Tο Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Εφηρμοσμένης Επικοινωνίας και το Τμήμα Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών διοργανώνουν για έκτη χρονιά τη σειρά διαλέξεων «Ζητήματα Επικοινωνίας».
Σας προσκαλούμε να παρευρεθείτε στην δεύτερη εκδήλωσή μας, με θέμα:
«Η ενημέρωση στη μπλογκόσφαιρα: Επανάσταση ή συνέχεια με άλλα μέσα;».
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Αναπληρωτής Καθηγητής του Τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Πλειός.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 1 Μαρτίου 2011, στο Κεντρικό Κτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30),στοαμφιθέατρο «Ιωάννης Δρακόπουλος», ώρα 6:00 μ.μ.
Ο Neil Pasricha, συγγραφέας του βιβλίου The Book of Awesome & 1000 Awesome Things, μίλησε στο TEDxToronto πριν λίγες εβδομάδες. Στην παρουσίασή του μας μιλάει για το πως ξεκίνησε το blog του και τα Three A’s of Awesome!
Η περιπέτεια ενός μπλόγκερ, φίλου της όπερας, που βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, απασχόλησε τις βρετανικές διαδικτυακές κοινότητες. Ο διαχειριστής του intermezzo.typepad.com είχε αναρτήσει διαφημιστικές φωτογραφίες από παραστάσεις της Οπερας, όταν δέχτηκε email να τις αποσύρει αν δεν ήθελε να υποστεί αγωγή για καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Εκείνος τις απέσυρε και οι υπεύθυνοι ζήτησαν συγνώμη για το χειρισμό και υποσχέθηκαν να είναι πιο ανοιχτοί στα social media.
Ας μην πάμε μακριά…Μήπως θυμάστε τι έπαθαν όσοι θέλησαν να προωθήσουν τους Ολυμπιακούς 2004 μέσα από τις ιστοσελίδες τους; Εχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε πριν ανοιχτούμε στο καινούργιο.
Η Phyllis Greene, μιλά στο BBC για την απόφασή της να ξεκινήσει ένα blog στα ενενήντα της χρόνια και για τον τρόπο που η τεχνολογία έδωσε νέα διάσταση στη ζωή της.
Ας μιλήσουν οι ίδιοι: “Μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών της Αθήνας που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της. Για μας η Αθήνα όχι μόνο δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αλλά ένα αχανές πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων που θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητές της ως μητροπολιτικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Αντλούμε δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους Αθηναίους που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της Αθήνας. Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα που θέλει να μοιραστεί την πίστη της για μια πολύ καλύτερη Αθήνα πιστεύοντας στη αναζωογονητική δύναμη της δράσης. Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το «κράτος». Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε. Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο”.
Δεν μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο ίδιος. Οταν ξεκίνησε το μπλογκ με τίτλο «1000awesomethings» (1.000 φοβερά πράγματα), δεν του περνούσε από το μυαλό ότι καθημερινές απολαύσεις όπως η ζεστή μυρωδιά του αρτοπωλείου, η κρέμα στον καφέ και τα βρεγμένα από τη βροχή μαλλιά θα συγκινούσαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Πριν από δύο χρόνια, ο Νιλ Πασρίτσα, ένας 30χρονος που τότε ζούσε στη Βοστόνη των ΗΠΑ, διένυε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής του. Ο καλύτερός του φίλος είχε αυτοκτονήσει και ο γάμος του όδευε προς ένα άδοξο τέλος. Ενα βράδυ, την άνοιξη του 2008, βουτηγμένος στη θλίψη και νιώθοντας πολύ μόνος, έκατσε μπροστά στον υπολογιστή του αναζητώντας διέξοδο από την δυσάρεστη πραγματικότητα.
Η ανταπόκριση Ετσι ξεκίνησε το μπλογκ του, σχολιάζοντας χιουμοριστικά κάτι τόσο συνηθισμένο όσο το… μπρόκολο και συνέχισε γράφοντας κάθε μέρα για κάτι «φοβερό», κάτι μικρό που μας κάνει να χαμογελάμε και να αισθανθούμε καλύτερα: το περπάτημα στο γρασίδι χωρίς παπούτσια, το χιόνι, το παλιό τζιν που μπορούμε ακόμη να φορέσουμε, η στιγμή στις διακοπές που ξεχνάμε τι μέρα είναι…
Η ανταπόκριση υπήρξε εντυπωσιακή. Το μπλογκ έχει πλέον πάνω από 17,8 εκατομμύρια επισκέψεις, έχει βραβευθεί, έχει γίνει βιβλίο και τραγούδι, ενώ ο ιδρυτής του αποδεικνύεται περιζήτητος ομιλητής και φιλοξενούμενος πολλών γνωστών μέσων, από το «CNN», το «BBC» και το «CBS» μέχρι τους «Times» και την «Guardian».
Οπως λέει και ο ίδιος στο «Εθνος της Κυριακής», η επιτυχία του μπλογκ τον εξέπληξε: «Δεν το περίμενα σε καμία περίπτωση. Δεν πλήρωσα για υπηρεσίες μάρκετινγκ, αλλά όσο περνούσε ο καιρός, φίλοι έστελναν την ιστοσελίδα σε άλλους φίλους και τώρα λαμβάνω κάθε μέρα περίπου 40 ή 50 emails και γράμματα από όλο τον κόσμο. Εφηβοι με τάσεις αυτοκτονίας μου λένε ότι το μπλογκ τούς κάνει να χαμογελούν, ασθενείς από νοσοκομεία μου λένε ότι τους θυμίζει αυτά που είναι σημαντικά και κυρίως υπάρχουν εκείνοι που απλώς επικοινωνούν για να μου πουν τι θεωρούν οι ίδιοι φοβερό (awesome)».
Το μπλογκ «1000awesomethings» αποτέλεσε αφορμή για να εκδοθεί αυτή την άνοιξη το βιβλίο με τον τίτλο «The book of awesome», που κυκλοφορεί σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Κορέα, Νέα Ζηλανδία, Βρετανία, Γερμανία και Ολλανδία. Το δεύτερο βιβλίο βασισμένο στο μπλογκ αναμένεται να κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2011.
«Καταγράφω τα θετικά της ζωής» Ο ιδρυτής του 1000awesome?things εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής»την παγκόσμια απήχηση του μπλογκ: «Είμαστε περιτριγυρισμένοι από φοβερά πράγματα. Πρόκειται για απλές, μικρές, εμπειρίες που προσφέρονται εύκολα, δωρεάν και που όλοι λατρεύουμε. Υποθέτω ότι αυτές οι μικρές στιγμές κάνουν τη μεγάλη διαφορά στις ζορισμένες και παραγεμισμένες ζωές μας. Εγώ απλώς τις καταγράφω», μας λέει ο Νιλ Πασρίτσα. Ενα μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας βέβαια οφείλεται στον ζωντανό τρόπο γραφής αλλά και στις έξυπνες φωτογραφίες τις οποίες επιλέγει για να «ντύσει» τα κείμενά του. Κάποια από αυτά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν λυτρωτικά για? ομοιοπαθούντες.
«Ολοι μας θα φάμε χαστούκια. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, αλλά ξέρουμε ένα πράγμα: δεν πρόκειται να πάνε όλα όπως τα σχεδιάσαμε», γράφει σε ένα σημείο ο Νιλ και αλλού συμβουλεύει: «Οταν τα άσχημα νέα σού πιέζουν τους πνεύμονες και το βάρος του κόσμου σε σπρώχνει προς τον βυθό, να προσπαθείς πάντα να αναπνέεις επικεντρώνοντας στα θετικά… Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κολυμπάς συνέχεια στα βαθιά και έτσι, όταν πληγώνεσαι, να θυμάσαι να κοιτάς στο τέλος του τούνελ και να αφήνεις τα φώτα να σε οδηγούν παρακάτω».
