Το καινούργιο μου μετερίζι της υπεύθυνης πολιτιστικών μου έχει χαρίσει νέες εμπειρίες. Οι περισσότερες εξαιρετικές, όλες διδακτικές. Ας πούμε ότι δεν ήθελα να κατανοήσω τι συνέβαινε γύρω μου τόσον καιρό. Υπάρχει λοιπόν μικροδιαφθορά και στο χώρο των πλαστών παιδικών ψυχών, των εκπαιδευτικών;
Υπάρχουν ας πούμε μερικοί που μονοπωλούν στα σχολεία τους τις εκδρομές εξωτερικού κι αλίμονο κι αν κάποιος τολμήσει να εκφράσει την επιθυμία να λάβει μέρος. Μόνον εκείνοι είναι ικανοί.
Θα μου πείτε εκδρομές εξωτερικού στις μέρες μας; Και όμως απτόητοι οι συνάδελφοι, σχεδιάζουν που θα πάνε και κυρίως τι θα αγοράσουν…
Αχ, δεν έχουμε καταλάβει ότι το παιχνίδι έχει χαθεί για όλους και αυτή η βελτιστοποίηση που προσπαθεί ο καθένας να κάνει για τη δική του θέση, βλάπτει το σύνολο πια και δεν υπάρχει περίπτωση να του αποδώσει κάτι.
Αλήθεια συνάδελφοι, δεν σκεφτήκατε ποτέ τους μαθητές που αφήνετε πίσω, γιατί δεν μπορούν να σας ακολουθήσουν, επειδή οι γονείς τους είναι άνεργοι; Τι θα πει όσοι μπορούν; το δημόσιο σχολείο απευθύνεται στους λίγους; στους κατέχοντες; Δέχομαι τηλεφωνήματα γονιών που στενάζουν, γιατί θέλουν να συμμετέχει το παιδί τους αλλά απλά δε βγαίνουν…
Φυσικά ούτε λόγος για να μείνουμε μια χρονιά Ελλάδα, να ενισχύσουμε την τοπική οικονομία. Το Μπάνσκο κερδίζει στα σημεία.
Για να μη μιλήσω για κάρμα, η Ύβρις και η Νέμεση ελληνικές θεότητες δεν ήταν; ε κάπου εδώ θα τριγυρίζουν ακόμα…
H κοπέλα στο βίντεο αποφάσισε να ξεπεράσει τον αριθμό Dunbar (β.λ. προηγούμενη δημοσίευση) και για αυτό χτύπησε ένα τατουάζ με τους 152 φίλους της. Το βίντεο ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, για να αποδειχθεί λίγες μέρες μετά ότι ήταν φάρσα.
Βλέποντας το βίντεο, θυμήθηκα την έρευνα που είχε γίνει στη Ολλανδία με τίτλο “Where friends are made. Context, Contacts, Consequences,” από τους Beate Völker και Gerald Mollenhorst του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης.
Ο Mollenhorst είχε ένα δείγμα 1,007 ατόμων ηλικίας από 18 έως 65. Τους συνάντησε δύο φορές, στην αρχή της έρευνας και επτά χρόνια μετά. Οι ερωτήσεις συμπεριλάμβαναν τις εξής: Με ποιον μιλάς για προσωπικά ζητήματα; ποιον πετάγεσαι να δεις τακτικά; Πώς γνωριστήκατε; πού συναντιέστε;
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ενώ το μέγεθος του προσωπικού δικτύου παρέμενε σταθερό, αρκετά μέλη αυτού του δικτύου ήταν καινούργια. Μόνο το 30% των κολλητών φίλων παρέμενε σταθερό. Και το εκπληκτικότερο όλων: μόλις το 48% των αρχικών επαφών παρέμεναν στο δίκτυο. Συμπέρασμα: ανανεώνουμε τους μισούς φίλους μας κάθε 7 χρόνια…
Στα κοινωνικά δίκτυα παρέχεται η δυνατότητα στο μέλος να κάνει εκατοντάδες ή ακόμη και χιλιάδες «φίλους». Πόσο καλά, όμως, ξέρει κανείς αυτά τα άτομα; Εχουν καθίσει μαζί σε ένα τραπέζι; τσούγκρισαν τα ποτήρια τους; Πόσο σίγουρος είναι για τις φιλικές τους διαθέσεις; Θα ανταποκρινόταν σε κάποιο πρόβλημά τους; Σύμφωνα με έρευνες, η ικανότητά μας να συνάπτουμε φιλίες δεν είναι στην πραγματικότητα απεριόριστη. Υπολογίζεται ότι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν πραγματικές σχέσεις μ’ έναν κύκλο περίπου 150 ατόμων. Πρόκειται για το λεγόμενο αριθμό Dunbar[1] (από το όνομα του Βρετανού ανθρωπολόγου και καθηγητή της Οξφόρδης Robin Dunbar, που διατύπωσε το λεγόμενο γνωσιακό όριο (cognitive limit). Ο αριθμός αυτός θέτει τα όρια μεταξύ αυτών που μπορούμε να έχουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και εκείνων που μπορεί να συμπαθούμε και ίσως να έχουμε μία ευχάριστη συζήτηση, αλλά δεν μπορούν να θεωρηθούν προσωπικοί φίλοι. Ο Dunbar προχωράει σε έναν ορισμό των φίλων: «το σύνολο των ανθρώπων με τους οποίους δεν θα διστάζατε να καθίσετε μαζί, απρόσκλητοι, αν τους συναντούσατε τυχαία σε ένα μπαρ». Κι όμως οι έφηβοι δε διστάζουν να πατήσουν το κομβίον «Προσθήκη φίλου» ανεβάζοντας τον αριθμό των κυβερνοφίλων τους σε μία προσπάθεια να αποδείξουν ότι «ανήκουν», ότι γίνονται αποδεκτοί. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αποδεικνύονται πιο σκεπτικιστές και συχνά διστάζουν να εντάξουν αγνώστους στον κύκλο τους. Εκτός αν διάγουν την κρίση της μέσης ηλικίας.
