Η ελληνική κοινωνία, η οικογένεια και οι εκπαιδευτικές πρακτικές εμφανίζονται απροετοίμαστες απέναντι σε μια νέα πραγματικότητα. Σε αρκετά σχολεία στην καρδιά της Αθήνας η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών αποτελείται από παιδιά αλλοδαπών. Το στοίχημα που οφείλει η παιδεία μας να κερδίσει δεν είναι η προσαρμογή αυτών των αλλοδαπών μαθητών αλλά η δική της προσαρμογή της στα νέα δεδομένα.
Η ένταξη των παιδιών των μεταναστών στα σχολεία είναι καθοριστική για την ομαλή ένταξή τους στην κοινωνία. Η ηλικία εισόδου τους στην χώρα μας, η κουλτούρα, το οικογενειακό περιβάλλον και η ενδεχόμενη ρατσιστική αντιμετώπιση μέσα στο χώρο του σχολείου δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο αυτές τις ευαίσθητες κατηγορίες μαθητών.
Οι αλλοδαποί μαθητές να καταλήγουν αναλφάβητοι όχι μόνο στην ελληνική γλώσσα, αλλά ακόμα και στην μητρική τους. Το κράτος δεν μπορεί να διαχειριστεί την ανάγκη των παιδιών αυτών να γνωρίζουν σωστά τη μητρική τους γλώσσα αλλά και οι γονείς τους δεν διαθέτουν ούτε τον απαραίτητο χρόνο ούτε και τις γνώσεις ώστε να ασχοληθούν με την εκπαίδευση των παιδιών τους. Αφενός οι γονείς αδυνατούν να στηρίξουν τη μαθησιακή διαδικασία των παιδιών τους και αφετέρου οι εκπαιδευτικές υποδομές και το σχολείο ως φορείς κοινωνικοποίησης οδηγούν σε αρκετές περιπτώσεις – χωρίς πρόθεση -στην γκετοποίηση των αλλοδαπών μαθητών, στους οποίους τελικά αποτυπώνεται μια συγκεχυμένη εθνική, γλωσσική, πολιτισμική και κοινωνική ταυτότητα και μένουν μετέωροι σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Αυτή η σύγχυση μπορεί εύκολα να οδηγεί τα αλλοδαπά παιδιά στην εγκατάλειψη του σχολείου, από μικρή κιόλας ηλικία, ενισχύοντας όχι απλά την εθνική και πολιτισμική διάσταση αλλά και τον κοινωνικοοικονομικό διαχωρισμό.
Άραγε τα κενά στην εφαρμογή μέτρων για την σωστή εκμάθηση και της μητρικής γλώσσας των αλλοδαπών μαθητών οφείλονται στην εκπαιδευτική και θεσμική αμέλεια ή πηγάζουν από ένα συναίσθημα απειλής; Η διγλωσσία και η ετερότητα φοβίζουν ή και ενοχλούν πολλές ελληνικές οικογένειες, καθώς πιστεύουν ότι είναι αυτά τα στοιχεία που θα αποτελέσουν παράγοντες επιβράδυνσης στην εκπαίδευση των δικών τους παιδιών. Συνέχεια »
Άρθρα (RSS)