Ο ΝΙΛ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΛ «Μ’ αρέσει η κρύα πλευρά του μαξιλαριού»
«Ζω στο Τορόντο του Καναδά. Είμαι ένας βαρετός τύπος 30 ετών που δουλεύει σε ένα γραφείο στα προάστια, τρώει παγωμένο σουβλάκι για βραδινό και χρειάζεται να πηγαίνει πιο συχνά στο γυμναστήριο. Είμαι ένας συνηθισμένος τύπος που του αρέσει η μυρωδιά της βενζίνης, η κρύα πλευρά του μαξιλαριού και το να ξυπνώ και να συνειδητοποιώ ότι είναι Κυριακή».
Ο Νιλ άρχισε να καταγράφει τα φοβερά πράγματα της καθημερινότητας, ξεκινώντας από το νούμερο 1.000 και μετρώντας αντίστροφα. Σήμερα βρίσκεται στο νούμερο 448. Μερικά από τα «φοβερά πράγματα» που έχουν φιγουράρει στο μπλογκ του www.1000awesomethings.com είναι τα παρακάτω:
όταν ένας συνάδελφος εξελίσσεται σε πραγματικό φίλο
όταν ανοίγεις ένα βιβλίο ακριβώς στην σελίδα που έψαχνες
όταν οι ηθοποιοί σε μια ταινία επισκέπτονται κάποιο μέρος που ξέρεις
το να μην κάνεις τίποτα όλη μέρα
το να τραγουδάς στο αυτοκίνητο, επιστρέφοντας από μια συναυλία
το να διαλέγεις τη σειρά που κινείται πιο γρήγορα στο σουπερμάρκετ
το να βλέπεις κάποιον να γελά στον ύπνο του
οι συγνώμες δίχως λόγια
Είμαι ένας βαρετός τύπος, 30 ετών, που δουλεύει σε ένα γραφείο στα προάστια και τρώει παγωμένο σουβλάκι
Το «The Book of Awesome», κυκλοφορεί σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Κορέα, Νέα Ζηλανδία, Βρετανία, Γερμανία και Ολλανδία. Την άνοιξη του 2011 ο Νιλ Παστρίτσα αναμένεται να κυκλοφορήσει και δεύτερο βιβλίο βασισμένο στο μπλογκ.
Από τη μια πλευρά είναι οι κατασκευαστικέςεταιρείες που δρουν σαν συμμορίες. Από την άλλη χιλιάδες πολίτες, θύματατων αναγκαστικών εξώσεων, που χάνουν τα σπίτια τους με τη βία. Η έκρηξη της οικιστικής ανάπτυξης στην Κίνα έχει τα χαρακτηριστικά ενός πολέμου. Με τους αδύνατους να έχουν στο πλευρό τους σχεδόν μόνο έναν μπλόγκερ.
Στις αρχές της περασμένης εβδομάδας εκατοντάδες άνθρωποι, αγρότες στην πλειονότητά τους, βγήκαν στους δρόμους της πόλης Σουζχού ζητώντας αποζημιώσεις για τα σπίτια και τη γη που τους είχαν δοθεί πολλά χρόνια πριν και τώρα υποχρεώνονταν να τα επιστρέψουν στο όνομα της ανάπτυξης. Στο αίτημά τους οι δυνάμεις της τάξης απάντησαν με βία: «Είμαστε απλοί άνθρωποι που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Αλλά η κυβέρνηση μας συλλαμβάνει και μας χτυπάει», έλεγε ένας κάτοικος. Οι διαδηλώσεις σταμάτησαν όταν το κινεζικό καθεστώς έστειλε δυνάμεις στην περιοχή, έδρα πολλών ξένων εργοστασίων, για να ενισχύσουν την τοπική Αστυνομία. Η διαμαρτυρία, πάντως, έφερε αποτέλεσμα: οι κατεδαφίσεις σταμάτησαν και δυο τοπικοί αξιωματούχοι παύθηκαν από τα καθήκοντά τους με την υποψία της διαφθοράς.
Αυτού του είδους οι μάχες είναι όλο και πιο συχνές το τελευταίο διάστημα στην Κίνα, καθώς ολόκληρες συνοικίες με παλιά σπίτια κατεδαφίζονται για να δώσουν τη θέση τους σε εργοστάσια, συγκροτήματα γραφείων, γήπεδα γκολφ και ό,τι άλλο απαιτεί η σύγχρονη οικιστική ανάπτυξη. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι άνθρωποι που χάνουν από τη μια στιγμή στην άλλη τα σπίτια τους δεν αρκούνται σε διαδηλώσεις. Πριν από μερικούς μήνες ένας βιοτέχνης ανέβηκε στην ταράτσα του σπιτιού του, άναψε ένα σπίρτο και τυλίχθηκε στις φλόγες, με τους αστυνομικούς να κοιτάζουν από κάτω. Στο ίδιο απονενοημένο διάβημα προχώρησε κι ένας αγρότης την ώρα που οι μπουλντόζες γκρέμιζαν το σπίτι του.
Τα θύματα αυτής της ταχύτατης ανάπτυξης δεν έχουν παρά να υπολογίζουν σε έναν άνθρωπο που κάνει ό,τι μπορεί για να τους υπερασπιστεί. Ο Τανγκ Τζισούν, ένας 35χρονος διοπτροφόρος που εργάζεται σε ινστιτούτο Βιολογίας στα περίχωρα του Πεκίνου, δημιούργησε στο Διαδίκτυο ένα μπλογκ στο οποίο δημοσιεύει περιστατικά αναγκαστικών εξώσεων και παρέχει συμβουλές στις οικογένειες που ζητούν αποζημιώσεις. Ο Τζισούν αυτοπροσδιορίζεται στην επαγγελματική του κάρτα ως «η οργή του απλού ανθρώπου» και περιγράφει τον εαυτό του ως τον «διαχειριστή ενός ειδικού μπλογκ» και ως «ηγέτη μιας ομάδας που συζητά για ζητήματα τα οποία απασχολούν τους πιο απλούς ανθρώπους». Μιλώντας στους «Τimes» δηλώνει ότι το φόρουμ συζητήσεων που διατηρούσε στο Διαδίκτυο έκλεισε από τις κινεζικές αρχές. «Με αφήνουν ακόμη να έχω το μπλογκ μου», προσθέτει.
Με δεδομένο ότι το κομμουνιστικό καθεστώς απαγορεύει τη δημιουργία οποιασδήποτε οργάνωσης που θα αμφισβητούσε την εξουσία του, το μπλογκ του 35χρονου βιολόγου μοιάζει να είναι μια εντελώς ασυνήθιστη περίπτωση. Γιος αγρότη, ο Τζισούν αποδίδει την επιβίωσή του στη σύνεση. Αρχισε να γράφει για τις αναγκαστικές εξώσεις το 2007, όταν οι κατασκευαστικές εταιρείες επιχείρησαν να κατεδαφίσουν ολόκληρο το χωριό του, το οποίο στέκεται εμπόδιο στην επέκταση της πρωτεύουσας της Κίνας. Από τις 800 οικογένειες έμειναν στην περιοχή μόλις 32. Ο ίδιος και οι εναπομείναντες κάτοικοι δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να μετακινηθούν χωρίς να αποζημιωθούν. Πριν από δύο χρόνια του προσφέρθηκε μια αποζημίωση ύψους 11.000 γιουάν (1.250 ευρώ) ανά τετραγωνικό μέτρο. Οι κατασκευαστές δεν ξανακούστηκαν από τότε. Εμφανίστηκαν μόνο τον περασμένο Μάρτιο, με ένα φυλλάδιο που έλεγε ότι τα σπίτια στο χωριό ήταν αυθαίρετα και ότι οι ένοικοί τους έπρεπε να φύγουν.