Από την άλλη σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας, οι νεαροί ηλικίας 18-24 ετών νιώθουν δύο φορές περισσότερη μοναξιά από τους ανθρώπους άνω των 55 ετών. Η διαδικτυακή επικοινωνία δεν έχει το ειδικό βάρος που έχει η φυσική επαφή με φίλους και συγγενείς.[2]
Αν παρατηρήσετε εφήβους να κάνουν παρέα στον ελεύθερο χρόνο τους θα παρατηρήσετε ότι το κινητό τους ή ο υπολογιστής τους φαίνεται να μονοπωλεί το ενδιαφέρον τους και να τους διασπά διαρκώς την προσοχή. Τα τελευταία χρόνια τα παιδιά φαίνεται ότι απομονώνονται ολοένα περισσότερο, οικοινωνικοί ιστοί καταρρέουν και οι κοινωνίες μας έχουν γίνει ατομικιστικές. Ίσως είναι καιρόςνα καλλιεργήσουμεεκ νέου τις κοινωνικές σχέσεις, ώστε όταν κάποιος νιώθει μόνος να έχει κάπου να στραφεί.
Άνθρωποι διαφορετικών φύλων, ηλικιών, τάξεων και εθνικοτήτων περιμένουν σε εφτά διαφορετικές ουρές δημιουργώντας μια τεράστια ανθρώπινη σειρά. Όμως στο τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά.
Το συμπέρασμα μιας καινούριας μελέτης του καθηγητή του Χάρβαρντ Νικόλα Χρηστάκη.
Η μοναξιά μπορεί να εξαπλωθεί τόσο εύκολα όσο το κρυολόγημα. Αυτό τουλάχιστον είναι το συμπέρασμα πρόσφατης μελέτης. Η έρευνα δείχνει ότι τα συναισθήματα της μοναξιάς μπορούν να μεταδοθούν μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, όπως το κοινό κρυολόγημα και ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει ότι οι κοινωνικές επαφές στη ζωή σας μπορεί να είναι εξίσου σημαντικές για τη δημόσια υγεία με το να πλένετε στα χέρια σας και να καλύπτετε το βήχα σας.
«Οι άνθρωποι μεταδίδουν τη μοναξιά τους και στη συνέχεια κόβουν δεσμούς», δηλώνει ο Νικόλας Χρηστάκης, καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ στη Βοστώνη και μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Είναι σαν την άκρη ενός πουλόβερ: ξεκινάτε να την τραβάτε και το πουλόβερ αρχίζει να ξετυλίγεται.»
Σύμφωνα με το ygeianews η μελέτη αυτή είναι η τελευταία μιας σειράς που έχει κάνει ο Νικόλας Χρηστάκης μαζί με τον James Fowler από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο για να διαπιστώσουν πώς οι συνήθειες και τα συναισθήματα εξαπλώνονται μέσω των κοινωνικών επαφών. Προηγούμενες μελέτες των δύο επιστημόνων έχουν αποδείξει ότι η παχυσαρκία, το κάπνισμα και η ευτυχία μεταδίδονται.
Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τον John Cacioppo από το Πανεπιστήμιο του Σικάγου, διαπίστωσε ότι η μοναξιά είναι επίσης μεταδοτική, ίσως επειδή οι άνθρωποι δεν εμπιστεύονται τους συνανθρώπους τους και μεταδίδουν αυτή τη δυσπιστία και σε άλλους.
Η μοναξιά φαίνεται ότι είναι πιο εύκολο να μεταδοθεί από τους φίλους παρά από την οικογένεια, μεταξύ των γυναικών παρά μεταξύ των ανδρών και μεταξύ γειτόνων που ζουν πολύ κοντά.
Ένας μοναχικός φίλος μπορεί να αυξήσει κατά 40- 65% τις πιθανότητες να νιώσετε μόνος, ενώ ένας μοναχικός φίλος ενός φίλου αυξάνει τις πιθανότητες μοναξιάς σε ποσοστό 14- 36 %. Ένας φίλος φίλου ενός φίλου συνδέεται με 6 – 26 % μεγαλύτερη πιθανότητα μοναξιάς, υποστηρίζει η μελέτη.
Το να αισθάνεστε μοναξιά δεν σημαίνει ότι δεν έχετε διασυνδέσεις, δηλώνει ο John Cacioppo. Σημαίνει απλά ότι οι διασυνδέσεις σας δεν είναι αρκετά ικανοποιητικές.
Η μοναξιά μπορεί να ξεκινήσει με την αίσθηση ότι ο κόσμος είναι εχθρικός, που γίνεται στη συνέχεια μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
«H μοναξιά κάνει τους ανθρώπους να επαγρυπνούν για τις κοινωνικές απειλές», σημειώνει ο John Cacioppo. «Μπαίνετε στη διαδικασία να υιοθετείτε μια αυτοπροστατευτική συμπεριφορά, η οποία παραδόξως γίνεται τελικά αυτοκαταστροφική.» Οι μοναχικοί άνθρωποι μπορούν να γίνουν «ιδιόρρυθοι» και τελικά να χάσουν τους φίλους τους, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία τους άλλους.
Επειδή η μοναξιά συνδέεται με προβλήματα υγείας, όπως το αλτσχάιμερ και τα καρδιαγγειακά νοσήματα, ο John Cacioppo επισημαίνει ότι η κοινωνικότητα και η επανασύνδεση με φίλους που έχετε «χαθεί» μπορεί να είναι ζωτικής σημασίας για τη δημόσια υγεία.
