Άρθρα με ετικέτα “Πανεπιστήμιο”
Υπάρχει ένα μυστικό στην Παιδεία που το ξέρουν οι γονείς: περνάνε γρήγορα, πολύ γρήγορα, τα χρόνια της εκπαίδευσης, αυτά που φαίνονται ατελείωτα στους μικρούς. Δώδεκα χρονάκια για να τελειώσεις το Λύκειο, δεν είναι παρά τρεις κυβερνητικές τετραετίες.
Μπαίνεις εξάχρονο νήπιο και μέχρι να σκεφτούν οι υπουργοί τις μεταρρυθμίσεις, να συνεδριάσουν οι επιτροπές, να κατατεθούν τα νομοσχέδια, έχεις φτάσει τα δεκαοχτώ, ψηφίζεις, έχεις γίνει άνθρωπος κανονικός, μπορείς να παντρευτείς αν θέλεις, και να δουλέψεις, να πάρεις άδεια αυτοκινήτου και να μπεις φυλακή χωρίς ελαφρυντικά αν κάνεις έγκλημα. Οι γονείς το ξέρουν και στη διάρκεια της δωδεκαετίας στερούνται ένα σωρό πράγματα, από αίσθημα καθήκοντος, δουλεύουν σε δυο δουλειές, κάνουν οικονομίες, να πληρώνουν ιδιωτικό σχολείο, να πάρουν στο σπίτι καθηγητές για βοήθεια, να πληρώνουν φροντιστήριο, ιδιαίτερα, να κάνουν όλα όσα συνηθίζονται και μάλιστα στο περιθώριο της πολιτικής ζωής ας το πούμε έτσι, της επίσημης εκπαίδευσης, η οποία ακόμα βρίσκεται υπό την επήρεια της παραίσθησης που λέγεται δωρεάν Παιδεία. Όλα αυτά για να μπορέσει το παιδί να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Τώρα όμως έχει απομυθοποιηθεί και αυτό. Οι πολλοί διάλογοι και μεταρρυθμίσεις, η αέναη αγωνιστική πάλη στα ΑΕΙ οδηγεί πολύ κόσμο στην επιλογή του Διεθνούς Απολυτηρίου, ή απλώς στα ευρωπαϊκά, κυρίως βρετανικά, και αμερικανικά πανεπιστήμια απευθείας. Δεν είναι μόνο οι πάμπλουτοι που το κάνουν αυτό, πολλοί από τη μεσαία τάξη τα βγάζουν πέρα με τις διευκολύνσεις που υπάρχουν για τους πολίτες της Ε.Ε. Κι έτσι, ο σημαντικότερος διάλογος για την Παιδεία είναι η σχέση ευρώ και στερλίνας: κοντεύουν να εξισωθούν τις τελευταίες μέρες, οπότε επέρχεται μεγάλη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Αληθινή επανάσταση, με όλο και περισσότερες οικογένειες να ζουν σαν εκπαιδευτικοί μετανάστες στην ίδια τους τη φιλόδοξη πατρίδα…
Άρθρο της Άννας Δαμιανίδη στα ΝΕΑ
0 σχόλια »
Είναι ανάγκη να υπάρξει πλήρης και εξακριβωμένη καταγραφή όλων των ζημιών που προκλήθηκαν στα ελληνικά πανεπιστήμια κατά τις ημέρες των πρόσφατων ταραχών.
Ορισμένοι πρυτάνεις διστάζουν να δημοσιοποιήσουν την ακριβή εικόνα των καταστροφών, προφανώς γιατί δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την παθητική τους στάση και την ατολμία τους. Οι καταστροφές έγιναν όμως σε δημόσια περιουσία και η αποκατάστασή τους θα πληρωθεί, για άλλη μια φορά, από χρήματα του Ελληνα φορολογούμενου.
Είναι συνεπώς σημαντικό να δοθεί η συνολική εικόνα στον Ελληνα πολίτη ο οποίος δικαιούται να γνωρίζει πόσο ακριβά πληρώνει το «άσυλο» το οποίο επιτρέπει σε κάποιους να μετατρέπουν τα ελληνικά πανεπιστήμια σε χώρους ανεξέλεγκτης βίας και μανίας. Και κατόπιν όλοι μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους για το ποιος προστατεύει πραγματικά το δημόσιο πανεπιστήμιο και ποιος όχι.
Κρανίου τόπος του Απ. Λακασά στην Κ
0 σχόλια »
Μία εξαιρετική ανάλυση από τον Θοδωρή Πελαγίδη στην Κ για το modus operandi των πανεπιστημίων μας.