Το ερώτημα αν τα μπλόγκς είναι δημοσιογραφία και συνεπώς αν οι μπλόγκερς λογίζονται ως δημοσιογράφοι παραμένει ερώτημα. Προφανώς επαγγελματίες δημοσιογράφοι με την έννοια ότι ζουν από αυτή τη δουλειά δεν είναι. Αν αυτό που κάνουν είναι μεράκι, πάθος για την αλήθεια , επανάσταση και κοινωνική συνεισφορά, η αν είναι κατεργαριά ,μπιζνα η κομπίνα, δεν μπορεί να προκύψει από τη φύση του μέσου. Προκύπτει μόνο από τη φύση αυτού που το χειρίζεται.’ Ο δημοσιογράφος λογοδοτεί στη συνείδησή του , αλλά και στον διευθυντή του. Ο μπλόγκερ είτε είναι δημοσιογράφος είτε δεν είναι , λογοδοτεί μόνο στη συνείδησή του.
Και στη μπλογκόσφαιρα υπάρχει κριτής. Είναι αυτός που σ αυτόν που σέρνει το ποντίκι. Όπως στα άλλα μέσα είναι αυτός που αγοράζει εφημερίδα, αυτός που κρατάει το τηλεκοντρόλ , η γυρίζει τον δείκτη του ραδιοφώνου. Δηλαδή αν δεν υπήρχε η συμμετοχή της κοινωνίας – είτε ως συνενοχή είτε ως επιβράβευση- κανείς που δημοσιοποιεί απόψεις δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Δεν θα μπορούσε ούτε να κάνει εκβιασμούς , ούτε να συνεισφέρει στην ενημέρωση. Ουδείς υποχρεώνει κανέναν να επιλέγει τον τρόπο της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του.
Και προς θεού: στη μπλογκόσφαιρα δεν υπάρχουν μόνο μερικές δεκάδες μπλόγκς που κινούν με ιδιοτέλεια κάποιοι επαγγελματίες του είδους. Υπάρχουν και οι δεκάδες χιλιάδες που συνεισφέρουν από το υστέρημα του χρόνου και της ζωής τους. Ο διαχωρισμός είναι ευδιάκριτος.
Συνεπώς μην πυροβολείτε τον Γουτεμβέργιο. Δεν ευθύνεται για όσες ρυπαρότητες τυπώθηκαν ανά τους αιώνες. Μας αρκεί ότι έδωσε τη δυνατότητα να τυπωθούν αριστουργήματα.
Διαβάστε όλο το άρθρο του Γ. Λακόπουλου στο protagon
Διανύουμε μία περίοδο ραστώνης, τα περισσότερα εκπαιδευτικά blogs έχουν κρεμάσει την επιγραφή “ραντεβού τον Σεπτέμβρη” αλλά υπάρχουν και μερικοί που επιμένουν να γράφουν διαμαντάκια οπότε πιστεύω ότι αξίζουν το κλικ σας:
Εδώ και δύο χρόνια προσπαθεί να μεταφέρει -μέσω του μπλογκ της στο Διαδίκτυο- την καθημερινότητα ανθρώπων που ζουν σε δικτατορικό καθεστώς.
Η 26χρονη Κλαούντια Καντέλο αν και πολύ νέα φαίνεται να έχει «κότσια». Το μπλογκ της, που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια, είναι το όπλο και η ασπίδα της. Οπλο γιατί τα κείμενά της μάχονται ένα παράλογο και βίαιο καθεστώς, όπως λέει, και ασπίδα γιατί η αναγνωρισιμότητά της στο εξωτερικό την προστατεύει -προς το παρόν τουλάχιστον- σε μεγάλο βαθμό.
«Είμαι τρελή. Το μόνο που ονειρεύονται όλοι οι νέοι της ηλικίας μου είναι να φύγουν από την Κούβα. Λένε πως αυτή η χώρα δεν έχει καμιά ελπίδα. Εγώ όμως επέλεξα να μείνω». Επέλεξε επίσης να καταγγέλλει το καθεστώς μέσα από το μπλογκ της, το οποίο εκλέχθηκε το «καλύτερο μπλογκ του 2009» στην Κούβα από μια μικρή διεθνή επιτροπή που απαρτίζεται από δημοσιογράφους και συγγραφείς και παρακολουθούν την κατάσταση στο νησί.
Η πρώτη σελίδα του μπλογκ της, «Ο όγδοος κύκλος» -αναφορά στους κύκλους της Κόλασης-, που σημειωτέον μεταφράζεται πια σε έξι γλώσσες στο Διαδίκτυο, ανοίγει με ένα φωτοαντίγραφο της αστυνομικής της ταυτότητας. Το ύφος του μπλογκ ποικίλλει από βδομάδα σε βδομάδα: διασκεδαστικό, όταν χαιρετά την επιστροφή στην πρωτεύουσα των μικροπωλητών στους δρόμους που είχε εκδιώξει ο Ραούλ Κάστρο στο πλαίσιο των «αλλαγών» που οραματιζόταν. Ειρωνικό, όταν η Κλαούντια επικρίνει ορισμένους φίλους της που συμμετέχουν στο παιχνίδι των «αυθόρμητων διαδηλώσεων» που οργανώνει το καθεστώς. Φλογερό, όταν διακυβεύονται ανθρώπινα δικαιώματα. Τότε οι λέξεις γίνονται σκληρές, όπως συνέβη τον περασμένο Φεβρουάριο όταν πέθανε ύστερα από απεργία πείνας ο αντιφρονών Ζαπάτα Ταμάγιο: «Πρέπει να είσαι διαβολικός άνθρωπος για να πάρεις τη ζωή ενός ανθρώπου μόνο και μόνο για τα πιστεύω του», γράφει στο μπλογκ της. «Αυτός ο θάνατος συμβολίζει την κραυγή τριών γενεών που έχουν χάσει ή ξεχάσει αυτή την καταπληκτική λέξη: ελευθερία. Ο χαμός του αντανακλά την κληρονομιά αυτής της σχεδόν παράλογης και χωρίς τέλος κουβανικής επανάστασης, των δολοφονημένων ελπίδων μας και των δολοφονημένων ανθρώπων που αγωνίστηκαν για την ελευθερία».
Η περιπέτεια της νεαρής Κουβανής άρχισε το 2008, σχεδόν κατά τύχη: «Εκείνη την εποχή, ο φίλος -και μετέπειτα σύζυγός μου- έπαιζε σε ένα πανκ – ροκ συγκρότημα, το “Porno para Ricardo”, λέει η Κλαούντια Καντέλο στην εφημερίδα «Λε Μοντ». Οι στίχοι των τραγουδιών ήταν σκληροί και βίαιοι, ηθελημένα χυδαίοι και προσβλητικοί για τον Φιντέλ και τον Ραούλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν οι συναυλίες του συγκροτήματος στη χώρα και αυτές να γίνονται πια στα κρυφά. Οι προσκλήσεις μοιράζονταν μόλις μερικές ώρες πριν από τη συναυλία που γινόταν σε απομακρυσμένες αίθουσες παλαιών κινηματογράφων ή σε ιδιωτικούς χώρους. «Τον Ιούλιο του 2008», συνεχίζει η Κλαούντια, «ο αρχηγός του συγκροτήματος φυλακίστηκε ως δυνάμει εγκληματίας. Ο σύντροφός μου μου ζήτησε να ειδοποιήσω με ηλεκτρονικά μηνύματα τους φίλους τους στη χώρα και στο εξωτερικό και να έρθω σε επαφή με την Yoni Sanchez, την πιο γνωστή μπλόγκερ της χώρας, για να μας βοηθήσει, κάτι που έκανε πρόθυμα, ενώ εγώ μετέφραζα το μπλογκ της από τα ισπανικά στα γαλλικά». Ο θόρυβος που προκλήθηκε είχε αποτέλεσμα: ο αρχηγός του συγκροτήματος αφέθηκε ελεύθερος και η Κλαούντια ανακάλυψε το Διαδίκτυο. «Στην αρχή σκέφτηκα να στήσω μια ηλεκτρονική εφημερίδα, ήταν όμως πολύ δύσκολο για μένα». Δημιούργησε όμως ένα μπλογκ. Η Κούβα εδώ και λίγο καιρό επιτρέπει στους πολίτες της να έχουν προσωπικό υπολογιστή αλλά όχι και σύνδεση με το Διαδίκτυο στο σπίτι τους: «Με το που τελειώνω το κείμενό μου παίρνω τον φορητό υπολογιστή μου και πηγαίνω σε ένα από τα μεγάλα ξενοδοχεία της Αβάνας για να συνδεθώ με το Διαδίκτυο. Κάποιες φορές το βάζω απευθείας στο Δίκτυο, άλλες φορές πάλι το στέλνω σε φίλους που ζουν στο εξωτερικό και αναλαμβάνουν εκείνοι να το διαδώσουν».