Τα στοιχεία αφοπλίζουν: κάθε χρόνο πετάγονται από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης 90 εκατ. τόνοι φαγητού, από τα οποία 3 εκατ. τόνοι είναι ψωμί. Κάθε χρόνο, τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά πετούν φαγητό αξίας 100 δισ. ευρώ. Η Ευρώπη θα μπορούσε να καλύψει από το περίσσευμά της όλους τους πεινασμένους του κόσμου… Το γερμανικό ντοκιμαντέρ με τον εύγλωττο τίτλο «Taste the waste» του Valentin Thurn (προβάλλεται την ερχόμενη Τετάρτη, στις 7 μ.μ., στο Γαλλικό Ινστιτούτο) συνέβαλε –διαβάζουμε– ώστε πολλοί καταναλωτές να αλλάξουν συνήθειες. Και έτσι να μην είναι, και ένας μόνο θεατής να επηρεάστηκε, πάλι κέρδος είναι.
Οι εικόνες του, αποτέλεσμα επίπονης έρευνας σε διαφορετικές χώρες, αφήνουν εφιαλτικά αναπάντητο το ερώτημα: πόσα τρόφιμα πετάμε καθημερινά στα σκουπίδια και πώς μπορούμε να σταματήσουμε αυτήν τη σπατάλη; «Στη διαδρομή από το χωράφι μέχρι το τραπέζι μας, πάνω από τη μισή ποσότητα των τροφίμων καταλήγει στη χωματερή. Λαχανικά, φρούτα, σιτηρά, κρέας, γαλακτοκομικά, ψάρια, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πετιούνται πριν καν φτάσουν στο πιάτο μας». Από τα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ ανασύρονται πλήρη… γεύματα, συσκευασμένα, καλοδιατηρημένα, τα οποία αποσύρονται στο τέλος κάθε μέρας από τα ράφια, για να αντικατασταθούν την επομένη με φρεσκότερα. Κάποιος, που κατοικεί σε τροχόσπιτο, μαγειρεύει γευστικότατα μύδια αχνιστά που ανέσυρε από κάδο, ένα νεαρό ζευγάρι γεμίζει καθημερινά το δίχτυ για ψώνια με λαχταριστά φρούτα και λαχανικά. Ο πληθυσμός που θρέφεται από τα περισσεύματα της ημέρας δεν είναι ούτε μόνο φτωχοί ούτε μόνο υποσιτισμένοι. Ορισμένοι επιλέγουν αυτήν τη διαδικασία από άποψη: η υπερκατανάλωση καταστρέφει το περιβάλλον.
Σήμερα, που οι κοινωνίες της αφθονίας γεύονται τις συνέπειες της υπερδιογκωμένης απληστίας, το γερμανικό ντοκιμαντέρ μάς φέρνει αντιμέτωπους με το, κατ’ εξοχήν, καταστροφικό ψεύδος: την αλόγιστη δαπάνη.
Το καλοκαίρι τελείωσε… Για κάποιους ίσως να μην άρχισε ποτέ, για κάποιους το τέλος του είναι δυσβάσταχτο. Το καλοκαίρι όσον αφορά τον καλό καιρό βέβαια είναι ακόμα εδώ. Αλλά συνήθως οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να σηματοδοτούμε τις εποχές σαν να γίνεται ένα είδος ψυχικής μετάβασης από την μια εποχή στην άλλη. Τι είναι ο Σεπτέμβριος αν το σκεφτεί κανείς; Απλά ο μήνας που έρχεται μετά τον Αύγουστο! Και όμως μέσα μας πολλοί το βιώνουμε σαν να είναι ένα καινούριο ξεκίνημα, όπου σαν να πατιέται ένα νοερό reset button , και όλα ξεκινούν από την αρχή. Τι μπορεί να εξυπηρετεί άραγε αυτή η ανάγκη του ανθρώπου να οριοθετεί έτσι τον χρόνο; Είναι ένας τρόπος ίσως να θέλουμε να οργανώσουμε το ψυχικό μας χάος. Κάτι καινούριο ξεκινά, κάτι παλιό αφήνεται πίσω, κάτι ωραίο τελειώνει ή αρχίζει, το ξεκίνημα του τέλους και το τέλος της αρχής… Κύκλοι που διαγράφονται και μετά δημιουργούνται καινούριοι. Και αυτοί με την σειρά τους είναι μέρος ενός μεγάλου κύκλου. Κάθε κύκλος που τελειώνει στην ζωή είναι και ένα μικρό πένθος . Ίσως αυτά τα μικρά πένθη να εξυπηρετούν την εξοικείωση του ανθρώπου με την αρχή και το τέλος της ζωής. Ίσως το έχουμε ανάγκη για να μπορούμε να επεξεργαστούμε σε ασυνείδητο επίπεδο το γεγονός ότι πάντα κάτι αρχίζει και κάποια στιγμή τελειώνει. Ακόμα και μέσα στην ψυχική μας πραγματικότητα και όχι μόνο στην εξωτερική μας λαμβάνουν χώρα γεννήσεις και θάνατοι. Ίσως να είμαστε πιο εναρμονισμένοι με την φύση από όσο νομίζουμε…
«Αυτόν τον Σεπτέμβρη να δούμε τι μας περιμένει», λέμε. Κάπου εκεί υπάρχει μια αγωνία για το άγνωστο, μια ανησυχία αλλά και μια προσμονή. Όπως ένας υπολογιστής φαίνεται και εμείς οι άνθρωποι να θέλουμε να πατάμε ένα κουμπί επανεκκίνησης, να κάνουμε ένα format, ή έστω ένα defragment. Ίσως η μελαγχολία που βιώνουμε με το τέλος του καλοκαιριού να είναι απλά ένα πένθος για κάτι που τελειώνει. Όμως το παράδοξο με τον ανθρώπινο ψυχισμό είναι ότι φαίνεται σαν αυτό το πένθος και η μελαγχολία να είναι προγραμματισμένα μέσα μας, είναι αναπόφευκτα, και αυτά με την σειρά τους παίζουν τον απαραίτητο ρόλο τους μέσα στα γρανάζια του ασυνειδήτου. Μπορεί να μας δυσκολεύουν αυτά τα συναισθήματα, όμως έχουμε ποτέ αναρωτηθεί αν τελικά είναι και αυτά απλά ένα αναπόσπαστο κομμάτι μας, όσο ανθρώπινο, όσο αληθινό και όσο αναγκαίο όσο και οτιδήποτε άλλο;
«Μέσα στα βάθη του χειμώνα, επιτέλους έμαθα ότι μέσα μου υπήρχε ένα αήττητο καλοκαίρι» Αλμπέρ Καμύ
Εδώ και αιώνες, η κακία θεωρείται ότι ανήκει στην αρμοδιότητα της θρησκείας. Για να χαρακτηριστεί κακή μια πράξη πρέπει να είναι σαφώς λανθασμένη και το άτομο που προβαίνει σ’ αυτήν να έχει πλήρη επίγνωση της βλαβερότητάς της. Στο βιβλίο «Zero Degrees of Empathy» («Μηδέν βαθμοί ενσυναίσθησης»), ο ψυχολόγος και ψυχίατρος Σάιμον Μπάρον-Κοέν υποστηρίζει ότι μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά το γιατί κάποιοι άνθρωποι ενεργούν με τρόπο που φαίνεται κακός. Πιστεύει ότι είναι άρρωστοι και ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν θεραπευτικά.
