«Να βλέπεις τα γεγονότα να περνούν με τη σειρά τους
είναι κι αυτή μια μέθοδος για να παθαίνεις τη ζωή σου
όταν το μυαλό γλεντάει πέρα στις πίστες της αβύσσου».
Κάθε φορά που ξεκινάω για τη σχολή επιλέγω μία διαδρομή από τρεις εναλλακτικές. Βαριέμαι αφόρητα να ακολουθώ το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα. Αυτή τη φορά επιλέγω την κεντρική διαδρομή από Βουλιαγμένης. Καθώς βγαίνω στη λεωφόρο, τσεκάρω στο φανάρι ότι δεν έρχεται κανείς με χίλια, καθώς εκεί μία φορά είχα τρακάρει άσχημα, οπότε τώρα καλύτερα γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε… Στο επόμενο φανάρι ετοιμάζομαι να πάρω τη σύγχυση της ημέρας. Λόγω των έργων του Μετρό έχει δημιουργηθεί μία παράκαμψη στο πλάι του δρόμου, την οποία πολλοί επιλέγουν προκειμένου να προσπεράσουν την ουρά των αυτοκινήτων που συνωστίζονται στο φανάρι.
Στη συντριπτική πλειοψηφία οι οδηγοί που υποπίπτουν σε αυτή τη γαϊδουρινή συμπεριφορά οδηγούν κάποιο θηριώδες τζιπ είτε κάποιο μοντέλο της BMW. Για κάποιο μυστήριο λόγο αυτοί βιάζονται πάντα πιο πολύ και δεν είναι δυνατόν να συνωστίζονται με τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.
Κάθε φορά επαναλαμβάνω τις ίδιες σκέψεις «πότε επιτέλους θα τελειώσουν αυτά τα έργα». Έχουν μπλοκάρει λόγω Siemens. Δε φτάνει που μας γονάτισαν με τις μίζες τους πρέπει και να μας ταλαιπωρούν από πάνω. Με ένα νοητικό άλμα καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα ο οδηγός της BMW που με παρέκαμψε είναι ένας τέτοιος μιζαδόρος και πέφτω με λύσσα πάνω στην κόρνα του αυτοκινήτου.
Στο επόμενο φανάρι φροντίζω να βρεθώ στη μεσαία λωρίδα για να αποφύγω το πλύσιμο του τζαμιού από τον μετανάστη με το εξαρθρωμένο χέρι που σπεύδει μόλις δει γυναίκα. Είναι άραγε πιο πονόψυχες οι γυναίκες; Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο…
Συνεχίζοντας στο δρόμο, δεν μπορώ παρά να παρατηρώ τα ενοικιαστήρια των καταστημάτων που διαρκώς πολλαπλασιάζονται στους δρόμους καθώς η μία επιχείρηση μετά την άλλη κλείνει. Στη στροφή της Ηλιούπολης ελέγχω πάντα αν οι άστεγοι της γωνίας -που υπήρχε ένα κατάστημα ψιλικών- βρίσκονται στη θέση τους. Πρόκειται για μία ηλικιωμένη γυναίκα με το γιο της. Το θέαμά τους μου προξενεί πάντα θλίψη ίσως γιατί κάθε φορά διαβάζουν ένα βιβλίο. Ίσως αν δε διάβαζαν να μη με ενοχλούσε τόσο το θέαμα. Μυστηριωδώς ταυτίζομαι περισσότερο με τους φιλαναγνώστες. Άστεγοι στην Ηλιούπολη; Δεν είχαμε συνηθίσει σε τέτοια θεάματα στα νότια προάστια. Αυτό το φαινόμενο το βλέπαμε μόνο στο κέντρο της Αθήνας αλλά τώρα με τον πολλαπλασιασμό των κλειστών καταστημάτων…
Έχω αρχίσει να κατηφορίζω προς το κλεινόν άστυ αλλά παρατηρώ ότι στα βενζινάδικα η τιμή της βενζίνης ολοένα και ανηφορίζει. Περνώντας μπροστά από το Α΄ νεκροταφείο αναρωτιέμαι αν οι μόνιμοι κάτοικοί του πρόλαβαν και γλίτωσαν τα χειρότερα. Η Αθήνα πλέον βγάζει μία αποφορά. Οι άνθρωποι στο δρόμο φαίνονται όλο και πιο βιαστικοί και σκοτεινιασμένοι. Τα βλέμματα των περαστικών είναι ποτισμένα ανησυχία. Οι οδηγοί είναι αρπαγμένοι πάνω στα τιμόνια τους αλλά φαίνεται ότι αλλού φτερουγίζει η σκέψη τους. Σα να κάνουν λογαριασμούς στον αέρα. Όλοι φαίνεται να τραβούν ζόρια και που καιρός για ευγένειες και προτεραιότητες.
Καθώς παρκάρω παρατηρώ τα δέντρα του δρόμου που είναι μπουμπουκιασμένα. Άνοιξη γαρ. «Ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες, ραγιάδες». Η φύση επιμένει κι αντιστέκεται μέσα στην πόλη. Ένα μάλιστα είναι φορτωμένο άσπρα λουλούδια. Κακίζω τον εαυτό μου που δεν αναγνωρίζω το είδος του. Πολύ θα ήθελα να ήξερα το όνομά του. Μοιάζει με αμυγδαλιά αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι είναι. Είναι άτσαλα κλαδεμένο και σε ένα σημείο που τρίβει πάνω στο φράχτη έχει πληγωθεί και οι χυμοί του στάζουν λερώνοντας το βρώμικο πεζοδρόμιο. Άραγε θα το επισκεφθούν μέλισσες μέσα στο κέντρο της Αθήνας; Θα κάτσουν πουλιά στα κλαδιά του; Ή τσάμπα ανθίζει;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι που το προσπερνούν συννεφιασμένοι, δεν προσλαμβάνουν την ομορφιά που τόσο απλόχερα σκορπίζει. Λένε ότι τα δέντρα βγάζουν περισσότερους καρπούς όταν υποφέρουν. Άραγε τα δέντρα συμπάσχουν στην περιρρέουσα δυστυχία;
Φέτος η σκέψη μου καρφώθηκε στις κερασιές της Ιαπωνίας. Ένα χαικού για τις κερασιές που δεν άντεξαν στο καίσιο…
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.