Η Κλαούντια δεν περιμένει τίποτε από ένα καθεστώς που ο διπλωμάτης πατέρας της υπηρέτησε πιστά, αλλά η ίδια μισεί. Ακόμη και οι διαπραγματεύσεις του Ραούλ Κάστρο με την Εκκλησία για τη βελτίωση των όρων διαβίωσης των πολιτικών κρατουμένων και την αποφυλάκιση των ασθενών την αφήνουν αδιάφορη. «Δεν πιστεύω στις καλές πράξεις ενός κράτους το οποίο υπάρχει ακόμη σήμερα μόνο και μόνο επειδή στηρίζεται στον ολοκληρωτισμό», γράφει σε ένα σημείωμά της.
Το καθεστώς ανέχεται την αντιφρονούσα μπλόγκερ, αλλά την παρακολουθεί στενά: «Με εμποδίζουν να συμμετάσχω σε διάφορες συναντήσεις όπου είναι πιθανό να ακουστεί μια κριτική γνώμη. Υπάρχει πάντα μια ομάδα ανθρώπων που μου απαγορεύει την είσοδο. Με αναγνωρίζουν».
Πρόσφατα, της απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα για να συμμετάσχει σε μια συνάντηση αντιφρονούντων, από όλο τον κόσμο, μπλόγκερ στο Βερολίνο. Μερικές ώρες πριν από την επιβίβαση στο αεροπλάνο, της απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα, χωρίς καμιά εξήγηση: «Η απαγόρευση εξόδου μου από τη χώρα με έκανε να νιώσω μια εσωτερική ηρεμία. Δεν αισθάνομαι πληγωμένη, δεν ένιωσα έκπληξη. Αποδείχθηκε έτσι ότι δεν έκανα λάθος. Χάρη στο κουβανικό καθεστώς, ξέρω πια πως έχω καταφέρει να ζω ως ελεύθερη γυναίκα».
Κρατούν… «ημερολόγιο» ανελλιπώς για ό,τι τους ενδιαφέρει περισσότερο. Και δεν το κλειδώνουν, ούτε το κρύβουν από τα αδιάκριτα μάτια. Αντίθετα, το επιδεικνύουν. Μοιράζονται τις σκέψεις, τις στιγμές, τις χαρές, τις δημιουργίες, την καθημερινότητά τους με άγνωστα -στην αρχή- άτομα, που, ως επί το πλείστον, έχουν κοινά ενδιαφέροντα, κοινές ανησυχίες. Και δεν τα αποτυπώνουν σε χαρτί, αλλά στην… οθόνη του υπολογιστή.
Η σύνταξη ηλεκτρονικού ημερολογίου, προσωπικού ιστολογίου ή αλλιώς blog όπως λέγεται, δεν απαιτεί γνώσεις χάκερ. Είναι εύκολη ακόμη και γι΄ αυτούς που δεν τα πάνε πολύ καλά με την τεχνολογία. Και επιπλέον είναι δωρεάν.
Καταθέσεις… ψυχής στο Ιντερνετ
Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που στήνουν το δικό τους blog. Η μόδα των προσωπικών ιστολογίων έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις και μην εκπλαγείτε αν στο πολύ άμεσο μέλλον εκτός από τον αριθμό τηλεφώνου και το e-mail ζητάτε από κάποιον που γνωρίζετε για πρώτη φορά και… τη διεύθυνση του blog του.
Με λέξεις, φωτογραφίες και βίντεο γυρίζουν τη ζωή τους σε «ταινία» και πρωταγωνιστούν. Μιλάνε για τα παιδιά τους, τα χόμπι τους, την προετοιμασία του γάμου τους, τις συνήθειές τους, τις διακοπές τους. Περιγράφουν καρέ καρέ πώς στόλισαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τι ψώνισαν στις εκπτώσεις, πώς πέρασαν το Σαββατοκύριακο.
Μας ανοίγουν το καπάκι της κατσαρόλας τους, μας βάζουν στο σπίτι τους. Λες και συμμετέχουν σε ριάλιτι «κινηματογραφούν» τη ζωή τους, κρατούν καθημερινά «σημειώσεις».
Με ένα καλό ψάξιμο στο διαδίκτυο θα διαπιστώσετε πως υπάρχουν πολλοί… εκεί έξω που σκέφτονται όπως εσείς και τους ενδιαφέρουν πράγματα που ενδιαφέρουν κι εσάς.
«Το blogging είναι ψυχοθεραπεία» υποστηρίζουν κάποιοι που διατηρούν ιστολόγιο, ενώ άλλοι, όπως λένε, το κάνουν για να κρατήσουν ενθύμιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Οι εταιρείες, που παρέχουν στο διαδίκτυο εργαλεία για τη δημιουργία ιστολογίου και δωρεάν φιλοξενία είναι πολλές, αλλά οι περισσότεροι, απ’ ό,τι λένε, προτιμούν την υπηρεσία blogger του google.
Μπαίνοντας στο www.blogger.com μπορεί κανείς να επιλέξει ανάμεσα σε διάφορες σελίδες – πρότυπα με ποικιλία χρωμάτων, σχεδίων και γραμματοσειρών. Το blogger είναι ιδιαίτερα εύχρηστο και η ανάρτηση κειμένου, φωτογραφιών και βίντεο από τον ιστό ή το κινητό τηλέφωνο αρκετά εύκολη.
Κάπως έτσι ξεκινάνε οι περισσότεροι και σιγά σιγά βελτιώνουν την εμφάνιση του ιστολογίου τους.
Κι αν είστε λίγο επιφυλακτικοί και δεν επιθυμείτε να έχει ο οποιοσδήποτε πρόσβαση στο ημερολόγιό σας, τo blogger του google σας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξετε εσείς ποιοι μπορούν να το… «ξεφυλλίζουν» (μέχρι 100 αναγνώστες).
Εκτός από το δημοφιλές blogger, κάποιοι άλλοι χρήστες του ίντερνετ καταφεύγουν στο wordpress.com για την κατασκευή προσωπικής ιστοσελίδας.
«Θέλω να κρατήσω ζωντανές τις σκέψεις»
Η είδηση του ερχομού της πρώτης της κόρης, της έδωσε τόσο μεγάλη χαρά, που ένιωσε την ανάγκη να αρχίσει να κρατάει ημερολόγιο για την εγκυμοσύνη και το μωρό της, προκειμένου να μην ξεθωριάσουν ποτέ από τη μνήμη της όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα και οι σκέψεις.
«Ηθελα να τα έχω όλα οργανωμένα στο μυαλό μου. Γράφοντας καθημερινά, οι σκέψεις, οι ανησυχίες και τα συναισθήματα διατηρούν τον ιδιαίτερο χρωματισμό τους.