Το παρελθόν έχει προσφέρει όλων των ειδών τις δύσοσμες θεωρίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά, οι οποίες έχουν εισαχθεί στην ιατρική επικράτεια με ολέθρια αποτελέσματα. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, την ευγονική στείρωση διάφορων «ανεπιθύμητων» κοινωνικών ομάδων. Ωστόσο, ο Σ. Μπάρον-Κοέν είναι φιλελεύθερος και τα επιχειρήματά του αξίζουν προσοχής.
Μπορεί ένα παιδί να γεννηθεί κακό; ΄Η μήπως ο λανθασμένος τρόπος ανατροφής εξηγεί γιατί το αγγελούδι γίνεται μεγαλώνοντας κακοποιό στοιχείο; Υπάρχει ένας συνδυασμός βιολογίας και ανατροφής στην εξήγηση των κακών πράξεων των ατόμων. Παρότι αναγνωρίζεται ότι υπάρχει μια γενετική βάση (οι άντρες, για παράδειγμα, είναι πολύ πιο πιθανό να συμπεριφερθούν με σκληρότητα), ο συγγραφέας σημειώνει ότι «τα γονίδια δεν μπορούν να θεωρηθούν υπεύθυνα για ένα υψηλού επιπέδου οικοδόμημα, όπως η ενσυναίσθηση. Τα γονίδια απλώς κωδικοποιούν τυφλά την παραγωγή πρωτεϊνών, αγνοώντας ανέμελα τις μακροπρόθεσμες συνέπειές τους».
Ενσυναίσθηση
Η ενσυναίσθηση -η ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε και να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες ή τις δυσκολίες των συνανθρώπων μας (να αντιληφθείς, για παράδειγμα, ότι ένας άγνωστος που παλεύει να κλείσει τη βαλίτσα του που άνοιξε ξαφνικά δεν βρίσκεται μόνο σε δύσκολη θέση αλλά χρειάζεται και βοήθεια την οποία εσύ, εκτός κι αν βρίσκεσαι σε αδυναμία, μπορείς και πρέπει να δώσεις) – θεωρεί ότι μόνο εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να συναισθανθούν τον συνάνθρωπό τους (και να φερθούν με τρόπο που δείχνει φροντίδα για την κατάστασή του) μπορούν να ελπίζουν ότι θα ζήσουν χωρίς κακοήθεια.
Η σκληρότητα προέρχεται από την αδυναμία να συμπονέσει κανείς τους άλλους, είτε μέσα από την αδιαφορία είτε αγνοώντας ηθελημένα τον πόνο τους. Σε μερικούς ανθρώπους η ενσυναίσθηση λείπει μονίμως, άλλοι τη «σβήνουν» όταν είναι κουρασμένοι, αγχωμένοι ή ανυπόμονοι (όταν π. χ. μιλάς άσχημα στο παιδί σου επειδή θέλει να παίξει την ώρα που εσύ θέλεις να ησυχάσεις) και αισθάνονται μετανιωμένοι για τα σκληρά λόγια τους όταν η ενσυναίσθησή τους επιστρέφει.
Εκείνοι που το μυαλό τους ποτέ δεν λαμβάνει υπόψη τον συνταξιδιώτη τους δεν είναι κακοί αλλά ανάπηροι, υποστηρίζει ο Σ. Μπάιρον-Κοέν. Για μερικούς υπάρχει μια γενετική εξήγηση του γιατί κρίσιμα τμήματα του εγκεφάλου τους παραμένουν ανενεργά όταν άλλοι άνθρωποι υποφέρουν. Για άλλους, η δραστηριότητα σε αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου έχει κατασταλεί εξαιτίας φρικτών εμπειριών κατά την παιδική ηλικία.