…Συνήθως μπορεί να βρεθεί κάποιος καθηγητής από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού όπως το Rutgers, το ΜΙΤ, το Bristol, το Southampton μ? ένα κάρο δημοσιεύσεις και ετεροαναφορές στο έργο του, που έχει το θράσος να υποβάλει στην ανοικτή προκήρυξη θέσης, η οποία, εννοείται ότι είναι «φωτογραφία» από κάποιο άθλιο ελληνικό βιβλίο του «εσωτερικού συναδέλφου» Α? δυστυχώς ατύχησε ο ξενιστής! Προτεραιότητα έχει ο «ντόπιος» με το ανύπαρκτο έργο, τα σπασμένα αγγλικά, το «κοινωνικό έργο» και το «δημοκρατικό ήθος» (δηλαδή τη ?«συνδικαλιστική δράση»). Ο τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Συγκροτείται μια στημένη επιτροπή που συντάσσει μια άθλια έκθεση η οποία βγάζει ένα αστείο πόρισμα που εξυμνεί τον εξωτερικό αλλά? δυστυχώς τον βγάζει εκτός γνωστικού αντικειμένου. Εκλέγεται ο «ντόπιος» (insider). Αλλωστε έχει την ψήφο του για την οποία ενδιαφέρονται οι πρόεδροι, οι διευθυντές και κυρίως οι διακομματικές πρυτανίες, οι οποίες μονίμως παρεμβαίνουν. Τι στο καλό, τόσα χρόνια οικοδομούνται οι σχέσεις, σφυρηλατούνται οι προσοδοθηρικές ομάδες, γίνονται οι αλληλοεξυπηρετήσεις.
Ολα μέχρι εδώ αφορούν ένα μέρος της Γενικής Συνέλευσης (Γ.Σ.). Το άλλο είναι οι φοιτητές. Σχεδόν 50% της Γ.Σ. (!). Ενας σοβαρός υπουργός δεν έχει βρεθεί να καταργήσει αυτήν την αθλιότητα. Σθεναρά αντιστέκονται όλοι, και ιδίως οι «εσωτερικοί τρόφιμοι-σουλατσαδόροι». Και όχι τυχαία! Δείτε τι γίνεται:
H συνδικαλιστική μαφία (μην σοκάρεστε από τον όρο, θα καταλάβετε στη συνέχεια), έχει στην κατοχή της τις ψήφους των φοιτητών. Τι διδάσκει η «ορθολογική επιλογή»; Διδάσκει ότι το κίνητρο που έχουν είναι να προχωρήσουν στην ανταλλαγή των ψήφων με οτιδήποτε διευκολύνει την αναπαραγωγή των ιδίων. Ωπ, εδώ υπάρχει βαρέλι με «χοιρινό λίπος» (pork-barrel politics), θα έλεγε ένας καθηγητής «θετικής πολιτικής οικονομίας». Η αδίστακτη φάρα των σουλατσαδόρων θα κοιτάξει να πουλήσει τους φοιτητικούς βαθμούς ώστε να κερδίσει ψήφους. Ενα πολύ ωραίο εμπόριο ορθολογικών παικτών. Η ομάδα φοιτητών που θα βρεθεί κάτω από την «παράταξη» θα περάσει με ευκολία τα μισά μαθήματα. Ακόμη και οι απλοί, ανυποψίαστοι φοιτητές θα έχουν ισχυρό κίνητρο να συνταχθούν στη συνδικαλιστική νεολαία. Οι δε συνδικαλιστές που διακρίνονται για τη δουλειά αυτή, προβιβάζονται σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου συνήθως στο Ταμείο, στον λεγόμενο «ειδικό λογαριασμό» της διοίκησης, ο οποίος είναι γεμάτος από αργόσχολα και άχρηστα παιδιά καθηγητών (νεποτισμός), συγγενείς και πρώην συνδικαλιστές. Ολοι λοιπόν αυτοί συγκροτούν μια ωραία, μεγάλη ομάδα/παρέα των κολλητών. Να μην ξεχάσουμε όμως το πιο σημαντικό, την πιο ισχυρή κολλητική ουσία. Το χρήμα.
Φυσικά θυμάμαι κι εγώ μία περίπτωση συμφοιτητή συνδικαλιστή που αρίστευε χωρίς να πατήσει ποτέ στις εξετάσεις… Διορίστηκε μάλιστα και για χρόνια μάζευε τα μόρια δυσπροσίτων, ενώ υπηρετούσε σε πολιτικά γραφεία. Η τάξη δεν τον έχει δει – μάλλον όμως αυτό είναι για καλό.