Το blog είναι πιο εύκολο από το να γράφεις στο χαρτί. Και επιπλέον, μπορούσαν να μαθαίνουν νέα μας μακρινοί φίλοι και συγγενείς. Στην αρχή έγραφα μόνο κείμενα. Μετά έβαλα φωτογραφίες και βίντεο.
Το ιστολόγιό μου είναι παρακαταθήκη για τις κόρες μου. Δεν είναι απλά όπως ένα άλμπουμ με φωτογραφίες. Μέσα από αυτό θα μάθουν, όταν μεγαλώσουν, τι ένιωθα γι’ αυτές, πώς τις μεγάλωσα, θα διαβάσουν σχόλια φίλων», λέει στο «Εθνος» η Ευαγγελία Παπαχειμώνα, που διατηρεί τα blogs http://annoulasmom.blogspot.com και http://www.pantoumazi.blogspot.com
«Παρουσιάζω τις δημιουργίες μου»
Τα ενδιαφέροντά της είναι πολλά. Ράβει tutus (παιδικές φούστες μπαλαρίνας) και δημιουργεί diaper cakes («τούρτες» με πάνες, ρουχαλάκια και παιχνίδια, που δίνονται ως δώρο σε νεογέννητα). Διακοσμεί μπισκότα με ζαχαρόπαστα.
Φτιάχνει προσκλητήρια για τα γενέθλια των παιδιών της και χειροποίητα καλλυντικά. Καταπιάνεται με χίλια δυο πράγματα. Και δεν είναι η μόνη.
Τα blogs με αντικείμενο τέτοιου είδους χειροτεχνίες είναι πολλά. «Μέσα από το ιστολόγιό μου παρουσιάζω τις δημιουργίες μου. Ανταλλάσσω ιδέες με άλλες κοπέλες και γίνομαι καλύτερη. Εχω γνωρίσει πολύ κόσμο με τα ίδια ενδιαφέροντα μέσω του ίντερνετ. Κατασκεύασα το blog μόνη μου με τη βοήθεια του blogger του google. Δεν ήταν δύσκολο και αργότερα βοήθησα τηλεφωνικά μία άλλη κοπέλα να φτιάξει το δικό της blog», λέει η Σοφία, που μας δείχνει τις χειροτεχνίες της στο ιστολόγιο: http://crafts-and-me.blogspot.com
Η μαγειρική έχει την τιμητική της
Τα ιστολόγια με θέμα τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική έχουν την τιμητική τους στο διαδίκτυο. Ξεσκεπάστε τις… κατσαρόλες του blog: glykoapospiti.blogspot.com και θα σταματήσουν οι προβληματισμοί σας του τύπου «τι να μαγειρέψω σήμερα;». Εκεί, η Μαργαρίτα και η Αλεξάνδρα από τη Θεσσαλονίκη μας παρουσιάζουν δοκιμασμένες συνταγές, που δεν αφήνουν περιθώρια αποτυχίας. «Και οι δύο έχουμε την ίδια τρέλα. Το ίδιο πάθος.
Και αυτό είναι η μαγειρική. Από τον περασμένο Νοέμβριο, που ξεκίνησε το blog, δεν έχουμε φάει ποτέ το ίδιο φαγητό, αφού συνεχώς φτιάχνουμε και κάτι καινούργιο για να το παρουσιάζουμε στην ιστοσελίδα.
Δείχνουμε τις συνταγές βήμα βήμα και προτιμούμε κυρίως αυτές που είναι γρήγορες και οικονομικές. Δίνουμε συμβουλές ακόμη και για το τραπέζι γενεθλίων.
Υπάρχουν πολλά σχετικά ιστολόγια, αλλά οι δικές μας συνταγές είναι όλες δοκιμασμένες. Είμαστε και οι δύο νοικοκυρές και ασχολούμαστε πολύ», τονίζουν οι δύο bloggers.
Μετά από αρκετά χρόνια εξοικείωσης των χρηστών με διαδικτυακές πλατφόρμες αναρτήσεων όπως τον Blogger και το WordPress, που επιτρέπουν και στους πιο αδαείς να δημιουργούν και να συντηρούν προσωπικά μπλογκ, η νέα εμφανής τάση διεθνώς είναι ο πειραματισμός με ακόμη απλούστερα και ταχύτερα εργαλεία, πάντα δωρεάν. Από αυτές που έχουν δοκιμαστεί ευρέως ξεχωρίζουν το tumblr.com, που από το φθινόπωρο του 2007 μέχρι σήμερα έχει υπερβεί τους 2,5 εκατομμύρια εγγεγραμμένους χρήστες και το posterous.com, που στήθηκε πριν από δύο χρόνια και ήδη προσεγγίζει τους 6 εκατομμύρια χρήστες.
Και οι δύο πλατφόρμες κατατάχθηκαν στην κατηγορία micro-blogging (όπως είναι π.χ. το Twitter), που γενικά σημαίνει αναρτήσεις μικρότερου μεγέθους αλλά και περιορισμένη συνολική χωρητικότητα του μπλογκ. Τα χαρακτηριστικά αυτά προσπαθεί πλέον να τα υπερβεί το Posterous, που τις τελευταίες δύο εβδομάδες προσκαλεί τους χρήστες άλλων κοινωνικών μέσων να μεταφέρουν εκεί το περιεχόμενο των μπλογκ και των φωτογραφικών τους άλμπουμ.
Η σχετική καμπάνια παροτρύνει τους χρήστες να δοκιμάσουν την αυτόματη μεταφορά των αναρτήσεών τους από τον Blogger (τα μπλογκ με κατάληξη blogspot.com), το WordPress, το TypePad, το Flickr, το TwitPic και αρκετά από τα δημοφιλέστερα άλλα κοινωνικά μέσα, που προστίθενται διαδοχικά στη λίστα του posterous. com/ switch.
Η αρχική ιστοσελίδα (το μπλογκ ή το άλμπουμ) δεν καταργείται και ο χρήστης μπορεί να επιστρέψει σε αυτήν. Το Posterous, όμως, προφανώς στοιχηματίζει ότι θα καταφέρει να κερδίσει πολλούς από εκείνους που θα δοκιμάσουν τις υπηρεσίες του. Υπόσχεται, μάλιστα, πως σταδιακά θα επεκτείνει τη χωρητικότητα από 1 GB σε όσο χρειάζεται ο καθένας, κατά το πρότυπο του Gmail.
Οι αναρτήσεις εκεί γίνονται αυτόματα με την αποστολή email, στο οποίο εκτός από κείμενο μπορούν να περιλαμβάνονται φωτογραφίες, ηχητικά αρχεία, links, αρχεία (doc, pdf, ppt) και βίντεο.
Το Tumblr εξακολουθεί να επενδύει σε αυτό που εκτιμά το κοινό του: τα καλαίσθητα template ανάμεσα στα οποία μπορεί να επιλέξει την εμφάνιση κάθε μπλογκ (www.tumblr. com/themes). Προσφέρει και αυτό εύκολες αναρτήσεις μέσω κινητού και email και τις κατατάσσει σε έτοιμες φόρμες: κείμενο, φωτογραφία, απόσπασμα μιας ομιλίας («quote»), συνδέσμους, chats, ηχητικά ή βίντεο. Ο απλούστερος τρόπος, όμως, είναι από την ίδια την πλατφόρμα, κάνοντας κλικ στο επιθυμητό είδος της ανάρτησης από το «dashboard».
Επιτρέπει σε κάθε χρήστη να παρακολουθεί τα μπλογκ άλλων στο Tumblr σε πραγματικό χρόνο, να αναδημοσιεύει αναρτήσεις που του άρεσαν προσθέτοντας σχόλια ή να ψηφίζει τις αγαπημένες του (κλικ στο εικονίδιο-καρδιά «like»). Η δυνατότητα αυτή επιτρέπει σε ολιγομελείς κοινότητες ή παρέες να μοιράζονται περιεχόμενο μεταξύ τους (κάνοντας «follow» ο ένας τον άλλο), κρατώντας το απόρρητο -αν θέλουν- από την υπόλοιπη κοινότητα του Tumblr.
