παρόν), ο Μόρις παίρνει το λεγόμενο θεώρημα του Χάινλαϊν, που λέει ότι «η πρόοδος γίνεται από τεμπέληδες που ψάχνουν ευκολότερους τρόπους για να κάνουν τα πράγματα», και το επεκτείνει. Υποστηρίζει, συγκεκριμένα, ότι οι δυνάμεις που δρουν ως καταλύτες σε μια κοινωνία και τη σπρώχνουν στην αλλαγή είναι αυτά τα τρία που λέει ο τίτλος: οκνηρία, φόβος, απληστία. Επακριβώς, το θεώρημα του Μόρις λέει ότι «οι αλλαγές προκαλούνται από οκνηρούς, άπληστους, τρομαγμένους ανθρώπους που ψάχνουν πιο εύκολους, πιο κερδοφόρους και πιο ασφαλείς τρόπους για να κάνουν πράγματα».

Comments 0 σχόλια »

 Εισήγηση στην ημερίδα βιωματικής μάθησης, 30/3/2016.

Comments 0 σχόλια »

του Μενέλαου Καραμαγγιώλη

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Εισήγηση της Τ. Γιακουμάτου στη διημερίδα: “Η αξιοποίηση της ιστορικής μνήμης μέσω των νέων τεχνολογιών. Πολιτισμός και Πληροφορική στην εκπαίδευση”. Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού 25 Νοεμβρίου 2015

Comments 0 σχόλια »

Comments 0 σχόλια »

Πρόταση σχεδίου εργασίας για πολιτιστικό πρόγραμμα

Comments 0 σχόλια »

Ο Σουηδός ερευνητής Hans Rosling με απλό και κατανοητό τρόπο, χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες μας παρουσιάζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας τα τελευταία 200 χρόνια σε ένα βίντεο μόλις τεσσάρων λεπτών.

Χρησιμοποιεί στατιστικά στοιχεία από 200 χώρες τα τελευταία 200 χρόνια! Στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον διάγραμμα βλέπουμε πως εξελίσσεται το προσδόκιμο ζωής και το μέσο εισόδημα σε κάθε χώρα με το πέρασμα των ετών, από το 1810 έως σήμερα.

Δείτε πως μεταβάλλονται τα στοιχεία σε σημαντικά γεγονότα όπως οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Επίσης βλέπουμε σχηματικά την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού αλλά και τις ανισότητες που δημιουργούνται.

Comments 0 σχόλια »

20151122_081622Σήμερα πρωινή βόλτα στη Γλυφάδα. Σοροκάδα και σπρέι αλατιού. Ερημιά, εγώ,οι γλάροι α κι ο Νερούδα: “Ωδή στη θάλασσα”

20151122_081545
Γύρω από το νησί
είν’ η Θάλασσα
αλλά ποια Θάλασσα;
ξεχειλίζει κάθε τόσο
λέει ναι,
λέει όχι,
πάλι όχι,
και όχι
λέει ναι,
σε μπλε,
σε αφρό,
αγριεμένη
λέει όχι,
και πάλι όχι
αδύνατο να μείνει ήρεμη
«με λένε Θάλασσα»,
λέει και ξαναλέει
χτυπώντας τα βράχια
που δεν πείθει
τα χτυπάει
τα μουσκεύει
τα πνίγει στα φιλιά
Θάλασσα
είναι τ’ όνομά σου

Comments 0 σχόλια »

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση
Μετάβαση σε γραμμή εργαλείων