Ο συγγραφέας φέρνει ως παράδειγμα τους δικούς του γονείς, οι οποίοι του χάρισαν ένα «πολύτιμο εσωτερικό δώρο» – έναν βαθμό αυτοπεποίθησης και αυτάρκειας που πιστεύει πως είναι ζωτικές για την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης. Τα παιδιά μαθαίνουν να νοιάζονται για τις σκέψεις των άλλων ανθρώπων μόνον όταν το μυαλό εκείνων οι οποίοι τα φροντίζουν είναι ασφαλής τόπος για να μπουν. Ενα παιδί που η μητέρα του εύχεται να μην το είχε γεννήσει δεν θέλει να αντιληφθεί αυτή τη σκέψη, με συνέπεια να μην αναπτύξει την ενσυναίσθησή του.
Υπάρχει μια βασική εξήγηση για όλες τις περιπτώσεις ανεπαρκούς ικανότητας ενσυναίσθησης; Οχι. Η λειτουργία του εγκεφάλου είναι περίπλοκη, υπάρχουν πλήθος διαφορετικοί τύποι προσωπικότητας και όλες οι κατηγοριοποιήσεις κινδυνεύουν από ανεπάρκεια.
Είναι εφικτό να θεραπεύσουμε το κακό; Αυτό είναι ένα πολύ πιο ενδιαφέρον ερώτημα το οποίο ο Σ. Μπάρον-Κόεν αναγνωρίζει. Προτείνει ότι η κοινωνία πρέπει να έχει ενσυναίσθηση για εκείνους που τη στερούνται και ότι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να έχουν θεραπευτική αγωγή: μια δόση της ορμόνης οξυτοκίνη, για παράδειγμα, μπορεί να έχει καλό αποτέλεσμα. Το αν είναι σωστό να θεραπεύεται κάποιος για κάτι που δεν θεωρείται ακόμα αρρώστια, παραμένει αναπάντητο.
SIMON BARON-COHEN
Zero Degrees of Empathy: A new theory of human cruelty
Υποφέρουμε σήμερα από διάφορες νευρώσεις της αφθονίας – όχι ακριβώς εθισμούς, αλλά ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές με τις οποίες πολλοί από μας επιστρέφουμε σταθερά σε κάποια πηγή περίσπασης.
Επειδή γράφω για τα βιντεοπαιχνίδια, συχνά με ρωτάνε –κυρίως ανήσυχοι γονείς– αν πιστεύω στον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια. Δεν πιστεύω –ο εθισμός είναι πολύ ισχυρή λέξη και πρέπει να την κρατάμε για τις ουσίες που προκαλούν σωματικά συμπτώματα στέρησης–, σίγουρα όμως πιστεύω στη νοσηρή εμμονή στα βιντεοπαιχνίδια. Τα παιχνίδια είναι ένας τρόπος να απομακρύνεσαι από τον πραγματικό κόσμο για λίγο. Δεν είναι όμως το μόνο πράγμα που χρησιμοποιούμε μ’ αυτόν τον τρόπο.
Η εύκολη πρόσβαση στην πίστωση επέτρεψε σε χαμηλού εισοδήματος ανθρώπους να γίνουν «ψυχαναγκαστικοί» καταναλωτές. Η πλημμύρα εικόνων στο Ιντερνετ έδωσε την ευκαιρία για την «πορνο-εξάρτηση». Και το ίδιο το Ιντερνετ –πηγή απεριόριστης πληροφόρησης– μπορεί να γίνει αντικείμενο εμμονής.
Μια από τις δυσκολότερες προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου είναι η αντιμετώπιση της αφθονίας. Και γίνεται ακόμα δυσκολότερη, επειδή αν παραδεχτείς το πρόβλημα, φαίνεσαι κακομαθημένος. Συχνά σκέφτομαι πώς ζούσε η γιαγιά μου: ποτέ δεν είχε διαβατήριο, ποτέ δεν ταξίδεψε έξω από τη χώρα, ποτέ δεν είχε τηλεόραση, έραβε μόνη της τα ρούχα της και η μεγαλύτερη ευχαρίστησή της ήταν να διαβάζει βιβλία που δανειζόταν από την τοπική βιβλιοθήκη. Με κάνει να νιώθω κακομαθημένη ομολογώντας ότι ξοδεύω χρήματα σε πράγματα που ούτε έχω ανάγκη ούτε επιθυμώ ιδιαίτερα, μόνο και μόνο επειδή βαριέμαι, ότι δυσκολεύομαι να κλείσω το Ιντερνετ και να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. Υπάρχει λύση γι’ αυτές τις «χαμηλού προφίλ» εμμονές; Το Κέντρο Μπέτι Φορντ δεν θεραπεύει την εμμονή με το Facebook ή τη συνήθεια να βλέπεις τηλεόραση αντί να αντιμετωπίζεις τα συναισθήματά σου.
Συμμετέχω στο Σχολείο της Ζωής, ένα κοινωνικό εγχείρημα στο Λονδίνο με στόχο τη χρησιμοποίηση της φιλοσοφίας ως βοήθειας στη σύγχρονη ζωή. Σε ένα μάθημα όπου διδάσκω ασχολούμαστε με την αντιμετώπιση δύσκολων συναισθημάτων. Το να εκφράζεις την οργή ή το άγχος σου μπορεί να αποβεί βλαβερό. Ομως, όπως έχει πει ο φιλόσοφος Τζούλιαν Μπαγκίνι: «Οταν προσπαθείς να ψυχράνεις θερμά συναισθήματα, καταλήγεις είτε να τα καταστείλεις είτε να τα χάσεις εντελώς. Κανένα από τα δύο δεν είναι επιθυμητό». Τι να κάνουμε λοιπόν για να αντιμετωπίσουμε αυτά τα μπελαλίδικα συναισθήματα; Οχι πάντως ν’ ασχοληθούμε με το Τwitter. Ούτε να αγοράσουμε κάτι που δεν χρειαζόμαστε. Ούτε να ανοίξουμε την TV. Απλώς να τα νιώσουμε.