Η «οικογένεια» του Facebook ανέρχεται σε περίπου 450 εκατ., με το 1/3 του συνολικού πληθυσμού χωρών όπως ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδάς και το 1/4 σε κράτη όπως Γαλλία, Ιταλία, αλλά και… Τουρκία να είναι μέλη της! O αριθμός συνεχίζει να αυξάνει, ενώ υπάρχουν και τα υπόλοιπα διαδεδομένα social media, όπως MySpace, Twitter κ.λπ. με λιγότερα μέλη, που επίσης ανέρχονται σε πολλά εκατομμύρια. Τα τελευταία 3-4 χρόνια η χρήση των διαφόρων «μέσων κοινωνικής δικτύωσης» παρουσίασε αύξηση 700-800% και μάλιστα όχι μόνο στον «αναπτυγμένο κόσμο», αλλά και σε πολλές περιοχές της Ασίας, της Λ. Αμερικής κ.λπ.
Το ίδιο διάστημα μεταβλήθηκε η χρήση που κάνουν τα άτομα νεότερης ηλικίας στο διαδίκτυο και τις τηλεπικοινωνίες. Η ανάγνωση των sites άρχισε να αντικαθίσταται από παρακολούθηση blogs. Η ανταλλαγή e-mail παραμερίστηκε από instant messages. Oι συζητήσεις από κινητά –που είχαν ήδη υποκαταστήσει τις συζητήσεις από σταθερά– παραμερίστηκαν από την αποστολή περισσότερων sms και mms, αλλά και από τις αναρτήσεις προσωπικών πληροφοριών, φωτό κ.λπ. στα walls του Facebook και MySpace. Τι σημαίνουν αυτές οι νέες μορφές επικοινωνίας και οι «κυβερνο-φιλίες»; Πόσο επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, πόσο αληθινά εκφράζουν τα αισθήματά τους, αλλά και πώς αντιλαμβάνονται την ιδιωτικότητά τους και την προστατεύουν;
ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ
Κολλημένοι στις οθόνες των ψηφιακών μέσων εμφανίζονται οι νέοι στις ΗΠΑ, παρουσιάζοντας συμπτώματα εξάρτησης παρόμοια με εκείνα του τζόγου και του αλκοόλ. Πείραμα του Πανεπιστημίου του Maryland σε 200 φοιτητές έδειξε ότι η αποχή από τα ψηφιακά μέσα ισοδυναμεί με άγχος, νευρικότητα, ατονία και κατάθλιψη, και παρομοιάζεται με απουσία της οικογένειας και των φίλων. Τη μερίδα του λέοντος έχει το διαδίκτυο, με τα συμπτώματα εθισμού σ’ αυτό να αυξάνονται ανησυχητικά. Σε ό,τι αφορά τα social media τα κορίτσια είναι περισσότερο εθισμένα, σύμφωνα με μελέτη στη Βρετανία. Οι δε γονείς, όταν έχουν επίγνωση, ανησυχούν, αλλά… τι να κάνουν; Με βάση την προαναφερόμενη μελέτη, το 48% των γονέων που το παιδί τους έχει προφίλ στο Facebook κ.λπ. αυτό που αποφασίζουν να κάνουν είναι να γίνουν «διαδικτυακοί φίλοι» του, μήπως και ελέγχουν κάπως τη συμπεριφορά του στον κυβερνοχώρο…
Πάντως, άλλη έρευνα από την Pew Internet και την American Life Project έδειξε ότι οι νεότεροι χρήστες του διαδικτύου έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το blogging και στρέφονται σε πιο σύντομες και κινητές μορφές επικοινωνίας. Η εξέλιξη της τεχνολογίας τους έχει στρέψει από το macro-blogging στο micro-blogging. Όλο και περισσότεροι (55% των ηλικιών 18-29 και 27% των ηλικιών 12-17) επιλέγουν να συνδέονται με το διαδίκτυο μέσω κινητού. Έφηβοι που ρωτήθηκαν δηλώνουν ότι έχουν χάσει το ενδιαφέρον για το blogging, γιατί επιθυμούν να γράφουν γρήγορα και διότι «ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να διαβάζει πολλά λόγια στο διαδίκτυο». Ωστόσο, αντίθετες είναι οι τάσεις για τους άνω των 30, όπου το κλασικό blogging συνεχίζει να αυξάνει.
Σε περισσότερα από 50.000 υπολογίζονται τα ενεργά ελληνικά ιστολόγια αυτή τη στιγμή, με τον αριθμό να σημειώνει αυξανόμενη τάση. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο νούμερο παγκοσμίως ξεπερνά τα 200 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι κάθε ημέρα δημιουργούνται περίπου 175.000 μπλογκ σε όλον τον κόσμο.
Τυπικός ελληνόφωνος blogger είναι ένας 30άρης άνδρας που διαμένει στην Αθήνα, έχει πανεπιστημιακή μόρφωση και εργάζεται. Χρησιμοποιεί καθένα από τα παραδοσιακά μέσα (τηλεόραση, έντυπα, ραδιόφωνο) λιγότερο από μία ώρα την ημέρα, ενώ αντίθετα χρησιμοποιεί το Ιnternet για περισσότερο από τέσσερις ώρες.
Τα αποκαλούμενα ενημερωτικά μπλογκ είναι αυτά που καθημερινά αποσπούν σημαντικό μερίδιο αναγνωσιμότητας. Παρ΄ όλα αυτά, δεν αποτελούν την πλειονότητα των ελληνικών ιστολογίων. Σύμφωνα με τις ως τώρα έρευνες, η πλειονότητα των ελλήνων μπλόγκερ χαρακτηρίζει το ιστολόγιό της προσωπικό και δεν θεωρεί ότι όσα γράφονται εκεί επηρεάζουν τον δημόσιο διάλογο. Στο εξωτερικό το ιστολόγιο θεωρείται ήδη ένας αποδεκτός τρόπος επαγγελματικής και προσωπικής προβολής. Αντιθέτως, οι έλληνες μπλόγκερ εμφανίζονται αρκετά συνεσταλμένοι σε σχέση με τους ξένους συναδέλφους τους σε αυτόν τον τομέα. Σύμφωνα με την έρευνα του sync.gr, μόνο το 5% των ερωτηθέντων απάντησε ότι δημιούργησε το ιστολόγιό του για επαγγελματικούς λόγους, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ερωτηθέντων (80%) απάντησε ότι δεν έχει αναρτήσει διαφημίσεις στο ιστολόγιό της. www.tovima.gr
Είναι τόσο ευθύ, γνώριμο, αγαπημένο αντανακλαστικό κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στην Ελλάδα με κάποιον τρόπο σχετιζόμενο με το Ιντερνετ, που εάν δεν είχε κάνει και χθες την εμφάνισή του σχεδόν θα έπρεπε να ανησυχούμε. Ομως δεν υπάρχει λόγος: ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος και στην υπόθεση της στυγνής δολοφονίας του Σωτήρη Γκιόλια υπήρξε η ανωνυμία των μπλογκ.