Εχουμε πολλούς τέτοιους σουλατσαδόρους. Κατανέμουν τον χρόνο τους αποκλειστικά σχεδόν στην αναζήτηση συμμαχιών, αλληλοεξυπηρετήσεων, εκβιασμών, αδιαφανών συμφωνιών. Ασταμάτητα, μέχρι να επιτύχουν τις καλύτερες δυνατές συμμαχίες στη βάση των προσωπικών τους συμφερόντων.
Διαβάστε όλο το άρθρο στην Κ
0 σχόλια »
Πριν από 15-20 χρόνια, μια ομάδα καθηγητών ΑΕΙ είχε κυκλοφορήσει ένα, κατά τη γνώμη μου, περιεκτικό και βαρυσήμαντο «μανιφέστο». Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όλοι ανήκαν στην Αριστερά. Που σημαίνει ότι τότε ένα τμήμα της Αριστεράς είχε άποψη για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Το «μανιφέστο» (φυσικά δεν το τιτλοφορούσαν έτσι) ασκούσε αναλυτική και καταλυτική κριτική στο σύγγραμμα – εγχειρίδιο – τυφλοσούρτη και στο είδος της διδασκαλίας στο οποίο αντιστοιχούσε. Σύγγραμμα και διδασκαλία είναι πλέον μορφές μάθησης ξεπερασμένες, οπισθοδρομικές και διόλου προοδευτικές. Προσθέτω ότι είναι περισσότερο οπισθοδρομικές όταν συνοδεύονται και κατοχυρώνονται από τη «δωρεάν» διανομή της γνώσης. Σημειωτέον ότι τα προβλήματα που θίγουμε δεν αφορούν μόνο την Ανώτατη Εκπαίδευση, αλλά τουλάχιστον και τη Μέση.
Χωρίς να ασχολείται με λεπτομέρειες (ήταν άλλωστε σύντομο και επιγραμματικό), το «μανιφέστο» διέγραφε ορισμένες κατευθύνσεις για την Εκπαίδευση, μέσα από τις οποίες θα λύνονταν πολλά προβλήματα και θα αναιρούνταν πολλά διλήμματα. Η διδασκαλία δεν μπορεί πλέον να είναι ανεξάρτητη από την έρευνα και την αναζήτηση, στις οποίες συμμετέχουν οι ίδιοι οι σπουδαστές και οι μαθητές και κυρίως αυτενεργούν. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο διδασκαλίας αχρηστεύεται η αποστήθιση (ίσως και τα φροντιστήρια που έχουν ειδικευθεί να διδάσκουν αποστήθιση), αχρηστεύεται και η αποστήθιση του ενός και μοναδικού συγγράμματος – τυφλοσούρτη, αλλά και η εκδικητική σκληρότητα των εξετάσεων που απαιτεί την αποστήθιση.
Και να σκεφθείτε ότι τότε, πριν από 15-20 χρόνια, δεν υπήρχε το απέραντο πεδίο αναζήτησης που αργότερα μας αποκάλυψε ο υπολογιστής.
Άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη στην Καθημερινή
0 σχόλια »
Μαθαίνω ότι επιφανείς -οικονομικά- συμπατριώτες μας απειλούν τους γόνους τους, που δεν δείχνουν έφεση για μελέτη ενόψει εξετάσεων, ότι θα τους στείλουν σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Το δημόσιο πανεπιστήμιο ως τιμωρία λοιπόν.
Ισως γιατί στην Ελλάδα οι καλύτεροι φοιτητές χαραμίζονται σε πανεπιστήμια σταύλους τα οποία υποχρεώνονται και να μοιράζονται με αργόσχολους φεστιβαλιστές. Άκουγα χτες στο ραδιόφωνο έναν απόφοιτο του οικονομικού πανεπιστήμιου που περιέγραφε την κατάσταση στο ελληνικό πανεπιστήμιο ως μία μόνιμη κατάσταση προ-φεστιβάλ. Μουσικές, χοροί, κάθε ώρα και ημέρα. Εδώ θυμήθηκα το ανέκδοτο με την κόλαση, όπου ο κολασμένος κάνει μία περιήγηση στις ευρωπαϊκές κολάσεις -έχει γαρ δικαίωμα επιλογής ως ευρωπαίος πολίτης- και στην ελληνική ακούγονται μόνο τσιφτετέλια και νταούλια. Τι γίνεται εδώ; ρωτάει για να πάρει την απάντηση: ε δεν τα ξέρεις; πότε δεν έχουμε μαστίγια, πότε δεν ανάβει η φωτιά… Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ οι καλύτεροι φοιτητές σπουδάζουν στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου εντελώς δωρεάν.