Καθημερινή / The Guardian της Ναόμι Αλντερμαν η οποία είναι συγγραφέας και ειδική στα βιντεοπαιχνίδια.
Πριν λίγες μέρες συζητούσα με μία φίλη για τις ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες των easy games των κοινωνικών δικτύων. Μπορεί όλα γύρω σου να σωριάζονται σε συντρίμια αλλά η πόλη σου λειτουργεί άψογα στο cityville… Ενα κλικ μπορεί να είναι θεραπευτικό. Οπότε μη βιαστείτε να κλειστείτε σε κλινική απεξάρτησης. Μπορείτε να παλινδρομήσετε στην ηλικία που παίζατε ανέμελοι.
Αν λοιπόν ψάχνετε για συμπαίκτες …πιέσατε το κομβίονwww.facebook.com/TerraComputerata όπου θα δείτε ότι και οργώνουμε και ρυθμίζουμε την πόλη μας…
ΜΟΣΧΑ. Ενα αγόρι από τη Ρωσία απάντησε στο μήνυμα ενός άλλου αγοριού από τη Γερμανία, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αφότου εκείνο έριξε στη θάλασσα της Βαλτικής ένα μπουκάλι μπίρας με το μήνυμά του. Ο 13χρονος Ντανιίλ Κορότκιχ περπατούσε με τους γονείς του, σε μια παραλία, στα σύνορα με τη Λιθουανία, όταν παρατήρησε κάτι να γυαλίζει στην άμμο. «Εμοιαζε με μπουκάλι γερμανικής μπίρας κι είχε μέσα ένα γράμμα», είπε. Ο πατέρας του, που γνώριζε κάποια γερμανικά απ’ το σχολείο, διάβασε το μήνυμα, που ήταν προσεκτικά τυλιγμένο σε σελοφάν και κλεισμένο με τραυματοπλάστ. «Το όνομά μου είναι Φρανκ κι είμαι πέντε χρόνων. Ο μπαμπάς μου κι εγώ ταξιδεύουμε μ’ ένα καράβι στη Δανία. Αν βρεις αυτό το γράμμα, σε παρακαλώ απάντησέ μου κι εγώ θα σου γράψω». Το γράμμα είχε ημερομηνία 1987 και περιείχε μια διεύθυνση στο Κόεσφελντ της Γερμανίας.
Το αγόρι που έγραψε το μήνυμα, ο Φρανκ Ουέσμπεκ, είναι σήμερα 29 ετών και οι γονείς του μένουν ακόμη στην ίδια διεύθυνση.
«Στην αρχή δεν το πίστευα», είπε, όταν έλαβε απάντηση από τον Κορότκιχ. Στην πραγματικότητα δεν θυμόταν καν το ταξίδι και το γράμμα είχε γράψει ο πατέρας του. Από την πλευρά του, ο Ντανιίλ είπε ότι «στην αρχή δεν πίστευε ότι το μπουκάλι παρέμεινε 24 χρόνια στη θάλασσα» και ότι πιθανότατα παρέμεινε ανέπαφο, επειδή έμεινε κρυμμένο κάτω από την άμμο, όπου και το βρήκε.
Οι δύο νέοι επικοινώνησαν τον περασμένο μήνα μέσω Ιντερνετ και ο Κορότκιχ του έδειξε το μπουκάλι και το γράμμα και συνεχίζουν να επικοινωνούν ηλεκτρονικά.
«Είναι βέβαιο ότι θα λάβει κι άλλο γράμμα από μένα», είπε ο 29χρονος Ουέσμπεκ. «Είναι υπέροχη ιστορία. Και ποιος ξέρει; Κάποια μέρα μπορεί να κανονίσουμε να βρεθούμε κατά πρόσωπο».
«Να βλέπεις τα γεγονότα να περνούν με τη σειρά τους
είναι κι αυτή μια μέθοδος για να παθαίνεις τη ζωή σου
όταν το μυαλό γλεντάει πέρα στις πίστες της αβύσσου».
Κάθε φορά που ξεκινάω για τη σχολή επιλέγω μία διαδρομή από τρεις εναλλακτικές. Βαριέμαι αφόρητα να ακολουθώ το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα. Αυτή τη φορά επιλέγω την κεντρική διαδρομή από Βουλιαγμένης. Καθώς βγαίνω στη λεωφόρο, τσεκάρω στο φανάρι ότι δεν έρχεται κανείς με χίλια, καθώς εκεί μία φορά είχα τρακάρει άσχημα, οπότε τώρα καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε… Στο επόμενο φανάρι ετοιμάζομαι να πάρω τη σύγχυση της ημέρας. Λόγω των έργων του Μετρό έχει δημιουργηθεί μία παράκαμψη στο πλάι του δρόμου, την οποία πολλοί επιλέγουν προκειμένου να προσπεράσουν την ουρά των αυτοκινήτων που συνωστίζονται στο φανάρι.
Στη συντριπτική πλειοψηφία οι οδηγοί που υποπίπτουν σε αυτή τη γαϊδουρινή συμπεριφορά οδηγούν κάποιο θηριώδες τζιπ είτε κάποιο μοντέλο της BMW. Για κάποιο μυστήριο λόγο αυτοί βιάζονται πάντα πιο πολύ και δεν είναι δυνατόν να συνωστίζονται με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.
Κάθε φορά επαναλαμβάνω τις ίδιες σκέψεις «πότε επιτέλους θα τελειώσουν αυτά τα έργα». Έχουν μπλοκάρει λόγω Siemens. Δε φτάνει που μας γονάτισαν με τις μίζες τους πρέπει και να μας ταλαιπωρούν από πάνω. Με ένα νοητικό άλμα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα ο οδηγός της BMW που με παρέκαμψε είναι ένας τέτοιος μιζαδόρος και πέφτω με λύσσα πάνω στην κόρνα του αυτοκινήτου.