Με την παρέμβαση του μέσου συνεχώς να οξύνεται, σαν τη μύτη ενός μολυβιού -γραφίδα αλλά και επικίνδυνο όπλο μαζί-, οι φωνές που ζητούν τον περιορισμό του πληθαίνουν. Δεν αντιλαμβανόμαστε συχνά ότι αυτό που ενοχλεί είναι μόλις μια συστάδα κυττάρων σ’ έναν τεράστιο οργανισμό και ότι, όπως είναι ο απαράβατος νόμος της φύσης, μαζί με τα ξερά καίγονται πάντα και τα χλωρά. Οπως η συντριπτική πλειονότητα των μπλογκ παγκοσμίως, αλλά και των περίπου 130.000 που έχουν δημιουργηθεί στην Ελλάδα (από αυτά βέβαια εκτιμάται ότι μόλις 3.500 ανανεώνονται καθημερινά), τα περισσότερα από τα ιστολόγια που «ενοχλούν» είναι πράγματι ανώνυμα. Είναι όμως κανονικές σταγόνες στον ωκεανό της ανωνυμίας πάνω στην οποία έχει στηθεί (και μεγαλουργεί) το βασίλειο του Διαδικτύου.
Οπως μπορεί να διαβεβαιώσει κάθε ένας που έχει επιχειρήσει να δημιουργήσει κάποιου είδους προφίλ στο Ιντερνετ, η ανωνυμία είναι γοητευτική, κινητήρια δύναμη, απελευθερωτική και φυσικά ασφαλής. Αρχικώς. «Δεν είναι το όνομα που προσδίδει αξιοπιστία στο Ιντερνετ», υποστηρίζει στην «Κ» ο σύμβουλος Social Media, ιδρυτής του δικτύου sync. gr και δημιουργός του μπλογκ nylon. gr, κ. Νίκος Δρανδάκης. «Στο “οικοσύστημα” των social media ο καθένας κάνει μια διαδρομή. Και το σύστημα μαθαίνει να τον αντιλαμβάνεται ως αξιόπιστη ή όχι φωνή. Τη δεοντολογία την κατοχυρώνει ο ίδιος κάθε μέρα που περνάει». Με άλλα λόγια, η φάκα δεν είναι η καλύτερη απάντηση στα διαδικτυακά «τρωκτικά», που εύκολα και πάντα ανώνυμα σπιλώνουν συνειδήσεις.
Οπως λέει ο κ. Δρανδάκης, στα μπλογκ ακούγεται η ελεύθερη φωνή κάθε πολίτη, όπως ακριβώς ακούγεται στα καφενεία. Και όπως ακριβώς στα καφενεία οι θαμώνες μπορεί να παίρνουν (ή μη) κάποιον στα σοβαρά, έτσι και εδώ ο καθένας δημιουργεί τη φήμη του. «Το σύστημα αυτορρυθμίζεται μέρα με τη μέρα. Η ανωνυμία είναι κατοχυρωμένη πρακτική στο Διαδίκτυο. Δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα, εκτός και αν αποκλείσει εντελώς την πρόσβαση, όπως π. χ. συμβαίνει στο Ιράν…».
Η τάση ωστόσο πολιτείας και πολιτών είναι να δαμάσουμε το τέρας. Το προηγούμενο καλοκαίρι σάλο είχε ξεσηκώσει η γνωμοδότηση του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γ. Σανιδά, που όριζε ότι στα μπλογκ δεν ισχύει το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης και επικοινωνίας που κατοχυρώνονται από το άρθρο 19 του Συντάγματος, ανοίγοντας το πράσινο φως στις αστυνομικές και δικαστικές αρχές να αίρουν την ανωνυμία των μπλόγκερ και να έχουν πρόσβαση στα μπλογκ χωρίς άδεια από την ΑΔΑΕ.
Η γνωμοδότηση δεν αποτελεί νόμο και δεν εφαρμόστηκε ουσιαστικά ποτέ, ωστόσο το έδαφος καλλιεργήθηκε. Ετσι, όταν πριν από λίγο καιρό ένα από τα εν λόγω «ενοχλητικά» μπλογκ διέρρευσε την αναληθή φήμη ότι παραιτείται η Αννα Διαμαντοπούλου, γεγονός που εξανάγκασε (;) την υπουργό να προχωρήσει σε διάψευση, η συζήτηση για τα ιστολόγια ξεκίνησε από εκεί που είχε μείνει. Στη φαρέτρα όσων επιθυμούν την κατάργηση της ανωνυμίας (άραγε οι ψευδώνυμοι είναι επώνυμοι;), και οι περίπου 600 μηνύσεις που έχουν κατατεθεί από πολίτες για συκοφάντηση μέσω Ιντερνετ.
Δεοντολογία
«Οταν παραβιάζεται ο ποινικός κώδικας, οι αρχές θα κάνουν τη δουλειά τους. Η δεοντολογία όμως δεν μπορεί να επιβληθεί. Εάν αφήσουμε το οικοσύστημα να ωριμάσει, η ανωνυμία θα αρθεί από μόνη της», καταλήγει ο κ. Δρανδάκης.
Οργιώδεις συζητήσεις, καταιγιστικές αναρτήσεις και απανωτά σχόλια στο Διαδίκτυο προκαλεί ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της. Το σύνθημα είναι ένα: «Αφήστε την γκρίνια και συνασπιστείτε σε ομάδες».
Τα πρώτα δείγματα είναι εδώ. Δεν είναι μόνο οι online εκστρατείες του τύπου «να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200» ή «να ζήσουν οι Ελληνες βουλευτές με 100.000 ευρώ». Είναι και οι κινήσεις πολιτών ενάντια στο ακριβό κόστος ζωής και οι τρόποι αντιμετώπισης της νέας κατάστασης πραγμάτων.
«Οργανωθείτε γιατί χανόμαστε». Ταιριαστή για τη χώρα μας η παραπάνω παραλλαγή του τίτλου του βιβλίου του γκουρού του μάρκετινγκ Σεθ Γκόντιν, «Οργανώνοντας τους ανοργάνωτους», όπου με παραστατικό τρόπο περιγράφεται το πώς παράγεται αξία από τη δικτύωση. Υποστηρίζει με άλλα λόγια: «Αφήστε την γκρίνια και συνασπιστείτε σε ομάδες – έτσι μπορείτε να προωθήσετε και να ενδυναμώσετε ανθεκτικές ιδέες». Γιατί όχι: η έξοδος από την κρίση στην Ελλάδα μπορεί να κρύβεται στις οργιώδεις συζητήσεις στο twitter, στις καταιγιστικές αναρτήσεις στα γκρουπ του facebook, στα απανωτά ποστ των μπλογκ. Προς το παρόν, βέβαια, η δυναμική των εγχώριων social media μοιάζει με καράβι που παρασύρεται από τα κύματα, χωρίς αέρα στα πανιά του. Οχι όμως για πολύ, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί. Αν μέχρι σήμερα η απειρία μας γύρω από τα νέα μέσα, αλλά και η παράλυση που προκαλεί ο θυμός από τις τελευταίες εξελίξεις, μας έχουν εγκλωβίσει στη ρητορική της γκρίνιας, και μάλιστα της μοναχικής γκρίνιας (χρήστες-μόνοι-στο κομπιούτερ-βρίζουν), δεν αργεί ο καιρός -λένε οι γνωρίζοντες- που θα αντιληφθούμε τη δύναμη που κρύβεται στα δίκτυά μας.
Τα πρώτα δείγματα είναι εδώ. Δεν είναι μόνο οι online εκστρατείες τύπου «να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200» ή «να ζήσουν οι Ελληνες βουλευτές με 100.000 ευρώ», αρκετά ευφάνταστες και εύηχες για να συγκεντρώσουν την υποστήριξη εκατοντάδων χρηστών του facebook (κυρίως). Ούτε βέβαια οι προτάσεις για «άμεση μείωση του κόστους των εξοπλισμών» και «κατάργηση του 13ου-16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής» που όσο εύλογα αιτήματα κι αν εκφράζουν, κανείς δεν περιμένει ότι θα εισακουσθούν. Είναι κυρίως οι προσπάθειες που «κτίζουν» αντί να καταστρέφουν – ή σωστότερα που καταστρέφουν κτίζοντας παράλληλα και κάτι άλλο.
