Όταν με καλούν σε εκδηλώσεις σχολείων, συνήθως εισέρχομαι λαθραία στο χώρο και αναμιγνύομαι με τους μαθητές. Δεν πιστεύω -άλλωστε- ότι ανήκω στους “επισήμους”. Μου αρέσει να πιάνω τον παλμό τους. Αυτή τη φορά το προχώρησα και αυτοπροσκλήθηκα σε μία γιορτή. Ήταν μία πολύ ζεστή γιορτή – η συνάδελφος πάντα καταφέρνει να συγκινεί τον κόσμο που παρακολουθεί τις παραστάσεις της. Παρατηρούσα τους μαθητές. Σιγά-σιγά ημέρεψαν και παραδόθηκαν στα λόγια του θεατρικού. Κανένας δεν έπαιζε με το κινητό του. Δεν είχαμε το συνηθισμένο μπες-βγες των εκδηλώσεων. Καθηλώθηκαν και άκουγαν. Άκουγαν τις μικρές ιστορίες απλών και καθημερινών ανθρώπων και πως αντιμετώπισαν το κακό που τους βρήκε. Η ιστορία επαναλαμβάνεται σε αέναους κύκλους.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι εκεί λοιπόν που τους παρακολουθούσα να ανοίγουν την ψυχή τους, συνειδητοποίησα πόσο μου λείπει η τάξη.
Άρθρα (RSS)
και