Στο επόμενο φανάρι φροντίζω να βρεθώ στη μεσαία λωρίδα για να αποφύγω το πλύσιμο του τζαμιού από τον μετανάστη με το εξαρθρωμένο χέρι που σπεύδει μόλις δει γυναίκα. Είναι άραγε πιο πονόψυχες οι γυναίκες; Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο…
Συνεχίζοντας στο δρόμο, δεν μπορώ παρά να παρατηρώ τα ενοικιαστήρια των καταστημάτων που διαρκώς πολλαπλασιάζονται στους δρόμους καθώς η μία επιχείρηση μετά την άλλη κλείνει. Στη στροφή της Ηλιούπολης ελέγχω πάντα αν οι άστεγοι της γωνίας -που υπήρχε ένα κατάστημα ψιλικών- βρίσκονται στη θέση τους. Πρόκειται για μία ηλικιωμένη γυναίκα με το γιο της. Το θέαμά τους μου προξενεί πάντα θλίψη ίσως γιατί κάθε φορά διαβάζουν ένα βιβλίο. Ίσως αν δε διάβαζαν να μη με ενοχλούσε τόσο το θέαμα. Μυστηριωδώς ταυτίζομαι περισσότερο με τους φιλαναγνώστες. Άστεγοι στην Ηλιούπολη; Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοια θεάματα στα νότια προάστια. Αυτό το φαινόμενο το βλέπαμε μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά τώρα με τον πολλαπλασιασμό των κλειστών καταστημάτων…
Έχω αρχίσει να κατηφορίζω προς το κλεινόν άστυ αλλά παρατηρώ ότι στα βενζινάδικα η τιμή της βενζίνης ολοένα και ανηφορίζει. Περνώντας μπροστά από το Α΄ νεκροταφείο αναρωτιέμαι αν οι μόνιμοι κάτοικοί του πρόλαβαν και γλίτωσαν τα χειρότερα. Η Αθήνα πλέον βγάζει μία αποφορά. Οι άνθρωποι στο δρόμο φαίνονται όλο και πιο βιαστικοί και σκοτεινιασμένοι. Τα βλέμματα των περαστικών είναι ποτισμένα ανησυχία. Οι οδηγοί είναι αρπαγμένοι πάνω στα τιμόνια τους αλλά φαίνεται ότι αλλού φτερουγίζει η σκέψη τους. Σα να κάνουν λογαριασμούς στον αέρα. Όλοι φαίνεται να τραβούν ζόρια και που καιρός για ευγένειες και προτεραιότητες.
Καθώς παρκάρω παρατηρώ τα δέντρα του δρόμου που είναι μπουμπουκιασμένα. Άνοιξη γαρ. «Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες». Η φύση επιμένει κι αντιστέκεται μέσα στην πόλη. Ένα μάλιστα είναι φορτωμένο άσπρα λουλούδια. Κακίζω τον εαυτό μου που δεν αναγνωρίζω το είδος του. Πολύ θα ήθελα να ήξερα το όνομά του. Μοιάζει με αμυγδαλιά αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι. Είναι άτσαλα κλαδεμένο και σε ένα σημείο που τρίβει πάνω στο φράχτη έχει πληγωθεί και οι χυμοί του στάζουν λερώνοντας το βρώμικο πεζοδρόμιο. Άραγε θα το επισκεφθούν μέλισσες μέσα στο κέντρο της Αθήνας; Θα κάτσουν πουλιά στα κλαδιά του; Ή τσάμπα ανθίζει;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που το προσπερνούν συννεφιασμένοι, δεν προσλαμβάνουν την ομορφιά που τόσο απλόχερα σκορπίζει. Λένε ότι τα δέντρα βγάζουν περισσότερους καρπούς όταν υποφέρουν. Άραγε τα δέντρα συμπάσχουν στην περιρρέουσα δυστυχία;
Φέτος η σκέψη μου καρφώθηκε στις κερασιές της Ιαπωνίας. Ένα χαικού για τις κερασιές που δεν άντεξαν στο καίσιο…
Τις ευλογίες της Καθολικής Εκκλησίας των ΗΠΑ έλαβε πρόγραμμα ψηφιακής εξομολόγησης, που κυκλοφόρησε για το iPhone.
Το app (όπως ονομάζονται οι εφαρμογές για τη συσκευή της Apple) ονομάζεται Confession (Εξομολόγηση) και πωλείται εδώ και λίγες μέρες στο iTunes έναντι 1,99 δολαρίων.
«Είναι το τέλειο βοήθημα για κάθε πιστό», υποστηρίζουν οι δημιουργοί του και προσφέρει οδηγίες και συμβουλές για να τους βοηθήσουν να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους.
Η αμερικανική Καθολική Εκκλησία έδωσε την έγκρισή της για τη νέα εφαρμογή.
Το πρόγραμμα ενθαρρύνει τους πιστούς να παραδεχθούν τα λάθη τους – όπως τα ορίζει η θρησκεία τους – και να τα καταγράψουν. Επίσης, τους παροτρύνει να εξετάσουν τη συνείδησή τους, βάσει προσωπικών παραγόντων, όπως είναι η ηλικία, το φύλο και η οικογενειακή τους κατάσταση.
Οι σχεδιαστές του app τονίζουν στο «BBC News» πως ρόλος του δεν είναι να αντικαταστήσει τον ιερέα αλλά να βοηθήσει τον πιστό κατά την προσωπική του προετοιμασία για την εξομολόγηση, ώστε να είναι έτοιμος όταν επισκεφθεί τον παπά και ζητήσει άφεση αμαρτιών.
Τέσσερα χρόνια ταξίδευε ο βρετανός φωτογράφος Τζέιμς Μόρισσον ανά τον κόσμο για να συγκεντρώσει φωτογραφίες υπνοδωματίων παιδιών. Στόχος του να καταδείξει την κοινωνική ανισότητα. Και το κατάφερε…
Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκυ συνέταξε μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ.