Το Χάρβαρντ και το Γέηλ στις ΗΠΑ έχουν πλέον καταργήσει πλήρως τα δίδακτρα για τους πιο αδύναμους οικονομικά φοιτητές. Διαβάστε το σχετικό άρθρο του Economist. Οπου αδύναμος οικονομικά ίσον κάποιος του οποίου η οικογένεια βγάζει 60.000 δολάρια ετησίως, ένας ορισμός που καλύπτει ίσως το 90% του ελληνικού πληθυσμού. Συντόμως δε, αν συνεχιστεί η οικονομική μας κατρακύλα,το 99%.
Στο Γέηλ αδελφές μου…
0 σχόλια »
Ένα ελληνικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, βρίσκεται για πρώτη φορά στη λίστα των 200 καλύτερων Πανεπιστημίων. Στην κορυφή της λίστας, που δημοσιεύθηκε σήμερα για το 2008 από τη λογοτεχνική επιθεώρηση των «Τimes», βρίσκεται ακόμη μία φορά το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στις ΗΠΑ.
Σαράντα οκτώ θέσεις σε σχέση με τη λίστα του 2007 ανέβηκε στην κατάταξη το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, κερδίζοντας για πρώτη φορά μια θέση στα 200 καλύτερα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του κόσμου.
Άρθρο στα ΝΕΑ
0 σχόλια »
Πρόεδροι, καθηγητές και φοιτητές σε δεκάδες περιφερειακά ΑΕΙ και ΤΕΙ προσπαθούν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα που ετέθη από τις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις, και αφορά την αδυναμία ομαλής λειτουργίας πολλών τμημάτων. Οι 17.411 κενές θέσεις στα ΤΕΙ αποτελούν πλήγμα στη συνολική εικόνα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενώ περισσότερα από 50 τμήματα απειλούνται με λουκέτο αφού δεν έχουν κανέναν ή ελάχιστους εισακτέους. Αντίστοιχη κρίση και απαξίωση αντιμετωπίζουν αρκετά περιφερειακά τμήματα ΑΕΙ, αποδεικνύοντας την αποτυχία της πολιτικής «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο» που ακολουθούσαν εδώ και χρόνια οι ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας. Ωστόσο ενώ αποτελεί κοινό τόπο ότι το «λουκέτο» για πολλά τμήματα είναι μονόδρομος, η πολιτική ηγεσία σταθμίζει και το κόστος από μια τέτοια απόφαση αφού οι φοιτητές συνεισφέρουν στον «χειμερινό φοιτητικό τουρισμό» 450 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
Πόσο περήφανοι άραγε αισθάνονται οι απελθόντες υπουργοί Παιδείας για τις επιλογές τους;
Αφιέρωμα στην Καθημερινή
0 σχόλια »
Ο καθηγητής της ιατρικής κ. Χαράλαμπος Μουτσόπουλος περιγράφει καταστάσεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο: “Κάποιοι καθηγητές, διευθυντές εργαστηρίων ή κλινικών προσελκύουν στο εργαστήριό τους υψηλού διαμετρήματος επιστήμονες, με διάθεση να παράξουν και να μεταδώσουν νέα γνώση. Οι επισκέπτες-επιστήμονες φέρνουν μαζί τους χρηματοδοτήσεις, όργανα και τεχνογνωσία. Δεν χρειάζονται τίποτα από το πανεπιστήμιο, εκτός από τη φιλοξενία του, για να επιτελέσουν το επιστημονικό τους έργο. Δυστυχώς, συχνά συναντούν την ελληνική μικροπρέπεια. Η μετριότητα ανθεί στο μέτρο που δεν συγκρίνεται το μέγεθός της με την αριστεία. Οταν αυτό συμβαίνει η μετριότητα αποκαλύπτεται, γι? αυτό οι μέτριοι απεχθάνονται οποιαδήποτε πρωτοβουλία ανεβάζει τον πήχυ.
