Terra Computerata

Ποιος είπε…
… το πρώτο ψέμα; Ο όφις στον κήπο της Εδέμ. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον κόσμο πιστεύουν μέχρι σήμερα την απατηλή ιστορία του. Αντίθετα, στο βιβλίο του «Ο αγώνας μου», ο Χίτλερ είπε όλη την αλήθεια, αλλά δεν τον πίστεψε κανείς, ώσπου άρχισε να περνάει από φωτιά και τσεκούρι την Ευρώπη.

Τα δηλητήρια…
… όμως δεν παύουν να είναι επικίνδυνα όχι μονάχα γι΄ αυτούς που τα παίρνουν, αλλά και για εκείνους που τα δίνουν. Τα αφελή συνθήματα που συνήθως πετούν οι δημαγωγοί στις συγκεντρώσεις τους, το πλήθος τα πιάνει στον αέρα. Κι όσο πιο απλοϊκά και εκρηκτικά είναι αυτά τόσο πιο απλοϊκά και εκρηκτικά μπορούν να εκφράσουν την οργή και την απόγνωση του πλήθους, όταν αργότερα καταλάβει την απάτη. Γι΄ αυτό, στα χρόνια που ζούμε, όπως λέει ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός δημοσιογράφος Κρις Χέτζες, οι χειριστές των δημαγωγικών δηλητηρίων θα πρέπει να είναι προσεκτικοί: όσο χειροτερεύει η οικονομία τόσο θα χειροτερεύουν οι παρενέργειες από αυτά τα δηλητήρια στο οργισμένο πλήθος.

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοκτόνησε στο μπούνκερ του στο Βερολίνο τις τελευταίες ημέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ή μήπως κατάφερε να διαφύγει και να επιβιώσει κρυμμένος τόσα χρόνια, ποιος ξέρει πού; Χωρίς απάντηση μένει το ερώτημα μετά τις πρόσφατες διαπιστώσεις Αμερικανών επιστημόνων. Το τμήμα ανθρώπινου κρανίου που βρέθηκε το 1946 από τον Κόκκινο Στρατό στο Βερολίνο και θεωρήθηκε από τους ειδικούς ότι ανήκε στον Αδόλφο Χίτλερ τελικά- όπως απέδειξαν Αμερικανοί επιστήμονες- ανήκει σε άγνωστη γυναίκα. Το κομμάτι που έχει και τρύπα από σφαίρα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2000 στη Μόσχα και υποτίθεται ότι έβαλε διά πάντος τελεία στις διάφορες εικασίες σχετικά με την τύχη του Χίτλερ. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς, το τμήμα του κρανίου ανήκε σε γυναίκα νεώτερη των σαράντα ετών, η ταυτότητα της οποίας παραμένει άγνωστη. Οι αναλύσεις DNA πραγματοποιήθηκαν στα εξειδικευμένα εργαστήρια γενετικής του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ.

Ο αρχαιολόγος και ειδικός στην ανάλυση γενετικού υλικού από οστά δρ Νικ Μπελαντόνι εξηγεί ότι «φαινόταν ακόμα και εξ αποστάσεως ότι αυτό το κρανίο δεν ήταν του Χίτλερ. Διά γυμνού οφθαλμού το οστό φαινόταν να είναι υπερβολικά λεπτό. Τα ανδρικά κόκαλα είναι πιο δυνατά».

Ανάμεσα στα ευρήματα του Βερολίνου, τα οποία φυλάσσονται στα Κρατικά Αρχεία της Μόσχας που εξετάστηκαν από τον Αμερικανό επιστήμονα,, συμπεριλαμβάνονται εκτός από το κομμάτι του ανθρώπινου κρανίου, ορισμένοι «λεκέδες» αίματος από τον καναπέ όπου κάθονταν όταν αυτοκτόνησαν ο Χίτλερ και η Εύα Μπράουν. Ολα τα δείγματα μεταφέρθηκαν στο Κονέκτικατ, όπου η Λίντα Στράουσμπο του εργαστηρίου εφαρμοσμένης γενετικής τα μελέτησε επί τρεις ημέρες.

Οπως διαπιστώθηκε από την ανάλυση του γενετικού υλικού, το κρανίο ήταν γυναικείο. Η μοναδική απόδειξη του θανάτου του Χίτλερ έπαψε μονομιάς να υπάρχει, γεγονός που σίγουρα θα εξάψει τη φαντασία των εραστών των θεωριών συνωμοσίας.

Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Σοβιετικοί πράκτορες της υπηρεσίας αντικατασκοπείας εντόπισαν τη μισοκαμμένη σορό του Χίτλερ έξω από το υπόγειο καταφύγιο στον κήπο της καγκελαρίας. Από τα απομεινάρια της γνάθου του και τη σύγκριση με τα αρχεία που διέθετε ο προσωπικός του οδοντίατρος διαπιστώθηκε ότι πράγματι ανήκε στον ιδρυτή του Γ΄ Ράιχ.

Καθημερινή

The guardian

Για πρώτη φορά…
… από τότε που ο Χίτλερ έβαλε φωτιά στην Ευρώπη, ο γερμανικός στρατός ξαναβγαίνει από τους στρατώνες του για μεγάλες επιχειρήσεις- αυτήν τη φορά στο Αφγανιστάν. Χρησιμοποιεί μάλιστα (στην εξελιγμένη του μορφή) το πυροβόλο Μέρσερ-18, ένα από τα βασικά όπλα που είχε χρησιμοποιήσει η χιτλερική Βέρμαχτ σε όλα τα μέτωπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα Νέα

“Είναι αξιολύπητο, αλλά στο βιβλίο της Ιστορίας για τη Γ ‘ Λυκείου επιχειρείται ένα λίφτινγκ του αιμοσταγούς Χίτλερ εις ό,τι αφορά τη θρυλούμενη ελληνοφιλία του…”

γράφει ο Στάθης στην “Ε” της 18ης Απριλίου

ολόκληρο το άρθρο του:

www.enet.gr/online/online_fpage_text/id=866926

και καταλήγει:

“Το ερώτημα είναι: τι δουλειά έχει στα σχολικά βιβλία μια τόσο βάναυση παραχάραξη της πραγματικότητας, μάλιστα από ιστορικούς -και με το συμπάθιο που εκφέρω γνώμη.

Πώς γίνεται στα σχολικά βιβλία αίφνης να «συνωστίζονται» απόψεις εν πρώτοις ανιστόρητες και κατά δεύτερον κραυγαλέες, ως προς την ιδεολογική τους σκοπιμότητα. Είτε από τη μια πλευρά, την αποδομητική (της «νεωτερικότητας»), είτε από την άλλη πλευρά της αναπαραγωγής στερεοτύπων, πάμε άριστα στη μυθολόγηση της ιστορίας (και κατά προέκταση στην ιδιοτελή πολιτική της χρήση) και πάντως, είτε από τη μια μπάντα είτε από την άλλη, πάμε με τις μπάντες.”