– Είναι για παράδειγμα οι άοκνες προσπάθειες Ελλήνων του εξωτερικού, όπως του Ηλία Νικολακόπουλου από το Σουλτανάτο του Ομάν, που προσπαθεί να δημιουργήσει κίνημα αλληλεγγύης προς τη χώρα μας ενισχύοντας το προφίλ της στο εξωτερικό.
– Είναι το It’s All Greek 2 Me, το σάιτ κοινωνικής δικτύωσης που έχει δημιουργήσει ο web developer Στάθης Καλογερόπουλος, που στοχεύει στο να είναι κάτι παραπάνω από «το φραπέ, σουβλάκι και ο μουσακάς του Ιντερνετ», αλλά «μια θετική ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα αλλά και με κριτική για όλα αυτά που τα τελευταία 30 χρόνια μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση».
– Είναι τα ποστ για τις 13 τομές που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια που θα μας δώσουν προοπτική για έξοδο από την κρίση, στο μπλογκ του ειδικού σε θέματα επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων και νέων μέσων Στάθη Χαϊκάλη.
– Είναι το e-health.gr, δημιούργημα του Νίκου Παπαχρήστου, Τεχνολόγου Ιατρικών Εργαστηρίων AΤΕΙ Θεσσαλονίκης, αλλά και η δράση της Κάθυ Αποστολίδη ή epatient, πρώην καρκινοπαθούς που επιβίωσε και έβαλε στόχο ζωής τη βελτίωση του χώρου της υγείας μέσα από την ανταλλαγή εμπειριών και την κατάθεση προτάσεων από τους χρήστες του Ιντερνετ.
«Ο έλεγχος του εκτροχιασμού στο κόστος αναμένεται να φέρει δυσάρεστες συνέπειες. Η κινητοποίηση των πολιτών, όπως φαίνεται και στις προωθημένες ψηφιακά κοινωνίες, είναι προϋπόθεση για τη διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας, όπου ο χρήστης υπηρεσιών υγείας και ο ασθενής είναι ενεργοί πολίτες, ελέγχουν τη βιομηχανία υγείας/ευεξίας καθώς και την πολιτική, μιντιακή εξουσία», όπως γράφει και ο Στάθης Χαϊκάλης.
– Είναι βέβαια και το open tourism (opentourism.gr), «μία πρωτοβουλία από ανθρώπους που αγαπούν και ασχολούνται με τον τουρισμό, ώστε να αποτελέσει σημείο αναφοράς και ανοιχτού διαλόγου για τον κλάδο του τουρισμού και όλα τα σχετικά θέματα που προκύπτουν».
– Είναι και το Smart Business, το γκρουπ για τη νεανική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία στο δίκτυο επαγγελματιών LinkedIn, που έχει γίνει βήμα για δεκάδες νέους με ιδέες και προτάσεις ανάπτυξης.
– Μην ξεχνάμε την επιτυχία που είχε η εκστρατεία για να ανοίξει το ελληνικό δημόσιο τα δεδομένα του σε όλους τους Ελληνες πολίτες (www.publicdata.gr), αλλά και τη «δουλειά» που γίνεται από την Ενωση Πολιτών για την Παρέμβαση, μια μη κερδοσκοπική ομάδα που στόχο έχει την «προώθηση του ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την αναζωογόνηση της ατροφικής στην Ελλάδα κοινωνίας πολιτών».
– Είναι και μικρές, ατομικές προσπάθειες, με μεγαλύτερο αντίκτυπο από αυτόν που θα περίμεναν εξαρχής. Οπως το γκρουπ στο facebook «κάτω από 15 ευρώ». Υπάρχει αλήθεια καλό φαγητό στην Αθήνα με κάτω από 15 ευρώ το άτομο; Η ανταπόκριση αποκαλύπτει τη διάθεση ανταλλαγής πληροφοριών στον τομέα αυτό, εποικοδομητικής συζήτησης. Ή του γκρουπ των «καλών ειδήσεων». «Ως εδώ με τις ειδήσεις που απαξιώνουν την ανθρώπινη φύση, κινδυνολογούν και καταστροφολογούν, που εστιάζουν σε αυτό που ματαιώνεται, που δεν λειτουργεί, που αποτυγχάνει», γράφει η δημιουργός του. «Ας μιλήσουμε για εκείνο που γίνεται καλά, το αισιόδοξο».
Οπως είναι φανερό, δεν χρειαζόταν η παραίνεση από την Πολιτεία για να ξεκινήσει η δημόσια διαβούλευση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Οι ζυμώσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, πυκνώνουν και φουντώνουν σε κάθε γωνιά του ελληνικού Ιντερνετ, σε πείσμα της ελληνικής γκρινιάρικης «φύσης». Κι αν ακόμα το φιτίλι δεν έχει ανάψει, είναι θέμα χρόνου να φυσήξει αέρας στα πανιά μας, να γράψουν ιστορία οι δικτυακές παρέες.
Το 1606, στην Παλατινή Βιβλιοθήκη της Χαϊδελβέργης, ανακαλύφθηκε το χειρόγραφο μιας Ανθολογίας που είχε συνθέσει ο ιερωμένος Κωνσταντίνος Κεφαλάς τον 10ο αι. μ.Χ., εξού και το ύστερο όνομά της: Παλατινή Ανθολογία. Πρόκειται για μια ανθολογία 3.700 ποιημάτων, το μεγαλύτερο μέρος επιγράμματα, συνθεμένα από τον 6ο αι. π.Χ. μέχρι τον 10ο αι. μ.Χ, τα οποία -ταξινομημένα σε 16 βιβλία- ποικίλλουν ως προς το είδος τους: ερωτικά, σκωπτικά, παιδεραστικά, αναθηματικά, αινιγματικά, επιγραφές αγαλμάτων, μέχρι και αριθμητικά προβλήματα. Στο παρελθόν αρκετοί επιχείρησαν να μεταφράσουν το όλον ή μέρος των επιγραμμάτων, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Για την ιστορία να μνημονεύσουμε τις μεταφραστικές προσπάθειες των: Ανδρέα Λεντάκη, «Παλατινή Ανθολογία, εκλογή», εκδόσεις Δωρικός, 1988 -στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένο και το παρόν βιβλίο-, Βασίλη Λαζανά, «Παλατινή Ανθολογία», εκδόσεις Παπαδήμα 1992, Νίκου Χουρμουζιάδη, «Παλατινή Ανθολογία, Ερωτικά επιγράμματα», εκδόσεις Στιγμή 1999, και Παντελή Μπουκάλα, «Συμποτικά επιγράμματα από το ενδέκατο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας», εκδόσεις Αγρα 2009. Βεβαίως θα πρέπει να αναφέρουμε και τις πρόσφατες μεταφράσεις του Γιάννη Δάλλα καθώς και τις παλαιότερες των Ηλία Κυζηράκου, Γιώργου Ιωάννου, Γιώργου Καραμανώλη, Οδυσσέα Ελύτη κ.ά.
Ο Γιάννης Κυριαζής, φιλόλογος-ποιητής, έρχεται να προσθέσει τον δικό του μεταφραστικό λίθο στο οικοδόμημα που χτίζεται πάνω στην Παλατινή Ανθολογία όλα αυτά τα χρόνια. Στο βιβλίο του, που τιτλοφορείται «Παλατινή Ανθολογία», με υπότιτλο «σαν ρόδο υποπόρφυρο…», και το οποίο κυκλοφορεί από τις νεοσύστατες και καλαίσθητες εκδόσεις Ενδυμίων, επέλεξε να μεταφράσει 125 επιγράμματα «με απολύτως υποκειμενικά αισθητικά κριτήρια», όπως γράφει ο ίδιος στην εισαγωγή του βιβλίου. ΕΝΕΤ
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)