Ο διευθυντής ενός εργαστηρίου προσέλκυσε στο εργαστήριό του έναν επιστήμονα με απαράμιλλα επιστημονικά προσόντα. Ο διακεκριμένος επισκέπτης-καθηγητής προσέλαβε από τις χρηματοδοτήσεις του νέους επιστήμονες που νυχθημερόν πασχίζουν για την παραγωγή νέας γνώσης. Η παρουσία, όμως, του διεθνούς φήμης καθηγητή ενόχλησε κάποιους συναδέλφους. Γιατί νομίζετε; Διότι ενοχλεί την επιστημονική τους απραξία. Κάποιος, λοιπόν, προέβη στην εξής απίστευτη καταγγελία: ζήτησε να του γνωστοποιήσει το πανεπιστήμιο ποια είναι η εργασιακή σχέση του διάσημου καθηγητή με το εργαστήριο που τον φιλοξενούσε. Ζήτησε, επίσης, να του εξηγήσουν γιατί ο διάσημος καθηγητής χρησιμοποιούσε τον τίτλο του «καθηγητή». Τίτλο που, φυσικά, ο διακεκριμένος φιλοξενούμενος δεν κατασκεύασε, ούτε του δωρίθηκε, αλλά τον κατέκτησε επάξια στην Αμερική, την Ελλάδα και το Ηνωμένο Βασίλειο για το πρωτοποριακό, ερευνητικό του έργο.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κάθε εχέφρων άνθρωπος: Πώς είναι δυνατόν να προωθηθεί η επιστήμη στη χώρα μας, όταν ερευνητές με διεθνή αναγνώριση που διατίθενται να υπηρετήσουν εθελοντικά το πανεπιστήμιό μας αντιμετωπίζονται από συναδέλφους τους με αυτόν το μικροπρεπή τρόπο;
Κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει…
Ο φθόνος της αριστείας Καθημερινή 20/7/2008
0 σχόλια »
Αναρτήθηκε από terracomputerata στο podcast, Διαδίκτυο, εκπαίδευση, εκπαιδευτική εφαρμογή, επιμόρφωση, καινοτομία, παιδεία, με ετικέτες: itunes, podcast, δια βίου μάθηση, Πανεπιστήμιο
Το χορό είχαν σύρει πρώτα τα αμερικανικά πανεπιστήμια, τώρα ακολούθησαν και τα μεγάλα ευρωπαϊκά ιδρύματα παρέχοντας δωρεάν την ύλη τους μέσω του iΤunes. Στο δικτυακό τόπο της Αpple θα βρείτε προς το παρόν τις διαλέξεις των University College London, Οpen University και Trinity College Dublin, μαζί με αυτές από τα Στάνφορντ, Μπέρκλεϊ, Χάρβαρντ, Γέιλ και άλλων διάσημων πανεπιστημίων. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να κατεβάσουν την ύλη διαφόρων μαθημάτων σε μορφή κειμένου και οπτικοακουστικού υλικού. Σε πόσα τέρμινα να αναμένουμε να ακολουθήσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια;
Κι ένας εκτενής κατάλογος για τους πολύ μελετηρούς
0 σχόλια »
Όταν οι άθλιοι διοίκησαν
Η κατάσταση στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι αφόρητη. H εκτρωματική σύνθεση των διοικητικών φορέων της με επιβολή του δικαιώματος των συνδικαλιστών να ασκούν διοικητικό έλεγχο επί του γνωστικού, οικονομικού και ερευνητικού έργου των AEI αποτελεί παγκόσμια πρώτη. H συστηματική εκχώρηση της εξουσίας στους κομματικούς φοιτητοπατέρες, καθηγητές, διδάσκοντες ή φοιτητές έθιξε τον πυρήνα στη βάση του οποίου λειτουργεί ένα δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο. Στην άθλια αυτή συνωμοσία κατά της γνώσης συμμάχησαν όλοι. Oι δεξιοί, οι σοσιαλιστές οι κομμουνιστές και οι ελλειμματικοί καθηγητές. Eάλω το πανεπιστήμιο προς όφελος ενός απίστευτου αριθμού ανθρώπων που σαν βδέλλες απομυζούν τα χρήματα, την εξουσία, το κύρος που συνεπάγεται ο έλεγχος της λειτουργίας των AEI. Eπιλέγουν καθηγητές, συγκροτούν λίστες των δικών τους ανθρώπων, προσφέρουν με λίστα την πρόοδο στα μαθήματα, εξαγοράζουν ψήφους και συνειδήσεις, εκτρέπουν κονδύλια κατά το δοκούν.
Aυτή η αθλιότητα είναι γνωστή σε όλους τους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης. H λύση είναι τόσο απλή όπως και το αυγό του Kολόμβου. Mε μία διακομματική ακύρωση του κατεστημένου διοίκησης των πανεπιστημίων με ειδικό νόμο και παράλληλη υιοθέτηση ενός οποιουδήποτε μοντέλου λειτουργίας των AEI από κάποιο ευρωπαϊκό κράτος. Δεν έχει σημασία το ποιο. Tο χειρότερο ευρωπαϊκό σύστημα θα είναι σαφώς καλύτερο από αυτό που ισχύει στην Eλλάδα.
Άρθρο του Νίκου Γεωργιάδη -Athens Voice 5/6/2008
0 σχόλια »
|