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.
10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.
Σας θυμίζουν τίποτα τα παραπάνω; Πάντως τελευταία μερικά κανάλια έχουν υπερβεί εαυτούς. Αν κάποιος τα παρακολουθήσει πάνω από πέντε λεπτά, θα νομίζει ότι ζει σε άλλη χώρα…
Το ΚΚΕ έχει, ως γνωστόν, κηρύξει τον πόλεμο. Από το έπος του τέταρτου γύρου, λοιπόν, όπως καταγράφεται καταλεπτώς στον «Ριζοσπάστη», αναδημοσιεύω το κάτωθι πολεμικό ανακοινωθέν της 14ης του μηνός:
«Την παρέμβαση μελών του ΚΚΕ προκάλεσε η πρωτοβουλία εκπαιδευτικών του 3ου Λυκείου Παλαιού Φαλήρου να παραστούν μαθητές του σχολείου σε προβολή ταινίας αντικομμουνιστικού περιεχομένου. Μέλη των Κομματικών Οργανώσεων της περιοχής επισκέφτηκαν χτες το σχολείο και εξέφρασαν τη διαμαρτυρία τους προς τη διεύθυνση. Οι κομμουνιστές κατήγγειλαν τις προσπάθειες χειραγώγησης των συνειδήσεων από όπου και αν προέρχονται, ενώ η διεύθυνση από την πλευρά της δήλωσε άγνοια για το περιεχόμενο της ταινίας. Η επίμαχη ταινία, την οποία ήταν προγραμματισμένο να παρακολουθήσουν σε κινηματογράφο οι μαθητές την ερχόμενη Πέμπτη, είναι «Η ζωή των άλλων», που βγήκε στις αίθουσες το 2006 προκαλώντας και τότε από διάφορες πλευρές αντιδράσεις για το στρεβλό τρόπο με τον οποίο παρουσίαζε την Ανατολική Γερμανία. Αυτή την ταινία, λοιπόν, επέλεξαν σαν αρμόζουσα για τα παιδιά, τα οποία λόγω ηλικίας, όχι μόνο δεν έχουν καμία εικόνα για τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, αλλά βομβαρδίζονται πολύπλευρα με την αντικομμουνιστική προπαγάνδα όλων των προθύμων υποστηρικτών του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι ένα δείγμα τελικά του που οδηγεί η προσπάθεια να αποκρύψουν τη διέξοδο του σοσιαλισμού από το βάρβαρο αυτό σύστημα, αλλά και το σχολείο που οικοδομούν».
Δεν ξέρω αν, μετά τη διαμαρτυρία, απετράπη η προβολή της ταινίας, αν όμως αυτό δεν συνέβη και τελικώς την παρακολούθησαν κάποιοι μαθητές του 3ου Λυκείου Π. Φαλήρου, το επαναστατικό ήθος, αλλά και η ηθική υποχρέωση των κομμουνιστών προς τη νέα γενιά, επιβάλλει στο ΚΚΕ να ζητήσει την αναμόρφωσή τους! Ενας ήπιος τρόπος για να επιτευχθεί θα ήταν να υποχρεωθούν οι μαθητές να παρακολουθήσουν 25 φορές την σοβιετική προπαγανδιστική ταινία «Ετσι δέθηκε τ’ ατσάλι» του Μαρκ Ντοκσόυ…
«Για τα περισσότερα παιδιά δεν φτάνει ένα μόνο δωμάτιο για τα παιχνίδια τους. Μεγαλώνοντας δεν ξέρουν πια τι να τα κάνουν.
Υπάρχουν όμως παιδιά που δεν έχουν καθόλου παιχνίδια»
Γι’ αυτό με τη δράση ToyLife, μια πρωτοβουλία της Οργάνωσης Γη , μπορείτε να συμβάλλετε άμεσα στο να βοηθήσετε μερικά παιδάκια να χαμογελάσουν λίγο παραπάνω αυτές τις Γιορτές. Στο Βιβλιοπωλείο Γη, μπορεί ο καθένας να αφήσει παιχνίδια που δεν χρησιμοποιεί, που πιθανώς να έχει στοιβαγμένα για χρόνια σε κάποια αποθήκη ή σε μία γωνία, και να δώσει χαρά σε κάποιο πιτσιρίκι. Αυτό που για εσάς πλέον είναι ένα «διακοσμητικό» αντικείμενο, θα κάνει κάποιο παιδί να χαμογελά για βδομάδες, μήνες, πιθανώς χρόνια.
Η Δανάη Καρατζά, υπεύθυνη αυτής της δράσης, μας πληροφορεί ότι «ο καθένας μπορεί να έρθει και να πάρει παιχνίδια. Όποιος επιθυμεί μπορεί να έρθει με την οικογένεια του, να μας επισκεφτεί και να πάρει ή να δώσει όσα παιχνίδια θέλει». Η Δανάη ξεκαθαρίζει πως ό,τι παιχνίδι βρεθεί στα χέρια τους «θα καταλήξει, σίγουρα, σε κάποια χέρια». Ούτε ένα παιχνίδι δεν θα χαραμιστεί.
Γι’ αυτό κάνετε και εσείς μία βόλτα στο πάρκο Τρίτση (ένα κρυμμένο θησαυρό στην Αθήνα) με την οικογένεια σας και βοηθείστε και εσείς σ’ αυτή τη προσπάθεια. Μη ξεχνάτε, ότι οι Γιορτές για τα παιδιά σημαίνουν παιχνίδια, και υπάρχουν παιδιά που αυτές τις μέρες ούτε γιορτάζουν, ούτε μπορούν να παίξουν…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)