Terra Computerata

Το άρθρο των Νέων κομίζει γλαύκας καθώς μας πληροφορεί ότι “το διαδίκτυο μπορεί να έχει θετική επίδραση στο σχολείο αλλάζοντας τον τρόπο διδασκαλίας” πλην όμως:

“Το μόνο βέβαιο πάντως, όπως αναφέρει ο κ. Κουμαράς καθηγητής στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, είναι ότι η διδασκαλία στο ελληνικό σχολείο πρέπει να εκσυγχρονιστεί. Και συμπληρώνει: «Όχι απλώς να αλλάξει η διδασκαλία, αλλά να αλλάξουν και τα αναλυτικά προγράμματα. Οι περισσότεροι θεωρητικοί της εκπαίδευσης που ασχολούνται διεθνώς με το ερώτημα τι είδους σχολεία χρειαζόμαστε σήμερα, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα σχολεία πρέπει να αποστασιοποιηθούν από το παραδοσιακό πρότυπο παροχής πληροφοριών και να προσανατολιστούν στην καλλιέργεια κάποιων σημαντικών ικανοτήτων, που συνήθως αποκαλούνται ικανότητες κλειδιά». Στόχος πρέπει να είναι «η υποχρεωτική εκπαίδευση να έχει σχέση με θέματα που θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά στο επίπεδο της καθημερινής τους ζωής και για τα οποία πρέπει ως ενήλικοι να λάβουν αποφάσεις» λέει ο καθηγητής του Αριστοτελείου. Εδώ έρχεται να συμβάλει το Ίντερνετ, σύμφωνα με τους ειδικούς, αφού αυτή η λεπτομερειακή γνώση για την οποία καταναλώνονται άσκοπα σχολικές ώρες, προσφέρεται πια στην εικονική πραγματικότητα με μεγάλη ευκολία και ταχύτητα.

Ο κ. Κόλλιας επισημαίνει επίσης ότι πρέπει να αλλάξουν η μέθοδος και το περιεχόμενο της διδασκαλίας στις σχολικές αίθουσες, λόγω της διάδοσης του Ίντερνετ. «Πρέπει να αντιμετωπίσει τις ψευδαισθήσεις κατανόησης που δημιουργεί το νέο πληροφοριακό περιβάλλον. Έτσι, πρέπει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στο να καταλάβουν οι μαθητές πώς δημιουργείται και πώς αποκτά εγκυρότητα η γνώση, κάτι που αφορά τις μεθόδους και τους στόχους της διδασκαλίας» λέει”.

Πάντως ήδη έχει ξεκινήσει μία κίνηση βλ. Hellenes Educators για τη δημιουργία ενός προγράμματος σπουδών από διδάσκοντες.

Σε συνέδριο της ΕΕΤΤ που πραγματοποιήθηκε πριν από μερικούς μήνες, η Επίτροπος για την Κοινωνία της Πληροφορίας, Βίβιαν Ρέντινγκ, σκιαγράφησε με μελανά χρώματα την εικόνα της Ελλάδας σε σχέση με τους ευρωπαίους εταίρους της. Η κ. Ρέντινγκ σημείωσε, μεταξύ άλλων εξίσου αποκαρδιωτικών ποσοστών, ότι μόλις 13% των ελληνικών σχολείων διαθέτει ευρυζωνική σύνδεση στο Ίντερνετ, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος φτάνει το 67%.Η πλειοψηφία των εργαστηρίων υπολογιστών στα σχολεία σήμερα σίγουρα δε συμβαδίζει με την ούτως ή άλλως ραγδαία ανάπτυξή τους. Ο εξοπλισμός είναι παλιός, τα τελευταία πέντε χρόνια η ανανέωση που έχει γίνει είναι της τάξης του 10%. Παράλληλα, τα πενταετή συμβόλαια συντήρησης από τις προμηθεύτριες εταιρείες έχουν λήξει πλέον, με αποτέλεσμα η υποστήριξη των εργαστηρίων να γίνεται από την τοπική αγορά, κατόπιν συνεννόησης του διευθυντή του σχολείου, του υπεύθυνου του εργαστηρίου και αρμοδίου από τη νομαρχία. (Ας προσθέσουμε σε αυτό και την πτώχευση ενός βασικού προμηθευτή των ελληνικών σχολείων).

«Ακόμη κι αν θες να δείξεις κάποια πράγματα στα παιδιά, η πρόσβαση στο Ίντερνετ είναι τόσο αργή που δεν προλαβαίνουν να ανοίξουν οι σελίδες», λέει η Εύη Κ., καθηγήτρια πληροφορικής σε γυμνάσιο της Αθήνας. «Ήθελα να μάθω στα παιδιά πώς να φτιάξουν ένα λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου στο gmail, αλλά με έντεκα υπολογιστές να μοιράζονται μία σύνδεση ISDN, δεν προλάβαμε να ανοίξουμε ούτε την πρώτη σελίδα του site», εξηγεί η ίδια. Ως εκ τούτου, χρησιμοποιεί διαφανοσκόπειο και παρουσιάσεις σε powerpoint για να δείξει στα παιδιά πώς είναι μια ιστοσελίδα και τι μπορεί κάποιος να βρει σε αυτή.

Είναι σίγουρα δυσεπίλυτο πρόβλημα η διαρκής ανανέωση του εξοπλισμού του σχολείου. Αν μάλιστα αυτά τα χρήματα υποστηρίζουν μόνο το μάθημα της πληροφορικής… Τα σχολεία έχουν κι άλλες ανάγκες και με ένα ασφυκτικό προϋπολογισμό σκούρα τα πράγματα.Είναι δυνατόν να έχουμε μόνο ένα χώρο με μολύβια στην εποχή μας και να λέμε στους μαθητές τώρα θα πάμε σε εκείνο το δωμάτιο να γράψουμε; Γιατί κακά τα ψέματα οι υπολογιστές είναι τα μολύβια της εποχής μας. Συγνώμη αλλά χρειάζομαι κι εγώ μολύβι για να διδάξω τα μαθήματά μου.

Το άρθρο θίγει και άλλα “συντεχνιακά” ζητήματα. Όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Γιατί αποσιωπάται ας πούμε ότι στις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει το μάθημα αυτούσιο αλλά μόνο ως επιλογή στις τελευταίες τάξεις. Ο βασικός γραμματισμός στις ΤΠΕ απαντάται σε υπανάπτυκτες χώρες όπου οι μαθητές βλέπουν τον υπολογιστή με το κιάλι. Σιγά μην περιμένουν τα δεκάχρονα να τους διδάξουμε εμείς για τη δισκέτα. Αφήστε που οι νέοι υπολογιστές δεν έχουν δισκέτες…

Το θέμα του αναλυτικού προγράμματος γιατί δεν θίγεται; Μαθαίνουν τα παιδιά πληροφορική στο σχολείο; είναι ικανοποιημένα από το μάθημα; έγινε μία σχετική έρευνα;

Μετ’ εμποδίων το μάθημα της πληροφορικής στα σχολεία άρθρο στην Καθημερινή